Your search found 3660 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1401-1500:

super Orphea, et Archada quicquid
6.515  Voce premit, quicquid uult imprimit, allicit, implet,
6.516  Addit, agit, noua iura docet, quae condidit auctor. Laus et dedicatio Hierarchiae secundae / Ad Deum Filium.
l2.1  O quibus porro memorem camoenis ❦
l2.2  Christe te, totis celebrande terris?
l2.3  Nam tui nobis properat triumphi
l2.4  Integer aetas.
l2.5  Perfidi tandem redeunt rebelles

dum quaerit ouem conuallibus imis.
9.505  Hinc canet Euterpem pars altera, tibia cantum
9.506  Septiforem recinet, mea si mihi diua supersit. Laus et Dedicatio Hierarchiae tertiae ad / Deum Spiritum Sanctum.
l3.1  Quas agam laudes recinente plectro? ❦
l3.2  Pro tuis donis tibi summa sancti
l3.3  Spiritus rectrix deitas Olympi
l3.4  Nescia nutat
l3.5  Musa, ni mentem doceas mouendo,

Iesus.
10.416  En tibi sunt ualidae uires, et uiuida uirtus
10.417  Instaurauit opus lapsum, totumque refecit.
10.418  Iam caue, ne grauiore malo, neu morte premaris.
10.419  Postquam dulce sonans hausit penetrabile uerbum,
10.420  Agnouitque deum, cadit, hunc et pronus adorat,
10.421  Auctorem propriae consultu pace salutis,
10.422  Quam magis inde malos inter profitetur apellas,
10.423  Tam magis insimulant, et mollia sabbata Christo
10.424  Infensi obiiciunt, et tam magis ingrauat altum

et te cupis ipse uideri?
11.157  Haec retulit Christus, nihil est mea gloria, laudis
11.158  Si quid auet propriae, plaususue affectat inanes,
11.159  Nam meus omnis honos pater est mi, splendor et omnis,
11.160  Quem uos esse deum, dominum quem dicere uestrum
11.161  Relligio docuit, claro mihi lumine notum,
11.162  Ignotum uobis, quem si me haud nosse fatebor,
11.163  Mendax instar ero uestri, sed numine noui
11.164  Cuius et obseruo concoeptus numinis omnes,

11.610  Talibus obstitit dictis, atque increpat ultro.
11.611  Ne tibi ne tali libeat succumbere fato,
11.612  Absit et haec nescis impietas, tibi non erit istud,
11.613  Qui Deus es, Christi sic Petrus in aure locutus,
11.614  Ausus et ipse docere Deum, et rata fata morari.
11.615  At Christus Petro post se conuersus eunti
11.616  Sic ait, i me pone Satan, qui scandala demens
11.617  Obiicis, humano uenit iste a sanguine feruor,
11.618  Non diuina sapit, coeli nec lege mouetur.

uiscera uermis
12.21  Aeternum lacerat, rediuiuaque uulnera rodit.
12.22  Quae rotat et phlegeton, flammisque horrenda gehenna
12.23  Semper inextinctis in amaro gurgite uoluit.
12.24  Ergo nec unius temnenda est gratia lixae,
12.25  Cuius ut ante deum summis micat Angelus astris.
12.26  Filius ipse dei peperit quem candida sancto
12.27  Diua sinu terris, coelo descendit ab alto,
12.28  Reddat ut id superis, periit quod ab aethere lapsis.
12.29  Alia paeoniis dum pharmaca uiua redundant

plantis.
13.195  At quibus inuidiae furiis agitata coquuntur
13.196  Pectora, tormento ferit hos Christi inclyta uirtus.
13.197  Ergo sacerdotes primos, scribasque malignae
13.198  Tisiphones irae exacuunt, stimulique feroces.
13.199  Vt uidere deum per tot miracula factis
13.200  Pandere, quae pueri uerbis osanna canebant.
13.201  Mox illi rabido ore fremunt, et talibus abstant.
13.202  Audis quid pueri, quid uox enunciet infans?
13.203  Asserit, immo etiam, uatis quoque carmine uallat.

solenne dedit Ioanne auctore lauacrum?
13.328  Vir ne deus? stupet ordo sacer, populique senatus,
13.329  Qua foueam tute et laqueos euadere possint
13.330  Non ratione uident, clauumque retundere clauo.
13.331  Namque deum dixisse, negat furialis Enyo,
13.332  Ast hominem, Christo populi manus ampla fauentis.
13.333  Ego uolutabrum ceu sus infusa labascunt,
13.334  Sicubi se clepsent responsi tegmine falsi,
13.335  Nescimus referunt, ait iis lux omnia cernens

in unum,
13.497  Rursus et instaurant pugnam legalibus armis.
13.498  Prodiit unus ab his insigni Pallade fultus,
13.499  Prouocat et Christum, legaliaque arma coruscat.
13.500  Iure potens inquit, quae nam rata uertice sinae
13.501  Prima dedisse deum, mandataque maxima censes?
13.502  Imprimis operanda iubet, supremaque mandat,
13.503  Corde deum dominumque tuum cole, dilige, toto,
13.504  Sic anima, sic mente refert data uirgine proles,
13.505  Atque secunda pari uirtute simillima iussa,

Pallade fultus,
13.499  Prouocat et Christum, legaliaque arma coruscat.
13.500  Iure potens inquit, quae nam rata uertice sinae
13.501  Prima dedisse deum, mandataque maxima censes?
13.502  Imprimis operanda iubet, supremaque mandat,
13.503  Corde deum dominumque tuum cole, dilige, toto,
13.504  Sic anima, sic mente refert data uirgine proles,
13.505  Atque secunda pari uirtute simillima iussa,
13.506  Vt tuus ipse tui tibi proximus instar ametur.
13.507  Vertitur hoc omnis lex, omnis cardine

Vnde nec ora mea post ipsa uidebitis ulli,
13.635  Donec ab aeterno dicatis lumine regi
13.636  Adsit laudis honos, qui uenit nomine sancto.
13.637  Haec ubi, digreditur templo, Christique sequaces ❦
13.638  Accessere Deum, ductumque ad sydera templum,
13.639  Marmoream ostentant atque aerea robora molem.
13.640  Ille autem. Quamuis haec ingens machina Coelo
13.641  Tollatur super astra, tamen lapis omnis ab omni
13.642  Diuulsus lapide, heu qualem dabit icta ruinam.

14.748  Commeruisse nefas deus hic? tunc hydra trisulcis
14.749  Oribus insonuit, reus est hic mortis acerbae.
14.750  Nex uitam increpuit, lucem nox atra, diemque,
14.751  Illicet impuris Christum spuit hydra uenenis.
14.752  Inque obscaena deum foedantibus ora Saliuis
14.753  Exonerant, udoque trahunt pulmone cruenta
14.754  Sputa cateruatim foecundae Daemone fauces,
14.755  Stat uultus, turpi et facies quasi mersa procella
14.756  Excipit obiectum ceu mixta grandine

pastus amaro. Laus et Dedicatio / Doni Quinti / Deo Patri
l8.1  Sancte pater, quem res hominum, et genus omne fatentur ❦
l8.2  Esse deum, sed non tua mox et lumina credunt,
l8.3  Aut genuisse putant aequalem numine Christum,
l8.4  Quem canimus Iesum tibi nos, et rite dicamus,
l8.5  Vt tua sancta fides in te sic nota fathiscat,
l8.6  Vtque tuo gentes et regna in

dicamus,
l8.5  Vt tua sancta fides in te sic nota fathiscat,
l8.6  Vtque tuo gentes et regna in sine nouentur.
l8.7  Da pater, hocque nouum per me tibi perfice carmen,
l8.8  Veridicosque tui Iesu mihi pande recessus.
l8.9  A cruce funde deum, et diuini sanguinis imbrem,
l8.10  Surgentem in populum, et Mundo ostende redempro. Iacobi Boni Rac. Donum Sextum Pastoralis / Tibiae Iesu Christo dei filio dedicatum.

15.19  Pro thorace uirum, qui praelia uinceret acer,
15.20  Nostra sub humana qui uulnera carne piaret,
15.21  Languidus et nostros langores ipse leuaret.
15.22  Arcessunt igitur tetro de carcere Christum,
15.23  Concilioque deum mortali ueste latentem,
15.24  Stare iubent, haud ille decor diuinus, ut olim
15.25  Ore nitet, non illa sacri reuerentia uultus,
15.26  Sed tumor, et liuor, commixtae et sanguine sordes,
15.27  Et decus illa sacrum uulsa est coma, barbaque foede.

cernis.
15.130  Heu heu non satis est Christo sua paena ruenti
15.131  Corpore, non satis est matri sua paena, labascunt
15.132  Numina, plus quam si toto ruat aethere Coelum.
15.133  O, crudelis homo uideas en crimina quanti
15.134  Ponderis, illa Deum uexant in funera lapsum,
15.135  Illa Dei matrem sternunt heu uulnere quanto.
15.136  Non illi, sontes ea nos at fecimus ipsi.
15.137  Interea dum sic fusus procumbit uterque,
15.138  Aerunnaeque premunt ambos, et sorbet amaror.
15.139  Hinc

execrat, atillis
15.365  Praeses ait, iustu uos huc configite, causa
15.366  Nulla mihi, satis hoc examine constitit insons.
15.367  Illi tela uomunt, ore et iaculantur acerbo,
15.368  Debet lege mori, quia cum mortalia gestet
15.369  Membra, deum sese lingua iactauit inani.
15.370  At uerax hic lege deus, rexque esse probatur,
15.371  Vae tibi quae atroces dabis o gens impia poenas.
15.372  Lazarus hac superas lingna reuocatus in oras,
15.373  Haec lingua est calamus, sinaeo a uertice

sub caesaris ire periclum
15.389  Expauit, regemque foras educere iussit,
15.390  Ipse tribunali secto de marmore sedit.
15.391  Ante diem Paschae uenturum luce sequenti,
15.392  Sol prope ad aetherias penetrauerat igneus arces,
15.393  Tunc irrisa deum iudaea per agmina regem
15.394  Pontius ostentat, populus cruce tollite fixum
15.395  Ingeminat. praeses uestrum cruce figere regem
15.396  Mene ait impelli? Rex haud nisi Caesar habendus
15.397  Est nobis, sacrae responsa dedere tiarae.

funus?
16.190  Hoc Christus, referunt illi, quis nescit Iesum?
16.191  Quem populi uidere suae crucis arma gerentem.
16.192  Ille prophetarum princeps erat, ille potentis
16.193  Imperii dominus, lux oris et ille beati,
16.194  Vt populos, sic ante deum decus omne ferebat.
16.195  Hunc nostri proceres, et summi perfida mystae
16.196  Concilia obliquo inuidiae liuore nefandis
16.197  Confecere odiis, et praeside morte necarunt,
16.198  Sic sperabamus populi ut foret

inter sueto de more resedit,
16.444  Et conuiuali licito dape uescitur usu.
16.445  Mox dubias mentes, incredula, duraque corda
16.446  Ex probauit eis, qui credere testibus ipsis
16.447  Qui uidere suo uiuentem corpore Christum
16.448  Surrexisse deum patulo renuere sepulchro,
16.449  Imperat, aque illos agmen ceu missile librat
16.450  Tendite, terrarum mea gesta referte per orbem,
16.451  Vocibus omne meis ex alto implete creatum,
16.452  Hisque fidem quicunque dabunt, quos unda piabit,

regina subiuit,
16.504  Haec undena cohors, alti tot limina coeli,
16.505  Tot Matris comites, et templa fouentia Iesum,
16.506  Et fratres eius, grandes tot in aethere flammae,
16.507  Vna animi facies eat his, corque omnibus unum,
16.508  Ore deum assiduo, sublimi e mente precari.
16.509  Hos dum iussa tenent, et dum promissa morantur,
16.510  Laudibus aede sacra diuinis saepe uacabant,
16.511  Multaque praeterea Iesu sunt aedita gesta ❦
16.512  Signaque discipulis, ea

contentor etiam de hoc bono viro, Vestre Sanctitatis nunctio, quem existimo Vestre Sanctitati ad votum serviturum et huius castri comodis, necessariis profuturum. Preterea, Pater Sancte, quod in omnibus necessitatibus meis post deum in nullo alio preterquam in Vestra Sanctitate habeo fiduciam, ideo libere ad eandem necessitates meas expositurus recurro. Itaque, Pater Sancte, recordetur Sanctitas Vestra, quod cum anno elapso ad oscula pedum Vestrae Sanctitatis

beatorum et servitutis mee humillimam commendationem. Publica ex publicis cognoscet Vestra Beatitudo, hoc et ex publicis, et ex his meis: nos, si unquam alias, nunc maxime in extremo periculo versare et nullam habere spem post Deum, nisi in Vestra Sanctitate. Vestra Sanctitas, per amorem Ihesu Christi, cuius vicarium agit, cogitet quamprimum de salute nostra et eam modis omnibus procuret. Ego, quod ad me attinet, ad hunc magistratum Vestrae potissimum

plaerumque metu se cohibent a uindicta, mox tamen tanquam ex abdito prorumpunt ac in auctorem malorum repente grassantur. CAES. Deum immortalem, quid ego uideo, ingens profecto monstrum si uera uisio est: atque utinam somniarem et hoc spectaculum euanidum redderetur. Sed corneis nimirum, non eburneis oculis aspicio: quod me non solum delectatione non afficit, sed

Sedulo tibi mors geram de tyrannorum cruciatibus, quos probe cognoscemus si non superficiem tanquam per transennam considerantes, sed quasi Lynceis oculis eorum anxietates introspexerimus. Deum immortalem, quot ueluti diducta Chlamyde uectes, quot claui, quot tela, quot fędę cicatrices et letalia quasi Chironis uulnera in toto corpore luxatis membris ac distortis apparebunt? Si praeterea propius intueamur

primas atque postremas partes tragediae sibi deposcunt: his, quoniam sunt aures et oculi principum, nulla ianua clauditur quominus admittantur: nullum tempus importunum est quo minus audiantur. Deum immortalem, quantas curas pectoribus ingerunt? quot mentem perturbant in somniis? quot latrocinia fumum uenditantes committunt? quam diris calamitatibus urbes implicant, omni fere labe his ex fontibus manante? nam quum

alios conferre, eam potius sibi quisque arriperet. CAES. Non sum adeo rationis expers, ut me deum esse credam: illa hominum opinio est. SyL. At nullus istius uanę

saepe et eorum olim maiores inclyti illi heroes et fortissimi Christianae rei publicae propugnatores tot clara trophaea ex eodem illo, cum quo pugnaturi essent, hoste retulissent; nec esse quod hostium multitudine terrerentur, non enim in multitudine sed in robore militum sitam esse victoriam; Deum etiam ipsum ex alto pro sua sancta religione pugnaturis affuturum, in manu ipsorum positam esse dicebat non patriae solum, quam hostis occupare venisset, sed totius Christianae rei publicae salutem. Haec et alia talia cum palatinus et simul etiam rex omnibus ordinibus obequitatis

jam mea vita dedit.
Ad quae me fortuna potens majora reservas?
Cuive foves tandem me miseram exitio?
Non semel hostiles acies vidi ignibus atque
Bacchatas fero per mea regna truci,
Funera tot vidi campis heu strata meorum,
Direpta et vidi templa domosque deum,
Visa (nefas) etiam mihi sunt mea signa per agros
Inter se nostros Marte coire gravi
Et toties nostros nostro quoque sanguine vultus
Conspersos vidi: quicquid erat miserum,
Nil grave tam posset fieri, nil denique triste,
Cui non succubuit jam mea vita

mandata V. D. M. Paulus etiam Curta negat quicquam sibi a te commissum esse de salibus: si es oblitus, accipio excusationem, sin plus cuiquam credis, quam Tranquillo, admodum egre fero: hactenus enim non didici fallere amicos. non tam mouet me damnum quam iniuria. deum testor si manebo in Hungaria recordabor, ut leniter dicam, hujus insolentis temeritatis pumilionis illius, etiam si deos et homines propterea offendam. Ego pro commodo tuo et honore libenter et sanguinem et fortunas meas profuderim, sed contumelia

de re mea ut agat apud regem. Vestra etiam M. D. uelit esse adiutor. quod si equum non possum impetrari: rogo accomodet mihi V. M. D. unum equum et bene valeat. decreui nullo pacto mihi deesse, ut si Judices iniquos habeo, ad deum tamen refero causam meam. Omnia fortunata tibi opto ex animo. Vienne, 15. Januarij 1541. Seruitor Tranquillus

carbones igneos super caput suum, id est provocet rursus contra se potentissimum inimicum. Qui si redierit – sicut rediturum si Ferdinandus non queat [avertere?], nemo dubitet –, longe maiora faciet, quam proxima expeditione fecit, neque est quisquis preter Deum rebus presertim Christianis sic stantibus, qui possit eius viribus resistere, quicquid fortasse aliqui Christiani 56. 51 Vergilius (475. I. Aen.) 52 Desideratur in longitudine 3 cm locus litterarum circiter octo.

statim post discessum servitoris mei missi ad me cum litteris tradiderunt civitatem eidem infideli secunda feria post festum Beatorum Viti et Modesti 20 , et tenuit Clisium in potestate sua fere duos menses. Ita valeam Deum videre in die obitus mei, quod istud nescivi neque dubitavi. Nisi tantum mihi rellatum fuit Ancone in reditu meo ab urbe, quod civitas capta est, nec istud credebam, quod hoc efficient servitores nostri. Nam, si tale facinus

panem humanę noua pabula uitę,
1.210  Carne sua uesci demum, suadetque cruorem
1.211  Potari; maiora fides neu linquat inausa,
1.212  Se credi uult esse Deum coeloque parentem
1.213  Asserit esse sibi, quocum una luce coruscat,
1.214  Cum sit uterque idem, distinctus origine tantum:
1.215  

Diuini neglectus honos. Ait: "Hactenus ergo
1.239  Prodit auarities, templo sibi quęrat honorem
1.240  Aspernata Deum, quo, dedecus, ausa rapinam
1.241  Inuexit, scelerique nouus mos uindicat aedem
1.242  Qua pius instituit ferri libamina Moses!"

certo
2.107  Lux radiat, nimiumque placens sibi perfida credi
2.108  Plus uero et nimium censeri insana peroptat.
2.109  Aspernata Deum et legem nihil abdita curat,
2.110  Solum adamat speciem et mendax in imagine uadit.
2.111  Hinc animos sumit fastuque tumescit inani,
2.112  Delegit sedem imperio seque ingerit

Tunc. . . 244 miscet] Gn 6, 1-2 Herebus superis inimicum fudit Amorem
2.238  Armauitque deum docuitque impellere uulnus.
2.239  Acer lunato mox arcu constitit ales,
2.240  Tela uolant, lęsis linquunt sine morte uenenum.
2.241  Illicet hinnit amans uisa

iustus
2.244  Seth capta de stirpe Chain connubia miscet.
2.245  Tunc tellus hominum scelere est imbuta profano,
2.246  Offenduntque Deum prauę facta impia gentis.
2.247  Illa, Illa. . . montes] Ov. Met. I, 151-153

Ingressus. . . ritus] Ex 20-31 uitę et iuris pręcepta docetur,
2.421  Quaque Deum placent sacri misteria ritus.
2.422  Longe Longe. . . 426

2.563  Infoelix Aethęe, tuę, sed sola uoluntas,
2.564  Haud negat esse ream quę se sibi conscia culpę,
2.565  Eualuit superare Deum solioque solioque. . . habenas] II Sm 19, 15 locatur

suasit
3.54  Impetus et ueri cultus ignara cupido,
3.55  Quę bona fortunę semper fugientia captat.
3.56  Oblitisque Deum et ueterum pręcepta parentum
3.57  Tunc neglecta pię sunt uera piacula mentis,
3.58  Addictique abeunt erroribus illicet omnes.
3.59  Sed casum miserasque

3.115  Mactatur tremulis aries dum uepribus hęrens
3.116  Impositusque puer medio seruatur in igne.
3.117  Sic non ipsa Deum lędunt mortalia, quamuis
3.118  Ascribens hominis sibi nuncupet omnia uere.
3.119  Cumque

3.154  Magna ducis donec memori benefacta manebunt
3.155  In populo, hospitii durabit gratia plebi.
3.156  Sed uenient oblita Deum fera secula rursus,
3.157  In quibus elapsi manans resplendet imago
3.158  Temporis aeterna Verbi de luce, cietque

3.320  Naturę uires uirtutibus irrigat omneis,
3.321  Qua sensum exercet, coelesti et uescitur aura,
3.322  Quaque intus fruitur diuini luminis haustu.
3.323  Porro Deum mundo nondum confessus aperte,
3.324  Sed quos purgarunt certo sacra mystica ritu,
3.325  Et lucem et flammas partitur Christus amoris.
3.326  Aequales superis stant, qui

Sed quos purgarunt certo sacra mystica ritu,
3.325  Et lucem et flammas partitur Christus amoris.
3.326  Aequales superis stant, qui uelamine cernunt
3.327  Amoto totaque Deum iam mente receptant.
3.328  Quamlibet ex ęquo non responderet

si protinus omnia Verbo,
3.778  Quid mirum carni si talia facta reponat?
3.779  Vt quam cępit amor, accita resignet amori
3.780  Hęc sese, medioque Deum ceu glutine nobis
3.781  Vniat, unanimes cunctos doceatque reuerti.
3.782  Asserit

Orcum.
3.881  Atque ministerio quia stant iam cuncta supernę
3.882  Partis, adit sacros penitus quę sola recessus,
3.883  Quęque Deum in densa lustrat caliginis umbra,
3.884  Cuius seruitio natura alimenta ministrat,
3.885  Quę fiunt nobis uitalis protinus humor,

Hęc tibi] e marg. pro qualis tibi sincęrum pectusque et corda creabit,
4.174  Atque Deum intus diducto uelamine sistet.
4.175  Per uarios ea uos agitabunt foedera casus,
4.176  Vt iam certa fides nitentis in ardua constet
4.177  Vel superis

4.367  Tunc Tunc. . . 373 manebunt] Io 14, 13-14 quęcunque Deum deposcere uota licebit
4.368  Inscriptos intus toto mea nomina corde.
4.369  Intercessor ego nam protinus exequar ipse
4.370  Quod desiderio, quod

fidesque] Io 14, 18 tamen inuisam, et tristes solabor amicos,
4.399  Atque diu haud patiar desertos, sentiet insons
4.400  Vita Deum, patria meme uirtute uigentem
4.401  Sentiet, interero qua regnat uita fidesque.
4.402  Coelesti

4.565  Oderit Oderit. . . tenebras] Io 15, 23 ille Deum quicunque auertitur auertitur ultro] averterit A

tueri
4.569  Haud frustra poterant: nunc prorsus luce sub ipsa
4.570  Cuncta patent, Verum permissum est cernere coram,
4.571  Contra odisse Deum libuitque repellere Verum.
4.572  Atque Atque. . . profani]

4.683  Ipsa Dei, tanto prouecti luminis haustu
4.684  Quo tendunt, captu insolito gaudentque recepti,
4.685  Mensque Deum prorsus sublata euadit in ipsum.
4.686  Verum Verum. . . 691

Lumine. . . 751 coiuit] Io 17, 3 te certo cognoscere quando uacabit
4.749  Solum, inquam, uerumque Deum, missamque saluti
4.750  Humanę sobolem diuini pignus amoris,
4.751  Christum, inquam, duplex in quo natura coiuit.
4.752  Nunc

9
4.778  Vsque piis adeo saciatur docta loquelis
4.779  Mens quęcunque Deum concępit corde, Deumque
4.780  Concipit auspicio nostri sermonis amatque.
4.781  Inde meum terris late clarescere nomen
4.782  Incipit, atque simul nostrum notescit

tanta capti cui sacra silentia libant.
5.45  Nam postquam penitus naturam inspexerit omnem,
5.46  Contuleritque enata suis bona fontibus, atque
5.47  Nominibus sibi mille Deum mens rapta uocarit,
5.48  Continuo proprię uirtutis conscia nouit
5.49  Emineat quantum quem tanta indagine quęrit,
5.50  Atque

ętherios] mut. e hętherios purgata mente recessus,
5.91  Vestigantque Deum sublimi sede latentem
5.92  Lucis inaccessę, et coeunt coelestibus una.
5.93  Notio principium nobis dixere quod esset,
5.94  Personas quo mens celsa dignoscit in aethra.

ire, uoluntas
5.330  Quo tua commonuit, seruandaque iussa perurgent.
5.331  Sic imbuta mihi carnis mortalia menbra,
5.332  Dissimulansque Deum uolui descendere coelo,
5.333  Sancta tuis parens arderem ut uictima dictis."
5.334  Dixit

5.397  Ast animo ut rediit uigor, hinc demanat ad ossa,
5.398  Spiritus appensum mox corpus sustulit alto
5.399  Artubus haud motis naturę lege cientis,
5.400  Mente Deum appręhendens tunc secula cuncta tuetur,
5.401  Tot scelerum species, inimicam inimicam et]

5.495  Instabatque Instabatque. . . rogando] e marg. pro Atque deum patrem suspensus mente rogabat Patrem suspensus mente rogando.
5.496  Vtque

Talia. . . 587 surgent] Mt 26, 63 mox orsus sedato pectore fatur:
6.584  "Fare age, et ambiguis tandem nos exime curis,
6.585  Per Deum obtestor, neu quicquam mente recondas:
6.586  Tune Dei soboles prędictus Vatibus olim,
6.587  Cuius in aduentu late aurea secula surgent?"

ueros homines iubet esse, et tollere coelo
6.703  Ora simul, latos animę camposque recludit,
6.704  Quo ducit, tenuit quoscunque ea cura, latentem
6.705  Vestigans indago Deum, qui luce perenni
6.706  Obductus nebulis illa de parte coruscat.
6.707  Comimur huc ingressi animam perfectius, atque
6.708  Os mite induti mores componimus apte,

8.567  O me foelicem, si nostro tempore nasci
8.568  Contingat, pariterque uiri si gesta Deique
8.569  Narrantes audire nouique piacula ritus."
8.570  Et promissa Deum uoto poscebat ab omni:
8.571  Subuehit hunc usu cęlestis gratia tali.
8.572  Humani generis uerum pietate parentem
8.573  Induerat: Marię quando maturuit aetas

9.786  Nomine quemque suo tollens sub uoce cientis
9.787  Restituet uultum et formatos ocyus artus,
9.788  Quantum natura exsuctum est, quę format in aluo.
9.789  Vtque Deum nunc nemo fugit, tum nemo latebit.
9.790  Constabit Constabit. . . crines] Lc 12, 7

10.39  Dicta animo penitus sidunt, tamen arroget inde
10.40  Vt sibi Virgo nihil, cernenti iccirco patescit
10.41  Aula Deum, late arcanos orbesque recludit,
10.42  Quo mens euehitur tunc scilicet altius olli,
10.43  Indignę, iactat, quod gratia sacra redundet:
10.44  Viscera mox diuo recalent

commendare velis. Cui si ob meum ex Posonio a se et a vobis discessum adhuc indignatur, possem vere illud dicere, quod est apud poëtam:
Inuitus regina tuo de limine cessi,
Sed me fata Deum, quae nunc has ire per undas
Imperiis egere suis. Scribe iam tandem aliquid ad me saltem prouocatus, et optime vale. Neapoli 26-a

pro virili mea in rem sacratissimorum fratrum eius maiestatis reginalis in negocio Hungarico feci et facio, mereor gratiam aliquam, vel merebor, quando obsequia mea magis clara esse incipient. Et spero, quod maiestas eius in me propitios conuertet oculos. Quod precor Deum, ut mihi contingat. Tu vero interim rogo, non cesses eius maiestatem mihi reddere placabilem. Quo non est aliud, quod magis in vita exoptem; obsequiaque mea humillima in gratiam eius reginalis maiestatis per omnes occasiones commendabis. Hic apud

Templum S. Francisci et Coenobium Fratr. eiusdem Ordinis.
Heu qua parte ferox nobis belli impetus olim
Non saeuit, bellique furor, dextra, atque sinistra
175  Templa iacent prostrata Deum, plantaribus horti
Excisi, domus ante vrbem non vlla relicta est. 34) Ad securitatem urbis suburbana aedificia diruta.
Forma triquetra vrbis sulco concluditur arcto,
Qua Boream spectat, sulcum amnis Scordus

et me ipsum nihili facio, ut nihil penitus ab officio me, quo illi teneor, dimoveat. De inopia autem mea rei pecuniariae vellem tacere. Scis enim, quanta laborem, sed timeo quod nuper in adventu Solimani Turcarum caesaris metuebam, qui scilicet si hoc regnum invadebat, ut minabatur, cogebar, per Deum, praeposituram hanc meam Transsylvanam, nam Budensem dudum desolavit, ita relinquere ut acceperam, nimirum pauper et vix decem ducatorum dominus. Cujus quidem reditus annuos non ego, nam parvo natura mea contenta est, sed aulicus decor, sed honoris suadela, et longae spei opinio totos

cupidum declarare. A me enim in ipso principio, atque adeo in toto contextu litterarum tuarum cuppas intempestivius profecto, quam pro tot officiis meis et tua modestia, reposcis; Statilium fortunae tuae eversorem, regem fortunarum direptorem appellas; vindictas tuas in Deum, nunc demum Christianus effectus, rejicis; Grittumque, idolum illud tuum amplissimum et spei tuae cornucopiam, indigne, quemadmodum habet epistola tua, peremptum obtrudis ac declamitas. Vide quam opportune, quam egregie pro reditu tuo in Hungariam laboras; quas principi pro gratia nuper per

inter me et Franciscum Baccium proxime contigerunt, ex equisonum nostrorum temulentia scito provenisse, nec arbitror eorum rixas ac jurgia tanti debuisse fieri, ut nostras succendissent, et amicitiam, quae mihi secum intercedit, aut violassent aut exstinxissent. Quandoquidem illum ego semper per Deum sincere amavi ac magni feci, et si vel timor vel adulatio non est suspecta, etiam colui. Quod ut confirmem, et integritatem meam, qua in amicos esse soleo, defendam, nunc etiam inter rixas eum observo, propter ejus non mediocrem eruditionem, meque idipsum facturum, mea constantia ductum,

pendet, quomodo sese habeat, vehementer ex te scire cupio. Ut autem bene et ex sententia perficiatur, conserveturque ab indignatione viri, et a publica infamia Deum etiam ac omnes superos precor et exoro. Donec enim eius rei exitum optatum intelligam, vix crederes, quantum doloris suffero, quantum molestiarum ac moeroris devoro. Neque mireris; quandoquidem, ut ommittam, quam obsequens,

magnos exercitus parva manu fuisse prostratos; frustra confiditur viribus humanis, nisi Deus aspiraverit. Itaque constat, multo meliorem esse certam pacem quam speratam victoriam. Nunc in manu vestra est dari pacem, victoria de manu Dei expectanda est. An creditis, Deum leto vultu aspicere vastari terras, deserta ex cultis fieri, innocentes homines rapi, opprimi, distrahi? Deus iste quidem permittit fieri propter hominum peccata, sed pena facti redundabit in autorem: quippe geniti sumus non ad faciendam iniuriam, sed potius ad

absque summa ratione. Et mihi persuasum est inquam nihil esse flagitii in perfruendis voluptatibus, si modicae concessae temperate, atque cum ratione susceptae sint: nam omnia nimia profectaque a temeritate vitio non carent. Caeterum si cum his conferamus voluptates animi (deum immortalem) quantum hae prae illis vilescent, nec digne videbuntur ut veniant in lucem et sermonem hominum. corporis uoluptates vna cum ipso corpore consenescunt atque commoriuntur: raro tamen sit quin sexagenarios, quibus lege Papia fibula imponitur, deficiant. Si quidem

purissima, atque sempiterna: quo neque tenebrae neque tempestates aspirare queant. Quid autem iucundius inueniri potest vita mortalium possessione pietatis, iusticiae, sanctitatis, quae hauriuntur ex intimis fontibus sapientiae? Qua re demum propius ad summum bonum, hoc est ad deum opificem accedimus, eique tanquam in vite palmites inserimur? difficile quidem dictu est quanta delectatione animus eorum perfruatur, qui huiusmodi sacris initiati sunt: cunctis enimuero vacui perturbationibus veri custodes alumnique pietatis et iusticiae tum iucundissimam vitam agunt, tum

quam dicimus simplicem, caelestem, referentemque dei similitudinem illam nunc ratione vigere, nunc errorum densa caligine circumfundi. Nec illud est rationi consentaneum, eosdem affectus duplices vno in homine contineri, alios in animali alios in rationali substantia; quod si alioqui concaedimus (deum immortalem) quot in homine turbae concitarentur, quanta confusio, quantum certamen esset inter ipsos affectus: quotidie, signis collatis, dimicaretur, nulla vi animus erigi posset quo minus proteruis illis et effrenibus beluis geminata eorum potestate, perpetuo succumberet.

esse res numeroque differentes potentiam animalem et vegetabilem atque in vno animante vtramque inesse. Proinde si duabus animabus bruta animalia dotauit natura, vt altera praestarent plantis, Cur non credimus homini perfectissimo in terris animali ea parte, qua bestiis antecellit, ac propius ad deum accaedit, qua sola inquam homo dici potest, ac deus quidam inter caeteras animantes, mentem procreatricem rationis et intellectus, non eductam de potentia materiae, sed diuinitus datam accessisse ad compositionem animalis rationalis tertiam partem, quae reliquis partibus quasi princeps

aliorumque syderum ex effectibus eorum conditionem conspicimus: ex quo licet coniectare supercaelestes quoque substantias variis esse naturis praeditas: quas largitur indefesse benignus ille parens ac sapientissimus opifex ex Thesauro non deficientis opulentiae. Eiusmodi plane quibusdam coloribus Deum imaginem suam depingere voluisse ad propriam sui gloriam non dubium est. Itaque si caelestes influxus exercent potentiam in corpora inferiora propter quandam materiae proportionem: non tamen continuo agunt in animam, nisi ratione coniunctae materiae. Neque in omnium hominum animam agunt, sed

separata prorsus a materia: quid aliud dicemus nisi migrantem e corpore ad alias sui similes in caelum subuolare animas? Quod genus hominum apud Thurcos obseruatur summa cum veneratione, quod persuasum habent, eorum animas tantisper dum illi ratione priuati sunt, diuersari apud Deum. Hoc inquit, tibi Physici non permittent. Quamobrem? Ad quinque sensus inquit addunt sensum communem, tum phantasiam et imaginationem compositarumque specierum aestimatorem, ad quem reliqui sensus simplices tanquam per manus sua visa deferunt, hic rursus ad principem partem

anima, per quam appetimus nostri perfectionem et securitatem. Atqui non videmus hic quamdiu viuimus, quippiam tale illi oppositum, vnde satiatus animus conquiesceret, vltra mundum (quatenus magnus est) extenditur semper aliquid infinitum et immensum, cuiusmodi ipse est, appetens. Accusabimus ne deum iniusticiae, quod lenierit brutorum desideria, propositis omnibus ad eorum vsum: hominem vero torqueri velit aethernum cupiditatibus immodicis aestuantem? at quia dei sumus imago, consentaneum est, maiorem illi de homine curam esse, qui brutis imperat. An requiremus in deo

immodicis aestuantem? at quia dei sumus imago, consentaneum est, maiorem illi de homine curam esse, qui brutis imperat. An requiremus in deo prudentiam, quod aliquid magnis in rebus temere fecerit, qui ne in minimis quidem quicquam absque summa ratione atque sapientia facit? Proinde credendum est deum non fuisse passurum, appetitum quoque rationalem hominis extendi in immensum, nisi proposuisset illi finem, quem adeptus, vltra non angeretur. Quidnam inquit appetimus cum ratione? Nempe summum bonum, non autem putes illud bonum, quod quidam

bona proficiscuntur , quae nullius mortalis aut oratione exprimi, aut cogitatione complecti queant. Nam si magnopere delectamur intuenndo solem illustratorem orbis, reliquasque stellas flagrantes, ac miram vniuersi pulchritudinem, quanta iucunditas futura est, cum contemplabimur deum ipsum, qui haec omnia condidit? An inquit omnibus ea gaudii merces repromissa est? Omnibus procul dubio, qui conformantes se per omne tempus Dei voluntati iuste sancteque vixerunt; Alioqui stolidi est existimare, homines superbia tumentes, ardentes odio,

institutae, et leges diuinae voluntatis interpretes numquam istam aequalitatem probauerunt, sed improbitas multabatur, virtutem laus sequebatur. Atque ea regna, vbi haec immutata sunt, audacibusque et nefariis honores et magistratus deferri caepti sunt, constat a stirpe interiisse. Quid putamus deum aethernae parentem iustitiae non esse aliam habiturum rationem innocentium, aliam improborum? nihil esset meo iudicio iniquius sub tam aequo iudice, quam ignauos et consceleratos eadem praemia rapere, quae virtuti proposita essent. Qui fit igitur inquit, vt

migrasset in caelum ad patrias sedes, nondum rediit neque redituram esse hoc rerum statu censeo. Quid igitur inquit dicemus prouidentia regi mundum absque iustitia? Intuendum est inquam, quia duabus tanquam naturis constamus, anima et corpore: animae quidem Deum agere curam, vt quae ab ipso profecta est, eiusque similima ratione et immortalitate: corporis vero, vtpote rei vilis et momentaneae gubernationem iniunxisse ministris, siue caelum id sit, siue stellae: siue fatum, fortunamue libet appellare. Itaque coeca quadam libidine, Iudicioque plerunque

Sol vero generandis: Ac caeteri orbes alia huiusmodi sortiti sunt, legeque immutabili ac ordine sempiterno diuinae voluntatis munus exequunt. Quare nil manifestius esse potest nec tamen oculis cernitur, sed manibus quoque tractatur. Quapropter nil attinet ad rem, et alioqui superuacuum esset, Deum sigillatim haec minima curare, ac se quasi socium ministris adiungere. Nam si Deus haec omnia praesens erat curaturus, non fuit opus administris. Sin autem ab iis reguntur ex ipsius sententia, quid singularis Dei curatio necessaria sit, non intelligo. Caeterum naturae superiori, id est, homini

intueatur, dignaque parente opera faciat, contumax enim filius abdicatur deiiciturque de spe adeundae haereditatis. Non dubitemus igitur, postquam cognitum habemus, Dei bonitatem et iustitiam non esse nomina vana et irrita, eorum animas, qui in corpore vixerunt, tanquam extra corpus vixissent, ad Deum esse redituras, vbi sarcina corporis liberati fuerint: ibique mercedem operum esse recepturas: necesse enim est vt virtus aliquando praemium reportet. Est autem palam omnibus, non fieri iudicium de recte improbeque factis, tantisper dum corpori sumus alligati: nihil igitur restat, nisi vt

suam originem, ac spacia sui aeterna, Nullae aliae suauitates cum hac voluptate conferri possunt. Quid autem potest esse honestius illa cogitatione, per quam assequimur, ne obliuiscamur nostrae dignitatis, crebroque in caelum suspiciamus anheli expectantes, faelicem reditum ad Deum? Vnde vero maiorem vtilitatem redundare putemus, quam ex virium rationis cognitione, cui tanquam imperatrici natura seruos affectus subiecit, in eiusque posuit potestate? Quae vt Dei quasi simulachrum est, ita nos ab inquinatione sordium rerumque terrenarum concupiscentia dehortando iubet,

fuit, eos compendiario itinere ad gloriam incedere; qui vel conscriptis fidelissimis praeceptis hortantur ad virtutem, vel adiecerunt animum ad tuenda et augenda communia commoda. Quod genus hominum antiquitas plane gratior et liberalior divinitati consecravit. nec alia via propius accedimus ad Deum, quam cumulandis beneficiis, et in commune consulendo. Sed ut alia praeclara, ita mos iste propemodum exolevit. Sic vivitur hoc coruptissimo seculo, ut egregios conatus, rara gratia consequatur. Me tamen ab instituto meo nunquam alienus error deducet: nec deterrebit labor ab honesto

parent et vindex, ametur, et suscipiatur ab omnibus, timeatur a nemine, nisi a quoque perditissimo ac perturbatore publicae securitatis. Nec hostes eius mansuetudinis expertes fuerunt: qui saepe, quum extrema supplicia meruissent, ipsius clementia servati sunt. Quare non temere adducor ut credam, Deum iustum remuneratorem humanarum operum, propter aequissimi mitissimique regis excelsas virtutes, animumque gerentis adversus cupiditates, et fortunae blandimenta semper invictum; et dedisse vobis clarissimas victorias de hostibus, et hanc diuturni otii peperisse huic regno tranquilitatem. Quod

arbitrarer etiam iis, qui nullum hostem habent, ab omni vi externa tuti esse videntur. Quanto magis viri optimates, istud praestare vos debetis a tanta hostium multitudine circumsessi, qui haerent propemodum in vestris cervicibus, intentique anhelant ad oppressionem regni vestri? Provideatis per Deum quaeso, ne provocati hostes vel negligentia vestra, vel divisione voluntatum, audacius in regnum vestrum incurrant. Nam si videbunt firmam, stabilemque concordiam huius ordinis, ex vobis enim negotii tota vis dependet, quantum libet ferociant, seque iactent numero copiarum, libenter (credite

facie ignis, sic pereant peccatores a facie Dei. Vtinam Deus Opt. Max. concedat, ut tuis auspicijs inuictissime Caesar, monstrum illud Turcicum, humanae naturae ludibrium supprimatur ac conteratur, ut Christianos grauissima tyrannide oppressos in libertatem asseras, quandoquidem post Deum in te uno omnis spes libertatis collocata est. FINIS. Laus Deo. Interrogationum, ac responsionum Linguae

Ostendemiiterrectumpropterdeum. Resp.Hodissamnom

Credoin Deumpatremomnipotentem,

habentes, quasi nudi incedunt, praeter pudenda pellibus ouinis tecta, et tempore frigoris ad cooperiendum dorsum similiter pelle, latus, manus, pedes, et caput nullo prorsus tegunt uestimento. Exigentes eleemosynam tam a Christianis quam a Turcis ALLAHITSI petentes, quod significat, propter Deum. Hi deuorata herba MATSLACH uocata, in rabiem aguntur, adeo ut per pectus totum in transuersum uulnus ducant, itidem per brachium uel nullo dolore dissimulato, et fungum arborum incensum capiti, pectori, manui suppositum remouent, donec in cineres resoluatur. Aliud genus

turpissimos abusus, tam in rebus secularib. quam fidei Mehemmeticae caeremonijs, prout legentes intellexistis de lotione et munditia eorum, in qua sola sperantes salutem suae ipsorum animae existimant se consequuturos, cum intus repleti omni spurcitia scelerum, Mehemmeto caeco duce, Deum irritant immortalem. Multa alia ex institutione Mehemmeti debent strictissime obseruare, quae studiose omittenda duxi, ne minutissima quaeque persequens, garrulitate stomachum lectori moueam. Nunc autem ad sequentia pergamus.

tseuertson Veniostende,si deumamas. TVR.kalchiochari

CONTRA INFIdeles, ad Illustrissimum Principem Maximilianum Archiducem Austriae, Bartholomaei Georgieuits. SAEPE mecum admiratus sum Princeps Illustrissime, cur quum omnia videantur Christianis polliceri victoriam, nunquam tamen eam inter tot annos consequan tur. Habemus Christum Deum, qui vnica nocte castra Sennacherib deleuit, qui Pharaonem submersit, qui foeminea manu puellae Iudith Holophernem extinxit, et vt breuiter dicam, a cuius numine voluntateque omnes victoriae pendent. Turcae contra, Mehemmetum habent, et in vita flagitiosum, et post vitam sepulchro sine

ditione Turcae simus. Quid igitur in causa est, cur inter tot praerogatiuas bellandi semper in bello deuincamur? cur vexilla crucibus insignita, olim terribilia non minus infidelibus nationibus, quam infernalibus spiritibus, nunc toties se in fugam auertant? Dicam paucis, et dicam vere: Deum habemus et summum et verum, sed a nobis alienatum, adeo vt prophetico vocabulo ferme appellari possimus non populus Dei. Cur enim Christus nobiscum esset, qui a nobis per tot haereses in tot partes dilaniatur? nam praeter nomen quid nobis Christianis, Christiani est? Rusticus hoc tempore et

nouit) non propter alias causas, quam ob hasce duas. Primum ut hoc tristi tempore, quo infernalis Draco suo uastissimo rictu Ecclesiae Christi imminet iamiam eam deuoraturus, omnibus piis experimento diuinae bonitatis ac prouidentiae, qua alibi in summis discriminibus Ecclesiam seruat, ostendam Deum in his quoque regionibus suum pusillum gregem seruaturum: si modo constanter in agnita receptaque puritate Euangelii perseuerauerimus, patienter eam Crucem, quam Deus nobis imponet, tulerimus, Christique auxilium sedulo implorauerimus, et nullo modo nostra

Jovanović 2011-11-13 TEI zaglavlje, formatiranje Precatio Tranquilli ad Deum
O pater, o rerum Deus, infinita potestas,
Qui mare, qui terras et summa tonitrua calcas,
Cuncta tuis parent caelestia numina iussis,
Quicquid et immensus terrarum amplectitur orbis,
5  Saxa etiam et mutae pecudes

Bibliographia locorum inventorum

Kružić, Petar (m. 1537) [1526], Petrus Crusich capitaneus Segniae Clementi papae VII, versio electronica (, Senj), Verborum 555, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicpepist15260130].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1526], Stephanus Brodericus cancellarius Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 568, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15260326].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1527], Dialogus Sylla, versio electronica. (), Verborum 15372, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfsylla].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1527], De conflictu Hungarorum cum Solymano Turcarum imperatore ad Mohach historia verissima, versio electronica. (), Verborum 959, Ed. Arnold Ipolyi [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - historia] [word count] [brodaricsmohach].

Vrančić, Mihovil (1507 - ante 1571) [1529], Carmina in actis Tomicianis (1529-1530), versio electronica (), 258 versus, Ed. Zygmunt Celichowski [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia] [word count] [vrancicmtomiciana].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1532], Epistolae ad Thomam Nadasdinum, versio electronica (, Venecija; Beč; Beč; Beč; Venecija; Venecija; Venecija; Trogir; Rab; Sarvar; Venecija; Trogir; Bakar; Sarvar; Trogir; Sarvar; Trogir; Venecija; Trogir), Verborum 5603 (pro tem), Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfepistnadasd].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1532], Memoriale Antonii Verantii de statu rerum Hungaricarum a morte regis Ludovici II. usque ad finem anni 1529, versio electronica (), Verborum 1364, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - historia] [word count] [vrancicamemoriale1532].

Kružić, Petar (m. 1537) [1532], Petrus Crusich comes Clissie et Lepoglave Clementi papae VII, versio electronica (, Klis), Verborum 990, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicpepist15320828].

Beneša, Damjan (1476-1539) [1534], De morte Christi, versio electronica (, Dubrovnik), 8402 versus, verborum 61948, Ed. Vladimir Rezar [genre: poesis - epica] [word count] [benesaddmc].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1536], S. Brodericus Episcopus Quinqueecclesiensis Nicolao Olao suo, versio electronica. (, Napulj), Verborum 163, Ed. Arnold Ipolyi [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15360226].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1536], Brodericus Nicolao Olao suo, versio electronica. (, Rim), Verborum 313, Ed. Arnold Ipolyi [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15360422].

Bolica, Ivan (c. 1520 – 1572) [1538], Descriptio Ascriviensis urbis, versio electronica (), 2842 verborum, 331 versus [genre: poesis - epica; poesis - descriptio] [word count] [bolicaidesc].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1538], Epistulae anni 1538, versio electronica (), Verborum 4332, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1540], Epistulae anni 1540, versio electronica (), Verborum 996, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1543], Commentarius rerum actarum Constantinopoli anno 1542. Versio electronica (), Verborum 4922, Ed. Srećko M. Džaja Guenter Weiss [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfconst].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1544], Dialogus philosophandumne sit, versio electronica. (), Verborum 8149, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfphilos].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1545], Ad optimates Polonos admonitio, versio electronica (, Cracovia; Polonia), Verborum 8436, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio; prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfpolonos].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], De Afflictione, Tam Captivorum Quam Etiam Sub Turcae tributo viventium Christianorum : cum figuris res clarè exprimentibus ; Similiter de Ritu, deque Caeremoniis domi, militiaeque ab ea gente usurpatis ; Additis nonnullis lectu dignis, linguarum Sclavonicae & Turcicae, cum interpretatione Latina, libellus (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbafflictio].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], Prognoma, sive Praesagium Mehemetanorum : primùm de Christianorum calamitatibus, deinde de suae gentis interitu, ex Persica lingua in Latinum sermonem conversum. (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbprognoma].

Vlačić Ilirik, Matija; Zigerius, Emerik (1520-1575) [1549], Epistola cuiusdam pii concionatoris, ex Turcia, ad M. Illy. missa, qualis nam status Euangelii et Ecclesiarum sub Turco sit indicans, cum Praefatione Illyrici (1549), versio electronica (, Tolna; Magdeburg), Verborum 1772, Ed. Stanko Andrić [genre: prosa oratio - epistola; poesis - epigramma] [word count] [zigeriuseepist].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1550], Carmina Tranquilli Andronici in ms-to Budapestensi H46, versio electronica (), 229 versus, verborum 1547, Ed. Bratislav Lučin [genre: poesis - carmen; poesis - epigramma] [word count] [andreisfcarmh46].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report