AD PETRUM ALETIUM V.C.
Suave canit lepidi Cordarae, et candida Musa
Cunichii: gratum est proin munus; epistola, sed qua
Auxisti donum, multo quoque gratior: omnis
Nam a capite ad talos ita molli splendida cultu
Exornata nitet, nil ut concinnius ipse
A multo norim jam tempore, dulcis Alethi,
Et Phoebo dilecte. Quod autem impellis, ut ire
Docta per ora virum permittam carmina foetus
Nec culti ingenii, nec dignos pumice, recte
Fors facis, ignarus si credis posse placere
Versus, quos nec longa dies, nec lima polivit.
Sed contra sentisque putasque. An salsior ergo
Ludis, et irrisum gaudes sic prodere amicum?
Nil mihi plus aequo tribuas; nec quod tuus haud mos
Frontis ad urbanae subrepas dicta. Ego paucis
Et vixi notus, vivamque, ut fata volent me.
Multa quod emisi stultus, fors poenitet; aut hoc
Delectat solum, qoud tristes nempe labore
Haud injucundo quaesivi fallere curas.
Post obitum qiuid erit de rebus, quas male scripsi,
Vel fors recte etiam, prudens et quaerere omitto,
Et famam haud curo, quae non audita sonabit,
Ipse ubi non adero. Mea vel mittantur in ignes
Scripta, vel in vicum vendentem sal, piper, et thus,
Ignoscam haeredi facilis, culpamque remittam.
Cunichides meus ille et vixit magnus, et usque
Major florescet, sors quamquam indebita coeca
Nocte premat reliquos venae tam divitis haustus.
Illius exemplo tu, cui et vis et favet aetas
Haud studii impatiens, nisumque intende, novosque
Aude alacer fontes aperire, et promere vastae
Mentis opes, pleno jam nunc quas pectore condis
Argivis pariter doctus, Latiisque Camoenis,
Ad quas grandiloquus tibi calcar avunculus addit,
Gnavus uti curras. Ego radens littora in altum
Plaudam solventi tibi vela haud invidus, ac te
Suspiciens merita redimitum tempora lauro
Laetus io! dicam, patriae nova gloria surgit.