Your search found 1749 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1701-1749:

Qua suscepta provincia tum demum patuit tota atque explicavit sese illa immortalis ingenii magnitudo, digna plane omnium terrarum principis urbis admiratione. Vicit enim maximam, quam de se concitaverat, opinionem ac famam. Quod quum dico, vereor sane, ne cui oratio videatur mea magis ad amicissimi hominis gloriam augendam, quam ad veritatem accommodata. Atqui mecum profecto sentiet, quicumque viderit, illum non eo solum mentis acie pervasisse, quo summi in iisdem facultatibus viri progressi sunt, verum etiam longius

eodemque fere die, quo Boscovichius: in eo Gallia ministrum prudentissimum aequissimumque, in hoc amisso clarissimum philosophum desideravit. in primis, omniumque Galliae procerum amicitia studioque sustentata. Quare mea tandem illic conquiescat oratio, ubi et suae vitae et studiorum exitum habuit Rogerius idibus Februariis. Petierat a rege facultatem obtinueratque se in Italiam conferendi, ut et librorum complurium impressionem curaret praesens, et veterum amicorum conspectu dulcissimo frueretur, et Mediolani

casu commotus est? Quis eum etiam non ploravit? Quis non doluit? Te hoc loco, Luciane Lucianus Pozza Nicolai filius, patricius Rhacusinus qui aegrum Mediolani invenerat Boscovichium inviseratque saepius peramanter, quum dicta est haec oratio, summum in patria honorem gerebat reipublicae rector. Pozza, te inquam ipsum, quem praesentem hic rectorem ac principem senatus amplissimum intueor, testem apello; te ego in gravissimo viri summi infortunio, quum ex Austria in Insubriam descendisses,

Sed quoniam, patres conscripti, recordatione acerbissima amissi ejus ingenii et magnitudine summi, et foecunditate excellentis, et celebritate nobilissimi ad lacrymas, ad dolorem, atque luctum et vos jam moveri sentio, et me in dicendo perturbari, abrumpam repente orationem hanc omnem; vosque adhortabor universos, quotquot estis in hoc templo, ut postquam Rogerio Josepho Boscovichio perennem in caelis felicitatem expetieritis rite, atque eritis adprecati, multos ei similes in hac urbe cives a Deo Optimo Maximo postuletis, qui

consentiat, quaeque illum non inter praeclara seculi ornamenta adnumeret? Italia, ac Patavium ejus patria praecipue hoc viro gloriantur, qui naturali philosophiae atque historiae, in qua eminet, elegantiam atque vim singularem orationis adjunxit; quoties vero ad metros et ad poesin animum applicuit, poeta inter eximios censeri debuit; ita ut de eo, quod in antiquissimo Mercurii hymno est, liceat affirmare. "Tibi datum est scire quodcumque vis". Hujus

forsitan essent comparandi. Nostra vero dialectus, quae est una ex octo similibus, in quas Leibnitio teste, Illyrica lingua dispertitur, in primis elegans est et copiosa, itemque loquendi formulis ad grandem et magnificam orationem accomodatis abundans, neque nescio quid asperum atque hiulcum, ut finitimae, auribus saltem ineruditis, ut meae sunt, sonat. Multum autem locupletari poterit, et ad certissimam syntaxin Illyrica lingua adduci,

plurimorum idiomatum informi coalitione. Huic necessitati, cui omnes linguas subjacere par est, postquam societates adolescunt, homines perspicaciori ingenio praediti succurrunt; observationis enim ope atque praesidio, omnes orationis partes definiunt, regulas quae sunt eis maxime consentaneae firmant, juxta quas in loquendo, sed praecipue in scribendo ipsi utuntur, aliisque omnibus ut iisdem, si placere volunt, se obstringant, auctores fiunt. Inde

nec fekespénz, nec debitum centurionis solvant, nec centurionem habeant, sicut caeteri castrenses habere consveverunt. 8 Locus sicut caeteri castrenses appellat quidem ad centurionem, verum aut me omnia fallunt, aut e contextu totius hujus orationis secundum regulas hermeneuticae tuto statuere licet quod castrenses omnibus et hic expressis, a quibus rex vinitores suos eximit, et in provocato Andreae II articulo designatis oneribus obnoxii fuerint, atque inde profluxerit studium illud sibi

lectionis, quam mihi submisisti, nullum usum facere potui, quia ad loca illa, quae seu scribarum oscitantia, seu compilatoris ipsius imperitia corrupit, explicanda nihil conferunt. Verum horum ego sensum seu ex nexu orationis aut obiecti, seu ex temporis rerumque adiunctis enucleavi. Non puto itaque operae pretium ut chartam variantibus his oneres, sed utere illa lectione, quae sensui re ipsa congruit; id enim editori semper integrum est.

floreni pro 5 annis offertur. Reliquum stat. Ibidem paulo infra, ad stropham quae incipit: Errant proinde illi, vocula: arbitrantur emansit. Haec proinde addi debet, et tunc oratio ita sonabit: Errant proinde illi qui Mathiam seu lucro camerae seu subsidio ipsos etiam nobiles subiecisse arbitrantur. Ibidem paulo infra, sub finem strophae quae incipit:

forte id fieri debere iam ex sensu ipso observasti. Ad Decr. Lud. 2. de 1518. art. 3-tium, et quidem in paragrapho qui incipit: In mox proferendo integro vocula: decreto emansit. Quare oratio illa ita compleri debet: In mox proferendo integro diaetae 1523. decreto. Ad finem eiusdem decreti de 1518, et quidem rubricam: Reflexio generalis in decreta Ludovici

meae reflexionis. Quare oro te ut illam prorsus exmittas, aut, quod mallem, illam ad novam hanc tuam detectionem accommodes. Ad Decr. 1519. art. 31. ad finem, vocula: ordinatur, emansit. Quare hoc reponi, et oratio illa ita sonare debet: Sed tantum ut metae illae per protonotarium erigantur, ordinatur: nempe adeo parum aevo hoc legibus obtemperabatur. Ad Decr. 1523. art. 8. Cum tu nomina

solidas quattuordecim phileras productus mihi nimis verbosus et intricatus videtur. Ter illum cum omni attentione relegere debui, donec, quid probare velis, elicere potui. Deprehendi etiam in illo, prouti in inprolixa nimis oratione usuvenire solet, aliquot contradictiones, veluti: admittere, quod instrumentum hoc sit minuta protocolli in consilio regis confecti, ex quo primum expeditio ad comitatus fieri debebat, et tamen statuere (uti tu pag.

curia inferior eligat oratorem, qui nempe negotia moderatur in inferiori curia; hic permanet in regula per 7 annos. 10 Post hoc habentur sessiones ambarum curiarum in una sala, comparet rex corona domestica et purpura praecinctus, stipatus ministris suis, oratione ipsos salutat, commendat salutem, et facit suos provisiones, dein abit; status vero separati respondent ipsi et gratias agunt pro salutatione; hoc responsum, vulgo Danksagungs-Addrese, per deputationem solemnem submittitur regi; alias rex nunquam comparet in

habentur. 3.1 Ars oratoria est una cui maxime se dedicant Angli, maximus enim est eius usus in parlamento; ab anno 1660. habentur omnes sermones in parlamento habiti expressi in plurimis tomis. 2 Anglus tamen in sua oratione plus logicus est quam orator, magis soliditatem et vim verborum, quam eorum amoenitatem curat: in poesi magis celebratur ars Anglorum, quam in oratoria. 3 In campo historiarum olim Angli parum desudarunt, posterioribus tamen annis etiam in hac

2012-12-18 versio prima. In funere Domini Gregorii Lazzari Archiepiscopi Ragusini Oratio habita in templo Sancti Jacobi monachorum Congregationis Melitensis a reverendo domino Marco Cordich Presbitero saeculari Ragusino VII Idus Februarii 1792 Cum plura, auditores sapientissimi, vel propter egregiam ac singularem naturae vim atque

evincitur peracta, quo pastorale ecclesiae munus ac religionis moderamen liquet divinitus constitutum. Verum quum haec maxima sint in Gregorio et vobis apprime cognita ac perspecta, vereor illud unum, ne mihi tanto digna praesule, digna tanta vestra celebritate atque expectatione contingat oratio. Qua de re in ipso dicendi initio animo pene conficerer nisi, quos ex hoc ipso loco ad dicendum ornatissimo hodierna die intueor, ii non solum ut quieto sed etiam ut confirmato atque renovato animo sim, hortarentur. Itaque vestra potius humanitate recreatus, quam mea in obeundo gravissimo

vices gerebat, calamitatem ac impendentem tanti ordinis pene labentis casum sollicita consideratione perlustravit. Hinc quantum pro sedula ejusdem reparatione et apud Ragusinum Senatum et apud pontificem maximum Pium VI egerit atque consilio et auctoritate valuerit, nec mente concipere nec oratione possim complecti. Cernere erat huc illuc eum volitare, consulere, opem implorare, praesenti officio adesse. Nihil difficile quod aggredi perhorruerit, nihil grave ac molestum quod aequo animo non putaverit

officiis qua is omni in discrimine gregi suo adfuit, cum vigilantissimi non modo pastoris, sed una simul vobiscum, patres conscripti, et reparatoris fuisse nomen ac gloriam consequutum? Sed eo tandem revocemus unde declinavit oratio. Si tanta Gregorii probitas, fides studiumque patuit, ut nihil gravius exprimi in moribus, nihil prudentius reserari in consilio ac in suscepto ecclesiae regimine, nihil magnificentius optari possit; quid tandem dicam de ejus industria quae in ecclesiastica praesertim re administranda,

commodum liberalius refudit atque aucta ac multiplicata concessit. Ille igitur uni dispersa in unum congregata, diruta in pristinum restituta, illi multa vel acta constanter, vel provisa prudenter, vel ornata decenter referenda putetis. Ille... Sed quid singula consector et colligo, quas vero aut oratione complecti aut memoria consequi possim, quae, ne qua interciperet oblivio, firmissimis consignata sunt monumentis. Haec quidem reverentius fuerit integra illibataque cogitationibus vestris reservari, quam carptim breviterque perstringi, quam sublimia humiliter, ampla tenuiter, composita

ejusque in aedibus Vindobonam transiens, prandium sumpsi. Meri lepores, merae veneres sunt, nec erubesceret, ut opinor, Catullus, ubi suas esse affirmare deberet. Durichii Bibliothecam Slavicam sic exspecto, ut puella Horatiana iuvenem, trans mare Adriaticum ventorum vi retentum. Dii faxint, ut pretium ejus non adeo arrogans sit. Nam si utcumque loculorum meorum potestatem non exsuperaverit, habebit et illa vel primarium in pluteis meis locum.

in Silesia Superiori, δ) Russos tam in proprie sic dicta Moskovia, quam in Ruthenia; 5. Bohemos cum Moravis atque nunc tandem 6. Carniolos. Ut igitur ad id redeam, unde excurrit oratio mea. Credo semper me de linguis Slavicae, Germanicaeque dialectis, indole, verba facere, ita posse, ut pro rostris dicens, non vero terra filius, habendus sim. Atque tunc sancte pronunciabo: linguam Slavicam Germanicamque unam

4.233.5  Talem quam formam, vitam demi sibi mallet,
4.233.6   Nec bello in Grajos parceret, aeacides. 234. [232.] De tribus Horatiis a Davide pictis.
4.234.1  Tergeminam faustis prolem pater instruit armis,
4.234.2   Romulei columen robur et imperii.
4.234.3  Muta metu circum maeret domus, ardet in ore

5.256.5  Nec magno pergas, similis quam dicitur ille,
5.256.6   Tam tu Petrarcae dicier absimilis. 257. In quemdam Horatiani carminis reprehensorem.
5.257.1  Tantillus tantum haud dubitas reprendere vatem,
5.257.2   Et Flacci carmen dicere frigidulum?
5.257.3  Nec metus est, Pindi sacro de vertice

5.269.9  Supplicium hoc pendit laudum ventosa cupido:
5.269.10   Caeptet ut et caeptis excidat usque suis. 270. Ad Varum orationem legentem minime Tullianam.
5.270.1  Vare, meas aures, si quid sapis, effuge; suerunt
5.270.2   Divino Tulli vescier eloquio.
5.270.3  Quaere alium, ambrosiam qui non gustaverit,

3.3  Laeta diu viguit quibus ista Colonia quondam,
3.4  Omnino Aonidas liquisti. Saepe Latinos,
3.5  Saepe etiam Grajos vates teris, atque Maronem
3.6  Moeonidae componis; Horati et nobile carmen
3.7  Alitis ad numeros Thebani expendere gaudes,
3.8  Non semper quamvis in eodem tramite currant
3.9  Certantes. Summum nimirum ille aera tranans

discintus degat, sociisque remotis
4.114  In triviis nocturnus obambulet; ad mediam atque
4.115  Pantolabus ceu scurra, nepos aut perditus ille
4.116  Ridentis salse numeris famosus Horati,
4.117  In stratis lucem stertat, pietate fugata,
4.118  Omni et relligione licentius; haec eadem plebs
4.119  Natura ad vitium quando est proclivior, omnis

patriarum. Quo quidem in studio, etsi magistrum neminem habuerit, ita tamen profecit Junius, ut nulli in patria secundus per viginti quinque annos in foro summa cum laude versaretur. Causas agebat Italo sermone, quem is scite calluisse deprehenditur cum ex multis orationibus, quae supersunt, quibusdam etiam ex tempore dictatis, tum maxime ex ea, quam inscripsit Discorso sul patriotismo, quamque apud Michaelem Sorgium virum in primis eruditum, et artium literarumque fautorem egregium recitaverat, cum statis diebus

ejus iambis, et epigrammatis, in quibus nuda sunt omnia et aperta, multoque felle et absynthio conspersa. Sed certior postea factus, ut in rebus ceteris, ita quosdam esse in scribendo fines »Quos ultra citraque nequit consistere rectum« optimo sane consilio Horatium Juvenali duxit anteponendum. Duo potissimum incommoda, ubi primum se operi acinxit, Restium perturbabant, argumentorum scilicet delectus et Latinae elocutionis ratio. Noverat enim ipse, quam dedeceret coctam jam crambem

laudabat fabulam Fristum Ghandy nuncupatam, et libros Spectatoris, e quo integrum Satyrae octavaedecimae argumentum. Vitia nimium generatim persequi insulsum duxit Junius. Quare Juvenalem potius, et praecipue Persium quam Horatium sequutus in hac re ea praesertim in vitiis notare studuit, quae tunc temporis maxime dominarentur. Novum illi inauditumque videbatur, homines quo tempore ingenio morumque elegantia se sapientiae apicem tetigisse gloriabantur, eos ita insanire,

depectendamque dicacibus offer,
Ut sibi ne placeat, rideri ubi coeperit, atque
Monstrari digito, quam intus sit turpis, et excors.« Quapropter non ut olim Lucilius et Juvenalis, sed ut Horatius, Lucianus, et Parinius, quos prae manibus semper habebat; insectari se velle profitetur eam in moribus corruptelam, quae dissimulata primum et timida; aperta deinde et insolens vel ipsa humanae societatis praecipua fundamenta diruere minitabatur.

praeterea, ut illa quibusdam formis, et simulacris poetarum propriis ornentur ac illustrentur. Quare ut res inventas expoliret ornatius, quos toties legerat, et fere memoria tenebat classicos scriptores, iterum ac tertio pervolutandos explanandosque suscepit; Horatium in primis, quem raptus ab ipsa rerum similitudine imitari, et experimere conatus est. Hinc eadem illa ratio penes Junium omnia accommodatis verbis dilucide exponendi: hinc illa venustas atque festivitas personarum, quas induit pro sua cujusque

idem transitus ex una in aliam rem, idem tamdem finis in iis, quae ad morum, vitaeque disciplinam pertinent. Neque vero quemquam esse existimo, qui in Restii Satyris si quid obscurum interdum videatur, id auctori vitio tribuat quasi principum scriptorum ac Horatii in primis Satyrae legantur sine interprete. Nemo sane eos subobscuros esse queritur, quod sint vel grandes verbis, vel crebri sententiis, vel compressione rerum breves: ex quibus obscuritatem effici ajebat Tullius de Alcibiade, Critia; Theramene,

numerosos. Quo enim versu magna bellorum eventa, resque publice gestas caneres, si epicum sibi Satyra vindicaret? ubi vero vel in Satyra occurrat grande aliquid et magnificum, nihil vetat, quominus lepores et sales cum numerorum concentu et magniloquentia conjungas ab Horatio monitus:
»Interdum tamen et vocem comoedia tollit.« Quod certe a Junio abunde factum videmus non in Satyris modo, sed etiam in Epistolis succo, ut ajunt, plenis et sanguine. Interim praeter eas, quas

ignaviam conterere. Quamobrem summum ruris silentium nactus partim inter deambulandum, partim vero inter jacendum ex pedis aegritudine Satyram aggressus sum argumento fortasse novo, et cujus me non poeniteret, si essem mihi conscius, ea lumina orationis, eamque dicendi vim, atque urbanitatem ad illam contulisse, qua dilucide ac festive ea res ornari potuisset. Sed ego potius contra sentio, nempe, quidquid de argumento sit tamen non eo vultu ac colore Satyram meam prodiisse, quem res poscebat;

quae una mihi, quoad vixero, perscribetur, ita ut eadem mors vitae, et Satyrae meae finem imponat: argumento erit vario, omnis generis, ac paene infinito: quidquid quotidie occurret, aut cogi dabitur, illic conjicietur: utemur quoque stylo vario, nunc ad Horatii, nunc ad Persii, nunc ad Juvenalis, aliorumque morem, non ex unius scriptoris mente, sed ex omnium penu conflato, dummodo sat acutum ad configendum vitium, ligneo ne, an ferreo gladio, risu, vel acrimonia, nihil interest, sed prout quaeque se res

quemquam, pigeatve parumper,
1.1.115  Adspersisse salem, Momo adspirante, licebit.
1.1.116  Quis vetat interea ridendo dicere verum,
1.1.117  Et quantum potero fungi vice vatis Horati,
1.1.118  Illiusque modis in corda irrepere sensim,
1.1.119  Salsaque furtivo praetexere carmina risu?
1.1.120  Comica materies Satyris et vis erit. Atqui

tota.
1.2.138  Nunc servata diu Claudina silentia rumpit,
1.2.139  Et Pholoen, Pholoesque benigne affatur amicos.
1.2.140  Frivola de levibus non hîc oratio rebus,
1.2.141  Sed gravis et facundus et ornatissimus atque
1.2.142  Auditus nulli, nullo dicendus et ore,
1.2.143  Sermo de amicitia exoritur. Quo femina pacto

te posse mihi frustra, improbe, speras:
1.3.164  Nunc ventum ad verum est, ait. Haud te nota juvabit
1.3.165  Calliditas. Memini bene: praeteriit triduum illud,
1.3.166  Orati prece quod multa concessimus ultro,
1.3.167  Consilia ut posses recte componere tecum,
1.3.168  Et partes legeres certas, quaecumque placerent,

1.8.109  Mimica cui pietas, tortique est actio colli.
1.8.110  Haec exempla movent. Praeceptis arida contra
1.8.111  Frigidaque est virtus. Pater olim vatis Horati
1.8.112  Sic natum instituit secum omnia circumcursans
1.8.113  Ostia, et exemplo praemonstrans digna caveri.
1.8.114   Fecerit haec si quis, potius, me judice, perdat,

latet illecebra ingens.
1.8.123  I, monitor, vale: ego, ut dederit se occasio primum,
1.8.124  Experiar. Qui tunc revoces, retrahasque ruentem?
1.8.125  Nec vitiis sine magnis vixit Horatius. Ad nos
1.8.126  Immortalia pervenere poemata vatis.
1.8.127   Maxima sugilles igitur si opprobria rerum,
1.8.128  Aut magnum exitium integris hoc, quod mihi jactas

stimulosque potenter adegit,
1.10.8  Quos nulla ars, et nulla umquam sanaverit aetas,
1.10.9  Scribimus extemplo vates Venusinus, egoque.
1.10.10  Unum hoc dissimiles, quia scribit Horatius, omne
1.10.11  Aevum quod vincat, nos, quod piper ambiat, et sal.
1.10.12  Sed neuter potis est naturam expellere nostrum.
1.10.13  Ignosci hoc aequum est: non vates arma

peregrina vocabula rerum,
1.16.120  Flos delibatus sophiae, Phoebique medulla.
1.16.121  Et si forte udo est correptus frigore noctis,
1.16.122  Tussit, ut aegrotus tussibat Horatius olim.
1.16.123  Miratur genitrix longaeva; soror bona: salsas
1.16.124  Sed crispat nares senior, ridetque Quirinus.
1.16.125  Quid facias tu? Longi fructum quaere

quae, et quanta supersunt,
1.18.129  Queis sine concessum est extra prorepere nulli?
1.18.130  Cur, quod scripsisti, est sine nervis? Cur tua non est
1.18.131  Luminibus distincta oratio? Quo Satyrarum
1.18.132  urbana novitate sales? Cur aridus es, cur
1.18.133  Inconcinnus et exsanguis? Facundia quonam
1.18.134  Excellens rebus, dicendi cuspide tecta?

ita: quam miserum sit
1.20.99  Deprendi, Plancus nimirum intelligit unus!
1.20.100  Hoc placet; hoc homines naris mirantur acutae
1.20.101  Qui sibi caudam hic olfecisse videntur Horatî.
1.20.102  Scilicet hoc est, cur vigilet quis, cur sine coena
1.20.103  Noctes, impransusque dies agat, enecet et se
1.20.104  Quaesitos carpendo, expiscandoque lepores

die ehrenvollste Weise lösten; er vereinigt das so seltene dichterische Talent Virgil's und das rednerische Cicero's in der Prosa, wovon seine Leistungen, aus denen wir das (538 Hexametra) lange Gedicht: Ecclesia Salonitana und die: Oratio in funere Pauli Clemetiis Miosich Ep. Eccl. Spalatensis et Macarskensis erwähnen, Zeugniss geben. Wir empfehlen das obige Gelegenheitsgedicht, welches die hohe Sendung und die Vorzüge unsers Kaisers in so erhabenem Schwünge

cujuscunque latinae typographiae quod signatas "č, ć, š, ž, ě" facile et exiguo pretio suppleri potest. Ex literis praeclari patriotae nostri venerabilis quippe P. Franković, Guardiani in ejate Franciscanorum claustro mihi innotuit, illum versiones Higgianas Virgilii et Horatii pro typo parare. — Si Tu de bonitate conatuum nostrorum convictus es, nullus dubito, te alacriter omnem operam daturum, ut desiderata unio quantocyus suum sortiatur effectum. Adhibe igitur curam, ut et ejatem typographum Martekinium ad deficientes sibi litteras comparandas adurgeas, et

discebatur, cuius studio octo anni tribuebantur, alterum vero gymnasium reale dictum, ubi eadem studia tantum superius quadriennium occupabant. Quorum in altero ex auctoribus Latinis hi praecipue scriptores legebantur: Caesar, Sallustius, Cicero, Livius, Tacitus, poetae Ovidius, Vergilius, Horatius; in altero autem eorundem auctorum loci selecti. Quod ad magistratus linguae litterarumque Latinarum erudiendos attinet, huic rei seminaria classica apud facultates philosophiae quattuor Universitatum operam suam navabant: Aemonensis, Zagabriensis, Singidunensis,

2. In scribendis grandibus et minutis litteris atque in usurpandis interpunctionibus, quippe quae apud antiquiores scriptores plerumque non congruant nec ullius momenti sint, orthographia, quae nostro tempore in usu viget, adhibenda visa est. 3. Partes orationis rectae, quo melius agnoscerentur, litteris cursivis notari placuit. Cum pro ratione huiusmodi editionis nullum commentarium scribere in animo habuissemus, nullas notas criticas textui subiungendas putavimus. Ad

Bibliographia locorum inventorum

Sorkočević, Miho; Malinius Sandecensis, Gasparus; Asirelli, Pierfilippo; Fortis, Alberto; Marullo, Michelle (1739-1796) [1790], De illustribus familiis quae hodie Rhacusae exstant, versio electronica (), 121 versus, verborum 3295, Ed. Miho Sorkočević 1739-1796 [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; prosa - tractatus; prosa - notae] [word count] [sorkocevicmfam].

Škrlec Lomnički, Nikola (1729-1799) [1790], Operum omnium tomus III, versio electronica (), Verborum 71764, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [skrl3].

Škrlec Lomnički, Nikola (1729-1799) [1791], Quindecim epistulae ad Martinum Georgium Kovachich, editio electronica (), Verborum 12898, epistulae 15, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [skrlepistkov].

Barić, Adam Adalbert (1742-1813) [1792], Statistica Europae, versio electronica (), Verborum 91598, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [baricastat].

Kordić, Marko (m. 1806) [1792], In funere D. Gregorii Lazzari Archiepiscopi Ragusini oratio, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 3282, Ed. Relja Seferović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [kordicmfunerelazzari].

Baričević, Adam Alojzije (1756-1806) [1793], Epistulae XVI invicem scriptae, versio electronica (), Verborum 7902, Ed. Luka Vukušić [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [baricevaaepistpenzel].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1794], Epigrammata, versio electronica (), 20870 versus, verborum 170058, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epigramma] [word count] [kunicrepigr].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1795], Epistolae scriptae an. 1795. et 1796, versio electronica (), 1960 versus, verborum 13466, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epistula] [word count] [zamagnabepist].

Rastić, Džono; Appendini, Franjo Marija; Zamanja, Marija; Zamanja, Bernard; Ferić, Đuro; Appendini, Urban (1755-1814; 1768-1837) [1816], Carmina, versio electronica (), Versus 6583, verborum 46647, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - satura; poesis - elegia; poesis - epistula; poesis - carmen] [word count] [rasticdzc].

Čobarnić, Josip (1790-1852) [1835], Dioclias carmen polymetrum, versio electronica (, Split; Zadar; Makarska), Versus 2345, verborum 17608, Ed. La Redazione del Bullettino di Archeologia e Storia Dalmata [genre: poesis - epica; poesis - carmen; prosa - vita; prosa - praefatio; prosa - adnotationes] [word count] [cobarnicjdioclias].

Mažuranić, Antun (1805-1888) [1838], Epistula ad A. Kaznačić, versio electronica. (, Zagreb), Verborum 1113, Ed. Milivoj Šrepel [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [mazuranicaepist].

Kravar, Miroslav (1914-1999) [1966], Oratio in conventu Latinis litteris linguaeque fovendis, versio electronica (, Roma), 712 verborum [genre: prosa - oratio] [word count] [kravarmoratio].

Jurić, Šime (1915-2004) [1979], Praefatio in editionem commentarii Marci Maruli de Veteris Instrumenti viris illustribus, versio electronica (, Zagreb), 778 verborum [genre: prosa - praefatio] [word count] [juricspraefatioviris].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report