Your search found 4111 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1501-1600:

Quiue Quiue] quique A nouis semper foecundas partubus annum
1.38  Materiam uarians proprii sub imagine uultus,
1.39  Vt fluxum maneat perpes

1.492   Vestigans tacito tunc alta mente tuetur,
1.493  Si tandem insidiis, semper quibus excubat Orcus,
1.494  Implicet ignarum et pręhenso fera uincula tendat.
1.495  Hoc rerum, quicumque legis, dulcedine captus,

agitatus amaris
1.565  Et pestem propriam ignorat Telamonius Aiax.
1.566   Fastu sunt habiti Pharisęis semper honores,
1.567  Et longo populi quęsita potentia seclo
1.568  Ciuili solitis urbem miscere tumultu,
1.569  Sępe ausi ciuem reges impellere contra.

mens ipsa obnoxia restet
1.678  Si iam fas contra ueroque proboque repugnet,
1.679  Fingit, quid culpę prętendat, callida semper,
1.680  Non Non. . . quamuis] e marg. pro

libaminis ara 21
1.794  Rite litabatur qua mane et uespere semper.
1.795  Vltima post subeunt magni penetralia templi,
1.796  Illata est quondam quo magni foederis arca;

sancta] vera A propago,
1.846  Quos aluit semper spes lęta et gratia coeli,
1.847  Romanis indignum Abrahę seruire nepotes.
1.848  Iccircone licet pręsenti pectore censum

tantum menti facinus nunc implicat error?
1.957  Haud uobis culpanda, uiri, quę munus humandi
1.958  Corporis exhibuit, semper famulata fideli
1.959  Obsequio mulier: dabitur nam sępe facultas
1.960  Atque alias ex uoto inopes iuuisse merendo.

propria ueluti ui pondera sidunt.
2.77  Alituum stipata cohors uolat agmine, Sanctus
2.78  Spiritus unde ciet, clamor meat aethere magno,
2.79  Et placitura Deo meditantur carmina semper.
2.80  Hinc circumduci uideas examina ludo,
2.81  Agglomerantque Deo una omnes ineuntque choręas,
2.82  Et seruant orbes, ac uergunt semper eodem,

placitura Deo meditantur carmina semper.
2.80  Hinc circumduci uideas examina ludo,
2.81  Agglomerantque Deo una omnes ineuntque choręas,
2.82  Et seruant orbes, ac uergunt semper eodem,
2.83  Quam densas, liquido cum tranant aere lapsę,
2.84  Tempus agit seu uere grues longo ordine tracto,
2.85  Siue aestate, petunt cum pabula dulcia, sturnos,

Heu. . . 761 Procubuit] J. AJ 12, 157-185 quantum semper nocet imprudentia rebus!
2.758  Interitu gentis pene nam

2.867  Primęuę Patris naturę protinus illud.
2.868  Quamlibet et magnus fuerit, non optimus esset
2.869  Summus amor tali sibi ni manauerit actu,
2.870  Virtutem ut semper sequitur comes ipsa uoluptas,
2.871  Quam citra sine laude operam consumit inanem.
2.872  Sancta Dei iccirco manat pax illa secundo,
2.873  In qua

3.53  Credebantque deos frustra quoscunque suasit
3.54  Impetus et ueri cultus ignara cupido,
3.55  Quę bona fortunę semper fugientia captat.
3.56  Oblitisque Deum et ueterum pręcepta parentum
3.57  Tunc neglecta pię sunt uera piacula mentis,
3.58  Addictique abeunt

3.193  At coniuratus passim tamen exiget orbis.
3.194  Tunc pugnę genus omne ferox exerceat hostis
3.195   Fata uolunt; uictus semper noua bella mouebit.
3.196  Hinc status et tantę fidei uariabitur aetas:
3.197  Namque oppugnanti obsistet Lex obuia formans

3.209  Turba uirum excipiet pulcram per uulnera mortem;
3.210  Loeta magis penitus crudeli a morte redibit,
3.211  Vberiorque manus semper tormenta reposcet.
3.212  Et cum signa crucis ferri omni uiderit orbe,
3.213  Ingenioque nouo atque alia conabitur arte

late ditione tenebit
3.246  Auroram, interea cessabit carpere nunquam.
3.247  Fraude fidem et nostrum semper turbabit ouile,
3.248  Ac ueteri nimium prudens incedet ab arte.
3.249  Tunc inolescat amor priuati, ut publica temnant,

delens de pectore nomen,
3.251   Muneris immemores paulatim reddet honori
3.252   Admiscens fastum maioraque crimina semper
3.253   Augendo, imperium tum protinus eruet omne,
3.254   Iure memor regni pulsus quod cesserit

Pellitur hinc positi uictoris ad hostia dextra,
3.452  Ostentat concessa sibi qui iura Parentis,
3.453  Et totam posthac semper subscribere prolem,
3.454  Vnde quidem merito regnum sibi uendicat hostis.
3.455  Protinus hęc tetigit iustissima cura Tonantem:

4.35  Insidias, mecum dapibus qui uescitur una,
4.36  Prędictum est olim, mihi quod componeret ultro,
4.37  Exemplo terris in secula longa futurus,
4.38  Quod iam semper erit nostris male fida piaclis
4.39  Gens impura, quibus pietas inuisa fidesque."
4.40  Interea scelere audito dum corripit omnes

At. . . 494 poscent] Io 15, 7 contra quos iunget amor mihi pectore casto,
4.492  Nostra quidem memores semper pręcepta tenebunt,
4.493  Vana quibus non uota cadent, quęcunque rogabunt,
4.494  Si Patrem coelo cupidi prece supplice poscent.

Tunc. . . 498 uitę] Io 15, 8 Deus en late terra notescet in omni,
4.496  Longe illis fuerit qui nunquam, scilicet olim
4.497  Auspice proficient quo semper mollia Legis
4.498  Amplexi documenta meę et superum aemula uitę.
4.499  Quin

Sic. . . 807 nephandis] Io 17, 14 illos docui terrestria temnere fortes,
4.803  Expetere et pura semper sublimia mente.
4.804  Vnde odium peperere sui, uilescere passi
4.805  Vitę auersando communem protinus usum,
4.806  In quo rite quidem mea sunt exempla secuti,

Ampla. . . 415 habebat] J. AJ 20, 205 domus stabat peregrinis nixa columnis,
5.405  Et ductos circumcingebat porticus arcus,
5.406  Quo suberat semper populi concursus in urbe
5.407  Vendere principibus soliti suffragia paruo
5.408  Et iuxta facere atque pati turpissima lucro.

paruo uulgabant esse paratu
5.433  Vi semel inuentum pręhendi pręhensumque teneri,
5.434  Aedere quem toties norant quam mira potentem.
5.435  Vsque adeo autoris nequam sententia semper
5.436  Iuditio est damnata sui; pręlustria facta
5.437  Non pudet, humanis maioraque, tollere dicto,
5.438  Atque eadem propter tantas componere fraudes.

546 retro] Mt 26, 52-54 ira quicunque capit iam percitus ensem,
5.539  Ense cadit, neu uos mortalis terreat ulla
5.540  Vis, qualem semper leuis inconstantia turbat.
5.541  Anne fides dimota loco tibi fluctuat, inquam,
5.542  Nec mihi paruerit celsi domus ampla Parentis,
5.543  Poscenti

operi moderamine sędula iusto,
5.637  Quo potior fieret non uictima protinus ulla.
5.638  Vsque adeo nam cuncta bono pia corde gerebat,
5.639  Sic demum solers semper terrestria tractans,
5.640  Nil iam terreni captus hauriret ut inde:
5.641  Ceu puppis certam non asserit aequore sedem,
5.642  Rapta mari fertur dum plenis flamine

5.796  Consilium et tenebris obscurę noctis oberrat,
5.797  Quam primi nunquam conatus poenitet, atque
5.798  Vt semel imposuit male suasę perfida genti
5.799  Humanę, semper labentis casibus instat,
5.800  Et coelo quoscunque uidet uestigia ferre
5.801  Oppugnat, gaudetque nihil mactare nocentes.
5.802  Hic premere est fati sententia certa

6.241  Porticus auratos niueas incincta columnas
6.242  Arcus pandebat dictis inscripta uetustis:
6.243  "Legibus aeternis hominum sententia discors
6.244  Attriuit semper misero mortalia casu".
6.245  Curia consiliis iuxta subit apta ferendis.
6.246  Atque erat antiquas species hic cernere uatum,
6.247  Et iuxta

sibi mox de more nouo lugebat ademptum.
6.287  Vsque adeo quocunque dolor deflexit et ira,
6.288  Obtinuit leges uel contra foemina semper.
6.289  Sed nunquam male cępta diu mansere, caditque
6.290  Lęta dies uultu miseris alludere uisa.
6.291  Hircani soboles solio uix reddita, rursus

6.294  Relligio; lucro stabat uenalis, auarus,
6.295  Qua semel ostensum, quęstum Romanus agebat,
6.296  Ac primi, positam quamuis licitetur ad hastam,
6.297  Semper apud memores precium remanebat honoris.
6.298  Nec tenuis uulgo manabat fama, potestas
6.299  Sumpta recens fuerat quod nulla lege timoris,
6.300  Augebatque fidem cęptum non

iussus prodire sepulchro?
6.449  Hoc quod et exiguo satiauit milia pane
6.450  Tot populi? Quęcunque alia et numerasse negatum est.
6.451  O frustra indignis ingens sata gratia semper!
6.452  Non ego par quondam iam tanta luce micanti
6.453  Inter coelestes, modo qui tenebrosior Orco est,
6.454  De grege qui

6.464  Vt nobis oblita cadat clementia nunquam
6.465  Coelestis; saltem uel sic ęgisse licebit
6.466  Discipulum, pro conspectu pręsentia semper
6.467  Crimina quo luerem lachrimis atque ubere fletu.
6.468  In uita retinet spes hęc pectusque benignum
6.469  Doctoris suaui reuocantis uoce

hic] suprascr. ficto mendacia ludunt,
6.679  Sed semper uero demanat lęta uoluptas.
6.680  Sic adero posthac, pręsenti et numine noscar."
6.681  His

usque,
6.720  Immanes (mirum!) uultus induta ferarum.
6.721  Hinc animi pestes nos uexant cunctaque miscent,
6.722  Dum prensare iubent miseros fugientia semper.
6.723  Huc namque exitii recidit natura parentis
6.724  Errore, atque unum medio tulit omnia crimen,
6.725  Et tenebris animam patria de sede

mentem] suprascr. pro mentes sua facta repręhendere semper
7.567   Difficilem! Difficilem]

7.818  Contendens, palmam cernit quo rite repostam,
7.819  Et sibi curriculo mortale hoc deputat aeuum.
7.820  Hic fortuna uices uariat mutata, retroque
7.821  Nitentem studio semper depellere certat.
7.822  Defunctis contra sedes seposta beatis
7.823  Sublimis; non interualla aut ocia uitę
7.824  Illic, quę nunquam mutabilis, acta

profligatos cuiuis numerare uacaret.
8.30  Sed male permissum fraudes innectere tantas,
8.31  Vt nil heu meriti non digna fraude perirent.
8.32  Hactenus exitio rerum mortalia semper
8.33  Miscentur, semper supremo in fine laborant,
8.34  Dum nocuis, quę ui rapiunt, male pręnsa tenentur,
8.35  Interituque suo mactant errata monentes.

8.30  Sed male permissum fraudes innectere tantas,
8.31  Vt nil heu meriti non digna fraude perirent.
8.32  Hactenus exitio rerum mortalia semper
8.33  Miscentur, semper supremo in fine laborant,
8.34  Dum nocuis, quę ui rapiunt, male pręnsa tenentur,
8.35  Interituque suo mactant errata monentes.
8.36  Quemnam tam largo cunctos Deus ubere

nil debilius, magis ah peperitue caducum
8.215  Humano natura statu, quam uana leuisque
8.216  Vita hominis cursu interrupta caditue peritue!
8.217  Heu fallax multum et semper uariabile uulgus!
8.218  Hic habitus nuper iam factis unus et ore,
8.219  Cuius facta

8.308  Tunc procumbit humi genua inclinatus aitque:
8.309  "O Pater aeterne, o summi omnipotentia coeli,
8.310  Huc recidit pietas primo concępta sub aeuo,
8.311  Optaui semper qua me demittere coelo,
8.312  Ingenio peior proprio mira arte redactus 5

e marg. pro Dimotę de sede sua nil prorsus eumque / Indepręhensa metiri uertigine molam prorsus nil iam de sede, molamque
8.628  Indepręhensa metiri uertigine motum,
8.629  Semper ad occasum quo tendit mundus ab ortu.
8.630  Hinc coeli faciem mutari constet ut ampli
8.631  Atque breui celeres uariari tempore uultus,

Nam corruptiuo non rettulit esse receptum
9.259  Debile principio, quod morti subiacet ultro,
9.260  Constitit ut certo concors discordia metro,
9.261  Prognatum, degens semper uariabile casu.
9.262  Ast ea, quę lęto restant obnoxia tali,
9.263  Elicita emergunt, iussa ut sunt, uoce creantis.
9.264  Omnia quin etiam tali iam condita dicto

Transuersum motum nunquam deflectere recto.
10.130  Ille perorato, cum fortia facta tulisset
10.131  In cęlum, solus siluas et lustra petebat.
10.132  Mortalis prorsus semper contemptor honoris,
10.133  Ille etiam eximius iam paupertatis amator
10.134  Commendabat opes animi pia munera, nilque

pręsidium rebus nos credere lapsis,
10.146  Atque expectatam per secula longa salutem,
10.147  Sic prędicta uiro quadrabant omnia uatum.
10.148  Illi more suo nocuit tamen aemula semper
10.149  Virtuti improbitas; medio sublatus obiuit
10.150  Fraude patrum, cuius spectacula publica cędis
10.151  Ex quo facta, dies hodie iam tertius hic est.

38  Hinc me corripuit sacro modo Diva furore,
39  Concipio, Vates quanta sit laude ferendus.
40  Nil generis praelustre decus nomenque mirabor,
41  Quamque etiam semper fuerit gens ampla Bonorum,
42  Iampridem quorum virtus fortunaque certant.
43  Mens alio properat fugiens dispendia rerum,
44  Complectorque domus mores, quibus Helius olim

53  Parte stetit nobis tunc luctus, naufraga qualis
54  Excipitur scopulis optato aut littore puppis.
55  Suscepti hic demum primaevis crevimus annis.
56  At Vetera hei! misero semper lamenta novanti
57  Nunquam oblita cadet patriae querimonia mortis.
58  Sed quidcunque tamen damni, pensabimus aequi:
59  Quos mores posthac monitis haurimus avitis!

Cromam donec celerem iacta anchora sistit.
198  Cromam, quae Lybicum Ragusae obiecta tuetur.
199  Littoribus patriis hic tandem exponitur ille.
200  Sic amor et studium sibi semper in ardua niti,
201  Atque virum fieri, et claris notescere gestis.
202  Dumque aevum elegit, variarent cetera quamvis,
203  Ast in eo similisque sibi florebat et usque,

232  Aut quid enim, cuinam sedes et regna parabat
233  Altera, si sese gessisset fortiter isthic,
234  Debuit? Ignavae nisi protinus otia vitae
235  Pellere, et in mediis semper vigilare periclis,
236  Virtutesque peti, quot nos infesta lacessunt,
237  Ut bona parta suo tandem sudore, teneret.
238  Sic ut quodque quidem factum, nil rectius illo est.

in hanc sententiam litteras ad regem Francorum Imperatoremque, fratrem Maiestatis Tuae, scribo, quarum copiam hic adiunxi. Porro litterę cum praesentibus annexę sunt, ut Maiestas Tua perferri mandet, quo diriguntur, si futurum sperat, ut quid prodessent. Opto fęlicem augustumque faciat Te semper Diuina Maiestas. Scripta 1534, die XVI Iunii Ragusę Damianus Benessa, Tuae Regie Maiestatis obsequentissimus 23 obsequentissimus] sequitur transcr.

Diuo Carolo Imperatori, maximo regi Hispaniarum etc. Christiano uiro quanto dolori esse debeat, quę iactura cotidie fidei recipitur ob male gestam rempublicam, dum diu, ex quo in mutuas cędes ruunt, semper Christianorum peius rabies efferatur, nemoque sit, qui dissidentium animos componeret, uerbis exprimi nequit. Sed dolor omnium communis, at cura, ut malis prouideatur, propria principum, ut eos ratio in hoc reipublicae Christianę statu pręfecit. Atque cum apud diuos imperatores uniuersalis

mihi in faciem Sua Reverenda Dominatio coniecit: En studentes nostri, non literis sed latrocinijs incumbunt, mittas eis expensas, quibus magis ac magis voluptates suas expleant; venient aliquando ad propria, docebo illos panem crucifixi ad scoorta convertere. Hoc est quod sompniabam, quodque semper eventurum timebam. Et mirabar, quo tantas converteretis expensas. Et aliud, quod lectiones non visitaretis, demiror in rei veritate. Ad honc enim hanc nobilissimam universitatem intrastis? Voluptates corporis minoribus et paucioribus expensis complere vel sequi poteritis. Jam videatis, qua

30   Hos fragrare magis hosque rubere putat. (30)
31  Interdum laetas extollit ad aethera voces,
32   Subsiliens tenero terue quaterue pede.
33  Nec reuocat gressum, sed curis mente remotis
34   Progreditur, semper lilia sparsa legens.
35  Hac ratione subit sensim dumeta rubosque (35)
36   (Ah loca non illi sed magis apta feris!)
37  Atque oblita domus patriae, spaciatur opaco
38   In nemore ignotis errat et vsque viis.

et populos, passim pleno ore canendas.
3.4  Nam tua me pietas et amor cultusque deorum,
3.5  Prona fides animusque augendo semper honori
3.6  Principis hospitibus mens et frons laeta receptis
3.7  Addixere tibi et clauo fixere tenaci.

4.15  Vati suo gaudent, orbis te uite coronat;
4.16  Ne pugnas uati laedat cariosa uetustas.
4.17  Grates laetus ago tibi, semper ad omnia praesto.
4.18  Mille tuis manibus uirtutum basia plenis
4.19  Do, simul amplexu pectora dulci

5.4  Heu qui pestifero detrahit ore uerris.
5.5  Syllaba usque deo cunctarum prima ponatur:
5.6  Hic est qui poenas semper in igne luet. 92. in poetam maledicum
6.1  Carpe collo uires, quae inani cursu

1.2  In laudes, urbs, alma, tuas, Spalatensis, in omnes
1.3  Gentes et populos, passim pleno ore canendas.
1.4  Nam tua me pietas et amor cultusque deorum,
1.5  Prona fides animusque augendo semper honori
1.6  Principis hospitibus mens et frons laeta receptis
1.7  Addixere tibi et clauo fixere tenaci.
1.8  Sed Proculeiani quis nam praeconia uerbis
1.9  Aut aequare sciat,

nouum opus, pario de marmore surgit.
Hic dulces voluens latices et arundine, et aluo
Frondenti caput incinctus fons Pucius exit, 32) Vulgo "Il Pozzo", recte "Ad Puteos". Sl. Puc.
165  Vnde haustum e tota semper concurritur vrbe,
Ac mixtim tenerae certant haurire puellae.
Frugilegae haud aliter formicae olim agmine longo
Discurrunt dum forte hyemi noua grana recondunt,
Hae veniunt, redeunt, illae, et sub pondere

offendere, cui demum per omnes numeros obtemperare debeam propter difficiliorem ejus naturam et severitatem nulli hominum parem. Apud eum te non exigua authoritate pollere, aditum ad illum, facileque colloquium omni tempore, non observatis momentis, secum habere, ac desideriorum compotem ab ipso semper discedere scio. Quare saepius ad te scribere et secretarum rerum mearum curam confidentius inducor commendare, cujus amorem ac benevolentiam erga me, saepenumero perspectam habui. Rogo itaque, fac me quamprimum certiorem, si intelligere potuisti: num avunculus meus moram

tibi ob tam diuturnam istam tuam moram etiam vehementer irascitur, et quum accepta ab eo pecunia, qua te a creditoribus Viennensibus redimeres, nondum redemeris, neque domum redieris, etiam dejerat: nunquam posthac tibi suppeditaturum, quo te sustentes, tametsi ad Libitinam devenisses. Me, ut semper habuisti, habes tui amantissimum. Rogo mittas mihi Ursini Velii de rebus Hungaricis historiam, aut si malis, tute portes, quod et ipse malo; neque te taedeat: si pluris constabit, quam quae arca tua emere possit, supplebit mea, tibique claudetur nunquam. Brassicanis magna, sed majori majore

quandoquidem diu te nobis et fidiculis Austriaca factio Viennae Pannoniae torserat et carceribus exstinxerat. Quoties ego tunc vicem tuam indolui, quoties tui sum misertus, et maledictis fortunam istam tuam incesserim, quae nullibi adhuc tibi certam sedem constituere voluerit, et surgentem te semper nequitia sua, virtuti quippe tuae non tibi inimica quasi manu colliserit: equidem confido, te, cui animus meus apertus est, vel me tacente perspecturum facile, idque sine dubio crediturum; quum te sincero corde semper amaverim, meque abs te amari non vulgaribus argumentis cognoverim. Nunc

quae nullibi adhuc tibi certam sedem constituere voluerit, et surgentem te semper nequitia sua, virtuti quippe tuae non tibi inimica quasi manu colliserit: equidem confido, te, cui animus meus apertus est, vel me tacente perspecturum facile, idque sine dubio crediturum; quum te sincero corde semper amaverim, meque abs te amari non vulgaribus argumentis cognoverim. Nunc vero accepto certo nuncio, te esse in oppido Kesmark, vehementer ipsi mihi et gavisus et gratulatus sum, quod superesses et certe valeres, utererisque tanti viri contubernio ac patrocinio, statimque pro mea in te

Hieronymo Lasky, oro, commendes me et ita in gratiam ejus restituas, ut quicquid a maligno vel potius mendaci quodam homine ex Francia mali animi in me contraxerat, totum in bonum convertat, efficeque, ut me diligat, quemadmodum, si potest fieri, charissimos soleat; scis me eo etiam tempore ipsum semper coluisse et magnifecisse, quo illi cum avunculo meo non conveniebat, idque memor certe sapientis illius sententiae: ita amicis, inimicisque utendum esse, ut ex inimicis amicos, ex amicis inimicos sciremus nos aliquando habituros; quod nunc videre est inter hunc ipsum Lasky et avunculum meum.

pretio, accepi. Reliquum quicquid fuit, Jacobus frater tuus tamquam ex igne, solius mei nomen praetexendo, eripuit et divendidit, dum caetera omnia, quae apud alios reposita fuerant, utpote proscripti hominis diriperentur. Et quamquam ea, quae velut e naufragio correpta servaveram, tua semper duxi, tibi servavi: ab illa tamen die, qua legi litteras tuas avarissimas et beneficiorum immemores, aculeorum tuorum impatiens, omnia cum aliis in proscriptionem abire permisi, et ne hilum quidem, quod tuum posses dicere, apud me reliquum feci. Tristissimus haec ad te scripsi et invitus,

excepisti et alloquutus es, ut vix notissimum et charissimum hominem majore potuisses, quod ego nullis antea nec officiis nec meritis apud te promerueram. Verum omni amore atque obsequio, si quod a me in tanti viri ac praesulis usum abire possit, statui eundem sempiterne prosequi, et jussis ejus semper praesto esse, accedente huic scintillulae devotionis erga te meae ingenti igne laudum et magna vi praeconiorum, quae de virtutibus tuis Erasmus Gierlachonschy meus necessarius non raro, sed semper, nec apud me solum, sed apud omnes, quibuscum optimi quique nominari cupiunt,

a me in tanti viri ac praesulis usum abire possit, statui eundem sempiterne prosequi, et jussis ejus semper praesto esse, accedente huic scintillulae devotionis erga te meae ingenti igne laudum et magna vi praeconiorum, quae de virtutibus tuis Erasmus Gierlachonschy meus necessarius non raro, sed semper, nec apud me solum, sed apud omnes, quibuscum optimi quique nominari cupiunt, libens ac sedulo excitat et diligenter enumerat. Id itaque quicquid est, quod a me tuae amplitudini offertur ac dicatur, ex intimo cordis penetrali procedit, rogoque, accipe paterno animo, et me

quae inter me et Franciscum Baccium proxime contigerunt, ex equisonum nostrorum temulentia scito provenisse, nec arbitror eorum rixas ac jurgia tanti debuisse fieri, ut nostras succendissent, et amicitiam, quae mihi secum intercedit, aut violassent aut exstinxissent. Quandoquidem illum ego semper per Deum sincere amavi ac magni feci, et si vel timor vel adulatio non est suspecta, etiam colui. Quod ut confirmem, et integritatem meam, qua in amicos esse soleo, defendam, nunc etiam inter rixas eum observo, propter ejus non mediocrem eruditionem, meque idipsum facturum, mea constantia

etiam colui. Quod ut confirmem, et integritatem meam, qua in amicos esse soleo, defendam, nunc etiam inter rixas eum observo, propter ejus non mediocrem eruditionem, meque idipsum facturum, mea constantia ductum, posthac quoque polliceor, nisi me per calumniam ab se repulerit. Semper enim turpe duxi et illiberale, cito aut exili aut vili de causa ab amicitia discedere, quamquam et ipse praeceps in iram est, et ego in amicis ferendis pertinax, quamdiu non contemnar. Sed haec forsan dies et amici lenient, quae natura corruptior exacerbavit. Caeterum tantum abest, ut in his

Nicolao Bogaucio episcopo Dumnensi S. Quoniam soleo ad amicos meos charissimos eo longiores dare litteras, quo rariores, nostra hujus temporis nova largius perscripta accipe, quae quidem non existimo nova esse, quum jam inde a conciliata Turcae amicitia semper nobis et timenda et exspectanda fuere. Solimanum imperatorem Turcarum omnino irati animi erga nos esse, non dubiis argumentis percipimus, nec alia causa est, quam quod in mutuam concordiam principum christianorum proxime factam, Joannem quoque regem nostrum ivisse, et sanctissimae eorum

regem nostrum ivisse, et sanctissimae eorum unitati nomen dedisse, cumque Romanorum rege Ferdinando pacem composuisse intelligat. Quare potiri hoc regno festinat, quo privati, Christiani debiliores reddantur, ipse vero commodius arma ipsorum sustinere atque arcere possit, sciens Hungariae regnum semper christianae reipublicae fortissimum ac indefessum exstitisse propugnaculum. Venire itaque maturat cum ingenti exercitu et bombardarum apparatu, nec tamen, ut ab exploratoribus affertur, habet ultra quam centum quinquaginta millia equitum, janizariorum ad summum octo. Iter per Transalpinos

personaliter hiematurum, utinam non cum maximo nostro malo. Dicitur etiam jam et sanzachatus ex his provinciis decrevisse, ac alteri duorum filiorum, quos secum in castris duxit, Transsylvaniam, Moldaviam alteri, alias demum aliis simili ratione praecipuis viris dudum subscripsit. Rex noster, qui semper gessit christianum animum, nunc profecto, nec enim ulterius arte hostis duci potest, re ipsa, Deo favente, declarabit, quam male multi Christiani superioribus annis de se senserunt, eique falso conviciati sunt. Omnem ex Hungaria militem, omnes proceres, omnem nobilitatem ad se accivit,

precor et exoro. Donec enim eius rei exitum optatum intelligam, vix crederes, quantum doloris suffero, quantum molestiarum ac moeroris devoro. Neque mireris; quandoquidem, ut ommittam, quam obsequens, quam morigera in omnibus mihi semper extitit; tantam eius fidem, tantum erga me amorem sum expertus, quantum nullius hominis alterius amicae a nativitate mea. Juva igitur eam opera, studio, re atque industria tua, et utrumque nostrum salvum reddes, altero conservato.

essem indignissimus, vehementer agere audio. Retulerunt etiam pientissimum responsum, quod illi Maiestas Tua dederit: pro quo ego, si mille saecula superero, si mille mortes obiero, nunquam me satisfacturum certo scio; verum quoad vixero, fideli ac sedula servitute conabor me semper deditissimum et promptissimum Illi mancipium exhibere, Eidemque ut non reprehendendis moribus, quocunque modo his annis lapsus sim, probari possim, quemadmodum hucusque studui, advigilaturum posthac enixius polliceor. Quamquam autem illud, quod avunculus

mihi omnium miseriarum principium, omnium bonorum, si quidem aliquibus unquam sim usus, meta! O nequam fortunae meae conditionem! Sic mecum agit omni tempore, ut cum Tantalo quopiam: arridet saepe, illudit saepius, nunquam eadem, nunquam diu certa, nunquam stabilis, et me, ut fallentis mos est, semper varia semper pendula detinet, omnibusque in rebus meis, tum laetis tum prosperis, velut intercalarem, aut, ut Graeci dicunt, embolysmon quoddam, tristem ac sinistram sese ingerit, ut his ingratis vicibus totos dies affligat, tuncque gravius, quum jam jam comprehendere mihi

miseriarum principium, omnium bonorum, si quidem aliquibus unquam sim usus, meta! O nequam fortunae meae conditionem! Sic mecum agit omni tempore, ut cum Tantalo quopiam: arridet saepe, illudit saepius, nunquam eadem, nunquam diu certa, nunquam stabilis, et me, ut fallentis mos est, semper varia semper pendula detinet, omnibusque in rebus meis, tum laetis tum prosperis, velut intercalarem, aut, ut Graeci dicunt, embolysmon quoddam, tristem ac sinistram sese ingerit, ut his ingratis vicibus totos dies affligat, tuncque gravius, quum jam jam comprehendere mihi videor, quod

zaglavlje. Prva verzija. Antonius Wrancius Petro Royzio Maureae S. D. Erasmus meus necessarius, vir in me non mediocriter semper officiosus, nimis festinanter, et me inscio, ineptos hos, et tumultuarie dudum factos versiculos dedit in lucem et Gamrato Praesuli amplissimo dedicavit, tamquam fortasse meruissem ego a doctis legi, qui vix aspici

osculatus es manum eius? Nullus, inquam, antehac legatus sic male tractatus fuit sine mea culpa. Tua, inquit, culpa non fuit, sed ita factum est propter tuum dominum. Tunc nec venienti mihi, nec discedenti aut assurexit aut manum porrexit, quod alias semper fecerat. 10. Discessi Constantinopoli biduo ante festum Martini. Adrianopolim 6. die veni. Ibi Agapetus Fulcro me convenit, dixitque, legatum Polonum, quem ego sciebam, expeditum et donatum esse, fuisse

progrediatur. Credo, sic instructum fuisse ab Rhustan Bassa. Ulama Beg enim ab ipso dependet, est ei simultas cum Solimano Bassa. Hic etate, honore, opibus, rebus gestis superior est, illi spiritus addunt gratiam et affinitas principis. Jonus Beg semper est cum Solimano, Rhustan me presente nunquam eum admisit, nec permisit, ut cum eo loquerer. Itaque vellet honorem, laudem composite pacis ad se trahere. Nam si recta legati mitterentur Constantinopolim, sine dubio omnis honor ad Solimanum concederet, primarius

cuipiam eius feceris copiam. Nam etsi fortasse aptius recitata piacuit: vereor tamen, ne pensitatius lecta displiceat. Porro judicia publica, quibus non omnes litterati scripta sua feliciter committunt, quam varia semper, quam saepe iniqua consueverunt esse, non ignoras. Vale. Cracoviae XVII. Kalendas Junii 1543.

pietate, eloquentia facile principem, Nec non praestantissimum Stanislaum de Lasko Palatinum Siradiensem, consilio, grauitate, constantia eminentissimum, Retinuit me ipse Comes iisdem iniectis mihi vinculis, quibus iam pridem colligauerat. Siquidem a die, qua in eius familiaritatem ascendi, semper incredibili beneuolentia me complexus est: omnemque vim humanitatis in me non obscure exercuit. Cuius tam excellentis tamque beneuoli principis non modo non sum reluctatus voluntati, sed parui equidem haud inuitus: nam vinci humanitate semper turpissimum iudicaui. Hic

qua in eius familiaritatem ascendi, semper incredibili beneuolentia me complexus est: omnemque vim humanitatis in me non obscure exercuit. Cuius tam excellentis tamque beneuoli principis non modo non sum reluctatus voluntati, sed parui equidem haud inuitus: nam vinci humanitate semper turpissimum iudicaui. Hic igitur magnanimus Comes quum partim iuridicundo, partim aliis publicis et priuatis amicorum negotiis plurimum occuparetur, atque hic omnia fere symposiis definirentur, nolui bonas horas, quae superabant male collocare. Itaque dederam primos dies continuos lectioni

ex obliquis perplexisque ambagibus deducendo amicum in rectam et planam viam, sim accommodaturus omnes meas viuendi rationes ad tuas. Sed missa faciamus haec longa praeludia. Iam rem ipsam aggredere. Quoties inquit huc venio familiariter vtendi tui causa, semper inuenio te libris incubantem: nec satis putas diurnas operas in studiis collocare, maceras te dies et noctes isto labore non absque pernicie valetudinis: Haud secus me quoque imprudentem similis error per imbeciliorem aetatem inuoluerat: agitabar insanis cupiditatibus adipiscendae

palantes et vagi primaeuis illis temporibus, seorsum quisque incertis sedibus per siluas et campos agerent, parum differre a bestiis credebantur, quod sicut illae solum ventrem curarent, de recta quidem institutione viuendi nulla inter eos ratio extaret: sed postquam natura instigante, quae semper ad optima ocultis quibusdam igniculis hortatur, coeperunt habere congressus, miscere colloquia: coetus facere: coepere quoque paulatim etiam feros mores exuere, deinde aedificatis succaessu temporis domiciliis et vrbibus, quasi in vnum corpus coalescere. Tunc tenui quadam specie reipublicae,

rerum primaria, et ens sempiternum, quum creasset animas ad omne genus virtutis aptas, ut diximus, aequales immortalitate. Sed intellectus et rationis capacitate nonnihil diuersas: has quidem his, alias vero aliis secundum diuitias gratiae suae fecit aptiores, est autem infaelicis artificis semper simulare cupressum , vt ait Poeta. Quid vero de Deo sentiendum, cuius sapientia omnem cogitationem exuperat? quippe magnitudo diuinae mentis ex incredibili varietate rerum: quas creauit, dignoscitur. An dicemus eum nesciuisse, nisi ad vnum scopum sua tela dirigere, qui mirabili

emergit, ac fere malorum omnium caput est, Sed congenitam in natura cum ipsa anima, per quam appetimus nostri perfectionem et securitatem. Atqui non videmus hic quamdiu viuimus, quippiam tale illi oppositum, vnde satiatus animus conquiesceret, vltra mundum (quatenus magnus est) extenditur semper aliquid infinitum et immensum, cuiusmodi ipse est, appetens. Accusabimus ne deum iniusticiae, quod lenierit brutorum desideria, propositis omnibus ad eorum vsum: hominem vero torqueri velit aethernum cupiditatibus immodicis aestuantem? at quia dei sumus imago, consentaneum est,

AD ILLVSTRISSIMVM, ET MAGNIFICVM DOMINVM, STANISLAVM COMITEM DE GORCA, PALATINVM POSNANIENSEM ET COMITEM Iacobi Gorscii, in Tranquillum Andronicum Praefatio Paraenetica. Voluntas nusquam, occasio semper, Illustrissime Comes, studii mei, erga Illustrissimam Magnificentiam vestram demonstrandi mihi defuit. Nam et Illustrissimae Magnificentiae vestrae ea amplitudo est; ut opera me ulla in re opus non habeat: et rerum mearum privatarum ea est ratio; ut nunquam adhuc usus venerit; ut aut opera,

Reipublicae (quo in genere Illustrissima Magnificentia vestra principem locum in hoc regno, a maioribus suis, haereditate et perpetua successione traditum tenet) ea ad me hominem privatae vitae deditum, ac litterarum studiis in umbra abditum, nihil pertinere semper iudicavi. Nunc autem ea tempora incidere video; ut institutam vitae meae rationem mutem, tuamque Illustrissimam Magnificentiam interpellem, ad tuumque; amplissimum patrocinium, et authoritatem amplissimam Gorcanae prosapiae haereditariam confugiam necesse esse iudicavi. Non quod equidem res

toto regni corpore, membra eius quaecunque illa et ubicunque fuerint, pariter vel everti, vel debilitari, et affligi necesse est. Quamobrem, qui Rempublicam humeris suis sustinent, ac eius commodis, ornamentis, et stabilitati operam navant; magno honore et omnium amore, digni sunt semper habiti. Iis enim omnes privati, et vitam, et fortunas, quas tuentur debent: cum in eorum praesidio, cura, vigiliis, commoda, ornamenta, facultates, atque fortunae illorum, et consistunt et vigeant. Quo nomine, tibi, et prosapiae vestrae Gorcanae Illustrissime Comes, omnes huius inclyti Regni

quas tuentur debent: cum in eorum praesidio, cura, vigiliis, commoda, ornamenta, facultates, atque fortunae illorum, et consistunt et vigeant. Quo nomine, tibi, et prosapiae vestrae Gorcanae Illustrissime Comes, omnes huius inclyti Regni cives multum debent: domus vestra amplissima, regni huius semper vel praecipua columna fuit; cui huius regni totum aedificium incumberet, ac egregie ab ea sustentaretur. Non refero Illustrissime Comes merita maiorum tuorum in hoc regnum: non maxima bella ab eis confecta: non legationes Reipublicae salutares obitas: vicinorum impetus a regno repressos;

onus esse video, quam ut humeris meis impositum perferam. Et propterea totam eam vel maiorum Illustrissimae Magnificentiae vestrae, meritorum in hoc regnum commemorationem praetermitto. Praestare enim viri magni de rebus amplissimis et virtute insigni tacere; quam non pro dignitate carum dicere, semper senserunt atque monuerunt. Ut autem nunc ad Illustrissimam Magnificentiam vestram venirem, et meo scripto eam interpellarem, causa ea fuit. Cum nuper orationem Phillipi Callimachi, hominis eruditi sane, in qua ille ad praesidia paranda, pecuniamque

etiam velle testabitur, atque te ut ducem sequetur. Quod cum ita sit Illustrissime Comes, totum studium tuum, curas omnes, et cogitationes tuas, ad Reipublicae omniumque nostrum salutem conferre debes. Ut quemadmodum maiorum tuorum huius regni salus et dignitas beneficiis, et conservata, et aucta semper fuit; tuo beneficio nunc conservetur, et in tuo patrocinio, vigiliisque acquiescat. Multa sunt, quae magnam spem salutis regno polliceantur: Habemus regem strenuum: et omnium eorum laborum, quos bellum secum trahit, contemptorem, ac victorem: est summa in eo prudentia: est rerum

sanandus: discordiae ordinum, quae Rempublicam universam convulnerant, atque consensum ordinum dissolvunt, tollendae, et flamma odiorum extinguenda. Hoc enim malo, in viscera nostra deseviente, nulla salus et publica et privata speranda: Discordia enim magnarum rerum publicarum dissolvendarum semper causa fuit. Quid Romana Republica aut sanctius legibus, aut robustius armis fuerit, quae ab occasu solis, ad ortum usque et arma circumtulit, et imperium promovit; cui nemo resistere auderet, omnes parerent, ac ultro etiam in sua iura concederent? quae tamen tam potens foris Respublica uno

honoribus et gloriae se decorari cupiant, persuadet. His artibus prosapia tua amplissima, Comes Illustrissime tantum splendorem, qui oculos nostros perstringit, sibi peperit: hanc tantam gloriam vestram, et opes amplissimae, et authoritas summa consecuta. Hanc laudem equestris ordo propriam sibi semper esse voluit: atque ut fide erga suos reges; ita rei militaris gloria princeps aliarum gentium esse contendit, atque ut haereditatem a maioribus sibi traditam retinuit. Quod decus gentis nostrae viresque invictas regni, nihil aliud praeter odia, discordias, atque dissensiones intestinas,

EPISTOLA TRANQUILLI ANDRONICI DALMATAE Ad Illustrissium et Magnificum Dominum Andream Comitem a Gorca, Castellanum Posnaniensem, ac summum Maioris Poloniae Capitaneum. etc. Illustrissime et Magnifice Domine, mea quidem sententia semper fuit, eos compendiario itinere ad gloriam incedere; qui vel conscriptis fidelissimis praeceptis hortantur ad virtutem, vel adiecerunt animum ad tuenda et augenda communia commoda. Quod genus hominum antiquitas plane gratior et liberalior divinitati consecravit. nec alia via propius accedimus

excidio defenderent. His et aliis huiuscemodi nobilitatem alloquerer, si causa, ut dixi, postularet, flagitaret necessitas, tempori et moribus, eorum conveniret. Sed nimirum hoc quoque supervacuum foret, quasi calcar addere sponte incitatis ad cursum. Nam quanto semper hic ordo flagravit armorum libertatisque retinendae studio, non obscurum est: ac mihi quidem videtur ad bellicam laudem et libertatem esse natus. Nec sane video, quo alioqui pacto, non dicam dignitatem hanc, sed spiritum et vitam, tam diuturnis temporibus circumfusi pene undique magnis

expertes fuerunt: qui saepe, quum extrema supplicia meruissent, ipsius clementia servati sunt. Quare non temere adducor ut credam, Deum iustum remuneratorem humanarum operum, propter aequissimi mitissimique regis excelsas virtutes, animumque gerentis adversus cupiditates, et fortunae blandimenta semper invictum; et dedisse vobis clarissimas victorias de hostibus, et hanc diuturni otii peperisse huic regno tranquilitatem. Quod quidem vobis non magis fructu, quam recordatione iucundum esse debet. Quum enim terrae mariaque per hos annos armis streperent, quum arderent bello in Europa regna

dignum opinione omnium praebeat. Quanquam gravissimam iacturam vestra Respublica patietur, quum Rex ille optimus et sanctissimus plenus anis et gloria rerum gestarum, decedens ab humanis in coelum subvehetur, ascriptusque concilio Divorum consecrabitur: quod optamus in sera tempora protrahatur: semper enim immature decedet vestrae Reipublicae quandocunque decesserit; tamen haud mediocriter solabitur dolorem vestrum, quod filium summae spei, paternisque vestigiis incedentem, et sese componentem ad exemplar veri, iustique principis, reliquerit vobis regni successorem. Quum igitur et

praecipitati sunt. Ego vero tantum abest, ut postulem meis admonitionibus dari locum, ut quacunque viam elegeritis, quae salutaris huic regno futura sit, desiderio meo satisfactum esse credam. Nihil enima aliud a me agitur, nisi ut res vestrae diu sint incolumes et fortunatae: ac me semper iuvabit conscientia, neque fidei, neque amori, neque officio, neque consuetudini meae defuisse. Expedita causa mea. Nunc ad alteram partem reprehensionis respondeo. Si quicquam infra Lunae circulum stabile aut aeternum haberi posset, non modo faverem quietis rebus vestris; sed etiam ducerem

Vt doleat mater coram sua pignora cernens
Seruitio abduci Rex Solymanne tuo.
Denique tormenta inuenies hoc scripta libello
Horrida, Christiadûm quae pia turba luat. INVICTISS. ROM. IMP. SEMPER AVGVSTO CAROLO QVINto, Bartholomaeus Gyurgieuits, clientum minimus et deditissimus. AIT Dido apud Vergilium:
Non ignara mali, miseris succurrere disco. Est enim naturale, eas aliorum calamitates misericordia prosequi, quas tu aliquando perpessus es. Ego igitur,

QVOMODO CHRISTIANI in bello a Turcis capti distrahantur. EXPEDITIONEM ADVERsus Christianos suscipienti Turcarum Imperatori, inter reliquos mercatores semper comes est ingens turba mangonum et lanistarum, camelis insidens: hij in spem mancipiorum longissimas cathenas secum deferunt, in quibus facile quinquageni aut sexageni per seriem colligantur. Idem quoscunque non absumit hostilis gladius, a praedatoribus emunt, quod illis

soluunt. Si parentes soluere nequeunt, ad liberos suos in seruitutem uendendos compelluntur. Alij in catenis uincti, ostiatim obambulant ad stipem emendicandum, quod si ne ita quidem soluendo fiunt, perpetuis carceribus mancipantur. Iam cum omnia officia praestiterint, adhuc semper ius est Turcae optimum quenque ex liberis deligere, quem circuncisum summotumque a conspectu parentum in militiam alit, nec unquam ad parentes redit: et primum, quia puer facile Christum obliuione dediscit, mox etiam parentes et consanguineos, adeo

(qua MEHEMMETVM aiunt natum fuisse) a quibusdam religiosissime colitur. DE QVADRAGESIMA eorum. HAbent etiam Quadragesimam sua lingua ORVTZ appellatam, ieiunantes unum mensem, et unam hebdomadam singulis annis, at non semper eundem, sed si (uidelicet hoc anno) ieiunauerint Ianuarium, sequenti Februarium, pergentes serie, ita ut duodecim annorum decursu, unum et duodecim hebdomadas loco decimae offerant Deo. Cum ieiunant, toto die nihil gustant, ne panem quidem, aut aquam. Deinde uisa

Bibliographia locorum inventorum

Beneša, Damjan (1476-1539) [1534], Epicedion in morte Jacobi Boni, versio electronica (, Dubrovnik), 263 versus, 1707 verborum, Ed. Đuro Körbler [genre: poesis - carmen; poesis - epicedion] [word count] [benesadepicedbun].

Beneša, Damjan (1476-1539) [1534], Epistulae ad principes, versio electronica (, Dubrovnik), , 1867 verborum, Ed. Vlado Rezar [genre: prosa - epistula] [word count] [benesadepistulae].

Grangya, Petar (fl. 1535) [1535], Epistolae duae, versio electronica (), Verborum 445, Ed. Vincze Bunyitay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [grangyapepist].

Vrančić, Mihovil (1507 - ante 1571) [1535], Error devius virginis Ruthenae, versio electronica (), 1194 verborum, 178 versus, Ed. Darko Novaković [genre: poesis - elegia] [word count] [vrancicmerror].

Kabalin, Grgur; Tolimerić, Ilija (m. 1537?) [1536], Epigrammata in codice Natalis, versio electronica (), 93 versus, verborum 644, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [aavvepigrnatal].

Tolimerić, Ilija (mortuus 1537) [1537], Ad senatum populumque Spalatensem encomium, versio electronica (), 36 versus, 253 verborum, Ed. Miroslav Marković [genre: poesis - carmen] [word count] [tolimerilaud].

Bolica, Ivan (c. 1520 – 1572) [1538], Descriptio Ascriviensis urbis, versio electronica (), 2842 verborum, 331 versus [genre: poesis - epica; poesis - descriptio] [word count] [bolicaidesc].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1538], Epistulae anni 1538, versio electronica (), Verborum 4332, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1540], Epistulae anni 1540, versio electronica (), Verborum 996, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1542], Petro Royzio Maureae, versio electronica (, Kraków), Verborum 186, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist15420110].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1543], Commentarius rerum actarum Constantinopoli anno 1542. Versio electronica (), Verborum 4922, Ed. Srećko M. Džaja Guenter Weiss [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfconst].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1543], Paulo Murany epistula, versio electronica (, Alba Iulia), Verborum 101, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist15430516].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1544], Dialogus philosophandumne sit, versio electronica. (), Verborum 8149, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfphilos].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1545], Ad optimates Polonos admonitio, versio electronica (, Cracovia; Polonia), Verborum 8436, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio; prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfpolonos].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], De Afflictione, Tam Captivorum Quam Etiam Sub Turcae tributo viventium Christianorum : cum figuris res clarè exprimentibus ; Similiter de Ritu, deque Caeremoniis domi, militiaeque ab ea gente usurpatis ; Additis nonnullis lectu dignis, linguarum Sclavonicae & Turcicae, cum interpretatione Latina, libellus (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbafflictio].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report