AD EVNDEM SANCTISSIMVM D. N. Claementem VII. Pont. Max. Praefatio II. Iacobi Boni Racusaei.
Dum mea mente Dei circundata parturit aluus
Tris inter Triadas, septemque charismata Christum
Trux stetit aduerso serpens ut me ore uoraret.
Clauiger at sumpto mihi septimus aethere Claemens
Affuit, et diro me gutture liberat hydrae.
Hinc ego sublatus peperi te Principe rege
Te fautore deum dias id luminis oras
Praepetis, hoc o Rex partu clarescitis ambo.
Hunc etenim ipse geris, tantoq quoque codice gignis,
Tamque graui partus mihi das superesse labori.
Vnde nouae incipient ad pulpita surgere classes
Te duce per totum choreis uictricibus orbem,
Doctaque ueraces celebrabunt ora camoenas,
Tetraque falsiloquos abigent in tartara uates.
Hinc ego magnus ero, non ut Berecynthia falso
Mater erat partu, sed nati numinis author,
Auctor et ille meus, mea lucis origo salubris,
Cuius honore pio uestigia pronus adoro.
O me foelicem spe tanta, et pignore tanto
Mente mea gennito, cataphratae Palladis instar.
Vertice ab aetheriis quam Iuppiter extulit astris.
Foelix ore suo Regem qui et carmine pandit,
Hunc etenim ora Dei Deus inter et astra beabit.
Quid tu o Rex, homines an quid dabis inter honoris?
Vt par, Diua tuo Claementia nomine faxis, 5
Digna impende suo pro munere munera uati.
Nam sublime tuum fastigia celsa cacumen
Quam procul exuperat cunctorum stemmate regum,
Tam uirtute Dei, quam rex agis, omnibus extas.
Singula quaeque tenes unus terraeque polique
Munia pro Christo, cui laus et gloria soli
Sit, quamcunque meo dabit haec mihi carmine Clio.