| Croatiae auctores Latini: inventa |
| domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
|
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: deUm Your search found 3660 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 801-900:801. Severitan, Ivan... . Solimaidos libri III, versio... [page aiii_r | Paragraph | Section] sub una
802. Severitan, Ivan... . Solimaidos libri III, versio... [page aiii_r | Paragraph | Section] magistro
803. Severitan, Ivan... . Solimaidos libri III, versio... [page aiii_r | Paragraph | Section] coelum, terras, qui sidera torquet
804. Severitan, Ivan... . Solimaidos libri III, versio... [page aiii_r | Paragraph | Section] per saecula nomen 95
805. Severitan, Ivan... . Solimaidos libri III, versio... [Paragraph | Section] ipse uocor Romanae uita iuuente
806. Marulić, Marko. Dauidias, versio electronica [Paragraph | Section]
trahitur, geminas distentus utrinque
fideles.
antea Bethsana
hosti
Progeniesque sumus, cognato sanguine fratres
cautus.
Dauid
Dauidis ungitur in
regem et in solio collocatur. Qui cum Adonia erant, territi fugerunt. Adonias ad
tabernaculum confugiens impetrat ueniam, egressus Salomonem adorat.
esse iudicauit. Igitur iter
ingressus eo, quo uolebat, peruenit.
Haec parabola fidei est. Qui Christo credunt, non errant, quia Christus ueritas est.
Dubitare autem philosophorum est, qui nihil certi affirmant. Contraria uero sentire gentilium
fuit, non unum deum sed plurimos confitentium atque colentium. Solus itaque recti uiam tenet
qui ueritati, quae Christus est, credit. In Christum credendo ad caelestem Hierosolymam, quo
ille ascendit, peruenitur. Ubi sum ego , inquit ille, et minister meus erit.
Quomodo autem
ab
eo sperando dicamus: Tu, Domine, spes mea es. In Te speraui; non confundar in aeternum.
Male tamen sperat, quem peccati non poenitet. Scriptum est enim: Desyderium peccatorum
peribit.
DE CHARITATE ERGA
DEVM ET PROXIMVM Parabola VI
Erat cuidam
regi seruus, qui tota animi intentione, totis uiribus dominum suum
diligebat, Et dum in omnibus obsequi illi cuperet, nullum laborem
suscipere, nullum uitae discrimen adire recusabat. Cunque tam ardenter
amaret, non poterat non etiam omnes
milies mori uellet. Rex igitur
tantam erga se fidem, tam singularem beniuolentiam remunerare uolens,
primum ei post se dignitatis locum tribuit, caeteris ipsum praeferens, a
quo plus quam a caeteris diligi se intellexit.
Talis
est omnis, qui mandatum illud implet: Diliges Dominum Deum tuum
ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex totis uiribus tuis, et
proximum tuum sicut teipsum! Qui multum dilexerit, multum
diligetur. Nihil prodest turrim aedificare uirtutum, si fundamentum
non posueris dilectionis. Quicquid illa non sustentat, totum id ruere
necesse est, quia
monuit, praecepit, iussit, hoc tu pro uiribus perficere cures. Audi Prophetam dicentem:
Pax multa
diuturnam patientiam in
indignationem tandem concitato meritas tanta obstinatione poenas dedit, non modo ab eo
exhaeredatus uerum etiam teterrimo carceri uinculisque aeternis traditus.
Hanc parabolam magis apertam esse reor, quam ut expositione indigeat. Quis enim ignorat Deum
Patrem nobis in filios adoptatis et multa bona contulisse et plura promisisse, nos uero erga
eum non solum esse ingratos sed etiam iniurios, dum neque, quae iubentur, facimus, neque, quae
prohibentur, cauemus? Et tamen ille pientissimus Dominus non continuo delinquentes
aetate iam decrepito seni, esse
tamen
Deinde diuitum conciliabula circumiens non modicam
colligebat pecuniam. Igitur elemosinis tandem diues factus dicere
solebat mendicos prius oportet fieri, qui diuites euadere
cupiunt. Haec parabola orare nos admonet et quasi mendicos in
omni loco omnique die sublatis in caelum manibus Deum deprecari, si
pane illo uesci uolumus, quem gustando nunquam esuriemus, si opibus
illis ditari, quas nec fur
Nec tamen excitari ad agendum aliquid poterat, quo
sibi uictum
est iussis apostolicis id poscentibus; inter eundum ad Budimerum
regem diuertens per dies aliquot plebi prędicauit nonnullisque qui reliqui erant fidei lauacro
purificatis Romam uersus, quo iter habebat, discessit. Interea fideles, quibus pręerat
Budimerus, omnes uno ore Deum laudabant et dominum nostrum Iesum Christum qui pro salute in se
credentium sustinuit crucem. Rex autem quibusdam Latinę linguę non ignaris negotium dedit ut
coactis in unum omnibus littoralis Delmatię quondam accolis atque habitatoribus loca oppidaque
superiorum regum
coluit, mitis, clemens, munificus, modestus ac proinde optimo cuique charus magnique habitus.
Cui in pace defuncto successit XXVI rex Crisimerus filius, et
ipse in omnibus laudandus, naturę fortunęque bonis ęque insignis, sed pręcipue in Deum
obseruantia atque cultu. Cumque unum et triginta regnasset annos, XXVII rex
et ultimus in demortui locum suffectus est filius Zuonimerus, animi ornamentis ac
religione nemini superiorum regum postponendus, ęqui ac legum pręcipuus obseruator et
nomine eorum ac Caesaris cum eis contraxisse, ad quantum autem tempus vel quomodo non scribit, cum aliud intellexero scribam.
Debet etiam S. V. intellexisse de indutiis initis inter Christianissimum Regem Francie et Catholicum Regem Arragonum quae rogo Deum omnipotentem sint
In eos qui in ecclesia nequiter se habent c. 7
De Lege et Euangelio c. 8
In contemptores Legis uel Euangelii c. 9
De conuersis ad Deum c.10
De auersis a Deo c. 11
De animi constantia c. 12
De animi inconstantia c. 13
De animi fortitudine c. 14
Nequis timeat necessaria sibi defutura c. 30
beneficio, cui successit iniuria c. 26
sextus Charitatis
Vtrum Deo reddi possit beneficium c. 1
De gratis erga Deum in Testamento Veteri c. 2
De gratis erga Deum in Testamento Nouo c. 3
De ingratis ante diluuium c. 4
De beneficiis Iudeis collatis post diluuium c. 5
De ingratitudine Iudeorum in Deum | et quę pro
gratis erga Deum in Testamento Nouo c. 3
De ingratis ante diluuium c. 4
De beneficiis Iudeis collatis post diluuium c. 5
De ingratitudine Iudeorum in Deum | et quę pro idolatria passi sint c. 6
Mala decem tribuum c. 7
Mala duarum tribuum c. 8
Quod non debemus ultro se offerre suppliciis c. 22
Quod multum prodest in calamitatibus recolere passiones Christi c. 23
De impatientię uitio erga Deum c. 24
De impatientię uitio erga proximum c. 25
De ira non uitiosa sed utili. et de ira Dei c. 26
De remediis iracundię c. 27
fidei nostrę finis est,
diuino frui conspectu,
consulens nobis ipse Saluator noster ait:
Quod si recte acciperent,
etiam in ueteribus Scripturis mysterium sanctę Trinitatis contineri
faterentur |
et nobiscum simul sentirent.
Crede mihi inquit.
distantiam quidam faciunt |
inter credere Deo |
et credere in Deum,
ut credere in Deum sit per fidem operari |
et eius cui credimus pręcepta exequi.
Hinc idem ait:
Quod si recte acciperent,
etiam in ueteribus Scripturis mysterium sanctę Trinitatis contineri
faterentur |
et nobiscum simul sentirent.
Crede mihi inquit.
distantiam quidam faciunt |
inter credere Deo |
et credere in Deum,
ut credere in Deum sit per fidem operari |
et eius cui credimus pręcepta exequi.
Hinc idem ait:
in eum qui misit me .
Fide enim penetramus usque ad inuisibilia Dei.
Ne autem ipsum qui est missus, minus aliquid habere putares |
quam eum qui mittit,
rursum ait:
17
Respice, fides tua te saluum fecit
|
prędestinatos monstraret.
Ne autem minus recte credendo ab ipsa Patris diuinitate Filium
separemus |
Arrianę impietati assentientes,
alibi idem ad Patrem conuersus dixit:
te solum Deum uerum et quem misisti Iesum Christum.
Pater igitur et Filius | et utrique communis Spiritus Sanctus
solus uerus Deus est, trinus in personis, unus in substantia.
Et si hoc credere uita ęterna est,
profecto qui sanctę Trinitatis fidem non tenent,
licet unum Deum, unum Dominum et credant et prędicent,
uitam ęternam habere non poterunt.
De fide sine operibus. Caput
Jo. 10
Si mihi non uultis credere, operibus credite.
quę si ab homine fieri nullo modo possunt,
cur non creditis in me aliquid esse supra hominem?
Cęci uident,
claudi ambulant,
leprosi mundantur,
mortui resurgunt,
et uos me hominem esse confitemini, Deum negatis.
Talia et ab hominibus facta sunt inquiunt.
sed qui hoc fatentur, nonne uerius dicerent |
non ab hominibus sed per homines facta fuisse,
si consyderare uellent,
in cuius nomine,
uellent,
in cuius nomine, quo inuocato facta sint.
Quod si hęc miracula, ut debent, facta esse a Deo credunt |
et per quos ea ipse fecerit, ueraces et sanctos fuisse non negant,
dicant quis unquam illorum | se uel Deum | uel Dei filium esse confessus sit?
Et si eum se esse Christus affirmauerit, cur ei non credunt?
cur eius uerbis fidem non pręstant?
cum etiam ipsi homines, quibus
Sydoni remissius erit in die iudicii quam uobis.
Tyrus et Sydon ciuitates idolatrę erant |
uitiis-que deditę,
et tamen his acerbius punientur illi,
qui cum per inuocationem Christi non pauca prodigia facta uiderint,
Christum non ut Deum recipiunt |
et minus aliquid Patre habere affirmare non dubitant.
In illos qui de miraculis quę scripta sunt dubitant.
Caput V
Sunt qui signa illa quidem facta fuisse
quam approbauit Ecclesia | triplici-que sensu distinxit:
historico, morali, spiritali.
donec fermentetur totum,
donec totum sane recte-que intelligatur,
ita
Sed neque Legis contemptoribus impune erit,
cum diuinus sermo dicat:
supra naturam esse |
et ut se talem probet, super naturalia loqui operari-que solere.
Quibus qui non adhibuerit fidem,
necesse est, ut Dei omnipotentiam deneget |
fateatur-que quod naturaliter fieri nequit,
id nec diuinitus fieri posse.
Qua in re naturam deum alterum constituere uidentur,
si nihil maius Deo quam naturę tribuendum censent.
Quibus Dei uerbum respondens ait:
quidam, quia comprehendere nequeunt, retro cedunt,
cum potius persuadere sibi deberent |
tanto ea magis Deo tribuenda esse,
quanto minus a nobis, qui homines non dii sumus,
possint intelligi.
Alioquin fateri oporteret,
quod nemo unquam ausus est dicere,
aut Deum non esse homine maiorem |
aut hominem Deo esse ęqualem,
si ad omnia quę Dei sunt,
humani uis intellectus posset penetrare.
Sunt tamen nonnulli ,
qui in peruersitatis suę proposito ita
Huius autem hominis infelicitati,
quem Christus erubescet,
nulla uitę pręsentis infelicitas potest comparari.
Nam qui receptus a Deo non fuerit in gratiam,
a diabolo recipietur in damnationem supplicium-que sempiternum.
De conuersis ad Deum.
Caput X
Vt autem alterum ex his euitemus,
alterum sequamur,
sarcina peccatorum deposita,
Pelle igitur moras omnes |
et prauas cupidines de pectore proiicere
festina |
atque de spelunca latronum fac domum orationis
in qua habitare dignetur Christus.
Hoc pacto qui nunc nouissimus es apud Deum,
iam inter primos computaberis .
In nouissimis erant Mattheus, Zacheus, latro,
sed conuersi ad Dominum | primi facti sunt.
Mattheus reliquit teloneum, et fit apostolus.
Zacheus auariciam largitate mutauit,
et salus
ut qui flagitiis coopertus mergebaris in profundum,
iam his omnibus emundatus ascendas in cęlum.
De aversis a Deo.
Caput XI
Et cum tanta felicitas sit eorum, qui ad Deum conuersi mores suos
corrigunt,
non ambigimus ęque grandem esse miseriam illorum qui obdurantur.
Prędica, argue,
obsecra, increpa |
opportune importune |
dum tracto curru uertitur, magnos edit stridores,
et crebra reuolutione atteritur ac deperit,
sic hominis inconstantis leuitas quicquid benefecerit ,
ipse suas laudationes iactabundus garrit |
et facinus illud, quo meritum aliquod aput Deum
consequi sibi potuisset,
euacuat inanis glorię cupiditate.
deinde hanc ipsam gloriam prauis operibus, ad quę semper pronior est
destruit |
et in suimet infamiam turpiter conuertit.
Nam quanuis aliquando etiam non improbi ingenii
hominis elatio.
fraudulentię autem comes est simulatio.
Semper enim simulationibus utitur fraudulentus,
aliud facie pręferens ,
aliud in corde occultans.
Qui licet homines fallat,
Deum non potest decipere.
Si modestum,
si pium,
si castum,
si denique iustum se esse finxerit,
cum longe alius sit,
nonne cum illis damnabitur,
quibus dictum est:
prodest corrigi,
ubi contingit repente deprauari.
Sed cętera percurramus,
cum de isto inconstantię uitio abunde dictum est supra.
Igitur neque ille fortis erit, qui timore perterritus delinquit |
et dum uel rerum suarum
uel corporis detrimentum
uel uitę periculum cauet,
Deum offendere non ueretur.
,
dicente Apostolo:
spe confirmati,
non solum mortem non timere,
sed etiam nullum mortis genus debemus exhorrescere.
Ideo Dominus noster cum asperrimam tum ignominiosissimam elegit crucis mortem.
Quem secuti sancti martyres omnes tyrannorum minas contempsere,
omnia uicere tormenta,
magis timentes Deum offendere |
quam quęque extrema perpeti.
Quid quod etiam multi ante persecutionem,
immo ante Christum,
cum nondum paradisi ianua pateret,
mori optarint?
Ingemiscens Dauid ait:
Quas ob res unam tantum habemus, (ut equidem reor) uitę diuturnioris
concupiscendę causam.
ut uidelicet quo plus uixerimus,
uberiores poenitudinis nostrę fructus
colligere possimus |
tanto-que maius promereri apud Deum pręmium,
quanto prolixioris temporis laborem eidem seruiendo sustinuerimus.
dum et aliis prodesse optamus |
et pro nobismetipsis cupimus facere satis.
Alioquin longam uitam desyderare,
non Dei sed seculi amatorum est.
qui nullo
solum imitari statueris.
Ait enim:
maluit quam nocens uiuere.
Solent autem parentes cognati-que qui mundana sapiunt,
modis omnibus iter impedire ad perfectionem tendentium.
conqueruntur se derelictos,
omni se solatio destitutos.
Qua in re cauendum est,
ne nostra erga parentes pietas |
impietas fiat in Deum.
Contemnendi quippe sunt,
quoties a Dei seruitio auertere nos moliuntur,
et quasi odio habendi,
ne nos odio simus Deo,
si uocationes eius atque inuitamenta crebro cordibus nostris infusa
neglexerimus.
Cum pręsertim ipse Dominus
Veteris igitur Noui-que Instrumenti litteras assidue perscrutemur.
In his plenissime discitur,
quid facere,
quid uitare,
quid credere,
quid amare,
quid sperare nos oporteat,
ut cęlo digni simus,
cum terram reliquerimus.
In his Deum Patrem a quo omnia,
in his Filium per quem omnia,
in his Spiritum Sanctum in quo omnia facta sunt inuenies.
et hęc tria unum Deum,
unam hipostasim esse melius credendo
intelliges |
quam intelligendo credes.
Magnum quippe mysterium est sancta
quid facere,
quid uitare,
quid credere,
quid amare,
quid sperare nos oporteat,
ut cęlo digni simus,
cum terram reliquerimus.
In his Deum Patrem a quo omnia,
in his Filium per quem omnia,
in his Spiritum Sanctum in quo omnia facta sunt inuenies.
et hęc tria unum Deum,
unam hipostasim esse melius credendo
intelliges |
quam intelligendo credes.
Magnum quippe mysterium est sancta Trinitas,
humanę sapientię altitudinem excedit |
fide percipitur.
sine qua ad beatorum ęternitatem nemo
fide percipitur.
sine qua ad beatorum ęternitatem nemo transfertur.
Audiamus autem in Euangelio Dominum Iesum Patri suo loquentem ac dicentem:
Cessant enim et figurarum umbrę |
et futura prędicentium uox,
cum ueritatis lux oritur |
et quę uentura erant eueniunt.
Non est ergo nostrarum uirium,
sed opis diuinę,
ut quis legendo mysteria intelligat,
quanto minus ut etiam supercęlestis contemplationis dulcedine mens in Deum eleuata perfundatur.
Hoc tamen illis frequentius conceditur,
qui libros diuinos ita legunt,
ut a sanctorum interpretatione non discedant,
a peruersis sensibus, qui cum Ecclesia non concordant, penitus abhorrentes.
Quęre igitur in sancta lectione bonas margaritas,
ut scias
inter legendum uel orandum uoculis excita.
statim illo imperante omnis tentationum ęstus concidet |
et concupita redibit tranquillitas.
Tunc etenim diuina te lectio docebit in aduersis patientiam,
in prosperis modestiam,
in Deum pietatem,
in proximos charitatem |
pręstabit-que in dubiis consilium,
in periculis opem,
in tentationum certamine uictoriam.
Quis hoc tibi Tullius,
quis Demosthenes,
quis Socrates,
quis Aristoteles,
aut si ad poetas respicis,
quis Homerus uel Vergilius conferre poterit?
duritiam-que imitantur |
nec omnino a uitiis resipiscere quicquam pensi habent.
Itidem tibi diuini prędicatores cum Ioanne apostolo respondebunt,
si eorum monita contempseris,
dicentes:
in his ut debemus, perseuerare atque proficere cupimus.
Sicut enim bene operando acquiritur ut recte contemplemur,
ita contemplando, ut sanctius officiosius-que operemur.
Nihil quippe ita mouet atque allicit animum ad colendum omnium autorem
Deum
ut opera eius cogitatione percurrendo |
beneficia-que perpendendo, quę omnem taxationem supereminent et
excedunt,
immensa atque infinita |
eo-que magis optanda ac desyderanda,
quo minus humano ingenio explicari comprehendi-que possint.
et non solum ea quę oculis cernimus,
sed etiam quę intellectu percipiuntur cogitet.
Veruntamen ab his quę uidentur incipiat,
ut quasi per gradus ascendendo ad ea quę non uidentur queat
peruenire.
Primum itaque cum Propheta ad Deum conuersus dic:
Deus.
Quanquam tam alte ascendere |
uel tam profunde de Deo cogitare nequimus,
quin ille semper omni meditatione nostra in immensum maior sit.
exaltatur tamen in nobis,
quoties quę uera sunt de ipso sentimus,
et quemadmodum sentimus,
ita nec palam confiteri metuimus.
Deum autem sicuti decet contemplantibus multa interdum infunditur Spiritus Sancti suauitudo.
qua delectatus Propheta orabat dicens:
Deus quem nihil latet,
in omnibus uoluntatis affectum pensat.
homo uero, quia cordis alieni secreta rimari nequit,
commissum tantummodo crimen examinat.
nec quęrit prudens an imprudens feceris aliquid mali,
sed semper tanquam uoluntarium punit.
Denique apud Deum qui odit fratrem suum homicida est,
apud homines uero non habetur pro homicida nisi qui conficit hominem.
Apud Deum qui uiderit mulierem ad concupiscendum eam,
iam mechatus est eam in corde suo.
apud homines nisi commissi adulterii conuictus fuerit,
pro concupiscentia quę
rimari nequit,
commissum tantummodo crimen examinat.
nec quęrit prudens an imprudens feceris aliquid mali,
sed semper tanquam uoluntarium punit.
Denique apud Deum qui odit fratrem suum homicida est,
apud homines uero non habetur pro homicida nisi qui conficit hominem.
Apud Deum qui uiderit mulierem ad concupiscendum eam,
iam mechatus est eam in corde suo.
apud homines nisi commissi adulterii conuictus fuerit,
pro concupiscentia quę cordis crimen est, plecti non debet.
Sed quid prodest pro cogitato flagitio
ęternam.
Ideo in Sacris Litteris est scriptum:
prętermittendo;
et tamen arroganter petit, ut saluetur.
Sed licet ille de poena, quam tunc patiebatur, liberari postularit,
ei tamen simillimi sunt, qui corrigi nolunt
et poena quam in inferno luituri sunt, se liberos fore sperant,
Deum quidem misericordem esse confitentes,
iustum autem negantes.
His contrarii sunt qui desperant.
Grauitatem enim delictorum suorum considerant,
et magnitudinem diuinę miserationis non perpendunt.
Sed nec poenitentia illi profuit | nec satisfactio,
quia dolore superatus ad laqueum confugit,
non ad Dei misericordiam.
Dolere quidem debuit de peccato,
sed non ita ut spem, quę in Deo est, de manibus dimitteret.
Nos igitur, qui Deum in multis offendimus,
et dolendo de culpa ueniam speremus |
et sperando ueniam de culpa doleamus.
Vtrunque necessarium est ei, qui et poenas cupit euitare |
et beatitudinem consequi sempiternam.
|
uel casu inuentum restituere noluit.
Octauum.
Non loqueris contra proximum tuum falsum testimonium.
Cum enim Christus Dei Filius ueritas sit,
quicquid aduersus ueritatem dicitur, Deum offendit.
Non tamen omne mendacium ita graue crimen est,
sed illud tantum, quod aduersatur charitati
et cum alicuius detrimento perficitur.
Fingere autem et mentiri, quod nemini noceat, leuis est culpa.
Interdum ne culpa quidem,
sed potius meritum.
ut cum finguntur
quę sola nos efficere queant cęlo dignos,
ęternitatis compotes,
summi boni certos perpetuos-que possessores?
Talia si tecum, ut debes, quotidie reputaueris,
iam tandem cęlestium mandatorum amore captus
atque ad eorum autorem Deum conuersus dices:
Ignitum eloquium tuum uehementer,
et seruus tuus dilexit illud.
Non poteris enim illud non maxime diligere,
in quo tibi tam grande bonum propositum esse
intellexeris.
Prudentia pręterea mirum in modum proficere
et sapientia compleri
tua quęsiui.
Abeat igitur cum suis dissertationibus Plato
et cum argumentis Aristoteles
et cum sophismatum callidis captionibus omnes ueteris Academię
philosophi!
Vera sapientia est Deum nosse
et tam edicta quam interdicta eius tota animi sedulitate obseruare.
Cęterum, nequis obseruandorum difficultatem ignauię suę fauens
insipienter excuset
et impossibilia esse prędicet,
audiat Ioannem Apostolum dicentem:
Hęc est charitas Dei: ut mandata eius custodiamus.
tecum reuolue,
quotidie mente rumina,
quęcunque Deo placent ut scias,
quęcunque displicent ut deuites.
Ac si quando pigebit cuncta repetere,
ad summam illam in Euangelio a Domino factam protinus recurre:
Diliges, inquit, Dominum Deum tuum ex toto corde tuo
et ex tota anima tua
et ex tota mente tua.
Hoc est maximum et primum mandatum.
Secundum autem simile huic:
Diliges proximum tuum sicut teipsum.
In his duobus mandatis, inquit, uniuersa lex pendet et prophetę.
Omnia quippe pręcepta tam
sicut teipsum.
In his duobus mandatis, inquit, uniuersa lex pendet et prophetę.
Omnia quippe pręcepta tam Legis quam Euangelii ad hunc ipsum
rediguntur finem,
ut Deus et proximus diligatur.
Ita tamen proximum dilige,
ut Deum non offendas.
Ita Deum ama,
ut nihil magis,
nihil ęque |
amasse arguaris.
his duobus mandatis, inquit, uniuersa lex pendet et prophetę.
Omnia quippe pręcepta tam Legis quam Euangelii ad hunc ipsum
rediguntur finem,
ut Deus et proximus diligatur.
Ita tamen proximum dilige,
ut Deum non offendas.
Ita Deum ama,
ut nihil magis,
nihil ęque |
amasse arguaris.
nihil ęque |
amasse arguaris.
sit.
Nam ubi diurna opera pie religiose-que peregit |
et ante somnum quę Deo grata sunt cogitauit,
etiam post somnum quę cogitauerat perficere maturat.
Ideo-que citius expergiscitur et exurgit,
ut quanto minus dormierit,
tanto plus apud Deum meriti bene operando sibi comparet.
Igitur non plures horas dormitioni impartit
quam naturę necessitas postulat.
ut totum quod superest,
semper in Dei laudem |
aut orando |
aut aliquid aliud agendo expendat.
Siquod momentum ocio
Deo offerimus oratio.
opportune igitur nunc de illa disseremus.
Ad Philippenses scribens Apostolus:
uel a Deo iam gratiam consecutus minus se submittat,
ad Scripturarum testimonia animum applicet,
et uidebit Salomonem regem in dedicatione templi fixis in terra genibus |
et manibus ad cęlum expansis deprecantem.
Audiet Danielem prophetam dicentem:
Posui faciem meam ad Dominum Deum meum,
rogare et deprecari |
in ieiuniis, sacco et cinere.
Inde transiens ad Euangelium considerabit uas electionis Paulum
apostolum,
qui ait:
Curuo genua mea ad patrem Domini nostri Iesu Christi.
Ipsum quoque Christum Dominum contemplabitur,
quo nemo sanctior,
aduersus aliquem,
ut et Pater uester, qui in cęlis est,
dimittat uobis peccata uestra.
Et Apostolus:
Volo, inquit, uos orare in omni loco,
leuantes puras manus,
sine ira et disceptatione.
Quomodo enim tibi placatum iri Deum speras,
nisi prius ipse placatus fueris proximo tuo?
Tu Deum, quem semper summe reuereri debebas, offendisti,
alius te, qui homo es, non Deus,
creatura, non creator,
peccator, non iustus.
Et licet ille, qui lęsit, lędere non debuerit,
tu tamen lędi merebare.
Quid enim
dimittat uobis peccata uestra.
Et Apostolus:
Volo, inquit, uos orare in omni loco,
leuantes puras manus,
sine ira et disceptatione.
Quomodo enim tibi placatum iri Deum speras,
nisi prius ipse placatus fueris proximo tuo?
Tu Deum, quem semper summe reuereri debebas, offendisti,
alius te, qui homo es, non Deus,
creatura, non creator,
peccator, non iustus.
Et licet ille, qui lęsit, lędere non debuerit,
tu tamen lędi merebare.
Quid enim mali non meretur is, qui Deo peccat?
Et si
Ad Elię prophetę preces cęlum dedit pluuiam et terra fructum,
cum trium annorum et sex mensium siccitate cuncta in agris exaruissent.
Idem uiduę Sareptanę inopiam farinę olei-que copia exhuberare fecit
filio-que eius mortuo, cum orasset, uitam instaurauit.
Eliseus quoque Deum precatus,
uiginti ordeaceis panibus centum uirorum famem saturauit,
ita ut etiam reliquię superfuerint.
Deinde Sunamitidi hospitę diu sterili prolem a Domino exorauit
et, qui natus fuerat, puerum uita defunctum reuiuiscere fecit.
Postremo Naman Syrum leprę morbo laborantem
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Dauidias, versio electronica (), 6765 versus, verborum 45407, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica] [word count] [marulmardauid].
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Quinquaginta parabolae, versio electronica (), Verborum 13330, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - parabola] [word count] [marulmarquinqu].
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Regum Delmatiae atque Croatiae gesta, versio electronica (), Verborum 4606, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio – historia] [word count] [marulmarrdcg].
Baničević, Jakov (1466-1532) [1513], Epistulae anni 1513, versio electronica. (), Verborum 5324, Ed. G. Amboise [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [banicjepist1513].
Marulić, Marko (1450-1524) [1516], Evangelistarium, versio electronica (), Verborum 155872, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmareuang].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.