Your search found 63 occurrences

Click here for a KWIC Report

This page contains the first 25 occurrences. Please follow the link(s) at the bottom of the page to see the rest of the occurrences your search found.

Et Samaritanis Christum simul et Solymitis
Prędicat et quę sint inde tenenda docet.
5  Transit ad Hispanos atque his monstrauit Iesum,
Mox repetit fines, gens recutita, tuos.
In quibus Hermogenem sibi subdidit atque Philetum,
Qui freti magicę uiribus artis erant.
Iudeos etiam lustralibus abluit undis:
10  Hinc Abiatari pertulit inuidiam.
Ipse Abiatarus mitris et honore superbus

nec in illo ueritatis lumen esse iudicauit, qui oculorum lumen amittere dignus fuit, sed in illo, qui, dum ueritatem doceret, eum, qui ueritati repugnabat, in tenebris reliquit. Philetes quoque, Hermogenis magi discipulus, cum Iacobo Maiore de fide certamen iniit. Victus autem credidit et ad magistrum suum reuersus: Magus abieram, inquit, redeo Christianus. Indignatus Hermogenes Phileten, ubi constiterat,

reliquit. Philetes quoque, Hermogenis magi discipulus, cum Iacobo Maiore de fide certamen iniit. Victus autem credidit et ad magistrum suum reuersus: Magus abieram, inquit, redeo Christianus. Indignatus Hermogenes Phileten, ubi constiterat, incantationibus fixit, ita ut se loco mouere non posset. Tunc apostolus sudariolum suum misit, cuius tactu liberatus Philetes, discipulum diaboli relinquens, adhesit discipulo Christi.

Phileten, ubi constiterat, incantationibus fixit, ita ut se loco mouere non posset. Tunc apostolus sudariolum suum misit, cuius tactu liberatus Philetes, discipulum diaboli relinquens, adhesit discipulo Christi. Rursum tamen Hermogenes imperat spiritibus, ut extemplo ambos coram se uinctos sisterent. Sed in foueam, quam fecit, ipse incidit. Profecto enim spiritus ne tangere quidem Dei seruos potuerunt. Supra illos in aera pendentes

ambos coram se uinctos sisterent. Sed in foueam, quam fecit, ipse incidit. Profecto enim spiritus ne tangere quidem Dei seruos potuerunt. Supra illos in aera pendentes fremebant ac lamentabantur, quod ab Hermogene missi, ut eos ligarent, ipsi igneis catenis ligati ibidem detinerentur. Expediti tandem, et apostolo quam mago obsequentiores facti, Hermogenem ipsum uinculis complicatum in medium adducunt, nihil pręterea ei mali

seruos potuerunt. Supra illos in aera pendentes fremebant ac lamentabantur, quod ab Hermogene missi, ut eos ligarent, ipsi igneis catenis ligati ibidem detinerentur. Expediti tandem, et apostolo quam mago obsequentiores facti, Hermogenem ipsum uinculis complicatum in medium adducunt, nihil pręterea ei mali inferre iussi. Qui deinde libertati redditus, ab apostoli latere discedere non audebat, nequid grauius a demonibus pateretur, donec baculo eius

explicare, suasque cogitationes expedire, ita ut quandam summam ideamque noticiarum inde sumptarum conficiat, nisi saepius eadem repetat, ac cogitatione eis immoretur. Scaliger percommode in quit, Parenthesis omnis modi προσβολὴ, aut (ut Hermogenes) πρόσληψις accessio aut adiectio, περιβολή amictus aut complexio, quae rem nudam vestit circumstantiis: ut cum additur aut genus, aut species, aut circumscriptio, aut totum, aut pars, aut persona,

quae ambitum conficiunt. Tales vere sunt istae Pauli circuitiones, ut forte a talibus figuris sermonis nomen hoc sit quasi abusive traductum ad eas formas, ubi quoquo modo in plurium verborum coagmentatione ultima primis respondent, eave quasi respiciunt, quas nunc Periodos nominant. Hermogenes etiam scribit de circulari forma sermonis, ubi eadem vox est initio et in fine, ut sic cauda videtur reflecti ad suum caput, dum primum vocabulum repetit. Hoc genus orationis etiam Demosthenes in exordio suae ipsius celeberrimae orationis pro corona exprimit: ut sicut a voto aut

aut efficaciam sermonis facere, sed tamen interdum etiam grandem sermonem reddere, non raro ante oculos rem proponere, et denique etiam ornatum aut venustatem gratiamque singularem sermoni afferre. Quae quidem profecto amplissima praeconia huius figurae sermonis sunt. Eadem etiam Hermogenes ponit de vi repetitionum: sed ipse eas generali nomine Epanalepseos vocat. Sunt porro apud Rhetores variae repetitionum species, quae etiam inter Schemata numerantur. Anaphora, cum ab eodem initio plura membra inchoantur. Anastrophe, cum idem est finis plurium colorum.

proprietatem et tenuitatem descendit, modo contra ad oratoriam grandiloquentiam extollitur, modo denique utrumque in unum commiscens medium quiddam efficit, aut certe alternatim, prout auditoris utilitas postulat, tum res tum sermonis genus commutat. In grandi idea sermonis ponit Hermogenes primum dignitatem: eam vero dicunt aestimari magnitudine rerum ac sententiarum, cum de rebus divinis, de regnis ac politiis, de bellis ac exercitibus, de magnis urbibus ac regionibus sermo est. Hîc vero non tantum grandes, sed et plane caelestes res tractantur, nempe de Deo, de eius

Alias non admodum copiosus aut ornatus: alias pro rei natura factus, et quasi ex ipsismet rebus nascens, non exingenio aut industria scriptoris: alias apertus et propalam id agens, quod agit: alias minime malitiosus, fucatus aut fraudulentus: alias communis ac proprius aptusque, et non figuratus. Hermogenes dicit simplices sententias esse communes, ac omnibus usitatas, nihilque admodum profundi et astute cogitati habentes, aut etiam aliud quid celantes. Scaliger dicit, simplicem sermonem opponi amplificato. Sermo igitur Scripturae, non ita est simplex, ut sit rudis rusticusve,

peccatis, Deus pro sua misericordia convivificavit cum Christo. Sequens quoque oratio simili plenitudine conferta est. Tale emblema aut evagatio est etiam sequenti capite inde ab initio secundi versus usque ad finem decimitertii: decimoquarto autem resumitur initium. Tali vero schemate, dicit Hermogenes, fieri peribolas et mestotita aut densitatem sermonis. Caput ad Col. 1 ferme totum constat hac dicendi ratione. nam primum prolixe exponit, additis subdivisionibus ac commoratione, quam multiplicem pietatem illis a Deo precetur: deinde simili sermonis plenitudine ostendit,

comprobans illud iudicium, talem se etiam coram sermone esse velle ait. βάρος etiam potentiam solet significare, sicut Diodorus scribit, Philippum timuisse gravitatem civitatis Olynthiorum: et manus graves pro robustis ab Homero celebrantur. Caeterum Hermogenes gravitatem styli vocat, cum est acerbus, obiurgans, accusans et expostulans. Sive igitur potentiam aut robur sermonis intelligas, sive hasce quasdam quasi praeceptoris virgas, quibus eos liberius et asperius flagellabat, non multum, ut opinor, a vero sensu aberrabis. Nec

habet crebras Epanalepses propter prolixitatem aut abscuritatem praecedentis membri: de qua figura alibi dixi. 1 Ioan. 1, Quod vidimus, et audivimus, id annunciamus vobis, etc. repetit initium Epistolae ob multa inserta, ut addat plura, sitque connexio manifestior. Quod genus Hermogenes ad plenitudinem styli refert. Ioan. 5, At ego habeo testimonium maius, quam est Ioannis. Opera enim, quae dedit mihi pater ut ea perficerem, ipsa opera quae ego facio, testantur de me, quod pater miserit me. Ubi ipsa opera resumitur ex praecedentibus continuandae dilucidius orationis

ciborum genera qualia apud Iudaeos fuerint 351. 352 Ciceronis copia Romanorum plebi cur apta 285 locus 191 in Cinere, cilicio et ieiunio poenitentiam agere 309 cingula Iudaeorum qualia 337 circularis forma sermonis quid Hermogeni 247 circulus Pauli 248 circumcisio quatenus iustitiae signaculum 238 circumitus quot membra habeat 265 circumstantiae cur alias obscurent alias illustrent orationem 240. sex 19. 20. inde circumstantiarum

introducuntur 31. 32 in Studiis omnibus primarium praeceptum quod 22 stulto quomodo sit respondendum 225 per Stultum quid Salomon indicet. ib. stylus connexus et pendens, quid incommodi pariat 2 styli gravitas quid Hermogeni 290. lapsus 247 styli plenitudo 279 styli sacri consuetudo 240 in Suadendo diversitas qualis 225 subiectionis aut evidentiae vim in sermone quae figurae praestent 278 substantia hominis cur imago Dei 375.

Vir sapiens simulat dissimulatque loco.
13.29.1  Dum cupit et mordax, et haberi Luca facetus,
13.29.2  Iactat in Hermogenem scommata amara senem.
13.29.3  Hermogenes ridet, ridentem Luca caveto.
13.29.4  Qui sapit, is simulat, dissimulatque loco.

Vir sapiens simulat dissimulatque loco.
13.29.1  Dum cupit et mordax, et haberi Luca facetus,
13.29.2  Iactat in Hermogenem scommata amara senem.
13.29.3  Hermogenes ridet, ridentem Luca caveto.
13.29.4  Qui sapit, is simulat, dissimulatque loco. Vera haereditas.

3.112.7  Quidquid id est, praestat variae non credere formae,
3.112.8   Nec pulchri haud stabili fidere judicio. 113. Ad Hermogenem sero sapientem.
3.113.1  Quid sit opus, nescis in praesens; re male gesta
3.113.2   Scis tantum, fuerit quidnam opus, Hermogene.
3.113.3  Sera nocet misero sapientia, noscitur

113. Ad Hermogenem sero sapientem.
3.113.1  Quid sit opus, nescis in praesens; re male gesta
3.113.2   Scis tantum, fuerit quidnam opus, Hermogene.
3.113.3  Sera nocet misero sapientia, noscitur error,
3.113.4   Ut frustra erroris te modo poeniteat,
3.113.5  Eversam et plores post navim denique, viso,

5.155.5  Qui vis cunque, esto; liceat modo dicere de te:
5.155.6   Qualis hic est hodie, cras mihi talis erit. 156. In Hermogenem inficetum narratorem.
5.156.1  Narras, quae spernam, narret si Tullius ipse,
5.156.2   Romani princeps et pater eloquii:
5.156.3  Quos equidem haud norim

5.156.3  Quos equidem haud norim norim] Krša : norit Radelja , quo morbo quisque laborent,
5.156.4   Opponas morbi quid remedi, Hermogene,
5.156.5  Sanguine quis misso, quis ducta leniter alvo alvo] Krša : aulo Radelja 5
5.156.6   aeger

5
5.156.6   aeger Apollineae senserit artis opem.
5.156.7  Haec somnos faciant, quamvis narrata diserte;
5.156.8   Quid, cum narrantur more tuo, Hermogene?
5.156.9  Quid cum haeres? Cum te revocas? Cum fine sine ullo
5.156.10   Auribus inculcas, quod satis audierim?
5.156.11  Turbas, confundis, permisces? Clara fuere

5.167.7  Voci parce, oro; nulla est jactura, loquentem
5.167.8   Si te nec sessor proximus audierit. 168. Ad Cinnam de Hermogene medico.
5.168.1  Morbum, Cinna, tibi metuis; levis est tibi morbus,
5.168.2   Morbum ni veniens ingravet Hermogenes.
5.168.3  Hunc tibi ego metuo: nil non lethale pusilli

168. Ad Cinnam de Hermogene medico.
5.168.1  Morbum, Cinna, tibi metuis; levis est tibi morbus,
5.168.2   Morbum ni veniens ingravet Hermogenes.
5.168.3  Hunc tibi ego metuo: nil non lethale pusilli
5.168.4   Fit morbi, admota quod juvat ille manu.
5.168.5  Pestem, credo, aliquam saevus, quacumque tulit se,

Bibliographia locorum inventorum

Marulić, Marko (1450-1524) [1496], De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica (, Split), Verborum 186963, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarinst].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars secunda, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis2].

Pir, Didak (1517 – 1599) [1596], Cato minor, sive disticha moralia, versio electronica (), versus 5366, verborum 40443, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - ode] [word count] [didacuspcato].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1794], Epigrammata, versio electronica (), 20870 versus, verborum 170058, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epigramma] [word count] [kunicrepigr].

Retrieve all occurrences

Click here for a KWIC Report