Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: Pal?la.* Your search found 1706 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 201-300:201. Civalelli, Donat. In Palladii Fusci Commentarios... [Paragraph | Section] Viri clarissimi Donati Ciualelli in Palladii Fusci Commentarios Endecasyllabon. Si quis per tenebras Catullianas Securos cupit explicare gressus: Hic mox Palladium meum sequatur Claras lampadas et faces ferentem Non sic semita claruit per orbem Quaerenti Cereri abditam rapinam: Vt docti tenebrae nitent Catulli Claras Palladio faces ferente.
202. Civalelli, Donat. In Palladii Fusci Commentarios... [Paragraph | Section]
203. Crijević, Ilija. Aelius Lampridius Cervinus Paulo... [page 178 | Paragraph | Section] Prva verzija za CroALa.
Christi pauperibus subueniret, faciens sibi
sacculos, qui non ueterascunt, thesaurum indeficientem in cęlis, quo fur non
appropiat nec tinea corrumpit.
Res etenim, quęcunque in sinu miserorum reconduntur, illuc inferri palam
testatus est pontifex maximus Vrbanus. A quo cum Cęcilię martyris thesauri,
quos dispensandos acceperat, quęrerentur, quoniam eos iam indigentibus
impenderat, ait: Cęcilię thesauros pauperum manus in cęlum
etiam compulisse eos, ut ad se diuerterent, dicitur. Itaque alter exoratos
statim suscipiendos monet, alter, si ulterius recusarint, cogendos suadet;
arguens nempe illos, qui sic summis labiis etiam notos interdum inuitant, ut
palam sit ipsos hospitales uideri quam esse malle. Loth pręterea tanto
affectu hospites suos ab iniuria nefandissimorum hominum erripere nixus est,
ut duas uirgines filias pro illis stuprandas offerret. Sed perturbatus
non
apparuisse. Quam rem uehementer secum admiranti nocte proxima affuit in uisu
Dominus dicens: eo quod cęteris quidem diebus membra sua hospitio mensaque
acceperit, dignum fuisse, qui hesterno acciperet et caput. Palam quippe
fieri uoluit Saluator noster, qui est caput nostrum, seipsum in peregrinis
recipi, quos sua membra esse dixit sibique pręstitum
imputari, quicquid pręstaretur illis. Si ergo Iesum suscipere
homini loqui, annos quatuordecim rem
tantam silentio texit, conscientia sua contentus, donec Corinthiis (ueritus,
ne pseudoapostolos sibi uel sui similibus pręferrent, alienati a ueritate,
quam ab ipso didicerant) eam aperuit palamque fecit. Sed et hanc gloriandi
necessitatem insipientiam uocat. Factus sum insipiens, inquit. Vos
me coegistis. Ego enim a uobis debui commendari; nihil enim minus feci
ab iis, qui sunt supra modum
insanire putabatur. Verum quia stultum Dei sapientius est
hominibus, sancto Pierio abbati in eremo degenti reuelatum fuit illius
merita suis esse potiora. Proinde ad uisendam eam perrexit et responsa, quę
diuinitus acceperat, palam fecit. Ex quo ipsa
ut uidit se non iam ut stultam contemni, sed potius ut sanctam honorari, clam
discedens monasterium pariter honoremque dereliquit et in solitudine uitam
duxit.
Maria,
Ipso enim orante hostis apertis portis
urbem mediam percurrens eam prorsus inoffensam intactamque reliquit.
Gregorius quoque pontifex quam grauatim Ecclesię gubernandę subierit onus,
hęc res indicio est. Quod cum illud palam repudiare sibi integrum non esset
inhibente populo, clandestina fuga ab urbe decedere decreuit. Et cum exitum
omnem diligenti septum custodia uideret, dolio se condi et exportari fecit.
Tum proximi montis uastam
Domino martyrio coronatus ęternam adeptus est beatitudinem.
Cosmas et Damianus, germani fratres, medendi arte clari, sed pietatis officio
clariores, gratuito curationem exercebant. Et cum Damianus
Palladia matrona morbo liberata munusculum aliquid ab ea precibus pulsatus
ac pene coactus accepisset, adeo id ęgre Cosmas tulit, ut mandasse dicatur,
ne eodem tumulo cum fratre componeretur, quandocunque ipsis uita defungi
ęque mirandum exemplum in Gregorii pontificis
Dialogo relatum legimus. Ipse enim testatur in uita Trasillę uirginis, amitę
suę, cum uita defunctam lauare uellent, genibus cubitisque callorum duritiem
apparuisse palamque factum exanimi iam corporis indicio, quanta illi adhuc
uiuenti sanctarum precum cura studiumque fuerit. Sic conseruatur uirginitas,
sic ad cęlestis thalamum Sponsi peruenitur.
Sed neque coniugatis, quo minus
nuper defuncti animam a demonibus
ad gehennam tradi uidit et procidens diuinam clementiam, ut eius
misereretur, implorauit. Tum demum reddito corpori spiritu surrexit, qui
fuerat mortuus, ac se precibus Arnulphi seruatum palam est testatus.
Malachias, Ceneroth. Hibernię urbis, episcopus, cuius uitam describit
Bernardus abbas, quotidie pro sorore sua defuncta missale
sacrificium Domino offerebat. Cumque magnis quibusdam
accipit mysteriorum. Sic credimus Abraham, Isaac, Iacob cum Deo collocutos
futurorum notitiam recepisse, Moysen etiam pręteritorum. Is enim mundum a
Deo in principio creatum uere didicit et omnibus palam fecit. Sic pręterea
Dauid uersu oracula cecinisse, de quibus gloriatur dicens: Incerta et
occulta sapientię tuę manifestasti mihi. Sic denique Esaiam,
Hieremiam, Ezechielem cęterosque prophetas omnia in
ut, cum sibi cultum
diuinum exibuerint, secum simul ad inferna corruant. Tunc
rursum iubente apostolo simulachrum in puluerem redigitur, teterrimus demon
catenis circumligatus uisibiliter apparet omnibusque palam fit, quam
peruersa hactenus fuerit eorum religio. Ille magno et horrenti edito ululatu
e medio abiit, populus conuertitur, templum Deo uero dedicatur,
Polemius *corr. ex Polemus
cupientes.
Et ecce persequendo, torquendo, occidendo uicti sunt. Quam enim religionem
diis suis obsequendo delere nitebantur, eandem contempta inanium deorum
cultura ultro susceperunt. Neque illis rubori fuit fidem Christi palam
profiteri, quam palam oppugnantes expugnare nunquam potuerunt. Reliquum est,
ut tanto triumpho lęti ac gestientes concinamus: Omnes dii gentium
demonia, Dominus autem cęlos fecit.
persequendo, torquendo, occidendo uicti sunt. Quam enim religionem
diis suis obsequendo delere nitebantur, eandem contempta inanium deorum
cultura ultro susceperunt. Neque illis rubori fuit fidem Christi palam
profiteri, quam palam oppugnantes expugnare nunquam potuerunt. Reliquum est,
ut tanto triumpho lęti ac gestientes concinamus: Omnes dii gentium
demonia, Dominus autem cęlos fecit.
coepit. Et dum citam
torminibus aluum exonerare uellet, intestinis profluentibus expirauit.
Reliquos obmutescere fecit timor atque illum, quem prima
Nicena synodus damnauerat, etiam Dei iudicio damnatum omnibus palam fuit.
Mattheus quoque Palmerius Florentinus in suo Chronicon libro testatur
Olympium quendam, Arrianum episcopum, quingentesimo decimo Dominicę
humanitatis anno, dum apud Carthaginem in balneis lauans sanctam
ita actam tradidit. Post diui Hieronymi obitum heresiarcha
quidam Sabinianus opusculum execrandi dogmatis a se confectum, quo errori
suo adscisceret autoritatem, a Hieronymo editum asseuerabat. Eum autem
falsitatis palam arguens Syluanus, Nazarensis episcopus, proposuit
conditionem, ut, nisi librum illum die crastino ipse Hieronymus ostento
manifesto reprobasset, tum se poenam capitalem subiturum. Sin econtra, idem
supplicii pro mendacio
est, ut idolum adoraret. Deinde a matre per litteras increpitus
culpam agnouit, animo resipuit, poenitentiam egit, honores, quibus
fruebatur, contempsit. Regem nihil ueritus idola eius detestatus est et se
Christianum esse palam asseruit tam constanter, ut articulatim dilaniatus
non formidaret supplicia, sed appetere uideretur. Aeternę denique
felicitatis bona, quibus pręuaricando se indignum fecerat, diuina clementia
suffragante martyrio suo
coeperat. Hinc et subleuari meruit, ne timeret,
quod deinde non pisces, sed homines esset capturus. Quibus uerbis ita
allectus est, ut, quem modo exire a se uolebat, mox exeuntem sequi
maturaret, et quidem relictis omnibus, ut palam esset nihil se pręter
Christum appetere, nihil habere uelle.
Iterum, cum nauigantes Discipuli Dominum super mare gradientem conspexissent
et, an ipse esset, ambigerent, Petrus reliquis feruentior, Domine,
secularium atque honorum, uerum etiam uitę lucis huius contemptores fecit.
Nullis tyrannorum minis suppliciisue absterreri potuerunt, ne nomen
tuum * add.
ubsque palam prędicarent atque extollerent.
Petrus, Andreas, Philippus crucifigi non recusarunt, Iacobus et Paulus capite
truncari, Iacobus alter de pinna templi deiici et fullonis fuste mactari,
non iam quantum lucri fecisset sed quantum turpiter uiuendo Deum
offendisset. Itaque multę ab eo hoc modo conuersę uitam correxere. Ipse uero
peruersa hominum opinione iactatus, quoniam circa lupanaria frequens erat
palamque reprehensus patienter tolerabat, cum plus utilitatis ex correctione
alieni delicti caperet quam ex sua infamia damni.
Pafnutius quoque abbas, qua ratione Thaidem, nobile scortum, ab impudicicia
auerteret,
Alexandrię pręsidis,
edictum audisset, in quo referebatur gladio in illos animaduerti placere,
qui die pręstituta templum ingressi deos non adorassent, in medium prorupit
et pręsidem ipsum nomine compellans atque insanię palam arguens Christum
crucifixum adorandum esse asseuerauit, inanium autem deorum simulachra
contemptui habenda simul cum iis qui adorant ea. Non est uerita sęuissimo
insultare tyranno, ubi proximorum periclitari uidet fidem.
uirili habitu euadens, uirginitatem intactam conseruet. Cumque ipse cum
muliebri ueste deprehensus pro uirgine ad supplicium traheretur, non
sustinuit illa, ut, cuius ope pudiciciam tutata fuerat, ei necis causa
fieret. Palam proclamat se esse ei poenę addictam, non ipsum; econtra ille,
immo se iudicis sententia damnatum, non illam. Diu certarunt, uterque
alterum sua morte redimere cupientes. At uero, quoniam Christi confitentibus
mori uiuere
si
abfuisset pietas.
Paris exempli et Agnetis uirginis erga inimicum dilectio. Eum quippe, qui
ipsam stuprare moliebatur, a diabolo necatum uitę restituit. Vitę restitutus
Christum confiteri palam coepit. Illa ergo orante is, qui pudiciciam ipsius
inquinare conatus fuerat, duo pręcipua retulit bona: uitam, qua adhuc in
terris uiueret, et fidem, qua supra cęlum ęternitatem consequi posset.
Eugenia uirgo,
inuidia.
Euphrasia, Deo dicata uirgo, ob humilitatem frequenter sese uilibus occupabat
officis. Quędam autem inter sorores non satis linguę temperans illam carpere
et simulatę sanctitati facta dictaque eius ascribere palam ausa, cum ab
abatissa punienda decerneretur, eiusdem, quam lacessierat, intercessione
liberatur. Euphrasia enim et ante ipsam se suppliciter prosternens, quasi
quę lęsisset, non quasi quę lęsa fuisset, ueniam sibi
qui non agnoscit periculum.
Quis autem petit nisi is, qui periculo liberari cupit?
Multis tandem urbibus regionibusque docendo peragratis Paulus contulit se
Athenas disseruitque cum Epicureis et Stoicis, palam ostendens, quarto
pręstaret eorum philosophię disciplina Christi. Quanta autem uel
argumentorum ui disputauit uel miraculorum operatione illa, quę dixerat,
approbarit, Dionysius Areopagita indicio est factus Apostoli
Illos tamen, qui plus nimio
duri uidentur et delinquendi assuetudine iam occaluerunt, acrius increpandos esse cum Ioannis Baptistę tum
Salauatoris nostri exemplo docemur. Dum enim phariseos palam
arguerent, alter illos uiperarum progeniem appellauit, alter hypocritas
generationemque peruersam et adulteram dixit. Et cum in flagitiis
obstinatiores esse uidisset, diaboli, non Abrahę filios nuncupauit. Ferrum
ab imperatoribus honorari.
Propterea quidem et Theodosius Augustus, quoniam iratus in Thessalonicenses
supra quam quod iustum ęquumque esset animaduerti fecerat, Mediolani ab
Ambrosio episcopo ecclesię aditu prohibitus palamque reprehensus patienti
animo pertulit et commissum confitens poenitentiam egit. Vide, quanta est
sacerdotis autoritas, qui tanto principi publice insultare non dubitauit et
cui tantus princeps populo inspectante cedere
insidię fraudesque de improuiso erupturę cubant. Nemo plus nocet quam qui
simulat se profuturum. Personam amici malignus induit, ut incautos ducat in
foueam. Lactat blanditiis, adulatione palpat, promissis allicit, omni palam
permulcet officio et occulte gladium acuit, quo iugulet. De talibus per
Hieremiam dicitur: Impii insidiantes quasi aucupes, laqueos ponentes et
pedicas ad capiendos uiros. Sicut decipula plena auibus, sic domus
tandem ad agriculturam se accinxit, tanto Domini fauore, ut
unum sarculum hordeique modicum habens, die uno humum prosciderit, semen
sparserit, messem secuerit. Quo miraculo et hominis necessitati consultum
est et palam factum, quam istud exercitii genus Deo esset gratum. Nisi enim
illi perplacuisset, nunquam tam pręcoqua fruge, tam repentino prouentu
laborantis curam compensasset. Hinc illud est in Ecclesiastico dictum:
Non
cuius
sobrietatem fuerat expertus.
Iudit, cum ad illud grande facinus, quod mente agitauerat, perficiendum
properaret, imposuit (ut ait Scriptura) Abrę suę ascoperam uini et uas olei
et polentam et palathas * corr. ex lapates et panes et
caseum et profecta est. A carnibus ergo abstinebat atque, ut ego existimo,
etiam a uino, tune tantummodo illo usa, cum et animi audacia opus esset et
uires, quas
elegerat et quę non auferetur ab ea.
Et ut quędam, quę pręcedenti capite dicta sunt, hic etiam breuiter
repetantur, Asella uirgo pane, sale et aqua contenta fuit; Paula oleum in
cibo non cepit, lacticinia, mel et alia palato suauia gustare noluit, uinum
ne infirma quidem; Euphrasia pręter hęc fructus gustu dulces repudiauit;
Maria Aegyptiaca uel crudis herbis radicibusque uel cibo nullo uixit; Maria
Decegnies pane et aqua uacuum et ieiunum
mansit et qui uera uaticinanti manus intulerant, ab aduersariis cęsi poenas
dedere, ipse uinculis liberatus est.
Zacharias, Ioiadę sacerdotis filius, ueritate, id est, Dei spiritu imbutus
non dubitauit Ioam, regem Iuda, palam arguere, quod patrię ritu relicto ad
idolorum cultum conuersus fuisset. Prophetantem in atrio domus Domini
lapidibus obruerunt. At uero Deo innocentis necem ulciscente ingentes
illorum copię a paucis Syris prostratę
qui in fratrem
peccauerant. Vnde toties uexati dicunt: Merito hęc
patimur, quia peccauimus in fratrem nostrum. Haud ita doluissent, si
se ille repente prodidisset. Qui postquam eos animo angi uidit, palam facit
se, iniuriam omnem remittit, singulos exosculatur et, ut cum patre totaque
familia ad se in Aegyptum transmigrare maturent, persuadet. Eos, cum
aduenissent, alulit, possessione terrę optimę donauit, bonis multis
presbyterorum comitatu de Hierusalem Bethuliam uenit, ut faciem eius
uideret, cuius famam admirabatur. Quid multa? Omnes uni foeminę gratias
agere et eius uirtute beneficioque salutem, quam iam desperauerant, se
consecutos palam fateri, nihil laudis, nihil glorię omittere, quod magno
fortique animo dignum esset. Tot igitur bona illo figmento comparata sunt,
quot sine illo mala secutura erant. Quis enim tot milibus Assyriorum, tantis
armatorum
inquit — dico uobis, nemo est, qui reliquit domum
aut parentes aut fratres aut uxorem aut filios propter regnum Dei, et
non recipiat multo plura in hoc tempore et in seculo futuro uitam
ęternam. Igitur palam est, et quę reliquerant et quam pro relictis
remunerationem accepturi erant; nec solum ipsi, sed etiam omnes, qui ipsos
postea imitati fuerint, ut apostolorum pręmia consequi posse speret etiam
is, qui apostolatus
non suscipiendę sobolis cura, cui
imperii fasces reliquissent, perpetuę castitatis mutare propositum fecit.
Omnia contempserunt, ut se mente et corpore integros Deo offerrent. Id ante
multis incognitum uir ipse uita decedens palam fecit, testatus se uxorem
suam, ut uirginem acceperat, ita uirginem dimittere.
Arnulphus, natione Gallus, genere clarus, Stambergam, Clodouei regis neptim,
duxerat uxorem. Sed, ut spiritu, non carne iungerentur, sancto
Eo orante carcer illuxit, subitus perstrinxit
oculos fulgor. Mulieres expauidę in terram corruunt, mortem sibi timentes,
quę mortem intentauerant uiro. Sed tandem ab eo spe uenię recreatę Christo
crediderunt, dumque ipsum palam confitentur, tyranni gladium immotis iugulis
excepere. Tantum itaque ualuit casti cordis deprecatio, ut Christophorus et
periculum euaderet et, quas pudicicię oppugnatrices habuerat, socias haberet
martyrii.
et ipse malarum tentationum uictor ac
uirgo, monachum quendam assiduis incestę cogitationis oppugnationibus tantum
non superatum, tunica sua induens periculo liberauit, ita ut ille deinde
omnis huiusce molestię se expertem palam affirmare solitus sit.
Antonio, Alexandrino abbati, diabolus deformi admodum tetraque facie apparens
dixit se fornicationis spiritum et ab eo superatum esse. Nec
tamen ideo Antonius laxauit ieiunii
eos pluente consumpti sunt. Ob Dinam, Iacob filiam,
uiolatam Sichimorum urbs uastatur, et unius stuprum cędibus expiatum est
plurimorum. Ruben maledicitur, quia ascendit cubile patris sui. Zambri cum
scorto Madianite, ad quod palam intrare non erubuerat pugione sacerdotali
confodiuntur. Et ne non iure cęsos arbitreris, illis punitis Dei in filios
Israhel ira placatur. Prima Sansonis uxor, quia ipso repudiato alium
acceperat, simul cum patre igne
sitim. Sub Heli quoque sacerdote a
Philistinis angustias cladesque passi, Samuelis admonitione atque hortatu ad
poenitentiam inclinantur. Ipsoque pro eis deprecante hostiasque offerente
fleuerunt ieiunaruntque palam confitentes, quod Baalim et Astaroth idola
coluissent, Dei sui cultu derelicto. Hac poenitentium afflictione placatus
Dominus Philistinorum multitudinem in illos irruere paratam tonitru ac
fragore exterruit, ut repente
Iacobus quoque, natione Persa, sed professione Christianus, dum inter regis
Persarum aulicos honori pręcipuo haberetur, ad exercendum idolorum cultum
prolapsus est. Mox poenitens, grauiter animo angi coepit. Et cum palam se
Christianum esse et deos uanos falsosque despicere diceret, ipsius regis
iussu supplicia pertulit, membratim articulatimque dissectus. Inde alii
Denodatum, alii Intercisum cognominant, ego potius Deartuatum dicerem.
possint.
Quod uero, ut dictum est, per sacram confessionem abolitio fiat peccatorum,
etiam quotidianis experimentis discimus; in iis utique, qui malignis arrepti
spiritibus quandoque occulta aliorum facinora manifestant, ea palam
obiicientes, quę illi, quibus obiecta sunt, mox ut confessi sacerdoti
fuerint et ad eum, qui arreptus est, reuersi, nihil ultra, quod sibi
exprobrandum sit, audiunt. Quin immo, ipse in homine loquens, affirmare
cęteris pariter percipiuntur. Statuarius ergo in
ęris uel lapidis materia potuit obiicere oculis tuis animalis speciem, non
poterit Christus in corpore suo panis et uini, sicut oculis ita et naribus
et palato et tactui? Non uis plus Deum posse quam hominem, et cunctorum
autorem quam creaturam? Quod si ille artifex efficere potuit, ut aliud
cernas quam quod est, non poterit artificis Dominus et Plasmator omnium
efficere, ut
ille non esse prophetam, qui se a peccatrice muliere
tangi permitteret. At misericors Dominus hospitem suum ab errore uolens
reuocare et secretas eius cogitationes arguendo in medium
protulit et mulieri peccata palam dimisit, ut se non solum prophetam, sed
etiam deum probaret. Peccatricem denique illi prętulit humilitatis officiis,
dilectionis signis, fidei argumentis. Caueat igitur peccator peccatorem
contemnere, ne, dum alium
alias ad Deum conuertere,
alias saltem eo tempore, ut a scelere cessarent, compellere. Quę res tunc
clarius patuit, cum post uindictę diuinę in percussorem miraculum illę ipsę
mulieres, apud quas aliquando pernoctauerat, palam confiterentur atque idem
percussorem suum miseratus oratione sanitati restituisset. Nos tam anceps
iudicium facile uitabimus, si Ioannis Alexandrini episcopi prudentiam
imitari uoluerimus. Qui ipsius Vitalis delatoribus
cernentes, quam olim de marito nunquam grauidam factam nouerant, de
abbate concepisse putauerunt. Postquam ergo peperit, Daniel omnibus ad
spectaculum conuocatis infantulum per Deum obsecrat, ut, quis pater eius
esset, palam diceret. Et statim ab osculo illo, a quo nihil aliud adhuc nisi
uagitus audiebatur, uerba proruperunt, quibus cognitum est mulieris maritum
esse pueri patrem. Mutata igitur sententia omnes Danielis sanctitatem
laudibus
cum ad tumulum diui Hieronymi mulier demoniaca
curationis gratia adducta est plurimique eo simul confluxissent, apparuit
Hieronymus et demoni, ut ab ea exiens, quibus pręstigiis Nazarethanos
aduersus Syluanum ludificasset, palam faceret, imperauit. Illico mulier
sanatur et pręsente Syluano Syluanus alter iuxta illam cernitur, qui rem
ordine confessus disparuit. Et uulgato miraculo cessauit innocentis infamia
uersipellisque impostoris offucię
cuius sanctitati homo inuidebat, ut appareat inuidos homines
bestiis minus rationales esse. Decipi autem Dei seruus non potuit, Spiritu
Sancto insidias reuelante. Eas tamen ipse nosse tunc dissimulauit, ne
maliciam inimici palam faciendo suam ultus iniuriam argui posset, timens
illud: Qui uindicari uult, a Domino inueniet uindictam.
Florentius uero in flagitio perseuerans, quem occulta fraude uincere
nequiuit,
et fratribus perfectius uiuendi pręcepta daret,
ipse propediem decessurus. Itaque eo perfunctum officio, postquam ad suos
rediit, in fratrum coetu psallentem expirasse. Tunc ergo uideri coepit, cum
e uita egredi oportuit, ut palam esset cęcitatem illam non culpę fuisse, sed
probationis, qua auctum est per patientię uirtutem uitę
meritum. Ab ore morientis columbam exisse et ad cęlum euolasse uisam ferunt.
Columbę igitur
ante adamauerat, intactamque
repudiauit. Neque illa quicquam pensi fecit tam acre malum, cum multo mallet
caste uiuere quam sana. Ne autem morbi huius causa in ambiguo esset, ut
primum professa est religionem, sana euasit. Ita palam factum est ideo
fuisse leprosam, ne esset corrupta. Et ne plura huiusce patientię exempla
enumerare longum sit, hac tandem breui sententiola partem istam concludamus:
nullam esse tam grauem infirmitatem, nullam tam
uisi sunt.
Per idem tempus Tranquillinus martyr, cum audisset Zoen, uxorem Nicostrati,
pro Christo neci datam, exclamans indignum facinus esse, ut foeminę uiros ad
subeundum martyrium pręcederent, in medium prorupit et palam se Christianum
confessus lapidibus obruitur. O laudabilem inuidiam, qua doluit
Tranquillinus, non quia foeminę fortes essent, sed quod ignaui uiri;
proindeque seipsum tam egregię fortitudinis prębuit exemplum.
demersus, cum mori nequiret, et gladio transuerberatur. O
inuictę fidei uirum, qui, ut Christum negaret, compelli nulla ui potuit.
Bonifacius Tharsi passus, ad locum suppliciorum audacter accedens martyres
ad patiendum palam hortari coepit. Et Sulpitii pręsidis iussu in equuleo
errectus, ungulis ita laceratus est, ut ossa apparerent. Clauiculos deinde
arundineos in digitis inter ungues et carnem defixos pertulit atque in os
plumbum infusum,
capite cęsa, relicto corpore cęlum petiit, ut semper cum Christo uiueret,
quę pro Christo mori non dubitauit.
Euphemia uirgo, dum martyres Chalcedone ad toleranda fortiter tormenta palam
hortaretur, dum cum ipsis torqueri cupiens clamat iniquum esse, ut sibi, quę
Romana esset, et quidem senatoris filia, aduenę et ignoti homines
pręferantur, se prius ad Christum mitti oportere, hac uociferatione
prius quam religionis fidem uiolare. Discamus nunc
diabolo resistendi rationem, quando hic quoque blanditiis allicit,
terrificationibus urget, partim dolo, partim ui contendit, modis omnibus,
horis omnibus, nunc occulte, nunc palam, ut hominis innocentiam subuertat,
molitur, inuidens illi cęlestem beatitudinem, a qua se irreuocabiliter
decidisse meminit. Facile autem et calliditatem eius cauere et uires non
timere poterit, quisquis hac etiam in
Ad superandum hoc diabolicę machinationis genus multum profecto adiuuat
oratio sanctorum.
Sub Bernardo abbate quidam nobili familia ortus, cum se monachum fecisset, in
tantum mentis tedium lapsus est, ut palam diceret nunquam se hilari
sedatoque animo futurum. Frustra illum fratres, ut in Domino consolaretur et
spe pręmii cęlestis moestitiam deponeret, hortabantur.
Frustra hoc ipsum abbas admonendo
intenta. Hac perpetua pii propositi obseruatione
digna euasit, quę Spiritu Sancto afflaretur et multa prophetaret, immo, quę
illum, quem prophetę uenturum prędixerant, pręsentem cerneret et ipsum esse
mundi Saluatorem palam confiteretur. Perseuerando igitur aditus ad Iesum
comparatur, ut, ubi ipse est, ibi sit minister eius.
Ad quem etiam Cananea mulier in Euangelio clamat dicens: Miserere mei,
Domine. Et Dominus tacet. Et
itaque conspectu Eusebius recreatus, in Domino obdormiuit. Nemo ex incompto
aliquo deformique decedentium gestu animas eorum iudicet, si uir tam sanctus
ita se in morte habuit, ut de illo dubitaretur, nisi, quod contigerat, palam
factum fuisset.
Ambrosius episcopus, tum doctrina tum sanctitate notus, cum animam esset
acturus, communione sancta sumpta expansis late brachiis demissaque ceruice
tacitus intra se orauit atque
— inquit — in
tormentis fui. Nunc demum sacra communione percepta ab iis me expeditum
certo scias. Nemo pręter abbatem nouerat, pro quo Preciosus quotidie rem
diuinam faceret. Sed ubi uisio Copiosi uulgata est, et ipsi palam fecere eum
iam trigesimum diem esse sacrificiorum pro Iusto actorum proptereaque illum
a purgatorio errutum cęloque illatum. O quanta hęc missalis hostię uirtus et
pręter hanc quam prudens piissimi abbatis erga suos
de purgatorio tractaremus. Qui
— ut Cyrillus tradit — ad destruendam heresim quandam precibus ipsius
Cyrilli et Eusebii Hieronymique iam cum Christo regnantis meritis, qua die
mortui fuerant, resuscitati sunt. Tunc palam testari coeperunt se Hieronymo
duce loca paradisi, inferni purgatoriique perlustrasse et, cum damnandi
essent, eiusdem apud Deum gratia, antequam iudicarentur, ad uitam redire
iussos. Enarratis igitur omnibus, quę
conuenere. Cor sedet in pectore, ubi cogitationum conceptaculum est animique
passionum. In manibus pręter tactum, qui toti corpori communis est, etiam
perfectio earum uoluntatum est, quę operationem exigunt. In collo siue
palato gustus est, quo sapores discernimus; lingua, qua uocem formamus. In
facie odoratus, uisus, auditus. In uertice intellectus, quo Deum
cognoscimus; memoria, qua pręterita recordamur; uoluntas, qua a male agendo
declinamus
et ęterna mansione cum Deo erunt et
faciem, quam ipse uidere non poterat, clare aperteque spectabunt.
Sunt tamen quidam, qui Moysi Deum clare et secundum naturam suam quandoque
apparuisse asseuerent, ex eo quod dicitur: Palam, et non per ęnigmata et
figuras Deum uidet. Dictum est autem, non quod Dei essentiam
uiderit, sed quod colloquiis eius usus sit simplicibus et apertis, non per
somnium neque per ambages uerborum aut res aliud
illud residuum erit, quod dici non potest
quodque omnem exuperat fandi pariter et scribendi facultatem.
Idem apostolus, iam fere centenarius senex, cum supremus uitę dies urgeret,
sepulturam sibi parari iussit, quam, dum palam intrat, ingenti lumine
diuinitus operitur. Lux recessit, sed ipse non comparuit. Locus, in quo se
animam redditurus collocauerat, manna adhuc scaturire cernitur. Illum itaque
cum corpore ad cęlum assumptum credimus, tum
fluuius Ecclesiam Dei
salutaribus documentis irrigauit et lumine ingenii Scripturarum obscura
clariora fecit. Sanctitatis etiam uirtutumque suarum odorem tam late
effudit, ut nomen eius et in terra celebre sit et in cęlo. Palam igitur
factum est, quibus potissime meritis ad ęternitatem uitę peruenerit
inęstimabilemque mercedem.
Quo die abbas quidam duos lectos ineffabili ornatu comptos multoque nitore
splendentes ab
monachus lętantium
angelorum cantus audiuit. Duo pręterea, alter febri laborans, alter dentium
dolore uexatus tactu corporis eius curati sunt. Siquis igitur uisionum
reuelationibus parum credit, experimento credat operis. Palam est beatas
esse animas eorum, quorum mortua corpora tanto adiumento uiuis sunt.
Sergius et Bachus martyres, carceris angustia constricti, beatę uitę spe
gaudebant. Et cum prior Bachus per tormenta consumptus animam
cęlestes rosas
ultro martyrium adiit et illarum odore decoreque captus mori optauit.
Eulalię uirginis post multa tormenta capite cęsę anima sub columbę uolantis
figura uisa est cęlum petere et nubibus condi, ut palam esset martyrum
animas carnis nexu expeditas illo protinus tendere, quo ipse pręcessit, pro
cuius amore torqueri, uri occidique gauderent.
Prisca uirgo, dum Christum confitens torqueretur, luce de cęlo lapsa
ut sibimet redditus, abbas continuo cęllam eius adiit et
defunctam esse reperit et foeminam fuisse cognouit. Denique constantiam
mulieris inter uiros tandiu tam integre uersatę miratus beatitudinem quoque
palam prędicare coepit atque, in quali eam gloria exaltatam conspexerit,
ultro prodere. Gloriosa quidem sunt, quę de illa uidit, sed multo
gloriosiora sunt, quę uidere non potuit.
Apud Alexandriam Paulus, Antonii abbatis
uiderent. Represso deinde ambulantium fragore successit suauitas
odoris, qui ibidem tandiu permansit, donec Romula spiritum tradidit. Tunc
etiam ante ostium cęllulę eius psallentium cantus auditus. Haud dubium, quin
ideo, ut palam fieret, dignam fuisse animam illam, quam hinc abeuntem angeli
exultantes comitarentur et cum tripudio ad cęlum perferrent atque in illo
ęterni Sponsi thalamo feliciter collocarent.
Hanc angeli comitati sunt,
Meque per obscurum traducat ad infera pontum
26. ad illustrissimum principem Venetiarum
Augustinum Barbadicum pro Dominico Manlipetro,
classis eiusdem prouisore, elegia
37. Spalaeti discessum magnifici uiri
Iacobi Raynerii, iusti praetoris sui,
lugentis consolatio
dat grauidae sarcina structa ratis.
39. Tabellas alloquitur, ut eundem Franciscum secure adeant
coronato prodeas, cantator Apollo,
Persephones carmen, Temesaea nec aera.
horrendo celebratur fulmine, Mauors
urna.
75. epitaphium Catherinae Papalis
cantus,
ignis,
ni tollat amor, cognata duorum
legum sanctissime censor,
molles habitus Lydae sub lege puellae
Imperium, fasces: horum sit Celtica testis
Qui Phaethonteos iterum renovare calores
tractare papillas
cardinalis S. Marci
IN LVDIO CYPHI PONTIFICVM
VOTIS ANNVANT DII ROMANAE
REI PVBLICAE ARCHANAQVE
MORBIS PRAESIDIA APOLLINIS
IVSSV. SVMA CVM VENERATI-
ONE EX HOC PALLADIS CYPHO
SACRAMENTA LIBARVNT. AN-
NVANT QVORVM NVTV ROMA-
NO IMPERIO REGNA CAESSERE.
18.1. Cyphus genus poculi est, quo in sacrificiis utebantur; idem scyphus dicitur.
Gaditanam saltantem
uidimus semicinctam.
In ludio eqs.: cf. Per. 20,24,6-10 (Liv. 7,2,4; 7,2,6; Marcianus? [ non Capella ]; ex Mart. 5,78,25-27; 6,71,1-2?)
Palladis autem cyphus dicitur quia Palladi sacer.
18.2. Annuant quorum nutu Romano imperio regna cęssere: hinc saltem discant Christiani
principes regni successum ad Deum referre, non suę attribuere uirtuti.
uidimus semicinctam.
In ludio eqs.: cf. Per. 20,24,6-10 (Liv. 7,2,4; 7,2,6; Marcianus? [ non Capella ]; ex Mart. 5,78,25-27; 6,71,1-2?)
Palladis autem cyphus dicitur quia Palladi sacer.
18.2. Annuant quorum nutu Romano imperio regna cęssere: hinc saltem discant Christiani
principes regni successum ad Deum referre, non suę attribuere uirtuti.
19.
HONOR. ISDEM CERASVS. LLS. X. ۉ.
ARCAE INTVLIT. ET IN TVTELAM
STATVAE. LLS. ۉ. ྯ. CVIVS DEDICA-
TIONE SPORTVLAS DEDIT. L. D. D. D.
59.1. Integrum tale est: Marco Nęuio, Marci filio, Palatino, magno auguri, collegium
fabrum patrono, ob merita Nęuii Cerasi patris. In quorum honorem isdem Cerasus
sestertium decemmilia numero arcę intulit et in tutelam statuę sestertium numero mille.
Cuius dedicatione sportulas dedit. Locum designatum dono
Sex autem uiratum Romę fuisse non
reperio, quorum arbitror prouinciale tantum fuisse munus.
60.3. (Concubina) CONCVBINAE SVAE: concubina dicitur quę cum cęlibe uiro sine
nuptiis locum tenet uxoris; Gręci pallacem appellant. Suetonius de Vespasiano:
Inde
quieti uacabat, (Pallaca)
accubante aliqua pallacarum, quas in locum defunctę Genidis plurimas constituerat.
Crijević, Ilija (1463-1520) [1496], Aelius Lampridius Cervinus Paulo Palladino suo, versio electronica (), verborum 85, 10 versus, Ed. Sante Graciotti [genre: poesis - epigramma] [word count] [crijevipalladino].
Marulić, Marko (1450-1524) [1496], De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica (, Split), Verborum 186963, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarinst].
Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1497], Francisci Natalis Carmina, versio electronica (), 3135 versus, verborum 19055, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [natalisfcarmina].
Pima, Bernard [1498], Bernardi Pimae Delmatae Tetrastichon in laudem Domici Palladii Sorani, versio electronica (), 4 versus, verborum 38, Ed. Johannes Baptista Sessa Neven Jovanović [genre: poesis - paratextus; poesis - epigramma] [word count] [pimabepig].
Bunić, Jakov; Caluus, Hieronymus; Gučetić, Ivan; Hieronymus; And.; Severitan, Ivan Polikarp (1469-1534; c. 1526; 1451-1502; c. 1526; 1472 - c. 1526) [1502], Carmina minora ex libro De vita et gestis Christi, versio electronica (), 360 versus, 4279 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - epigramma; poesis - sapphicum; prosa - epistula] [word count] [aavvcarminavgc].
Niger, Toma [1502], Divina electio ac tempestiva creatio serenissimi principis Veneti Leonardi Lauretani cum pronostico sui invictissimi principatus, versio electronica (), 429 versus, verborum 2723, Ed. Giuseppe Praga Neven Jovanović [genre: poesis - elegia; poesis - panegyris; poesis - epigramma] [word count] [nigertdivin].
Andreis, Matej (c. 1500) [1502], Epithalamium in nuptias Vladislai Pannoniarum ac Boemiae regis et Annae Candaliae reginae, versio electronica (), 451 versus, verborum 3143, Ed. Ladislaus Juhász [genre: poesis - epithalamium] [word count] [andreismepith].
Marulić, Marko (1450-1524) [1503], In epigrammata priscorum commentarius (), Verborum 25316, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - commentarius] [word count] [marulmarinepigr].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.