AD SYLVIAM
Ducebam Facilem in sylvis sine crimine vitam,
Verbosi fugiens iurgia vana fori.
Illic sepositis demissus ad ocia curis
Pectore depuleram tristia cuncta meo.
Interdum molli claudebam languida somno
Lumina, vicinae murmure captus aquae;
Et modo muscoso cantabam abiectus in antro,
Increpitans querulae pollice filla lyrae.
Ah quoties, aliqua canerem dum solus in umbra,
et daret argutos dulcis avena sonos;
Agrestes vidi captos dulcedine Divos
Ducere confusos lata per arva choros.
Ah quoties viride sensi ingeminare Napaeas
Excepta alterno carmina nostra sono:
Et modo dissimili lectas de flore corollas,
Aptabamque meis mollia serta comis;
Errantesque inter nymphas spatiabar, et ipse
Decipiens variis tempora tarda iocis;
Et tranquilla mihi spirabant fata, nec umquam
Nostra cupidineus usserat ossa calor:
Quum formosa suis me Sylvia coepit ocellis,
Pressit et insolito libera colla iugo;
Non mihi iam sylvae, non sunt mihi moenia cordi,
Nec capiunt oculos florida prata meos.
Non facit ad nostras agrestis fistula curas,
Iuncta nec argutae consona verba lyrae.
Sola meos etenim praedata es Sylvia sensus,
Maxima nec sine te regna tenere velim.
At, tua dum cupidis complectar colla lacertis,
Tristia non renuam quaeque et acerba pati.
Si me longinquos iubeas transcurrere ad Indos,
Et ibi ab Eoo munera ferre mari:
Seu potius Lybicas me miseris inter harenas,
Quas movet assidui vis furiosa Noti;
Da modo te facilem, fiet quodcunque iubebis,
Conatusque meos ipse iuvabit Amor.
Tu mea spes sola es, tu lux mea, denique vitae
Ardorisque mei Terminus unus erit.
Et nisi letheis veniunt oblivia in undis,
Post obitum stygias te sequar inter aquas,
Qua terret miseras latratu Cerberus umbras,
Dum quatit anguineas per tria colla iubas;
Et Tytii saevus habitans sub pectore Vultur
Assiduum rabio distrahit ore iecur.
Impius Ixion radiis laceratur acutis,
Inque caput celeri volvitur usque rota.
Bellides et cribro toties frustrantur inani,
Eternumque loquax Sysiphus urget onus.
Et sitit in mediis infelix Tantalus undis,
Et frustra refugas appetit ore dapes.
Has inter furias, inter tormenta nocentum,
Te sequar haud dubia per loca mesta via.
Spes dabit in tenebris lumen, Venus aurea vires,
Audacem faciet me meus unus Amor.
Inveniam Elysii circum vaga flumina campi
Carpentem niveas te mea vita rosas
Heroas inter, formosasque Heroinas
Attonitas formae nobilitate tuae.
Illic transactae repetentes tempora vitae,
Tempora praecipiti praeteritura fuga,
Flebimus, haud ullo quod fit reparabilis aevo,
Si qua dies vitae fluxerit huius iners.
Dum licet hic igitur charos iungamus amores;
Nullaque, neve tibi, post funera, segniter olim
Temporis elapsi fit meminisse dolor.