Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: tamen Your search found 9030 occurrences
First 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 1801-1900:1801. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] excandescimus,
ringimur,
furore replemur.
Quod si paulo diligentius conscientiam nostram examinabimus,
inueniemus |
nihil mali nobis non iure ac merito accidere.
Nam licet illum a quo accepimus iniuriam nunquam offenderimus,
offendimus tamen Deum in multis |
Ideo quicquid etiam ab illis quos non lęsimus patimur,
ex iusto Dei iudicio prouenire sciamus |
feramus-que molliter ac modeste.
iuxta illud Micheę prophetę:
1802. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
ne forte repetendo et raptorem irrites |
et tuam in Domino conturbes quietem.
1803. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] quam corpore. Corpus hominis fictile uas est | corruptioni obnoxium, solutioni proximum, morti semper opportunum. quod etiam si nulla aduersa infestet ualitudo, senilis tamen ętas carpendo consumit. Thesaurus autem in uase isto fragili animus est, quem nulla uis potest offendere pręter peccatum. Peccas autem si morbi molestiam fers impatienter.
1804. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Iob
Hęc sunt illa duplicia,
quę accepisse Iob memoratur post humiliter toleratas erumnas.
Cum enim ditissimus inter municipes suos fortunatissimus-que esset,
amisit simul facultates,
iumenta,
seruos,
liberos,
omnium in suo corpore membrorum sanitatem |
et tamen nihil interea stultum de ore eius prodiit.
sed:
Si bona inquit de manu Domini accepimus,
mala quare non toleremus? Dominus dedit,
Dominus abstulit;
sicut Domino placuit,
ita factum est |
sit nomen Domini benedictum.
1805. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] uirtutis,
sed feruentior.
Oculis captus gratias egit Deo |
fideliter-que ei seruiens,
ut antea fecerat,
nihil commisit,
quo ea calamitas ipsi grauis esse uideretur.
1806. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] uulnerum saniem deradebat. non habuit amicos qui sic languentem consolarentur, sed qui magis exasperarent exprobrantes ei peccata, quorum expers erat. Insuper uxor ipsa ad impatientiam urgebat, ut Deo malediceret et moreretur. Ille tamen in se firmus | et aduersum quęquę difficilia Spiritus Sancti uirtute stabilitus, pro omnibus gratias agebat Deo | et nullis erumnis, nullis doloribus, nullis obtrectantium molestiis ab ipsa quam in Deum habebat charitate potuit separari.
1807. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] ut per patientiam maius sibi futurę remunerationis meritum exquirat | et ueluti de igne aurum, ita ille de miseriarum angustiis purior exeat atque clarior. Hinc satis constat, quam male cum illis agitur, qui nihil aduersi patiuntur, et tamen peccare non cessant. Manet enim eos post breuem pręsentium rerum successum nunquam finiendus cruciatus et horrenda apud inferos supplicia. Alia etiam pręsentis felicitatis infelicitatis-que ratio est. quoniam dum differtur in fine iudicium discretio-que iustorum atque iniustorum,
1808. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] constantia, nostra pro Christo fide, quos ne interficiendo quidem ut tibi assentiamus potes inducere? Citius saxa scopulos-que et montes de loco suo mouebis | quam nobis fidem a Christo datam erripies. Non tamen stabilitatis nostrę nobis laudem damus. Christi beneficio fortes sumus, Christi uirtute in nobis manente tibi non succumbimus | Christo denique adiuuante contra omnia aduersa luctamur | et potimur uictoria. Eidem gratias agimus, et cum
1809. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
ut nos doceret etiam imbecilliorum iracundiam potius deuitare |
quam resistendo magis accendere.
1810. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
de quibus quia satis paulo ante dictum sit,
hoc tantum dicendum restat,
quod nec a sanguine eorum,
quos Deo famulari uident abstineant,
cum indignantur.
Quanuis enim eiusdem religionis sint cum his quos infestant,
diuersis tamen moribus uiuunt |
semper-que melioribus inuident atque aduersantur.
1811. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] finis est, irreuocabiliter tradat, si ei usque ad uitę exitum dominata fuerit. De ira non vitiosa sed vtili et de ira dei. Caput XXVI Est tamen ira quędam rationi parens, cum uitiis irascimur uel nostris uel alienis. hoc est, cum illa corrigi et emendari cupimus. Hinc sane et in nos uoluntariam corporis castigationem assumere consueuimus, ut mortiferę uoluptatis incitamenta
1812. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Melior est ira risu, quia per tristitiam uultus corrigitur animus delinquentis. Tristem tantummodo uultum aduersus ęqualium seniorum-que crimina ostendere oportet, ne malefacta eorum mitiore aspectu probare uideamur. ira tamen abstinendum erit, ne magis exasperemus eos, in quos animaduertendi ius non habemus. Illa ira duntaxat nobis concessa est, qua uel subditos corripimus ne delinquant, uel nosmetipsos affligimus, ne malarum cupidinum blandimentis uincamur.
1813. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] autem ad correctionem affligit,
de illis ait:
1814. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] ut punitos disciplina nostra emendet | et a uitio reuocet ad uirtutem. Publici quoque iudicii pręsidem ab odio atque ira procul esse oportet dum iudicat. Debet tamen meritas ab illis qui mali aliquid perpetrarunt, poenas exigere, siue ut ipsi corrigantur | siue ut alii reprimantur similis poenę metu, quam damnatos iuste perpeti uiderint. Equidem ita reor | inter iram et iustitiam Dei
1815. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] obtulerint.
Dauid
omnia benedictionem tam proximis nostris quam nobis ipsis impartiri semper optemus et precemur.
qua impetrata |
nec aduersa efficere poterunt,
ut indignemur,
nec prospera ut lasciuiamus.
Bona igitur et dicamus omnibus |
et optemus,
ita tamen,
ut semper animę ratio habeatur magis quam corporis.
ut quod cuique ad beatitudinem adipiscendam accommodatius futurum sit,
hoc etiam in pręsenti tempore contingat,
siue id triste putatur,
siue lętum.
cum nihil tam graue sit,
ut
capite mulctatus poenas dedit.
non ab eo hoc passus cui iniuriam intulerat,
sed ab eo qui punire debuit aliis illatam.
domino iubente:
labia sint procul a te.
de quibus Hieremias ait:
aduersantur,
quia Deo iniuriam faciunt,
sub anathemate censentur.
utpote diuersi ab Ecclesia |
et non Christi sed Sathanę membra facti.
pro quibus tamen oramus,
ut Domino miserante errorem suum agnoscant |
et conuertantur et salui fiant.
Atque ita eis etiam quorum impietatem maledicimus,
benedicere solemus,
dum illos ab ignorantię tenebris ad lucem ueritatis reuocari cupimus et
miseriis non subsistent.
per carbones et ignem et miserias
et eximie domine honorande. Commendationem plurimam.
Arbitrabar iam perlatam fuisse expeditionem et cum ea privilegium Dominationis Vestrae quam omni studio curavi apud caesarem et ita fuit facta per dominum Sperantium et provisum de viatico. Tamen forte postea eadem vel altera die debuit accepisse totum etiam privilegium cum litteris meis. Postquam Dominatio Vestra
qui lustrandi studio et Romani nominis propagandi causa Italia egressi sunt, deuotissimi Sanctitatis tuae et sacrosanctae Sedis Apostolicae filii Bernardinus, Ioannes, Nicolaus et Michael descendere. Quorum res gestas et merita, quoniam uitali aura adhuc perfruuntur, silentio inuoluam. Quantae tamen maiores eorum pietatis, relligionis et auctoritatis fuerint, non ab re erit pauca commemorasse.
3. Federicus et Bartholomaeus Fregepanes Belam, Vngarorum regem, anno Domini millesimo ducentesimo quinquagesimo sexto campestri praelio a Tartaris profligatum, regno
7. Sed ad nostros iam redeo, qui eam Illyrici partem excolunt quae Coruatia nunc appellatur habetque ab occidente et meridie Dalmatiam, a septentrione uero Colapi alluitur et iuxta Sauum fluuium in orientem protensa Macedonia terminatur. Eorum maiores etsi ditissimi fuerunt, ut diximus, ipsi tamen (prout inconstans et uaria esse solet fortuna) non modo mutuatam pecuniam non recuperauerunt, sed multis eos etiam ciuitatibus, oppidis et castellis, quae reges illi acceptorum beneficiorum memores ipsis concesserant, ingrata posteritas (post diutinam possessionem) expoliauit. Ad tria
Antiochiae et Alexandriae nulla est iamdiu apud nos memoria, soli nunc Colossenses (ut uidemus) armis et magna animi fortitudine se tuentur. Vos uero cum longe abesse ab hostibus uos arbitremini, pace et ocio perfruimini.
12. Dicerem, Pater beatissime, si placeret, dicam tamen tua uenia – sed Sanctitatem tuam uosque, patres amplissimi, rogatos esse uelim ut bonam in partem quae dixero accipiatis: nouit enim Deus quod non mentior – tanto esse in periculo
elongati sunt a nobis, unaque est in Deo optimo maximo et tua Sanctitate spes libertatis. Qua si infaelix illa patria frustrabitur, supremum hoc Sanctitati tuae legationis munus exoluimus. Nostri enim faedus aliquid icere pacemue cum Turcis facere et censum illis pendere coguntur. Priscae tamen nobilitatis memores (ut acerrimos Christianae fidei defensores decet), Sanctitate tua et hac sacrosancta Sede Apostolica
Te latent latibula uoluntatis. Vidisti, Domine, afflictionem populi Tui et, quod subsistere ante faciem inimicorum non possumus, Tu nosti. Illud denique nullo piaculo praetermittam et plusquam dici possit uereor, Pater sancte, ne pauperes illi nostri aegestate, inopia et desperatione ducti una cum Turcis bellare et caeteros Christianos depopulari cogantur. Cuius rei qui causam dederit, Deo omnipotenti rationem reddat! Dixi tamen id propterea uobis ut, cum factum fuerit – si credere nunc non uultis – reminiscamini quia ego dixi uobis.
|
1828. Marulić, Marko. Catulli carminis epitomae, versio... [page 140 | Paragraph | Section]
de quodam Supheno, homine
Rebecham pro Isaac impetrasset.
Accepta uxore Isaac consolatus est de obitu matris Sarrę. Prędicitur
Rebeche duos populos esse in eius utero et quod maior minori seruiturus
esset. Gemellos peperit, Esau et Iacob. Esau tamen prior egressus est.
Iacob matri, Esau patri charior erat. Esau cognominatus est Edom. Iacob
ius primogeniturę emit ab eo pro pane lentisque edulio. Deinde fame
compulsus abiit ad Abimelech, Palestinorum regem, in
Porro, ut inuidiam uitaret filiorum
Laban, a Domino monitus inde recessit. Amne transmisso pergebat ad montem
Galaad, quando Laban inimico animo eum persecutus affuit, sed somnio
territus ab iniuria temperauit. Idola tamen requisiuit a Rachele clam
ablata. Quibus illa insidens uoti expertem dimisit. Tunc ille et Iacob
amicicię foedus inierunt errexitque Iacob lapidem in titulum. Super
congestos lapides conuiuati sunt. Eos appellarunt
Hebreos, mox ut nati essent, interfici. Filia regis inuentum
adoptauit eumque Moysen nuncupauit, hoc est
Tu loqueris ei et ipse ilud referet pharaoni. Ego autem indurabo cor regis,
et non audiet uos. Erat Moyses annorum LXXX, Aaron LXXXIII. Aaron
coram pharaone uirgam in colubrum conuertit. Hoc idem egerunt malefici regis;
uirga tamen Aaron eorum uirgas deuorauit. Aarone fluuium uirga percutiente aqua
uersa est in sanguinem, et pisces mortui. Itidem fecerunt incantatores.
Durauit sanguis dies VII. Pharao induratus populum non dimisit. Aaron super
Aegyptum
et maleficos ipsos dolore affecerunt. Moyse uirgam in
cęlum extendente grando mixta igni cuncta in agro uastauit pręter terram Iessen.
Triticum et far, quia serotina erant, non sunt lęsa. Supplicante Moyse
cęssauit grando. Pharao tamen populum pedem efferre prohibuit. Extendit uirgam
Moyses, et uenit locusta consumpsitque quicquid grandini reliquum fuerat.
Rursum illo orante Deus locustas in mare demersit. Pharao tamen in duritia sui
cordis perseuerauit. Sed
Supplicante Moyse
cęssauit grando. Pharao tamen populum pedem efferre prohibuit. Extendit uirgam
Moyses, et uenit locusta consumpsitque quicquid grandini reliquum fuerat.
Rursum illo orante Deus locustas in mare demersit. Pharao tamen in duritia sui
cordis perseuerauit. Sed cum Moyses manus in cęlum extendisset, exortę tenebrę
horribiles triduum durauerunt. In loco autem filiorum Israhel lux erat.
Pharaoni eos dimittere absque armentis uolenti Moyses non
iuberent, parum abfuit, quin a concione commota lapidarentur. Apparuit gloria
Domini super tabernaculum, et Dominus per Moysen increpuit incredulitatem eorum.
Minabatur eis pestilentiam, quando Moyse supplicante pepercit. Dixit tamen
illos, qui Moysen petulanter lacessierunt, terram patribus promissam non
uisuros, quodque tantum seruum suum Chaleb inducet in eam et Iosue et paruulos
populi, reliquorum cadauera in solitudine iacebunt. Sed et filii eorum uagi
fugauitque et persecutus est usque ad Sydonem magnam.
Equos eorum Domino sic iubente subneruauit, currus conbussit.
Reuersus expugnat Asor atque incendit. Reliqua oppida capta uastauit interfectis
regibus incolisque terrę. Ea tamen, quę in collibus posita erant,
seruauit. Prędam uiritim diuisit. Terram filiis Israhel tradidit possidendam et
quieuit a pręliis. Numerus regum debellatorum XXXI. Leuitę urbes aliquot
accęperunt, in quibus habitarent,
rediit. Ventris
purgandi gratia speluncam ingreditur. In ea latebat Dauid, qui cum incautum
occidere posset, noluit. Hac re cognita
Saul placatur et abiit domum. Rursum tamen in illum indignatus sponsam eius
Michol alteri tradidit, ipsum autem cum multa militum manu obsedit sub colle
Achillę. Dauid noctu ingressus tentorium poterat perimere dormientem, sed
abstinuit. Ob hoc rursum Saul
Veruntamen, cum exercitui suspectus esset, iussit eum redire. Dauid autem
reuersus in Sicelech offendit ciuitatem ab Amalechitis uastatam uxoresque
suas inde abductas. Currit post eos cum suis sexcentis. Quingentis tamen ad
sarcinas relictis cum centenaria tantum militum manu inimicos assecutus
pręda recuperata uictor rediit in Sicelech, ubi accepto Israhelitanę cladis
nuncio, quę in Gelboe contigerat, uictorię suę lętitam uertit in
CCC. Hę quidem
subuerterunt cor eius, ut gentium deos coleret, quibus et phana in monte
posuit. Quamobrem iratus Dominus: Scindam, inquit, regnum tuum de
manu filii tui et dabo illud Hieroboam, seruo tuo, non tamen totum
propter Dauidem, seruum meum. Suscitauitque illi aduersarios Adad
Idumeum et Razon, filium Eliada, regem Syrię, et Hieroboam, filium Nabath,
Ephrateum, seruum eius, quem ipse constituerat super tributa
uelle
idolo Baal et congregati essent sacerdotes et prophęte Baal in templo, misit
milites, qui illos occiderunt. Statuam Baal combusserunt et eodem in loco
fecerunt latrinas. Iehu igitur deleuit quidem Baal de Israhel, sed tamen
nequaquam dereliquit uitulos ęneos Hieroboam. Dixitque illi Dominus: Quia
omnia, quę erant in corde meo, fecisti contra domum Achab, filii tui
usque ad quartam g[e]nerationem sedebunt super thronum Israhel.
et Dominus tradidit Israhel in potestatem
Azahel, regis Syrię, et Benadabi, filii eius. Deinde ad pręces Ioachan
dedit Dominus saluatorem Israheli et liberatus est. Nec adhuc tamen
recesserunt ab errore Hieroboam lucusque permansit in Samaria. Non erant
reliqui Ioachan regi nisi L equites, X currus et X milia peditum. Vsque adeo
attriuerat eos rex Syrię. Regnauit Ioachan annis XVII. Suscepit regnum
In istos, quia
Dei uultum contempserant, leones de siluis irruebant ac plurimos laniabant.
Id illi sibi accidere rati, quod morem colendi Deum Israhel nescirent,
adducto sacerdote didicerunt quidem nitum religionis, sed tamen deos patrios
non deserebant. Nonnulli etiam, qui erant de Sepharuaim, filios suos igni
comburebant diis Sepharuaim Adramelech et Anamelech simulque Deum Israhel
colebant. Regnauit Osee annis IX.
regiam
translatus super throno regum sedit, et lętatus est populus et ciuitas
quieuit. Septem annorum erat Ioas, quando regnare coepit. Rectus fuit coram
Domino, quandiu erudiuit eum Ioiada. Excelsa tamen non abstulit. Iussit, ut
pecuniam pro pręcio animę uel sponte oblatam accipiant sacerdotes et ex ea
sarta tecta templi reficiant. Hoc illi neglexere usque ad tertium et
uigesimum regis annum. Quare uetuit quidem rex eos
Tartan et Rapsacen
cum magna militum manu ad Hierosolymam oppugnandam. Rapsaces pręfectos, qui
in muris erant, nunc terrebat minis, nunc promissis alliciebat. Illi nihil
responderunt. Sic enim edixerat Ezechias. Retulerunt tamen regi Rapsacis
uerba. Rex scidit uestimenta et sacco coopertus templum ingressus est. Mox
per nuncium suas angustias Rapsacisque in Deum blasphemias exposuit Esaię
prophetę rogans eum, ut oret Dominum pro reliquiis
Deinde uenit
Nabuzardan, Babylonii exercitus ductor, et ingressus urbem incendit domum
Domini et quęque principum uirorum habitacula igni consumpsit, muros urbis
demolitus est et eos, qui reliqui erant, transtulit. Fecit tamen agricolis
atque operariis terrę potestatem manendi, qui uellent. Vasa templi ęnea,
argentea, aurea et columnas ęneas tulit secum in Babylonem. Sacerdotes autem
et ędituos et omnes optimates,
platea iacere iugulatum. Surgens a mensa nihil gustauit,
priusquam iugulati cadauer domum retulisset. Lugens panem manducauit et hominis
corpus, quod attulerat, in uesperum tumulauit. Admonebatur ab amicis, ne se
periculo exponeret. Ille tamen ab operibus pietatis et in proximos miserationis
non cessabat Deum magis metuens quam regem. Contigit, ut ei dormienti de nido
harundinum stercus cadens oculos excęcaret. Nequaquam ipse turbatus est, sed Deo
gratias egit
assensit, ne in escis
ethnicorum contaminaretur, seque sibi uiaticum attulisse dixit. Impetrat ab illo
copiam ultro citroque cum ancilla sua commeandi. Die quarto inuitata uenit ad
Olophernis conuiuium, comedens tamen et bibens de his, quę secum portauerat.
Postquam exempta fames epulis mensęque remotę , Olophernes ebrius per
lectum distenditur ac sopitur. Illa sensim accedens arrepto eius gladio amputat
dormienti caput, amputatum
cumulum ab
amicis etiam non tam consolatur quam arguitur dicentibus, quod Deus aliquo
offensus peccato tot mala ipsi inflixerit. Respondit Iob grauius esse quod
patitur quam pro magnitudine peccatorum, quę commisit. Et tamen:
Affligens me, inquit, dolore non parcat, nec contradicam
uoluntati Dei mei. Deinde ait: Militia est uita hominis super
terram et sicut dies mercenarii dies eius. Postremo se peccatorem
cinere. Post hęc omnia laudauit
Dominus seruum suum Iob reddiditque illi, quęcunque olim amissa fuerant,
duplicia. Contigerunt enim ei quatuordecim milia ouium, sex milia
camellorum, mille iuga b[ou]m, mille asinę, sed tamen ut olim septem filii
et tres filię. Gratulati sunt ei amici eius, et quem ante exasperauerant,
eidem nunc blandiuntur. Vixit autem Iob post flagella hęc annis CXL. Mortuus
est senex et plenus dierum.
super altero Deum Israhel.
Tum qui exaudient per ignem, ipse sit Deus. Inuocarunt illi Baal, et non
exaudiuit. At Helias ad euidentius ueri experimentum quatuor hydrias aquę
ter infundi fecit super ligna holocausti. Et tamen inuocato Deo Abraham,
Isaac et Iacob continua de cęlo lapsus ignis absumpsit holocaustum. Conuerso
ad ueri Dei cultum populo Helias appręhendi
iussit prophetas Baal et perductos ad
tum cibi copiam tum obsidionis
liberationem propediem futuram sperare iussit. Et tunc quidem Assyrii
(sicut dictum est supra) ab angelo cęsi sunt. Idem regi mortem imminere nunciauit. Et tamen Domino miserante
propagata sunt ei uitę spacia longiora, cum ipsum peccasse poenituisset.
Prędixit Iudeorum ad Babylonem translationem et inde postliminio reditum.
Mala quoque futura denunciauit Caldeis, Moabitis,
Omega, principium et finis,
hic dicit: Ego primus et ego nouissimus et absque me non est Deus.
Quis similis mei? Trinitas Negant quoque in Deo
trinitatem, et tamen idipsum apud hunc prophetam habent: Manus mea
fundauit terram et dextera mea mensa est cęlos. Ex tempore antequam
fierent, ibi eram; et nunc Dominus Deus misit me et spiritus eius. Hęc
dicit
nisi qui mittitur, Filius? Ergo sicut Pater
Deus est, ita et Filius Deus est, cum propheta dicat: Hęc dicit Dominus
Deus. Spiritus quoque Patris nihil aliud est nisi Deus, cum in Deo
nihil accidens sit. Nec tamen tres Deos esse dicimus, sed tres personas in
uno Deo, tres proprietates in una diuinitatis substantia. Confundantur
igitur Iudei increduli, et prophetę sui uerissimo testimonio superati
nobiscum sentiant. Aut si adeo
Erit mensis ex mense et sabbatum ex sabbato.
Nullus quippe finis est in cęlo felicitatis,sicut nec miserię in
inferno. Omnium horum, quę breuiter attigimus, licet in Euangelio aliis
uerbis expręssa sint; idem tamen sensus est, eadem intelligentia. Nihil ergo
in Veteri Nouaque Scriptura discrepans,
sicut Hieremias prędixerat, morte sublatus est. Interim
primarii ciuitatis adulationibus magis quam ueritati fauentes insultarunt
prophetę in necem eius promptum, nisi Ahicam, filius Saphan,
intercessisset. Sed tamen hoc periculo liberatus proiicitur in lacum luti et
in carcerem truditur. Anno autem regni Sedechię XI capta a Caldeis urbe
liberatur. Habitauit cum Godolia in Masphat. Prędixit populi post annos LXX
a Babilone reditum,
fundatam. Per
singulas ędificii partes singula Ecclesię sacramenta designat pręceptaque
uirtutum et institutiones ad Dei cultum pertinentes. Quomodo autem uita
defunctus sit, uel ubi sepultus, nusquam memini me legere. Reor tamen illic
eum obisse, ubi et prophetant, atque illic etiam sepulturę mandatum
fuisse.
DANIEL
DANIEL, Babylone captiuus, cum ęqualibus sibi pueris
noni die XXIIII.
---------------------
ZACHARIAS
ZACHARIAS, filius Barachię, filii Addo, etiam ipse eodem anno quo Aggeus
prophetauit, postea tamen quam ille coepisset mense secundo. Per multas
uisionum figuras de his, quę futura erant, uaticinatus est. Vidit uirum
ascendere super equum ruffum in myrteto, qua uisione nunciauit Deum in
gentes iratum et Iudeis facilem
et
ciues coniurationis conscios trucidant, res
diripiunt, regem periculo liberant, urbem incendunt. Qui internicioni
superfuere, a Demetrio necem eorum miserante impetrant ueniam. Sed tamen
rerum potitus erga illos, quorum uirtute seruatus fuerat, ingratus fuit.
Ipsis absque stipendio dimissis Ionatham quoque uexare coepit. Interim
Triphon Antiochiam ingressus Antiochum puerum in solio regni collocat.
pro argento Demetrio regi debito
se retinuisse dixit dimissurus, si sibi pendantur argenti talenta centum et
duo eius liberi obsides dentur. Symon,
ad regem et, quę sibi contigerant, ordine narrauit. Non
multo post ab rege interrogatus, quem
deinceps mittendum censeret: Hostem , inquit, tuum mitte, o rex, ut
flagellatum, si tamen uiuus euaserit, recipias. Diuina quippe loco illi
uirtus inest, quę ęrarii depeculatores acerrime punit. Post hęc
Symon ille, sacrilegii huius impulsor, falsa quadam delatiome Oniam
suspectum reddidit Seleuco
Oniam
suspectum reddidit Seleuco regi. Venit Onias, ut delata confutando se
purgaret. Neque emim difficile erat falsum crimen diluere. Sed interim
mortuo Seleuco Antiochus, cognomento Nobilis, regnum suscepit. Nec tamen
Onias malorum hominum caruit inuidia. Menelaus, quia promissam regi
pecuniam regio exactori non soluerat, sacerdotio priuatus uoluit Onię locum
occupare. Vasa itaque templi furto sublata impendit Andronico, ut Oniam
ac pene
neminem esse, qui se Iudeum profiteri auderet- depręhensi sabbatum
obseruare igni cremabantur, duę mulieres, quę filios circumciderant,
paruulis ad ubera alligatis in pręceps missę sunt- ille tamen intrepidus
per supplicia occidi maluit quam contra Legem carnem gustare porcinam.
Amici aliam pro ea supponebant suadentes, ut acciperet. Ille autem ne
putari quidem uoluit legis diuinę pręuaricator, ne forte
precor.
Tum, siquid in eloquendo peccatum est, ut mihi ignoscas, oro habita
fragilitatis imperitięque meę ratione. Quamuis
enim facultas mihi defuerit ad rem purius exactiusque explicandam, non me tamen
deseruit uoluntas ad seruiendum tibi fidelibusque tuis quam potui officiosius,
ut omnes mira uirtutis tuę opera breui uolumine compręhensa in arctumque
collecta rememorantes ad te laudandum, te prędicandum magis excitentur atque
Thurcarum potentiam referre voluero: partim quod meum recens atque grauissimum vulnus mihi ipsi refricare necessum est / partim etiam magnitudine imminentis calamitatis / ne dicam excidii reipublicae Christianae / nisi deus optimus maximus tantam ruinam auertat / repellat / exterminet: tamen neque propriis periculis / ac diuturna malorum serie / neque communibus incommodis / in quibus maxima pars diu versati sumus / ac (vt video) longe diutius versabimur / deterrebor: quin ea / que ad omnium vtilitatem spectare videbuntur / forti ac intrepido animo exprimam / quotidianis nostrae
aestuans inexpiabili odio aduersus Christianos Odium thurcae in christianos. id maxime per sanguinem et viscera nostra tutum atque oportunum esse iampridem in animum induxit. Cuius odii causas tametsi difficile est affirmare: Causae odii. tamen plaeraeque consentaneae rationes suapte se offerunt. Occurrunt sane primo grauissima et cruenta bella quae ab Hungaris et Illyriis Thurcarum bella cum Hungaris et Illyriis. pro Triballis / Misis / atque Dardanis contra Thurcas gesta sunt: vt iis multo fuerit
/ quam expugnare: tot. n. vtrinque desideratos / tot strages factas memoriae proditum est / vt qui vicit propius metum fuerit: numero tandem et hostium pertinacia victi succubuimus. Thurcarum pertinacia vincimur. Et quamuis vlti ignominiam cumulatae sint: tamen fere omnibus / et praesertim barbaris a natura insitum est / vt iis quos aliquando metuerunt / semper infesti sint. Getis vnico proelio superatis contenti fuere tributum imposuisse Getae qui et Vallachi Thurcarum tribunarii. munito propriis praesidiis Monocastro
opum auidissimus ex Appollonia / quae modo vrbs Valona dicitur / paruam suae gentis manum in Italiam transmiserat: in cuius fronte Hydrunto capto / Auus huius Thurcae Hydruntum in Italia occupauerat. tota Italia trepidabat: Cardinales Romae fugam meditabantur. Collecto tamen ab omnibus Italiae partibus exercitu / non solum expugnari non poterant / sed ne prohiberi quidem quin populabundi excurrentes in ipsa fere tentoria hostium penetrarent. Implorato tandem Hungarorum auxilio / Thurcae ex Italia excedunt
ac Thurcae per
Thurcarum Thurcarum impetus in Polonos. per tributariam Daciam Dacia quae Vallachia in Poloniam irruentibus / positisque non longe a Cracouia castris / ita territi sunt Poloni / vt ne principes quidem quid consilii caperent habuerint. Quum tamen consedissent hostes inter duo flumina / tanta repente imbrium niuisque copia cecidit / tanta vis frigoris superuenit / vt ille formidatus exercitus partim fame / partim frigore / non virtute nostra / poene totus consumptus sit. Thurcarum interitus in Polonia.
et atrocissimis fluctibus iactatus fuerim,
in quibus et temporum et rerum asperitatibus atque angustiis ita mihi animus concussus
ac perturbatus est, ut ad eas artes, quibus a teneris (ut aiunt) unguiculis deditus fui,
plena facultas otii non relinquatur. Magnam tamen habeo
fiduciam in uestra humanitate, sperans me facile ueniam a uobis impetraturum, etiam si
huic amplissimo loco Propositio loco
narrationis. uestrisque doctissimis auribus non
usu et natura duce tractari conuenit.
Equidem non nego multos hodie imperitos, Multi
hodie imperiti legationibus funguntur. apud sui similes disserere, atque ad
alias nationes ad res tractandas destinari, non tamen absque sui ludibrio, et risu
audientium. Priscis quoque temporibus, nondum cognitis huius artis principiis, et
respublicae fuerant, et componendorum bellorum, et conflandarum amicitiarum, et demum
rerum omnium agendarum aliquam
Curio qui Caesaris
Caesar. partes defendebat. Philosophiae uero nihil conuenientius, nihil magis
necessarium maiores nostri existimauerunt: in qua re quamquam multorum testimonio
possumus uti: tamen abunde satis est duorum eminentissimorum Platonis Plato. et Aristotelis: Aristoteles. quorum alter uires et commoda
eloquentiae in duobus dialogis, qui
scientia
sunt consecuti laudem, ut Occham Occham.
Aristides iustus. nomen aethernum peperit, magna Caesari laus
tribuitur propter clementiam, Caesar
clemens. in aliis modestia, in quibusdam liberalitas, atque in multis diuersae
uirtutes laudantur: tamen quicunque in penetralibus eloquentiae coaluere, fiunt omnium
procul dubio clarissimi. Etenim quum sit omnes uirtutes complexa, ut uel unius defectu
amittat nomen eloquentiae, necessum est, ut caeteris longe anteponatur. Et profecto,
nullius est tantum
vnda rigat.
mille neces: morte infoelicior ipsa est
quibus hostiles plagis / quibus hostibus ausus
ex appte appositeque dictum
uidebitur, non mihi hoc tribuas, sed ei, qui donauit. Quicquid enim in nobis boni est, a Deo
est. Meum esse fatebor, siquid in disserendo erratum est, siquid in loquendo uel barbare
positum uel inconcine inconsulteque prolatum. Quale tamen cunque sit istud, quod mittimus, unum
mihi in hoc opere conficiendo propositum extitisse scias: illum ipsum, per quem creati,
redempti saluatique sumus, laude, quam possum maxima, prosequi, quoniam digna non possum, et
simul, dum beneficia, quę nobis contulit, recenseo, ad
quod non
licet eis facere sabbatis. Falsi autem iudicii conuicti sunt argumento Dauid, qui
famem passus panes propositionis comedit, quibus soli sacerdotes uesci solerent; exemplo etiam
sacerdotum ipsorum, qui in templo sabbatum uiolant multa tunc quidem illic operando et tamen
sine crimine sunt. Se uero et templo maiorem esse asseruit et dominum sabbati affirmauit. Qua
igitur ratione rectam ac ueram sabbati obseruationem nosse poterant, cum dominum sabbati
ignorarent, uel quomodo discipulis peccandi dabatur locus pręsente magistro, qui nihil eis
reuiuiscere, passus est a uiuentibus derideri, et dum saluare uel unum hominem pergit, a
multis ludibrio haberi sustinuit.
Pręterea, licet omnis iniuria molestior sit, quę ab iis infertur, qui nobis cognatione
aliqua coniuncti sunt, quam quę ab alienis irrogatur, et hanc tamen nobis in exemplum pati
uoluit Dominus noster. Nam in Marco est scriptum, quod Iesus de monte descendens cum apostolis
ingressus est domum conuenitque illic tam frequens turba*, ut non esset refectioni locus.
Et cum — inquit — audissent sui, exierunt
camellum glutiebant, manticam alienorum delictorum semper gerentes in pectore, suorum in
tergo, nunquam de quoque recte iudicando; quanto minus de isto, in quo dolus non erat, in
cuius ore non est inuentum mendacium. Nihil in eo, quod non laude dignum esset, inuenire
poterant. Et tamen, quanto laudabilior apparebat, tanto ipsi magis per inuidiam indignabantur
modisque omnibus iam ad necem eius conspirabant.
Lazarum ille de monumento ad uitam excitauerat. Et cum plurimi, qui spectaculo affuerant, in
eum credidissent, pontifices et
pedes
unxerit, deinde fracto perfuderit et caput. Sed hoc plane fieri non potuit, ut eadem hora
utrunque factum sit, si ante dies sex Paschę et in domo Marię et Marthę pedes peruncti sunt et
in domo Symonis caput perfusum, cum post biduum Pascha celebranda esset. Mihi tamen uidetur
ista quoque exponi posse, ut dicamus unam Mariam diuersis locis et temporibus officio isto
erga Christum uiuentem non bis, sed ter fuisse functam: semel, quod Lucas memorat, quando
dimissa sunt ei peccata multa, quia dilexit multum; iterum, quod Ioannes tradit ante
consumptum. Vsque adeone tam paruę pecunię cupidus fuisti, ut
eius auiditate excęcatus non uideres, quantum sceleris, quantum iniquitatis esses admissurus?
Quid opportunitatem quęris, ut illum tradas? Iam uoluntate tradidisti. Quamquam ille pro
salute omnium tradi uoluit, tu tamen electus es, qui non obsequio, sed cupiditate traderes et
auaritię studio ipse subuersus perires.
Iam tandem ad exponendam Iudeorum infandam atrocitatem nostra dirigatur oratio.
Cogitauerunt — Ioannes inquit — principes sacerdotum, ut Lazarum
illum abibant ex Iudeis et credebant in Iesum. Lazarum occidere cogitauerunt; quasi
uero Iesus ipse, qui suscitauit mortuum, suscitare non possit occisum et iterato miraculo
plures etiam conuertere ad sui credulitatem. Cęterum nequaquam egerunt, quod cogitarant. Et
tamen, quasi qui egissent, sic diuinę iustitię damnationem incurrerunt. Quoties enim
decernenti male agere deficit facultas, ipsum uelle pro actione imputatur.
Post hęc illa quidem fiunt, quę Ioannes commemorat. In crastinum — inquit
Quasi uero plus famulis liceat quam ipsorum
Domino, qui dum asello ueheretur, apostoli post illum pedestres ibant, ne pares ei esse
uiderentur. Et quoniam illi, quia se humiliauerunt, exaltati sunt, nonne isti, quia se
exaltant, humiliabuntur? Humiliabat se Dominus noster, et tamen laudatione multorum, qui opera
eius uiderant, carere non poterat.
Obuiam uenit turba, ut scriptum est, uestimenta sua sternens in uia et palmarum ramos, ita
ut ipse non ad mortem ire, sed iam deuicta morte triumphare uideretur. Vnde et clamabant:
Osanna,
Vespasianum et Titum, Romanorum duces, euersam fuisse Hierusalem, per Hadrianum instauratam.
Eos uero et adhuc cernimus patria extorres incertis sedibus per orbem uagari
dispersos. Nunquam antea ne propter idolatriam quidem longiorem seruitutem experti sunt. Nec
tamen errorem suum deponere cogi ullis aduersitatibus queunt, ut Christum confiteantur.
Fleuit ergo misericors Dominus non futurum urbis excidium, sed animarum, quas saluare
uenerat, si in ipsum credere uoluissent, interitum. Quare autem etiam ista, quę nunc uidemus,
qui uenditare et emere consueuerant offerenda in templo. Mensas nummulariorum
cathedrasque uendentium columbas euertit et dixit eis: Domus mea domus orationis est,
uos autem fecistis illam speluncam latronum. Mira res! Vnum multi fugiunt, nemo
resistit. Necdum tamen diuinitatis uim in homine consyderant, cum pręsertim bis hoc egisset,
semel, quod Ioannes, iterum, quod reliqui tradunt. Sed in eum, quem toties formidarunt, elapso
mox pauore magis indignantur (ut Marcus et Lucas aiunt) et, in qua potestate hoc faceret,
interrogant. Quasi
agnus immolatur et luna plenissima est et fermentum abiicitur.
Intelligendum ergo, quod Ioannes iuxta uulgarem locutionem diem uocauit solis ortum. Alii uero
Euangelistę secundum Iudeorum ritum a uespera ad uesperam diem dixerunt. Licet igitur diuersum
aliquid sonent uerba, idem tamen tempus designant. In uespera itaque quintę ferię coena hęc
facta est, et in eadem hora Christus captus. In uespera uero sextę ferię crucifixus, ut et
typicum et uerum agnum uno die immolatum fuisse sciamus, alterum in initio, alterum in fine.
Vel fortasse uerior est
Quasi diceret: Totum me laua a planta pedis usque ad
uerticem capitis; tantum ne me a te separes. Dicit ei Iesus: Qui lotus est, non indiget,
nisi ut pedes lauet, sed est mundus totus. Qui enim Christi baptismo lotus est, totus
mundus est. Confirmatione tamen ei opus est, ne inquinetur. Vnde baptizatos in
ecclesia sacro deinde chrysmate inungi ab episcopo cernimus. Vel hoc est illud, quod Paulus
ait: Nihil mihi conscius sum, sed non in hoc iustificatus sum; qui iudicat* me, Dominus
est. Non enim
potestis facere.
Deinde secundum eosdem Euangelistas — uenit Iesus cum illis in uillam uel in prędium,
cui nomen Gethsemani. Et hic est locus monti Oliueti proximus, ubi fuit hortus, in
quem eos ingressos ait Ioannes trans torrentem Cedron. Multa tamen idem pręmittit, quę locutus
est Iesus ad discipulos et ad Patrem. Quę consulto prętermittimus, ut tantum passioni congrua
explicemus.
Videamus primum, quid hoc sit, quod Ioannes ait: Egressus est trans torrentem Cedron
et intrauit in hortum.
non
potest. Et uenit iterum — inquit — et inuenit eos dormientes. Erant enim
eorum oculi grauati. Et relictis illis iterum abiit, et orauit tertio eundem sermonem.
Tertio orando docet instandum esse precibus, donec, quod petimus, impetremus, si tamen, quod
animę saluti conferat, petimus. Non ergo orat, ne transeat ab eo calix, quem iam assensit, ut
bibat, sed ut nos erudiat tunc pręcipue *corr. ex precipue orandum esse, cum patiendi periculum imminet, ut in
fide constantes inueniamur et magis
in Apocalypsi uidit procedere de ore Dei, ex
utraque parte acutum. Potens est enim corpus et animam mittere in gehennam et totum hominem
perdere perditione sempiterna. De hoc satis; cętera uideamus!
Iesu comprehenso discipuli timore perculsi diffugerunt illo relicto. Qui tamen simul cum
Petro dixerant uelle se una cum eo etiam mori. Nondum inerat*** ipsis charitas illa, quę foras
mittit timorem et de qua gloriabatur Paulus dicens: Diffusa est charitas in cordibus
uestris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis.
His
beneficio nos obligaret, quo plura pro nobis ultro perferret.
Illum ergo uinctum et ad Caipham ductum ex his, qui modo fugerant, secuti sunt Simon
Petrus et alius discipulus, pontifici notus. Sequebatur Petrus Dominum pietate erga
ipsum commotus, a longe tamen timore prępeditus.* Vrgebat amor, obstabat timor; quid ageret,
nesciebat. Nihilominus sequebatur, et quiescere non poterat, donec rei finem uideret. Et
quidem, quia timebat, negauit, sed quia sequebatur, poenitentiam egit ac ueniam meruit. Foris
substitit, illo alio
— sacerdotum et omne concilium quęrebant falsum
testimonium contra Iesum, ut eum morti traderent: et non inuenerunt, cum multi falsi testes
adessent. O maliuolorum hominum impudens machinatio! Quia innocentem ueritate damnare
nequeunt, mendacio nituntur. Nec tamen inueniunt, quonam credibili saltem commento falsum
fulciant testimonium, ut uerba *corr. ex prepeditus
fidem inuenirent. Nihil ergo Iesus neque dixerat neque fecerat, quod uel ab
inimicis ulla ex parte reprehendi posset.
gratię dono constantię robore in te colendo stabiliri et a uia
ueritatis atque iustitię nunquam discedere.
Sed iam reliqua prosequamur!
Post illa, quę superius dicta sunt, trinam Petri negationem Mattheus et Marcus enarrant,
Lucas uero pręmittit.* Nihil tamen refert, quo ordine aliquid factum sit, cum ab omnibus totum
commemoratur. Nos, nequid, quod gestum est, omittamus, Ioannis potius narrationem sequamur. Et
quoniam de prima apostoli negatione diximus, nunc de secunda est dicendum.
Stabant — inquit
et male acceptum uidens, cum illo mori timuit et suum
esse magistrum negauit.
Interim autem, dum Petrus frigescentia membra prunarum calore refouet, pontifex interrogat
Iesum de discipulis suis et doctrina eius. Malignus captator ueluti discere uolens interrogat,
et tamen accusandi causas extorquere nititur. De discipulis ergo quęrit, ut seditiosum deferat
eum, qui circa se pręsidia compararet. De doctrina scrutatur, ut, si Mosaicę contrariam esse
deprehenderit, ipsum tanquam Deo aduersantem morte mulctandum denunciet. Dominus autem sic
temeritas quam iustorum modestia. Quales itaque ministri, talis et pręses. Atque
ideo quidem hunc, quem minister tam indigne percusserat, ille mortis reum iudicabat.
Hunc pontificem ego fuisse Caipham puto. Licet enim ad Annam prius ductus fuerit Iesus, tam
parumper tamen ibi moratur, ut alii Euangelistę de Anna tacuerint et de Caipha tantum locuti
sint. Quidam uero totum hoc de Christi contumeliis et Petri negatione coram Anna gestum
arbitrantur. Sed hęc opinio repugnaret omnino aliorum autoritati Euangelistarum. Sensus autem
superior
refert) et dixit: Quam
accusationem affertis aduersus hominem hunc? Haud sane iniusti iudicis fungitur
officio Pilatus, si ab eo postea non desciuisset. Quanuis uinctum uideat Iesum coram se atque
a principibus sacerdotum et senioribus populi adductum, causas tamen inquirit, ob quas damnari
debeat. Nouerat enim talium delatorum superbiam alieno inuidentium honori et de Iesu iam
fortasse mira quędam audierat. Ideo sententiam suspendebat, donec de crimine certior fieret.
Responderunt illi et dixerunt: Si non esset hic malefactor,
uos
potius iudices eius sitis, ut uestra, non mea culpa pereat, qui uestram in eum criminationem
discuti non permittitis. Dixerunt Iudei: Nobis non licet interficere quenquam. Os
uestrum condemnat uos, o Iudei. Non negatis uobis non licere interficere quenquam. Et tamen
interfici poscitis innocentem. Si ergo uobis non licet interficere, certe nec interfici
quenquam uelle licet. In illorum autem manibus, qui crucifigunt, qui supplicio afficiunt
Iesum, uestra est u oluntas, uestra mens, uester animus. Nequaquam illi
Baničević, Jakov (1466-1532) [1516], Magnifico domino Ioanni de Curiis Dantisco, versio electronica. (, Augsburg), Verborum 197, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [banicjepistdantisc15160110].
Kožičić Benja, Šimun [1516], De Corvatiae desolatione, versio electronica (, Roma), verborum 1764, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [begniusscorvatiae].
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], Catulli carminis epitomae, versio electronica (), Verborum 1474, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epitome] [word count] [marulmarcatull].
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], De Veteris instrumenti uiris illustribus, versio electronica (), Verborum 29840, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvirill].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio Tranquilli Parthenii Andronici Dalmatae contra Thurcas ad Germanos habita, versio electronica (, Augsburg), 35 versus, verborum 5015, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfthurcgerm].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio de laudibus eloquentiae auctore Tranquillo Parthenio Andronico Dalmata in Gymnasio Lipsensi pronuntiata, versio electronica (, Leipzig), Verborum 4822, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfeloq].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Ad Deum Contra Thurcas Oratio Carmine Heroico, versio electronica (, Nürnberg; Ingoldstadt), 326 versus, verborum 2269, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - silva] [word count] [andreisfthurcher].
Marulić, Marko (1450-1524) [1519], De humilitate, versio electronica (), Verborum 81625, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarhumil].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
1829. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1830. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1831. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1832. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1833. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1834. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1835. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1836. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1837. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1838. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1839. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1840. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1841. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1842. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1843. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1844. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1845. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1846. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1847. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1848. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1849. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1850. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1851. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1852. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1853. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1854. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1855. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1856. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1857. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1858. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1859. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1860. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1861. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1862. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
SubSect | Section]
1863. Marulić, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph |
Section]
1864. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
1865. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
1866. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
1867. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
1868. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
1869. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
1870. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
1871. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
1872. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
1873. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
1874. Andreis, Franjo... . Ad Deum Contra Thurcas Oratio... [Paragraph |
SubSect | Section]
9 Haec quamquam nimis est hominum mirata vetustas:
10 Quae nisi terrenas concelebrabat opes.
11 Et septem dixit pulchri spectacula mundi
12 Eximia in variis arte reposta locis.
13 Sunt tamen aut valido Neptuni versa tridente:
14 Inclyta vel carpsit nomina tempus edax.
15 Aut quatiens tremulo terras vis abdita motu:
16 Bellicus aut duro destruit aere furor.
17 Horrifer aut Boreas: simul et vulcania
1875. Andreis, Franjo... . Ad Deum Contra Thurcas Oratio... [Paragraph |
SubSect | Section]
1876. Andreis, Franjo... . Ad Deum Contra Thurcas Oratio... [Paragraph |
Section]
47 Vita hominum / liceat modo vitam dicere / quando
48 Libertas commune bonum / preciosius auro
49 Atque opibus Lydis / Scithicis longeque Smaragdis
50 Pulchrius eripitur: varios tamen adde labores
51 Continuosque simul: quosdam prope Tartara nigra:
52 Haerentesque locos Diti / Stygiaeque paludi /
53 Insatiatus amor / lucri quoque dira cupido
54 Viscera telluris miseros detrudit in ima
1877. Andreis, Franjo... . Ad Deum Contra Thurcas Oratio... [Paragraph |
Section]
191 Comprimeres / fidos quum sic excludis amicos?
192 Iusticiae quae forma tuae? peccata rependis
193 Impia muneribus: iustorum vota precesque
194 Negligis: haud possum tamen vnquam credere / quin te
195 Haec teneat complexa Deum pulcherrima virtus /
196 Qui coelum et terras aequo sub pondere libres.
197 Hethereos quis enim temere sic iudicet ignes /
198 Septenas coelique
1878. Andreis, Franjo... . Ad Deum Contra Thurcas Oratio... [Paragraph |
Section]
1 Ista Sophoclaeo quamuis dicendo Cothurno
2 Materia est nostro grandior ingenio.
3 Ne tamen angusto semper mea flumine Cimba
4 Serperet / et tenuis me tueretur honos:
5 Lusimus instantis communia damna ruinae
6 Lusimus et populi castra inimica turcis.
7 Exoranda meis precibus pia numina blandis
1879. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 415 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1880. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 421 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1881. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 428 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1882. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 429 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1883. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 432 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1884. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 434 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1885. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 434 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1886. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 435 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1887. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 437 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1888. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 437 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1889. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 439 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1890. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 441 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1891. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 447 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1892. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 449 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1893. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 454 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1894. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 456 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1895. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 456 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1896. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 460 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1897. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 460 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1898. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 462 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1899. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 466 |
Paragraph |
SubSect | Section]
1900. Marulić, Marko. De humilitate, versio electronica [page 466 |
Paragraph |
SubSect | Section]
Bibliographia locorum inventorum
Marulić, Marko (1450-1524) [1516], Evangelistarium, versio electronica (), Verborum 155872, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmareuang].
First 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 Last
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.