Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: Sacr.* Your search found 6555 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 601-700:601. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 205 | Paragraph | Section]
602. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 205 | Paragraph | Section]
603. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 206 | Paragraph | Section]
604. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 206 | Paragraph | Section]
605. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 206 | Paragraph | Section]
606. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 207 | Paragraph | Section] haesit.
607. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 207 | Paragraph | Section]
608. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 207 | Paragraph | Section] in auris
609. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 207 | Paragraph | Section]
610. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 208 | Paragraph | Section]
611. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 208 | Paragraph | Section]
612. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 208 | Paragraph | Section] minoris.
613. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 209 | Paragraph | Section] Aegypti veniens ad oras
614. Šižgorić, Juraj. Odae de apostolis, versio... [page 210 | Paragraph | Section]
615. Šižgorić, Juraj;... . Epigrammata minora, versio... [Paragraph | SubSect | Section]
616. Šižgorić, Juraj;... . Epigrammata minora, versio... [Paragraph | SubSect | Section]
617. Šižgorić, Juraj. De situ Illyriae et civitate... [Paragraph | SubSect | Section] magnos enim magna decent — humanitas tamen tua, cum sit tanta, nostrum donum non abjiciet quasi rusticanum. Et, ut Persius (1) Persius ipse commemoro:
618. Šižgorić, Juraj. De situ Illyriae et civitate... [Paragraph | SubSect | Section] nomen imperio fuit dignum, quem Dalmatam fuisse omnis testatur historia, quamvis in Christi martyres fuerit crudelissimus. Et Caius Dalmata Caius papa foelicissimum assecutus fuit nomen, quandoquidem summum tenuit pontificatum. Hic inter caetera sacram vestem, qua in sacris solennitatibus utitur levita et in pontificalibus antistes, a patria appellavit Dalmaticam. Quid dicam de Hieronymo, Hieronymus qui omnes ecclesiae doctores praestitit elegantia Graecam callens literaturam et Hebraicam et omnium divinarum
619. Šižgorić, Juraj. De situ Illyriae et civitate... [Paragraph | SubSect | Section] nomen imperio fuit dignum, quem Dalmatam fuisse omnis testatur historia, quamvis in Christi martyres fuerit crudelissimus. Et Caius Dalmata Caius papa foelicissimum assecutus fuit nomen, quandoquidem summum tenuit pontificatum. Hic inter caetera sacram vestem, qua in sacris solennitatibus utitur levita et in pontificalibus antistes, a patria appellavit Dalmaticam. Quid dicam de Hieronymo, Hieronymus qui omnes ecclesiae doctores praestitit elegantia Graecam callens literaturam et Hebraicam et omnium divinarum rerum tenens scientiam?
620. Šižgorić, Juraj. De situ Illyriae et civitate... [Paragraph | SubSect | Section] pontificalis basylica basylica Iacobus maior magna veneratur veneratione
621. Bunić, Jakov. De raptu Cerberi, editio... [Paragraph | Section] priorum.
622. Bunić, Jakov. De raptu Cerberi, editio... [Paragraph | Section] Mox ait, "ad caelum raptus, quoi Dardana pubes
luminis oras
laudes, dum adhuc
viveret, adolescens quidam Spalatensis egregia spe et animi et
ingenii praeditus heroico carmine persecutus est, quod huic loco
intexere placuit.
magistro Ludovico Valentiae Ferrariensi theologo atque philosopho excellentissimo praeceptori suo s. p. d.
Cum omnis philosophandi scientia in rationalem, moralem, naturalemque partem sit distributa, quantum hactenus tu in dialectica, quantum in physica, et in sacra etiam theologia legendo disputandoque tum Romae, tum alibi per cuncta fere
namque ipsius nature imperio intime quedam gaudii flamme in cuiusque vultibus
excuti maxime solent, quando communis omnium salus lapsa pene erigitur ac
servatur a discrimine tempestatum portum tandem securitatis ingressa componitur.
Sacrarum deinceps virginum impollutus ordo gloriam Deo cnait et tantum pro
felicissimo incolumitatis tue statu securus preces effundit, in quo tota earum
salus sita esse videtur, cum prius tamen pro civitate nostra, pro
qui debeas
Romani nominis nutancia fata suscipere et tanti conatus subire molem.
Sed ut te a puero aspiciam, christianissime rex, a primis annis totum te sibi
bone artes non invitum quidem
et natura coniecerit, ut velud exemplum quoddam ac spectaculum nobis propositus
esse videaris, in quo contemplemur (ut hoc iterum dixerim), quantum in homine
virtus possit. Hec a te plurima virtutum decora parata si velim persequi,
sacratissime rex, et me dicentem angustia temporis deseret et ingenioli mei
mediocritas nimio pondere depressa succumbet. Quas qui iam dudum amplecti velit,
mentem sibi a Deo inmortali exoret, que tantam
quo laudum nomine honestandus, qui Boemie tue ferocissimos in bella populos non
armis, sed pacis artibus, prudencia et consilio, domuisti. Arma namque pariunt
cedes, sanguinem, truncos cadaverum passim iacencium, depopulaciones, rapinas,
sacrorum direpciones, captivitates puerorum ac matronarum predas, virginum
stupra, iacturas denique et gencium et civitatum. Pax vero, que est cum iocunda
tum salutaris, dirruta instaurat, instaurata exornat, civitatem adauget, imperia
Gaudebit profecto e tuo sinu Socratico missa fieri peregrina et diversarum
gencium incola. Si per te vitam capiet, tibi debebit et tanquam in tuo penu
nutrita durabit nec unquam in senium verget. quis enim te doccior,
quis in sacris studiis sublimior, quis in omni
vite colore (ut omittam fidem et integritatem, precipuas virtutes tuas)
prestancior, quibus sane ornamentis cum apud omnis terrarum principes maximam es
auctoritatem
ratione incedendum. Sed nobis nunc de diuina essentia sermo est, non de natura
humana. Mouetur itaque deus (ut dicebam) non hominum affectibus aut his, qui nobis
sunt cum reliquis animantibus communes, quod utique absurdissimum esset: sed mouetur
ille quidem effectibus (sic enim eos doctores sacri appellant) et sua quadam diuina
et peculiari ratione, quam humana assequi mente uel difficile, uel impossibile sit:
et quemadmodum probos homines et cum uirtute uiuentes diligit, ita malos ira et odio
prosequitur: alioqui inter uitia et studiosas actiones nil interesset.
Cur
ipsius que mysteriorum sunt plena ab oratione tanquam uero passionis sue
initio potissimum exordiar: fuit enim oratio illa tam sedula, tam ardens, tam
laboriosa: ut non modo gemitum: non modo lachrymas: sed etiam sudorem et quod omne
anxietatis genus plurimum exuperat: guttas sanguinis ex sacro illo uenerandoque
corpore expresserit: et factus (inquit
requiescite: ecce qui me tradet prope est. Dormiebant enim preter Judam
ceteri omnes: is nanque accepto iam facinoris sui stipendio: coactaque pessimorum
hominum manu
ille qua erat mansuetudine
proditorem suum reiicere uoluit. Perge porro: sed quid tandem hic restat nisi ut
uoce tota in clamorem prorumpam? O scelerate
proposita de eo:
deque
sed
Trahitur inquam
aliquis ad lapideam columnam deligatur. Aderant ibi
carnifices ad pulsandos homines exercitatissimi. circumsistunt columnam. expediunt
flagra. preparant sese (horret animus cetera persequi) attollunt sacrilegas
manus. ingeminant percutiunt. uerberant diu. acriterque totis uiribus: cedebatur
sacrim illud uenerandumque corpus. cedebatur deus et parens et saluator noster: atque
ita cedebatur ut non capiti. non ori. non ipsis etiam oculis parceretur. Hem bone
feriebant eum crebris ictibus homines illi
scelestissimi. intumescebat atris plagarum uestigiis totum corpus: disruptaque
uerberibus cute sanguis in terram undique diffundebatur: atque ubi iam tortores: et
essent quodammodo tormenta ipsa defessa:
Beatissime Pontifex quam aperte omnia hec diuini Israelitici uates
predixisse uidentur: quam bene dies diei eructat uerbum et nox nocti indicat
scientiam. quam decenter rota in medio rote collocatur: quam manifeste abyssus
abyssum inuocat, idest prisca illa hebreorum lex noue huius nostre sacra declarat:
et quodammodo inuocat mysteria: in uoce catharactarum tuarum: hoc est ipsorum
prophetarum uoce. Atque de hoc ipso alibi etiam legimus: Posuit tenebras
latibulum suum uetus scilicet testamentum: quod ipsis erat obscurum
figuris. In circuitu eius tabernaculum eius:
mundi Saluator. eleuatur a terra
hominum Redemptor. expandit tota die manus suas. posuerunt enim lignum in pane eius:
et cornua in manibus eius. foderunt manus eius et pedes eius: dinumerauerunt omnia
ossa eius. distillant manus eius mirrham: et digiti eius guttas. Eleuatio enim
manuum suarum sacrificium uespertinum. De cuius supplicii atrocitate quid ego multa
dicam? cum omnes sciant quantus sit dolor eas corporis partes ferro
transfigi: que plurimis sunt contexte neruorum coeuntium fibris: ubi pene omnis
uiuacitas sedes suas: et quasi arcem quandam retinere uidetur.
tanto dolori. tante pietati queso
recludite: qui status: que conditio: qui erat tunc animus miserrime matri. Ego
certe uidere uideor perennes lachrymas: mestissimos eiulatus: dispersos crines:
manus sanctissimas modo faciem: modo caput plangentes. Sed age omittamus hec omnia:
cum eadem sacri etiam euangeliste consulto fortassis omiserint et Mariam uirginem
nihil aliud nisi uerba illa notissima orbitatis clamantem nobis ante oculos
proponamus: Mi Jesu dulcissimum quondam: nunc uero amarissimum mihi nomen: sic
tu obsecro sponsam tuam deseris? Sic matrem miseram destituis
per uiam attendite et uidete si est dolor
sicut dolor meus. Nonne hec uerba omnes comprehendunt calamitates? Non
uidemini nunc uobis uniuersos audire miseros? Quis tam fuit tempore illo durus et
ferreus: quis tam inhumanus preter impios iudeos. preter sceleratos iudeos. preter
sacrilegos iudeos: qui non eius fletu ac querelis commoueretur? et quis fuit quin
lachrymas emitteret? quin tantum hunc dolorem. tantam hanc calamitatem pio aliquo
affectu prosequeretur? Cui igitur comparabo te uel cui assimilabo te filia
Hierusalem: cui exequabo te: et consolabor te uirgo
hoc supra hominem.
Sed nec Leonardus, natione Gallus, silentio est prętermittendus. Qui inter
aulicos regis primo loco habitus relicta regia dilargitisque
facultatibus religioni se tradidit monasticisque sacris initiatus in
Aquitaniam est profectus atque operam prędicationibus dedit, haud dubie
stabiliorem amplioremque seruitii sui mercedem a cęlesti domino accepturus
quam receperat a terreno.
Non
indutum cernit dicentemque audit: Martinus adhuc catechumenus hac me ueste contexit.
Postea uero Turonensium episcopus factus, cum in uestibulo ecclesię
offendisset hominem detrita lacerna seminudum, in sacrarium euocato tunicam,
quam sub palio solam habebat, dedit. Allato sibi demum collobio, indutus ac
superindutus podere reliquisque sacerdotalibus ornamentis, dum sacra peragit
atque inter agendum ambas suppliciter manus ad
ecclesię
offendisset hominem detrita lacerna seminudum, in sacrarium euocato tunicam,
quam sub palio solam habebat, dedit. Allato sibi demum collobio, indutus ac
superindutus podere reliquisque sacerdotalibus ornamentis, dum sacra peragit
atque inter agendum ambas suppliciter manus ad cęlum tollit, delabentibus
lineis manicis brachia nudata ostendit. Sed priusquam ea demitterret, amicta
apparuere tegumento ornatus supra modum mirabilis oppidoque
sana es, ne, si moriens dederis, inuita dedisse arguaris, rem utique, quam,
uelis nolis, relinquere cogeris. Victa rationibus Euticia laudauit filię
sententiam. Lucia uero iam bonis omnibus ad uotum erogatis, cum diis
sacrificare compelleretur, ait sacrificium Deo acceptissimum esse uisitare
pupillos et uiduas in tribulatione eorum. Et quia etiam inter tormenta
misericordię in egenos comminiscebatur, misericordię semper remunerator Deus
dederis, inuita dedisse arguaris, rem utique, quam,
uelis nolis, relinquere cogeris. Victa rationibus Euticia laudauit filię
sententiam. Lucia uero iam bonis omnibus ad uotum erogatis, cum diis
sacrificare compelleretur, ait sacrificium Deo acceptissimum esse uisitare
pupillos et uiduas in tribulatione eorum. Et quia etiam inter tormenta
misericordię in egenos comminiscebatur, misericordię semper remunerator Deus
effecit, ut, cum ad lupanar
illęsa inter flammas maneret, cum iugularetur, morti non cederet,
donec ad cęlos itura, uitale uiaticum de manu sacerdotis accepit, corpus
uidelicet et sanguinem Agni, pro cuius amore sua omnia in elemosinam,
seipsam in sacrificium tam confidenter quam libenter obtulerat.
Caput
ut benedictum ab eo panem uel
oleum acciperent. At ille nihil aliud quam solitudinem meditabatur.
In hac salutarium uirtutum parte foeminas quoque sua laude fraudare non
decet.
Tabita, uirgo sacra monasterii magni Thebaidis, cum se omni humilitate
deiecisset, insanire putabatur. Verum quia stultum Dei sapientius est
hominibus, sancto Pierio abbati in eremo degenti reuelatum fuit illius
merita suis esse potiora.
ut simili euentu, quibus ipse manum imposuisset,
Spiritum Sanctum acciperent; haud parum lucri se facturum ratus, si hanc
potestatem assequi potuisset. Adeo quippe mentem animumque eius excęcauerat
malicia, ut nesciret sacramenta Dei et uenale putaret, quod
nec uendi nec emi potest. Ideoque meruit audire: Pecunia tua tecum sit in
perditionem, quoniam donum Dei existimasti pecunia possideri!
Apostoli ergo non modo
Et certe fieri non potuit, ut, quę seipsam abnegauerat, ita ut
etiam inter uiros uiuens mulierem se nesciret, quicquam pręter Christum
concupisceret.
Lucri autem pecuniarumque detestandam cupidinem in iis, qui sacris initiati
sunt, si forte Gezi superius a nobis propositum exemplum non satis deterret
tanquam uetustate iam obliteratum, audiant recentiora.
Cyrillus, Hierosolymitanus episcopus, post diui Hieronymi in Domino
interfector et uineę eius cruentus occupator. Deperiit
in illo et Iudas, Domini uenditor, et Ananias cum Saphira precii, quod
uouerant, malignus interuersor. Quid multa? Non homines solum, sed urbes
etiam et regna auri sacra fames hausit atque consumpsit. At nos egredi
cupientes de Babylone, fugere de Caldeis, id est, de consortio eorum, qui
satiari diuitiis nequeunt, simul cum psalmista nostro clamemus: Domine,
inclina cor nostrum in
paupertatem. Mennę quoque, Samnitum prouincię solitario (ut
Gregorius tradit) paucula tantum apum aluearia uictum suppeditabant. Eo
accedens quidam Longobardus latro frustraque, ne aliena raparet, monitus
sacrilegas apibus intulit manus. Sed sicut Esaias ait: Vę qui prędaris! Nonne et ipse prędaberis? Continuo sceleris ultor Deus
raptorem tradidit Sathanę uexarique permisit. Indoluit autem Mennas inimici
casum. Sciebat enim et inimicos
secessisset, tribus continuis annis sub cuiusdam saxi rupe
stans semper orasse, nunquam resedisse, tantum somni cepisse, quantum rectus
capere potuit; cibum quoque non alium gustasse quam Dominicis duntaxat
diebus eucharistię sacramentum a sacerdote sibi delatum. Denique de pedibus,
quod tandiu immobiles perstiterint, fluxisse saniem aiunt. O beatum uirum,
qui tantam gratiam consecutus est, ut hęc agere uellet, beatiorem, ut
posset! Non immerito
cognita uixit in deserto, non humano cibo, sed angelicis
fomentis assidue sustentata, ut ex hoc intelligas angelorum ministeria
promereri, quisquis propter Deum declinauerit hominum consortia. Die uero
obitus sui imminente sacram communionem de manu Maximini episcopi accepit,
ne sine illo ad cęlum ascenderet, cui in terra toto corde, totis uiribus
seruierat, fidem ipsius in urbibus prędicando, gloriam in solitudine
meditando.
amaritudine animę
suę quęreret. Cum enim de Alexandria Hierosolymam uenisset, non potuit
templum Dei ingredi uique inuisibili inhibita, substitit in limine, miratur,
stupet, erubescit et pedem inuita refert. Vbi recognouit sacro aditu se
indignam, quod prophanis uitę obscoenitatibus esset polluta, nequiter actę
ętatis poenitudine grauiter angi animo coepit et lachrymas effudit,
decernens ibi turpitudini finem imponere, ubi Dei erga se
in monasterio
uitam ducere constituerit, imprimis eniti debet, ne somnolentię deditus ad
ea, quę
religiose obeunda sunt, segniter exurgens ignaua cunctatione obtorpescat, qua
cura, quo studio sacras uigilias obseruarint, qualibus etiam stratis usi
sint ac quam minimum sopori indulserint hi, quos ueniens Dominus inuenit
uigilantes, hinc iam perscrutemur. Traditum est in ea eremo,
cui Euagrius abba:
Bernardinus uero nec ideo illis, mea quidem sententia, minor, quia de
collegio Minorum fuit. Etiam antequam religionem profiteretur, religiosi
uitam uixit. Quodque ad rem pertinet, tunc quoque ad offerendum Deo salutis
sacrificium noctu consurgens, ne quiete occuparetur, contemptis lecti
stratis super pauimento uestitus iacere consueuerat. Cum hoc uigiliarum
pręludio ad monasterium uenit, tanto deinde minus somno concessurus, quanto
contemptis lecti
stratis super pauimento uestitus iacere consueuerat. Cum hoc uigiliarum
pręludio ad monasterium uenit, tanto deinde minus somno concessurus, quanto
perfectius uiuendi subibat institutum. Et quoniam sacris initiatus omni
sanctitatis genere pręcelluit, etiam uigilantissimum fuisse nemo dubitat.
Quod ergo noctu didicerat uigilando, hoc die alios docuit prędicando
multosque, qui peccatorum oppressi ueterno in morte
perhibetur, et cum casu quodam oculos amisisset,
ab angelo Raphaele de cęlo in terras misso meruit curari.
Adeo inter orandum illi fleuisse profuit.
Tobię autem, filio eius, etiam nuptiarum celebritatem sacris precationibus
placuit initiari. Cum Sarra enim, uxore sua, priusquam copulę coniugali
operam darent, tres noctes totas in cubiculo simul orando consumpserunt.
Inde illa, quę primo statim concubitu iam septem extulerat
quam uellet, cogeretur, quoniam cubanti citius
obreperet somnus. Quietis mollitiem standi frangebat labor, standi laborem
leuabat auiditas deprecandi. Miraculum auxit toto eo tempore nihil gustans,
pręterquam Dominicis diebus sacrosanctam eucharistię communionem, quę illi
simul et animę cibus et sustentamentum corporis erat.
Par obsecrandi cura Sisinium, Elpidii abbatis discipulum, commendat. Qui cum
annos septem sub illius institutionibus
Et ipse enim intermissa celebratione sequi egredientes
coepit, dicens, ubi oues, ibi et pastorem adesse oportere. Hoc modo
redargutis pudorem iniecit, ita ut nunquam postea prius ab altari
discederent quam sacerdos peracto sacrificio benedictionem daret.
Assiduus autem deprecandi labor etiam Bonifacium episcopum ad cęlum, immo
supra cęlum, ad Dei usque conspectum exaltauit, quotidie duplicatum laudis
sacrificium Domino offerentem. Monasticas
discederent quam sacerdos peracto sacrificio benedictionem daret.
Assiduus autem deprecandi labor etiam Bonifacium episcopum ad cęlum, immo
supra cęlum, ad Dei usque conspectum exaltauit, quotidie duplicatum laudis
sacrificium Domino offerentem. Monasticas enim canonicasque precationes
simul iungens alteras episcopus factus assumpsit, alteras iampridem monachum
professus non deseruit. Ad inferiorem Mysiam perueniens primus Christum
operam dare
consueuisse. His uicissitudinum successionibus Deo seruiens, intantum se a
uitio alienam et uirtutibus refertam pręstitit, ut sola eligi mereretur, quę
Deum et hominem pareret et uirgo permaneret. Sic illa igitur sacris
uirginibus, sicuti est humilitatis integritatisque et cęterarum uirtutum,
ita et bene dispensandi temporis exemplum, ut scilicet nec semper orent, nec
semper operentur, nec semper legant, et tamen semper hęc omnia,
prius orare solitus fertur, nihil recte auspicari, nihil agi ratus sine maiestatis diuinę
inuocatione, cuius donum est, quicquid bene feceris, bene dixeris, bene
cogitaueris.
Idem sacra prophetarum uaticinia legens incidit in locum explicatu
difficillimum. Oranti ergo Petrus et Paulus apostoli in uisu affuerunt, et
sensum Scripturę, quam percipere non poterat, aperuerunt. Hanc rem ab ipso
adhuc uiuente
fuerat mortuus, ac se precibus Arnulphi seruatum palam est testatus.
Malachias, Ceneroth. Hibernię urbis, episcopus, cuius uitam describit
Bernardus abbas, quotidie pro sorore sua defuncta missale
sacrificium Domino offerebat. Cumque magnis quibusdam occupationibus
impeditus offerre intermisisset, illa per noctem quiescenti appacens
conquęsta est iam triginta dierum inediam se sustinere (tantum autem
temporis ab
eorum, qui in uinculis publicis erant, contritę
sunt, illi absoluti. Sic et nos orare oportet, ut peccatorum nostrorum
nexibus liberemur et liberati Deo gratias agamus dicentes: Dirupisti,
Domine, uincula nostra. Tibi sacrificabimus hostiam laudis.
Elizabeth uidua, et ipsa quidem regia progenies, sed melius regnans cum
Christo, pro iuuene quodam seculi uanitatibus dedito orasse dicitur. Qui
continuo nouum induens
apostolus: Fui, inquit, in spiritu Dominica
die, et audiui, et uidi, ea utique, quę in Apocalypsi commemorat.
Quorum pręstantiam diuus Hieronymus admirans ait: Apocalypsis Ioannis tot
habet sacramenta, quot uerba. Parum dixi: in uerbis singulis multiplices
latent intelligentię et pro merito uoluminis laus omnis inferior est.
Apostolici quoque uiri cęlum ipsum animo transcendentes et uiderunt et
prędicauerunt
Maiorique deinde reuerentię habere hominem coepit quam ante
habuerat, cum talia de illo sibi uidere contigisset. Quid igitur mirum, si
tam copiose tamque argute de Trinitate scripserit, qui mente sic abstracta
Trinitatis sacramentum fuerat contemplatus? Sed ne contemplando tantum
apprehendisset, nisi, ut apprehenderet, pie prius ac iuste uiuendo dignus
euasisset. Vitę sanctitate meritum sibi comparet, qui uult contemplatione
proficere.
terris, quoniam mente semper in cęlis fuit?
Clara uirgo, beati Francisci pręceptis imbuta dignaque tanto magistro
discipula, pridie quam Natalis Domini ueniret, ęgrotauit nec licuit illi cum
reliquis sororibus ad agendas sacrę noctis precationes pergere. Veruntamen
aduersa ualitudo corpus impedire potuit, animum non potuit,
et ancilla Christi affuit in spiritu, ubi in carne adesse nequibat. Reuersis
quippe sororibus, quicquid
constituit, sed theologię
ratio etiam perfectum reddit. Altera neminem offendere docet, altera
semetipsum quoque abnegare et crucem tollere et Christum sequi omnibus
suadet multisque persuadet.
Sacrarum litterarum studiosissimum etiam Stephanum, presbyterum
Constantinopolitanum, fuisse accepimus. Qui quoniam omni uitę perfectione
pręstantissimus fuit, uidetur, quicquid legerat, opere implesse; ut se
probaret non
affert uirtutum.
Equitius, Valerię urbis monasterii abbas, ne qua die deesset, quod legeret,
quocunque ibat, scorteas manticas libris refertas secum deferebat. Neque
illi oneris huius molesta erat grauitas, dum lectionis sacrę compensatur
utilitas. Sic nec militem strenuum ferrea lorica, cassis ensisque gravant,
quę sibi saluti fore sperat. Vtque iis munitus in certamen prodire et
confidenter cum hoste congredi solet, ita, qui sese
et legendi sibi occasionem sublatam dolens, sanctam
Virginem inuocauit lucernaque repente illuxit. Hinc ille legendo, quod
coeperat, prosecutus est, cum prius Deo et Deiparę Virgini gratias egisset,
quod sic fauerent iis, qui sacris lucubrationibus libenter inuigilant.
Sed ne foeminas quidem ab hoc studii genere alienas fuisse monstrabimus.
Traditum est hanc ipsam (cuius modo mentionem fecimus) sanctam Dei Genitricem
Virginemque Mariam ab hora
necesse habes aurum in luto quęrere: multis margaritis diuenditis unam
redime margaritam!
Illi ergo haud immerito reprehendendi sunt, qui gentilium poetarum nęniis
figmentisque deliniti ne respicere quidem ad Scripturas sacras uolunt.
Delegerunt sibi magistros (ut Apostolus ait) prurientes
auribus et a ueritate quidem auditum auerterunt, ad fabulas autem
conuersi sunt. Et tamen eo impudentię processere, ut se doctos
eos, qui auersi erant, reuocaret, ita conuenit, uti
duos boues in frusta concisos super geminam lignorum struem separatim
componerent offerentes holocausta pro se quisque Deo suo. Et cuius Deus
ignem mitteret ad perficiendum sacrificium, is esset omnium Deus, aliis diis
repudiatis. Sacerdotibus ergo Baal et prophetis nomen dei sui a mane usque
ad meridiem frustra inuocantibus, ubi ad Heliam sors inuocandi peruenit,
struxit altare de lapidibus,
esset gentilis, natura ferox et
latrociniis deditus, ita ut etiam sanctorum delubra expoliando prophanaret,
uidit tandem in quiete uirum forma habituque augustiore quam humano,
comminantem sibi necem, nisi protinus a flagitiis sacrilegioque se
submoueret. Cumque pauore perculsus repente euigilasset, nihil moratus ad
ecclesiam confugit et baptismate suscepto eremum petiit. Tantęque
sanctitatis fama breui illustratus est, ut aliquando iter faciens
altercationibus uolentes fidem receperunt, ac si et ipsi Dominum
audissent dicentem: Si mihi non creditis, operibus credite!
Maxentius quoque imperator, cum esset Alexandrię et Christianos ad
sacrificandum diis cogeret, Catharinam uirginem, ne eximium formę eius
decorem sęuiendo deformaret, a fide Christi philosophorum suasionibus auerti
cupierat. Igitur ex omnibus prouincię oppidis quinquaginta sapientissimos
Mattheus quoque Palmerius Florentinus in suo Chronicon libro testatur
Olympium quendam, Arrianum episcopum, quingentesimo decimo Dominicę
humanitatis anno, dum apud Carthaginem in balneis lauans sanctam Trinitatem
sacrilego ore lacessisset, tribus igneis iaculis ab angelo uisibiliter
percussum conflagrasse. Recte quidem tot ictibus scelestus ille interiit,
quot in Deo personas offenderat, quarum Trinitatem unius esse substantię
unus
eo prohibita cognouisset, post lachrymas eremique
labores ad tantam uitę perfectionem deuenit, ut orans in terra terram non
tangeret et Iordanem transiens super aquas ambularet. Ad Dominum migratura a
sanctissimo uiro Zozima sacrosanctam communionem accepit, a leonibus
sepulturam, cum scrobem in terra carptim unguibus excauassent, sanctę
corpusculi capacem. Vsque adeo Dominus conuersam exaltauit, quam peccantem
ne in templum quidem intrare
damnum tulit.
Idem post hęc anxie secum queri coepit se in ędibus habitare cedrinis, arcam
uero testamenti Dei manere sub pellibus, quibus tabernaculum tectum erat.
Hinc iam in animum inducens constituere templum Domino sacrisque illius
magis decenter reponendis dedicare, regiam cessisset, nisi multo
magnificentius habitaculum iis quam sibi faciendum decreuisset, et quidem
tale, quale deinde a filio suo Salomone legimus ędificatum. Cuius
Iacobus alter de pinna templi deiici et fullonis fuste mactari,
Ioannes in bullientis olei dolium nudus demitti, Thomas et Mattheus lanceis
confodi, Stephanus lapidibus obrui, Matthias securi percuti, Simon et Iudas
irruenti sacrilegorum impetu ellidi atque obteri, reliqui omnes Discipuli
diuersis tormentorum generibus absumi ac perimi. Quid post illos de tot
milibus martyrum dicam? Dulcia illis tormenta erant, per quę ad te
ascendere, tecum iungi
licet ipse de regni successione secum
contendisset, ulcisci iussit, tam in aliorum offensores iustus, quam in suos
pius.
Quidam ex prophetis, cum uenisset Bethel, Hieroboam, Israhel regem, idolo
sacrificantem increpuit, aduersa illi prophetans familięque eius. Iratus
Hieroboam extendit manum iubens apprehendi hominem, et continuo arefactam
retrahere nequibat. Vir Dei misertus pro illa manu, quam in sui iniuriam
uiolentiam tolerarunt quam hi dolos
furum.
Clodoueo rege aduersus Gothos arma mouente quidam ex militibus predę
cupiditate Maxentii, abbatis Pictauiensis, monasterium inuaserunt. Et cum
unus abbatem sacrilegio, ut poterat, renitentem ferire uellet, manum cum
gladio sublatam demittere nequiuit, reliqui nescio qua stupiditate mentis
correpti immobiles constitere. At Maxentius immanitatis uiolentięque eorum
oblitus poenam
sperantes, et erit merces uestra
multa, et eritis filii Altissimi, quia ipse benignus est super ingratos
et malos. Quod autem uerbis pręcepit, exemplo pręstitit. Proditori
quippe suo corporis et sanguinis sui sacramentum obtulit, pedes lauit,
osculum non negauit. Illis etiam, a quibus cruci affigebatur, ueniam dari
petiit: Pater, inquit, ignosce eis, quia nesciunt, quid faciunt.
Si tam clemens erga tantam sęuitiam
exhortari. Huiusce rei exempla more nostro ab iis, quos Deo, placuisse
nouimus, petamus.
Moyses et Aaron Dei iussu diriguntur, ut populum suum de Pharaonis iugo
erreptum ab Aegypti finibus educant et populus ipse sacrificium sibi offerat
in deserto et sic Terram ingrediatur promissionis. Doctoris igitur partes
erunt peccatores ad poenitentiam compellere, de diaboli seruitute in
libertatem gratię uendicare et de terrenis secularibusque
inter Machumetanos
quosdam de Deo mentio incidisset et multa ultro citroque iactata fuissent,
tandem dixisse Deum ipsum sępe a se manibus contrectatum, sępe ore haustum.
Quod etsi uerum dixerit, inconsulte tamen apud sacramenti ignaros atque adeo
incaute, ut illi non modo non crederent, sed etiam ipsum quasi blasphemum
ulcisci uellent. Denique parum abfuit, quin eidem, quod sequitur, tunc
contingeret: Et canes conuersi dirumpant
Equitius spud Valeriam urbem abbas, postquam scalpello sibi quandam linguę
rubiginem ab angelo leuari uidit, ab eodem iussus est ad prędicandum egredi.
Diuersa igitur peragrauit loca, passim Euangelium prędicans ac se sacrisque
codicibus iumento impositis iter faciens. Accusatus autem, quod nulla
Apostolicę Sedis autoritate prędicationis officium exerceret, Romam citatur.
Et dum eo proficisci pararet, interim pontifex per somnium
eo quod de recuperanda ualitudine deum Acharon consultum miserat, periturum
prędixit. Azarias etiam sacerdos Ozię regi super altare thimiamatis incensum
adolenti reclamauit restititque intrepide et quasi sacrilegio pollutum,
eiicere de templo Domini non dubitauit. Tam ergo hi sanctissimi uiri ab omni
simulatione dissimultioneque alieni fuerunt quam reges illi ab ęquo
honestoque. Quorum quidam potentiam, dum quicquam accusandi
in ciuitate, quoad usque
induamini uirtute ex alto; nequis diuinę ac cęlestis prędicationis
onus assumere sibi ausit, donec uires roburque conceperit ad sustinendum
illud, Spiritus Sancti ope atque dono et sacrarum cognitione Scripturarum.
Tum demum pręparato domi conuiuio in publicum prodeat et ad exitum uiarum
confidenter procedat, multos inuitet, laxet retia ad capturam, seminet semen
suum et uerę catholicęque scientię
explicemus.
Primus in Scripturis diuinis Melchisedech sacerdos memoratur, qui panem et
uinum obtulerit Deo et cui Abraham patriarcha decimas dederit quique etiam
rex Salem extiterit. Sed dum rex tantum erat, non illi licuit sacrificium
ministrare, non decimas exigere. Sacerdos etiam factus est, ut potestate
pręcederet reges et sanctitate Deo proximior fieret.
Ad hęc, siquis uestes et ornamenta Aaron pontificis et filiorum eius
cui sanctorum e cęlo
in terram delapso et cum illo simul sacerdoti forte occurrisset, prius se
sacerdotis manibus osculum daturum, deinde reuerentiam facturum sancto, plus
quidem se debere illi significans, a quo ministrante sacratissimum Christi
corpus acciperet quam illi, quem iam cum Christo regnare nosset. Quanta
autem res esset sacerdotium, in eo ostendit, quod se indignum illo iudicans
nunquam promoueri passus sit soloque diaconatus officio
quod solis sacerdotibus est datum.
Ad hęc ligandi soluendique potestas eis tribuitur, prędicationis officium
gubernandęque Ecclesię regimen committitur et, ut credentes expiationis
lauacro cęterisque diuini instituti sacramentis ad cęlestem beatitudinem
adipiscendam idoneos reddant, mandatur. Ipsi sunt sal terrę, ipsi lux mundi,
ipsi ciuitas supra montem ędificata, ipsi lucerna supra candelabrum posita
et lucens omnibus, qui in domo Dei
Cęterum et sacerdotes ipsi uideant, ut, quantum autoritate atque honore
reliquos mortales antecesserint, tantum et uirtutibus pręstent. Cui multum
donatum est, multum ab eo exigetur. Quod si iis, qui semel in anno
sacrosanctam communionem de manu sacerdotis accipiunt, ut se prius probent,
pręcipitur, et sic de pane illo et de calice bibant, quanto magis debet
probari uiuereque syncerius is, qui quotidie ad altare Dei accedit et tam
de manu sacerdotis accipiunt, ut se prius probent,
pręcipitur, et sic de pane illo et de calice bibant, quanto magis debet
probari uiuereque syncerius is, qui quotidie ad altare Dei accedit et tam
mirabile stupendumque sacramentum uerbis conficit, manibus contrectat, ore
sumit et sumendum quandoque aliis porrigit! Castum igitur mente et corpore,
prę omnibus pium, humilitate multa submissum, patientia firmum, puritate
mundum, sanctitate
Iuo quoque presbyter, cum multis miraculis tum imprimis pietatis operibus
clarus, dolens quendam cum matre non leui odio dissidere, postquam
reconciliare nulla prorsus ratione quiuit, missale pro eis
sacrificium obtulit Deo. Exinde nemine iam solicitante, solo diuino
instinctu ita animis resipuere, ut et hic filium se agnosceret et illa
matrem. Documento est, ut, quos exhortando ad concordiam reuocare non
possumus,
amiculum. Ad hęc, quod ad corporis cultum pertinet, nunquam attonsus est nec
oleo unctus nec balneo usus. Sic indutus etiam apud Iudeos in tanta
ueneratione fuit, ut soli permissum sit Sancta sanctorum intrare et Deo
laudis sacrificium pro populo offerre.
Ioannem etiam apostolum sola syndone amictum Hierosolymis aliquando
incessisse ex Euangelio constat, quoniam, dum a Iudeis apprehenderetur, ea
relicta nudus effugisse dicitur. Nudi ergo nudum
Šižgorić, Juraj; Azzo Phorestus; Georgius Priolus; Petrus Barocius (c. 1445-1509?) [1487], Epigrammata minora, versio electronica (), 77 versus, verborum 589, Ed. Paolo Tremoli Olga Perić [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia] [word count] [sisgorgepigrm].
Šižgorić, Juraj (c. 1445-1509?) [1487], De situ Illyriae et civitate Sibenici, versio electronica (, Šibenik), Verborum 3721, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - descriptio; prosa oratio - chorographia] [word count] [sisgorgdesitu].
Bunić, Jakov (1469-1534) [1490], De raptu Cerberi, editio electronica (, Dubrovnik), 1034 versus, verborum 6750, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjder].
Selimbrić, Šimun (m. 1496) [1490], Vitum Ruschium laudat, versio electronica (), 70 versus, verborum 554, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen] [word count] [selimbricsvit].
Nimira Rabljanin, Martin (floruit 1494) [1492], Epistula Ludovico Valentiae Ferrariensi (1492), versio electronica (), verborum 988, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [nimiramepist].
Gučetić, Ivan (1451-1502) [1493], Panegyris Wladislao Hungarie et Boemie regi, principi invictissimo dicta, versio electronica (), Verborum 743, Ed. Fialová, Andelă Hejnic, Josef [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [gotiusipanegyris].
Nimira Rabljanin, Martin (floruit 1494) [1494], Sermo de passione Domini, versio electronica (), Verborum 7331, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [nimiramsermo].
Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1496], Plurima Callymachi venerantur saecula manes, versio electronica (), verborum 39, versus 6, Ed. Sante Graciotti [genre: poesis - epigramma] [word count] [natalisfpaladino].
Marulić, Marko (1450-1524) [1496], De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica (, Split), Verborum 186963, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarinst].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.