Your search found 3468 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 901-1000:

nocte perrupit, Hannibalem ex Italia reuocatum superauit. Victis Carthaginensibus leges imposuit. A Petilio Atreio, tribuno plebis (tribunorum enim plebis consularis potestas erat), repetundarum accusatus librum rationum in conspectu populi scidit. "Hac die", inquit, "uici Carthaginem. In Capitolium eamus et diis supplicemus." Vir. ill. 49,17, ubi Carthaginem vici; quare, bonum factum, in Capitolium eqs. Inde in

Sabinorum oppidum, posuit. Cf. Plin. Hist. nat. 3,115; cf. In epigr. IV,2 Singulas etiam regiones in decurias diuidi, ut credam, idem facit. Nam in Delmatię descriptione: Salona, inquit, colonia ab Iadera CCXXII milia passuum. Petunt in ea iura uiribus Correxi ex iuribus descriptis in decurias CCCLXII Delmatę.

pręerat cum regia potestate, interrex fuit dictus. Cf. Pomp. Laet. 'De interrege', f. A v Porro de ipso Fabio Plinius Primus ita refert: Quintus Fabius Maximus, inquit, consul de Liguribus triumphauit. Hannibalem mora fregit. Minucium, magistrum equitum, imperio ęquari passus est et nihilominus periclitanti subuenit. Hannibalem in agro Phalerno inclusit. Marium Statillium transfugere ad hostes uolentem equo et

hunc cum cohortibus adueniens Cęsar (ut Suetonius refert) parumper constitit ac reputans quantum moliretur (ad imperium enim aspirabat) conuersus ad proximos: Post proximos delevi et "Etiam nunc", inquit, "regredi possumus. Quod si ponticulum transierimus, omnia armis agenda erunt." Suet. Caes. 31,2 Deinde ostento quodam confirmatus: "Iacta est alea", inquit traiectoque exercitu Picenum,

et "Etiam nunc", inquit, "regredi possumus. Quod si ponticulum transierimus, omnia armis agenda erunt." Suet. Caes. 31,2 Deinde ostento quodam confirmatus: "Iacta est alea", inquit traiectoque exercitu Picenum, Vmbriam, Hetruriam occupauit atque hinc secutum est ciuile bellum. Cf. Suet. Caes. 32-34 Sanctio igitur ista plebisciti senatusque consulti fuit ut

Et in Ecclesiaste est scriptum: (IIII) Siquid uouisti Deo, ne moreris reddere. Displicet enim ei infidelis et stulta promissio. Sed quodcunque uoueris, redde. Multoque melius est, inquit, non uouere quam post uotum promissa non reddere. Ecl 5,3-4, ubi non complere pro non reddere

SP. F. PROCV- LAE VXORI. 89.1. Legendum sic: Lucius Calphurnius Cupitus uiuus fecit sibi et Lucio Calphurnio Dextro, filio annorum VIII, et Calphurnię, Spurii filię, Proculę uxori. 89.2. Viuus, inquit, fecit: prodest utique uiuentibus sepulchra ędificare. Fit enim ut de morte cogitent et dum se Dei iudicio mox excutiendos nouerint, peccatis abstineant, si modo sepulchra ipsa non ad inanis glorię pompam, sed ad fati necessitatem

RIT. DET FISCO. 𐆖 CCC. MILIA. 91.1. Verita (ut reor) ne alio superposito corpore ipsa pondere oppressa respirare non possit, et superponere uolentes poenę denunciatione deterrere uoluit. Alium corpus, inquit: nos dicimus aliud. Denarii nota est 𐆖. 91.2. Dent fisco, inquit, denarium trecenta milia. Vbi nunc est fiscus iste? Nunquam profecto: pertranseunt omnia, multi nunc ibidem sepeliuntur et poenam soluit nemo.

Verita (ut reor) ne alio superposito corpore ipsa pondere oppressa respirare non possit, et superponere uolentes poenę denunciatione deterrere uoluit. Alium corpus, inquit: nos dicimus aliud. Denarii nota est 𐆖. 91.2. Dent fisco, inquit, denarium trecenta milia. Vbi nunc est fiscus iste? Nunquam profecto: pertranseunt omnia, multi nunc ibidem sepeliuntur et poenam soluit nemo. 92. A 81/3,

nubilis) Vxorem quisquis a trigesimo anno usque ad trigesimum quintum ducat. Plat. Leg. 4,11 (721B) Idem libro VI: Nuptiarum tempus puellę sit, inquit, a sextodecimo in uigesimum, idque sit longissimum tempus ad hoc institutum; masculo a trigesimo ad quintum et trigesimum. Plat. Leg. 6,23 (785B)

cętera errantia sydera. 110.4. Sed certe his omnibus longe pręstabilius est mensuram nosse uitę atque morum. Est enim modus in rebus (ut Lucretius Recte Horatius inquit), sunt certi denique fines, quos ultra citraque nequit consistere rectum. Hor. Sat. 1,1,106-7 Non hoc dicimus ut geometrię rationem improbemus – utilis est multis

reliquię eius testantur, uerum etiam ueteris historię scriptorum indicat autoritas. (Strabo) Nam et Strabo in suo Geographię libro Delmatarum emporium Salonas esse asserit ac de ipsis Delmatis Ea gens, inquit, annos compluris aduersus Romanos bella gessit. Strab. Geogr. 7,5,5 (Plinius) Plinius quoque Secundus ait: Salona colonia ab

auertit, conuentumque Salonensem quum neque pollicitationibus neque denunciatione periculi permouere posset, oppugnare instituit. Cf. Caes. Bell. civ. 3,9,1-2 Est autem oppidum, inquit, et loci natura et colle munitum. Caes. Bell. civ. 3,9,2 Octauius quinis castris oppidum pręmere coepit, illi se defendere. Tandem dispositis per muros pueris ac mulieribus

120.2. Pausationem, id est requiem. (Pausa) Pausa enim (ut Nonius ait) requies est. Cf. Non. lib. 2, pag 158 M, lin. 6 120.3. Inferat, inquit, ecclesię Salonarum centilibras L. Ex hoc patet iam tunc Suprascriptum Christianos fuisse Salonis. Ecclesia enim Christianorum est, non infidelium. Centilibrę quoque

C. ALBVCIVS. CL. RESTITVTVS. 121.1. Hunc Syrum fuisse arbitror et cum ęgrotasset, a suis diis se restitutum ratus uotum soluit. Syri autem et Ęgyptii animalium effigies adorabant et magis (ut Pomponius inquit) ipsa animalia, apim pręsertim, hoc est bouem nigrum certis maculis insignem et cauda linguaque dissimilem aliorum. Cf. Mela 1,58 121.2. CL. Clementer.

quum... obtulissent ipse addidit in margine , Cf. Mai. 'Volones' [1], [2]; cf. In epigr. 140,2 Qui peregrinę, inquit, conditionis probati erant: (Delmatę) id est non Itali noscebantur, sed Delmatę. Qui quina et uicena stipendia aut plura meruerunt: id est qui quinquies et uicesies uel pluries in expeditione belli fuerunt.

dicebat agonia sermo. Ov. F. 1,331, ubi pecus pro prius De pantheris autem Plinius libro VIII, capite XVII sic scribit: Pantheris, inquit, in candido breues macularum oculi. Plin. Hist. nat. 8,62 Has a pardis ait solo candore discerni et id animal gigni in Aphrica Syriaque.

IN LIBERTATEM. VIXIT LIBERA. ANN. XLVI. SER- VA NEC DIEM. 133.1. C. bello conf., id est ciuili bello confecto. M. K. D. Maxima capitis diminutione multato. Caius iuris consultus: Capitis, inquit, diminutio est status permutatio. Maph. Veg. 'Capitis diminutio' ( cf. Dig. 4,5,1) Paulus etiam ait: Capitis diminutionis tria genera sunt: maxima, media,

Cf. Per. 26,32,2-3 In municipiis idem est decurio quod Romę senator. Cf. Per. 26,32,7-8 Pomponius iuris consultus, De uerborum significatione, decuriones inquit dictos ex eo quod initio, cum colonię deducerentur, decima pars eorum qui deducebantur publici concilii Pro consilii gratia conscribi solita erat. Cf.

Salonis VIBIVS PIVS DEO SOLI INVIC- TO ARAM DEDICO. VT SIS MIHI PROPICIVS MILITIB. CENTVRIONIBVSQ. MEIS. 137.1. Vibius deo soli aram dedicat. Deo inquit soli inuicto uel quia deus solus superior omnium sit uel Solem deum putauit quia suo splendore cuncta illustrat, suo calore omnium causa est gignendorum. Primi Ęgyptii (ut Diodorus ait) Solem et Lunam deos putarunt et Solem quidem Osirim,

aureis duabus, uexillis tribus, Vibius Pius militi suo benemerito. 139.2. Ianius iste uidetur Delmata fuisse et quidem Delminius, hoc est a Delminio oriundus. De quo oppido Strabo libro suę Geographię VII: Delminium, inquit, ampla ciuitas, a qua cognomen gens illa uendicat. Eam Nasica exilem reddidit agrumque desolatum pecori pascendum reliquit. Strab. Geogr. 7,5,5 Ianius ergo Delminius, dum sub

omnia sola mathematica sibi vendicavit. Ad facultatem enim quia omnes artes mechanicas continet, quibus facultates omnes acquiruntur . Ad sanitatem etiam, quia totam medicinam continet teste Hypocrate, medicorum semita veritatis. Medicus (inquit) si non est in stellarum scientia perspectivus, quis in eius manibus non confidat: quia caecus non immerito potest diffiniri. Idem in libro De aëre et aqua. Et si ex altissimis consideraveris, invenies astrologiam esse potissimam partem medicinae. Albumazar in suo Introductorio maiori:

cognovit omnes quiditates relucere. Cognovit etiam, quidnam sit prima causa, quidve secunda, et qualiter prima causa annectitur secundis, quamquam sic obscure descripsit, ut vilibus celaret artem, quos a sua grege sic arcere voluit. Forma (inquit) est quae, cum unitur materiae, corpus efficit, constans ex materia et forma, cum vero forma separatur a materia. Deus est quiditas et essentia simpliciter simplex, iterum in potentia informare omnem materiam, cum summa iustitia donare partem formae secundum merita materiae. Qua

qui ab arithmetica integritate ordinem sumpsit et non ab ipsa quantitate continua. Video enim quod quantitas continua multo maiorem ambitum, latitudinem et potentiam habet quam ipsa arithmetica, quia est parens reliquarum partium mathematicae, ex consequenti aliarum scientiarum. Inquit enim arithmetica cunctis prior est non modo, quod hanc ille huius mundanae molis conditor Deus primam suae rationis habuit exemplar: hinc enim quatuor elementorum multitudo mutata est, hinc motus astrorum caelique conversio et caetera. Nec ista ratio divi Boethii militat

Patet etiam secundum medicos, quia si iuvare non possent, frustra liber secundus Avicennae De simplici Medicina, frustra eiusdem Antidotarium. Philosophus etiam pedibus manibusque in hanc sententiam currit secundo De physico auditu, sexto et nono Metaphysicae. Si omnia (inquit) essent sub necessitate, non esset meritum neque demeritum. Frustra consilium et deliberatio. Cuius tamen sensus et experientia oppositum attestatur. Sed negare sensata propter rationem est debilitas intellectus 8. De physico auditu. In quem errorem stoici ceciderunt. Qui

non tamen existentem (ut refert divus Boethius in fine commenti primi tertio Peri hermeneias ). Dum dicit: scorpio, quia est malus, propter venenum ideo est interficiendus. Et opium, quia est venenum, ex civitate extirpandum est. Sed (inquit) quaero, a quo habent illam malitiam? Certum est, quod a stellis. Ita et malus homo malitiam, quam habet, est a stellis, acquisitam hora suae nativitatis. Volunt et secundo vel pro opinione ipsorum posset adduci et haec ratio, quod scilicet futura

quae sunt ipsae stellae, effectus dicimus esse fortuitos. Quia (dicunt) si causae essent nobis notae ipsorum particularium, sicut sunt notae ipsorum universalium, utique et effectus particulares essent noti, sicut sunt et universales. Quia particularia ex civitate extirpandum est. Sed (inquit) quaero, a quo habent illam malitiam? Certum est, quod a stellis. Ita et malus homo malitiam, quam habet, est a stellis, acquisitam hora suae nativitatis. Volunt et secundo vel pro opinione ipsorum posset adduci et haec ratio, quod scilicet futura

non tam malorum inuidiam, qua nusquam caruit, eum pertimuisse, quam locum ubi liberius expeditiusque Deo seruiret quęrere uoluisse. Hanc suam ab urbe profectionem ad Ruffinum ita ipse describens Mense , inquit, augusto, flantibus ethesijs, cum sancto Vincentio pręsbitero et adolescente fratre et alijs monachis, qui nunc Hierosolymę commorantur, nauim in Romano portu conscendi, maxima me sanctorum

ijsdem temporibus fuit, in suo de beati Martini episcopi miraculis dialogo (eius enim discipulus fuit) Posthumianum monachum de beato Hieronymo adhuc in terris degente inducit sic loquentem: Inde digressus , inquit, {Bethleem oppidum petij, quod ab Hierosolymis sex milibus separatur, ab Alexandria autem XVI mansionibus abest. Ecclesiam loci illius Hieronymus pręsbiter regit. Nam parochia est

Vir enim pręter fidei meritum non solum Latinis atque Gręcis, sed Hebreis etiam litteris ita est institutus, ut se illi in omni scientia nemo audeat comparare.} Et post pauca: Ego, inquit, ut dicere institueram, apud Hieronymum sex mensibus fui, cui iugis aduersum malos pugna perpetuumque certamen consciuit odia perditorum. Oderunt eum heretici, quia eos impugnare non desinit.

expetitę, ut aut tacendum fuerit aut incompto eloquio respondendum. Quorum alterum pudoris, alterum charitatis est. Denique aliam quandam satis longam epistolam concludens: Hęc lucubratiuncula, inquit, tanta est ad lucernę lumen celeritate perfecta, ut notariorum manus lingua pręcurreret. Hęc de eruditione, studio ingenioque uiri et in persecutionibus patientia et

aduersariorum iniuria compulsum quam uoto uitę perfectioris illectum Romam deserere uoluisse. Quam enim offensam illius animus perferendo uincere non potuisset, qui ad Oceanum aliquando scribens Vtinam , inquit, ob Domini mei nomen atque iustitiam, cuncta gentilium turba me persequatur et tribulet! Vtinam in opprobrium meum stolidus hic mundus exurgat, tantum ut ego merear a Christo laudari, et suę

comedam siue bibam siue aliquid aliud faciam, semper mihi uidetur illa tuba terribilis insonare auribus meis: 'Surgite mortui, uenite ad iudicium!'. Et iterum ad Cromatium et Heliodorum: Ego, inquit, in scelerum meorum latens sepulchro, et peccatorum uinculis colligatus quotidie dominicum illum de euangelio clamorem expecto: 'Hieronyme, ueni foras'. Ego denique omnia tuta timeo.

cogitent, sanctos imitentur; malorum consortia deuitent et iustorum consuetudine utantur. His et huiusmodi pręceptis cum illos instruxisset, Filiolli mei, inquit, ego Domino iubente hinc decessurus Eusebium uobis abbatem relinquo, ipsum tanquam me audite. Ac postquam eos lugentes satis consolatus esset, ad Eusebium conuersus eum quoque qualiter fratribus

coniungeret, quo cum regnaturus erat in cęlo. Sumpto sacramento humi unde surrexerat, se reclinat et quasi iam efferendus cancellatis supra pectus manibus: Nunc dimittis seruum tuum, Domine, inquit, secundum uerbum tuum in pace, quia uiderunt oculi mei salutare tuum quod parasti ante faciem omnium populorum, lumen ad reuelationem gentium et gloriam plebis tuę Israel. Vix uerba finierat,

epistolam quę nota est omnibus Augustino sciscitanti miracula eius longo admodum sermone studuit recensere. Ea ego in summam redacta breuiorem hoc loco subiungam. Heresim quandam inquit iam inualescentem, quod nec sanctorum animę beatitudine fruerentur nec damnatorum poenas sentirent, donec in die iudicij suis iterum corporibus iungi illas contigisset, beatus Hieronymus Eusebio discipulo

auellere potuit, donec iudicis iussu, cui per quietem Hieronymus cum uulnere illo apparuerat, compręhensus poenas daret. Cum autem ad supplicium duceretur (ea perfidi hominis ferocia erat): Penitet me , inquit, quod non ita uiuum ut pictum iugularim!. Quam ob rem, ante quam ad damnatorum locum deductus esset, lapidibus a plebe obrutus interijt et ab imagine illa in testimonium perpetrati sceleris cruor

Sequitur illa Cyrilli uisio, qua Ioanni Baptistę Hieronymus noscitur comparandus. Quam quoniam supra suo loco descripsimus, hic repetere superuacaneum foret. Reliqua ergo uideamus. Peracto, inquit, mense post depositionem, postridie ab octaua Pentecostes plurimis adunatis episcopis ingentique hominum coetu corpus beati Hieronymi exhumatum, ut in sepulchro marmoreo quod parauerant poneretur. Sed prius

enim se profitetur), Zelum , inquam, habuit iste (ut Apostolus ait), sed non secundum scientiam. Hieronymum quippe studiosus, quanuis Delmatam fuisse sciret, sancta quadam inuidia delinitus non indignum monacho putauit de alieno facere si posset suum. Hieronymus , inquit, uir sanctissimus et doctor celeberrimus, Sanctę Romanę Ecclesię cardinalis pręsbiter, natione Italicus ex oppido Stridonis in Istria prouincia constituto, quod quidem a Gothis euersum fuerat Pannonię quondam Delmatięque confinium. Quomodo, quęso, ista simul stare

professori hic error irrepserit, ut etiam pugnantia inter se asserere non dubitet, et inueni, ubi Longobardorum regni principium ostendere nititur, Blondum quendam Forliuiensem in medium produxisse; qui, cum Italię regiones describeret, tertiam decimam dixit Istriam esse, in qua, inquit, Iustinopolis Ciuitas et Pola et Stridon oppidum, Sanctissimi Hieronymi patria, quod hodie Sdrigna appellatur. Hęc Blondi uerba cum legissem, monachi Bergomensis pium simplicemque affectum mecum excusare coepi, et Discipuli , inquam, error magistri culpa est.

hęc: Post Istriam Italię ora, inde Liburnię, aut Illyrici. Patet igitur ad Arsiam usque siue Polam Istrię esse finem, et inde primam Illyrici partem, quę Liburnia dicitur, incipere. Plinio quoque ita dicente: Arsię gens Liburnorum iungitur usque ad flumen Titium. Pars eius , inquit, fuere Mentores, Hymani, Encheleę, Dudini, et quos Callimachus Peucetias appellat, nunc totum uno nomine Illyricum uocatur. Idem ait: Liburnię finis et initium Delmatię Scardona. Tantum igitur ab Istria distat Delmatia, quanta est Liburnię totius longitudo. Quod si

sunt. Ac ne nostra commendare uidear, non de dicendi uenustate loquor (nam et ipse rusticanus sum), sed de historia. Quę si Tibi placuerit, ut imprimatur, operam dabis. Sin minus, parcas impensę; fortasse aliquis, cui dedit ore rotundo Musa loqui (ut Oratius inquit), nostro exemplo prouocatus, idem et exquisitiore stilo et sententiis grauioribus efficiet. Tunc ego ista nostratia libenter aboleri patiar. Nihil enim in uita tam cupide cupio, quam ut quis de hoc sancto, cuius ego studiosissimus sum,

virum spaciantem gramine pulchro:
2.118  “Frater Adam, propera”, proclamant murmure sylvae.
2.119   Blanda uxorii suasio. Auribus arrectis juvenis stat: “Quis tonat?”, inquit,
2.120  “His oris superum?” Tacitus nec ferre volebat 120
2.121  Ipse gradum, vaga sed conjux hunc saepe vocare
2.122  Non cessat: venit, viduatam conspicit illo
2.123  Fronte deam, cui jam volat

Illius armentis etiam pecorique pepercit.
1.45   Ergo dei immemorem res effecere secundę.
Sed frustra excusat facinus damnante propheta, Saul
"Ignouisse uiro pietas me compulit," inquit
"Illęsas autem pecudes dimittere suasit
Religio, ut sacras stet plurima uictima ad aras." — Samuel
1.50   "Falleris" exclamat Samuel "uanoque fauore

consistere cernis.
1.135   Nunquid non alius superest tibi filius isto
Ex numero?" — "Superest", respondit "pascua curę
Cui sunt et gregibus iunior qui pręsit alendis."
Tunc Samuel "Non ante dapes gustabimus" inquit
"Quam puer huc ueniens se nobis offerat ultro." Dauid
1.140   Iussis ille patris parens et pascua linquens
Accitus properauit iter seque obtulit ultro,

et siluas querulis mugitibus implet. Hic coepit Saulis invidia in Dauidem
2.50   Sic, ubi iam tales cantus Saul auribus hausit,
Contorquere caput furiis accensus et ira
Coepit et "En," inquit, "quo me sors egit iniqua,
Vt decuplo maior Dauidi gloria surgat,
Nostris auspiciis, nostro qui militat ęre,
2.55   Quam mihi, qui regno pręsum, quem maximus unum
Spectat honos. Ergo conuerso cardine rerum

cęlat quod corde uolutat.
Nanque cupit tali Dauidem Marte perire,
Polluat ipse suas eius ne sanguine palmas. Respondet Dauid
2.110   Tunc humilis Dauid "Qui sim, uel qualibus" inquit
"Intra Bethlemam genitus natalibus urbem,
Vt merear gener esse tuus, clarissime regum?
Non mea paupertas, generis neque sordida nostri
Conditio digna est tam celsum scandere limen.
2.115  

sorte
Hac sibi proposita, non se tamen ille fatetur
2.165   Esse thoro dignum, quem celsius euehit alta
Maiestas quam quo poterit sua tendere uirtus,
Sed tamen "Experiar dubii discrimina belli"
Inquit "et anne humiles oculis deus aspicit ęquis.
Porro quum fuerim satis hoc expertus in illo,
2.170   Qui nostrę iacuit prostratus uerbere fundę.
Idem, spero, deus nec in his me deseret ausis.
Exurgens igitur

super tendens diffuderat umbras,
Quando Cisides Ionatham reliquosque uocauit
Custodes lateris uulgoque in parte remoto Saul in Dauidem
Alloquitur stantes: "Quis tam temerarius" inquit
2.335   "Extat, ut ille meis penitus parere negabit
Imperiis? Iubeo Dauidem protinus ipsum
Interimi uestris armis. Ne quęrite quare.
Ille meus fiet, qui iussa refugerit, hostis.
Experiar,

Atque autore meo me prorsus prodere nato? Doech Idumeus ad Saulem
Talia iactanti stimulos superaddere Doech
Coepit Idumeus flammisque adiungere flammas,
"Quicquid habet fidei tuus," inquit "maxime regum,
Quicquid opis Doech, debet tibi. Cernere Nobę
3.415   Contigit ecce mihi, quando sacer Achimelecus,
Consulto ętherio super hunc Dauida Tonante,
Grata illi responsa dabat uictumque petenti

iuuisse tuos (nam sic ego rebar) amicos." Saul
3.465   Effera mens Saulis nulla ratione mouetur,
Vt quicquam coepta desistere uellet ab ira
Aut uerbis pręstare fidem. "Nil proficis" inquit
"Perfidiam compto nimium sermone tegendo.
Vna omnes uos culpa reos declarat. An ullus
3.470   Esse fugę potuit Dauidis nescius ipsum
Auxilii armorumque uidens et panis egentem?
Nemo fuit

Ionathas tibi honore secundus
Tunc erit iste tuus, si uiuet." Dixit, et ipse
Dicta hilari Dauid firmauit protinus ore Dauid respondet
Amplexusque illum "Regno mihi charior" inquit
4.105   "Semper eris. Nihil orbis habet, quod Dauid amori
Scit pręferre tuo, cunctis tu dulcior unus
Deliciis. Sine te (mihi crede) et uiuere acerbum
Et regnare foret. Quoties te cernere nostris

Protinus impleuit Dauidis. Sustulit ille
Ad cęlum geminas gemino cum lumine palmas Dauid ad deum
5.55   Et uoce intenta "Tibi, mundi maxime rector,
Grates" inquit "ago. Tu iusto facta proterui
Ingratique uiri poenarum uerbere pulsas
Nec potes ipse pati, collata iniuria seruis
Vt sit inulta tuis. Tu me decędere ab ira
5.60   Curasti incoepta, ne lęsus lędere pergam,

pendere dignus." Saul placatur
Agnouit uocem iam rex Dauidis et idem
Commotus pietate uiri, qui parcere uitę
Insidiatoris toties quam cęde nocere
Maluit, "Heus" inquit "nunquid Iesseia proles
5.175   Et meus es Dauid?" Cui statim reddidit ille: Dauid ad Saulem
"Dauid ego seruusque tuus, uirtute fideque
Nulli non notus te pręter. Causa nefandi

Quum nemo, qui non altum dormiret, adesset."
Confusus rex mente fuit, quo crimina posset
Expurgare, nihil sibi cernens esse relictum. Saul respondet
Mox "Peccaui." inquit "Veniam da, quęso, fatenti.
5.205   Multa mei leuitas animi me traxit, inique
Talia ut inferrem tibi, Dauid. Conscius ergo
Erroris doleo. Redeas securus in urbem
Aut, mage si libeat, patrios concede penates,

periisse magis cupias. Quod credere nunquam
Induci posset mea mens, nisi talibus esset
Edocta indiciis, fateor nil certius istis."
5.215   Sed nec adhuc Dauid se prorsus credidit illi
Raptaque restituens "Velut" inquit "sępe peperci
Ipse tuę uitę, sic rebus fata secundis
Me seruent sortemque uelint auferre sinistram."
Tunc et Cisides illi ipsi prospera lętis
5.220   Optauit uotis et nil hostile relinquens

tumulo Samuelis deuocat umbram.
Ex illo euentus discit secreta futuri,
Esse etiam Saulem, qui uenit fata rogatum. Maga ad Saulem
5.395   Hunc ergo mulier primum uenerata "Quid" inquit
"Ludere me uili uoluisti uestis amictu,
Vt, precibus commota tuis, quum carmina lege
Interdicta canam, sumas de crimine nostro
Supplicium captamque dolis sub Tartara mittas?
5.400   Nam

huc usque uocarem
Atque tuis monitis imbutus denique scirem,
Quid facto sit opus tanto in discrimine rerum," Samuel
Contraxit frontem uates et lumine toruo
5.435   Respectans inquit: "Quid me responsa petebas,
Nosses iratum quando tibi numen? An illo
Inuito quenquam sperasti scire futura,
Stulte, uel euentus uenturos dicere posse?
Ipso igitur pandente scias fugisse fauorem

aliisque simul celebrabant undique uerbis
Virtutem animumque ducis. Tamen ipse suorum
Gestorum laudem cęli terręque potenti
6.330   Attribuit domino semper gratesque peregit.
Diuersisque locis quum munera mitteret, inquit:
"Ista deus nobis indulsit, non mea uirtus,
Quę uobis mittenda quidem curauimus ipsi,
Vt uos thure sacro pecudumque cruore litantes
6.335   Pro bene re gesta grates referatis eidem."

Innumerasque neces magno certamine plebis
Iam dudum uictę, Saulis quoque regis acerbam
Et Ionathę sęuam per plurima uulnera mortem.
Horum de casu quęsitus plura duorum
6.360   "Ecce fugam capiens" inquit "per deuia saxa
Montanę rupis, regem tunc forte iacentem
Offendi proprio transfixum pectora ferro.
Viuus adhuc altosque ciens sub corde dolores,
Vt me uidit, ait: 'Sic te sors temporis huius,

Contigit, ut Veneris stimulis Abnerus adactus
Iret in amplexum Resphę, charissima quondam
Quę fuerat Sauli coniux. Indignius istud Isbosethus ad Abnerum
7.215   Isbosethus habens inquit: "Talesne referre
Curasti grates meritis ingentibus in te
Officiisque mei multis, Abnere, parentis,
Illius qui iura thori confuderis ultro
Turpi concubitu foedęque libidinis usu?"
7.220  

Curarentque suas pariter perducere in ędis.
Huc ubi uenisset, tanti pręsentia regis
Terruit expauidum; prono prolabitur ore
Atque pedum plantis hęrens tremebundus adorat.
Surgere mox iusso rex inquit: "Miphibosete, Dauid ad illum
9.20   Ne timeas! En ipse tui probitate parentis
Et meritis motus Ionathę, te sistere iussi
Me coram. Multum nanque ipse obnoxius illi,

tristes Herebi descendat ad umbras,
Quę quandoque suos habitantes corporis artus
Ipsę etiam peperere manu uirtutis honorem.
Nuncius inde ducis portans ea gesta Ioabi
9.290   Ad Dauida tulit. "Rabbę sub moenibus" inquit
"Non pauci cecidere uiri, missilibus illi
E muro iactis, hi cęsi comminus armis
Illorum, quos Rabba suis effundere portis
Ausa est ad pugnam dubiique pericula Martis.
9.295   Hos quoque

hac urbe tuas sic polluet alter,
Nec tamen hoc tacite, turba spectante sed omni'."
9.365   Pertimuit meritas culpę mens conscia poenas. Dauidis penitentia
Hinc Dauid peccasse dolens suspirat et inquit:
"Peccaui tibi, magne deus. Tu parce fatenti!" nota
Discite quam felix sceleris correctio, uel quam
Festinata reo uenia est indulta dolenti!
9.370   Continuo Nathanus

Paruula adhuc fuerit, tales dabit aucta colores.
Interea longo labefactam Marte Ioabus
Iam capturus erat Rabbam misitque uocatum Rabba expugnatur
9.440   A Solymis regem. "Veni," inquit "moenia Rabbę
Tormentis concussa ruunt rimisque fatiscunt.
Pars cecidit muri, patet hac ingressus in urbem,
Sed tibi seruatur capiendę gloria Rabbę,
Vt uirtute tua potius superata feratur

Indicat aspectus. Quid habes? Mihi dicito, forsan
Opportuna dabo pellendi pharmaca morbi." Ammon
Suspirans Ammon: "Non est medicabile nostrum,
10.40   O Ionadabe, malum. Sed quid tibi demoror" inquit
"Secretum proferre meum? Me Thamaris intus
Vrit amor tenuatque iugi membra extima cura.
At tu siquid habes, tanto succurre labori.
Nam mihi siue mori est decretum siue potiri
10.45  

lecto secum concumbat in illo, Ammon uitiat Thamarim
Eflagitat retinens et iam uiolentus inhęrens.
10.80   Obstupuit miseranda nefas tam grande puella
Seque trahens retro "Quid me sic opprimis?" inquit
"Quod molire scelus, cognati sanguinis, Ammon,
Oblitus legisque dei iurisque pudici
Connubii? Sine me, sine me!" clamabat. At ille
10.85   Luctantem toto contendit uincere nixu
Et tandem

superesse patri. Perculsus atroci
Erumna genitor nudauit pectora scissis
10.195   Vestibus et moerens in terram corruit. Omnes
Hoc ipsum fecere simul, qui forte sedebant
Circa illum proceres. Ionadabus surgit et inquit: Ionadab regem consolatur
"Haud uerum trepidus narrauit talia rumor.
Salui aderunt omnes Ammonem pręter, ademptum
10.200   Germani insidiis et fraudibus Absalonis.

nequis ei iam quicquam triste minetur,
Seque autore ipsam cum prole superstite matrem
Iam fore securamque metu expertemque pericli.
Ex his ergo illi dictis audacia creuit
10.260   Fandi quod uellet uocemque leuauit et inquit: Rursum mulier
"In me igitur, Dauid, regum iustissime, mitis,
In te sęuus eris? Nati dum fata perempti
Vnius defles, pateris tam tempore longo
Alterius

externis duce me translatus ab oris,
10.360   Natali gaudes terra. Quo crimine tandem,
Absalon, hoc merui, segetes ut iusseris igni
Deuastare meas? Nec me mea damna fatigant,
Sed furor iste tuus." Subridens Absalon inquit: Absalon respondet
"Haud hoc iratus feci, sed nostra, Ioabe,
10.365   Mens animusque tui cupiens, quum sępe uocatum
Non uenisse quidem cognouit, talia secum
Commentans

10.455   Inde reuertentes, comites Dauidis ut essent
Et bello socii. Dux horum fortis Etheus
Atque animo pręstans fuerat. Conuersus ad illum Dauid ad Etheum
Dauid "Ethee," inquit "mentis mihi note fidelis
Constantisque animi, non est, ut nostra sequaris
10.460   Signa quidem! Solymis tutus potes aduena nostris
Esse satis. Redeas, oro, tecumque tuorum
Agmen agens media securus in urbe

Hoc imitata phalanx omnis tristisque gemensque
Terga sequebatur regis. Mox forte relatum
Accepit Dauid, uafrum nimis Achitophelem
In castris residere feri ducis Absalonis
Sublatisque alte palmis orauit et inquit:
10.515   "Da, quęso, fatuam mentem, deus, Achitopheli
Consiliumque minus prudens!" Hinc montis ab ipso Chusus
Culmine conspexit Chusum, sibi sępe probatum
In dubiis

montis ab ipso Chusus
Culmine conspexit Chusum, sibi sępe probatum
In dubiis uirtute, fide, moderamine rebus.
Hunc igitur iussit simulata mente redire
10.520   In Solymas. Inquit: "Tum te de parte fatere
Esse Absalonis. Dic, postquam uenerit, illi:
'En ego, qui fueram Dauidis fidus amicus,
Absalon, ipse tuus modo sum. Tu uiuere tantum
Me permitte tibi.' Quod si te coeperit

Tergora Cyniphio direptę de grege pellis,
Bis centum rubidi panes uuęque manipli
Centeni passę, centeni denique scirpi,
Inserti siccis dulcique sapore mariscis.
11.15  Talia dona ferens "Hęc" inquit "munera seruus,
Rex uenerande, tuus tibi pauper porrigo Siba.
Plura daturus eram, si fors mihi plura dedisset.
Res angusta domi largis affectibus obstat,
Sit uoluisse satis." Postquam rex omnia uultu

tuus tibi pauper porrigo Siba.
Plura daturus eram, si fors mihi plura dedisset.
Res angusta domi largis affectibus obstat,
Sit uoluisse satis." Postquam rex omnia uultu
11.20  Accepit placido, "Donis iocundior" inquit
"Es mihi, Siba, tuis, animum dum penso fidelem
Solicitumque mei. Sed dic, ubi natus amici
Est nostri Ionathę, cui seruis, Miphibosetus?"
Ille ex composito meditatas ante loquellas

11.100  Ne sublato odio composta pace quiescant
Absalon et Dauid, tum quę manus arma secuta
Absalonis erat, regi daret emula poenas,
Vt dubiam tollat cunctis iniuria mentem
Mox illata patri, "Nosti" inquit "in urbe relictas Achitophelis sceleratum consilium
11.105   Vxores regis. Fac harum corpora cuncti
Compressu stuprata tuo cognoscere possint,
Et componendę cęssabit credula

11.120  Se gerere hostiles animos infensaque corda.
Achitophel post hęc animo uersare scelesto
Euentum coepit belli pugnamque futuram. Achitophel ad Absalonem
Absalona petens inquit: "Bis milia dena
Lectorum iuuenum sumens, tua certa uoluntas
11.125  Affuerit si forte mihi, regalia castra
Hac nocte inuadam. Populus conterritus omnis
Terga dabit, solus nostris circumdatus armis

Pendentem ramis dominum implicitumque capillis
11.290  Vltra pręteriens nodatum uertice liquit.
Suspensum quidam uidit currensque Ioabum
Effecit certum. Contracta fronte Ioabus
"Miles iners," inquit "cur illum cęde merentem
Afficere es veritus? Cuius fera pectora ferro
11.295  Si transfixisses, siclis donatus abires
Bis quinque argenti. Lumbos argentea zona
Cingeret inde tuos."—"Haud tanti

11.300  Rex mandata dabat, quum nos spectaret ab urbe
Propensis animis ad pręlia Martis euntes:
'Absalona meum nullis ego lędier armis
Pręcipio, parili si non succumbere fato
Me quoque percupitis'?"—"Mitte" inquit "uana" Ioabus
11.305  "Argumenta modo! Dic: quo manet ipse locorum
Sic pendens?" Tunc ille manum porrexit et ipsum
Ostendit digito. Rapiens tria pila Ioabus Absalon

pręcurrit passibus ultra
Ac prior adueniens ad limina prima sedenti
11.345  Iesseidę regi superatos nunciat hostes.
At rex solicitus de nati nosse periclo.
Narranti occurrens "Hem, quid meus Absalon," inquit Achimas
"Anne satis sanus?" Cauit mala dicere Achimas
Atque ait: "Armorum nondum reticente tumultu
11.350  Nosse nihil potui. Veni, uictoria tantum
Vt

Conuenere uiri uictricia signa ferentes
11.400  Belligerique duces et coram rege coacti
Vna omnes illum lęto clamore salutant.
Israhelitanę timuit pars altera plebis,
Altera spe uenię sese sustentat et inquit:
"Quid sumus expauidi, quod fauimus Absaloni?
11.405  Absalon in bello periit, peccauimus isti,
Quem tetigit pietas nati sibi regna parati
Eripere et uitam, cur non miserebitur idem

Miphibosetus ad Dauidem
12.60   Ille imo de corde miser suspiria ducens
"Fraudibus illusus serui, rex optime, Sibę,
Extra ferre pedem Solymasque exire nequiui,"
Inquit "quum uellem. Quid enim mihi gratius unquam
Quam tua terga sequi, seu pręlia sęua facessas
12.65   Seu meditere fugam? Te uiuo uiuere uellem,
Te moriente mori. Sed enim quia corpore claudo
Carpere iter plantis

Berzelaus erat, qui munera contulit ipsi
Regi, quum fugeret natum Castrisque sederet,
Diuies enim pecudum fuerat frugumque redundans. Dauid ad Berzelaum
12.100   Ad quem rex inquit: "Charissime Berzelę,
Quum modo tu mecum non sis transire grauatus
Iordanem, mecum Solymas accedere sanctas
Vt dignere, rogo, laribus requiescere nostris
Teque tuosque uelim. Tu nostra semper in aula

mentes accenderat ira, Seba secessionis a rege autor
12.160   Quando Seba satis Gemineo sanguine notus,
Notior ingenio patranda ad crimina prono,
Intonuit cornu cunctisque tacentibus inquit:
"Linquamus Dauida suis! Abscedite, turmę
Israhelitanę, maneant, quos prętulit ipse
12.165   Iesseides nobis, nos nostra ad tecta petamus!"
Secessere tribus omnes et rege relicto
Sebę

Nota semel: laqueos palpando callidus aptat,
Melle uenena linit, ientacula mittit in hamo,
Oscula dans perimit. Media recubare cadauer
12.230  Conspexere uia. Quidam magis ore procaci
Insultans misero "Vade," inquit "quęre Ioabi
Esse loco et primos, Amasa, tibi poscito honores!"
Indeque sublatos extincti transtulit artus
Veste tegens, ne plebs gressum compesceret ipso
12.235  Illic conspecto, qua transitus esset eunti

Diuinus penetrans uenturi pandere iussit
Temporis euentum donique arcana superni.
Inde magis dulci permulcens ęra cantu Prophetat spiritu sancto plenus
"Ecce deus pręsens" inquit "mea pectora replet,
13.40   Eloquio mouet ora nouo cantusque ministrat
Ętherios. Magnus mundi dominator et autor
Lucidior Sole est, quum cęlo mane sereno
Oritur et radios per terram spargere late

tibi soluo iugales,
Do stiuam, burim, temonem: suscipe aratri
13.405   Instrumenta mei, ne desit uictima neue
Ligna focis, rebusque tui, rex, utere serui!" Dauid
Rursum rex inquit: "Nequaquam talia gratis
Accipiam! Proprio placandum munere numen,
Et non sponte dato restat mihi." Dixit et illi
13.410   Quinquaginta dari signata numismata siclos
Pro mercede boum, sed plus pro iugere campi

Quando Nathanus captato tempore uates
Affuit ad limen ueniens portamque cubilis.
Hoc referunt regi iussusque intrare propheta
Venit et ad terram Dauidem pronus adorat:
14.65   "Ęternum, rex, uiue," inquit "cui summa potestas
Israhelitani populi data munere magni
Et firmata dei est. Nunquid tua iussa secutus
Regnat Adonias? Nunquid concesseris illi
Sceptra uolens soliumque tuum? Nam tempore in isto

die." Submisso uertice grates
Egit Bersabe et Dauidi sęcula multa
Optauit uitę. Rex inde repente uocatis
Principibus Nathano et Sadocho et Banaia Dauid
"Ite," inquit "nostram uobis adiungite gentem
14.100   Et super instratam phalerato tegmine mulam
Ponentes Salomona meum, deducite lęti
Ad Gyonis fontes, et tu, Sadoche sacerdos,
Tu, Nathane, simul, uenturi conscie fati,

Pro uenia grates egit, seruire paratum
Sese illi dixit, cui fata sedere dedissent
14.215   Regali in solio et populo dare iura uolenti.
Ast illi Salomon "Rebus pręstare necesse est,
Quod spondes uerbis." inquit "si pręmia ferre
Pro meritis cupias dignosque acquirere honores." Vesper
His dictis Agita natus, iam sole cadente
14.220  Consuetasque uices fuscis cędente

affirmant. Contraria uero sentire gentilium fuit, non unum deum sed plurimos confitentium atque colentium. Solus itaque recti uiam tenet qui ueritati, quae Christus est, credit. In Christum credendo ad caelestem Hierosolymam, quo ille ascendit, peruenitur. Ubi sum ego , inquit ille, et minister meus erit. Quomodo autem minister eius est qui uel dubitat uel non credit? Talis profecto infidelitatis minister est, non Christi. DE ILLO QVI DE FIDE DVBITAT Parabola II Homo

est spei nostrae anchora. Quam si in Deo fixam et locatam habuerimus, nihil in nobis ipsis confidentes, quia imbecilles et infirmi sumus, ipsius auxilio subleuati, superatis mundi huius turbinibus, portum intrabimus salutis. Si peccauimus, aduocatum habemus (ut Ioannes inquit) apud Patrem Iesum Christum iustum; et ipse est propiciatio pro peccatis nostris, non pro nostris tantum, sed etiam pro totius mundi. Si periculum aliquod imminet, ab ipso liberari speremus, qui ait: Quoniam in me sperauit, liberabo eum, et protegam

DILIGENDIS INIMICIS Parabola VII Mirum in modum quidam rosarum odore delectabatur. Cunque illas non satis caute iniectis rosario digitis carperet, earum aculeis manum cruentauit. Neque tamen iccirco minus auide naribus applicatas odorabat. Id cernens alius: Miror te, inquit, rosas diligere, quae te tam foede laeserunt. Ad quem ille: Si ob hoc ipsas relecissem, respondit, nunquid ista suaueolentiae iocunditate perfrui possem? Has itaque aequo animo feram, a quibus plus uoluptatis quam iniuriae capio. Haec parabola

Ad quem ille: Si ob hoc ipsas relecissem, respondit, nunquid ista suaueolentiae iocunditate perfrui possem? Has itaque aequo animo feram, a quibus plus uoluptatis quam iniuriae capio. Haec parabola docet juxta Euangelium et inimicos diligere. Diligite, inquit Dominus, inimicos uestros, benefacite his qui oderunt uos, et orate pro persequentibus et calumniantibus uos, ut sitis filii Patris uestri, qui in caelis est. Cum ergo incomparabiliter plus boni in hoc existat, ut simus filii Dei, quam mali in

aut uestitus deficiat, si Deo seruieris, et non uereris, si seruieris mundo? Deseri ab illo formidas, qui uolucres quoque pascit et terrae flosculos uariis uestit coloribus, et in mundo, qui, nisi ab eodem sustentaretur, statim rueret, confidis? Quaerite, inquit, primum regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adiicientur uobis. Et tu tibi aliquid defuturum putas? Idem alibi ait: Tollite iugum meum super uos! Iugum enim meum suaue est, et onus meum leue. Quid ergo illo inuitante, illo hortante, qui solus potest

conditione, ut, quantulumcunque possidet, commune cum aliis sit, si nolit. Quisquis ergo tuorum operum huberiorem fructum percipere concupiscis, desine esse tuus, totum te patri trade Deo, nihil in te reserua, quod mundus dicere possit esse suum. Qui uult post me uenire, inquit, abneget semetipsum et tollat crucem suam, et sequatur me. Ille semetipsum abnegat, qui nullum sui ius sibi relinquit, sed se totum perpetuo alterius dedicat uoluntati. DE FVGIENDA FEMINARVM CONSVETVDINE

impune abire. Quam enim uindictam tanta non mereatur ingratitudo? Commouit plane alterum ex filiis cum mira patris benignitas tum futurae poenae, quam ille denunciabat, metus. Atque ad genitorem suum conuersus coramque prostratus, flens gemensque: Talia, inquit , in te commisi, pater, ut iam non sum dignus uocari filius tuus. Vnum oro, praeterita delicta mihi remittas et cum futuro compenses obsequio, quod

autem caelesti haereditate indignos iustus iudex in infernum deiicit cruciandos. Et cum hoc ita sit, quis tam sibiipsi infensus est, ut nunquam eum deliquisse poeniteat nec iam, quantum potest, maturet per uitae emendationem uitare supplicia, beatitudinem promereri? Nolo, inquit Dominus, mortem peccatoris, sed ut conuertatur et uiuat. DE POENITENTIA ET CONFESSIONE Parabola XXII Imperator quidam singulari pietate insignis, cum plurimos in ciuitate conspiceret, qui

aliter agendum existimo litterarum studiosis, quoties uel gentilium uel nostrorum euoluerint libros. Quae inutilia sunt, respuant, quae uero bene uiuendi institutionem iuuare quent, excerpant. Non est uitium omnia legere, sed sine delectu omnibus delectari uitium est. Omnia probate, inquit Apostolus, quod bonum est, tenete! Et Dominus in Euangelio zizania cum tritico colligere iubet, sed hoc usui seruare, illa igni urenda tradere. DE INSTANTIA ORATIONIS Parabola XXV Quidam paupertate compulsus mendicare

Haec parabola orare nos admonet et quasi mendicos in omni loco omnique die sublatis in caelum manibus Deum deprecari, si pane illo uesci uolumus, quem gustando nunquam esuriemus, si opibus illis ditari, quas nec fur surripere nec tinea potest corrumpere. Petite, inquit, et accipietis; quaerite, et inuenietis; pulsate, et aperietur uobis. Quid ergo cunctamur? Ipse iubet poscere, qui solus potest dare, et nisi paratus esset tribuere, postulare non praecepisset. DE

Bibliographia locorum inventorum

Grisogono, Federik (1472-1538) [1507], Speculum astronomicum, versio electronica (), Versus 100, verborum 18852, Ed. Mihaela Girardi-Karšulin Olga Perić Tomislav Ćepulić [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio; prosa oratio - tractatus; poesis - ode; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [grisogonofspeculum].

Marulić, Marko (1450-1524) [1507], Vita diui Hieronymi, versio electronica (), Verborum 10681, Ed. Darko Novaković [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvita].

Marulić, Marko (1450-1524) [1507], Reuerendo in Christo Domino Iacobo Grassolario, versio electronica (, Split), Verborum 328, Ed. Branimir Glavičić Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [marulmarepist15070404].

Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1509], Solimaidos libri III, versio electronica (), 1154 versus, verborum 9287, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; poesis - carmen; prosa - epistula - praefatio] [word count] [severitanipsolimaidos].

Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Dauidias, versio electronica (), 6765 versus, verborum 45407, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica] [word count] [marulmardauid].

Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Quinquaginta parabolae, versio electronica (), Verborum 13330, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - parabola] [word count] [marulmarquinqu].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report