Your search found 521 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1-521:

Jovanović 2013-11-05 Početna TEI XML verzija. Latin Spellcheck Diomedis et Glauci Congressus. Locus ex Homeri Iliade Z. a versu 119. sequentes Latino carmine redditus.
1  Glaucus at Hippolocho satus, et Tydeïus heros,
2  In medium coiere, manum conferre parati.
3  Ac jam collato

innumerae gentes novere per orbem,)
35  Urbs est Argolicas Ephyre inter condita fauces; 35
36   ****************** Versus 36. excidit, qui apud Homerum sic habet:
῎Ενθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὁ κέρδιστος γένετ' ἀνδρῶν et verti posset hoc modo:

Quin si vera senis silentiosi,
1.10.12  Est sententia, qui putavit unam,
1.10.13  Multos posse animam, volare in artus,
1.10.14  Si mixtus sacer Ennio est Homerus,
1.10.15  Postquam desierat superbus ales,
1.10.16  Pictam sideribus levare caudam;
1.10.17  Nostras labere totus in medullas,

eris, quin et laudabere vates,
1.35.4  Si modo surripias, ut Maro surripuit. 36. AD GUARINUM
1.36.1  Non te mellifluae Nestor Homericus
1.36.2  Linguae dulciloquo nectare vicerit. 37. AD IULIUM
1.37.1  Scribendi ratio cum sit, vel sola poetis

priscis, Appius, in tabulis.
1.42.5  Nec nisi sumta probas de docto nomina Festo,
1.42.6  Quondam roboreis illita caudicibus.
1.42.7  At Cadmi linguam non affectavit Homerus,
1.42.8  Nec Numa Pilumni, Scipiadesque Numae.
1.42.9  Quodsi bella negas, culto quae protulit usu,
1.42.10  Aetas bis senis inclyta Caesaribus,

invasabimus ergo,
1.43.4  Videris, an laedat poena iocosa minus. 44. IN FUREM VERGILIANUM
1.44.1  Non te ex Vergilio, sed magno dicis Homero
1.44.2  Furari, furtum quando poeta facis.
1.44.3  Sed cum furaris iam praefurata Maroni,
1.44.4  Furari ex ipso, te puto, Vergilio.

Kalendis.
1.221.7  Nolo sim tibi, Lippe, tam molestus;
1.221.8  Istud, nunc quod es, esse persevera. 222. EPITAPHIUM HOMERI
1.222.1  Mole sub hac situs est Heroum orator Homerus,
1.222.2  Qui transis, dicas: summe poeta vale. 223. PRO CONSTANTINOPOLI

tam molestus;
1.221.8  Istud, nunc quod es, esse persevera. 222. EPITAPHIUM HOMERI
1.222.1  Mole sub hac situs est Heroum orator Homerus,
1.222.2  Qui transis, dicas: summe poeta vale. 223. PRO CONSTANTINOPOLI DIRUTA
1.223.1  Concidit antiquae Byzantion aemula

225. AD GALEOTTUM PRO DONO QUODAM
1.225.1  Pectora si magnum redolerent nostra Maronem,
1.225.2   Divinusque meo sub corde lateret Homerus,
1.225.3   Et mea centenis resonarent guttura linguis:
1.225.4   Vix, Galeotte, tibi meritas persolvere grates
1.225.5   Munere pro tali facundia nostra valeret.

1.292.3   Proximus ingentem traxit per pulpita pallam,
1.292.4  Aeschylus, et fictas addidit arte genas. 293. HYMNUS IN MUSAS, APOLLINEM IOVEMQUE, AB HOMERO PUERO EDITUS, LATINUS FACTUS JANO PANNONIO INTERPRETE. AD LUDOVICUM CYPRIUM
1.293.1  Vos o Thespiades, et carminis auctor Apollo,
1.293.2  Et tu stelliferi pater ac moderator Olympi,

294. AD LUDOVICUM CYPRIUM, DE HYMNO
1.294.1  Nos tibi versiculos, Ludovice, dicavimus istos,
1.294.2  O decus, et saecli, gloria magna, tui!
1.294.3   Hos ego de sacro converti nuper Homero,
1.294.4  Qui tibi mansuri pignus amoris erunt. 295. DE LITTERA PYTHAGORAE
1.295.1  Turma gruum bifido tranat connexa

Democritus, qui, quo sapientior esset,
1.327.4  Luminibus tenebras intulit ipse suis.
1.327.5   Caecus erat Cyclops, calamis cum dulce creparet,
1.327.6  Cum caneret Troiam, caecus Homerus erat.
1.327.7   Caecus et ille senex, Pyrrho qui pace negata,
1.327.8  Reppulit a Latio dedecus imperio.
1.327.9   Stesichorus sonuit melius, cum lucis egebat;

litu coepit vilior esse chelys.
1.342.9  Tunc et Liviacis applausit Roma cothurnis,
1.342.10  Festivos Plauti risit et illa sales.
1.342.11  At postquam magno, per somnia plenus, Homero
1.342.12  Ennius, Herois condidit arma modis;
1.342.13  Huic eques, huic mixta plaudebat plebe senatus,
1.342.14  Nec non belligeri, nomina clara, duces.

numerus iucundus in illis,
3.6.16  Et lepor, et gravitas, et sonus ipse facit.
3.6.17  Aut tu grandisonum servas sub corde Maronem,
3.6.18  Aut tibi in arcano pectore Homerus adest.
3.6.19  Non opis est nostrae dignas tibi reddere grates,
3.6.20  His me qui studiis invigilare mones.

videri. Vale. Patavio, pridie Kal. Mart. M. Quadringentesimo Quinquagesimo septimo. III. Epistola praemissa Loco Homerico Iliados Z. Latinis versibus reddito. Ioannes Pannonius Galeotto Martio Narniensi. S. D. Cum incidissent in manus meas Homerici cujusdam interpretis aliquot libri; tertius, puta, quartus et quintus;

III. Epistola praemissa Loco Homerico Iliados Z. Latinis versibus reddito. Ioannes Pannonius Galeotto Martio Narniensi. S. D. Cum incidissent in manus meas Homerici cujusdam interpretis aliquot libri; tertius, puta, quartus et quintus; nolui quicquam de illo temere judicare, nisi prius et meas ipse vires, in eadem, ut ita dixerim, palaestra experirer. Quod etiam eo libentius feci, ut hoc uno compendio tam Graecas literas, quam

tibi tribuere, fortassis non minus, quam isti tui Archiepiscopi et Comites, Quos colis et Musarum et Apollinis aede relicta. Quanto autem longius et diutius es affuturus, tanto magis cura, ut quamprimum habeamus ea, quae tibi commisimus, schedulas puta nostras et arma et praesertim commentarios in Homerum. Thoracem autem sericeum, et si quae imparata vel nondum missa relinques, doce, uti requiramus. Postremo fac nos certiores quamdiu adhuc mansurus in Italia sis; ne frustra postmodum ad te scribamus, aut inani labore nuntios fatigemus. Vale.

euaseris, ad eos uenire qui ueri iudices appellantur, Minoem, Rhadamanthum, Aeacum, Triptolemum, conuenireque eos qui iuste cum fide uixerunt. Haec peregrinatio mediocris urbis uideri potest. Vt uero colloqui cum Orpheo, Musaeo, Homero, Hesiodo liceat, quanti tandem existimatis? Equidem saepe emori, si fieri posset, uellem ut ea, quae dico, mihi liceret inuenire. Quanta delectatione autem afficerer cum Palamedem, cum Aiacem, cum alios iudicio iniquorum circumuentos

euaseris, ad eos uenire qui ueri iudices appellantur, Minoem, Rhadamanthum, Aeacum, Triptolemum, conuenireque eos qui iuste cum fide uixerunt. Haec peregrinatio mediocris urbis uideri potest. Vt uero colloqui cum Orpheo, Musaeo, Homero, Hesiodo liceat, quanti tandem existimatis? Equidem saepe emori, si fieri posset, uellem ut ea, quae dico, mihi liceret inuenire. Quanta delectatione autem afficerer cum Palamedem, cum Aiacem, cum alios iudicio iniquorum circumuentos

euaseris, ad eos uenire qui ueri iudices appellantur, Minoem, Rhadamanthum, Aeacum, Triptolemum, conuenireque eos qui iuste cum fide uixerunt. Haec peregrinatio mediocris urbis uideri potest. Vt uero colloqui cum Orpheo, Musaeo, Homero, Hesiodo liceat, quanti tandem existimatis? Equidem saepe emori, si fieri posset, uellem ut ea, quae dico, mihi liceret inuenire. Quanta delectatione autem afficerer cum Palamedem, cum Aiacem, cum alios iudicio iniquorum circumuentos

euaseris, ad eos uenire qui ueri iudices appellantur, Minoem, Rhadamanthum, Aeacum, Triptolemum, conuenireque eos qui iuste cum fide uixerunt. Haec peregrinatio mediocris urbis uideri potest. Vt uero colloqui cum Orpheo, Musaeo, Homero, Hesiodo liceat, quanti tandem existimatis? Equidem saepe emori, si fieri posset, uellem ut ea, quae dico, mihi liceret inuenire. Quanta delectatione autem afficerer cum Palamedem, cum Aiacem, cum alios iudicio iniquorum circumuentos

eburnis, te nunc, delicias, extra communia censes ponendum, quia tu gallinae filius albae, nos uiles pulli nati infelicibus ouis? et Homerus: Namque nimis multos atque omni luce carentes cernimus ut nemo possit maerore uacare. Quo magis est aequum tumulis mandare peremptos firmo animo et luctum lacrimis finire diurnis.

Ex hac opinione, ut Cicero recte scribit, nascuntur illa uaria et detestabilia lugendi genera, pedores muliebres, lacerationes genarum, pectoris feminini, capitis percussiones, barbae criniumque euulsiones, ut ille Homericus Agamemnon faciebat. In quem illud Bionis facetum est: "Perinde stultissimum regem in luctu capillum sibi euellere quasi uero caluitio maeror leuaretur. " Curandum

oneratus lacrimando et querendo putat conuenientia sibi abire munera; omnis uero eo quod quis sibi conueniens ducit oblectari necesse est . Vnde aliquos maerentes delectant solitudines, ut apud Homerum Bellerophontem, apud Vergilium uero Latini uxorem; alii se sponte cruciatibus uel doloribus deputant, ut ille Terentianus Demea; alii nec uoluptatibus nec ullis ornamentis uti uolunt.

tecta atque aedificia concremabant. Itaque urbs antiqua, uaria fortuna ac multis monumentis insignis, horarum spatio in cineres collapsa est. Hic uidimus multa antiqua monumenta quadrati lapidis ac marmore magnifice aedificata, quorum nonnulla corruerant, quaedam etiam extabant, inter quae Homeri monumentum cum statua et inscriptione Graecis litteris. Ager quoque urbi circumiectus, optime excultus ac Melo fluuio interfluente irriguus, frequentibus uillis habitabatur, quae omnia igne et ferro a nostris prostrata sunt. Delata sunt interfectorum

primitias frugum, iucunde, tuarum
10   Ad iustam messem crescere, Chrance, sine.
Ore rudi culicem cecinit Maro, mox tamen idem
Arma uirum miris retulit ille modis.
Post ranas muresque suos diuinus Homerus
Victurum sęclis omnibus egit opus.
15  Nemo repente fuit sat magno dignus honore,
Grandescitque suo planta nouella die,
Quęque humili raras gestabat stipite frondes,

AD EGREGIUM IUNIOREM PETRUM, SPECTATI VIRI DAMIANI TOBOLEI FILIUM, GEORGIUS SISGOREUS SIBENICENSIS SALUTEM DICIT PLURIMAM Homerus ranarum murumque simul crudelia bella, Virgilius Culicem, Lucanus Orpheum tanquam studiorum primitias descripserunt, ut exercitatione magistra ad graviora describenda et commodius et facilius ascendere potuissent, quemadmodum eos temporum

1.1.82   Et fugit argutum blanda Camoena forum.
1.1.83   Ennius, Aonio dum iam dormisset in antro,
1.1.84   Numina cum flammis sensit, Homere, tuis.
1.1.85   Sensit et Ascreus dulces in fonte Camoenas,
1.1.86   Pegaseis quando protulit ora uadis.
1.1.87   Quid

Latina.
1.3.5   Principem uatum resono Maronem,
1.3.6   Qui canit Daphnym Cereremque flauam,
1.3.7   Cantat argutum superans Homerum
1.3.8   Arma uirumque.
1.3.9   Dulce opus nunquid sileam Terenti,
1.3.10   Arte qui mores hominum diserta

2.2.3   Tu, mea Callyope, des nostro in carmine uires,
2.2.4   Dedico dum carmen, dum tibi, uirgo, meum.
2.2.5   Perfoelix esset, si te nouisset Homerus,
2.2.6   Qui cecinit placidis plurima ficta iocis.
2.2.7   Te caneret solam, soli tibi carmina libans
2.2.8   Te

Aurelius Augustinus De ciuitate Dei. Origenes. Higinus. Homerus. Herodotus. Basilius Magnus: Quęre in opere suo.

negligunt 106 . Philocrimatus id est amator pecuniarum 177 . Qui tyrannides rapinasque secuti fuerint, transibunt in lupos, accipitres, miluos 179 . Improbat Homerum, apud quem Phenix consulit Achilli, ut nisi muneribus accęptis auxilium non ferat Achiuis, et Achilles ab Agamemnome accipit munera et Hectoris cadauer precio uendit 199 . Auarus, quanto pluris ęstimat pecuniam, tanto magis

Eridanus 5 .
Accusator. Coruus ex albo niger 6 . HOMERVS
Auarus. Hectoris corpus auro redemtum. Vlissis socii thesauros rati in utre uentis pleno.

Leo erga hominem gratus 36 . Delphinus pueri amator 46 . Oues in genere masculino 63 . De natura leonum Herodotus dissentiens cum Homero: hic plures foetus leenas ędere dixit, ille unum tantum et semel in uita parere 75 . Cerua Sertorii 92 . In Paphlagonia perdices bina corda habent, in Bisaltia lepores bina iecora

Bruta. Capra Iouis et hedi 2 . Aquila 3 . Asini 4 . HOMERVS
Bruta. Equi candidissimi Rhesi regis. Vlissis socii in beatias uersi. HERODOTVS

solitudo, admiratio, mens munda 404 . Zoroaster grammaticus: Anima hominum Deum quodammodo contrahit in se ipsam quando nihil retinens mortale tota diuinis haustibus ebriatur. Quidam a terra interdum toto corpore subleuantur. Catena Homeri de cęlo pendens 406 .
Custos. Custodia ciuitatis 289 .
Consolatio. Optimum esse in aduersis, quam maxime fieri

Orion currens supra fluctus 5 . Canis 6 . HOMERVS
Crudelitas. Hector circa moenia raptatus. HERODOTVS
Cibus, potus.

nominibus et substantia eius 75. 76 . Dei imaginem in annulo minime circumferendam 82 . Idem Pythagoras dixit se ad inferos descendisse atque uidisse Hesiodi animam columnę ęreę astrictam ac stridentem, Homeri uero ex arbore pendentem et a serpentibus obsessam pro his quę de diis dixere 82 . Pythagorici putant solem, lunam et reliqua sydera deos esse 83 . Xenophanes uersu scripsit contra Hesiodum et

Homeri uero ex arbore pendentem et a serpentibus obsessam pro his quę de diis dixere 82 . Pythagorici putant solem, lunam et reliqua sydera deos esse 83 . Xenophanes uersu scripsit contra Hesiodum et Homerum, exprobrans illis, quę de diis dixere. Dei substantiam dixit rotundam esse et globosam nihilque cum hominibus habere commune, totum cernere totumque audire, non tamen respirare simulque esse omnia:

Dolus. Prometheus Iouem decepit 2 . Symphonia 3 . HOMERVS
Dolor. Penelope non potest audire cantum de Vlissis erroribus. Vlissi quoque lachrimas ellicit citharedus. Deformis Thersites.

IN TVSCVLANIS
Ęger. Ęgrotatio corporis, ęgritudo animi 121 . Quomodo tulit Antipater cęcitatem. Item Appius Cęcus, Caius Drusus, Cnęus Aufidius, Diodorus Stoicus, Asclepiades, Democritus. Item Homerus fuisse cęcus traditur. Tyresias, Cyclops Poliphemus 158 . Quod surdum esse non sit in malis 159 . Ętas breuis hominis

qui oculo in pręlio amisso gloriabatur se testem secum ferre uirtutis 142 . Ętas. Iocus in senes, qui ita aliquid moliuntur, quasi diu uicturi essent. Crassi et Deiotari exemplum 23 . Enygma Homero propositum a piscatoribus: Quod, inquiunt, cępimus, dimisimus, quod non cępimus, habemus. Hoc ille soluere non ualens prę dolore periit 140 . Emptio, uenditio. Pomponius Atticus ad hastam publicam nunquam accessit. Nullius rei neque

Emptio, uenditio. Claudius Centimalus domus suę altitudinem submittere ab auguribus iussus, uendidit illam Calphurnio Lanario nec indicauit. Cato Portius arbiter ipsum Calphurnio damnauit, liber VIII, caput II. Enygma. Homerus, quia quęstionem absoluere non potuisset, dolore absumptus creditur, liber IX, cap. XII. CICERONIS OPVSCVLA
Ęger. Appius Cęcus 39 .

contemenda 160. Ne uanę glorię ardore capiaris 166. Qui se putant alicuius momenti, si ieiunant 224. De laude et detractione uitanda 230. Nec laude extollitur nec uituperatione frangitur miles Christi 233. Alexander ad Achillis tumulum felicem dixit, quod Homerum uirtutum suarum pręconem sortitus esset 236. Hilarion gloriam calcauit fugiendo 239. Si humanam laudem quęrimus, diuinam amittimus 255. Doctissimi Gręcorum accepta mercede regum uel principum laudes dicebant 286. Gula. Conuiuia

Gratus. Delphin 3 . Sagittarius 5 . Andromeda Perseum secuta inuitis parentibus 2 . HOMERVS
Gula. Pro caprini uentris omento pugnant Vlisses et Irus. HERODOTVS
Gula. Solis mensa

contractione membrorum 77. Idem in filio Cornelii Taciti equitis Romani. Huiusmodi hectapelos Gręci uocant. Lenam primo foetu quinque parere catulos ac per annos singulos uno minus; ab uno sterilescere 87. Salix amittit semen antequam maturescat; ob hoc dicta ab Homero frugiperda 158. Cleę malisque et cupressis per summa cespitum radices 159. Sed hęc est omni in re animorum condicio: ut a necessariis orsa primum cuncta uenerint ad nimium 255. Fontes qui allii albos faciunt

iniuria 132. Excandescentia est ira nascens et modo desistens. Odium est ira inueterata. Iracundia differt ab ira 133. Iracundiam laudant Peripatetici 135. Eorum sententiam confutat Cicero. Ira nihil insanius 136. Exempla irę: Achilles Homericus, Agamemnon, Aiax. Iracundus non semper iratus est. Ira, cum perturbat, ducit ad insaniam 140. Irę remedium. Architas: Quo te modo, inquit, accepissem, nisi iratus essem 141. Iram non esse secundum naturam. Alexander Clitum interemit iratus. Iniuria.

ęger, medicum qni hęredem facit 86. Vita stulti 6. Arpeste fatua adeo, ut se cęcam nesciebat 16. Cambyses furiosus et furore feliciter usus 36. Intemperantia fingit sibi perpetuam felicitatem suam 48. Inconstantia. Achilles Homericus modo pronus, modo supinus, in uarios actus se se componens 72. De uagationibus citra propositum. Leuitas nusquam se continens 74. Vnde sit ista inconstantia? Nemo proponit sibi quid uelit, nec si proposuit, perseuerat in eo 8. Male uiuunt,

oblita ardere non posse 88. Pindari poetę et Vergilii in describenda flagrantia montis Ęthnę collatio 103. Quare ignis urinam lacessat 112. Interpres. Qui modus sit uerba uertendi in / Gręcas sententias. De uersibus Homeri, quos Vergilius aut bene aut male uertisse existimatus est 52. Inimicus. Augurinus, tribunus plebis, Scipionem in carcerem duci iusserat. Gracchus, eius collega, intercessit. Et cum inimicus esset Scipioni, magis honestatis rationem habuit, indignum ratus, ut Scipio in eum

eos qui essent in inferno magis fuisse cruciandos, si integris quam si perforatis uasis aquas ferrent. Facilem esse dicebat ad infernum uiam. Clausis enim oculis illuc iri 43. Pythagoram descendisse ad inferos atque Hesiodi animam columnę ęreę uinculis adstrictam stridentemque uidisse, Homeri autem ex arbore pendentem et a serpentibus possessam, pro his quę de diis dixere 82. Inimicus. Thales rogatus, quomodo aduersa quis ferat facillime: Si inimicos, inquit, uiderit deterius affectos 6. Indoctus. Diogenes debiles dicebat, non

5 . Chiron 6 .
Imprudens. In Lero inuecti lepores 5 . HOMERVS
Ira Achillis sedari non potest. BASILIVS MAGNVS Querę alphabetum in fine eius operis. PLINIVS Lis. Comitem ęris

3 . Orion 5 .
Leuis. Currens super aristas 5 . HOMERVS
Lętitia. Laertes lętus de inopinato reditu Vlissis filii.
Libido. Puellę suspendio peremptę, quod cum procis Penelopes rem habuissent. 2

tertium pecunię 287. [De transsitu] / Locorum differentia ad mores hominum formandos 287. De transitu in bruta 304. Duodecim uitę hominum: circa rationem, iram, concupiscentiam 353. Magnanimus. Homerus appellat fortem, qui oportune audere scit atque timere. Laches de fortitudine 102. Quid sit fortitudo 104. Metuendorum contrariorumque scientia fortitudo est 105. Socratem difficilius pecuniis quam Aiacem ferro domari posse

Lacedemoniis disceptarent , Lysander ense elato: Qui huius est, inquit, dominus, optione de agri finibus disserit 120. Pyrrhus ducum optimus 128. Cineę dictum de Romanis 130. Pyrrhum a ueneno cauere iusserunt, ut esset, quem armis uincerent 130. Homericum dictum: Fortitudinem solam inter cęteras uirtutes sępe furentes quosdam impetus habere. Pyrrhus hostis caput percutiens uno ictu totum ad ima diuisit 131. Marius de suis uulneribus gloriabundus 133. Eumenis pugna cum Neoptolemo 140. Sertorius amisso equo et

Mors. Chiron Herculis sagitas inspiciens, una de manibus lapsa pedem sauciat et perit 6 . HOMERVS
Militaris uirtus. Pandarus sagittandi peritus, Diomedes equis. Vlisses lucta et cursu superat. Vlisses Poliphemum excecat. Irum extra ianuam eiicit seminecem.

Cur interdum nauigia, dum cursum agunt in mari quieto, repente absorbentur totaque ita pereunt, ut ne naufragium quidem fluitans usquam appareat 59. Cur mare Ponti candidius quam Ęgei est. Cur mersi in mare diutius uiuant quam in fluuio. Cur aqua minus candeat mota. Homerus: Et flatis nigrescit pontus, eodem 59. Qua de causa qui mari natant uentre salubriter euacuantur 60. Cur urinantes spongias alligare auribus solent 71. Cur aures urinantibus minus rumpuntur, si illis oleum instilauerint 71.

Cleanti imminentem eique callidas conclusiunculas tendentem: Desine, inquit, grandem natu a grauibus rebus abducere, nobis autem iunioribus ista propone 79 . Primus oratorię inuentor Empedocles acutus in dicendo et Homericus 84 . Crates quidam Heraclitis librum primus Gręcis inuexit ac dixit librum ipsum Delio aliquo natatore indigere, qui in illo non suffocaretur 90 . Sermo operis umbra

Corona a Vulcano facta 1 .
Oratio. Lepus alios pariens, alios in uentre habens 5 . HOMERVS
Hospitatur Vlisses apud Nasicam . BASILIVS MAGNVS Quęre

facilis leuisque 69 . Ęgyptię mulieres multiparę 266 .
Poeta. Phidias a Paudeno interrogatus, quod nam ad exemplar Iouis statuam facturus esset: Ad Homeri imaginem, respondit 141 . Phidiam Iouem pinxit ad Homeri fictionem.
Pictor. Pictura Prothogenis de Ialio satyro et perdice quem deleuit

Poeta. Phidias a Paudeno interrogatus, quod nam ad exemplar Iouis statuam facturus esset: Ad Homeri imaginem, respondit 141 . Phidiam Iouem pinxit ad Homeri fictionem.
Pictor. Pictura Prothogenis de Ialio satyro et perdice quem deleuit 251 . Phidias Iouem pinxit 141 .

uitiis, non usibus laboratur 69 . Dictator pauper Samnitum aurum contempsit. Cupiditati nihil est satis, naturę etiam satis est paruum. Paupertatem nemo grauem sentit, nisi qui putat 70 . Vnum fuisse Homero seruum, tres Platoni, nullum Zenoni, a quo coepit Stoicorum rigida ac uirilis sapientia, satis constat. Pauper Agrippa, Attilius Regulus, Scipio 10 . Paupertas eo minorum tormentorum, quo minorum damnorum est materia. Diogenes effecit,

cura. Quantum boni effecerunt qui sapientię et uirtutis exempla litterarum monumentis commendarunt. Disputare cum Socrate licet, dubitare cum Carneade, cum Epicuro quiescere. Hominis naturam cum Stoicis uincere, cum Cynicis excedere 80 . Homerus. Virgilius 82 . Transferendi studium et translatoris ingenium laudat. Studia in eo litterarum commendat 83 . Liber de studiis liberalibus. Quare sic dicta. Grammatici officium. De Homero ait,

Homerus. Virgilius 82 . Transferendi studium et translatoris ingenium laudat. Studia in eo litterarum commendat 83 . Liber de studiis liberalibus. Quare sic dicta. Grammatici officium. De Homero ait, cum omnium philosophorum sententias sequatur, non esse philosophum, cum ille inter se dissideant. Quid prosint artes liberales. Philosophia naturalis 84 . Plus scire uelle quam sit satis intemperantię genus est. Nimia subtilitas infesta

Quęstio inter Stoicos et Peripateticos, utrum sit aliquid bonum, quod non faciat hominem bonum. Nodus Herculaneus 37 . Quod artes liberales non perducant ad uirtutem, sed pręparent. Grammatica etc. Quod Homerus non sit philosophus. Philosophia, scientia bonorum et malorum, consummat ac perficit animum. Didymus grammaticus IIII milia librorum scripsit 38 . Apionis grammatici in Homerum curiositas. Philosophii degenerantes. Quantum mali faciat

ad uirtutem, sed pręparent. Grammatica etc. Quod Homerus non sit philosophus. Philosophia, scientia bonorum et malorum, consummat ac perficit animum. Didymus grammaticus IIII milia librorum scripsit 38 . Apionis grammatici in Homerum curiositas. Philosophii degenerantes. Quantum mali faciat nimia subtilitas. Omnia in utramque partem disputari posse ex ęquo aiunt. Inter sapientiam et philosophiam. Philosophię partes tres: moralis, naturalis, rationalis 39 .

tranquillam uitam agant nec uoluptatibus multis nec doloribus distrahantur 295 .
Poetę et philosophi. Hipparcus, Pisistrati Philedonici filius, primus Homeri libros Athenas inuexit et Anacreonta Teium missa naui quinquaginta remorum in urbem accersiuit. Simonidem Chium apud se semper habuit in magno honore. Idem sapientię pręcepta ciuibus dedit 1 . Philosophi officium. Quid sit

12 . Apud Vergilium uexasse et illaudatus 12 . De Plauti comediis cognoscendis. Plautus in pistrino, Neuius in carcere fabulas scriptitarunt 22 . Vtrum Hesiodus Homero antiquior. De patria Homeri 24 . Demosthenes Callistratum orantem cum audisset, Platonem reliquit 25 . Plato tris Philolai Pithagorici libros decem milibus denarium mercatus est. Aristoteles libros

Apud Vergilium uexasse et illaudatus 12 . De Plauti comediis cognoscendis. Plautus in pistrino, Neuius in carcere fabulas scriptitarunt 22 . Vtrum Hesiodus Homero antiquior. De patria Homeri 24 . Demosthenes Callistratum orantem cum audisset, Platonem reliquit 25 . Plato tris Philolai Pithagorici libros decem milibus denarium mercatus est. Aristoteles libros pauculos Speusippi philosophi post

improprie locutum ausi sunt dicere 99 . Poetę nobiles ab ignobilibus in certamine comediarum uicti indigne 100 . Quibus temporibus fuerint Solon, Homerus, Hesiodus, Pythagoras, Archilochus, Aeshilus, Fabii, Empedocles, XII tabulę, Sophocles, Euripides, Hippocrates, Democritus, Socrates, a Gallis Roma capta, Eudoxus, Aristoteles, Philippus rex, Plato, Demosthenes, Epicurus, Zeno; item poetę Callimacus, Lucius Liuius,

Antimachus suam poesim deleuit dolore percitus 119 . Aristotelis et Theophrasti opera 125 . Eumenes apud Alexandrum archigrammateus, id est scribarum princeps 139 . Homerus Chii natus, Smirnę defunctus 142 . Quid seruandum in historia 1 . Vicit Sophocles poeta. Eschilus uictus relictis Athenis in Siciliam concessit 2 . Philosophi ob

Alexander malle se disciplina singulari pręstare dixit quam potestate 41 . Arculam Darii preciosissimam custodię Illiadis Homeri deputauit 44 . Demades prępositus Demostheni in dicendo 85 . Plato poeticę quoque studiosus. Sed ubi Socratem audiuit, philosophiam secutus, carmina quę ędiderat, combussit 135 .

ad eum qui neque musica neque geometria neque astronomia instructus ludum suum frequentare cupiebat: Perge, inquit; adminiculis enim philosophię cares. Alii sic dixisse ferunt: Apud me enim uellus non mollitur 39 . Arcesilaus adeo Homeri studiosus fuit, ut semper ante somnum de illo aliquid legeret, et mane cum surgeret 41 . Pindarus implens uocem et uerborum exuberans 41 . Aristoteles discipulis dicere solebat: Aspectus quidem a

Philosophum quinque certaminum uictori esse similem 92 . Democritus, Diocosmum suum cum legisset, quingentis talentis honoratus est 93 . Timon ab Arato rogatus, quo pacto quispiam Homeri poema sine menda consequi posset, respondit, si antiqua legat exemplaria, non ea, quę nuper emendata sunt 98 . Philosophis singulis ab Epicuro cognomina indita 99 . Epicurum philosophari

Castor et Pollux. Phineus. Hylas puer 28 . Aureum uellus 29 . Quid historia a fabula distet 30 . Achademia 35 . Homeri ortus 45 . Ex Homero multa in ciuilem usum uertit Lycurgus 62 . Medeę et Iasonis gesta 65 . Poetę illustres 67 . Clistenes

28 . Aureum uellus 29 . Quid historia a fabula distet 30 . Achademia 35 . Homeri ortus 45 . Ex Homero multa in ciuilem usum uertit Lycurgus 62 . Medeę et Iasonis gesta 65 . Poetę illustres 67 . Clistenes odio Argiuorum Homeri carmina tollere uoluit

45 . Ex Homero multa in ciuilem usum uertit Lycurgus 62 . Medeę et Iasonis gesta 65 . Poetę illustres 67 . Clistenes odio Argiuorum Homeri carmina tollere uoluit 112 . Poetarum certamen, in quo Ęschilus a Sophocle uictus 136 . Cyrtheus poeta uehemens in persuadendo 137 . Pindari ędibus parci iussit

transtulerunt 196 . Plato ingenti honore a Dionysio excipitur 199 . Clarissimi oratores: Demosthenes, Ęschines, Hyperides, Demades 202 . Alexander Homeri Iliadem rei militaris uiaticum uocabat 209 . Pindari poetę stirpem uetuit uiolari Alexander. Statua Orphei. Alexander ad statuam Achillis sacrificans, felicem illum dixit, qui sibi Homerum sortitus esset uatem

202 . Alexander Homeri Iliadem rei militaris uiaticum uocabat 209 . Pindari poetę stirpem uetuit uiolari Alexander. Statua Orphei. Alexander ad statuam Achillis sacrificans, felicem illum dixit, qui sibi Homerum sortitus esset uatem 210 . Aristoteles 233 . Metrocles libros suos combusisse fertur, fassus somniorum fantasmata illa esse. Menander et Philemon socco clari et inter se emuli

uatem 210 . Aristoteles 233 . Metrocles libros suos combusisse fertur, fassus somniorum fantasmata illa esse. Menander et Philemon socco clari et inter se emuli 251 . Homerus Chii natus, Smyrnę mortuus 292 . Catonis eloquentia et mores 320 . Cato Gręcas litteras insectatus, postremo tamen didicit 320 .

uenienti non assurexit. Euripides se in scenam progredi dixit, ut populum doceret, non ut ab eo disceret. Idem quęstus est, quod eo triduo non ultra tres uersus deducere potuisset etc. Zeuzis Helenam pinxit, Phidias Iouem finxit ad exemplar Homericę descriptionis. Liber IIII, caput VII.
Pudor. Liber IIII, caput V. Nec pater cum filio pubere aliquandiu nec socer eum genero lauabatur. Liber II, caput I.

genero lauabatur. Liber II, caput I.
Pictor. Alexander ab Apelle tantum pingi, a Lysippo fingi uoluit etc. Liber VIII, caput II. Zeuzis Helenam pinxit, Phidias Iouem finxit ad exemplar Homericę descriptionis. Liber III, caput VII. Patrię charitas. Liber V, caput V. Taceant quibus Italia nouerca est. Liber VI, caput II.
Perfidia. Liser IX, caput VI.

Potentia Romanorum 27 . Petitio. Orandi mos per dies XXX his qui morbo aliquo laborarent 26 . Poeta. Inuentum litterarum 79 . Homerus. Primi philosophi 79 . Historia. Ęgyptii et Chaldei. Triginta duo libri apud Iudeos 80 . Philosophi multati, quod unum tantum Deum esse dicerent 91 . Perfidia.

Partus. Lepus alios pariens, alios gerens 5 . Circulus lacteus in cęlo 6 . HOMERVS
Pax inter Aiacem et Hectorem.
Pudicicia Penelopes.
Pauper. Vlisses mendicat.

Sępius auditu aspis excitatur quam uisu 90 . Cerui, cum errexere aures, acerrimi auditus, cum remisere, surdi 91 . Hominis auri inesse religionem 127 . Visus. Iliada Homeri carmen in nuce 78 . Strabo a Lilybeo, Sicilię promontorio, classem cernebat exeuntem a portu Cartaginis. Calicrates ex ebore formicas et alia uisum fallentia fecit. Mermecides quadrigam, quam alis musca tegeret, et nauem, quam pennis

130 . Qui iam senes in sapientię studiis floruerunt. Sophocles amentię a filiis accusatus recitata iudicibus Oedippi, quam nuper scripserat, fabula absolutus est. Cato Censorinus iam senex Gręcas litteras didicit. Nestor pene decrepitus ab Homero in eloquentia laudatur. De uanitate scientię mundialis 150 . Cani hominis prudentia eius 211 . Sapiens nunquam solus est 228 . Sapientię sęculari

Si sapientia disci posset, magnam mercedem, qui doceret, reportaret. Nihil in anima diuinius quam circa quod intelligentia sapienti aque uersatur 15 . Optimi scientiam prodesse, raro rerum aliarum 17 . Homerus de Margite: Multa quidem nouerat, sed male nouerat omnia, id est multa quidem sciuit, sed malum sibi fuit hęc omnia scire 17 . Ab animo prius caligo dimouenda, ut dinoscas, quid bonum, quid malum sit 18 .

sensibus potuit 361 . Alii aliis ingeniosiores 380 . Pythagoras grammaticus: Tu autem confide, quoniam diuinum genus est hominibus, quibus sacra natura proferendo in lucem omnia monstrat. Ergo mirabimur Homerum et Didymum aliosque permultos uel natura uel ab infantia cęcos ita scripsisse, ut perspicue uidisse omnia uideantur. Mirabimur Zoroastrem aliosque sapientię inuentores diuturna dumtaxat solitudine solaque animi totius in mentem solum conuersione rerum omn ium

hominis, quomodo uelint, illum interrimant 306 . Siquem liberum occiderit, detur cognatis occisi, et ipsis in eum idem faciendi ius sit 306 . Sacerdos. Pastorem populi ducem exercitus nuncupat Homerus 19 . Sacerdotes Ęgyptii nostris similes 253 . De sacerdote diuina sorte creando 290 . Sacrificium. Deum magis ad animum quam ad dona et sacrificia respicere

Lelius ad remittendum post labores animum Caietę et Laurenti littoribus conchulas et calculos lectitarunt; Sceuola pila lusit, aleis et calculis interdum uacauit; Socrates interposita harundine cruribus suis cum paruulis filiolis ludens ab Alcybiade risus est; Achillem Homerus bellicos labores canoris fidibus relaxantem inducit, liber VIII, caput VIII. Testis. De testibus, liber VIII, caput V. CICERONIS OPVSCVLA
Temperantia

Vindicta. Hercules in Cancrum 4 .
Venatio. Canis uelocissimus 6 . HOMERVS
Venti in utre Vlissi dati. HERODOTVS
Vrbs. Babylon a Cyro capitur

2.10.8   Gaudia praemissus saepe inopina dolor. 11.
2.11.1  Rhacusium, quod me ueteri praeponis Homero,
2.11.2   Quid nisi Thersitem pluris Achille facis?
2.11.3   Quid nisi mellifluo culices dominantur olori

5.7.41  Pindaricae licuere lyrae magnumque sonare
5.7.42  Maeonidem decet »Ares, Ares«, uitioque quod aeui est,
5.7.43  Nemo uerecundum nobis incuset Homerum.
5.7.44  Quod uetitum est nobis, multum concedimus annis.
5.7.45  Adde quod ingenii est incuria, summa quod ars est

6.23.77  Quidue sacerdotes dicam aut oracula uatum,
6.23.78   Qui sua diuinum carmina munus habent?
6.23.79  Quidquid et Ascraeus, quidquid bacchatur Homerus,
6.23.80   Defluus aetherea dictat ab arce furor.
6.23.81  Hic calor, hic, inquam, diuinus inebriat Euan,
6.23.82   Efficit et

Sibenicensi Georgius Priolus doctus salutem plurimam dicit
Scribere si vellem, fuerint tua carmina quantum
Grata, prius noctes deficerentque dies.
Nam sunt Virgilio, digni sunt versus Homero:
Est haec Sisgoree gloria fama domus.
5   Primus erat vestrum doctor Hyeronimus, alter
Paulus erat vestrum Vergeriusque clarus
Tertius es, Gorgi, Illyrica de stirpe

Hoc opus est, poscit iam sibi uterque puer.
43.21  Maeonidem si quis perfecerit hisque Maronem,
43.22  Vergilius mutus, mutus Homerus erit. 44. ad Nicolaum Albertum pro Christophoro Papale, sororio suo,

55.8   Marulus, aeternis clarus ad astra notis.
55.9  Quis Maro, quis meruit diuinum nomen Homerus
55.10  Et plures quorum fulget imago recens.

secundo ad Federicum Regem, luculentissimas habuit orationes quibus et sibi et patriae non mediocri fuit honestamento; quorum hoc illi monimentum mei libelli in secundam orationem seruant:
Non mage Dulichium procerem testatur Homerus
Blandaque miratos Nestoris ora Phrygas
Nec mage facundum regio Maurisia Syllam
Verbaque Romani Carneadoea patres
Aut Cyneam Aeacidae regis mandata ferentem

Omnes cuiuscunque notae auctores, praesul reverendissime, quos hactenus videre contigit, nullum opus, qualecunque id esset, sine dedicatione ediderunt, causam opinor esse livorem ac vitiligationem, amplum sane malum, et quod ne divinis quidem ingeniis pepercit: hinc Zoilus ille Homericus, hinc notissimum adagium arbor suspendio eligenda , cuius mali hoc unum remedium non illa solum nunquam satis laudata antiquitas, sed nostra etiam tempora antiquitatis pertinaciter aemula esse censuerunt. Emissurus itaque epithalamium in nuptias invictissimi ac felicissimi

ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣΕΘΕΣΑ 34.1. V. C. Viro claro uel uiro consulari. PRAE. Pręsidi. DD. NN. Domini nostri. Duplicata enim littera pluralem numerum designat. Gręca uero subscriptio Vergilio et Homero eum comparat. 34.2. (Claudianus poeta) Claudianus enim quam excellens in poetica fuerit, opera eius testantur, quum priorum poetarum operibus conferenda, tum posteriorum pręferenda. Non immerito igitur

in prosperis modestiam, in Deum pietatem, in proximos charitatem | pręstabit-que in dubiis consilium, in periculis opem, in tentationum certamine uictoriam. Quis hoc tibi Tullius, quis Demosthenes, quis Socrates, quis Aristoteles, aut si ad poetas respicis, quis Homerus uel Vergilius conferre poterit? Quandoquidem nec sibi ipsis quicquam prodesse potuerunt, ueritatis nobis diuinitus reuelatę penitus ignari. Porro cum experiri coeperis uoluptatem atque fructum quem tibi lectio suggeret

philosophi, scite subtiliter-que ratiocinari, nisi etiam innocenter integre-que uixeritis. Neque uobis rhetores ornate copiose-que dicere ulli erit emolumento, nisi compti et exculti uirtutibus incesseritis. Neque uobis qui in bicipiti somniastis Parnaso, in componendis poematibus Homero atque Vergilio esse pares usui erit, nisi profligata uitiorum labe | morum puritatem atque munditiam retinueritis. Huc igitur uota, huc studia uestra conferantur, ut si minus liceat eruditionem simul et uirtutem possidere, magis optetis probitatem sine doctrina quam sine

putantes afficta regio diademati religione regem ipsum fore multo augustiorem. Quem quidem morem Graecis quoque, genti quondam eruditissimae, omniumque fere artium, queis animi corporaque hominum excoluntur, inuentoribus, fuisse Homerus testis est, qui Agamemnonem sceptro a Vulcano fabrefacto insignem reddit. Mattias, regium Hungarorum diadema a Friderico imperatore redimit; pretium tamen mox

causa Gallis hostem fuisse, quam ut rebus Italicis consuleret, quum neminem fugeret Italiam sine rege armis ac magnis opibus instructo nequaquam posse foelicem esse, atque ob id maxime crebro turbari, ac plurimum tyrannide uexari, quia in multos esset principatus diuisa. Vnde recte Plato regem, Homerico more pastorem atque curatorem nominans, totius, si fieri posset, humani generis, quasi unius ouilis, unum esse pastorem debere designat. Nihil enim paci ac priuatae publicaeque utilitati magis aduersatur quam principum

fului orbati custodibus auri,
2.56  Quare querite delitias animi impia et antra
2.57  Spernite Parnasi lauros, nil panis egenti,
2.58  Credite, nil prodest, pauper fuit ipsus Homerus. Irrisio poetarum et doctorum hominum.
2.59  Mendicant uates, mendicat tristis ubique.
2.60  Pauper erat Maro, ueh. Gelidis

absurdius quam credere deos non tantum inter se bella gerere, sed etiam cum mortalibus congredi? alios odisse, aliis fauere, et uictos, interdum etiam uulneratos humanis uiribus succubuisse? Haec uidelicet fiebant Homeri temporibus et Hesiodi: nunc uero uel omnes dii confecti bellis perierunt, uel non audent amplius in terram deuolare: nullum enim aetate nostra uidimus aut audiuimus: quamquam et terrae grauioribus armorum ruinis

regum, qui curricula uitę leuiter emensus fato, non uiolenta morte perierit? CAES. Homerus tamen ait eos sub aureo Iouis clypeo consistere. SyL. Mirum quo processerit humana credulitas;

ego cantans Maruli nunc carmina ,
4.2  Carmina sublimi calamo celebranda Maroni,
4.3  Qui Troiae pinxit fatum, dignissima Homero,
4.4  Per Lati populos, Graias spargenda per urbes,
4.5  Ore auido legi, mens nec satiata recessit.

ac comparari non possit. Sed quod ulterius me de fama ipsa disserere attinet? cum praesentibus oculis ipsam Vrbem intueri licet. Si templa, si delubra: si fora, si priuatas domos, ac publicas considerem, atque contempler, non mihi minorem admirationem incuciant, quam Telemaco Vlisis filio (ut apud Homerum est) Spartanas Menelai Aedes inspicienti. Quae quidem a sapientissimis regi atque gubernari illud esse argumento omnibus potest quod usurpatum ex sapientis dicta circumfertur, Talem penitus domum esse, quale Matris familias ingenium fuerit. Ex quibus facilis

Raptus at a Turcis in uincula Bartholomaeus,
Neritio errauit per loca plura duce,
Hic Asianorum, atque Arabum distractus in oras,
Quae tulit est testis dura comes.
Ille Ithacen inter iactatus, et Ilion inter,
Clarior ingenio est factus Homere tuo.
Hic maris et terrae discrimina maxima sensit,
Ille sed expertus sola pericla maris.
Hunc Mehemetaeus prensans canis ore minaci,
Esse canem uoluit, noluit esse canis.
Illius at socijs in monstra latrantia uersis,
Circaeis philtris forma canina

iuvat exili plectra movere sono;
3.4.9  At tua, ceu geminis inflantur follibus, ora,
3.4.10   Quum tumidum rauco gutture carmen hyas.
3.4.11  Sit tibi Virgilius, tibi sit collatus Homerus:
3.4.12   Virgilius stupidus, bardus Homerus erit.
3.4.13  Quos igitur dictare putem tibi carmina Divos?
3.4.14   Et tua tam tumido nectere verba sono?

tua, ceu geminis inflantur follibus, ora,
3.4.10   Quum tumidum rauco gutture carmen hyas.
3.4.11  Sit tibi Virgilius, tibi sit collatus Homerus:
3.4.12   Virgilius stupidus, bardus Homerus erit.
3.4.13  Quos igitur dictare putem tibi carmina Divos?
3.4.14   Et tua tam tumido nectere verba sono?
3.4.15  Fallor? an haec Siculis squallens tibi dictat ab

182  Anthracas et lichenas et horribiles mentagras
183  Arte domant. Non illi enses, non tincta ueneno
184  Tela timent; tales Podalyrius atque Machaon
185  Rege sub Atrida magno celebrantur Homero.
186  In uitia et mores hominum corruptaque saecla
187  Qui ruat infestus iustaque exaestuet ira
188  Et moueat lacrymas gemitusque extrudat acerbos,
189  Indicium sani jam pectoris et uocet alta
190  Qua uia uirtutis populos, mox

ac terrae, omniumque quae in eis continentur, probat, tum esse Deum: tum ab eo omnia, et praesertim hominem, regi ac foveri. Consimilem tractatum etiam Xenophon habet in Apomnemoneumatis, et Galenus in Usu partium, ac etiam Aristoteles in libro de Mundo et Metaphysicis: ubi tandem illo celeberrimo Homeri versiculo concludit, οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη, εἷς κοίρανος ἔστω: Non bonum est esse multos reges in tota hac rerum natura, Rex unicus esto. Hoc genus investigandi agnoscendique Dei, etiam ipsemet

idiomata in CORAM exponemus. ANTICHRISTUS, idem valet quod, vel qui se confert Christo, aut etiam adversatur Christo. Nam αιτὶ Graecis in compositione, non solum adversationem, sed etiam quasi exaequationem et collationem denotat: sicut saepe Homero ἀντίθεος. Dicit autem Iohannes, multos Antichristos esse, vocans omnes seductores Antichristos, quia omnes sese Christo opponunt: sed tamen unum, tanquam eximium prae aliis celebrat, cui id nomen proprie vendicat. Paulus 2. Thess. 2, vocat eum

causa canendi nempe liberatio. Zach. 9, Vinum faciet cantare virgines: id est, exhilarabit, erit copia vini. Novum canticum saepe ponitur pro novo beneficio, et nova gratiarum actione: quia subinde de novis beneficiis novae cantiones componebantur, Psal. 95. et 149. Alioqui et Homerus dicit, recentissimas quasque cantilenas esse longe gratissimas. Non raro autem significat etiam ipsum Evangelium, seu praedicationem de Christo, quae est maxime suavis, et mundo nova ac ignota doctrina. Loqui verba cantica, est gratias agere. 2. Sam. 22, David loquutus est verba

eius effectibus aut fructibus accipitur. At corpus eiusdem in verbis Coenae proprie accipiendum est, ut in libello cui titulus Fidelis admonitio, ostendi. Carnem alicuius comedere, extremae crudelitatis habetur. Iob. 13. 19. Esa. 9, Unusquisque carnem brachii sui vorabit. Sic etiam apud Homerum Iupiter Iunoni obiicit, quod si posset, devoraret Troianos crudos. Caro rotarum plena erat oculis, Ezech. 10: id est, corpus, aut essentia. Caro non prodest quicquam. Ioham 6. Cyrillus et Augustinus intelligunt de carne Christi tantum carnaliter, ac sine fide manducata: Chrysostomus

sic tribus Nephthalim pacis artib, sibi placabit vicinos, ut non tam vi quam mansuetudine sese tueatur. Cervarum pedes, pro velocissimis, ut Psalm. 18. et 2. Samuel. 2, Ponens pedes meos ut cervarum: id est, faciens me velocissimum, sive fugiendus sive sequendus sit hostis. Sic et Homerus suum Achillem, aliosque bellatores a velocitate praedicat. Sic populares mei sibi invicem imprecantur in obtestationibus: Ita hostem fugiendo effugias, et persequendo consequaris. Cerva ad torrentes, Psal. 42. Sicut cervus ad torrentes aquarum glocitat, ita anima mea ad te

metaphora: ut Iob. 13. Comparabitur memoria vestra cineri. Malach. 4. Et diruetis impios, cum fuerint ut cinis, sub plantis pedum vestrorum. Dolentes ac lugentes in cinere iacere, eoque se aspergere solebant. Fuit hic mos non tantum apud Iudaeos, sed et apud gentiles, praesertim Asianos: ut Homerus de Priamo, lugente mortem Hectoris, scribit. Ierem. 6. Filia populi mei accingere cilicio, et conspergere cinere. Hinc apud Papistas, Iudaismi simias, mos est initio Quadragesimae, cinere aspergi, cum epiphonemate: Memento quod cinis es, et in cinerem revertêris. Eodem modo et 25.

Iob 12. alias vecordem, id est, stultum: alias prorsus trepidum significat. Dicit enim Iob, quod Deus aufert cor capitum populi. Dissolutum cor, Ios. 2. Sic iuvenis carens corde: pro stulto, vecorde, Proverb. 7. Cor alicuius concidere, 1. Samuel. 17: pro, perterrefieri ob Goliath. Sic et Homerus de timente dicit, quod ei cor in genua deciderit. Sic et Cor alicuius aliquem dereliquit, Ezech. 11. Psalm 40. Debilitari cor, Genes. 45. Desolari cor, Psal. 143: pro, obstupescere. Sic frangere cor populi, Nume. 32. Liquescere cor, Deut. 20. pro,

furatus cor Laban: id est (sicut textus semet exponit) suum consilium conatumque eum celavit. Alias significat artificio se aut etiam malitiose sibi conciliare animos hominum. Sic Absolon. 2. Sam. 15 dicitur furatus cor Israelitarum, quos praehensando, et patrem calumniando sibi conciliabat Homerus quoque hac phrasi in hac significatione Iliad. 1. utitur. Invenire cor suum, ut oret, aut aliquid agat, 2. Sam. 7. subintelligitur, paratum, promptum. Lavare cor a malitia Ier. 4: pro, removere pravas cogitationes ac consilia de corde inquit enim propheta: Lava a malitia cor tuum,

regnet, et totus mundus se ad eius libitum, libidinem ac gestum componat, et ad eius praescriptum vivat 2 Cor. 4. In quibus Deus huius seculi excaecavit sensus incredulorum, ne illis illucesceret lumen Evangelii. Item, cum Epicureorum Deus esse venter eorum dicitur, Philippens. 3. Sicut apud Homerum et Euripidem cyclops dicit, se tantum ventri suo offerre victimas. Per catachresin porro idola, caco daemones, et commenticii dii vocantur Dii: quia idololatrae sic de illis sentiunt, aut id sibi de illis persuadent. Huius vocis ac significationis plurimus est usus in Sacris literis. ut,

Isaiae 14. Universi dormierunt cum gloria. Sic apud Paulum saepe. 1. Corinth. 15. Non omnes quidem dormiemus. 1. Thessal 4. Nolo autem vos, fratres, ignorare de dormientibus. Sic Lazarus et puella Christo dormit. Addit aliquando Scriptura, Dormire in morte, Dormire somnum sempiternum: sicut Homerus. Dormire somnum aereum. Eidem figura significat etiam ociosum esse. Sic saepe ipsemet Deus dicitur dormire, cum nos videtur ociosus negligere: et contra evigilare, cum opitulatur et liberat nos. Psalmo quadragesimoquarto. Evigila, quare dormis Domine? quare faciem tuam avertis? Sic 121

gregi, cui vos Spiritus sanctus praefecit episcopos. Testatur et Hieronymus in quadam Epistola ad Rusticum, olim eosdem fuisse sacerdotes et episcopos: sed postea in remedium Schismatis, unum quendam e numero sacerdotum delectum esse, qui esset et vocaretur Episcopus. Vox alioqui vetus est: nam et Homerus Hectorem vocat episcopum civitatis. Videtur autem haec appellatio venire ab Hebraea metaphora צפה Zophe, Speculator. ut, Fili hominis speculatorem te posui, etc. Ezech. 33. Atque hinc fuit primus gradus monarchiae Pontificiae, ut unus

templo Ierosolymitano audita est vox ante ultimam destructionem, Exeamus hinc. Exitus aquarum, sunt loca palustria, aut scaturiginibus abundantia. Psalm. 107. Ponis flumina in desertum, et exitus aquarum in sitim. Idem ferme bis dicit. Egredi alicui cor, est obstupescere. Genes. 44. Sic Homerus dicit de stupore et metu orto, Cor ad genua decidere: et Germani vulgo, Es entfiel ihnen das herz. Exitus urticae, pro urticeto, ubi libenter urticae crescunt. Sophon. 2 Erunt exitus urticae: id est, desolabuntur, et crescent ibi urticae, ut solent in ruinosis aedificiis. Christus

mirum videatur, quomodo vox Hypostasis fiduciam declarare possit. Sed de significatione Graeci verbi ac nominis, vide prolixius in praedicto Libello, quomodo ad significationem fiduciae deveniant. De illo porro huius verbi significato, haud scio an sit operaeprecium aliquid dicere, quod apud Homerum ὑϕίστημι aliquid promittere significat ut dici possit, fidem esse veluti promissionem quando cordis ac spiritus nostri, qua ille ex verbo Dei sumpta, nos consolatur, ac fidentes facit. sic enim clamat in pecctore nostro Spiritus sanctus, ac

confidit in Domino, sicut mons Syon, non commovebitur in aeternum. Sed de hac incredulitatis vacillatione, et fidei stabilitate, dixi prolixe in libello De FIDE. Cum autem sit aliqua similitudo horum affectuum ac motuum cordis, etiam in non renatorum mentibus, non incommode possis eos illustrare Homerica illa descriptione timidi ac fortis. Timiditas enim incredulitati, et contra constantia ac fortitudo fidei plerunque adiuncta est. Nam ut ex fide securitas et fortitudo, ita contra ex diffidentia timiditas protinus nascitur. Sicut et Christus suis subinde incredulitatem obiiciens, simul

porro haec sic breviter colligi posset: Fortitudo est filia fiduciae, fortitudo est filia fidei, igitur fides est fiducia. Contra quoque timiditas aut trepidatio est filia diffidentiae, eadem quoque est filia incredulitatis, igitur incredulitas et diffidentia idem sunt. Porro istae duae picturae Homeri trepidantium et fortium, pulchre conveniunt cum sacrae Scripturae descriptionibus credentium et incredulorum, sicut supra auditum est de trementi et stabili corde. V. Cum Paulus 1. Corinth. 13 dicit, Si habeam omnem fidem, ita ut montes transferam: quid ibi aliud fides, quam fiducia opis

pro, homines: filii virorum, pro viris: filii alienigenae, pro exteris: filii populi, id est, plebeii. Hieremiae vigesimosexto. Proiecerunt cadaver eius in sepulchrum filiorum populi. Sicut Homerus et Herodotus dicunt, Filii Achaeorum, pro Achaeis: filii Ionum, filii Lydorum, pro Ionibus et Lydis. Sic et de brutis animalibus in Sacris crebro dicitur, filius ovis, filius bovis: id est, iuvencus, filii pecorum. Hieremiae 31. Filius asinae, filii pauperum: pro, pauperibus. Item,

nempe quod blanditiis et calumniando patrem, benevolentiam ac favorem populia patre ad se transferebat: atque ita revera id furabatur, quod proprie regi debebatur: nempe fidelitatem et favorem, quibus debent subditi esse erga suos gubernatores praediti. Vicinum quid huic est, quod Homerus Iliad. 1 dicit, Noli furari animo: pro, ne teipsum seducas, aut decipias. Furari ius, Isaiae 26. Ut furentur ius pauperum: id est, spolient pauperes suo iure et bonis. Furari verbum Dei, Ierem. 23. Ecce ego ad prophetas, qui furantur verba mea, quisque a proximo suo: id est, qui

mores hominum fiunt subinde deteriores, aliqua hominum aetas dicatur prava et perversa, et prioribus deterior: sicut Poetae priores aetates aureas, aut argenteas fingunt. Sic Exod. 1, dicitur mortuus Ioseph, et universa illa generatio, Ezech. 1. Generatio labitur, generatio advenit Sic Homerus: Qualis generatio foliorum talis et hominum. ubi proprie ipsam procreationem ac interitum hominum denotat. Tertio, significat homines non quidem eodem tempore viventes, sed tamen simili ingenio praeditos. Sic dicitur Generatio iustorum, Psalm. 14. Item, Generatio quaerentium Deum,

aetatem. Sic singulis seculis anni centum a Latinis tribuuntur, propterea quod intra centum annos omnis prior aetas interit. Sic Gen. 15 dicit Deus Abraamo, posteros eius 400 annis servituros exteris et quarta generatione illos esse reversuros: scilicet, exacta illa quarta generatione. Sic et Homerus dicit, Nestorem tres γεινεὰς generationes vixisse, et cum quarta tunc versatum esse: id est vixisse 300 annos, et iam quartam centuriam annorum esse ingressum. Quinto, ipsam propagationem, aut etiam creationem, seu nativitatem significat. Sic

textu auferes, eumve secum conciliabis. Vox haec reduplicata aliquando plures aetates, aliquando etiam ipsam aeternitatem significat. Exemplum prioris sit Psal. 61: Dies super dies regis adiicies, et erunt anni eius ut generatio et generatio: id est, per plures aetates vivet. Sicut Homerus de Nestore scribit, quod superatis iam duabus, cum tertia generatione vixerit. Sic et Psal. 10 longissimum tempus significat, Non movebor a generatione in generationem: id est, longissimo tempore vivam et florebo. Sic et Psal. 8. Extendes iram tuam a

2. Cor liquefactum erit, et collisio genuum, et debilor in cunctis renibus. Genua collidi ait. cum enim parum est roboris in nervis et musculis circa genua, in motu sub tanto corpore nutant, et in sese invicem impingunt. Sic et Psal. 109. Genua mea debilitata sunt a ieiunio. Sic et Homerus solet debilitatem genuum celebrare: ut cum dicit, Caniculares dies debilitare genua virorum. et Horatius contra dicit, Virere genua. Eadem ratione et Ezech. 7 dicitur, Omnia genua ibunt tanquam aquae: quod scilicet, sicut aquae nullam habet inter sese connexionem, nullam etiam vim se

et 1. Petri 5, Pascite gregem qui in vobis est. Item, Facti forma gregis. Sic et ipse Servator se bonum pastorem suorum profitetur Iohan. 10. Denique usitatissima est ista similitudo aut metaphori, qua populus Dei Gregi, et ipse ac doctores eius pastoribus conferuntur: sicut et apud Homerum saepe gubernatores vocantur pastores. GRUS confertur cum populo Dei, Hieremiae 8, Turtur, grus, et hirundo observant tempus adventus fui at populus meus non novit iudicium Domini. Isa. 38 inquit Ezechias rex de suo acerbissimo morbo: Sicut grus et hirundo, sic garriebam:

dum collum pertingat: futurumque est ut extensione alarum suarum impleat latitudinem terrae tuae, o Immanuel. Usitatae autem sunt istae metaphorae, et aliae figurae alludentes ad pluvias, torrentes, flumina, grandines et nives, ideo Sacris literis, et aliis meridionalib. scriptoribus, utetiam Homero ac Virg. quia ista et alia meteora in illis calidioribus regionibus sunt multo vehementiora, quam in hisce temperatioribus: sunt etiam regiones non ita planae ut in Germania, eoque torrentes et aliae aquae multo maiori impetu ac damno hominum ruunt. INVOCO verbum, apud Hebraeos

linguae, aut alio qui parum facundus existeret. Labiorum ostium custodire. pro, cavere ne quod malum verbum tibi excidat. Psal 141, Custodi ostium labiorum meorum. Sic Proverb. 10, coercere labium. et Psal. 4, prohibere labium: pro, cacere. Tale est illud Homer. Quale verbum effugit septa tuorum dentium? Praevaricatio labiorum: Prover. 12. In praevaricatione labiorum irretitur pravus, iustus autem de tribulatione exit: pro, pravi suo proprio ore ac sermone sibimet summum exitium accersunt. Labiorum prolatio, Num. 30, pro voto accipitur, quod

suo populo indicans, sumit similitudinem a leone inquiens: Quemadmodum rugit leo, et catulus leonis super praedam suam, contra quem conciebitur congregatio pastorum, sed a clamore eorum non reformidat: sic descendet Iehova ad praeliandum pro monte Zion, Ferme eadem similitudine ac verbis pingit Homerus Diomedem cedentem, qui itidem multum utitur metaphoris, similitudinibus et allusionibus ad leones et ursos, ut et Sacrae literae. Eandem similitudinem et Virgilius expressit, describendo Turnum cedentem ex castris Troianorum. Secundo, ob vocis rugitusve magnitudinem, qui et latissime

praeclara de vero Deo, Item. Omnes gentes habuerunt aliquas religiones: Ergo videtur aliquid naturale esse. Responsio: Habuerunt illas meliores sententias a primis patrib. per manus traditas. Nec omnino fuit muta doctrina Iudaica, [?:-ut ] gentib penitus ignota: sicut Phocylides, Homerus, Hesiodus et alii quidam pene ad verbum ex Sacris recitant. Manifestum certe est, Platonem multa verae religionis dogmata, sacrarumque literarum sententias ab Aegyptiis percepisse. Is vero est fons Graecae philosophiae: primus in orbe Deos fecit timor,— timentes enim, et

praepotenter, gloriose: ut Exodi 8. Ut scias quod ego Dominus in medio terrae. id est, potenter ac pro arbitrio meo in medio terrae regnem: vel certe, quod ego Dominus coram adsim, omnia videns et agens, et non absim alicubi procul, quasi negligens res humanas, ut plerique de me somniant, utque Homerus suum Iovem convivatum ad Aethiopas ablegat, quoties res humanae male habent. Sic de potenti et efficaci potentia accipe et illud Matth. 18: Ubicunque duo aut tres fuerint in nomine meo congregati, ibi ego sum in medio eorum. id est, ut Physici dicunt, praesenter ac potenter agens et

corpus Abraami, et emortuam vuluam Sarae, Rom. 4. id est, prorsus debilitatum, semimortuum, et plane effoetum. Mors aliquando Somnus vocatur metaph. ob similitudinem: sicut Christus dicit ad Apostolos, Lazarum dormire, et puellam. Usitatam credo fuisse hanc metaph. omnibus Asiaticis. nam et Homerus crebro ea utitur. vocat item Iliad. 14 somnum, fratrem mortis, quia sit similim a mortis imago. Sic et in veteri Testamento saepissime sacau, iacere et dormire, pro mori ponitur. Et Psalm. 13 inquit, Ne unquam obdormiam in morte. MORTIFICARE, supra dixi, aliquando significare interficere,

non sine emphasi describit, quod nascatur ex muliere et brevi tempore vivat. Contra hunc vero usum vocis Mulier, vir et masculus aliquid strenuum ac validum in omnibus linguis sonat. Hinc fit ut in omnibus linguis imbecilles aut imbelles, ignavique, feminae et effeminati dicantur. Sic saepe Homerus suos Graecos dicit esse Achaidas, non amplius Achaeos: id est, Graecas, non Graecos. Notum est et illud Nevii:
Vos viri animos geritis muliebres,
Illa virgo viri.— In Sacris sunt multa exempla huius locutionis. Isaiae decimonono: In die illa erit

Evila usque ad Shur, quae est in prospectu Aegypti, proficiscenti in Assur. Sic et [?: ] Aethiopia, quae ultra Chion collocatur, duplex est [?: ] et Madianitae Aethiopes dicuntur. Moses etiam Aethiopissam uxorem habuisse dicitur, cum Madianitica [?: fuerit ] . Homerus item duplices Aethiopas facit: alios dicit esse omnium mortalium Occidentalissimos, alios Orientalissimos. Huc facit, quod capite decimo [?: ] dicitur pater Hevilah et Nimrod: cum certum sit [?: ] in Chaldaea et Assyria regnasse, et a Chus et [?: ]

de longin quo, [?: ] . 30. i. vos Assyrii putabatis eum procul esse: ecce ergo exillo ipso longinquo loco subito advenit, et quidem valde iratus ac terribilis. Videtur alludere ad communem opinionem aut cogitationem removentium [?:-eum ] a cura rerum humanarum, sicut Homer. suum [?:-vem ] ablegat convivatum ad Aethiopas. Nisi quis [?: ve-- ] dicere, ideo ex longinquo dici, ut eum magis reddat [?:-midabilem ] : quia et bona sunt gratiora quae ex [?: lon-quo ] veniunt, et mala terribiliora. Mich. 6 vertunt

ita iudicatur, eum qui quempiam novit, nominatim, et quasi historice, penitusque, magis curare, quam si tantum de facie, aut alioqui quasi in genere nosset, ut unum suae gentis ac civitatis: sicut et Romani candidati, habentes ad latus nomenclatores, nominatim suos cives compellabant: et apud Homerum suadetur Agamemnoni, ut prehenset Graecos, eosque nominatim, additis etiam patrum nominibus, oret, ut pergant strenue pugnare. Nam quorum nomina ignoramus, videmur quasi contemnere. Hinc fit, ut Deus dicat ad Mosen Ex. 33, se eum ex nomine nosse: i. speciali quadam cura ac benevolentia

Er wil nichts darvon wissen. NOVUS, habet etiam suos quosdam Hebraismes Latinis auribus minus notos. Valde crebro in Psalmis, Isaia, et aliis locis fit mentio Novi cantici, aut Psalmi. Non autem hic nova cantio celebratur, quia (iuxta proverbium) novitas grata est, aut quia (iuxta Homerum) homines libentius novas cantilenas audiunt: sed ob alias causas, ac potissimum duas Primum ratione Dei, qui cum nos subinde novis beneficiis [?: c-mulet ] , novaque quasi miracula mirabilium [?: oper- ] edat, vel in punien dis impiis, vel in liberandis piis, vult

bonitate, vereque bono proposito dependeant. Possent vero iudicari hae causae. Prima, quia Scriptura mos est per notiora docere ignotiora, atque ideo crebro externis ac in oculos incurrentibus effectibus internas animi qualitates, affectus ac motus indicare solet, seu (ut Aristoteles de bono ac Homerico stilo dicit) ante oculos facit. Secunda, quia homines, presertim non renati, nullas habent veras ac solidas virtutes. Scriptura igitur eis tantum externas actiones aut disciplinam adscribit. Tertia ratio est, quia virtus in actione consistit, ut Philosophi dicunt: et iustitia, praesertim

et Satanam utriusque hostes similitudo: et denique, quod perinde magna cura indigent: quodque pii a Christo foventur ac amantur, sicut oves solent a bonis pastoribus, praesertim in illis regionibus summa cura foveri, et quasi delicatissime tractari. Sic et olim reges, pastores populorum sunt ab Homero et aliis vocati. Psal. 80, O` pastor Israelis, qui ducis tanquam oves Ioseph Et praecedenti Psalmo habetur: Nos autem populus tuus et oves pascuae tuae. Psalm. 119. Erravi sicut ovis amissa, quaere me Domine Deus. Isaiae 13: Et erit sicut cervus et sicut oves dispersae,

sed ut filii Ecclesiae fuerunt. Interdum principe denotat. 1 Par. 2, Pater Gilead: pro, princeps eius regionis, vel etiam autor gentis. Sic pater Gibeon, 1. Paral. 8 accipitur, Sic in priore loco, Ipse fuit pater Zaph: Ios. 14. Capita patrum tribuum Israel: i. principes familiarum. Sic et Homerus vocat Iovem patrem hominum et deorum. i. principem, dum et gubernatorem. [?: Pa- ] aliquando in omnibus linguis denotat eum, qui [?: a-e ] et benevolentia, beneficiis et etiam authoritate [?: ] se patrem praestat. Sic Genes. 45 dicit Ioseph ad

Plautus in Menaechmo. Sic, per vinum, per ebrietatem, exortum est dissidium: id est, in vino, in ebrietate, inter potandum. Sic et Graeci dicunt διὰ ἡμέρας, διὰ βίου, διὰ αἰῶνος, per diem, per vitam, per seculum: pro, in. Homerus dixit ἀμβροσίην διὰ νύκτα, per ambrosiam noctem: id est, noctu, aut in nocte. Sic Gal. 4. Scitis quod per infirmitatem carnis vobis evangelizavi primum. id est, in magna imbecillitate. Romanorum secundo: Naturalis circumcisio

sortemque vel res alicuius commutare in secundas et prosperas, indicando semper causam per effectum. Psal. 30. Solvisti planctum meum in chorum, solvisti saccum meum, et accinxisti me laeticia. Planctus cum ieiunio coniungi solebat tum apud Israelitas, tum et apud Ethnicos: ut in Homero de Priami luctu ac ieiunio legitur. Sicut et Christus ieiunium vocat luctum, cum negat nuptiales posse lugere praesente sponso. Quare voces Planctus et ieiunium, interdum coniunguntur: quod et Zach. 7 fit. De forma luctus aut planctus, adiunctisque ritibus, dicetur aliquid in capite de

de sua propria vinea aut agro, torculari aut area obtulissent. Exod. 22, Plenitudinem tuam et lachrymam tuam non tardabis. id est, primitias musti ac olei primo quoque tempore offeres. Mustum vocat plenitudinem, quia pressum plene fluat: Oleum, lachrymam, quia pressum guttatim stillet. Plenitudo omer ex eo ad custodiam, Exod. 16. pro, imple omer de manna, ut reservetur in testimonium huius beneficii ac miraculi Dei. Manere iuxta plenitudinem. Cant. 5, Oculi eius ut columbarum, quae sese lavant lacte, manentes iuxta plenitudinem. id est, iuxta plenum vas lacte: vel potius, sicut

obtulissent. Exod. 22, Plenitudinem tuam et lachrymam tuam non tardabis. id est, primitias musti ac olei primo quoque tempore offeres. Mustum vocat plenitudinem, quia pressum plene fluat: Oleum, lachrymam, quia pressum guttatim stillet. Plenitudo omer ex eo ad custodiam, Exod. 16. pro, imple omer de manna, ut reservetur in testimonium huius beneficii ac miraculi Dei. Manere iuxta plenitudinem. Cant. 5, Oculi eius ut columbarum, quae sese lavant lacte, manentes iuxta plenitudinem. id est, iuxta plenum vas lacte: vel potius, sicut columbae candidae sunt conspicuae in pleno coetu aut

aut in cor. Plurima omnino sunt exempla, ubi hoc verbum cum variis nominibus coniungitur, potestque commodissime per verbum [?: ] exponi. Exod. 10, Erant ex eis mulieres, et posuerent filios. id est, fecerant aut pepererant. Sic Latini dicunt gallinas ponere ova: pro, parere. et Homerus dicit, iram Achillis multa mala posuisse Achivis. Exod. 4. Quis posuit os homini, quis posuit surdum et mutum? id est, fecit. Sic praeceptum posuit, Esdr. 6 et 5. pro, fecit, aut praecepit. Posses igitur saepe tales locutiones per verbum ex adiuncto nomine formatum, aut unde nomen

annis meis. id est, statui mihi omnino moriendum esse. Ad quam locutionem Paulus alludere videtur, cum dicit: Responsum mortis in nobis accepimus. Psal. 107. Omnem escam fastidiebat anima eorum, pervenerunt ad portas mortis. id est, ad ipsam mortem, iamiam erant morituri. Sic Homerus quoque Iliados 9, portis inferorum utitur, cum dicit Achilles, sibi perinde exosum esse eum qui aliud simulat quam in corde habet, ac ipsas portas inferorum. Videntur enim ei mortem significare, sicut supra Ezechiae. Ut dicat Achilles, talem hominem sibi perinde exosum esse ac mortem ipsam.

dico, apud ipsos disertiores Graecos praepositionem μετὰ saepe pro ἐν et εἰς usurpari: idque etiam cum certum aliquod tempus nondum praeteritum declaratur. ut in illo versiculo Homeri Odyss. χ. χέρσιν ἀπείμενος μετὰ δαῖτα: id est, ἐν δαιτὶ, seu potius ἐξὴν δαιτὸς, aut παρὰ

hostes. Aliquando rem nihili indicat. Isaiae quadragesimo: En gentes sicut [?: g-- ] ta situlae, et sicut tenuis pulvis staterae reputantur. Mox sequitur: En insulas sicut pulverem proiicit. Pulvis aliquando mortuum significat, quia mortui in pulverem rediguntur. sicut ille apud Homerum optat, se fieri [?:--damque ] terramque, et de Hectoris cadavere ab Achille [?: ] ptato inquit: Quid furis, terram sensu carentem contumelia afficiens? Psalmo tertio: Nunquid confitebitur tibi pulvis, aut annunciabit veritatem tuam? Nahum [?: ]

alii falcati, qui prominentibus circumquaque cuspidibus, lanceis et falcibus omnia consauciabant et comminuebant, quibus per hostilem exercitum pervolabant. alii porro fuêre currus, quibus unus aut plures sessores vecti iaculis ex loco superiore ac tutiore depugnabant. Quorum fit crebro mentio in Homero, et historia Alexandri Magni. De talibus in Scriptura habetur Isaiae secundo: Impleta est terra eius auro et argento, nec est finis thesauris eius: sed et equis repleta est terra eius, et non est finis quadrigis eius. ubi Israelitas Deus accusat, quod se humanis praesidiis muniverint, et

etiam supra in praepositione PER [?: ] xi. Redimentes occasionem aut opportunitatem, qua dies mali sunt: Ephes. quinto. id est, recte utentes tempore et occasione. Idem Coloss. 4. dicitur ac praecipitur. REDIGERE in pulverem, est abolere, aut pessundere: ut et Homerus dicit, fieri undamque terramque Iob 13, redigi in lutum. Redigi civitatem in acervum, et everti. Iob decimoquinto. Redigi aliquem in nihilum, vel de crebrum est. Psalmo septuagesimo tertio, Imagini eorum rediges in nihilum: id est, ipsos et eorum [?: ] aut gloriam.

Deum forma 15. 35 etc. [?:-tio ] iuridica et divina seu theologica quid differant 416. 36 [?: ] duplex descriptio: altera Augustini, Bernhardi altera 17. [?: ] etc. [?: ] apud Homerum de [?: hypo- ] 918. 15. 16 [?:-phoris ] 22. 40 [?: ] [?:-phoris ] utilis et necessaria [?: ] Regula ibid. 64 [?: ] [?:-oris ] non licet magistratui

foveam dicat 347. 4. 5 [?: ] officia 822. 6 etc. [?: ] quare dicatur Christus [?: ] . 21 [?: ] regis historia apud [?: Hero- ] 510. 64 [?: ] duplices Homerus facit [?: ] 22 [?: ] a Deo tam pii quam impii sed dispari modo 368. 46 afflictos et aerumnosos cur Christus beatos dicat 70. 41 de Afflictis seu miseris et pauperib. cur Scriptura tam multa disserat 840. 61. 62

ib. 26 hircum cur Daniel Alexandrum magnum vocet ib. 32 hodie in Sacris literis quid significet ib. 51 hoedus quid Christo significet 387. 29 holocaustum synecdochice poni pro quovis sacrificio ib. 40 etc. Homerus suum Iovem cur ad Aethiopas ableget 634. 8. 9 etc. homo non renatus cur dicatur corpus peccati 187. 26 etc. homo animalis 388. 65. 66 etc. homo vetus et novus ib. 50 et alibi saepius. homo

seu abnegatio cur damnetur. vide verbum NEGO et ABNEGO. Nephilim unde dicti 362. 16 nequam 717. 16 Nero nomen quale 1204. 65 Neronis impium votum 1190. 33 in Neronem scopticum distichon 1223. 4 de Nestore, Homerus 358. 23 de Nobili quodam simplici et rudi 1243. 55 etc. nomen quid proprie significet 722 29 etc. nomen Dei quid ibid. 37 nomen cur toties ponatur pro ipso Deo 723. 14. 15

est, gratias agentes. Contra autem, si quid incommodius tractatum est, humanae imbecillitati non tam odiose imputent, obiiciantque, quam benigne condonent. Nam opere in longo, teste Horatio, fas est, vel potius etiam plane necesse est, obrepere somnum: et quandoque etiam isti boni summique Homeri dormitant, nedum nos minores, qui nunquam de laude vel ingenii, eruditionis cum quoquam contendimus: sed etiam adversariis nostris, idque in editis scriptis, largissime et promptissime eam palmam, nostra propria confessione concessimus. Sunt sane hae perquam arduae tractationes.

Antichristus et fanatici maiora quaedam mysteria somniant, et stulte impieque captant, et aliis pollicentur: cum Paulus ipse neget, se quicquam aliud scire quam Christum crucifixum. Talia autem sunt in Papatu, mediatio angelorum, sanctorum et sacrificorum, ac praesertim perfectio monastica, et Homerica descriptio Inferorum ac Paradisi. 5 Planae sunt viae Domini, et iusti ambulabunt per eas, impii autem corruent in eis: Oseae 13. Videndum ergo sedulo est, ut pie per eas incedere conemur ac discamus, ne in eis perniciose corruamus. 6 Iota unum et apex unus non

in Scriptura ac quiescamus, et sapiamus ad sobrietatem. Rom. 12. 1 Cor. 4. Multi enim sunt, qui simplicitate Scripturae et facta patefactione non contenti, plura scire volunt, quam Deus in Scriptura patefecit: qualis est tota descriptio caeli ac inferorum apud adversarios, ab ethnicis poetis, Homero et Virgilio desumpta, quam tamen illi sua industria non parum auxerunt, excolueruntque. 47 Aliqui etiam in ipsa Scriptura movent varias, subtiles, inutiles ac inexplicabiles quaestiones: quibus tantum intricant et perturbant se et alios, dum eas explicare ne queunt. Quare eas

utile est, ista omnia cognosci diligentius ex libris et aliunde, ut perspecta locorum ac hominum illorum natura et ingenio, sermonem eorum tanto melius intelligere queamus. 8 Plurima sane similis moris dicta sunt in Graecis authoribus, praesertim in Poetis, ac in primis in Pindaro et Homero: quae utinam diligentissime essent cum Sacris locutionibus collata. Sed de tota hac materia postea proprio Capite prolixe disseretur. DE MORE DOCENDI SCRIPTURAE. Postquam dictum est de rationibus perscrutandi obscuriora dicta, conferendi etiam

posset: ut Paulus Rom. 1 testatur, quod invisibilia Dei ex operibus eius ratiocinando perspiciantur, et quod ex operibus beneficiisque suis Deus ita clare ignosci queat, ut ferme manibus palpetur. Sic Aristoteles Metaph. 12, ex effectibus ad causas progredien notandem cogitur exclamare illud Homericum, Non bonum est multos esse reges, unus rexesto: et Xenophon ac Galenus ex consideratione fabricae corporis humani et denique Cicero ex guberniatione totius mundi, concludunt esse unum Deum conditorem omnium, sapientem, bonumque, et amantem hominis. Quod autem hoc principium non luceat

diligenter observemus, ubi prophetae ad priores Scripturas respiciunt, ad eas alludunt, aut alioqui sua diligenter cum illis conformant. Solent enim crebro ad praecedentes libros, et praesertim ad Mosen ipsum respicere, qui veluti pater quidam sacrorum scriptorum et librorum est, sicut quidam de Homero in gentilium literis pronunciare solent. 18 Multo vero utilior illa praeceptio est, ut lucernam nobis accensam a Christo et Apostolis semper nobiscum in Prophetarum adyta et abdita, eorum opes mysteriaque contemplaturi, inferamus.

multo ardentius Christus, non carnalis, sed vere spiritualis homo, suam depereat spiritualem sponsam Ecclesiam. Totum revera hoc scriptum, quantum est, in perpetua allegoria consumitur. De opere Iob, quorsum attinet multis agere? Legisse apud quosdam scriptores memini, in Ulysse per Homerum describi omnes perfecti et sapientis viri virtutes. Et recte quidem, nec reprehendo. Sed me puto multo rectius posse dicere, in uno Iob omnes viri perfecti et sapientis plane heroicas virtutes elucere. Praecipue autem monstrat is liber, quomodo non decem modo annos iactati terraque marique,

19 Saepe duplicant nomen rei, sine omni necessitate, non tamen sine aliqua emphasi aut gratia: ut, Os gladii, pro gladio. Deuter. 13, Percuties habitatores urbis illius in ore gladii, id est gladio. Filii hominum aut bovis, pro homines, boves. Exiccavit aquas maris rubri, id est mare rubrum. Sic Homerus saepe βιη, vis Herculis, Achillis, aut Aeneae, pro ipsis ponit. Sic vulgo dicunt, Tua clementia, dignitas, humanitas, praestantia, pro Tu. Maiestas Caesarea aut regia huc adveniet, pro, Ipse rex aut Caesar. Hunc loquendi modum, vocat Erasmus mutationem

propitius, fidelis aut verax, et aliis huius generis qualitatibus ornatus nobis monstratur. 27 Quare praecipitur a Grammaticis et Rhetoribus, ut tantum ad rem scopumque praesentem facientia Epitheta unoquoque loco ponantur. Quod sacrae Literae diligenter observant. Accusant vero quidam Homerum, hanc praeceptionem non observantem: ut qui Achillem etiam in culinariis rebus versantem, celeri pedem nominet. Contra Vergilium laudant, qui in hoc non peccet. Verum non est nostri instituti prolixius de Epithetis disserere: tantum igitur monemus ea, quae in hoc genere ad solas sacras

artificem quendam nobis inspectantibus caelos fabricantem manibus et digitis sculpentem. 31 Haec vero et similia eo faciunt, ut rem totam illustrius exprimant, et simul veluti ante oculos ponant, eamque coram geri monstrent. Quod Aristoteles vocat ante oculos facere, et plurimum in Homero celebrat: de quo postea etiam proprio Capite agetur. 32 Circumloquuntur quoque multum nomina periphrasibus utendo: quod, teste Aristotele, orationem grandem, et simul sua veritate suavem, aliquando etiam plus aliquid continent. Periphrasis enim quam nudum nomen plerunque est

Multiplica te ut locusta, Nahum 3, pro, etiamsi multiplicaveris te. 34 Per imperativum multum haec lingua, sicut et aliae omnes, orant aut petunt: ita ut ferme non minus orativus aut petitivus dici possit quam imperativus. Quare merito dicit Aristoteles, Protagoram iniuste accusare Homerum, qui initio Iliados usus sit imperativo pro optativo: Iram pande Dea Achillis, etc. 35 Per imperativum certior promissio. Inhabita terram, et pasce veritatem: Recede a malo, et fac bonum. et habita in seculum, Psal. 37. Per imperativum significantius

1, Terram vestram alieni coram vobis comedunt: pro, fructibus terrae vestrae fruuntur. Gen. 3, In sudore vultus tui comedes. Sic dicitur: Oculi omnium in te sperant. Auribus percipe lachrymas meas, Videre lachrymas. Timidas recondere plantas, Metamorph. in Arachne. 19 Quomodo etiam Homerus inquit: Luant Danai meas lachrymas tuis telis: id est, puniantur ob sua scelera, quibus me adflixerunt, ut nunc dolere et lachrymare cogar. Tales sunt et illae locutiones passim in sacris Literis: Excidere mustum ex ore, Debilitatum esse oleum, Ioel. 1. Populus vidit vocem Dei, Exod. 20.

magnificentiae cordis regis Assur. Sic Ieremias dicit ad filium summi sacerdotis, Non vocaberis amplius Pascut, sed Magor, id est: non clarus, sed pavor. Aliquid habet cum hisce tropis commune figura, qua sub forma ioci, alicui atrocia proponimus, aut minamur. Sic Phalereus dicit, Homerum aliquando in iocis magis terribilem esse quam in seriis: ut cum Polyphemum facit pollicentem Ulyssi id beneficium pro munere vini, ut postremum devoret. Sic sapientia dicit apud Solomonem ad inobedientes: Ego quoque in vestro exitio ridebo. Sic Deus per atrocem iocum minatur mulierculis

145, Prope est Dominus omnibus invocantibus eum, omnibus invocantibus eum in veritate. Tales Anadiploses plurimae sunt in Latinis et Graecis poetis, et omnino habent quippiam musicum aut rhythmicum. Aeneid. 10, Sequitur pulcherrimus Astur, Astur equo fidens et versicoloribus armis. Sic Homerus suum Nerea Iliad. 2. lib. repetit. Vicina est huic figurae ANAPHORA, cum eadem vox aut similis in plurium versuum principiis repetitur. Quod vidimus, triplicata est anaphora, 1. Ioan. 1. 3.

proponendo ei primi praecepti opus, quo liquido eum coarguit, quod pluris fecerit suas opes, quam Deum et vitam aeternam. Sic Graeci ponunt suum ϕιλέω, non tantum pro affectu animi, sed etiam pro osculari, atque adeo pro omni externa amica tractatione, ut Homerus dicit Odyss. 10, oportere hospitem quidem praesentem ϕιλεῖν, amare, volentem vero discedere libenter dimittere, χρὴ ξεῖνον παρέοντα ϕιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν. id

et Latini loquuntur. Sic Reprehensus, pro reprehensibilis. Gal. 2, Quia reprehensus, id est, dignus reprehensione erat, κατεγνωσμένος. Sic invictus Latinis, pro, invicibilis. Sic τετελεσμένος Homero perfectus, pro perficibilis: ἐν δυναμαι τελέιωγε, καὶ ἐν τετελεσμένον ἐστίν. Talia sunt latina, invictus, indomitus, immotus. SYNECDOCHE. Synecdochen dicit Erasmus esse,

actionibus innumerae plane Metaphorae ad Deum transsumuntur: qui tropus solet a Theologis Anthropopathia vocari. Posset autem videri esse proprium sacrarum Literarum, tametsi et gentiles scriptores non solum membra humana, sed et actiones atque adeo scelera Deo tribuerint: ut recte Cicero dixerit. Homerum res humanas ad Deos tanstulisse: rectius vero eum facturum fuisse, si divina ad homines transtulisset. De hoc igitur tropo multi multa annotant. Nos hic pauca quaedam, idque de aliorum atque adeo de communi sententia adscribemus. 1 ¶ Observetur igitur, quod sacra Scriptura Deo,

ac clarius exponatur, unde id commodi habet auditor, ut primum summam rei breviter percipiat, postea rem totam plenius exponi intelligat: quod omnes natura cupere, et ad docendum peraccommodum esse, declarant etiam Comoediae, quae initio in prologo argumenta summasve suas proponunt. Hinc est illa Homerica phrasis: ἐφατο ἔκτε ὀνόμαζε, dixit et exposuit: quia veteres sint soliti primum rem breviter dicere, postea plenius exponere. Talia exempla etiam apud Latinos scriptores reperiuntur. Scaliger pulcherrimum exemplum

Brevis propositio est. Sequitur explicatio:
Ut pelagi rupes magno veniente fragore,
Quae sese multis circumlatrantibus undis,
Mole tenet, scopuli nequicquam et spumea circum
Saxa fremunt, laterique illisa refunditur alga. Tales expositiones Homer. crebrae sunt. Aliquando talis propositio et explicatio est bimembris: ut Georg. 2.
Altera frumentis, quoniam favet, altera Baccho: Propositio est: sequitur explicatio:
Densa magis Cereri, rarissima quaeque Lyaeo.

Ecce inimici tui tollentur. Illam vocem (Inimici) emphaseos gratia, et veluti aculei infigendi gratia iterat. Sic et Psalm. 93, Magnificentiam induit induit Dominus. Psal. 94. Quamdiu improbi Domine? quamdiu improbi exultabunt? simili ferme ratione Grammatici et Rhetores dicunt Homerum Iliad. 2, ter nomen Nerei repetiisse, cum postea esset eum perpetuo taciturus. Nonnunquam addendi adiectivi, epitheti, adverbii, aut circumscriptionis alicuius gratia, repetitur nomen substantivum. Verbum torrens kison, torrens vetustatis. Invocantibus invocantibus in veritate.

aliquid addatur. Quae tractatio ut longe difficillima est, utpote parum hactenus a scriptoribus tractata: ita suam quoque non vulgarem utilitatem habebit. Quia non solum vindicabit sacram Scripturam a contemptu istorum eruditulorum, aut potius Epicureorum, qui solos Cicerones, Demosthenes, Homeros ac Marones mirantur, putantque Scripturam ruditer ac inepte conscriptam esse: sed etiam hoc modo accuratius examinata, multo Lectori fiet magis perspicua. nempe enim tum demum cernet, quo consilio unumquodque positum sit, et quam vim habeat. Haec etiam consideratio et examinatio integram

supra prolixius dixi. Sexto, asperior compositio (quam propter sermonis magnitudinem et etiam rerum ipsarum austeritatem et gravitatem, teste Phalereo, solent adhibere eruditi scriptores, et in temperando stylo cumprimis diligentes) etiam in sacris Literis passim reperitur. Homeri quoque sermo in multis conferri posset cum sacris Literis, excepta illa eius nimia Asiaticaque aut Ciceroniana redundantia verborum. conveniunt enim in grandiloquentia, in efficacia sermonis, in evidentia: quod uterque mirifice ante oculos res proponit, ac simul eas vivis coloribus pingit,

in efficacia sermonis, in evidentia: quod uterque mirifice ante oculos res proponit, ac simul eas vivis coloribus pingit, quod rebus mortuis crebro vitam, et insensatis sensum tribuunt, quod voces sunt valde significantes, quod ex rerum natura desumptae, sicut quidam ob talem sermonis virtutem Homerum naturae poetam vocarunt: similitudinibus ac metaphoris iisdem cum Homero multum utuntur, sumptis a leonibus, serpentibus, draconibus, ventis, pluvia, nive, pruina, rore, grandine, fulminibus, ac tonitruis, nebulis, nubibus, torrentibus, petris, montibus, vallibus, aliisque rebus. forte id

res proponit, ac simul eas vivis coloribus pingit, quod rebus mortuis crebro vitam, et insensatis sensum tribuunt, quod voces sunt valde significantes, quod ex rerum natura desumptae, sicut quidam ob talem sermonis virtutem Homerum naturae poetam vocarunt: similitudinibus ac metaphoris iisdem cum Homero multum utuntur, sumptis a leonibus, serpentibus, draconibus, ventis, pluvia, nive, pruina, rore, grandine, fulminibus, ac tonitruis, nebulis, nubibus, torrentibus, petris, montibus, vallibus, aliisque rebus. forte id fit ob aliquam regionum similitudinem. Phrases quoque aut locutiones, et

pro orare: ut Sunamitis Elisaeum orat. labor pro re noxia ac molesta. Similiter multum repetitionibus et expositionibus aut exegesibus utuntur. Animam rationalem uterque liber in pectore ac corde collocat, eoque etiam plurimas inde significationes ac phrases similes habent: verum de convenientia Homericarum locutionum cum Sacris passim in hoc opere aliquid dictum est. Posset et Pindari magniloquentia in multis conferri cum sacrarum Literarum sermone: de quibus forte alias prolixius dicetur. Verum ut idea sacri sermonis aliquanto clarius pateat, D. Augustini de ea

denuo repetito genere. Genus aut summa est, initio Deus nos Apostolos extremos ostendit: postea recenset varias suas difficultates, ac postremo concludit: Reiectamentum omnium sumus usque in hanc horam. Ad efficaciam sermonis repetitiones quoque referunt scriptores, inter quas illam Homericam habentem etiam Anaphoram, et sat Asyndetum celebrant, Nireus ex Symo adduxit tres naves: Nireus filius Aglaiae et Charropi regis: Nireus, quo non formosior alius, sub Ilium venit. Tales vero multae in sacris Literis reperiuntur: inter quas non est postrema illa Ioan. 1: Et verbum illud

apologi et aenigmata. Dicetur mox in capite de Evidentia, res etiam eo modo magis ante oculos exhiberi, cum fiunt operosae, seu quasi in motu ac vita proponuntur. Idem etiam hîc dici posset, quod sermo est vehementior, cum res vivas ac efficaces, seu agentes producit: sicut Homerus sagittas volantes, et vulnerare cupientes, et Sisiphi lapidem impudenter tuentem deorsum, quae exempla Aristoteles celebrat. Sic Psal. 91, terribilior fit descriptio pestis, dum infesta circumvagari, volitare ac grassari diu ac noctu pingitur. A peste perambulante in

solum animum movet, sed etiam res ipsas feliciter illustrat, dum eas veluti coram spectandas contemplandasque proponit, atque ita veluti intuitivam quandam noticiam (ut scholae loquuntur) efficit. De hoc genere sermonis disserit Aristot. Rhet. 3. cap. 14, idque uti fiat docet, et Homerum huius virtutis nomine laudat. Sane sacrae Literae in hoc genere multos alios scriptores superant: praestant vero hunc effectum multis modis, quorum aliquos recensebimus, ut eo melius hoc genus sermonis etiam ab imperitis agnoscatur. Primum igitur res abditas in lucem

legitur gladius sanguine, et terra inebriari ac impinguari sanguine et pinguedine occisorum, Is. 34. Sic Ierem. cap. 47, et clamat: O'mucro Domini, usquequo non quiescis? redi in vaginam tuam. Sic: Mittam gladium post eos, et fugiam a gladio persequente. Sic superius dixi. Homerum sagittae cupiditatem sauciandi tribuere. Sic fit evidentia, cum mortui loquuntur: ut cum Assyrium tyrannum excipiunt mortui in inferno insultantes ei. Sic cum regina Sabba, Ninivitae et alii dicuntur litigiaturi cum Iudaeis in extrema die, et cum dives epulo colloquitur cum patre Abraam.

externa opera: ut cum Ieremias gestat catenam, aut cum Ezechiel vel oppugnat aut obsidet sculptam Hierosolymam, vel perfosso pariete simulat nocturnam fugam: illa enim omnia rem significatam quasi ante oculos repraesentant. Huius generis sunt etiam propheticae picturae, ut sunt Apocalypticae: sic Homerus et Vergilius inducunt regem affirmantem, adhibita similitudine rei praesentis ac visibilis, Quam certo hoc sceptrum nunquam revirescet, tam certo istud erit verum quod iam affirmo. Summa, saepe Scriptura suum sermonem veluti in comicum quendam actum a totius mundi theatro

continet significationem. Idcirco Lacones ob acrimoniam et severitatem brevitatis sunt studiosi. Imperandi etiam oratio contractione ac brevitate gaudet. Dominus enim in mandatis servo dandis, unica syllaba contentus est. At obsecratio atque lamentatio longius ducetur. nam litae illae, authore Homero, hoc est deae quae malis remedia afferunt, claudae rugosaeque sunt, propter tarditatem: hoc est, loquacitatem. Senes etiam ob corporis imbecillitatem, prolixi sunt in loquendo. Exemplum autem succinctae compositionis illud esto: Lacedaemonii Philippo: Dionysius Corinthi. haec enim oratio sic

ne qua quam praeteritae sint, ignorenturque. Repetitiones quidem sunt plurimae, sed plerunque breves, et minime ociosae: de quarum varietate ac utilitate alibi prolixe disservi. Plurimae sane sunt non minus efficaces et significanter propositae, quam illa adeo celebrata apud Homerum, Nireus adduxit tres naves, Nireus filius Aglaiae, et Chorropi regis. Nireus quo non formosior alter, etc. quam veteres Rhetores dicunt adeo potentem esse, ut paucis verbis eum Homerus non minus celebrem reddiderit, quam vel Achillem vel Ulyssem, qui omnibus pene versibus ab eo

Plurimae sane sunt non minus efficaces et significanter propositae, quam illa adeo celebrata apud Homerum, Nireus adduxit tres naves, Nireus filius Aglaiae, et Chorropi regis. Nireus quo non formosior alter, etc. quam veteres Rhetores dicunt adeo potentem esse, ut paucis verbis eum Homerus non minus celebrem reddiderit, quam vel Achillem vel Ulyssem, qui omnibus pene versibus ab eo praedicantur. Quinto, multum per alia indicat res alias, ut per nomenclaturam rerum subito ab Adamo creaturis omnibus impositam eius ingentem sapientiam, summam memoriam et plenam

censeo. nam Paulus veluti comprobans illud iudicium, talem se etiam coram sermone esse velle ait. βάρος etiam potentiam solet significare, sicut Diodorus scribit, Philippum timuisse gravitatem civitatis Olynthiorum: et manus graves pro robustis ab Homero celebrantur. Caeterum Hermogenes gravitatem styli vocat, cum est acerbus, obiurgans, accusans et expostulans. Sive igitur potentiam aut robur sermonis intelligas, sive hasce quasdam quasi praeceptoris virgas, quibus eos liberius et asperius flagellabat, non multum, ut opinor, a

enim alias una die, ut Israelitae Iudic. 20. alias 7 diebus, ut 1. Sam. ultimo cives Iabes, alias incerto tempore, ut 2. Sam. 12, tam diu ieiunat David, donec infans morbo cruciatur. Non solum autem Iudaeis is ieiunandi modus fuit, sed et aliis Asiaticis populis, ut apud Homerum in tribus ultimis libris Iliad. Priamus mortem Hectoris tali ieiunio, talibusque cruciatibus luget, abstinet a cibo, sordide se induit, iacet in pulvere. Solatur autem eum Achilles ac hortatur, ut tandem comedat omissis illis cruciatibus, idque exemplo Niobes, quae, amissis omnibus liberis,

Belial, et exundationibus, strepitu aquarum multarum, luto profundo, et similibus locutionibus, ad iram et poenas Dei, exercitus advenientes, et alias calamitates traductae, quae passim in Scripturis, praesertim in Prophetis, et inprimis in Psalmis celebratae, et subinde sunt iactatae. Homerus, ut homo Asiaticus, et non valde dissimilis caeli ac soli Iudaico, plurimas prorsus similes phrases ac similitudines habet: quas si quis cum Scripturae sermone conferret, non malam operam navaret. Iosuas tertio capite scribit, Iordanem exundare toto tempore messis: quod multis

pictores aliquas suas novas picturas pingentes, proponunt sibi exprimendam aliquam partem alicuius veteris tabellae: aut (ut propriorem similitudinem accipiamus) sicut Virgilius aut alius scriptor sibi proponit aliquam singularem figuram, virtutem orationis, aut aliquam etiam partem scriptionis Homeri imitandam et exprimendam in suo poemate, vel etiam alii authores. Innumera dicta et locutiones respiciunt ad vagationem per desertum, et innumeros variosque casus, qui ibi acciderunt. Ad intelligendos ergo posteriores scriptores sacrarum Literarum, utilissimum est priores penitus

sacrarum Literarum, et forte etiam profanarum, non parum prodesse posset, si quis tum totam rationem dicendi, et stylum orationis, tum etiam singulas voces ac phrases sacrarum Literarum cum profanis scriptoribus conferret. Valde enim multa similia Sacris, praesertim in vetustioribus Graecis, ut Homero, Pindaro, Herodoto, et etiam tragicis reperiret. Aliquid interdum breviter per occasionem, hactenus indicavi: sed id nimium tenue ac breve fuit. Sed haec opera maiorem quandam eruditionem et accuratiorem lectionem ac observationem Graecorum scriptorum flagitaret, quam mea hactenus fuit, aut

interdum breviter per occasionem, hactenus indicavi: sed id nimium tenue ac breve fuit. Sed haec opera maiorem quandam eruditionem et accuratiorem lectionem ac observationem Graecorum scriptorum flagitaret, quam mea hactenus fuit, aut forte etiam in posterum esse poterit. Tale forte est, quod Homerus perinde vocat foedera victimas, et ea quae ad sanciendum foedus requiruntur: sicut et Lucas ac Paulus poculum seu potionem potius vocat novum foedus, et quod sanguinem foederalem irritum fieri a non observantibus illud dicit: Isaiae capite quarto. Sicut ad Hebraeos cap. 10

uno ore animoque testantur. Quare qui literatus hanc linguam insectatur, quod forte aliquibus deliciis careat, quae in aliis reperiuntur: is perinde ingratus est, ac si quae puella matrem vituperaret suam, quod ea ob florem aetatis sit multo matre formosior. Laudat Aristoteles Homericum stylum, quod res ipsas quasi ante oculos depingat: et Socrates disputat, ea esse optima vocabula, quae ex rerum natura sint desumpta. At in hac lingua sunt plurimae voces ex intima ipsius rei natura

fontem mali in natura, unde sit culpa, unde poena, unde eveniat, quod tam praestans creatura tam tetris sceleribus ac facinoribus polluatur, turpiusque ac minus ordinate, quam ullae pecudes, vivat, teterrimisque etiam casibus ac cladibus affligatur, obruatur ac pereat, multoque sit miserior, ut et Homer. pronunciat, quam ulla bruta. Quem fontem simul ac rationem malorum Philosophia plane ignorat, sed fingit naturam hominis esse sanam, et mala aut esse naturalia, aut fortuita, aut etiam ex more tantum quodam et quotidiano usu profecta. 9 Moses indicat causam efficientem et finalem

necessaria 339 ad Historiarum sacrarum lectionem quae necessaria 50. 51 in Historiis patrum quae observanda. ibid. sacris ratio temporum summe habenda. ibid. historiographorum in scribendo modus et ratio 49 Homerus natura poeta 263 Homeri locus 186. sermo in quibus cum Sacris literis possit conferri. ibid. sermo qualis. ibid. similitudines quales 332 Homerica phrasis ἔφατο ἔκτε ὀνόμαζε

sacrarum lectionem quae necessaria 50. 51 in Historiis patrum quae observanda. ibid. sacris ratio temporum summe habenda. ibid. historiographorum in scribendo modus et ratio 49 Homerus natura poeta 263 Homeri locus 186. sermo in quibus cum Sacris literis possit conferri. ibid. sermo qualis. ibid. similitudines quales 332 Homerica phrasis ἔφατο ἔκτε ὀνόμαζε unde sit 248 Homericum

historiographorum in scribendo modus et ratio 49 Homerus natura poeta 263 Homeri locus 186. sermo in quibus cum Sacris literis possit conferri. ibid. sermo qualis. ibid. similitudines quales 332 Homerica phrasis ἔφατο ἔκτε ὀνόμαζε unde sit 248 Homericum stylum cur Aristoteles laudet 389 Homo a satana in primo lapsu corruptus 378. an idem sit quod prius 377. animalis quomodo cum Deo pugnet 373.

Homeri locus 186. sermo in quibus cum Sacris literis possit conferri. ibid. sermo qualis. ibid. similitudines quales 332 Homerica phrasis ἔφατο ἔκτε ὀνόμαζε unde sit 248 Homericum stylum cur Aristoteles laudet 389 Homo a satana in primo lapsu corruptus 378. an idem sit quod prius 377. animalis quomodo cum Deo pugnet 373. corruptus quomodo a Philippo et Victorino sit appellatus 378. cur a Deo conditus ibid. idem diversis

exemplum fortitudinis 72. 73 Iobi anima a diabolo custodita 191. libri argumentum 59. divisio. ibid. libri author Moyses, iuxta Origenem 98 in Iob omnes viri perfecti et sapientis heroicas virtutes elucere 59 in Iocis aliquando Homerus magis terribilis, quam in seriis 168 Ioel quo tempore vixerit 55 Ionas quo tempore vixerit. ibid. Iordanis exundatio 333 Iordanem a Galilaea ad Iudaeam tendere 338 Ioseph exemplum temperantiae 72

17. peritiae obtinendae decretum 387. trium cognitio cur Theologo necessaria 74. 75. utilitas 384 linguis originariis summam authoritatem deberi 426 liptote 169 liptotes usus in Sacris 222 litae apud Homerum cur claudae rugosaeque fingantur 281 literae intellectus 418. 419. sacrae. vide Eloquia S. Scriptura. S. diligentia summa scrutandae 384. in genere quae humanum genus doceant 123. in timore Dei legendae 5. 6. mirabili artificio conscriptae 16. quare methodice

Theophilli Allobrogis apud Bituricenses Ludimagistri.
9.1  Naturae vim multiplicem, caussasque latentes
9.2  Maiestate pari tradit Aristoteles.
9.3  Reges, et regum res gestas scribit Homerus.
9.4  Mollia Callimacho carmina dictat amor.
9.5  Grande cothurnatus sonat Aeschylus, et suus aeque
9.6  Atticus in pretio est soccus Aristophani.

aris Divorum offerre memento.
1.8.26.2  Non bene rapta manu supplicat agna Iovi.
1.8.27.1  Hic Nireus, hic Thersites, nunc adsit Homerus,
1.8.27.2  Dicat, ex istis quae mage forma placet.
1.8.28.1  Simplex, et veris oratio congrua rebus.

unda.
3.109.2  Saepe parum gratas condit oliva dapes. Pepones.
3.110.1  Cum pepones vanos homines adpellat Homerus,
3.110.2   Non horto pepones legerat ille meo. Melo pepones.
3.111.1  Aurea quem

5.1.11  Sic bonus caussas accedis Rhetor, et unus,
5.1.12  Mira fides, cedro carmina digna facis. Homerus. Ilias.
5.2.1  Hic tibi Maeonides iratum pandit Achillem.
5.2.2  Iactat Alexandri scrinia regis opus.

Graeca Latinis,
5.13.2  Non tulit huic uni Graecia docta parem. Virgilius.
5.14.1  Tanto Virgilius maior censendus Homero,
5.14.2   Quanto hodie minor est Graecia, quam Latium. Ovidius.
5.15.1  Coram iudicibus Graiis orator

tamen horreo, totus contremisco. hui; Kalendae Maiae appetunt, et praeter nivium tribus cubitis terra altiorem, nihil est quod intueri possis, ubi nunc rosae (ubi Lilia) imo, ubi cerasa? Et apud nostros Lusitanos praecocia pruna? sane ut est in fabulis Homericis Sutrinam illic aperire, quam hic regnare malim. At sudavit, et alsit, inquiunt, vino madens sudabat lippus ille, et Lucanae puellae amoribus intentus ociose cantillabat, cum has nugas in litteras mitteret, quod si Mosae glacies, et frigora

10.16.3  Addidit et titulum, vicinum moribus aequis,
10.16.4  Et prisca insignem simplicitate damus. Fictus amicus nocet et Homero
10.17.1  Luce palam qui me verbis oppugnat, et armis,
10.17.2  Ille nocet certe, sed nocet ille parum.
10.17.3  Nam sibi collatum quis non obversus in hostem

11.17.2  Nobile quaesitum solvat Aristoteles.
11.17.3   Εἷς βασιλεὺς ἔστω, εἷς κοίρανος inquit Homerus. Hom. Il. 2, 204-5: Ͼ οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω, / Ͼ εἷς βασιλεύς, ᾧ δῶκε Κρόνου πάϊς

14.14.5  Atque his solstitii riget diebus.
14.14.6  Si vinum dabit, aridamque sylvam,
14.14.7  Gratias agite, et domum redite.
14.14.8  Sin minus, sitiet bibax Homerus.
14.14.9  Nec canet tepidum focum Tibullus. Ad Linum.
14.15.1  Potorum Line Beta, nam Sabinus

De libello.
14.25.1  Quod brevis liber hic subinde vina,
14.25.2  Et subinde sonet novas lagenas,
14.25.3  Excusare iubent bibax Homerus,
14.25.4  Et bibacior Ennius poeta. Ad Antonium qui Neapolitanum vinum (Lachrymam vocant) acescens miserat.

et memoriae tenacius haererent, facile deinde, succedentibus quasi per manus, qui eadem acciperent, traderentque, in omnem late posteritatem extenderentur, et quod usquam fieret prodesse, ubique posset. Hinc illa παλαιγενέων κλέ´ ἀνδρῶν Homerico Achilli ad citharam modulata: hinc priscae virtutis laudationes in mensas, atque inter pocula usurpatae, quarum memoriam Catonis originibus debemus: hinc Arminii, Tacito laudati superstes ad longam posteritatem recordatio, quod quanquam Graecorum,

Heroum, consultissimorum Procerum, zelantissimorum Praesulum numerum ineamus; integri Exercitûs, Consulum Graecorum, et Romanorum Ecclesiae cujuspiam celeberrimae Hierarcarum nomina scripsisse aliis videbimur. Dolebat Alexander Magnus Homerum ante se è vivis ereptum, quem Gestorum suorum praeconem volebat, beatiores Alexandro ETORADES; qui etiam nolentes (quia agere potius, quàm de se audiri generosa cupientes) Reges, et Imperatores, Europae

virtute conspicui, communem fortunam excedere visi fuerint; eam tamen gloriam aliis vitiis, quibus scatebant, obscurarunt. Fuit Virgilianus Aeneas pietate insignis, sed fidei datae violator, ob Didonem derelictam. Papiniani Fratres, superbi, et inexorabiles. Homericus Achilles quantum praestabat fortitudine, tantum saevitia vilis et exosus fuit. Bellicum robur aemulorum Principum describit Pharsalia: sed eorum vitia quis ignorat? Romanorum Ducum animos in bello Punico recenset Silius: sed non sine labe

illa fuerit, sedulitati tantùm audeo tribuere, nusquam vt à scopo aberrasse, Lectorum nusquam veniâ me indigere confidam: cum insignis adeo felicitas, nedum angustos mediocritatis meae fines; sed vel ipsam humani conditionem ingenij videatur transcendere: longiori praesertim in opere: vbi (ceu Homerum nonnunquam dormitantem [1] In Art. Poet. Horatius excusat) Fas est obrepere somnum . Quin ipsemet, praeter alia, quae imprudenti

faciles propiùs ramos demitteret aut si
1.1037  Nos quoque finxissent Neptunia semina, quantos
1.1038  Nuper, Aloidas, caelo capita alta ferentes, (a) Homer. Odys. lib. II.
1.1039  Clamosus tumidâ referebat voce magister;
1.1040  Quae foret hìc nobis vindemia? Quas ego plenis
1.1041  Iam tunicis praedas, et quae spolia ampla

Dictamnus lenire, melampodiumque, pyrethrumque,
3.12  Et maluae, et tamarix, Aeaeaque pharmaca contra
3.13  Moly laborifero fidum tutamen Vlyssi, (a) Homer. Odys. lib. 10.
3.14  Aut aliae, infestis faciles occurrere morbis,
3.15  Paeoniae frondes? Heu quàm lacrymabile vestro
3.16  Imposuit decori vulnus, qui mollibus aures

speciem dubitabile vulnus
3.752  Te culicis plorare iubet: confinia summae
3.753  Vix cutis exiguo districtus acumine, rumpis
3.754  Clamorem, quantum neque Stentoris illa, laesus
3.755  Nec Diomedeâ Gradiuus Homericus hastâ: [a] Homer. II. lib. 5.
3.756  Baccharisque furens, ceu, qui fallente securi

Vix cutis exiguo districtus acumine, rumpis
3.754  Clamorem, quantum neque Stentoris illa, laesus
3.755  Nec Diomedeâ Gradiuus Homericus hastâ: [a] Homer. II. lib. 5.
3.756  Baccharisque furens, ceu, qui fallente securi
3.757  Saucius, impulsis taurus diffugit ab aris.
3.758  At quò Socraticis iterumque

Indignis deflere modis. Vbi fortia dicta?
4.1317  Pectus vbi Sophiae inuicto munimine clausum?
4.1318  Non aries saeuus, non, quem Telamonius Aiax [a] Homer. lib. 7. Iliad.
4.1319  Misit in aduersum tormenta aequante lacerto
4.1320  Piramidem, lapis, Herculeis aut viribus acta,
4.1321  Monstrorum exitium, claua, exitiumque gigantum;

simul ipsa cupido residet.
5.1317  61. Illud ad extremum moneo, ne dulce periclum
5.1318  (Lotophagi ante oculos sint, et sirenia saxa) (a) (a) Homer. Odys. lib. 9. et 12.
5.1319  Attentare velis. Facile est non quaerere famam
5.1320  Absentem; graue quaesitam dimittere. Nam quem
5.1321  Inuenias, semel insigni qui nomine

qui traxerat, Orphea, quercus,
28  Quidve coturnatam, quam tulit Ascra, chelim.
29  Quosque Stagiraeus fertur spoliasse magister,
30  (Nota loquor) cunctis doctor Homerus erat.
31  Liquit Aristotelem Smirneaque plectra petebat
32  Arsacidum domitor, quo minor orbis erat.
33  Scipiades inquit: »Non te, clamose Panaeti,

Stygiae celabunt Pindaron umbrae.
16  Vivit adhuc Coae dulcis solertia Musae
17  Alceusque, potens regum pavor, integer aevi
18  Mirantum super ora volat. Nihil audet Homerus
19  Laude sua, duris nihil invida morsibus aetas
20  In Siculae monumenta lyrae divinaque magni
21  Carmina Stesichori. Thei chelis aurea vatis

heroum pullulat orta seges.
33  Passim hic sub rastris et grandi tinnit aratro
34  Lancea et immundo cassis adesa situ.
35  Nec locus est, aliquem qui non meruisset Homerum
36  Et qui non lucis debeat Aoniis.
37  Vidi templa ducis superum, qua saxa minantis
38  Gargani trepidis Adria palpat aquis.

Chrance, sine. 10
Ore rudi culicem cecinit Maro, mox tamen idem
Arma virum miris rettulit Ex retulit ille modis.
Post ranas muresque suos divinus Homerus
Victurum saeclis omnibus egit opus.
Nemo repente fuit sat magno dignus honore, 15
Grandescitque suo planta novella die,
Quaeque humili raras gestabat stipite frondes,
Jam pandit ramos

1124  Dum moneo, ne quid Fortunae fortuitisque
1125  Casibus attribuas, ne te in contraria vertas,
1126  Et Fatum in rebus non evitabile Fatum
1127  Protinus admittas; semper florentis Homeri
1128  Ut Musa aeternis exponit versibus edens.
1129  Pelides Socios mortemque ulturus Amici,
1130  Quem bello ereptum flêrat noctesque diesque
1131  Insedabiliter, dum fertur in

ingenii magnitudo iisdem, quibus caeteri, finibus minime contineri potuit. Quod quidem cum considero, sic mecum ipse existimo: duos ab omni hominum memoria omnino singulares extitisse Viros, alterum hunc ipsum Newtonum, Poetarum principem Homerum alterum, quos quidem in dissimillimis artibus simillima laude dignos arbitror. Ante Homerum si qui fuerunt poetae, hujusmodi certe fuerunt, quales ille in Phaeacum, ac Procorum epulis adhibuit. Verum quae Poematis vis esset, ac

sic mecum ipse existimo: duos ab omni hominum memoria omnino singulares extitisse Viros, alterum hunc ipsum Newtonum, Poetarum principem Homerum alterum, quos quidem in dissimillimis artibus simillima laude dignos arbitror. Ante Homerum si qui fuerunt poetae, hujusmodi certe fuerunt, quales ille in Phaeacum, ac Procorum epulis adhibuit. Verum quae Poematis vis esset, ac virtus, quod illustrium virorum res gestas contineret, ornamentisque omnibus illustraret, a

Sed nescio, quo pacto accidit in artibus fere omnibus, ac doctrinis, ut cum aliquem excellentem gradum attigerint, eo loci consistant, et non modo non ulterius proferantur, sed retro plerumque referri soleant. Ita fit, ut quemadmodum Homero bene constitutae fabulae laudem tot saeculorum comprobatione confirmatam tribuimus, sic prospiciamus animo fortasse omnium consequentium aetatum judicio gloriam perfectae atque absolutae Philosophiae Newtono tribuendam.

72  Exuviaeque triumphales, et adorea multa
73  Dum canitur nobis, utinam sint carmina digna,
74  Cedro digna, die non interituraque longa,
75  Ne meus Aeacides alium sibi poscat Homerum:
76  Certe ego non alium Aeacidem, non altera poscam
77  Pergama: erunt nostris decora hinc magis ampla Camoenis.
78  Et jam, quod superest, praeter, quae diximus ante,

abrogandae fabulae rationes prorsus labefactas videtis? Quis enim unquam non solum philosophorum, sed etiam poetarum est aeque atque ille istiusmodi fingendis ac fabricandis commentis delectatus? Itaque ob idipsum comminiscendi studium Homerum philosophorum nuncupatum fuisse opinor. Tum A. imo, inquit, Platonem totum a nobis esse judico. Quando enim isthaec fabularum ornamenta, nisi in facilioribus argumentis adhibet? Sed cum ad obscuriores rerum causas

ipsius amplitudine circumscriberet. Nam si ex hac rerum universitate exclusos ad humanarum actionum imitationem quasi in exiguum gyrum compulit, et si ad illas, quas commemorasti, imitandi leges eorum praestantiam aestimare oportebit, jam Homerum ipsum, quem alioquin caeteris omnibus praetulit, post mimorum etiam, atque Atellanarum scriptores ponamus, necesse erit. Nimirum poetam tum illum dumtaxat appellabimus, cum alios loquentes inducit: illam autem ejus poematis partem

neque tamen idcirco minus exhorrescimus. Tam apte est enim doloris illa vis, tam ad veritatem naturae descripta, ut audire lamentantem, ac fibula sibi evellentem oculos videre videamur. An Briseidis ab Achille discedentis dolorem uno Homeri versiculo descriptum non melius intelligimus, quam si diutissime conquerentem induceret? An ulli sermones vim potestatemque deorum tantopere exprimere possent, quam cum Neptunum duobus passibus ab Euboea ad Lemnum pertingentem, aut

testimonio nobis etiam est proditum. Ait enim Aristotelem in eo, quem de poetis scripsit libro, luculenter fateri, optimis quibusque dicendi modis, ac poeticis figuris Empedoclis versus esse egregie instructos, ut proinde Empedoclem homericum omnino esse affirmet. Verum hanc Aristotelis in judicio de Empedocle ferendo varietatem inde profectam esse existimo, quod in suis de poetis libris universum de omnibus rebus dicendi poetarum artificium exquireret; in eo autem,

Virgilii Georgica ob eam imitationis inopiam non divini poetae opus existimarem, aut ipsum Lucretium tametsi sedulo, ac naviter philosophantem, ob sublimem ac singularem illam dicendi rationem, non item homericum, ac summum poetam crederem. Quid multa? ipsos epicos, et grandiores poetas non ad solam illam imitandi normam putabam exigendos: aliud quiddam majus atque amplius esse oportere arbitrabar, unde suos illi cultus, suosque ornatus

propius attingunt. Temperatior autem dicendi modus, veritatis nimirum docendae, didascalicis poetis erit adhibendus. Verum, si Epicorum vires eisdem minus conveniunt, non idcirco sui etiam illis comptus venustatesque desunt. Menander Homeri similis esse noluit, neque vitio sibi dandum putavit, si propriis contentus dotibus, alienis careret. Tum B. an, inquit, didascalicos, quoniam in remissiore scribendi genere versantur, idcirco ab omni sublimium rerum

hujusmodi argumentorum omnem apparatum tribuemus? At ne illi quidem ipsi in eadem semper magnificentia versantur. Iliadem dicendi vi ac magnitudine Odissea uberiorem ipsa rerum magnitudo ac dignitas faciebat: nec iis assentior, qui Homeri magniloquentiam cum aetate consenuisse existimant; sed πολίτειας οικονομία grandiorem opinor sonos etiam majores sua sponte protulisse. Verum quot genera hujusmodi sublimium

sensibus inhaerescent? Hanc igitur scientiae ac humanitatis societatem si Didascalici sequentur, quid est, quod illis singularem movendi et delectandi opportunitatem non concedamus? Quid enim aliud indicant illi Sirenum cantus, qui ab Homero tam valentes ad sapientis animum fuisse memorantur, ut Ulisses de suis, qui uberem rerum scientiam polliceretur, suavitate carere? Quid a Virgilio convenientius repertum est epulis Conditorum Romani et Cartaginensis Imperii, quam

succedentium seriem intelligimus, earumque inter se, et cum iis, quos gignunt, effectibus tanquam propinquitates et cognationes ediscimus? Tractantur haec ipsa quidem ab aliis etiam disciplinis, explanantur, docentur. Sed ut Phidias ex Homeri versibus pulchriorem hausit Jovis Olympii speciem, quam nunquam antea ex ullis aliorum corporum formis comprehenderat, sic hunc naturae ordinem ex didascalicorum numeris formosiorem atque augustiorem exoriri agnoscemus, quam ulla

Latia cantas Arcas in Arcadia.
pr8.103  Cur tamen (heu raptum Musis decus!) haec premis atra
pr8.104  Sic male nocte? nigris cur regis in latebris
pr8.105  Abdita, nec luci donas? sperabat Homerus,
pr8.106  Dum comes it magno Virgilio Elysias
pr8.107  Per valles, Latia per te procedere palla
pr8.108  Junctum Anchisiadi Dardanio Aeacidem

flammantiaque ora Chimoerae,
1.1.317  Phorcidas, Harpyasque, et corpora Centaurorum.
1.1.318  Talia cecropiis sub mendaci Aracyntho
1.1.319  Sat celebrata viris; semper florentis Homeri
1.1.320  Talia sat cecinit non uno carmine musa. 320
1.1.321  Vera magis canimus, quam quae vel corniger Ammon,
1.1.322  Vel tripode e Clarii suevit responsa

modo demonstravit Tentam. X. primae partis Colleg. Curiosi editi Norimbergae anno 1676. Johannes Christophorus Sturmius Phil. M. Mathem. ac Phys. in Inclyta Altdorffina P. P. et h. t. Univers. Rector. [c] Homerus Iliad. lib. VIII. [d] Virgilius quidem lib. III. Aen. et P. Cornelius Severus sub Aetna conlocant

prodiitque typis eisdem editum Romae anno 1764., propediem etiam in Holandia recusum prodibit. [c]..... daedaleos ...... Hesiodus quidem tertiam hujus vocis syllabam produxit, et Horat. Flaccus in Odis non semel. At Homerus corripuit Iliad. lib. δ. ζωστήρ δαιδάλεος etc. et lib. θ. δαιδάλεον θώρηκα, τὸν Ἥφαιστος κάμε τεύχων etc. quem

susciperent. [o] Tyndaridas Castorem nimirum et Pollucem, atque ipsam etiam Helenam navigantibus suppetias ferte, passim legitur apud poetas. [p] Homerus id egregie Odyss. έ. describit, omnibusque pingit artis poeticae coloribus. [q] Vide Grammat Scient. Beniamini Martin. ubi cap. 5. part. 4. disseritur de Zoographia

Neven Jovanović 2013-01-06T18:39:29 Početna TEI XML verzija. HOMERI ILIAS LATINIS VERSIBUS EXPRESSA A RAYMUNDO CUNICHIO RAGUSINО PROFESSORE ELOQUENTIAE ET LINGUAE GRAECAE
IN COLLEGIO ROMANO

id quam durum sit, reor, ipse vides,
59  Quamque alias vires, nervosque in carmine poscat,
60  Quam mihi Castaliae quos tribuere deae.
61  Quippe etenim, ut rebus, lingua sic praestat Homerus;
62  Verbaque mirifice, mirifice numeros
63  Contribuens, formas pulchri se vertit in omnes;
64  Qualis, qui Nerei per vada salsa gregem

Cui dedit heroa Calliopea tuba;
191  Quem docuit solum numerosque et verba, referri
192  Queis posset pulchri Graecia quidquid habet.
193  Salve iterum vates, vatum et pater. unus Homerum
194  Tu poteras dignis vertere carminibus,
195  Atque sui similem Romano ostendere cultu.
196  Id quando haud placuit, verba mihi, ac numeros,

Graecam vocem Graeco flexu extuli Martialem sequutus. ea vox si cui minus placet, legat zonam, aut lorum. est enim cestus lorum, seu cingulum acu pictum: in quo inerat, ut est apud Homerum Iliad. lib. XIV amor blandiloquentia, cetera quibus animi hominum amore inflammantur. quae hujusmodi vim habent, a Graecis, itemque a Latinis Graeco vocabulo, philtra dicuntur.

Neven Jovanović 2013-01-12T22:46:30 Početna TEI XML verzija. HOMERI ILIADOS LIBER PRIMUS.
1.1  Iram, diva, trucem Pelidae concine Achillei,
1.2  Innumeris horrenda olim quae pressit Achivos
1.3  Luctibus; obscuro multas et compulit Orco

quiete 730
1.731  Membra ubi consuerat, processit Jupiter, et se
1.732  Composuit somno: cubuit prope regia Juno. HOMERI ILIADOS LIBER SECUNDUS.
2.1  Di somno curas dulci, turmaeque virorum,
2.2  Et caelo, et terris, tacita sub nocte levabant:
2.3  Jupiter insomnis versabat corde sub alto,

fortis Achilles. Sarpedon Lycia populos, et Glaucus ab alta Ducebant, Xantus celer almo quam rigat amni. HOMERI ILIADOS LIBER TERTIUS.
3.1  Sub duce quaeque suo cum sese in praelia gentes
3.2  Instruxere, Phryges magno clamore movebant
3.3  Castra: gruum qualis vacuas it clangor ad auras;

3.502  Possit, et ad seros memoret quam fama nepotes.
3.503  Haec ille. at laeto plauserunt murmure Achivi. HOMERI ILIADOS LIBER QUARTUS
4.1  Di Jovis interea tecto in stellante sedebant,
4.2  Auro ubi clara micant penetralia: nectar at Hebe
4.3  Miscebat formosa. illi, dum pocula in orbem

bella Minerva.
4.612  Multi luce illa Troes, Grajique cruento
4.613  Nam Phrygiam late straverunt corpore terram. HOMERI ILIADOS LIBER QUINTUS.
5.1  Interea invictum dura inter praelia robur,
5.2  Vimque dedit forti indomitam Tritonia Pallas
5.3  Tydidae, reges inter spectandus Achivos

5.1072  Juno Argiva, potens et belli caesia Pallas,
5.1073  Saevum ubi vesana Mavortem ab caede remorunt. HOMERI ILIADOS LIBER SEXTUS.
6.1  Ut primum divi pugna excessere, phalanges
6.2  Et sibi sunt solae Danaum, Troumque relictae;
6.3  Direxere hastas in mutua vulnera densae

6.633  Aedibus in patriis, longa obsidione soluta,
6.634  Et longe pulsis Trojano ab litore Achivis. HOMERI ILIADOS LIBER SEPTIMUS
7.1  Haec fatus, porta gressum citus extulit Hector;
7.2  Cui Paris it lateri fidus comes. ardet uterque
7.3  Heros bella iterum, saevamque capessere pugnam.

quam
7.547  Magnanimo invergens libasset rite Tonanti.
7.548  Inde ineunt thalamos, ac sternunt membra sopori. HOMERI ILIADOS LIBER OCTAVUS.
8.1  Pulchra, mari crocea surgens in veste, per omnes
8.2  Fundebat sese terras Aurora: deorum
8.3  Summo concilium caelo regnator habebat.

avenam
8.660  Et tenuem, roseis venturam ex equore bigis 660
8.661  Auroram, et belli certamina saeva manebant. HOMERI ILIADOS LIBER NONUS
9.1  Sic laeti excubias pro moenibus urbis agebant
9.2  Trojugenae: at Danais pectus fuga concitat imum,
9.3  Terroris comes atra. ducum moerentia saevus

9.890  Ad sua digressi, noto abjecere cubili
9.891  Corpora fessa, almi cepere ac munera Somni. HOMERI ILIADOS LIBER DECIMUS
10.1  Ad naves alii, multa jam nocte, jacebant
10.2  Alto fessa duces devincti membra sopore:
10.3  At non Atriden Agamenona dulcis habebat

firmant
10.707  Fessa viri, atque haustum magno e cratere sedentes
10.708  Libabant vinum victrici rite Minervae. HOMERI ILIADOS LIBER UNDECIMUS.
11.1  Tithoni e thalamo surgens Aurora, ferebat
11.2  Caelicolis formosa diem et mortalibus almum:
11.3  Dira Jovis missu curvas Discordia puppes

11.1042  Inspersitque: omnes olli quae inspersa dolores
11.1043  Sedavit, sicco stetit ater vulnere sanguis. HOMERI ILIADOS LIBER DUODECIMUS
12.1  Sic Danaūm in castris proles invicta Menoetī
12.2  Eurypylo vulnus curabat. Troïa pubes,
12.3  Atque Argiva gravi interea certamine durum

curvas
12.547  Diffugiunt versi ad naves, et litora cursu
12.548  Prima petunt: magno miscentur castra tumultu. HOMERI ILIADOS LIBER TERTIUS DECIMUS.
13.1  Jupiter Argivis ut puppibus Hectora, Troum
13.2  Et pubem admovit, durum hos perferre laborem
13.3  Aerumnamque illic sivit; longe ipse nitentes

13.989  Trojugenum et primos stant contra: gliscit utrinque
13.990  Clamor adusque domos Jovis, et caeli aurea templa. 990 HOMERI ILIADOS LIBER QUARTUSDECIMUS
14.1  Ingens Nestoreas belli sonus impulit aures,
14.2  Dum potu revocat vires, exterritus ergo
14.3  His Asclepiaden compellat vocibus heros.

610
14.611  Agminibus, postquam terrorem in corda virorum
14.612  Jupiter atque fugam altitonans immiserat atram. HOMERI ILIADOS LIBER QUINTUSDECIMUS.
15.1  At postquam Troës pulsi, verso agmine, vallum 
15.2  Sunt aegre ac fossam transgressi, ac terga prementum
15.3  Sub manibus multi jacuerunt pulvere in atro:

jusserat Hector;
15.927  Bisseni et magna perfossi cominus hasta,
15.928  Ante ipsas leto strati jacuere carinas. HOMERI ILIADOS LIBER SEXTUSDECIMUS.
16.1  Sic hi pro celsa miscebant praelia puppe.
16.2  Magnanimo coram stabat Patroclus Achille,
16.3  Fletu moesta pio perfundens ora; tepentes

17.940  Multa virūm passim ceciderunt arma; dabatur 940
17.941  Ulla nec assidui requies vel parva laboris. HOMERI ILIADOS LIBER DECIMUS OCTAVUS.
18.1  Sic illi ardentum pugnae certamina ritu
18.2  Flammarum exercent: Pelidae nuncius at se
18.3  Obtulit Antilochus, procurvo in litore, celsas

pulvere. saevus
20.584  Laudis inexpleto Pelides ardet amore,
20.585  Ille madens sudore manus et caede tremendas. HOMERI ILIADOS LIBER VICESIMUSPRIMUS.
21.1  Verum ubi perventum, rapidus qua flumine pulchro
21.2  Volvit aquas Xanthus, magni de semine cretus
21.3  Ille Jovis; Teucros aciem dissolvit Achilles

21.751  Certant se portis, cursu quoscunque volucri
21.752  Ereptos leto servarunt genua pedesque. HOMERI ILIADOS LIBER VICESIMUS SECUNDVS.
22.1  Sic trepido hi cursu fusi per moenia, quales
22.2  Hinnulei, terguntque artus sudore madentes,
22.3  Atque sitim potu restinguunt, membraque longo

23.1057  Meriones hastam bonus abstulit: ast Agamemnon
23.1058  Talthybio pulchrum ad naves dat ferre lebetem. HOMERI ILIADOS LIBER VICESIMUS QUARTUS.
24.1  Ut coetum solvere, suas et quisque carinas
24.2  Digressi petiere; alii struxere paratis
24.3  Coenam epulis, dulci optantes languentia somno

fortunae tribuere, et comminisci aliquid, unde id, quod assequi non potueris, alieno potius, quam tuo vitio nequaquam sequutus esse videare. Hanc ego excusationis latebram, in qua multi poëtae vel mediocres, vel etiam mali saepe numero delitescunt, mihi omnino praeclusam esse video; cui ad hanc Homericae Iliadis interpretationem rite conficiendam, ut cetera omnia defuerint, patronus certe non defuit. Eum enim huic operi meo in te patronum, eum hortatorem, adjutoremque sum nactus, quo, si optio data esset, nullum potuissem optare, mihique ex omni copia deligere meliorem;

talem virum tui de me judicii, tuaeque in me liberalitatis minime poeniteret. Quamobrem si quid peccavi, imo vero ubi aliquid peccavi; multa enim in opere tam longo, ac tam difficili peccasse minime dubito; nolo me quisquam defendat hoc modo: Potuit melius, verum hunc locum neglexit. quidni, quod Homero concessum est, ut interdum dormitaret, id Homerico etiam interpreti concedatur? Homero enim suo arbitratu illa canenti, si uspiam negligentior fuit, quod non facile adducor ut Horatio concedam, sine flagitio esse negligenti licebat: mihi tuo jussu, a quo singulari benevolentia et

minime poeniteret. Quamobrem si quid peccavi, imo vero ubi aliquid peccavi; multa enim in opere tam longo, ac tam difficili peccasse minime dubito; nolo me quisquam defendat hoc modo: Potuit melius, verum hunc locum neglexit. quidni, quod Homero concessum est, ut interdum dormitaret, id Homerico etiam interpreti concedatur? Homero enim suo arbitratu illa canenti, si uspiam negligentior fuit, quod non facile adducor ut Horatio concedam, sine flagitio esse negligenti licebat: mihi tuo jussu, a quo singulari benevolentia et liberalitate essem provocatus, eadem interpretanti, certe

si quid peccavi, imo vero ubi aliquid peccavi; multa enim in opere tam longo, ac tam difficili peccasse minime dubito; nolo me quisquam defendat hoc modo: Potuit melius, verum hunc locum neglexit. quidni, quod Homero concessum est, ut interdum dormitaret, id Homerico etiam interpreti concedatur? Homero enim suo arbitratu illa canenti, si uspiam negligentior fuit, quod non facile adducor ut Horatio concedam, sine flagitio esse negligenti licebat: mihi tuo jussu, a quo singulari benevolentia et liberalitate essem provocatus, eadem interpretanti, certe non licebat. Itaque si quis defendere

inveniri. Quum enim potissima, vel sola potius laus interpretis haec sit, ut eum, quem exprimit, et cujus quandam velut imaginem spectandam proponit, scriptorem sui quam simillimum repraesentet; qui hoc genere utetur, repraesentabit profecto sui dissimillimum. Quis enim Demosthenem, aut Homerum inquinate, quis frigide, quis hiulce, atque aspere loquentes possit agnoscere? alterum sine oratorio, alterum sine poëtico illo concentu, quo aures hominum capiuntur, ac mentes ipsae mirandum in modum demulcentur, ac percelluntur. Homero quidem versum qui adimunt, mihi

profecto sui dissimillimum. Quis enim Demosthenem, aut Homerum inquinate, quis frigide, quis hiulce, atque aspere loquentes possit agnoscere? alterum sine oratorio, alterum sine poëtico illo concentu, quo aures hominum capiuntur, ac mentes ipsae mirandum in modum demulcentur, ac percelluntur. Homero quidem versum qui adimunt, mihi propemodum Herculi clavam, Jovi fulmen adimere videntur. id enim eripiunt, quo ille plurimum valet; quo sublato, poëtae fortasse nomen retinere potest, propterea quod in illa ipsa tam absurda, atque absona verborum congerie, tamen, quod Flaccus

Ut volet quisque sentiat: mihi profecto is erit maxime fidus interpres, qui ab archetypi virtutibus minime aberrarit; qui sive oratorem, sive poëtam ita fuerit interpretatus, ut non solum eadem, sed etiam eodem modo dixerit, Demonsthenica, ut ita loquar, Demonsthenice, Homerica Homerice. Atque hoc est alterum ex duobus illis, quae supra dixi, genus interpretandi, praeclarum sane, atque magnificum, verum adeo difficile, atque impeditum, ut multo sit minus operosum sua scribere, quam aliena hoc pacto interpretari. Verumtamen sic judico, aut abstinendum ab

volet quisque sentiat: mihi profecto is erit maxime fidus interpres, qui ab archetypi virtutibus minime aberrarit; qui sive oratorem, sive poëtam ita fuerit interpretatus, ut non solum eadem, sed etiam eodem modo dixerit, Demonsthenica, ut ita loquar, Demonsthenice, Homerica Homerice. Atque hoc est alterum ex duobus illis, quae supra dixi, genus interpretandi, praeclarum sane, atque magnificum, verum adeo difficile, atque impeditum, ut multo sit minus operosum sua scribere, quam aliena hoc pacto interpretari. Verumtamen sic judico, aut abstinendum ab

itineribus eodem pervenire. Qui hoc morbo, atque adeo hac insania laborant, sua instituta, suaque commenta sibi habeant, me hominem e veteri disciplina veterum institutis uti patiantur. Hos ego, optime Balthassar, qui mihi in humanioribus studiis, quod de Tiresia etiam apud inferos Homerus ait; soli sapere videntur, ceteri umbrarum vagari modo , hos, inquam, habui auctores, et magistros, hi mihi facem quodammodo praetulerunt, meque eodem, quo ratio impellebat, auctoritate, exemploque suo deduxerunt. Nec vero ipsum tantummodo genus indicaverunt,

mihi usus ese videor, non temere de inconsulto, sed ita ut ratio vel postulabat, vel, ut levissime dicam, patiebatur. Nec vero dubito, ut hoc etiam adjungam quod valde ad rem pertinet, multa esse loca, in quibus hoc jus legitimae libertatis usurpasse putabor, quum tamen minime usurparim, ac potius Homero servierim voluntariam quidem, sed fidelissimam servitutem. Exemplo esse potest vel primus ille versus,

sed duobus iram trucem. scripsi enim:
Iram, diva, trucem Pelidae concine Achillei, non ut inani vocabulo versus quasi lacunam explerem; quod aeque facile alia ratione assequi potuissem, sed ut Homero pressius haererem, ac servarem illud Tullianum de verbis lectori non annumerandis, sed appendendis. Vocem enim μῆνιν; quaecunque demum ejus vocis origo sit, quod grammaticis, de illa inter se digladiantibus, quaerendum ac statuendum relinquo,

μῆνις. Quum ergo vox Latina levior esset, quam Graeca, adjeci illud ponderis veluti complementum, ut ex utraque parte quasi momenta essent aequalia. Id mihi Horatius itidem fecisse videtur (lib. I. O. 6.) quum, eandem Homericam vocem intuens atque exprimens, (quod et Bentleius animadvertit, et cuilibet eum locum legenti facile apparet) non satis habuit scribere Pelidae stomachum, sed scripsit, Gravem Pelidae stomachum

de ira Junonis, huic Achillis irae quam simillima:
Junonis gravis ira et inexsaturabile pectus. Irae videlicet magnitudinem, quae propter Latinae linguae egestatem uno verbo exprimi non poterat, pluribus verbis expressit. Vides igitur, me in primo Homeri versu, atque adeo in prima voce, nequaquam nimis liberum, sed fortasse nimis anxium fuisse. Eundem hunc versum Helius Eobanus Hessus ita convertit, ut mihi videatur, quasi dedita opera, in ipso aditu sui operis immoderatae libertatis exemplum posuisse. Scripsit enim:

Scripsit enim:
Dic mihi magnanimi Pelidae, Musa, furorem. quem versum, non inelegantem, nec similem multorum, qui apud eum occurrunt inculti et invenusti, ne forte videar improbare sine caussa, singula verba cum Homericis collata cujusmodi sint consideremus. Dic. atqui Homerus canendi verbo est usus in Iliade, quam, ut rei dignitas postulabat, exordiri voluit magnificentius: dicendi verbum ad Odysseam, poëma submissius ac pacatius, reservavit. Mihi . etiam hoc

Dic mihi magnanimi Pelidae, Musa, furorem. quem versum, non inelegantem, nec similem multorum, qui apud eum occurrunt inculti et invenusti, ne forte videar improbare sine caussa, singula verba cum Homericis collata cujusmodi sint consideremus. Dic. atqui Homerus canendi verbo est usus in Iliade, quam, ut rei dignitas postulabat, exordiri voluit magnificentius: dicendi verbum ad Odysseam, poëma submissius ac pacatius, reservavit. Mihi . etiam hoc pronomen peti ex Odyssea, atque huc obtrudi non oportuit; in quo

μοι, ὦ Κορύδων, τίνος αἱ βόες? aut illud Virgilianum,
Dic mihi, Dameta, cujum pecus? quorum utrunque ipsa tenuitate commendatur, et est pastoritio sermoni ordiendo valde accommodatum. Magnanimi . qui vir fuerit Achilles docet Homerus (l. 20. v. 467.) hisce verbis:
Οὐ γάρ τι γλυκύθυμος ἀνὴρ ἦν, οὐδ' ἀγανόφρων,
ἀλλὰ μάλ' ἐμμεμαώς.
Haud

ἀνὴρ ἦν, οὐδ' ἀγανόφρων,
ἀλλὰ μάλ' ἐμμεμαώς.
Haud etenim vir mitis erat lenisque, sed ultra
Morem acer. eundem, Homeri vestigiis insistens, Horatius in epistola ad Pisones talem jubet induci, ut
Impiger, iracundus, inexorabilis, acer
Jura neget sibi data, nihil non arroget armis;

de moribus scripsere, si rogentur, magnanimum esse negabunt; ac dicent longe esse transgressum eos fines, intra quos magnanimitas continetur. Ego magnanimum, si minus sapientum, certe vulgi judicio, a quo non abhorrent poëtae, fuisse concedam: praesertim quum meminerim ab ipso Homero, semel ut opinor, μεγάθυμον appellari. Quid ergo displicet? hoc nimirum, quod nemini sano placere possit: quum Homerus in re proponenda nullam magnanimitatis mentionem fecerit, eam ab interprete apponi de suo, quum Homerus de Achillis ira se

magnanimum, si minus sapientum, certe vulgi judicio, a quo non abhorrent poëtae, fuisse concedam: praesertim quum meminerim ab ipso Homero, semel ut opinor, μεγάθυμον appellari. Quid ergo displicet? hoc nimirum, quod nemini sano placere possit: quum Homerus in re proponenda nullam magnanimitatis mentionem fecerit, eam ab interprete apponi de suo, quum Homerus de Achillis ira se acturum profiteatur, interpretem quiddam amplius profiteri: se videlicet acturum de ira Achillis magnanimi, id est, ita acturum, ut illum in ira exercenda

quum meminerim ab ipso Homero, semel ut opinor, μεγάθυμον appellari. Quid ergo displicet? hoc nimirum, quod nemini sano placere possit: quum Homerus in re proponenda nullam magnanimitatis mentionem fecerit, eam ab interprete apponi de suo, quum Homerus de Achillis ira se acturum profiteatur, interpretem quiddam amplius profiteri: se videlicet acturum de ira Achillis magnanimi, id est, ita acturum, ut illum in ira exercenda nusquam non magnanimum esse appareat. hoc enim suscipere ac polliceri videtur, si quidem illa vox

illa vox magnanimi non est supervacanea, sed necessaria, cujusmodi esse debent omnes omnino voces, quae in rei, de qua dicturi sumus, propositione adhibentur. Quod si ita se res habet, necesse est unius voculae adjectione, facta eo loco, in quo nihil adjici fas erat, totam Homeri Iliadem mirifice corrumpi: quippe quum in ea multa occurrant, quae ad magnanimitatem referri non possunt, quaeque idcirco reticeri oportuisset ab illo, qui eam laudem, in poëmate exordiendo, heroi suo tanquam propriam tribuisset. Pelidae : cujus Pelidae? nam etiam Pyrrhus, is, qui

heroi suo tanquam propriam tribuisset. Pelidae : cujus Pelidae? nam etiam Pyrrhus, is, qui apud Trojam Neoptolemi nomen invenit, atque ob eximiam virtutem cantari potuit, est Pelides; quae vox non magis Pelei filium, quam Pelei nepotem significat. Hanc ob caussam Homerus Achillis non modo genus, verum etiam nomen declarandum putavit. interpres cur genus expressit, nomen dissimulavit? cur scripsit Pelidae, non, ut Homerus, Pelidae Achillis ? Musa.

filium, quam Pelei nepotem significat. Hanc ob caussam Homerus Achillis non modo genus, verum etiam nomen declarandum putavit. interpres cur genus expressit, nomen dissimulavit? cur scripsit Pelidae, non, ut Homerus, Pelidae Achillis ? Musa. Homerus Calliopen, epici carminis praesidem, in Odyssea vocat musam, heic in Iliade deam, quo nomine honor magis significatur. mihi has voces inter se commutari, ac musam in Iliadem sine

Achillis non modo genus, verum etiam nomen declarandum putavit. interpres cur genus expressit, nomen dissimulavit? cur scripsit Pelidae, non, ut Homerus, Pelidae Achillis ? Musa. Homerus Calliopen, epici carminis praesidem, in Odyssea vocat musam, heic in Iliade deam, quo nomine honor magis significatur. mihi has voces inter se commutari, ac musam in Iliadem sine ulla caussa interpretis arbitratu transferri non placet.

In his, inquam, tot furoribus, quaero quis possit dispicere, aut divinare, quem potissimum furorem interpres velit intelligi? Notum est, inquit, in Iliade agi de ira. Unde notum? nempe, ut opinor, ex hoc ipso versu Homeri, quem tu, Heli, interpretaris; cui te lucem affundere, non lucem ab eo mutuari oportebat. Est enim alienum a rei natura, et prorsus ridiculum, quum interpres poëtam explicandum susceperit, mutatis partibus, non poëtam ab interprete, sed interpretem a poeta explicari. Nec vero plus ages, si

non usurpo: praesertim quum videam, me quoque, si minus in primo versu, certe in iis, qui primum proxime consequuntur, non quidem egressum esse fines legitimae libertatis; sed tamen fuisse aliquanto liberiorem, quam vellem; ac deinde, in opere progredientem, ipsa exercitatione assequutum esse ut Homero arctius adhaererem. Sed haec omitto, in quibus sui aliquanto fortasse verbosior, nec tamen, ut mihi videor, excessi e via, neque aberravi a proposito, verum hoc egi, quod in optimo interpretandi genere

vestigia presserim, quae mihi exempla proposita duxerim ad imitandum. Horum ego exemplorum, ne sim longior, cetera quidem, Balthassar eruditissime, tibi, atque aliis, si qui erunt tui similes, qui laborem minime fugiant, quaerenda, ubi sunt, et contemplanda relinquo. unum esse video, quod ab Homerico interprete, de optima, et usitata veteribus interpretandi ratione agente, sine flagitio, certe sine legentium querela, dissimulari, ac praetermitti non possit. Is est Homeri locus, ubi (Iliad. lib. 2. v. 208.) Ulyssem inducit, ostentum decem passerum, a serpente devoratorum,

qui erunt tui similes, qui laborem minime fugiant, quaerenda, ubi sunt, et contemplanda relinquo. unum esse video, quod ab Homerico interprete, de optima, et usitata veteribus interpretandi ratione agente, sine flagitio, certe sine legentium querela, dissimulari, ac praetermitti non possit. Is est Homeri locus, ubi (Iliad. lib. 2. v. 208.) Ulyssem inducit, ostentum decem passerum, a serpente devoratorum, et Calchantis ea de re vaticinationem, commemorantem. quem locum noster se conversum exhibuit in libro secundo de divinatione. Hunc nos contueamur sane diligenter, atque in eo

et Calchantis ea de re vaticinationem, commemorantem. quem locum noster se conversum exhibuit in libro secundo de divinatione. Hunc nos contueamur sane diligenter, atque in eo quantum opus erit immoremur. Ac primum quidem proferantur VERSUS HOMERI
τλῆτε φίλοι, καὶ μείνατ' ἐπὶ χρόνον ὄφρα δαῶμεν
ἢ ἐτεὸν Κάλχας μαντεύεται ἦε καὶ οὐκί.
εὖ γὰρ δὴ τόδε ἴδμεν

δὴ νῦν πάντα τελεῖται.
ἀλλ' ἄγε μίμνετε πάντες ἐϋκνήμιδες ᾿Αχαιοὶ
αὐτοῦ εἰς ὅ κεν ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἕλωμεν. his Homeri versibus addatur, eorum gratia qui Graece nesciunt. INTERPRETATIO TOTIDEM VERBIS
Tolerate, amici, et manete aliquandiu; ut sciamus
An verum Calchas vaticinetur, an et non.

commutare, addere, omittere, contrahere, dilatare; eorum vim ac pondus conservare, de multitudine vel paucitate nihil omnino laborare; postremo id assequi, ut, quae scribit, non advecta e Graecia, sed in Latio nata videantur; nec vero, nisi aliunde id constet, facile statui possit, ille ne Homerum, an eum Homerus converterit. Haec igitur carmina mihi decrevi optimi generis interpretandi tanquam exemplar et formam esse debere; haec quasi regulam, ad quam referrem ea, quae ipse facerem; haec veluti

addere, omittere, contrahere, dilatare; eorum vim ac pondus conservare, de multitudine vel paucitate nihil omnino laborare; postremo id assequi, ut, quae scribit, non advecta e Graecia, sed in Latio nata videantur; nec vero, nisi aliunde id constet, facile statui possit, ille ne Homerum, an eum Homerus converterit. Haec igitur carmina mihi decrevi optimi generis interpretandi tanquam exemplar et formam esse debere; haec quasi regulam, ad quam referrem ea, quae ipse facerem; haec veluti mensuram, qua adhibita,

tamen ipse facere non sum ausus. Grammaticorum enim calumniam, quam ille vir summus, summa dignitate et auctoritate praeditus, non metuebat, mihi tanto minori, non sine caussa, metuendam esse putavi. Hoc ita esse facile intelligi poterit, si cum Tulliana interpretatione conferatur eorundem Homeri versuum MEA INTERPRETATIO
O socii, durate, atque heic subsistite paullum,
Ipsa dum pateat re tandem, verane Calchas
Vaticinans, an falsa canat. res cognita cunctis,

animo, bello quassata bilustri
Pergama dum noster subvertat denique Mavors. Mea haec si conferas cum Tullianis, majore illum, ut par est, fiducia scribere animadvertes: at genus, quo utimur, esse idem; idem utrique propositum esse, ut Homerum videlicet sui quam simillimum repraesentet, utrunque, id ut efficiat sententias easdem servare, verba, eadem vi, atque pondere, ad Latinae linguae consuetudinem sic aptare, ut satisfacere possint lectori non fatuo, illa expendenti potius, quam numeranti. Satis multa mihi videor dixisse, cur

ac statuatis, permitto; meque polliceor de me, deque illo, non aliud judicaturum, quam quod a vobis sensero judicari. Id judicium ut possit fieri, erit profecto non inopportunum, si eorumdem, quos supra recitavi, Homeri versuum, post Tullianam, et meam, afferatur etiam haec HELII EOBANI HESSI INTERPRETATIO.
Quare agite, o socii, reliquum durate, brevesque
Temporis expectate moras, dum scire

scriptum heic esse contorte ac perturbate, quid frigide, quid parum numerose, atque etiam parum Latine; horum, inquam, nihil dico, ac tantummodo volo eos versus conferri cum meis; et, si mei forte, quemadmodum spero, meliores, vel, ut verius loquar, tolerabiliores videbuntur, hoc postulo, ut Homeri amatores habeant mihi aliquam gratiam, quod Iliadem Latino carmine sic expresserim, ut aequiore animo legi possit; optent autem, quod ego me, non tam de mea laude, quam de operis perfectione, ac de communi utilitate cogitantem, optare profiteor,

poenitendum, si multorum studia commovero, meoque exemplo, aut heic Romae, aut uspiam terrarum, excitaro aliquem interpretem tanta facultate, quantam rei magnitudo requirit, qui efficiat id, quod ego, hac ingenii, et doctrinae tenuitate, atque his occupationibus, efficere non potuerim; qui denique Homerum exhibeat Latine loquentem non modo eodem carminis genere, quo ille usus est, verum etiam eadem vi, et eadem suavitate orationis. Hunc ego jam nunc animo prospicio, hunc admiror, huic faveo, hujus veluti formam mihi effingens, excellentiam et magnitudinem contemplans, me ipse contemno, et

etiam eadem vi, et eadem suavitate orationis. Hunc ego jam nunc animo prospicio, hunc admiror, huic faveo, hujus veluti formam mihi effingens, excellentiam et magnitudinem contemplans, me ipse contemno, et meam hanc interpretationem prorsus despicio. Quae tamen, dum expectabitur is, quem dixi, Homero dignus interpres, et erit nemo praeter Eobanum, qui Latino carmine Iliadem converterit, nisi omnia me fallunt, non est profecto cur debeat omnino repudiari. Habes jam ea omnia, quae mihi hoc in sermone dicenda esse constitueram; de cura non mediocri, qua tua mandata sum exsequutus, de optimo

APPROBATIONES. Quod literati homines bene multi, sed in Graecis literis non admodum versati jamdiu vehementer optabant; tandem aliquando repertus est, qui cum Graece Latineque optime sciret, tum poetarum omnium facile principem Homerum ita
verteret, ut non illius modo sententiam utcumque adumbraret, sed latinis versibus elegantissime exprimeret. Is enim est stili nitor atque elegantia, ea latini carminis majestas ac dignitas, ut hic unus veteres omnes interpretes, qui magno numero idem conati sunt, longe

utcumque adumbraret, sed latinis versibus elegantissime exprimeret. Is enim est stili nitor atque elegantia, ea latini carminis majestas ac dignitas, ut hic unus veteres omnes interpretes, qui magno numero idem conati sunt, longe antecesserit, primusque omnium mihi effecisse videatur, ut Homerus latine legi cum voluptate possit. Hanc ob causam ago equidem gratias Reverendissimo S. Palatii Magistro, qui hanc pulcherrimam versionem legendam mihi, probandamque tradiderit. Cui etiam sancte affirmo, atque testificor nihil in ea esse, quod sanctissimae Religionis puritati, optimaeque

ex Aedibus Quirinalibus die 20. Augusti 1776. Philippus Bonamicius
SS. D. N. ab epistolis latinis. Quamquam Homericae Iliados Poëma, aetatum ac nationum omnium plausu atque admiratione celebratum, jam inde ab literarum in Italia restauratione, sapientissimorum Principum cura latinis versibus reddi coeperit; constat tamen, nullam ad hanc usque diem Epici incomparabilis versionem prodiisse, quae aut

omnium plausu atque admiratione celebratum, jam inde ab literarum in Italia restauratione, sapientissimorum Principum cura latinis versibus reddi coeperit; constat tamen, nullam ad hanc usque diem Epici incomparabilis versionem prodiisse, quae aut germano latini sermonis nitore, aut exacta Homericarum venustatum repraesentatione, aut denique numerosa quadam ac sublimi versuum magnitudine delicatis harum rerum aestimatoribus undecumque satisfaciat. Dolendum quidem est, viros aliquot eruditissimos, qui superioribus saeculis ad hanc scriptionem animum appulerant, Philelphos scilicet,

vertisset. At inopinata tanti Pontificis mors effecit, ut Philelphus spe ingentium praemiorum frustratus, alio industriam suam, cogitationesque converteret. Politianus autem non tam Magni Laurentii Medicis liberalitate et patrocinio illectus, quam, ut ipse de se fatetur, natura atque aetate ad Homeri blandimenta proclivior, quum Homericam tubam jam inde ab adolescentia latinis versibus tractare coepisset, incredibilem in Italia universa de se expectationem excitaverat. Neque dubium erat, quin in difficillimo opere perficiendo caeteris omnibus palmam esset praerepturus. Inerat enim ei

mors effecit, ut Philelphus spe ingentium praemiorum frustratus, alio industriam suam, cogitationesque converteret. Politianus autem non tam Magni Laurentii Medicis liberalitate et patrocinio illectus, quam, ut ipse de se fatetur, natura atque aetate ad Homeri blandimenta proclivior, quum Homericam tubam jam inde ab adolescentia latinis versibus tractare coepisset, incredibilem in Italia universa de se expectationem excitaverat. Neque dubium erat, quin in difficillimo opere perficiendo caeteris omnibus palmam esset praerepturus. Inerat enim ei praeter admirabile ingenium, judicium

numeris magnifice auribus servientes. Sed tantam expectationem Mediceae Gentis calamitas primum, mox immaturus ipsiusmet Politiani interitus miserabilem in modum corrupit, sexto vixdum Iliados libro absoluto. Quod idem fatum subiisse visus est etiam Francisci Floridi Sabini viri eruditissimi in Homero vertendo conatus. Nam quum octo Odysseae libros latinis carminibus elegantissime redditos immortali illi omnium optimarum artium Maecenati Francisco I. Galliarum Regi dedicasset tanquam specimen quoddam reliquorum Homeri operum, quae latine interpretari constituerat, Rexque ipse Graecarum

fatum subiisse visus est etiam Francisci Floridi Sabini viri eruditissimi in Homero vertendo conatus. Nam quum octo Odysseae libros latinis carminibus elegantissime redditos immortali illi omnium optimarum artium Maecenati Francisco I. Galliarum Regi dedicasset tanquam specimen quoddam reliquorum Homeri operum, quae latine interpretari constituerat, Rexque ipse Graecarum literarum scientissimus hominem humanissimis et verbis et pollicitationibus in proposito confirmasset, vix uno aut altero elapso anno, et Rex beneficentissimus interiit, et Poeta singulari doctrina atque industria praeditus

vehementer gratulandum arbitror, et immortales habendas gratias Principi praestantissimo BALTHASSARI ODESCHALCHIO, qui, ut est flagrantissimus optimarum artium et cultor et fautor, non prius apud Auctorem, hominem sibi omni officiorum genere devinctum, instare destitit, quam praeclaram hanc Homericae Iliados versionem perfectam, atque omni ex parte expolitam haberemus. Quo quidem factum est, ut quod summos potentissimosque Principes nequicquam exoptasse intelleximus, id ipse praecipuo quodam privilegio, et singulari felicitate obtinuerit. Quae cum ita sint, cumque in opere egregio

verborum venustatem persequamur, solumque animi, non aurium quoque voluptati serviamus? Id quidem cum alii multi litterati homines egregie praestiterunt, tum praeclarissime Raymundus Cunichius vir doctissimus mihique familiarissimus. Et quoniam tu, amice lector, anno proxime elapso latinam ab eo Homeri Iliadem habuisti editam, tantaque felicitate perfectam, ut nata in Latio, non inserta videatur; Odysseam nunc habe latinis itidem versibus a me expressam, eaque, qua potui tanti viri et exemplo et aemulatione incensus, diligentia perpolitam. Utrumque certe dignum est opus, quod multorum cura

ab ejus natura me dixisse arbitrabor. Hanc vero, quae in varia Ulyssis itinerum errorumque per tot annos narratione versatur tota, fluvio aeque magno, sed tranquillo pacatoque cursu labenti similem dicere non dubitabo: ut mihi in utrumque poëma intuenti summus ille Graecorum poëtarum princeps Homerus videatur voluisse nobis duo genera epici carminis ad imitandum proponere, alterum sublime ac magnificum, aequabile alterum ac temperatum. Quod et vidisse prius videtur et probasse Virgilius, qui cum semper ante oculos inter scribendum habuit Homeri carmina, tum suam ita partitus est

summus ille Graecorum poëtarum princeps Homerus videatur voluisse nobis duo genera epici carminis ad imitandum proponere, alterum sublime ac magnificum, aequabile alterum ac temperatum. Quod et vidisse prius videtur et probasse Virgilius, qui cum semper ante oculos inter scribendum habuit Homeri carmina, tum suam ita partitus est Aeneidem, ut priores sex libri ex duodecim, quibus tota continetur, Odysseam referrent, posteriores Iliadem. Neque vero timuit vir divino ingenio praeditus atque arte maxima, ne cuiquam in mentem veniret, priores Aeneidis libros propterea languidiores ac

nullius erit apud me auctoritas tanta, ut quod ego videam poëma omni semper antiquitati summopere placuisse, mihi quoque ceterisque recte mecum sentientibus non probetur, praesertim etiam quum et Aristoteles et Q. Horatius Flaccus poëticae facultatis disceptatores acerrimi ex utroque Homeri carmine et inveniendi et disponendi et ornandi exempla promiscue desumant, aliisque imitanda proponant. At Ilias magis quodammodo tragica est, Odyssea pacatior. Sit ita sane, et Achilles furiosior, quam Ulysses. Illic caelum ac tellus, mare et sidera, dii atque homines, omnis tandem rerum

aggrediendis conficiendisque alacritas placet, nae illi Odysseam adamabunt magnoque habebunt in pretio, eamque ut delicium exosculabuntur suum. Sit igitur nobis fixum hoc atque certum, nec ea quae in Iliade continentur, neque ea, quae Odyssea complectitur, aliter debuisse tractari, quam sunt ab Homero descripta atque exornata. Si enim alterius laudes alteri fuissent eaedem datae, non duo quidem generis diversi, sed ex duobus unum atque idem ferme poëma diversi nominis coaluisset. Et sane Horatius, postquam Lollio familiari suo graecisque litteris erudito affirmasset, Homerum quid sit

quam sunt ab Homero descripta atque exornata. Si enim alterius laudes alteri fuissent eaedem datae, non duo quidem generis diversi, sed ex duobus unum atque idem ferme poëma diversi nominis coaluisset. Et sane Horatius, postquam Lollio familiari suo graecisque litteris erudito affirmasset, Homerum quid sit pulcrum, quid turpe honestumque docuisse plenius ac melius philosophis et Stoicis et Academicis, inquit;
Fabula, qua Paridis propter narratur amorem
Graecia Barbariae lento collisa

aut potius igne incaluit, plena etiam virium ac nervorum quodammodo oratio ipsa feratur necesse est: heic vero, quum pacatior sit ac tranquillior animus, ut sunt remissiores commiserationis quam iracundiae motus, ne langueat oratio atque concidat, maxima cavendum est providentia. Quod etsi Homero feliciter contigisse omnes harum rerum periti aestimatores ultro fatentur; tamen ne mihi ejusdem carmina latinis verbis interpretanti non aeque feliciter contingat, magnopere formido. Cujus enim ingenii tanta vis esse possit, ut in hoc ipso, in quo ille totius antiquitatis consensu

Age vero, ipsum Odysseae initium contemplare: facilene tibi esse negotium videtur, primos illos graecos versus latinis aeque elegantibus exprimere? At si stilum ad scribendum advertas, profecto longe majorem, quam suspicaris, difficultatem experiere. Herculi clavam facilius extorqueas, quam Homero versum, ajunt solitum fuisse dicere suis Virgilium obtrectatoribus: quod quam verum sit, tute ipse per te videas, volo. En primos Odysseae versus:
῎Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα

mihi musa virum, captae post tempora Trojae
Qui mores hominum multorum vidit et urbes.

Praeclare vero dixeris ita, si ad id, quod eo loci Horatius facere instituerat, animum advertas; si autem Homeri verba acutius introspicias, fortasse non recte. Dii boni! tantamne etiam feremus arrogantiam? arrogantiamne dicam an impudentiam singularem? Tu ut Horatium illum Flaccum, quem et quantum poëtam, sancte Juppiter ac Minerva! non probes; tu ut illius versus reprehendas, tu ut respuas? At ego

ut speciosa dehinc miracula promat
Antiphatem Scyllamque et cum Cyclope Carybdim. Videsne hunc optimum ac sapientissimum et effectorem artis poëticae et magistrum hoc loco non Homeri Odysseam ea, qua par erat, diligentia interpretari, sed ampullas et sesquipedalia verba fundentem illum Cyclicum coarguere exemplo ab initio Odysseae desumpto? Huc illa spectant: Non fumum ex fulgore etc . Imo mihi dedita opera ipsum illud principium, quo magis

πολύτροπον, cujus multiplex est apud Eustathium significatio, et latine aut experientem aut gnarum et industrium ac ad tempus atque locum accommodantem semper ingenium dicere possumus, fuisse relicturum quasi supervacaneam atque ad explendum versum ab Homero appositam? Itane illum parum intelligentem arbitraris, ut non videret homo sagacissimus eamdem non posse sine flagitio contemni ac preteriri? Est enim ea vox tamquam character quidam aut nota, quae illius viri, cujus poëta res gestas narrandas pollicetur, naturam atque ingenium

narrandas pollicetur, naturam atque ingenium dessignat. Quid quod et illa, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη , quae plurimum ad commiserationem valent, omnino praetermissa sunt? Mitto ea, Captae post tempora Trojae ; ubi quamquam Homerus rei bene gestae potissimam Ulyssi laudem videatur tribuere; non tamen nescio posse subaudiri a se captae aut aliquid aliud hujusmodi, quemadmodum et ego ipse in mea versione subaudiri volo sibi; dixi enim: post eruta Trojae

munere officioque interpretis. Atque in eum jam locum me esse paullatim delapsum video, ut mihi necesse sit pauca de me ipso dicere, deque hac mea, qualiscumque est, Odysseae latina interpretatione. Ego quidem, quamvis ab ineunte jam adolescentia graeca semper cum latinis conjunxerim, quamvis et Homerum et Virgilium seu natura seu casu aliquo primae institutionis prae omnibus semper poëtis adamaverim, assidueque triverim manibus; tamen video, quantum mihi adhuc optimarum artium praesidii desit, ut laudabiliter eum, in quem fortasse temere, sed libenter certe, sum ingressus, peragam

exercuerunt, id est latinis versibus sunt Odysseam interpretati. Habes, quod sciam, nonum decimum undecimum duodecimumque Odysseae librum latino carmine elegiaco redditum a Joanne Prassino; habes octo priores libros a Francisco Florido Sabino latinis item versibus conversos; habes denique integram Homeri Odysseam latine heroico carmine redditam a Simone Lemnio Rheto, dicatamque ab eodem Francorum regi potentissimo Henrico II. Horum duos primos mittamus oportet, et quod partem tantum, non opus totum perfecerunt, et quod eorum labores numquam aspicere potui. Scio equidem Franciscum Floridum

me ab hoc opere suscipiendo deterruisset: multoque melius ille fortasse mihi, quam ego et otio et meae consului famae, consuluisset. Restat igitur unus Simon Lemnius, qui cum ego committendus sum. Hic qualis sit, quidque valeat, non ex me audias, sed ex ejus versibus videas licet. Verum prius Homeri ipsius aliquot carmina recitemus, et ea quidem, quae prima sunt, et in quibus nondum labore defatigatus solet diligentior esse interpres atque accuratior.
῎Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς

animam, sociosque per aequora vectos etc. Dixerat jam ante et quidem recte Virgilius de Aenea:
Spem vultu simulat, premit altum corde dolorem. Sed Homerus nihil heic simulantem aut prementem corde Ulyssem inducit; sed affirmat simpliciter multa eum in mari tulisse incommoda. Quod vero malum est illud: defendit puppe salutem, eripiens animam etc. Vereor ne parum eleganter sit

multa eum in mari tulisse incommoda. Quod vero malum est illud: defendit puppe salutem, eripiens animam etc. Vereor ne parum eleganter sit dictum, salutem defendere puppe : nam mitto quod sit alienum a verbis Homeri. Non intelligo etiam, quid hoc loci velit, eripere animam . Scio quidem admodum recte dici, eripere animam hosti, ac idem valere, quod hostem occidere; item eripere animam ex orci faucibus, esse liberare a morte, aut salvare; et hoc fortasse voluit dicere Lemnius. Sed

Pellax et vario ingenio praeclarus et armis etc. Haec omnia praepostera: nam quamvis et pellax fuerit Ulysses et vario praeditus ingenio et praeclarus armis, nihil heic istorum Homerus dixit.
Invisi fatis subiere pericula mortis
Ob scelera atque famem. mactarunt litore tauros,
Prostratosque boves solis etc.

exordia cursus,
Erroresque sacro revocabo carmine Grajum; et quae sequuntur, quantum apta sunt ad augendam libri molem versuumque numerum, tantum valent ad omnem Homeri dignitatem eloquentiamque corrumpendam. Sed infinitus sim, si persequar cetera, quae tibi, et cuivis vel mediocriter graecis litteris latinisque erudito vehementer in his Lemnianis versibus, qui plurimis aliis ejusdem interpretis multo sunt meliores, displicebunt. Nihil enim queror, quod

Sumite materiam vestris, qui scribitis aequam
Viribus etc. Cujus vero est, et quantae audaciae illa effrenata ac ullo sine modo licentia aut potius libido sententias Homeri ita saepe amplificandi, ut illis, quae interpres adjungit nova, ea, quae dicta sunt ab auctore, omnino obruantur? Quidni? Poëta senem illum Proteum, in quarto libro haec inducit Menelao vaticinantem, quae heic latine ad verbum expressa exscribo.

te certa manet sedes; haec debita sponso
Tyndaridis generoque Jovis felicia regna etc. Haec mea, de quibus nihil ego dicam. At quanta heic dii boni! effundit loquacissimus pulcherrimi Homerici hujus loci interpresne an corruptor? Audi, et patienter, si potes, ferto hanc tantam laureati poëtae loquacitatem.
Nunc ad te et tua magna lubens ad fata revertor.
Non te fata sinunt Menelaë o

halant
Perpetui flores, quos nec tua protulit aetas;
Nempe quod es conjux Helenae, Jovis et gener alti, etc. Ohe jam satis est? pol me occidisti, inquis. Quae solis octo versiculis Homerus, ut cetera, belle comprehendit; quae novem tu, uno scilicet plus, satis commode expressisti; ille, ut triginta versibus vix explicet, atque interpretetur? Quid hocce aliud, nisi illud apud veterem poëtam
....quod Sysiphus versat

Horat. Ep. Lib. I. Ep. II. HOMERI ODYSSEAE LIBER PRIMUS.
1  Musa virum memora, varium qui pectore versans
2  Ingenium, erravit longum post eruta Trojae
3  Pergama, multorum mores inspexit, et urbes

ferrata repagula nexu.
475  Heic juvenis pernox florenti vellere tectus
476  Jussa deae tacito volvebat pectore secum. HOMERI ODYSSEAE LIBER SECUNDUS.
1  Ut roseo effulsit pelago Tithonia conjux,
2  Exilit e strato juvenis generatus Ulysse
3  Purpuream indutus chlamydem; jamque aptat acutum

vocatis,
500  Praecipue tibi, gnata Jovis. Sic nocte per umbras 500
501  Usque sub auroram zephyris felicibus ibant. HOMERI ODYSSEAE LIBER TERTIUS
1  At simul ardentes argentea stagna relinquens
2  Exseruit caelo radios sol almus, et omnes
3  Caelicolas hominesque afflavit luce reducta

equos) venere laborum
552  Ad finem, prono Phoebus dum cedit olympo,
553  Et late nox аtrа solum complectitur umbris. HOMERI ODYSSEAE LIBER QUARTUS.
1  Vallibus in curvis vastam Lacedaemona cursu
2  Ingressi juvenes praecelsa minoris Atridae
3  Tecta petunt, regemque adcitos undique multos

Samumque,
962  Asteris, haud ingens: portus utrinque patescunt
963  Intus, ubi insidians pubes consedit achiva. HOMERI ODYSSEAE LIBER QUINTUS.
1  Vix aderat linquens Tithoni Aurora cubile
2  Purpureum, caeloque jubar terrisque ferebat,
3  Quum superi in coetum venere, et maximus una

patrui, furiis qui saevus acerbis
383  Jactabat Laërtiadem maria omnia circum,
384  Litora ne patriae, dulcesque reviseret oras. HOMERI ODYSSEAE LIBER SEPTIMUS.
1  Atque ea dum superas heros fundebat ad auras,
2  Nympha citis invecta rotis devenerat urbem;
3  Altaque ubi patriae tetigit penetralia sedis,

incubuit stratis, somnosque petivit.
393  Nec minus Alcinous penetrali in sede quievit,
394  Et noto pariter conjux excepta cubili est. HOMERI ODYSSEAE LIBER OCТAVUS.
1  Cum roseae primo nymphae Titanidis ortu
2  Proripuit lecto corpus, thalamumque reliquit
3  Alcinous, Trojaeque ferox eversor Ulysses,

et remis spumea volvunt
605  Aequora. jam fugiunt terrae, vehimurque per undas
606  Solliciti ac duro sociorum funere tristes. HOMERI ODYSSEAE LIBER DECIMUS.
1  Protinus Aeoliam veni, qua fluctibus acta
2  Insula in instabili dis carus tecta colebat
3  Aeolus Hippotades: consurgunt aerea circum

jussi transtris: fert gurgite puppim
671  Oceani in vasto remis adnixa juventus,
672  Mox etiam veniens optato flamine ventus. HOMERI ODYSSEAE LIBER DUODECIMUS
1  Oceani rapido properans ratis amne relicto,
2  Rursum caeruleas Neptuni lapsa per undas
3  Venit ad Aeaeos fines, ubi ducit in altis
4  Sedibus alma choros

jam dicta die tibi, maxime regum,
488  Uxorique tuae? fessum piget illa referre
489  Rursus, et insomnes noto sermone morari. HOMERI ODYSSEAE LIBER TERTIUS DECIMUS
1  Dixerat: atque alii per tecta silentia late
2  Dum gaudent mira capti dulcedine rerum,
3  Sic illum Alcinous dictis compellat amicis.
4  O Laërtiade,

sequiturque per avia cursum
627  Ingrediens, ubi densa suum stant agmina septis
628  Clausa olli, fidusque senex stabula alta tuetur. HOMERI ODYSSEAE LIBER SEXTUS DECIMUS.
1  Impiger Eumaeus, Trojaeque eversor Ulysses
2  Ignibus excitis parvi sub culmine tecti
3  Aurora rutilante dapes de more parabant;
4  Pastorumque manus discesserat

sedesque ac plena relinquit
682  Atria convivis laeto resonantia cantu
683  Et choreis; pronus nam sol vergebat ad undas. HOMERI ODYSSEAE LIBER DECIMUS OCTAVUS
1  Interea stetit ante fores conquirere victum
2  Undique suetus homo vastaque voragine ventris
3  Notus inexpleti, cui nullae in corpore vires,

stetit, optati nequidquam perdita flevit
684  Fata viri, donec Pallas miserata gementem
685  Uda tegens dulci perfudit lumina somno. HOMERI ODYSSEAE / LIBER VICESIMUS
1  Vestibulo in primo tecti fortissimus heros
2  Accubuit: subter magni bovis horrida stravit
3  Tergora, et injecit florenti vellere multas
4  Caesarum pelles ovium super;

444  Grata minus, structurus erat quam maximus heros,
445  Divaque bellipotens morituris: quippe priores
446  Sunt scelere atque odiis ausi certare nefandis. HOMERI ODYSSEAE / LIBER VICESIMUS PRIMUS
1  Penelopi haec inter Pallas Tritonia mentem
2  Subdidit, in mediis Ithaci penetralibus arcum
3  Ponere, et arma procis, dirum certaminis omen,

487  Signa dedit. subito latus acri accingitur ense
488  Telemachus, longamque manu capit impiger hastam,
489  Et stetit adverso propior late aere coruscus. HOMERI ODYSSEAE LIBER VICESIMUS SECUNDUS.
1  At vafer ingentes artus nudavit Ulysses,
2  Insiluitque altum limen gravidamque pharetram
3  Atque arcum manibus retinens; dein aspera tela
4  Ante pedes fudit

orbes
Dum rutilo invehitur curru, sol cernit ab axe.
(i) Non defuere, qui dicerent Homerum quondam certasse cantu in Euboea cum Hesiodo, victumque decessisse sententia Panidis. Sed parum id verisimile.

AD LECTOREM
DE HESIODO
EIVSQVE THEOGONIA. Postquam Homeri Odysseam latinis expressi versibus, eamque in lucem edidi, me ad Hesiodum converti, eiusque primum Herculis Scutum, tum Opera et Dies poetica latinitate

cupido magna ex parte fuerunt adempta. Eam autem exercuit facultatem, quae admodum paucos quovis tempore locupletavit, poesim nimirum, divinam artem sed inopem. Pastoritiam in ipso aetatis initio vitam egit: quod iis temporibus, quibus et ipse vixit et Homerus, nec ipsis regum filiis (1) Ita ipse Hesiodus Oper. et Dier. v. 46 inquit: Iam patrios census divisimus: ipse tulisti
Praeterea rapiens tibi multa,

et aequabilis dictionis et verborum collocationis vehementer studiosum; et Velleius Paterculus vocaverit perelegantis ingenii virum et mollissima dulcedine carminum memorabilem; et ipse Fabius Quinctilianus, quamvis neget eumdem crebro assurgere, quod Homeri proprium est, tamen fateatur utiles habere circa praecepta sententias, lenitatemque verborum et expositionis probabilem, palmamque in illo mediocri genere promereri. Ionica plerumque dialecto est delectatus, quae ut aliis

solum tria nec ea integra ad nos pervenerunt. Ea tamen huiusmodi sunt, ut multiplicem exquisitamque, quae in iis continetur, doctrinam multi admirati non dubitarint memoriae prodere, ipsi opus fuisse multas suscipere peregrinationes, quemadmodum et ab Homero factum accepimus, et longinquas erudiendi sese mysteriisque praesertim Aegyptiis imbuendi gratia regiones petere. Quod ego nec concedere, nec omnino negare ausim: nam quamvis ipse profiteatur se numquam navigasse, nisi quando ex Aulidis portu

praetulit, dummodo in iis nati sint aut educati, maximis celebrare laudibus atque extollere non desinunt. Quod non ideo solum, quod incredibilem in hominum animis habeat charitatem patria, faciunt, sed ne etiam de eorum patria, quemadmodum de Homeri natali solo, ambigatur. Qua in re non modo patriae, verum suae quoque ipsorum laudi serviunt. Sed horum plerosque, si id reticuissent, facile pateretur respublica. At revertamur ad Hesiodum: sane male sentiebat de patria, quaecumque fuerit illi

plus iusto flagrans, variis in locis in eius doctrinam invehitur potius, quam iocatur. Vsque adeo verum illud, neminem umquam potuisse omnibus placere. Heic autem petet quispiam, quot annis ante Olympiadum initium vixerit Hesiodus; fueritne aetate Homero posterior, an prior? Plutarchus eum Homero dicit et gloria et tempore proximum, nec Velleius multo aliter sentit, nec Philochorus et Xenophanes apud Gellium. Suidas autem Homero posteriorem centum annis dicit, Solinus centum triginta, Tzetzes

in eius doctrinam invehitur potius, quam iocatur. Vsque adeo verum illud, neminem umquam potuisse omnibus placere. Heic autem petet quispiam, quot annis ante Olympiadum initium vixerit Hesiodus; fueritne aetate Homero posterior, an prior? Plutarchus eum Homero dicit et gloria et tempore proximum, nec Velleius multo aliter sentit, nec Philochorus et Xenophanes apud Gellium. Suidas autem Homero posteriorem centum annis dicit, Solinus centum triginta, Tzetzes quadringentis, et M. Tullius multis ante illum

quot annis ante Olympiadum initium vixerit Hesiodus; fueritne aetate Homero posterior, an prior? Plutarchus eum Homero dicit et gloria et tempore proximum, nec Velleius multo aliter sentit, nec Philochorus et Xenophanes apud Gellium. Suidas autem Homero posteriorem centum annis dicit, Solinus centum triginta, Tzetzes quadringentis, et M. Tullius multis ante illum saeculis Homerum vixisse arbitratur. Quare et Giraldius et Salmasius et Clericus et Dodvellus, et ipse Fabricius,

et gloria et tempore proximum, nec Velleius multo aliter sentit, nec Philochorus et Xenophanes apud Gellium. Suidas autem Homero posteriorem centum annis dicit, Solinus centum triginta, Tzetzes quadringentis, et M. Tullius multis ante illum saeculis Homerum vixisse arbitratur. Quare et Giraldius et Salmasius et Clericus et Dodvellus, et ipse Fabricius, aliique Homerum Hesiodo antiquiorem statuerunt. Sed pace

et M. Tullius multis ante illum saeculis Homerum vixisse arbitratur. Quare et Giraldius et Salmasius et Clericus et Dodvellus, et ipse Fabricius, aliique Homerum Hesiodo antiquiorem statuerunt. Sed pace tamen tantorum virorum videamus, num altera sententia, quae Hesiodum vetustiorem (1) asserit, quaeque ipsa Hesiodia etiam scribendi ratione mihi semper niti visa est, verisimilior sit. Ille

tantorum virorum videamus, num altera sententia, quae Hesiodum vetustiorem (1) asserit, quaeque ipsa Hesiodia etiam scribendi ratione mihi semper niti visa est, verisimilior sit. Ille quidem historiae pater Herodotus de Hesiodi atque Homeri aetate disserens ait Hist. libro secundo, eos quadringentis annis sese antiquiores exstitisse. Quare quum Halicarnassensis Herodotus Lyxi vel Xyli filius, Pamphila teste apud Gellium, in Xersis transitu in

apud Gellium, in Xersis transitu in Graeciam quadriennis esset, ut Dionysius et ipse Halicarnassaeus natum paullo ante Persicum bellum superstitemque usque ad bellum Peloponnesiacum testatur, anni erunt circiter quadringenti ab eodem ad Hesiodum atque Homerum. Itaque principes hi poetae annis circiter centum, si principium Olympiadum iuxta communiorem supputandi rationem anno ante Christum IDcclxxvi et Romae cond. xxIII statuatur, ante Olympiadas floruisse

Arund. Herodotus natus videtur. Sit igitur hoc primum, Hesiodum ab Herodoto priorem nominari cum Homero, et ipsum Homerum quadringentis ante se annis prodidisse. Sed idem, inquies, in Homeri vita, ad Xersis transitum, pugnamque Salaminiam sexcentos et viginti duos annos enumerat ab Homero nato. Pugnat ergo, nec sibi constat Herodotus. Atqui vel illa

Herodotus natus videtur. Sit igitur hoc primum, Hesiodum ab Herodoto priorem nominari cum Homero, et ipsum Homerum quadringentis ante se annis prodidisse. Sed idem, inquies, in Homeri vita, ad Xersis transitum, pugnamque Salaminiam sexcentos et viginti duos annos enumerat ab Homero nato. Pugnat ergo, nec sibi constat Herodotus. Atqui vel illa vita non est, ut

Herodotus natus videtur. Sit igitur hoc primum, Hesiodum ab Herodoto priorem nominari cum Homero, et ipsum Homerum quadringentis ante se annis prodidisse. Sed idem, inquies, in Homeri vita, ad Xersis transitum, pugnamque Salaminiam sexcentos et viginti duos annos enumerat ab Homero nato. Pugnat ergo, nec sibi constat Herodotus. Atqui vel illa vita non est, ut multi existimarunt, ab Herodoto Halicarnassensi scripta, sed ab

Sit igitur hoc primum, Hesiodum ab Herodoto priorem nominari cum Homero, et ipsum Homerum quadringentis ante se annis prodidisse. Sed idem, inquies, in Homeri vita, ad Xersis transitum, pugnamque Salaminiam sexcentos et viginti duos annos enumerat ab Homero nato. Pugnat ergo, nec sibi constat Herodotus. Atqui vel illa vita non est, ut multi existimarunt, ab Herodoto Halicarnassensi scripta, sed ab Herodoto Olophyxio; vel si ab eo scripta est, Scaligeri emendatio, ut monet Corsinius

T£t%ol>i6mol , adhibenda est. Huiusmodi errorum multa passim exempla. Verum si libet progrediamur, inspiciamusque, quid illa ferunt Oxoniensia marmora graecae eruditionis e Paro advectus thesaurus locupletissimus. In iis dicitur Homerus vixisse ante illorum marmorum conscriptorem annis sexcentis quadraginta tribus. Archon enim Agathocles annis tribus et nonaginta ante ipsum consignatur. Meursius autem dicit, Pausaniam ostendere, Agathoclem Athenis imperasse anno quarto

Olimpiadis centesimae quintae, idest annis ante Christum Ccclv . Ergo marmorum scriptor ante Christum annis Cclxiii , et Homerus iDccccvI pariter ante Christum vixit, quamvis Petavius, qui haec marmora videre non potuit, eum dicat floruisse annis ante Ch. circiter M, et Harduinus (1) vero propius

decem et octo spatium discrepat: nam inter Diognetum et Creontem anni a Petavio ducenti quinque numerantur; contra a graeco Scriptore viginti duo et ducenti. Verum quum Petavius anno ante Ch. dccccvi , quod tempus a nobis Homeri aevo iam est tributum, annum duodecimum notet Megaclis, si alii anni decem et octo addantur, integrum Megaclis imperium, quod triginta annorum fuisse (1) In Adnot. ad hist. Plinii.

dicitur, complebunt, initiumque dabunt imperii Diogneti. Hoc vero anno eadem Oxoniensia monumenta unum ex duodecim perpetuis Archontibus Diognetum signant nec Corsinio dissentiente. Fixum ergo ratumque maneat, Homerum ante Christum vixisse, ut supra diximus, annis DccccvI et Diogneti primo. Iam vero in his ipsis Oxon. marmoribus Hesiodi etiam, cuius gratia haec omnis a nobis instituta ratio est, aetatem habemus. Ita enim illa adnotant:

VIXIT, ANNI DLXX.... Athenis Imperante .... Reliqua invidit vetustas, quae notas abolevit. Sed quidquid desit, non pauciores esse possunt a marmorum conscriptore ad Hesiodum, quam anni saltem sexcenti et septuaginta. Hinc Hesiodus annis ante Homerum ad minimum viginti septem mortuus esse intelligitur, Megaclis nempe imperii tertio. Haec propterea assignanda Hesiodo nostro aetas est, quam verae proximam etiam Harduinus agnoscit, statuamusque oportet antiquiorem fuisse Homero hunc poetam,

Hesiodus annis ante Homerum ad minimum viginti septem mortuus esse intelligitur, Megaclis nempe imperii tertio. Haec propterea assignanda Hesiodo nostro aetas est, quam verae proximam etiam Harduinus agnoscit, statuamusque oportet antiquiorem fuisse Homero hunc poetam, utpote qui annis ante Ch. DccccxxxII vixerit: quibus si alii adiungantur MDicclxxxii quum haec scribimus, erunt nos et illum inter MMdccxv anni. Quare non

adiungantur MDicclxxxii quum haec scribimus, erunt nos et illum inter MMdccxv anni. Quare non sine ratione et ab Herodoto, uti vidimus, quum dicit Hesiodum et Homerum docuisse Theogonias , prior Hesiodus nominatur; et a Platone in Socratis apologia , ubi poetas antiquissimos memorat, Musaeus primum, tum Orpheus, tertius Hesiodus

Theogonias , prior Hesiodus nominatur; et a Platone in Socratis apologia , ubi poetas antiquissimos memorat, Musaeus primum, tum Orpheus, tertius Hesiodus recensetur, deinde Homerus. Nec aliter et a Plinio factum est, et ab antiquo Pindari Scholiaste, et ab Heraclide Pontico, et a Cyrillo, et a Iulio Caes. Scaligero, et ab aliis multis, quos et Sextus Empiricus, et Tzetzes referunt, quibusque in primis L. Accius poeta est

accidisse anno ante Ch. dccccliii circiter debuere, inita a Ricciolio astronomica supputatione; et ea item quae Suidas e nonnullorum sententia affert, fuisse nimirum Hesiodi consobrini filium Homerum,- et quae demum alii Scriptores memorant de eius cum Homero concertatione (1) in Oelyci Thessali exequiis et Amphidamantis Chalcidensis. Haec enim omnia, si etiam essent (1) Versus, qui

circiter debuere, inita a Ricciolio astronomica supputatione; et ea item quae Suidas e nonnullorum sententia affert, fuisse nimirum Hesiodi consobrini filium Homerum,- et quae demum alii Scriptores memorant de eius cum Homero concertatione (1) in Oelyci Thessali exequiis et Amphidamantis Chalcidensis. Haec enim omnia, si etiam essent (1) Versus, qui tunc dicuntur ab Homero recitati, hi sunt:

demum alii Scriptores memorant de eius cum Homero concertatione (1) in Oelyci Thessali exequiis et Amphidamantis Chalcidensis. Haec enim omnia, si etiam essent (1) Versus, qui tunc dicuntur ab Homero recitati, hi sunt: hique alii ab Hesiodo, qui maiori laude digni visi sunt: quos et latine habeas a me versos ita: Musa mihi dic illa canens, quae facta

hoc studium ad alios poetas transiit, Theogoniasque docuerunt et Epimenidas Cretensis, de quo multa Cretes mendacius effuderunt, et Homerus, et Aristophanes, aliique. Sed poetis hac in re omnibus Hesiodus praeferendus est. Nam et totus est in hoc argumento pertractando, quod obiter alii et quasi cursim fecerunt; et quum Philosophorum, aut potius Theologorum scripta ex parte maxima

vitam egit; quod nullam tum natalium infamiam denotabat, sed tantum vigentem adhuc antiquissimorum temporum auream illam vitae simplicitatem, quam et in loeupletissimis Hebraeorum Patriarcliis admiramur, et in maximorum regum filiis apud Homerum. Quid quod „ Pavit et Admeti tauros formosus Apollo etc? Caeterum ego crediderim, fuisse Hesiodum a puero pascendis gregibus destinatum, sed quum maximum a natura ad poeticam facultatem habuisset ingenium, litteris

Optime quidem haec explicat Scholiastes inquiens: Quid haec ad rem quam aggressus sum ? Quem sequutus ego, illa avius a coepto addidi, ut clarior sententia sit. Homerus habet huiusmodi loquutionem Hiad. X et Odyss. Y. Primo loco ea utitur ad inanes sermones, quos Achilles latuius non erat, significandos; in secundo ad

„ Haec super arvorum cultu, pecorumque canebam, „ Et super arboribus etc. 40 Quae sunt, quae venient , etc. Eodem ferme modo et Virgilius haec Hesiodi et Homeri loquens de Proteo lib. iv Georg. extulit: „ Quae sunt, quae fuerunt, quae mox ventura trahuntur. 41 Suavidico cantu etc. Hesiodus inquit

quod est simul voce concinere; nam Hesychio ojj.nqev£LV est ovjj.cpcuv£iv ex hji.au simul et igeio dico. An hinc et Homeri nomen? Non certe male Clericus suspicatur, id ei nomen fuisse inditum, postquam divinis carminibus per totam Graeciam vates maximus inclaruit, quum prius Melesigenas appellaretur a Melete fluvio non procul a Cumis aeolicis fluente, de

maximus inclaruit, quum prius Melesigenas appellaretur a Melete fluvio non procul a Cumis aeolicis fluente, de quo et Moschus in Epitaph. j3ionis, et Herodotus loquitur in Homeri Vita ; iuxta quem, ait, eum mater Critheis pepererat. Notandum, Cumaeos dicere ojj.r\qisq caecos fuisse solitos. Hinc fortasse tota de Homeri caecitate exorta fabula, de qua et M. Tullius vehementer

Herodotus loquitur in Homeri Vita ; iuxta quem, ait, eum mater Critheis pepererat. Notandum, Cumaeos dicere ojj.r\qisq caecos fuisse solitos. Hinc fortasse tota de Homeri caecitate exorta fabula, de qua et M. Tullius vehementer dubitat, et multo certe verisimilius est, eum ab artis excellentia, quam ab infortunio cognomen invenisse. Quin et Hesiodi nomen Ttol^.

sunt SloyeveHg quasi geniti love, et hoTPEtteiq & Iove nutriti . 108 Olli vox dulcis etc. Homerusne ab Hesiodo, an Hesiodus ab Homero hanc loquutionem accepit, qui in Iliad. A. ait de Nestore iuxta versionem vere Virgilianam mei Cunichii: » Cui vox manabat ab ore

quasi geniti love, et hoTPEtteiq & Iove nutriti . 108 Olli vox dulcis etc. Homerusne ab Hesiodo, an Hesiodus ab Homero hanc loquutionem accepit, qui in Iliad. A. ait de Nestore iuxta versionem vere Virgilianam mei Cunichii: » Cui vox manabat ab ore
»

deum. 161 vis multa incrat etc. Cyclopes fuisse non modo viribus sed et arte pollentes, Hesiodum heic voluisse significare, auctor est Clericus. Sed Homerus, ubi in Odyssca de Cyclopibus sermonem habet, videtur contrarium sentire, et genus hominum ferum omnino atque agreste depingere, ut pote qui neque iura haberent, neque agriculturam

Hinc recte Clericus opinatur, hos fuisse tres antiquissimos latrones, et corporis validitate, et praedonum, quibus imperabant, numero terribiles. Hosce mox videbimus in pugna deserere TitanoS, et sequi Iovis partes. Homerus etkm Jliad. lib. I haec habet de Briareo, ut cl. Cunichius vertit, ubi Achilles Thetidem matrem alloquitur, dicitque ex eadem audiyisse, eam solam avertisse quondam Tonanti

Malcjon syriaca inflexione, sunt animac plcnae , seu quibus expletum est vitae tempus. Porphyrius etiam antrum illud seu nymphaeum in Odysseac lib. xul, de quo sic Homerus:
209  Et Nymphas, dicunt Melias quas nomine gentes.
210  Quin ferro

cum fraude. Sed (piKornq beic non est amicitia , verum cum mulicrc congressus , et quidem saepe fortuitus, et apud Homerum et apud Hesiodum, qualis est meretricius. Itaque ego libenter dixissem boc loco vulgivagam Venerem hanc (piKomra , nisi displicuisset Veneris nomen. Hoc pacto clarum est, eiusdem debere esse matris filias

Phorcynis. Hic nauclerus fortasse quidam navigandi fuit peritissimus, qui cum inter deos ab hominibus eamdem artem profitentibus relatus fuerit, portuum orarumque variarum praeses habitus est, in iisque colebatur, ut non semel Homerus in Odyssea testis est. 271... Cetoque decentem etc. Cur Ceto decens seu mavis formosa, quae natas maxime deformes edidit, heic

quemadmodum alias nymphas statuerat animas defunctorum, ita etiam hasce animas eorum esse, qui aut in mari vitam amiserunt, aut insulas primi coluerunt. Ne mirere autem heic Oceanum ab Hesiodo dici fluvium; nam et ab Homero saepe hoc nomine insignitur, propter aestum, credo, quo agitatur moveturque. 276 Protoque, Eucrateque, etc. Animadverte multa nympharum

quod est dico seu nuncio . Cuius significationis luculentissimum me habere puto exemplum lib. xvnl Odyss. in ipso initio, ubi Homerus de Iro illo, qui cum Vlysse Procorum impudentia incitatus pugnavit, ita dicit iuxta latinam meam versionem: » Interea stetit ante fores

Arnaeum; post Irum nomine cives, » Nuncia quod referens ibat, dixere vocantes. Et paullo post, ubi Vlysses paratus ad pugnam magnos membrorum artus lacertosque exutus ostendit, subiicit Homerus: » At pubes mirata stupet, mussatque vicissim » Respiciens: iam non Irum gravis exitus Irum

quum sollemne fit Palladis, placuit retinere in latina etiam vevsione. 361 Mox eadem etc. Echidnae proles etiam Chimaera, cuius multi poetae meminerunt, ac in primis Homerus Iliad. lib. vl, ubi haec habet de Bellerophonte: » mora nulla, profectum » Indomitam iussit prosternere morte Chimaeram, » Monstrum horrendum,

Heic autem velim animadvertas, Hesiodum, quum in huius monstri descriptione dixerit tria eidem capita fuisse, leonis nempe, serpentis, atque caprae, repetere eamdem descriptionem duobus versibus, qui nullo mutato verbo et in Homero leguntur: HqocrGe Xecov , 07r(6ev $e ^xkcov etc., quos

367  Capra videbatur, flammasque ex ore vomebat.
368  Hanc tamen aggressus valido cum Bellerophonte dum, aut ab Homero mutuos sumpsisse, aut quum vulgo ferrentur ore hominum, suo poemati impune inseruisse. Quod quum dicit, Hesiodo Homerum antiquiorem putat, cui sententiae, ut et alias monui, non ftcile assentior. Ego potius dixerim, duos

aggressus valido cum Bellerophonte dum, aut ab Homero mutuos sumpsisse, aut quum vulgo ferrentur ore hominum, suo poemati impune inseruisse. Quod quum dicit, Hesiodo Homerum antiquiorem putat, cui sententiae, ut et alias monui, non ftcile assentior. Ego potius dixerim, duos hosce versus amanuensium negligentia huc intrusos, quod illos forte in codicis, quem exscribebant, margine signatos

quem exscribebant, margine signatos invenissent ab aliquo viro erudito, quasi illustrationem hoc loco appositam. Nihil enim habent novi, quod dictum non fuerit; et contra Hesiodia haec Chimaerae descriptio duobus hisce Homeri versiculis recte illustratur. Vide recentissimam Graeciae historia^n a cl. Denina conscriptam lib. I cap. 4. 368 Hanc tamen aggressus etc. Equo Pegaso

ac noctibus flamma. Strabo autem de iisdem Lyciae montibus loquens lib. xiv ait: His montWus fabula Chimaerae affingitur. Nec sane novum est monstra fingere e montibus; nam et Homerus ex duobus siculi freti scopulis duo monstra effinxit, famosam illam Scyllam et Charybdim. Nonne et ipsa Sicilia in numis siculis quasi quoddam muliebre monstrum cum

propter quae etiam triquetra dicta est? Hinc patet, cur flammas efflare Chimaera dicebatur, cum ille mons ita dictus, quemadmodum alia loca, in quibus etiam num Vulcani visuntur, continuo arderet. Praeterea observandum est, Homerum Iliad. vl, ubi a Bellerophonte Chimaeram excisam memorat, continuo subdere: » Hinc Solymam genti ( nec durior ulla » Vsquam pugna fuit ) regis iussu intulit arma.

391  Praeterea et natas peperit, quae per sola terrae
392  Educunt homines cum rege et Apolline et almis Aegyptum, qui ab Homero Aegyptus dictus est, Alphaeus ad Peloponnesum, quem curn Arethusa Siciliae fonte immisceri vates prodiderunt, Strymon Orphei cantu celebris ad Thraciam, Ister ad Scythiam, Maeandrus ad Lydiam seu Cariam, Rhesus ad

irrigatur, emittitque a sole calefacta fructus, quibus vescimur atque alimur. Videmus etiam solitos fuisse adolescentes in Graecia comas alere, easque quum primum tonderent, Apollini aut fluviis offerre. Notum illud, quod Homerus Uiai. lib. xxnl in funere Patrocli fecisse dicit Myrmidones ipsorumque ducem Achillem. » Heic aliud caro designat munus amico » Aeacides. busto secedens namque parato » Ipse

claudicaret, si particula coniunctiva adderetur. Quid quod et inferius inquit: Nocr^p/ Vqth fioqecore ■> xai kgykirm Zetyvqoto etc. et Homerus Iliad. lib. xl habet similiter: KqyeaTOLo Noro/o jSa^f/}] XoLtXotm TV7p\m etc. idest:

Olenia illa capra Iovis nutrice, quasi caprae montem; atque hinc Iovem etiam dictum esse Aegiochum, quod caprae ubera suxerit, ipsumque montem Idam a nonnullis vocatum fuisse Aegaeum, quod pars Idae fuerit Aegaeus collis. Sed Homerus Iovem vocat Aegiochum non ab Aegaeo monte, sed a propria eiusdem armatura, nirnirum aegida. Non defuere tamen, qui Aegaeum non collem, sed campum dixcrint. Siephanus enim de urbibus haec habet: Est et

cingebantur; unde illud etiam Propertii: » Costum molle date et blandi mihi thuris honores, » Terque focum circa laneus orbis eat. Quin et Plato Homerum caput unguento delibutum lanaque coronatum e sua Rep. in aliam civitatem dimittendum putat, ut nimirum simul et illi deorum honor adhibeatur, quod Platoni sacer ac divinus^ fuerit Homerus, et eius reip. cives

Plato Homerum caput unguento delibutum lanaque coronatum e sua Rep. in aliam civitatem dimittendum putat, ut nimirum simul et illi deorum honor adhibeatur, quod Platoni sacer ac divinus^ fuerit Homerus, et eius reip. cives nullum detrimentum capiant, quod non recte maximi poetae fabularum mysteria intellexerint. Hoc iis dictum sit, qui Platonis auctoritate contra poetas abutuntur. 547 Nec

crederet, copias Iovis in ipso Olympo directas pugnasse cum Titanibus longe dissitis, in monte Othry nimirum; quemadmodum videtur Hesiodus voluisse nobis persuadere, ut maior credo appareret miraculi vis. Huius autem pugnae descriptio plane Homerica est, plena scilicet evidentiae ac dignitatis, quamvis desint illi montes superimpositi a Titanibus, quos et Homerus in Odyssea , et Virgilius in Ceorgicis , et alii passim

videtur Hesiodus voluisse nobis persuadere, ut maior credo appareret miraculi vis. Huius autem pugnae descriptio plane Homerica est, plena scilicet evidentiae ac dignitatis, quamvis desint illi montes superimpositi a Titanibus, quos et Homerus in Odyssea , et Virgilius in Ceorgicis , et alii passim commemorant poetae, irridetque salse Lucianus sub Mercurii persona Charontem alloquentis iu dialogo,

rus vocatur. Vide Plinium lib. II: Quid igitur dicendum? Sollemne illud Horatii, irasci nempe oportere, quandoque bonus dormitat Homerus. 981 Ac primum iunxit etc. Hinc tertiam deorum aetatem proprie auspicatur Hesiodus. Iupiter Saturno Titanibusque devictis summoque imperio potitus deam Metim, prudentiam nimirum,

Pax, dispensatrices hominibus divitiarum, aureae filiae Themidis bonae consultricis. Sed graeca multo meliora. Hinc Horae et pulcritudinis omnigenae praesides habitae sunt et ab Hesiodo et a Theocrito. Aliae autem fortasse sunt Horae, quas et Homerus et Ovidius et Val. Flaccus esse dicunt caeli ianitrices. Verum cur heic Parcarum fit mentio? Nonne illis superius alii sunt parentes a poeta tributi? Vsque adeone oscitantem Hesiodum dicemus; an potius culpam in aliquem inficetum atque

Lunamque Diana: quid simile et Aegyptii de Horo ac de Iside commenti sunt. Plura si velis hac de re, vide Macrobium in Saturn., et Hyginum lib. il De si gnorum caelestium historiis . Lege etiam Homeri hymnum in Apollinem, si omnia Phoebi gesta, quae a mythologis narrantur, amas cognoscere. 1022 Postremam vero etc. Haec illa Iovis et soror et coniux Iuno, quae coniugis in culpa

CLGTOV £•/. jj.6vr\q IT^ac ems • Quare videtur legisse ou non |y •• additque hoc esse animadvertendum, nam Homerus eumdem facit etiam ex Iove. Idem docent et Apollodorus lib. I Bibl. et Clericus et Graevius et omnes ferme huiusce loci interpretes. Itaque uti diximus, Iovem adoptasse sibi Minervam in

Metumque etc. Terror ac Metus, poeticae pcrsonae, filii dicuntur Veneris atque Martis, quod in bellis aut aliis terrorem incutimus, aut nos ipsi timore afficimur. Hi semper et ab Homero et ab aliis poetis Marti comites tribuuntur, eumque in bellum sequuntur. 1043 Harmoniamque super etc. Martis item Venerisque filia Harmonia Cadmo nupsit. Admodum vero

in Greciam attulit; Palamedes aliique deinceps auxere usque ad xxiv. 1045 Mercurium, qui certa etc. Maia, una Pleiadum, Iovi peperit Mercurium, de quo lege hymnum, qui inter homericos recensetur, plenamque eius fraudium furtorumque historiam cognosces.
1046   Ab Iove conceptum

quod erat Babylone, disserentem, huiusque rei manifesta deprehendes indicia. Commodum erat id credere, ideoque facile credi simulabatur. 1053 Ille pcde ignipotens etc. Homerus cum aliis poetis mythologisque multis Venerem Vulcano tribuit uxorem, non Aglaiam Gratiarum primogenitam. 1055 Bacchus itcm auricomus etc. Ariadna a

Ceres etc. Cum Iasio aut Iasione, ut eum vocat Theocritus, commixta Ceres edidisse dicitur Plutum, de quo Lucianus in Timone , et Aristophanes in eius nominis comoedia. Apud Homerum autem sic queritur Calypso cum Mercurio Odyss. lib. v. » Di, genus adversum nobis, quaenam improba tantum » Invidia, haud vacuo divas requiescere lecto, » Si qua virum placito carum sibi iunxit amore? » Sic

urbs, ad quam pertingebant septentrionales fines Palaestinae. Sed ego potius hoc nomen deduxerim ab rijta,Toq seu die , quod ab oriente nascatur dies. Memnonis et Homerus in Iliade , et Virgilius in Aen. mentionem fecerunt. Eadem autem Aurora e Cephalo protulit Phaethontem, sed, ut videtur, diversum ab illo, qui Solis, et

et Achille diximus, dicendum pariter de Aenea, cuius quum mater ignoraretur formaque csset omnibus admirationi a Venere ortus iactabatur, mendacio antiquissimis illis temporibus frequenter ad prolem cohonestandam usurpato. Vide inter homericos Hymnum in Venerem, quem admodum
1119  Dardanio Anchisae commixta in amore creavit

Leandri amores cito nobis proferat! 1131 Gnata hyperionidae Solis etc. Vlysses e Troia rediens per varios errores etiam apud Circem aliquo tempore mansisse narratur ab Homero, ex qua duos per Hesiodum suscepit liberos Agrium et Latinum. Clericus vellet legi Adrium non Agrium propter mare Adriaticum, ut nimirum intelligatur, hos utriusque maris superi et inferi regionibus in Italia imperasse. Animadverte tamen

Nausithous et Nausinous ex nympha Calypso item Vlyssis filii. Libenter quidem Clerico assentior, hos ita fuisse vocatos, quod Vlysses animum seu cogitationem haberet semper in nave celeri. Alius fuit Nausithous ille, de quo Homerus Odyss. lib. VII dicit: » Primum Nausithoum fudere in luminis oras » Neptunus terrae domitor

Neptunus terrae domitor Peribaeaque forina » Egregia, extremi clarum genus Eurymedontis, » Qui quomdam imperio tenuit fera regna gigantum. Ex hoc enira ab Homero dicitur natus Alcinous, qui Phaeacibus seu Corcyrae imperabat, quum in eam insulam Vlysses naufragio compulsus appulit. 1137 Hanc sobolem divae etc. Hactenus

mentem omnem scientiamque allegoriis, quibus vates hic vehementer delectabatur, quasi involucris quibusdam conditam, evolverent atque explicarent. Itaque quemadmodum Homerum disciplinarum omnium, praesertim earum, quibus ad actionum singularum prudentiam facile pervenire possemus, patrem exstitisse voluerunt; ita Hesiodum aptissimum esse statuerunt, a quo politica, ethica atque oeconomica praecepta

maxime cupere. Qua in re magnopere falluntur: nam et a poetae sensu non semel longissime aberrant, et se ineptos inanisque gloriolae plus iusto cupidos apud cordatos homines ut plurimum exhibent. Atque ego sane non dubito, quin si ab inferis et Homerus et Hesiodus et multi alii auctores, repente excitarentur, dicturi essent, quod Virgilium dixisse scribit in elysiis vates ille festivissimus Diodorus Delphicus; se quidem minus doctum, quam a Dante Aligherio fingatur, sed multo

libris Virgilii contulerunt, iniusti fuerint in Hesiodum res inter se diversissimas conferentes, ut ei quem adamabant maxime, victoriam facilius referrent. Certavit quidem Virgilius et cum Hesiodo, et cum Homero et cum Theocrito; sed alia indoles graecorum, alia scribendi ratio, alia quibus floruerunt tempora: romanus ille vates aevo vixit augustaeo in ea urbe, quae orbem terrarum imperio complexa nihil nisi grande nisi magnificum atque

pertractatis cedere videantur; et me ita animum ad hanc versionem applicuisse, ut quotiescumque liceret, purissimam illam Virgilii dictionem versuumque numerum suavissimum imitarer, ac quasi meam ad rem non invite transferrem. Hoc et in Homeri Odyssea conatus sum facere, et in iis carminibus, quae de Echo navique aeria adolescens scripsi, iudicioque non meo, sed virorum doctissimorum sum confirmatus, mei non me debere laboris poenitere;

mecum iuxta fateantur. Iam vero nihil me attinet dicere, quam in tanta de optimo genere iudiciorum varietate sequutus sum interpretandi rationem, quum hac de re et alii multi luculenter loquuti sint, et ego in praelectione ad Homeri Odysseam satis disseruerim: eam facto potius, quam verbis cupio omnibus ostendere. Quae si tibi, erudite lector, placebit, iudicium a te meum probari, vehementer gaudebo: sin autem non omnino

descenderent. Hoc tertium iam genus, Heroes sequuntur ( ita tum Eteoclem ac Polynicem, reliquosque qui primum et antiquissimum Thebanum bellum, tum Agamemnona et Menelaum, reliquosque qui Troianum bellum constituerunt, vocat ) quos Homerus describit. Quorum alii morte sublati, penitus interierunt ; alii eorum etiam nunc Beatorum insulas colunt. Hinc ferreum eiusque iniustitiam describere pergit: maxime autem tangit iudices, quorum brevi ac venusta fabella

Apud graecos poetas Bao/Afuff non semper est proprie rex: habemus enim eodem in regno plures aliquando huiusmodi reges, quos iudices melius aut senatores dicas quam reges, quales ii, quos apud Phaeaces Homerus extitisse memorat. Acoqotyayoi vero ab Hesiodo appellantur, quod et publice mercedis loco dona exigebant, et privatim a litigantibus avidius accipiebant. Iustitiae maxime contraria auri sacra fames, a qua

In malva et asphodelo vi tae simplicitas a poeta commendatur. Ita et Horatius, quum exquisitas aliorum epulas luxumque descripsisset: me, inquit, pascunt olivae, me cichorea levesque malvae. Homerus autem mortuis ajcpo— §e \ov Keijj.ma. tribuit, quod victu in Elisiis simplicissimo vivant, idest facillimam quamdam vitae rationem nacti sint, ut ait Heinsius, multaque addit ingeniose potius quam vere.

est in Hesiodi Theogon. v. 590 etc. 71 Sic fatus risit etc. Indignantis etiam est ridere, si sciat facile se ulcisci posse. Ita Homerus, Virgilius, aliique poetae saepissime. Sequitur vero elegans Pandorae descriptio, ubi Vulcano cura datur effingendi e limo corpus formosissimae virginis, vocemque animumque infundendi; Palladi eamdem artibus femineis excolendi;

186 ....... quartum Saturnius etc. Quarta sequitur heroum aetas, qui Thebanum Troianumque bellum gesserunt. His ab Hesiodo sedes laetissima in beatorum insulis tribuitur. Vide Homerum in iv Odyss. libro, ubi Menelaus Telemacho Protei vaticinium narrat, et Lucianum lib. II Hist. Ver. 193

ac nobilitatem significat. Vide quid Vlysses Alcinoo dicat de muneribus, Odyss. lib. xl. 374 Heu malus est etc. Hi duo versiculi etiam in Homero leguntur, an huc intrusi, an legitimi? Certe plerique versus Homerici in Hesiodi scripta nescio quo pacto commigrarunt. Sententia vero est, prodesse pudorem, si loco ac tempore adhibeatur; obesse, si eo ignavia praetendatur.

Odyss. lib. xl. 374 Heu malus est etc. Hi duo versiculi etiam in Homero leguntur, an huc intrusi, an legitimi? Certe plerique versus Homerici in Hesiodi scripta nescio quo pacto commigrarunt. Sententia vero est, prodesse pudorem, si loco ac tempore adhibeatur; obesse, si eo ignavia praetendatur. Igitur inertium tantum pudor improbatur.

Dissert. , et Corsinium in Fast. Attic. etc. Ceterum quanta fuerit Hesiodi astronomica scientia videre est in Hisu Astron. anti quae Baillyi, qui eumdem et Homero hac in re praefert, et summis laudibus eius peritiam extollit, ut etiam non dubitet eiusdem auctoritate Atlanticae cjiiusdam nationis astronomiae peritissimae interitum, quae antiquissimis tcmporibus floruerit, confirmare.

697  Partem deme cibi mediam; vernisque ministra
698  Plus media tu parte: iuvat nox longior umbris. te non admodum diversa narrat Homerus in lib. xxIII Odyss. fuisse Laertem inventum ab Vlysse in praedio res rusticas exercentem, postquam interfectis procis ille heros se ad patrem contulit ex urbe profugiens. 686

739 Infundes quartam etc. Temperatus quidem potus. Sed in Graecia potissimum finitimisque Thraciae regionibus vina sunt quamplurima, quae magnam aquae possunt vim ferre. Vide Homerum Odyss. lib. ix disserentem de illo vino, quod ab Ismaro tulerat secum Vlysses, quoque Polyphemum inebriavit. 741

qui alioquin beatam in patria vitam commodisque omnibus abundantem possent securi degere. Hinc male dicerentur divitiarum opulentiaeque pertaesi? Nonne etiam antiquis illis temporibus piraticam exercere apud Graecos, ut ex Homero aliisque constat, ipsis regibus gloriosum erat? Ceterum alii alia de emigratione Dii patris Hesiodi; quidam debitum, quidam caedem caussantur. 789 Exigua vero etc.

victoriae tripodem, quem redux in patriam Musis ille heliconiadibus dicavit, retulit. Si esset inscriptioni credendum, quam inter alios profert Dion Chrysost. orat. 11 de Regno, non dubium foret, quin divinus fuerit Homerus ab eo victus. Sed totum hoc cum Homero certamen inter fabulas amandandum, ut iamdiu viri doctissimi observarunt, quamquam et versus proferantur et ab Homero et ab Hesiodo tum recitati, et Panides qui erat Chalcidis rex,

in patriam Musis ille heliconiadibus dicavit, retulit. Si esset inscriptioni credendum, quam inter alios profert Dion Chrysost. orat. 11 de Regno, non dubium foret, quin divinus fuerit Homerus ab eo victus. Sed totum hoc cum Homero certamen inter fabulas amandandum, ut iamdiu viri doctissimi observarunt, quamquam et versus proferantur et ab Homero et ab Hesiodo tum recitati, et Panides qui erat Chalcidis rex, huius concertationis iudex memoretur,

Chrysost. orat. 11 de Regno, non dubium foret, quin divinus fuerit Homerus ab eo victus. Sed totum hoc cum Homero certamen inter fabulas amandandum, ut iamdiu viri doctissimi observarunt, quamquam et versus proferantur et ab Homero et ab Hesiodo tum recitati, et Panides qui erat Chalcidis rex, huius concertationis iudex memoretur, de quo proverbium etiam <na,^ov-^v^og , quod solet in eos iactari, qui minus sapienter iudicant.

tantumne laudis gloriaeque contemptorem Hesiodum fuisse arbitrabimur, ut aemuli a se victi nomen fama per totam Graeciam celebratissimum hoc loco reucuisset modestia videlicet impeditus? Minime sane. At vixerene eodem tempore Homerus et Hesiodus? Certant scriptores, et adhuc sub iudice lis est, quam si ego non satis excussi, fortasse dirimet Aloysius Lantius in suis eruditissimis, quas iamdiu parat in hunc poetain, disquisitionibus. Quidem

latitantem pandere mentem,
817  Dulcia Pierides mihi quando carmina donant.
818  Luces quinquaginta, ubi sol sublimis ab axe Homero Hesiodum faciunt, quidam supparem, quidam etiam anteriorem statuunt, quorum mihi placet sententia. Si enim quo quisque simpliciori scribendi genere, nativoque colore quodam, illo quidem purissimo ac minime fucato,

Si enim quo quisque simpliciori scribendi genere, nativoque colore quodam, illo quidem purissimo ac minime fucato, crebrioribusque apologis proverbiisque delectatus est, eo antiquior poeta existimandus, plane vetustior Homero mihi Hesiodus habebitur. Vide Epist. doctiss. Com. Carlii ad italicam suam Theogoniae versionem, et quae ego in praelectione ex eadem exscripsi. 814

poeta loquitur non importune exigendis. Id enim vehementer inurbanum. 890 Mane lovi etc. Diis caste sacrificandum: hinc illae veterum frequentissimae ablutiones apud Homerum et Virgilium. Illotis autem manibus etiam in proverbium abiit in eos dici solitum, qui aut imparati aliquid facere aggrediuntur, aut eius rei quam suscipere volunt, omnino ignari sunt. 894

nonnullorum tricliniis tabellas affixas, in quibus qui dies boni quique mali essent, notatum erat. 944..... quum populis iudex etc. Tempore nimirum antemeridiano; ut ex Homeri Odyss. aliisque scriptoribus evincit Scaliger. 946 Ipse deum gaudet etc. Heic interpretes diversi in diversa abeunt. Egone menrem poetae

Sunt et venatores, et leporem canes insequentes, et equi cursores, et adolescentes saltantes et canentes ad tibiam, et cetera huiusmodi quamplurima; quae omnia circum coronae in modum ambit oceanus. Non absimilis est illa apud Homerum in Iliade scuti Achillaei descriptio, multique versus iidem omnino sunt. Cur id acciderit, grammaticorum est diligentius inquirere, et an pseudo-Hesiodi sit hoc poema? Ceterum si quis

in tela ruebant
122  Magnanimum circa Petraeum, Arctumque, Huriumque, nobilissimae accedet antiquitas, quam illi videntur quidam denegasse parem Homeri temporibus. 115 Parte quoque in clypei etc. Cui non nota Lapitharum Centaurorumque pugna? Vtrique Thessaliae populi ferocissimi ac pugnacissimi; Centauri etiam equitandi

et auratis currum moderatur habenis.
270  270 Queis dea caeruleo Tritonia lumine Pallas
271  Adstitit, incenditque animos his vocibus usa. tur victoribus. Vide Homerum ad Patrocli funus ab Achille celebratum, et Virgilium ad Anchisae exsequias ab Aenea insrauratas. 257 Haec circum etc. Has omnes hactenus descriptas tam multiplices

Cur igitur supra Pallas dixit, nefas esse Martem spoliare? In Pylo fortasse licuit, hac in pugna non licet. Vide quid Plato dicat in lib. II De Rep. de non recte mentientibus, ubi invehitur in Homerum et Hesiodum.
328  Ad pugnam, tantoque virum late omnis Iolcus,
329  Myrmidonumque

Vrbes Thessaliae inter se vicinae, quarum Phthia Achillis patria ad troianum bellum Myrmidonum ducis celeberrima. Absurdum videtur Clerico voce duorum virorum tot tractus terrarum personuisse. Atqui si id absurdum, pleraque et in Homero et in Virgilio absurdissima; immo tota poesis absurda. Quid de Alecto illa Virgiliana tam longe personante? 332 Iupiter intonuit etc. In honorem

absurdissima; immo tota poesis absurda. Quid de Alecto illa Virgiliana tam longe personante? 332 Iupiter intonuit etc. In honorem Sarpedonis filii occisi a Patroclo fingit Homerus in Iliade sanguineas a Iove guttas demissas e caelo. Ergo prave Hesiodus fecit, qui ab eodem Iove, non a Marte Cycni patre, heic delapsas memorat. Darem quidem id Clerico, nisi optimo iure Hesiodo aliter

sanguineas a Iove guttas demissas e caelo. Ergo prave Hesiodus fecit, qui ab eodem Iove, non a Marte Cycni patre, heic delapsas memorat. Darem quidem id Clerico, nisi optimo iure Hesiodo aliter facere licuisset. Homerus ob Sarpedonis occisi commiserationem sanguinis guttas demittere facit Iovem, Hesiodus in signum victoriae, quam eius filius Hercules erat de Cycno relaturus. An utrumque nequeunt illae sanguineae guttae significare?

Sic enim praeceperat Pallas, ne occupatum in Cycno spoliando Mars aggrederetur. 376 Forte leo etc. Haec omnis similitudinum comparationumque coacervatio plane Homerica est. Vbi enim vatum ille maximus incalescit, frequentissimas adhibere solet similitudines, ac veluti coacervare.

crudeli vulnere nudum
410  410 In femore assequitur: clypei transverberat oras 396 O cohibe etc. Sic et apud Homerum saepe Martem verbis castigat Pallas; nec ille tamen sapientiori acquiescit, atque idcirco non semel mulctatus abiit.

alio modo pertractandi. Aelii versus non sunt prorsus inelegantes, sed ut verum fatear omnis catalogus quamquam ad metros redigatur, praecipue si longus est, jure suo taedium ac satietatem lectoribus affert. Testis est ipsius Homeri navium enumeratio. En Aelii versus.
Atque adeo Proceres aliquos numerare juvabit,
Quos cladi superesse libet, mihi crede, futuros
Solamen tibi grande: tuo nam

litteras complectitur, prodibit ut quidem spero, intra hujus, quod nunc incepimus anni spatium, sed hoc non solum θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, Homer, Ilijada, 17, 515. sed praeterea a censoris, redemptorisque fastidio pendet. De aliis meis occupationibus taceo. Hoc unum scito, me nec tabernas vinariae adire, nec bellarum feminarum commercia ambire, nec

4.94.5  Cuncta simul, matura virum quum fecerit aetas,
4.94.6   aequabit laudes, Balthasar, ille tuas. 95. [93.] Ad Balthassarrem Odescalchium, de Homeri illustrationibus.
4.95.1  Maeonidae interpres magnum mirabar Homerum
4.95.2   Nullis non illum vatibus anteferens;
4.95.3  Nunc magis at miror, diae quum fulgura lucis

4.94.6   aequabit laudes, Balthasar, ille tuas. 95. [93.] Ad Balthassarrem Odescalchium, de Homeri illustrationibus.
4.95.1  Maeonidae interpres magnum mirabar Homerum
4.95.2   Nullis non illum vatibus anteferens;
4.95.3  Nunc magis at miror, diae quum fulgura lucis
4.95.4   Clara illi affundis, Balthasar eximie,

Tanam, de ejus diversoriolo.
4.131.1  Tana, tuam vidi latebram, placuitque. Pusilla
4.131.2   Quam magis est, vati tam magis apta bono est.
4.131.3  Aedibus ex magnis nil magnum prodit. Homeri
4.131.4   Hospes amat parvas Calliopea domos. 132. [130.] Vide aliud de Metastasio epigr. sub n.o

4.132.3  Quamquam vestrates primi periere poetae,
4.132.4   Nostras vivit adhuc, Aule, Metastasius. 133. [131.] De Homeri Iliade.
4.133.1  Caetera privatis vatum scripta; Ilias una,
4.133.2  Rex Macedo ut dixit, regibus apta legi. 134. [132.] Ad

Homeri Iliade.
4.133.1  Caetera privatis vatum scripta; Ilias una,
4.133.2  Rex Macedo ut dixit, regibus apta legi. 134. [132.] Ad Homerum, de ejus carminibus.
4.134.1  Te multi caecum perhibent, sed carmen, Homere,
4.134.2   Illi quod perhibent, id negat hercle tuum.
4.134.3  Te te ipsum et clamat nil non vidisse prius

4.133.2  Rex Macedo ut dixit, regibus apta legi. 134. [132.] Ad Homerum, de ejus carminibus.
4.134.1  Te multi caecum perhibent, sed carmen, Homere,
4.134.2   Illi quod perhibent, id negat hercle tuum.
4.134.3  Te te ipsum et clamat nil non vidisse prius quam
4.134.4  Nostris, quae cantas, subjiceres oculis.

4.134.7  Dum te oculis caecum frustra contendere pergit,
4.134.8   Dumtaxat caecum se probat esse animo. 135. [133.] Ad Marcum, de Homeri carmine.
4.135.1  Marce, tibi longum est divini carmen Homeri;
4.135.2   Mi magis atque magis, quod placet, usque breve est.

4.134.8   Dumtaxat caecum se probat esse animo. 135. [133.] Ad Marcum, de Homeri carmine.
4.135.1  Marce, tibi longum est divini carmen Homeri;
4.135.2   Mi magis atque magis, quod placet, usque breve est. 136. [134.] In idem argumentum.
4.136.1  Carmen, Homere, tuum

carmen Homeri;
4.135.2   Mi magis atque magis, quod placet, usque breve est. 136. [134.] In idem argumentum.
4.136.1  Carmen, Homere, tuum dico breve: mi breve, quidquid,
4.136.2  Quantumvis longum, longius esse velim. 137. [135.] Ad Josephum Taruffium. Respondet ejus elegiae

De poetis Grajis opificibus Grajis comparatis.
4.152.1  Miraris Grajo priscos tu in marmore vultus,
4.152.2   Ductaque sollerti signa venusta manu.
4.152.3  Miror ego formas Dircaei vatis, Homeri
4.152.4   Formas divina miror in Iliade;
4.152.5  Nil ubi non rerum vivit, spiratque, tuentem
4.152.6   Nil non sic pulchris lactat imaginibus:

Condere? Tu extremi littus ad oceani
4.161.3  Appulsum incolumi potuisti classe Columbum
4.161.4   Dicere et eximii fortia facta ducis
4.161.5  Eximio aequasti cantu, cui magnus Homerus,
4.161.6  Ipsaque cui merito Calliope invideat?
4.161.7  Macte tua virtute, ingens, macte, o Doriclea,
4.161.8   Felicis pulchris ausibus ingenii,

4.181.7  Haec, dum vela dabat magni gens arbitra ponti,
4.181.8  Nereides laeto concinuere choro. 182. [180.] Ad Bozzolum Tusco carmine Homerum vertentem.
4.182.1  Bozzole, Moeonidem sic vertis, Tusca videri
4.182.2   Possit ut ipse istaec scribere Moeonides. 183.

cor penitum spe ciet, atque metu. 370. [367.] (ponendum inter satyrica) Krša De Virgilio et Homero. In Postumum male et inepte de Virgilio et Homero judicantem. Krša
4.370.1  Quanti Virgilius, quanti sit magnus Homerus,

370. [367.] (ponendum inter satyrica) Krša De Virgilio et Homero. In Postumum male et inepte de Virgilio et Homero judicantem. Krša
4.370.1  Quanti Virgilius, quanti sit magnus Homerus,
4.370.2   Nescis pol, quamquam, Postume, scire putas.

De Virgilio et Homero. In Postumum male et inepte de Virgilio et Homero judicantem. Krša
4.370.1  Quanti Virgilius, quanti sit magnus Homerus,
4.370.2   Nescis pol, quamquam, Postume, scire putas.
4.370.3  Amborum ignoras pretium: componere utrumque
4.370.4   Vis tamen et palmam das, rapis alterutri.

371. [368.] (ponendum inter satyrica) Krša In idem argumentum.
4.371.1  Virgilio magnum magno componis Homerum,
4.371.2   Quisnam sit major, Postume, uti statuas.
4.371.3  Id video et ridens miror, mi Postume, tantos
4.371.4   Tantilla poni tam fatue in trutina.

372. [369.] (ponendum inter satyrica) Krša In idem argumentum.
4.372.1  Magnum Virgilium, majorem dicis Homerum,
4.372.2  Nec falso dicis forsitan id, Licini.
4.372.3  Sed certe dicis temere; metitus utrumque
4.372.4   Vatem namque tuis exiguus modulis,

4.372.5  Non potis es, quam sit magnus, deprendere, uterque,
4.372.6  Ignoto ignotum turpiter anteferens. 373. [370.] Laudat Homerum praeferens illum Newtono. Credo, hoc epigramma eo scriptam fuisse, quod aliquis dixisset, Newtonum Homero, quoad ingenium, praestitisse. Krša

anteferens. 373. [370.] Laudat Homerum praeferens illum Newtono. Credo, hoc epigramma eo scriptam fuisse, quod aliquis dixisset, Newtonum Homero, quoad ingenium, praestitisse. Krša
4.373.1  Newtonum Grajo si quis praeponit Homero,
4.373.2   Divinum humano posthabet ingenium.

Credo, hoc epigramma eo scriptam fuisse, quod aliquis dixisset, Newtonum Homero, quoad ingenium, praestitisse. Krša
4.373.1  Newtonum Grajo si quis praeponit Homero,
4.373.2   Divinum humano posthabet ingenium.
4.373.3  Hic facit, hic rerum prodit quae facta, sonoro
4.373.4   Hic tonat, hic surdo mussitat eloquio,

obvia esse, quae scribat.
5.253.1  Obvia sunt, fateor, quae scribo; devia contra
5.253.2   Esse reor, quae tu scribere, Quinte, soles.
5.253.3  Hinc fit, uti dicam interdum, quod dixit Homerus,
5.253.4   Aut alius vatum tot veterum e numero.
5.253.5  Tu melior, quidquid scribis, ne scripserit ullus
5.253.6   Aut vetus, aut novus id jure tibi haud metuis.

5.274.8   Quod sibi mens lectum fors tamen haud meminit? 275. Ad Ponticum molestum recitatorem.
5.275.1  Voce ista recites magni si carmen Homeri,
5.275.2   Ille pater vatum, Pontice, displiceat.
5.275.3  Quid tua cum recitas? Quid cum sine fine, modoque?
5.275.4   Quot simul a rebus laedimur, heu miseri!

[594.] In arrogantem summorum virorum censorem.
5.595.1  Nil dubitas, tibi nil dicis, Corvine, videri,
5.595.2   Decidis certis omnia judiciis:
5.595.3  Quidnam Virgilius, quid vatum culmen Homerus,
5.595.4   Quid Plato, quid magnus peccet Aristhoteles,
5.595.5  Quid scribant dignum tolli, dignumque relinqui
5.595.6   Pandis, ceu sacro Pythia de Tripode?

tu non mea scripta probas.
5.792.3  Nec, quod tu judex damnaris, futile carmen,
5.792.4   Esse tuum at credo futile judicium.
5.792.5  Laetor et interdum, quod, magno ut priscus Homero,
5.792.6   Sic mihi nempe recens Zoilus obtigeris. 793. [789.] Ad Postumum nimis loquacem, ut taceat.
5.793.1  Et voce et

vulgus perspicit omne oculis.
5.826.3  In foedo pulchri si quid latet, id mihi cernas,
5.826.4   Aule, volo, dici si mihi vis sapiens.
5.826.5  Zoilus in magno sic nevos vidit Homero,
5.826.6   Sic gemmas Enni in stercore Virgilius. 827. [821.] In Fabianum de fama, non de re sollicitum.

Tucca, minora sequi.
5.1116.3  Factus enim es criticus tandem postquam esse poetae
5.1116.4   Conanti languens obstitit ingenium.
5.1116.5  Nam quis Aristarcho mavult, modo sanus, Homero
5.1116.6   Quam fieri, utrumvis si licet, assimilis? 1117. [1111.] In vates Arcadiae.
5.1117.1  Vatum quisque furit vesano

Radelja objicitur. 1132. [1126.] In ineptum carminum suorum censorem.
5.1132.1  Dormito interdum, fateor, ceu magnus Homerus,
5.1132.2   Sed vel dormitans te meliora cano;
5.1132.3  Nec mea, sint quamvis incondita, somnia sanus
5.1132.4   Mutarim curis, censor inepte, tuis,

5.1140.1  Quis leget hoc nostri quodcumque est carminis aevo,
5.1140.2   Quo bona tot veterum carmina spreta jacent?
5.1140.3  Quo, Maro si redeat, redeat si magnus Homerus,
5.1140.4   Cassa dabunt rapidis verba ferenda Notis.
5.1140.5  Quippe ubi doctae aures desunt, quid docta facit vox,
5.1140.6   Quid faciunt Musae, quid faciunt

mirantem
5.1206.1  Miraris, quae tu scripsisti, carmina, scribi
5.1206.2   Nec melius quidquam, Glaucia, posse putas,
5.1206.3  Non, Maro si redeat, non, si divinus Homerus,
5.1206.4   Magnum iterum ad pugnam suscitet aeaciden.
5.1206.5  Miror ego, scin' quid? Solum hoc, tam cassa lepore
5.1206.6   Esse vel auctori carmina mira suo.

5.1402.1  Laesus ab invidia nunquam est nec Tucca, nec Afer.
5.1402.2   Namque est invidia major hic, ille minor. 1403. [1395.] In malum Homeri interpretem.
5.1403.1  Hoc amat, hoc laudat, sese hoc amplectitur uno
5.1403.2   Quintus "Grandiloquum verto ego Moeonidem".
5.1403.3  Vertit: at est nemo, Quinti qui agnoscere

Quinte, minora sequi.
5.1474.3  Factus enim es criticus tandem postquam esse poetae
5.1474.4   Conanti languens obfuit ingenium.
5.1474.5  Nam quis Aristarcho malit (modo sanus) Homero
5.1474.6   Quam fieri, utrumvis quum licet, assimilis? 1475. [1468.] In Fortunam.
5.1475.1  Fortunam incusas, quod nil non

meas ut
7.222.6   Serius, aut citius vulneret auriculas. 223. [222.] De Mnesarci tarda voce.
7.223.1  Alatas dixit voces divinus Homerus,
7.223.2   Vox etenim lapsu praepete missa volat.
7.223.3  Quid tua vox, Mnesarce? Alis non praedita certe est,
7.223.4  Sed testudineis tarda meat pedibus.

Desertus videor, solus et esse mihi,
8.99.5  Nec, mihi cum solus secreta in sede relinquor,
8.99.6   Aoniis possum corda levare modis,
8.99.7  Non mi grandiloqui divinum carmen Homeri,
8.99.8   Romanae scriptor non sapit Iliadis.
8.99.9  Una juvas praesens animum: te denique visa,
8.99.10   Laeta oritur multa luce serena dies,

nec me jam tibi, Lyda, puto.
8.376.7  Sed tantum doleo, si res hoc ire tenore
8.376.8   Pergat, quod mecum nil, mea Lyda, leges,
8.376.9  Qua mihi cum socia sapiunt mire omnia, Homeri
8.376.10   Qua sine lecta mihi carmina desipiunt. 377. De Lyda, nihil simulante, plurima dissimulante.
8.377.1  Alba tibi

8.457.3  Si non digna, probas tamen omnia, mi placet hercle
8.457.4   Magnus judicium qui tibi perdit amor. 458. [457.] Lecturus Homerum cum Lyda.
8.458.1  Altos, Lyda, boni sensus quaeramus Homeri:
8.458.2   Ortum, obitum quaerant, factaque grammatici.
8.458.3  Scire sat est, Phoebi quam multo lumine plenus,

8.457.4   Magnus judicium qui tibi perdit amor. 458. [457.] Lecturus Homerum cum Lyda.
8.458.1  Altos, Lyda, boni sensus quaeramus Homeri:
8.458.2   Ortum, obitum quaerant, factaque grammatici.
8.458.3  Scire sat est, Phoebi quam multo lumine plenus,
8.458.4   Scire sat est, quanto scripserit ingenio.

clarus carmine semper erit.
9.48.9  Sub pedibus protrita jacet, quae se extulit alte
9.48.10   Illa Stagiraei gloria magna senis;
9.48.11  At magis, atque magis semper florentis Homeri
9.48.12   Fama recens coeli templa supervehitur. 49. [48.] Ad Quintum, de Tucca bono viro, sed malo poeta.
9.49.1  Esse malum

Jovanović 2014-05-10T00:08:25.795143612 Prva TEI XML verzija. Spellcheck. Ex Graeco Homeri. Hymnus ad Cererem.
1  Flavam ego nunc Cererem, Numen cantare verendum
2  Incipio; Cereremque una gnatamque decoras
3  Tento agilem ad choreas talo, quam Rector Averni

utque operi nunc pulcro strenuus instas,
11.99  Sorgiaden hortare, aut ipse accingere, istud,
11.100  Dum licet, invadens patriis decus adde Camoenis,
11.101  Quo dici noster non dedignetur Homerus,
11.102  Valdius oblectans animos, quam millia vatum
11.103  Sueta inopes rerum versus et vendere nugas. AD

quidem nullis mimos visura theatris,
1.2.67  Nec citharis aures oblectatura canoris,
1.2.68  Sed semel alloquio vel bis fruitura Poetae,
1.2.69  Qui verso Italiam princeps donavit Homero,
1.2.70  O felix Ave, nepte tua gaude! atque tuae nunc
1.2.71  Instrumenta oculis fabrilia cerne tabernae.
1.2.72   Sed nox atra diem humenti jam surripit umbra:

quem, aut Quintilianum
1.9.185  Incidi, ab antiquis sumens qui exordia Grajis
1.9.186  Expendit Davi dicteria quaelibet, atque,
1.9.187  Quidquid ait scurra, in trutina suspendit Homeri
1.9.188  Judicia exercens judex acerrima Talpa;
1.9.189  Tunc alia exoritur puerili naenia major,
1.9.190  Nutrice intolerabilior, ludique magistro,

animo faciam. Facilis descensus Averni,
1.15.23  Si modo solemnem serves ex ordine ritum,
1.15.24  Quo pius Aeneas olim, quoque usus Ulysses.
1.15.25  Hoc et Virgilii, hoc et Homeri e carmine noto
1.15.26  Perdiscas facile: repetitae ego taedia crambes
1.15.27  Non addo. Infernis me Tartara vallibus ima
1.15.28  Excepere, situ loca squalida, opaca

potentia crescat,
1.18.92  Immeritum conjurarunt qui perdere vulgus!
1.18.93  Vulgentur Cereris sacra: et esto hinc nemo profanus.
1.18.94   Nequidquam primo incipiens tu contra ab Homero
1.18.95  Contendes, priscos apicem tenuisse leporum
1.18.96  Acris ob ingenii, et praestantem judicii vim.
1.18.97  Quoque minus primo naturae a fonte remoti

1.24.17  Scande gradus quasi structos scalarum, et supera alta
1.24.18  I, pete; Te sequar usque, O quam bene! quam cito factum est!
1.24.19  Dicere mendacem quis te nunc ausit, Homere?
1.24.20  At mihi nunc, quaecumque vides, edissere. Prorsus
1.24.21  Nil video, praeterquam quosdam avium quasi nidos
1.24.22  Huc illuc passim disjectos, atque pusillos.

V. IN FUNERE RAYMUNDI CUNICHII POETAE MAXIMI
2.5.1  Quid juvat argutos inter procedere vates,
2.5.2  Atque unum esse tui, Calliopea, chori,
2.5.3  Quoque Maro quondam, quo carminis auctor Homerus,
2.5.4  Illo ipso sacram fonte levasse sitim,
2.5.5  Si Raymundus obit? Tantas ah! patria tellus,
2.5.6  Ah! tellus properet Romula ad inferias.

3.1.78  Carmina divinum Lucretî imitantia carmen
3.1.79  Arcibus intulerunt Latiis, magnoque Quirino,
3.1.80  Et merito quibus ipse parens applaudat Homerus,
3.1.81  Cum audiet Iliacas acies, tractataque quondam
3.1.82  Bella sibi. Quid? num Siculas egisse capellas
3.1.83  Est minus, aut docti ad normam scripsisse Catulli?

ac magnificum, quod vocari solet actionis, in quo ex maxima parte saeva bella describuntur, aequabile alterum, ac temperatum, quod dicitur contemplationis, et quo varii mirabiles eventus enarrantur. Ad primum genus attinet Homeri Ilias , ad secundum Odyssea . Virgilius, cui semper ante oculos proposita fuerant Maeonidis carmina, ita est partitus Aeneidem, ut priores sex libri ex duodecim, quibus tota continetur, Odysseam referant, posteriores autem Iliadem. Tassus in hoc etiam est Maronem

della nazione turca (che offrono un singolare contrasto con l' attuale stato e condizione dell’ impero ottomano), e imitare le cose già dette in un modo tutto suo proprio, ed acconcio, senza apparire plagiatore, a far ricordare ai dotti leggitori i passi, che vi hanno qualche relazione in Omero, Virgilio, in Ariosto, o nel Tasso. Dissi con più di moderazione e sobrietà, e forse con miglior successo dei moderni romanticisti veramente troppo liberi, ed eslegi, mentre osservo, che sebbene il Gondola sedotto e rattenuto qualche fiata da oggetti, ed immagini secondarie, memore

1701 typis Andreae Peletti vulgavit.

Nemo alius, quatenus mihi constat, tentavit usque adhuc Osmanidem in latinum vertere, teneor nihilominus fateri, quod clarissimus vir Bernardus Zamagna, meus conterraneus, quique sibi ob Homeri Odysseae, Hesiodi, Theocriti, Moschi et Bionis carminum latinam versionem immortalem famam est nactus, Osmanidis novem libri quinti strophas in triginta exametros transtulerit, quod videre est in Tomo 2, pag. 265 dicti operis Francisci Appendini, Notizie

72  Illis aes numen, socius male fidit amico,
73  Et quisquis sub veste tegens fert proditor arma,
74   Omer quos audax ductor quocumque trahebat,
75  Infestus latro, diris notusque rapinis, 75
76  Thracius at Princeps posuit tentoria ad austrum,

172  Fractâ fronte Resul, transfosso lumine Becir,
173   Hussenus calamo, saxo iacet ictus Omeras.
174  Avulsâ obruitur Regepas rupe, sepulti
175  Totque alii pereunt lapidosos inter acervos. 175

obcaecare
Pro vulgo Turcas, ut vulgus rideat illum.
Exarsit Smail-aga furens ut vivida flamma. 435
Eheu, care Deus, quae sunt ventura deinde,
Christiadae sceleris cum iam nunc labe notentur!
“Jašar, Omere, Chaso, Mujo, propago canina
Detractis frenis in aperto flectite campo
--20--
Quadrupedes, ut iners vulgus videamus ibidem 440
Currere!”Bos sicut furibundus mugiit Aga.
Veloces servi

Iesu!“ Suspirat, sibilat atque
Singultat; dein nunc Turcas et Christiadas nunc
Praeripit atque sua veste horum lumina velat.
Hic auras fidus Smail-agae scriba reliquit, 875
Hic cecidit Mujo, Chasan quoque, Jašar et Omer
Et triginta alii Turcae. A morte reduxit
Tunc Bauk et reliquos fugientes nox latebrosa.
Ille quis est, qui iuxta Agam iacet exanimisque
Bile tumens frendet crudelis in exanimatum? 880
Novica adest

Bibliographia locorum inventorum

Jan Panonije (1434-1472) [1447], Epigrammata et elegiae, versio electronica (, Italia; Hungaria), 5735 versus, verborum 37748, Ed. Sándor Kovács [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia; poesis - carmen] [word count] [ianpanepigreleg].

Jan Panonije (1434-1472) [1456], Epistulae, versio electronica (, Italia; Hungaria), 1969 verborum, Ed. Sámuel Teleki [genre: prosa - epistula; prosa - versio] [word count] [ianpanepist].

Jan Panonije (1434-1472) [1462], Ad Galeottum epistula, versio electronica (, Italia; Hungaria), 366 verborum, Ed. Ács Pál Jankovics József Kőszeghy Péter [genre: prosa - epistula] [word count] [ianpanepistgal1462].

Nikola Modruški (c. 1427-1480) [1465], De consolatione liber, versio electronica (, Italija), Verborum 79291, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [modrncons].

Cipiko, Koriolan (1425-1493) [1477], Petri Mocenici imperatoris gestorum libri tres, versio electronica (), Verborum 16317, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio – historia] [word count] [cipikokpetri].

Marulić, Marko (1450-1524) [1477], Carmina Latina, versio electronica (, Split), 2206 versus, verborum 14802, Ed. Bratislav Lučin ; Darko Novaković [genre: poesis - carmen; poesis - epigramma; poesis - epistula; poesis - hymnus; poesis - elegia] [word count] [marulmarcarmina].

Šižgorić, Juraj; Marulić, Marko; Mihetić, Ambroz; Tideo Acciarini; Andrea Banda di Verona; Hilarion di Vicenza; Raffaele Zovenzoni; Giliberto Grineo (c. 1445-1509?; 1450-1524; c. 1420-post 1487) [1477], Elegiarum et carminum libri tres, versio electronica (), 1585 versus, verborum 10077, Ed. Veljko Gortan [genre: poesis - carmen; poesis - elegia] [word count] [sisgorgeleg].

Marulić, Marko (1450-1524) [1480], Repertorium, versio electronica (), Verborum 315700, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - loci communes] [word count] [marulmarrepert].

Crijević, Ilija (1463-1520) [1484], Carmina e cod. Vat. lat. 1678, versio electronica (, Dubrovnik), 7675 versus, verborum 46525, Ed. Darko Novaković [genre: poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - lyrica; poesis - epica] [word count] [crijevicarm1678].

Šižgorić, Juraj; Azzo Phorestus; Georgius Priolus; Petrus Barocius (c. 1445-1509?) [1487], Epigrammata minora, versio electronica (), 77 versus, verborum 589, Ed. Paolo Tremoli Olga Perić [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia] [word count] [sisgorgepigrm].

Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1497], Francisci Natalis Carmina, versio electronica (), 3135 versus, verborum 19055, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [natalisfcarmina].

Crijević, Ilija (1463-1520) [1502], Oratio funebris in Joannem Gotium (fragmenta), versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 775, versus 2, Ed. Darinka Nevenić Grabovac [genre: prosa - oratio; prosa - oratio funebris] [word count] [crijevigotius1502].

Andreis, Matej (c. 1500) [1502], Epithalamium in nuptias Vladislai Pannoniarum ac Boemiae regis et Annae Candaliae reginae, versio electronica (), 451 versus, verborum 3143, Ed. Ladislaus Juhász [genre: poesis - epithalamium] [word count] [andreismepith].

Marulić, Marko (1450-1524) [1503], In epigrammata priscorum commentarius (), Verborum 25316, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - commentarius] [word count] [marulmarinepigr].

Marulić, Marko (1450-1524) [1516], Evangelistarium, versio electronica (), Verborum 155872, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmareuang].

Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522], Commentarii de temporibus suis, versio electronica (), Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio - historia] [word count] [tuberocomm].

Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1522], Feretreidos libri tres, versio electronica (), 807 versus, verborum 8510, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [severitanipferetr].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1527], Dialogus Sylla, versio electronica. (), Verborum 15372, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfsylla].

Kabalin, Grgur; Tolimerić, Ilija (m. 1537?) [1536], Epigrammata in codice Natalis, versio electronica (), 93 versus, verborum 644, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [aavvepigrnatal].

Petrović, Nikola (1486-01-15 – 1568-04-16) [1538], Oratio salutatoria ad Rhagusinum senatum cum primum se ad illorum Vrbem contulit, versio electronica (), 984 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - oratio] [word count] [petrovnorrhag].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], De Afflictione, Tam Captivorum Quam Etiam Sub Turcae tributo viventium Christianorum : cum figuris res clarè exprimentibus ; Similiter de Ritu, deque Caeremoniis domi, militiaeque ab ea gente usurpatis ; Additis nonnullis lectu dignis, linguarum Sclavonicae & Turcicae, cum interpretatione Latina, libellus (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbafflictio].

Paskalić, Ludovik; Camillo, Giulio; Molza, Francesco Maria; Volpe, Giovanni Antonio (c. 1500–1551; c. 1480–1544; 18. 6. 1489 – 28. 2. 1544; 1515–1558) [1551], Carmina, versio electronica (), 2642 versus, verborum 17191, Ed. Sanja Perić Gavrančić [genre: poesis - elegia; poesis - sylva; poesis - epigramma] [word count] [paskaliclc].

Pir, Didak (1517 – 1599) [1563], Ad Paulum, versio electronica (, Ferrara), Verborum 3486, versus 526, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epistula; poesis - epigramma] [word count] [didacusppaul].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars prima, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis1].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars secunda, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis2].

Pir, Didak (1517 – 1599) [1596], Cato minor, sive disticha moralia, versio electronica (), versus 5366, verborum 40443, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - ode] [word count] [didacuspcato].

Palmotić, Džore (1606.-1675.) [1670], Epistula Francisco cardinali Barberino, versio electronica (), 1382 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - epistula; prosa - dedicatio] [word count] [palmoticdzepist].

Belostenec, Ivan; Glavinić, Sebastijan; Anonymus (1593./1594. - 1675) [1675], Gazophylacii dedicatio et prologus, versio electronica (), 3558 verborum, 12 versus, Ed. Damir Boras [genre: prosa - dedicatio; prosa - epistula; prosa - prologus; prosa - paratextus; poesis - epigramma] [word count] [belostenecigazophylaciumded].

Vičić, Kajetan (?-ante 1700) [1686], Thieneidos libri sex, versio electronica (), 5415 versus, verborum 33672, Ed. Gorana Stepanić [genre: poesis - epica] [word count] [vicickthien].

Rogačić, Benedikt (1646–1719) [1690], Euthymia sive De tranquilitate animi. Carmen didascalicum, versio electronica (), 8211 versus, verborum 111.074 [genre: poesis - epica; prosa - praefatio; prosa - summa] [word count] [rogacicbeuthym].

Đurđević, Ignjat (1675-1737) [1700], Poetici lusus varii, versio electronica (), versus 5453, verborum 35062, Ed. Veljko Gortan [genre: poesis - epigramma; poesis - elegiacum; poesis - ode; poesis - sonetto; poesis - idyllium; poesis - metamorphosis; poesis - paraphrasis] [word count] [djurdjevipoe].

Dumanić, Marko; Bernardi, Jerolim (1628-1701; oko 1688-1773) [1701], Synopsis virorum illustrium Spalatensium, versio electronica (), verborum 6745, versus 158, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - historia litteraria; prosa oratio - catalogus virorum] [word count] [dumanicmsynopsis].

Stay, Benedikt (1714-1801) [1747], Philosophiae versibus traditae libri sex, versio electronica (), 11229 versus, verborum 82047, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - didactica] [word count] [staybphilos].

Stay, Benedikt (1714-1801) [1755], Philosophiae recentioris versibus traditae, versio electronica (, Rim), 24209 versus (24170 epici), verborum 184044, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; prosa oratio - dialogus] [word count] [staybphilrec].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1764], Echo libri duo, versio electronica (), Verborum 11422, versus 1535, Ed. Petra Šoštarić [genre: poesis epica] [word count] [zamagnabecho].

Zamanja, Bernard; Kunić, Rajmund (1735-1820; 1719-1794) [1768], Navis aeria et elegiarum monobiblos, versio electronica (), 3251 versus, verborum 26001; carmen epicum, hendecasyllabum 1, elegiae 10, idyllia 4, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - elegia; poesis - idyllium; poesis - epigramma] [word count] [zamagnabnavis].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1776], Ad Balthassarem Odescalchium elegia (Ilias Latinis versibus expressa), versio electronica (), 268 versus, verborum 2176, Ed. Petra Šoštarić [genre: poesis - elegia; paratextus] [word count] [kunicriliaselegia].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1776], Homeri Ilias, Latinis versibus expressa, versio electronica (), 18.330 versus, verborum 126.883, Ed. Petra Šoštarić [genre: poesis - epica; poesis - versio] [word count] [kunicriliaslibri].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1776], Оperis ratio (Ilias Latinis versibus expressa), versio electronica (), 218 versus, verborum 7485, Ed. Petra Šoštarić [genre: prosa - epistula; prosa - praefatio; prosa - dedicatio; paratextus] [word count] [kunicriliasoperis].

Homerus; Zamanja, Bernard (1735-1820) [1777], Homeri Odyssea Latinis versibus expressa, versio electronica (), 13633 versus, verborum 95,658, Ed. Petra Šoštarić [genre: poesis - versio; poesis - epica; poesis - elegia; poesis - carmen; poesis - argumentum; prosa - paratextus; prosa - epistula] [word count] [zamagnabodyssea].

Hesiodus; Zamanja, Bernard (1735-1820) [1785], Hesiodi Ascraei opera, versio electronica (), 2747 versus, verborum 58425 [genre: poesis - versio; poesis - epica; poesis - elegia; poesis - carmen; prosa - epistula; prosa - commentarius] [word count] [zamagnabhesiod].

Sorkočević, Miho; Malinius Sandecensis, Gasparus; Asirelli, Pierfilippo; Fortis, Alberto; Marullo, Michelle (1739-1796) [1790], De illustribus familiis quae hodie Rhacusae exstant, versio electronica (), 121 versus, verborum 3295, Ed. Miho Sorkočević 1739-1796 [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; prosa - tractatus; prosa - notae] [word count] [sorkocevicmfam].

Baričević, Adam Alojzije (1756-1806) [1793], Epistulae XVI invicem scriptae, versio electronica (), Verborum 7902, Ed. Luka Vukušić [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [baricevaaepistpenzel].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1794], Epigrammata, versio electronica (), 20870 versus, verborum 170058, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epigramma] [word count] [kunicrepigr].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1794], Ex Graeco Homeri Hymnus ad Cererem, versio electronica (), 567 versus, verborum 3992, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - hymnus; versio] [word count] [kunicrhymnuscererem].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1795], Epistolae scriptae an. 1795. et 1796, versio electronica (), 1960 versus, verborum 13466, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epistula] [word count] [zamagnabepist].

Rastić, Džono; Appendini, Franjo Marija; Zamanja, Marija; Zamanja, Bernard; Ferić, Đuro; Appendini, Urban (1755-1814; 1768-1837) [1816], Carmina, versio electronica (), Versus 6583, verborum 46647, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - satura; poesis - elegia; poesis - epistula; poesis - carmen] [word count] [rasticdzc].

Gundulić, Ivan; Getaldić, Vlaho (1588-1638; 1788 - 1872) [1865], Osmanides, versio electronica (), Verborum 42047, 5086 versus, Ed. Neven Jovanović Juraj Ozmec Željka Salopek Jan Šipoš Anamarija Žugić [genre: poesis epica; poesis versio; paratextus prosaici; carmen heroicum] [word count] [getaldibosmanides].

Mažuranić, Ivan [1957], Mors Smail-Agae Čengić (, Split), Verborum 6318, versus 916, Ed. Baković, Ivan [genre: poesis - epica; poesis - versio] [word count] [mazuranicbakovicmors].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report