Your search found 426 occurrences

Retrieve all occurrences

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1-426:

Ad species generale genus. Inde parat nois argolicum Dans laqueum sibi Syllogicum, Ut triplicet Deitatis opus, Quo viget ecclesiale decus. Spiritus ancipiti gladio Domnius armiger haud timidus Platonicos revocat gemitus Proterit horrificos strepitus. In Deitate gradus varios Non reserans minus haut nimios, Nam Deitatis honor parilis Semper adest, fuit, et fuerat.

animal parvulum, non bene poterat discerni an gatta fuisset, quod habebat pedes octo caput unum et caudas duas et quasi videbantur duo corpora coniuncta iuxta pectus; caput magnum ostendebat aurem, sed et cetera membrorum gatta; quod animal mortuum, proiectum erat prope ecclesiam Sancti Platonis de Iadrai. Die martis 20. mensis octobris, adhuc unus Pagensis ad furcas suspensus fuit in puncta Michae. 1406.

manus illi: desidiosus erit. 212. AD LAURUM
1.212.1  Mortem, Laure, times? frustra mors, Laure, timetur,
1.212.2  Sive Platon verum, sive Epicurus ait. 213. IN ANELLUM
1.213.1  Donec, Anelle, tibi solus portabat asellus

Galeotte, docebo:
2.61.2  Ante mori, quamvis junior, opto tibi. 423. DE MARSILIO FICINO
2.62.1  Nuper in Elysiis animam dum quaero Platonis,
2.62.2  Marsilio hanc Samius dixit inesse senex. 424. DE FORTUNA AULICORUM
2.63.1  Qui modo summus erat, nunc tota est imus

sunt nonnullae Cypriani, Hieronymi, Basilii Magni aliorumque complurium doctissimorum uirorum tam Latinorum quam Graecorum. Scripserunt enim hac ipsa de re et Graecorum complures: Plato, Cleanthes, Crato, Diogenes, Epicurus, Dicaearchus, Posidonius, Carneades, Chrysippus, et Crantor, quem Cicero illo secutus est. Verum hi omnes officio consolandi perfuncti sunt et quidem

Deus quidem bonos (ut egregie etiam sentit Seneca) probat, illisque fortunam, qua eos exerceat, assignat, at imbecilles et effeminatos respuit, nec dignos ducit a quibus fortuna aliquando uincatur. Hanc sententiam primus Plato posuit, quam cum apud eum legisset Callimachus adeo pudore simul et dolore accensus est, quod ei nihil aduersi accidisset, ut se e muro in mare praecipitem daret. Furorem non laudo, laudo tamen singularem uirtutis

Scriptura Nec oculus uidit nec auris audiuit nec in cor hominis umquam ascendit . Horum exiguam minimamque partem cum legisset ille Siculus philosophus apud Platonem bonis uiris esse propositam, non est passus diuturniorem mortis moram, sed eam e uestigio ipse inuenire curauit; itaque in ardentis Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter

Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter properabat: non enim per piaculum, sed per pietatem iter ad illa bona patet ipso Platone attestante, qui ait ex hac uita, quam a deo accepimus, nefas esse quenquam iniussum discedere. Praestolanda est igitur illius uoluntas qui nobis uitam dedit et illi reddenda cum iusserit, bonaque accipienda quando ipse

teste Scriptura Nec oculus uidit nec auris audiuit nec in cor hominis umquam ascendit. Horum exiguam minimamque partem cum legisset ille Siculus philosophus apud Platonem bonis uiris esse propositam, non est passus diuturniorem mortis moram, sed eam e uestigio ipse inuenire curauit; itaque in ardentis Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter

Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter properabat: non enim per piaculum, sed per pietatem iter ad illa bona patet ipso Platone attestante, qui ait ex hac uita, quam a deo accepimus, nefas esse quenquam iniussum discedere. Praestolanda est igitur illius uoluntas qui nobis uitam dedit et illi reddenda cum iusserit, bonaque accipienda quando ipse

teste Scriptura Nec oculus uidit nec auris audiuit nec in cor hominis umquam ascendit. Horum exiguam minimamque partem cum legisset ille Siculus philosophus apud Platonem bonis uiris esse propositam, non est passus diuturniorem mortis moram, sed eam e uestigio ipse inuenire curauit; itaque in ardentis Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter

Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter properabat: non enim per piaculum, sed per pietatem iter ad illa bona patet ipso Platone attestante, qui ait ex hac uita, quam a deo accepimus, nefas esse quenquam iniussum discedere. Praestolanda est igitur illius uoluntas qui nobis uitam dedit et illi reddenda cum iusserit, bonaque accipienda quando ipse

teste Scriptura Nec oculus uidit nec auris audiuit nec in cor hominis umquam ascendit. Horum exiguam minimamque partem cum legisset ille Siculus philosophus apud Platonem bonis uiris esse propositam, non est passus diuturniorem mortis moram, sed eam e uestigio ipse inuenire curauit; itaque in ardentis Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter

Aetnae specum praeceps prosilit, sed hac imprudenti temeritate perdidit infelix quod capere tam ardenter properabat: non enim per piaculum, sed per pietatem iter ad illa bona patet ipso Platone attestante, qui ait ex hac uita, quam a deo accepimus, nefas esse quenquam iniussum discedere. Praestolanda est igitur illius uoluntas qui nobis uitam dedit et illi reddenda cum iusserit, bonaque accipienda quando ipse

templa, monasteria, urbes, ceteraque eiusmodi uel saltem alicuius digni nobilisque facinoris memoria aut fama praeclara. Etenim leuior fit eorum mors qui liberos et praesertim bonae uirtutis uel spei reliquerunt. Filius namque, ut Platoni placet, paruus pater est. Vnde et in prouerbium uenit: Non moritur qui filium relinquit. Et recte quidem; nam cum homini non sit data secundum personam aeternitas, sed secundum genus, aegre ferendum non est si et debitam

eloquii, si uera est fama, futuri
Certa nimis puero signa dedistis, apes,
Dulcibus implentes patulas tinnitibus aures
Atque aliter dulci labra tenella fauo.
5  Hoc magno si credimus euenisse Platoni,
Cur non et magno credimus Ambrosio?
Par fandi splendore fuit, moderamine uitę
Sanctior et ueri cognitione prior.
Hic postquam Insubrum pręses peruenit ad urbem,

2.23.25   Posteritas sapiat Baldos, sapiat quoque Cinnos,
2.23.26   Et quicquid Cicero dixit et ipse Maro,
2.23.27   Totus Aristoteles, omnis doctrina Platonis
2.23.28   Et sit in amplexu Scotia tota tuo.
2.23.29   Ad te concurrat semper studiosa iuuentus
2.23.30   Et

Testamenti. Ouidio Methamorphoses. Seneca De philosophia morali. Plato philosophus. Dionysius Alicarnaseus. Alexandri Aphrodisei problemata.

non possit eo infelicior 65 . EMILIVS PROBVS
Amicicia. Amicum nec in extremis periculis deseruit 39 . Plato uenumdatus Dionis amici precibus liberatus est 20 . Amicorum insidias cauere non potuit 22 . Accusatus amicorum defensionbus est absolutus 26 . Qui armis capi non potuit,

sententię 91 . Quod animi remaneant post mortem 92 . Animorum post mortem sedes 94 . Primus Pherecides Syrus dixit animos hominum esse sempiternos. De eodem Pythagorę Platonisque et aliorum sententię. Animos sursum ferri probat rationibus. Quomodo animum intelligimus, cum nunquam uiderimus 96 . Quod semper mouetur, id ęternum est. Animorum origo a Deo. Quod animus diuidi non possit ideoque nec interire

interire affirmat 99 . Socrates noluit educi custodia sentiens animos esse immortales. Cato gauisus est se nactum causam mortis. Sententię de animo Epicureorum, Dicearchi et Stoicorum 100 . Item Panetius et Plato. Animus in partes distributus duas: altera rationis particeps, altera expers 113 . Idem 130 . Animum cum Deo comparandum dicit 147 .

scientiarum inuentor. Animę affectiones per membra significatę 16 . Animę cibus et potus. Ager animę conuersatio eius 41 . Teombrotus Platonis librum legens se ipsum occidit ratus omnes animas cęlestia conscendere 117 . Anima superbi inhabitata et deserta 125 . Pythagoras immortalem dixit. Democritus non credidit. Socrates disputauit

Accusator. Pharisei arguunt discipulos, quod non lotis manibus manducant VII.
Auxilium. Videns eos laborantes in remigando etc. uenit ad eos VI. Animę locus principalis iuxta Platonem in cerebro, sed iuxta Christum in corde est VII. Anima preciosior uniuerso mundo VIII. Angelus apparuit mulieribus ad monumentum, iuuenis sedens in dextris coopertus stola candida, et obstupuerunt. Qui dicit illis: Nolite

Vnicuique nostrum pedagogum dari deum inferioris notę, secundum Stoicos. Singulis enim et genium et Iunonem dederunt 54 . PLATO
Agricolis et aliis opificibus in generatione ferrum et ęs admixtum 203 . Agriculturę leges: nequis terminos moueat. Caueat uicinus, me uicino noceat. Qui pascuis nocuerit, qui alienas apes fuerit persecutus, qui

et corpus uiuificans tempore 351 . Animarum rationalium gradus tres: in primo mundi, in secundo sperarum, in tertio animalium. Animantes quędam absque semine natę. Mundi anima 352 . Elementa etiam uiuere Platonici arbitrantur. Tres pręcipui principes mundi: Deus, mens, anima. Plato impossibile esse ait terram, cęlum stellasque omnes, nisi animam habuerunt, suum ordinem seruare posse 354 . Animę sperarum mouent speras per legem fatalem in

rationalium gradus tres: in primo mundi, in secundo sperarum, in tertio animalium. Animantes quędam absque semine natę. Mundi anima 352 . Elementa etiam uiuere Platonici arbitrantur. Tres pręcipui principes mundi: Deus, mens, anima. Plato impossibile esse ait terram, cęlum stellasque omnes, nisi animam habuerunt, suum ordinem seruare posse 354 . Animę sperarum mouent speras per legem fatalem in circulum, quia ipsę sunt circuli. De anima Zoroaster ait grammaticus:

et circuitus animarum 432 . Iamblicus et Porphyrius reprobant transmigrationem animę ab homine in bestias et circuitum infinitum 433 . Quomodo intelligitur animas esse ante corpora. Figura animę apud Platonem 433 . Angelos et animos non semper fuisse. Animę creantur quotidie 435 . Vnde anima descendit in corpus. Corpus animę ęthereum et immortale. Zoroaster grammaticus: Ne foedes spiritum neque in

Nimia amicicia interdum causa odii 68 . Lucilius quęrentibus Brutum se esse ipsum dixit, ut ille euadendi spacium haberet 110 . Amiciciarum tria genera--- naturales, ęquales, hospitales. Plato pro amico nullum recusat discrimen 136 . Amatoris animus in suo corpore mortuus, in alieno uiuens 137 .
Auxilium. Themistocles cuidam ex ducibus

proditorem quam captum patibulo suffixit 140 . Prospera immoderatum, aduersa obsequiosum hominem faciunt 4 . Calamitosis miserandum, non culpa obiicienda 59 . Plato uenumdatus 72 . Cicero exilium impatienter tulit 90 .
Ars. Archimedes magnum pondus subleuans tormentis. Idem arti intentus non uidit uitę

9 . LACTANTIVS FIIRMIANVS
Amicus. Qui se deuouerunt pro aliorum salute 58 . Contra Socratem et Platonem, qui dixerunt amicorum omnia communia 68 . Amare bonos et odisse malos potest cum malis esse commune 125 . In quos pręcipue sit humanitas exercenda

59 . Contra eos qui dixerunt animam in uaria corpora transire 65 . Quod sapientissimi immortalitatem animarum, sed infideliter docent 66 . De immortalitate animę argumenta Platonis 155 . Quę sit de hoc fidelis assertio 155. 156 . Contra Lucretium et Epicurum, et de differentia mentis et animę. Quare in pueris sensus crescit 158 .

pro amico sustinendos ne illi quidem negant, qui in uoluptate finem constituunt 25 . Theodorus sustulit amiciciam, quod sapientes sibi ipsi sufficiant, insipientes autem inconstanter ament 25 . Plato ait amicicię species III: naturalem, socialem, hospitalem 36 . Cum Platoni Dionysius diceret "caput tibi quispiam tollet", aderat Xenocrates et suum ostendens "nullus", inquit, "id prius quam istud abscidet"

Theodorus sustulit amiciciam, quod sapientes sibi ipsi sufficiant, insipientes autem inconstanter ament 25 . Plato ait amicicię species III: naturalem, socialem, hospitalem 36 . Cum Platoni Dionysius diceret "caput tibi quispiam tollet", aderat Xenocrates et suum ostendens "nullus", inquit, "id prius quam istud abscidet" 39 . Crantor, cum interrogatus esset, cuius rei gratia ita se Polemoni addixisset, respondit quia

solus ipse laudabat; rogatus, quam ob rem, ait: "Quod talis cum sit, cithara se, non latrociniis exerceret 57 . Aqua omnium principium 5 .
Audacia. Plato tyrannum non timuit. Nam cum illi Dionysius dixisset: "Verba tua ociosorum sunt", tunc ille: "Et tua tyrannidem sapiunt" 31 . Accusatus Anaxagoras, quod solem,

quod solem, candentem laminam dixerit 17 . Socrates accusatus, quod deos negaret et iuuenes nouis disciplinis corrumperet 19 . Viri illustres apud Athenienses dannati 20 . Plato damnatur, quia Atheniensis, sed absoluitur, quia philosophus 31 . Zeno dicente sibi quodam Antisthenis complura sibi minime placere, rogauit, num sibi bona etiam quędam habere uideretur, illo se nescire dicente: "Non piget", inquit, "siquid

scit quisque libens censebo exerceat artem 13 . Suam quisque artem exerceat 23 . EX APOLOGETICO TERTULLIANI
Angelos Plato non negauit 1 . Anima 16 . EX VERGILIO

Quod de Hierusalem diximus, referamus ad animam nostram 46 . Contra Manicheum, qui de eadem substantia esse animas hominum et bestiarum asseuerat 149 . Animę principale non secundum Platonem in cerebro, sed secundum Christum in corde 160, Homo interior 199 . Anima inter carnem et spiritum, si carnem sequitur caro est, si spiritum, spiritus 212. 213 . Qui ante

Mentem in sanguine diffusam dixit Empedocles 4 . Anima Deo similis 16 . Animi cultus 43 . Anima immortalis 76. 77 . Platonis errores de anima 90.
Auaritia. A Mercurio nummularii 39 . Angeli innumerabiles 45 . Ad custodiam dati

Animarum rationalium tria genera 56 . Anima corpore melior 63 . Qui putant animas hominum demones esse post corpora 63 . Contra Platonicos, qui dicunt animam Deo coęternam 75 . De uia animę liberandę 76 . Contra eos qui. dicunt animas beatas iterum ad miserias et labores redituras 90 . De

Quę conditio beatitudinis angelorum bonorum 86 . An sancti angeli Deum habent bonę uoluntatis autorem 87 . An possint dici angeli alicuius rei creatores 91 . Platonici putant angelos fuisse humanorum corporum conditores 92 . Angelorum esus 97 . Angeli Dei homines dicti 116 . Tres apparuerunt Abrahę, duo Loth

Cetos DC pedum longitudinis, CCCLX latitudinis in Arabia 302 . STRABO
Bonitas. Mediterraneos maritimis accolis meliores Plato arbitratus est 121 .
Beneficium. Mortales tunc maxime deos imitari, cum benefici sunt 187 .
Bellum.

efficit 62 . Qnanta uis sit honestatis 64 . Virtus Marci Catonis. Summum bonum non in sola honestate 66 . Omnia bona, quę secundum naturam. Aristoteles, Plato. Marcus Piso contra Stoicos de bonis. Memoria clarorum uirorum loca nobilitata 68 . Bonum summum, si ignoretur, uiuendi rationem ignorari necesse est 69 . Recti ratio et honesti. De

An eripi possit beneficium. Qui sequenti iniuria corrumpunt beneficium 39 . Vtrum ei debeatur, qui nolens profuit uel qui sua causa profuit uel qui et sua et nostra 40 . Plato uectori gratuito se debere dixit. Vbi autem idem omnibus pręstari intellexit, iam non se debere dixit, quod non tanquam sibi pręstitum esset, sed tanquam uni e uulgo 41 . Quomodo sapienti datur beneficium 44 .

Bonum tuum est animus emundatus ac purus, emulator Dei, super humana se extollens, nihil extra se suum ponens, rationale animal. Quod ergo uitę bonum est? Perfecta ratio 63 . PLATO
Beneficium. Nullum nostrum sibi soli natum esse, sed ortus nostri partem sibi patriam uendicare, partem parentes, partem amicos 337 .

Boni scientia, omnium pręstantissima 215 . Quęcunque bona uulgo dicuntur, deprauant anium 216 . Bonum quidem anima omnis expetit 218 . Plato iudicat uirum optimum et iustissimum esse beatissimum eumque esse hominem maxime regium seque ipsum regentem. Pessimum uero et iniquissimum esse miserrimum etc. 231 . Intelligibili atque enti pręferendum bonum

ictus offendere non poterat 97 . Falluntur reges, qui uitam beatam putant bella tractare 103 . Macedonum exercitum sublato Alexandro simile esse Cyclopi excęcato 123 . Plato ter in militiam profectus 136 .
Bruta. Vultur inter uolucres innocentissimus 6 . Bucephalus, equus Alexandri 41 .

prudentiam atque iustitiam, mala uero contrarios habitus, media uoluptatem et dolorem 25 . Euclides bonum esse unum deffiniuit; quę bono aduersa uidentur, sustulit, ea ne esse quidem dicens 26 . Plato: boni finem esse--- similem Deo fieri. Virtutem sufficere ad beneuiuendum, sed tamen instrumentis corporis indigere. Bona humana alia in corpore, alia in anima, alia extrinsecus 36 . Plato primus notionem honesti declarauit, quę a

26 . Plato: boni finem esse--- similem Deo fieri. Virtutem sufficere ad beneuiuendum, sed tamen instrumentis corporis indigere. Bona humana alia in corpore, alia in anima, alia extrinsecus 36 . Plato primus notionem honesti declarauit, quę a laudabili et rationabili utilique et decoro/et congruo non discernitur 36 . Virtutis species IIII 37 . Bonum in IIII genera diuiditur: uirtus, habitus,

dixit obsonare se ambulando famem. Lacedemoniorum uictus simplicissimus ciborumque condimenta labor, sudor, cursus. Ex bestiis intelligi etiam quam paruo natura contenta sit. Persę ad panem nihil adiungunt pretęr nasturcium. Cum his comparat gulę deditos. Timotheus Platonis coena delectatus quid dixit. Contrariorum contraria sunt consequentia 149 . TVLLIVS DE FINIBVS
Cibus potusque. Cui cor sapit, ei non

Catoni ebrietas obiecta est 75 . Aqua et polenta aut frustum ordeacei panis 7 . Circumspiciendum, cum quibus edas et bibas. Ventri da quod debes, non quod potes 8 . Plato uixit annos LXXXI ob parsimoniam et eorum, quę auiditatem euocant modum 20 . Cassius tota uita aquam bibit 34 . Cato sitim tolerauit 52 . Pythagoras animalibus

rem fugacissimam corpus 20 . Inter corporis animique exercitium 32 . Corporis prosperitas ac sanitas uili habenda 41 . PLATO
Consortium. Quemadmodum in fauo fucus ortus examinis apum morbus est, ita et hominem improbum domi natum pestem reipublice fore 226 .
Constantia.

Romulus modice uinum bibens etc. 66 . Qui numerus debet esse conuiuarum. Item de mensis secundis et bellariis 76 . Prandium caninum 83 . Quod Plato largiores in conuiuiis inuitatiunculas uini non inutiles esse existimauerit 88 . Edulcare 93 . Quomodo tolerari inedia possit 94 . De habitu atque natura

celo/uenisti?" 57 .
Concordia. Antisthenes fratrum, qui essent concordes, conuictum omni pariete dixit esse fortiorem 54 . Contraria trifariam diuidit Plato: bona malis, mala malis, neutra malis 38 . Naturę contrarię in animalibus: Demophon, pręfectus mensis Alexandri, ad umbram calefiebat, sole rigebat. Andron per loca Lybię absque potu iter agebat 98 .

Contemplatio. Xenocrates sępe interdiu meditationi inseruiebat atque unam silentio distribuebat horam 39 .
Corpus geometrię ratione constare dixit Plato 35 . Corpus 48 . Corpora alia concretiones, alia ex quibus concretiones fiunt 103 .

Pythagoricus quidam etiam mortuo sutori proiecit quod debebat, nolens alieno assuescere 45 . Leue ęs alienum debitorem facit, graue inimicum 80 . PLATO
Deformis corpore, cum partes secum non consentiunt, etiam imbecillus est 262 .
Dolus. Ne fiat adulteratio, mendacium, deceptio, fraus in rebus uenalibus

sint 309 . Quod dii sint 310. 311 . Quod curam humanarum rerum habeant 312 . Imagines deorum uenerandę 313 . Dii deorum filii apud Platonem et homines. Deorum filios duobus modis intelligi 318 . Theologia uelut omnium regina 323 . Esse deos et omnium rerum curam habere nec precibus flecti pręter iustum 326 .

Pater et Filius 390 . Vtrum Deus, quia facturus erat omnia, cuncta cognouit? Non 390 . Deus in se ipsum respiciens nouit omnia 390 . Plato Deum comparat soli. Ioannes: Videbimus Deum sicuti est 395 . Deus principium, finis, species 396 . Vnum super ens. Vnum bonum, pulchrum 396 . Deus apud multos esse

immo ueritas bonitasque omnium est forma luxque purissima, radix, ratio et exemplar 426 . Prisci theologi 431 . Quę sunt, quę affirmantur a Platone de rebus diuinis? Pauca 434 . Deus ita centrum est omnium, quia sic est in omnibus, ut cuique rei interior sit quam ipsa met sibi. Est etiam circumferentia mundi, quia extra cuncta existens ita supereminet uniuersa, ut cuiusque rei

Seruile est amare diuitias 46 . Somnium Antigoni, quo serendo aureas micas auream segetem ortam uidit 94 . Platonis sententia: Ei, inquit, qui uelit esse diues, non cumulandam pecuniam, sed minuendam cupiditatem censeo 99 . Cleopatrę opes 111 .
Dolor.

unde 65 . Deus Adranus in Sicilia maxime cultus 97 . Apud Lacedemonios templa affectibus dicata: timori, morti, risui 108 . Duo rerum principia: Deus atque hyle iuxta Platonem 136 .
Debitum. Solon, cum debita ciuium decreto rescidisset, id constitutum sisathiam appellauit, id est oneris leuationem, quo ęsalienum remittebatur

Pherecides primus de diis scripsit Gręcis 15 . Theodorus omnes de diis opiniones sustulit 25 . De diis philosophorum facete dicta 27 . Plato: totius generationis causam esse deum. Deos esse igneos 35 . Deum sicut et materiam incorporalem esse 36 . Aristoteles, sicut et Plato, deum incorporalem diffinit eiusque prouidentiam

dicta 27 . Plato: totius generationis causam esse deum. Deos esse igneos 35 . Deum sicut et materiam incorporalem esse 36 . Aristoteles, sicut et Plato, deum incorporalem diffinit eiusque prouidentiam ad cęlestia usque pertingere, ipsum uero immobilem esse 48 . Lysia pharmacopola sciscitante, an deos esse crederet: "Quomodo", inquit, "non credo, qui te diis inimicum puto"

Pręda Pausanię iussu in unum locum coaceruata 133 . Sub Gylippi tecto multę noctuę 181 . Stilpo solam sapientiam suas diuitias esse putauit 192 . Plato uenditus XX minis 200 . Darius diuitias relinquere hostibus statuit, ut illis immersi a pristina uirtute degenerent 219 . Alexander Susis potitus 219 .

lapides 32 . Ex motu cęlestium futura pręuidebant 32 . Diuersa de diis opinio 42. 51 . Numa nullam imaginem deo tribuit 58 . Plato contempsit deos gentilium. Poetę de diis mendaces 85 . Socrates propter deorum contemptum occisus 85 . Orpheus de deo uno. Item Aratus 87 . Idola

Poetę de diis mendaces 85 . Socrates propter deorum contemptum occisus 85 . Orpheus de deo uno. Item Aratus 87 . Idola 89 . Plato de deo inconstanter 89 . Prothagoras atheos. De entibus 92 . Philosophi de diis 94. 95 .
Diabolus.

Poena demonum. Boni demones 28 . Mors demonum 30 . Diaboli malignitas 45 . Contrarię uirtutes 76 . Serpentis fraus a Platone tangitur 80 . Serpentis et Euę collocutio 81 . Maligna anima 88 . Plato non recte sensit de demonibus 89 .

Contrarię uirtutes 76 . Serpentis fraus a Platone tangitur 80 . Serpentis et Euę collocutio 81 . Maligna anima 88 . Plato non recte sensit de demonibus 89 . AVGVSTINVS DE CIVITATE DEI
Diuitię. Qui uolunnt diuites fieri, incidunt in laqueum

Libri Numę Pompilii combusti 52 . Dii cęlestes. Demones aerei 63 . Quid dii ab hominibus differant secundum Apuleium 64 . Diffinicio deorum cęlestium secundum Platonicos 65 . Apis. Serapis 139 . Mercurius, Hercules, Minerua 140 . De sacris falsorum deorum. Fabularum figmenta. Diomedes in deos relatus

non expressisset, si eum tantummodo uidisset, uitę eius interfuit etc. 3 . Exempla docent a uitiis caueri et ad uirtutes excitari 52 . PLATO
Ęger. Non aliter affectus sum quam ille quem uipera mordet. Illum quippe ferunt, qualis sit eius passio, aperire nolle nisi iis qui similiter egrotant. Quasi hi soli, ut pote mali non ignari, ignoscant, siquis cruciatu

de ui 141 . Festa. Dies festi instituti tanquam necessarium laboribus temperamentum 75 . Sine luxuria dies festus agatur 7 . PLATO
Fortuna. Parce. Fata. Dea Necessitatis 235 . Fortuna. Ars. Fatum 280 . Fatum. Parcę 319. 322 . In Deo nihil potest cogitari fortuitum

Fatum 39 . Felix. Aristippus uoluptatem bonorum, dolorem malorum finem constituit 4 . Felicitas nulla in bonis externis 54 . Terra cęlestis iuxta Platonem. Paradisus 78 . Beati, beati 79 . Beatorum insulę 80 . Beati 89 . Finis. Causę quattuor omnium quę sunt

fidem Christi 9 . Salubritas religionis Christianę 16 . Fides dea 28 . Tria genera theologię: fabulosum, naturale, ciuile 42 . Plato proximus Christianis 56 . Religio, pietas, latria 67 . De uero Dei cultu. Vnus Deus 67 . Etiam Legis sanctos sub fide Christi iustificatos

150. Sua quemque magis delectant 151. Democritus gloriatus se Athenis ignotum fuisse 157. Nec gloriam per se expetendam nec ignobilitatem extimescendam. Demosthenes mulierculę susurro delectatus. Gula. Repleti cibis nec mente recte uti possumus 156. Platonis epistola dicit sibi non placere bis in die saturum fieri. Epitaphium Sardanapali 157. Lex Gręcorum in conuiuiis: Aut bibat, inquit, aut abeat 159. TVLLIVS DE FINIBVS Gloria.

et gloriam. Laus utrum laudati an laudantis sit 50. Qui uirtutem suam publicari uult, non uirtuti laborat, sed glorię 56. Gloria uanum et uolatile quiddam est 62. Gula. Vinum incendit iram, quia calorem auget pro cuiusque natura. Vinum pueris negandum precipit Plato 51. Gulosos carpit, maxime coenam Cai Cęsaris Augusti 69. Apicius scientiampopinę professus 70. Conuiuiorum luxuria 80. In gulosos inuehitur 84. In gulam pisces appetentium 98. In eos qui se ingurgitant cibo ac potu 102. Circa

plura recipit qui scit reddere 85. Negamus quenquam scire gratiam referre nisi sapientem 32. Reddere beneficium si aliter non possumus, etiam per speciem iniurię licet 32. Quanta gratum facere oportet. Nihil est grato honestius 33. PLATO Gloria Deus indignatur, quoties quispiam illius similem improbat aut probat dissimilem 19. Non erubescis in eo omnem operam ponere, quo tibi pecuniarum et glorię et honoris quamplurimum sit, ut autem prudentia et ueritas et optimus animi habitus in te sit, neque

est in ęrarios 32. In delicatorum hominum luxuriantem gulam 48. Censores equum adimere soliti equitibus corpulentis et prępinguibus 50. In mulieres quę uinum bibissent mulcta 62. Polysarchia, id est corpulentia 67. Quidam, suę ebrietati fauens se ex Platonis sententia agere dicebat 88. Phauorinus de coenarum atque luxurię exprobratione 90. Contra eos quorum pluris coquus aut pistor est quam ipsi 92. Foedissima uoluptas ex gustu tactuque. Philoxenus gruis collum optauit. Socrates: Multos

Gloria. Quidam iactabat se de natandi peritia. Ad quem Aristippus: Non erubescis, inquit, in his quę delphinis propria sunt gloriari 22. Exultanti cuidam quam multum bibens non ebriaretur: Hoc, inquit, etiam mulus facit 22. Aiunt Socratem, cum Platonis Lysidem audisset recitari: Proh dii immortales, dixisse, quam multa de me mentitur adolescens 32, Xenocrates glorię et fastus imprimis contemptor fuit 39. Gloriam annorum esse matrem 43. Theophrastus: Nihil est inanius amore glorię 49. Heraclides gloriam pecuniis

ebriaretur: Hoc, inquit, et mulus facit 22. Stilpo aliquando Crati Cynico caricam interrogatiunculamque proposuerat. Eam uero ille statim comedit, et cum diceret illi Stilpo: Hercules, caricam perdidi, non solum, inquit, caricam, sed et interrogatiunculam, cuius hęc arra fuit 27. Plato ebriis consulere solitus, ut in speculo studiose intuerentur 33. Xenocrates ad Antipatrum missus, ut peteret captiuos, ab eo ad coenam inuitatus noluit ante quicquam gustare quam quod petebat impetrasset 39. Arcesilaus obiit, cum merum immodice hausisset 43. Lacydes ex

effecerint Romani pro libertate et laudis cupiditate 37. Gloria humana 38. Ciuitas terrena et cęlestis 107. Gula. In uescendo non cibi genere, sed auiditate immodesta quemque culpandum, ut Esau 127. Gratia. Superna illuminatio secundum Platonicos 67. Promissio gratię in Isaac 124. Quod omne opus gratię ad futuri sęculi pertineat nouitatem 180. Sub gratię legibus omnis ętas 180. Deus operatur uelle 186. Gentium uocatio in Isaac 124,125. Duę gentes in utero Rebeccę

Quantum malum ira contra Aristotelem. Facies irati. Ira incipit a suo malo. Remedia ne irascamur 53. Celius orator iracundissimus clientis conuiuę patientia mollitur. Pythagoras perturbationes animi lyra componebat. Non uis esse iracundus, ne sis curiosus. Irę remedium dilatio. Plato in seruum iratus quomodo iram compescuerit. In Socrate irę signum erat uocem suhmittere, loqui partius 54. Omnis indignatio in tormentum suum proficit. Rex iracundus: Darius, Xerxes, Alexander in Clytum, Lysimacum, Lucius Sylla, Marcus Marius, Caius Cęsar.

Inobediens. Crudelem medicum intemperans facit ęger. Vir fortis in bello manus perdidit, deprehendit adulterum cum uxore, imperauit filio ut occideret, non occidit, adulter effugit, abdicat filium, res uenit in iudicium 120. PLATO Iudicium. Iudicatę animę sub terra in iudicii locum euntes meritas illic poenas sustinent 162. Opera eorum sequuntur illos. Locus ubi oporteat omnes collectos iudicari ac deinde ad inferos proficisci 84,185. Non iuuenem, sed senem esse bonum iudicem

in limine apposuit, nequis exire posset, sed omnes in curruli sedentem inuiti uiderent 40. Apud Laberium poetam scriptum est Democritum sibi sponte cęcitatem consciuisse. Et aciem, inquit, effodit luminis, malis bene esse ne uideret ciuibus 59. Emulatio tacita inter Xenophontem et Platonem 86. Alexander de Aristotele queritur, quod disciplinam, qua ipsum erudierat, aliis uulgasset 119. Cepe reuirescit et congerminat decedente luna, contra autem inarescit adolescente 120. Ira. An sapiens irascetur. Deffinit mediocritatem esse seruandam 11.

qui laudant uel uituperant quenpiam quam eorum de quibus fit sermo 30. Inuidia. Bonis mali infensi, quod a uoluptate abstineant 13. Sosis Dioni infensus se ipsum sanguine foedans, a Dionis satellitibus id se passum dixit, ut illi tyrannidis inuidiam conflaret 75. Plato delatori in amicum non credidit etc. 136. Simultas inter Xenophontem et Platonem, item inter Platonem et Eschinem 137. Ira. Scipio Africanus, ne iratus puniendi modum excederet, rem ad multorum consilium detulit 76. Caius Grachus natura iracundus,

mali infensi, quod a uoluptate abstineant 13. Sosis Dioni infensus se ipsum sanguine foedans, a Dionis satellitibus id se passum dixit, ut illi tyrannidis inuidiam conflaret 75. Plato delatori in amicum non credidit etc. 136. Simultas inter Xenophontem et Platonem, item inter Platonem et Eschinem 137. Ira. Scipio Africanus, ne iratus puniendi modum excederet, rem ad multorum consilium detulit 76. Caius Grachus natura iracundus, cum concionaretur, Licinium seruum post se collocabat, qui uehementius concitatum fistulę modulis

a uoluptate abstineant 13. Sosis Dioni infensus se ipsum sanguine foedans, a Dionis satellitibus id se passum dixit, ut illi tyrannidis inuidiam conflaret 75. Plato delatori in amicum non credidit etc. 136. Simultas inter Xenophontem et Platonem, item inter Platonem et Eschinem 137. Ira. Scipio Africanus, ne iratus puniendi modum excederet, rem ad multorum consilium detulit 76. Caius Grachus natura iracundus, cum concionaretur, Licinium seruum post se collocabat, qui uehementius concitatum fistulę modulis mitigaret 113.

76. Caius Grachus natura iracundus, cum concionaretur, Licinium seruum post se collocabat, qui uehementius concitatum fistulę modulis mitigaret 113. Alexander in Attalum contorsit poculum in conuiuio iratus 42. Ira percitus Clytum amicissimum interemit 47. Iratus Plato noluit uerberare seruum. Iratis consulebat, ut se in speculo intuerentur 137. Iniuria. Solon omnibus licere statuit de iniuria alteri illata supplicium sumere, et eam ciuitatem optime habitari dixit, in qua singuli singulorum iniuria ita mouerentur ac sua atque eam inferentes

homine emendo aspectu contenti sumus 56. Cleantes ex specie comprehendens mores 78. Heraclitus mundum ex igne nasci et rursus per quosdam ambitus per uices hoc omne sęculum ignescere 89. Inuidia tacita inter Platonem et Xenophontem 32. Bion inuido cuidam subtristi: Nescio, inquit, utrum tibi malum an alteri bonum contigerit 43. Demetrius inuidia agitatus, quia clarissimus 52. Antisthenes: Sicuti rubigo ferrum, ita inuidiam inuidos consumere aiebat. Absurdum esse dicebat triticum

54. Heraclitus dixit: Merentur Ephesii omnes adulti mori impuberibusque urbem derelinquere, quoniam Hermodorum sui pręstantissimum expulerunt dicentes: Nostrum nemo inęqualis sit, quod siquis erit talis, alibi et cum aliis habitet 89. Ira. Plato iratus timuit uerberare seruos, ne modum excederet 32. Pseusippus iracundus fuit et uoluptarius. Aliquando iratus in puteum se iecisse dicitur 38. Quid sit ira, quid odium, quid iracundia, quid excandescentia 73. Ignem gladio non fodiendum 82. Pythagoras: In

id est iniurię obliuiscendum 82. Iniuria per se malum non est, uerum in suspicionis metu id malum positum est etc. 110. Imprudens. Solon, ut reipublicę prosit, stultitiam simulat 7. / Diogenes Platone de ideis disserente et nominante mensalitatem et cyathitatem: Equidem, inquit, o Plato, mensam et cyathum uideo, mensalitatem uero cyathitatemque non uideo. Et ille: Recte, inquit. Quibus enim cyathus mensaque conspicitur, oculos habes, quo autem mensalitas et cyathitas intelligitur, animam

suspicionis metu id malum positum est etc. 110. Imprudens. Solon, ut reipublicę prosit, stultitiam simulat 7. / Diogenes Platone de ideis disserente et nominante mensalitatem et cyathitatem: Equidem, inquit, o Plato, mensam et cyathum uideo, mensalitatem uero cyathitatemque non uideo. Et ille: Recte, inquit. Quibus enim cyathus mensaque conspicitur, oculos habes, quo autem mensalitas et cyathitas intelligitur, animam non habes 58. Monimus , mensarii cuiusdam famulus, amentiam

Spiritalis interpretatio sequi debet ordinem historię 219. Cur ędificas in littera occidente 243. Liber scriptus intus et foris, in sensu et littera. Apostoli et euangelistę non sunt interpretati uerbum de uerbo nec LXX interpretum autoritatem sunt secuti 256. Thimeum Platonis non intelligit Tullius 274. Intelligentia spiritalis 298. In eos qui litteram tantum sequuntur 302. Apochriphi 321. Amen 325. Tharsis mare et Indię regio. Tharsum urbs Cilicię 330. Circumcidimini

Amor insanus 140. Amoris curatio. Labor. Inter laborem et dolorem 112. Lacenę in laboribus consuescunt. Labores non esse ęque graues imperatori et militi sentit Xenophon 115. Sollicitudo est ęgritudo cum cogitatione 131. Pythagorę, Democriti et Platonis labor in studiis et cupiditas 135. Lex Gręcorum in conuiuiis 159. Lętitia gestiens an cadat in sapientem 130. Lętitia est quę adepta cupitum effertur et gestit. Gaudium rationabile dicunt Stoici; sine ratione lętitiam gestientem appellant 131.

hostis in quenquam tam contumeliosus fuit quam in quosdam uoluptates suę sunt etc. 13. Luxuria epulonum 15. Voluptates latronum more quos philisteas Ęgyptii uocant, in hoc nos amplectuntur, ut strangulent 17. Diutius uiuitur, si uoluptas coherceatur, ut Plato 20. Luxuria ędificiorum 36. Luxuria 39. Quid adinuenitluxuria, etiterum. A natura luxuria desciuit 40. Voluptas bonum pecoris est 42. Luxuria diuitum 55. Luxuria opulentię 56. Luxuria diuitum 61. Luxuriosi loquacitate

In legendo imitemur apes 34. Qualiter alios imitari oporteat in scribendo 35. Vni lectioni intenti diuersum propositum habentes 54. Loci deseriptio. Cripta Neapolitana 108. [Serpens mire] Villa Scipionis 36. PLATO Lis Atrei et Thyesti solem et sydera retro egit 72. In eos qui omne uitę tempus in controuersiis conterunt 202. In foro iudiciali honeste uersari non esse malum. Qui inique per malitiam causas agunt 318. Litigantes non permittantur aut iurare

erant 106. Artoxerxes ab omnibus munuscula accipiens et maiora rependens. Pauperis munus pugillus aquę oblatum Artoxerxi 112. Luxus Alcibiadis usque ad uitium 31. Virtus in ignauiam uersa apud Capuam occasione uoluptatum. Plato escam malorum appellat uoluptatem 71. Luculli luxus, horti, uestes etc. 11. Aphrodisia Veneris festa 12. Phocion in luxuriam filii 61. Marci Antonii luxuria et turpis uoluptas 105. Quam luxuriose in Asia susceptus 105. Libido.

uinculis solutos libere pasci sinebant 91. Agesilaus labore gaudere, ocium fugere solitus 28. Maxime regium insudare laboribus 46. Reges manuum labore delectati 96. Herba qua gustata homo insaniens lapides uoluit ita assidue et enixe, ut moriatur 107. Plato iuuenes exhortans dicere solebat: Ocio labores anteponite, ni rubiginem splendori pręstare putatis 157. Lex. Lycurgi leges, agri diuisio, nummus ferreus 11. Artes inutiles eiecit. Coenę in communi. Legibus usi non scriptis. Leges quędam rhetrę dictę

20. Draconis leges ob crudelitatem abrogatę a Solone, quę minima etiam delicta capite puniebant. Demades dixit Draconem non atramento, sed sanguine leges conscripsisse 22. Lętitia. Quasdam mulieres subita lętitia expirasse compulit 70. Plato Xenocrati philosopho, quod tristior natura uidebatur, dicere consueuerat: O felix Xenocrates, rem sacram lętitię age 133. Luna. Lunaris uarietatis rationem primus depręhendit Anaxagoras 18. LACTANTIVS FIRMIANVS

publice absque ullo reprehensionis rubore scortis congressurum 25 . Stilpo, cum illi impudicam filiam probro esse dicerent: Non, inquit, ista maiori mihi probro est quam ego illi ornamento 26 . Platonis amor in pueros 32 . Polemo pecunias circumferens secum meretricandi causa et uoluptatibus indulgendi 40 . Arcesilaus philosophus Theodote ac Philetete

frumentum multitudini gratis distribuit 148. Periclis et Anaxagorę liberalitas 150. Nicias gratia et liberalitate omnes superauit 168. Matronarum liberalitas ad munus Apollini conflandum 189. Manlii Capitolini liberalitas calumnię causa in patres 190. Plato ingentem sibi oblatam a Dionysio pecuniam accipere noluit. Aristippus dixit illum tuto liberalem esse. Ei enim qui nihil accipit, multa tribuit 200. Alexandri liberalitas in milites 210. Alexandri munificentia 217,220, 227. Item in Taxilem regem 228. Munera

et liberalitate 125. Liberalitas 126. Propensior benignitas esse debet in calamitosos 128. Maius est certeque gratius prodesse quam magnas opes habere 189. Liberalis officium, non fructum sequitur 191. Luxus. Voluptas corporis 40. Plato escam malorum uoluptatem appellat 41. Bestię nihil sentiunt nisi uoluptatem 96. Corporis uoluptas homine indigna. Luxuria, turpis 97. Voluptas contraria honestati 166. Voluptatem esse summum bonum 175. Luxus supellectilis 184. Lex

Hebreorum traducta ad omnes per Christum 49. Quare nemo gentilium de his scripserit? 49. De uita et disciplina Mosayca 50. Septimo quoque die coram lectitata Lex 50, 51. Leges externę 51. Lycurgus. Spartes 52. Munda et immunda 52. Leges Platonis de furto, de homicidio 91. Libidinis masculę poena 38. Amazones cum uicinis coeunt 38. Plato mulieres nudas cum uiris luctari monuit. Vt et omnes omnibus communes sint, pręcepit 90. Liberum negantes arbitrium 33, 36, 37, 39.

Mosayca 50. Septimo quoque die coram lectitata Lex 50, 51. Leges externę 51. Lycurgus. Spartes 52. Munda et immunda 52. Leges Platonis de furto, de homicidio 91. Libidinis masculę poena 38. Amazones cum uicinis coeunt 38. Plato mulieres nudas cum uiris luctari monuit. Vt et omnes omnibus communes sint, pręcepit 90. Liberum negantes arbitrium 33, 36, 37, 39. Libertas 38. AVGVSTINVS DE CIVITATE DEI Libertas

nihil animo uidere potest; omnia refert ad oculos 94. Voluptas gestiens elata lętitia 120. Epicuri sententię de uoluptate 122. Idem 123. Item 124. Voluptatis partes maliuolentia etc. 132. Lasciui poetę: Alceus, Anacreon, Ibicus, Plato 140. Xerxes pręmium proposuit, siquis inuenisset nouam uoluptatem 145. Quomodo uoluptas appetenda aut dolor fugiendus secundum Epicurum 156. Mulcta. Inferiorum supplicia 90. Militaris uirtus. Qui, ut fortiter agerent, mortem contempserunt 101. Aiax,

155. Nuptię in Channa 1 Galileę 156. Inter uxorem et scortum 161. Quod uxor relicto uiro, quamuis adultero et Sodomita, non possit alteri nubere 216. Mendacium. Omnis homo mendax 89. Mendacium Deo indecens; hominibus interdum utile iuxta Platonem 133. Augustinus arguit Hieronymum, quod dixerit Paulum simulate locutum in reprehensione Petri, quia nullum mendacium in Scripturis admittendum 223. Respondet non mendacium id, sed honestam dispensationem dici debere 228. Rursum respondet Augustinus 233.

Theatrum facti sumus mundo 273. Detractores beati Hieronymi grauia passi 320, 321. Mors. Estote parati. Dies uitę et seculi incertus 140. Vita breuis multos decipiens 181. Reuersa est terra in terram suam 194. Philosophia mortis meditatio, Plato 199. Quandoque moriendum etc. 205. Phoenix unica moriendo reparatur. Omnis caro phoenum 207. Duę hominis mortes et duę uitę 208. De mortuis in Domino non lugendis 232. Hilarion adiurauit, ut mortuus statim, sicut

alloquendo confortabat, ne timeret 241. Melior est mors quam uita amara 252. Mos in laudibus defunctorum et quęrela de morte Nepotiani pręsbiteri 257. Qui mortes suorum fortiter tulerunt. Sapientium uitam meditationem mortis esse, Plato 259. Xerxes fleuit suos, quod adusque annum centesimum nullus ex tanta multitudine reliquus esset futurus. De morte Blesillę consolatoria 260. Mors nequaquam dolenda quia comunis . Qui luxerunt suorum mortem in Scripturis 261.

Ventorum nomina 103. Quare Deus dedit uentos 104. Turbo 108. Stoici duo esse in natura dicunt, ex quibus omnia fiunt: causam et materiam. Aristoteles putat causam tribus modis dici: prima materia, secunda opifex, tertia forma. Quarta etiam propositum operis 22. Plato quintam adiecit: exemplar, id est ideam. Mundum fecit Deus propter suam bonitatem, secundum Platonem. His causis adiicit Seneca alias: tempus, locum, motum. Sed omnes hę causę ex una pendent, quod est Deus. In his quęstionibus non esse tempus terendum dicit 22. [Cataper]

esse in natura dicunt, ex quibus omnia fiunt: causam et materiam. Aristoteles putat causam tribus modis dici: prima materia, secunda opifex, tertia forma. Quarta etiam propositum operis 22. Plato quintam adiecit: exemplar, id est ideam. Mundum fecit Deus propter suam bonitatem, secundum Platonem. His causis adiicit Seneca alias: tempus, locum, motum. Sed omnes hę causę ex una pendent, quod est Deus. In his quęstionibus non esse tempus terendum dicit 22. [Cataper] Miracula quotidiana non mouent, sed noua 108. Serpens mirę

populus in foro graphiis confodit 21. Qualiter castiganda ciuium delicta 22. Castigatio sincera cum ratione. Legum pręsides in castigando imitentur medicos 47. Socrates seruo: Cęderem te, inquit, nisi irascerer 48. Castigare conuenit, non irasci 48. Plato ait: Nemo prudens punit, quia peccatum est, sed ne peccetur 49. Castigatio boni magistratus, parentum, pręceptorum, iudicum. Qui correpti indignantur 51. Ne homini quidem nocebimus, quia peccauit, sed ne peccet 52. Suppliciorum instantia 53. Sapiens punit eos

tulit Sylla et quidam in Gręcia pater. Item Puluillus pontifex, Paulus, Lucius Bibulus, Caius Cęsar, diuus Augustus, duę Cornelię 66. Mors omnium dolorum et solutio est et finis. Mors optimum naturę inuentum. Quibus diu uixisse nocuit 67. Magni animi esse appetere mortem. Plato: Sapientis animum totum in morte prominere. Summum fini proximum 67. Cornelia in morte liberorum fortis. Item Rutilia 71. Mortis contemptor 74. Theodorus philosophus tyranni minas contempsit. Cannius Iulius duci iussus gratias egit 74. Fortis ad mortem 75.

etc. de illo 10. Mulier. Foeminę laus. Cornelia. Rutilia 71. Mulier cupiditatum incontinens 77. Aut amat aut odit mulier; nihil est tertium. 85. Foeminis nec capillos defluere nec pedes laborare 46. PLATO Mundus. Totum et omne ens unum esse 66. Mundum habere supra se tres causas ac dependere a causa incorporea 141. / Mundus unus. Mundus intellectualis. Intelligibilis mundus inter uisibilem et bonum medius 242.

esse 66. Mundum habere supra se tres causas ac dependere a causa incorporea 141. / Mundus unus. Mundus intellectualis. Intelligibilis mundus inter uisibilem et bonum medius 242. Sex dies. Duplex opinio de origine mundi. Sententia Platonis. Mundus ex causa et boni gratia. Cur sit unus et spericus . Numerus septenarius. De elementis 243. De uiribus proportionibusque elementorum. Mundus ex IIII elementis. De mundi anima 245,246. Mundus ex mente et necessitate compositus. De elementis et mixtis.

Mundus habet intellectuales rectores immobiles 341. Materia mundi. Mouendi cęli ratio. Cur in circulum sperę rotantur. Mundus immutabilis esse non potest 355. Inter mundum intelligibilem et sensibilem 393. Mundus initio generatus; in qua sententia Moysi consonat Plato 433, 434. Orpheus grammaticus: Cum abscondisset omnia, deinceps in lumen gratum misit ex sacro corde operans cogitata et mirabilia. Nec tempus nec locus extra mundum 434. Plato mundum generatum diuinę bonitatis gratia dixit, id est ut diuinam referat bonitatem 435.

mundum intelligibilem et sensibilem 393. Mundus initio generatus; in qua sententia Moysi consonat Plato 433, 434. Orpheus grammaticus: Cum abscondisset omnia, deinceps in lumen gratum misit ex sacro corde operans cogitata et mirabilia. Nec tempus nec locus extra mundum 434. Plato mundum generatum diuinę bonitatis gratia dixit, id est ut diuinam referat bonitatem 435. Matrimonium. Alceste, Pelii filia, sola elegit pro uiro suo Admeto perire. Orpheus, Iagri filius, ad inferos descendit quęsitum

utraque manu utuntur 295. Gymnastica duplex: saltatio et luctatio 295. Luctationis genera. Pueri armis instruendi 296. Medicus. Fer tecum alexipharmacum, id est medicinam prohibentem mala, nequid aduersi aliquando patiaris 15. Plato animis, Esculapius corporibus medetur 79. Medici sufficientissimi euaderent, si ultra artis studium inter ęgrotos conuersarentur et ipsi ęgrotarent naturaque imbecilla essent 202. Morbi, nisi periculosissimi sint, pharmacis uitandi non sunt. Diligentia uictus corigendi et

inquit, si Parmenio essem 44. Photion Harpali munera contempsit, insuper minatus, si ciuitatem corrumpere pergeret 62. Cato Deiotari regis dona noluit accipere 65. Cato, ne amissę libertati superesset, se ipsum intereniit 71. . Plato Dionysii dona noluit 73. Maledicus. Solonis lex prohibet in defunctos maledicta coniicere. In uiuos etiam in loco sacro uel in iudicio uel apud magistratum. Lacessitis tres, ęrario duas dracmas cogebatur soluere 23. Ministrę

calumniatorem uero ne si uelitis quidem 86. Aclides Iason contumeliosus in Artaxerxem 112. Mollis. Clodius in Pompeium: Quis imperator impudicicia laborat? Quis uir uirum quęrit? Quis uno digito caput scalpit? 36. Adolescenti in cute curanda operoso subridens Plato: Quousque, inquit, tibi carcerem ędificare perges? 137. Mulcta. Hercules cum pelle et claua orbem peragrans et iniquos tyrannos puniens 15. Stratonicus cauillatus, iubens Athenienses mysteria et pompas agere, Elienses ludos edere, Lacedemonios,

Connidas, Thesei pedagogus 1. Cato filium a seruo Chilone erudiri noluit, sed ipse filii in omnibus magister fuit 94. Suos castigare, non opprimi conuenit Agesilai exemplo 29. Non minus pręceptor quam genitor amandus 41. Mirari se dicebat Plato, quod cum iuuenes cura et artificio similes hominum bestias efficiant, non iam potius curent, ne bestiarum similes homines euadant 137. Quo usque discipulus esse uellet interrogatus: Quo ad, inquit, meliorem ac peritiorem esse me non penitebit 137. Malus. Sulpitius

Quo ad, inquit, meliorem ac peritiorem esse me non penitebit 137. Malus. Sulpitius nulli flagitiosissimo secundus 122. Demades reipublicę naufragium 58. Aristogytonem nullibi iocundius quam in carcere sibi uisendum dixit Phocion 60. Plato: Pręclara, inquit, ingenia, quemadmodum uirtutes maximas, eodem pacto uitia quoque maxima producere solent 94. Minę. Alcybiades, cum percepisset se a populo Atheniensi morte damnatum: At ego, inquit, ostendam illis Alcybiadem uiuere 32. Romani legatis Volscorum

causa ignoratio sui 2. Quod impietas sub Ioue coeperit, quę aureum sęculum exclusit 103. Quod mali omnes malos esse putant 106. MARIA. De conceptu et partu Virginis prędicto a philosophis 81. Mulieres uirorum officiis fungi non decere, contra Platonem 68. Themiste sola philosophiam didicisse dicitur 70. Mandata Dei. Quam efficax sit lex Dei et Ecclesię sacramenta 71. Quomodo pręcepta Dei a philosophicis dissident 138. Mors. Contra eos qui dicunt: Mors nihil ad nos 64. Qui

et spheram construxit 16 . Anaxagoras: Omnia simul erant; accessit mens eaque composuit. Mundus ex atomis 16 . Cęlum dixit ex lapidibus compositum 17 . Plato duo principia ponit: Deum et materiam. Mundum ex elementis et quę in mundo sunt. Item a Deo conditum et animatum 35 , 36 . Ex omnibus, quę subsisterent corporibus, factum esse cęlum opinatur

19 . Aristippus, cum aliquando conuitiis ageretur, abibat. Insectore uero persequente ac dicente: Cur fugis? Quoniam inquit, maledicendi tu potestatem habes, ego abeundi 22 . In Platonem conuitia 31 . In Aristotelem 46 . Aristoteles ei a quo conuitiis agebatur [Insectatore uero persequente ac dicente: Cur fugis] postremo dicenti: Num te satis obtudi-

Num te satis obtudi- Hercules, inquit, non tibi animum intendi 74 . Cum audisset se a quodam maledictis lacessitum - Absentem, inquit etiam uerberat 47 . Antisthenes, cum audisset Platonem aliquando sibi maledicere: Regium, inquit, est male audire, cum benefeceris 54 . Eos hortabatur qui maledictis incesserentur, tolerare magis quam si lapidibus se quispiam ageret 54 . Diogenes

Sophocles, Amphiclidę filius, legem tulerat, ut nequis philosophorum pręesset scholę, nisi id senatus ac plebs decreuisset. Qui secus faceret, capitale esset. Aristotelles de Theophrasto et Calisthene fertur dixisse, quod de illo et Xenocrate Plato: alterum freno, alterum egere calcaribus 48 . Licon aiebat oportere adiungi pueris pudorem et laudis studium uelut equis calcar atque frenum 51 . Demetrius iuuenes asserebat oportere domi quidem

Magnanimus. Telemacus spernit dona Atridę 8. Mendaei, et iam cum uerum dicit, non creditur 16. Parthis mendacior 23. TERTVLLIANVS Mundus non factus secundum Pythagoram, factus secundum Platonem 4. Magorum phantasmata 9. Matrimonium. Qui uxores suas amicis communicauerunt 13. VERGILIVS Musica. Pan primus calamos 3. Cithara crinitus Iopas personat aurata 68. Matrimonium.

4. luppiter 15. Principia 45. Hyle uel materia ex qua mundus conditus falso dicitur 46. Quod mundus creatus 54. Iris. Eclypsis. Circulus lacteus. Teremotus 56. Astrologiam Chaldei inuenerunt 65. Mundus productus secundum Platonem. Mutatio mundi 77. Luminaria cęli 77. Mundus factus 88. Plato non recte de cęlo 90. Principia 92. De principiis 94. Magnanimus caduca contemnens 92. Matrimonium absque ira atque odio oportere 12. Qui unam

ex qua mundus conditus falso dicitur 46. Quod mundus creatus 54. Iris. Eclypsis. Circulus lacteus. Teremotus 56. Astrologiam Chaldei inuenerunt 65. Mundus productus secundum Platonem. Mutatio mundi 77. Luminaria cęli 77. Mundus factus 88. Plato non recte de cęlo 90. Principia 92. De principiis 94. Magnanimus caduca contemnens 92. Matrimonium absque ira atque odio oportere 12. Qui unam uxorem et qui multas habent 38. Magieę artes 29.

non est crimen 6. Iustitia retributionis primorum hominum pro inobedientia 104. Medicus. Archiatrus, prothomedicus 21. Mors bona, cum pręcesserit uita bona 4. De morte uoluntaria ob metum poenę uel dedecoris 5. Theombrotus. Plato 6. Cato. Martyres quę sibi ipsis intulerunt. Sanson. Abraham 7. Pestilentia 21. Mors pessima quę non moritur 45. De morte animę et corporis. Vtrum mors etiam sanctis poena peccati sit. Cur non est ablata mors propter

ne a Turno comburerentur, a Cybelle in nymphas marinas uersę. Vlixis nauis fracta XIIII . SENECA Nobilis. Patres clari uirtute filiorum. Exemplum Xenophontis, Platonis, Socratis, Marci Agrippę, Octauii. Ex ignobili familia nobiles: Marius, Pompeius, Seruius rex 121. Habet enim hoc optimum in se generosus animus, quod concitatur ad honesta etc. 13. De uera nobilitate. Patricius Socrates non fuit.

familia nobiles: Marius, Pompeius, Seruius rex 121. Habet enim hoc optimum in se generosus animus, quod concitatur ad honesta etc. 13. De uera nobilitate. Patricius Socrates non fuit. Cleantes aquam traxit et rigando horto locauit manus. Platonem non accepit nobilem philosophia, sed fecit 14. Quis est generosus? Ad uirtutem a natura bene compositus. Animus facit nobilem 15. Epicurus nil sibi et Metrodoro nocuisse ait, quod Grecię ignoti essent 31. Nauta. Primus

natura, ut aer. Vnitas est sine commissura continuatio 92. Arismetrica 38. Necessitas magnum humanę imbecillitatis patrocinium est etc. 141. Effugere non potes necessitates, potes uincere 13. PLATO Nauta. Minos naualibus fretus Atticę tributum imposuit. Improbat naues fugam paratas dicens quod uel leones his moribus usi ceruos fugerent 281. Vectigal nullum sit importandi. Peregrina, nisi necessaria, non ferenda ad urbem 303.

abstinendum 59 .
Ornatus corporis. Specula 92 .
Obedientia. Cleantes duos pueros misit accersitum Platonem: alter ubique perquisiuit nec inuenit, alter erraneus resedit et lusit et casu transeuntem Platonem uidit, et quem non quęsierat, inuenit. Illum, inquit, laudabimus puerum, qui, quantum in se erat, quod iussus est, fecit. Hunc feliciter inertem castigabimus

corporis. Specula 92 .
Obedientia. Cleantes duos pueros misit accersitum Platonem: alter ubique perquisiuit nec inuenit, alter erraneus resedit et lusit et casu transeuntem Platonem uidit, et quem non quęsierat, inuenit. Illum, inquit, laudabimus puerum, qui, quantum in se erat, quod iussus est, fecit. Hunc feliciter inertem castigabimus 40 . Si inuitus pares, seruus es, si uolens, minister. Tam diu a periculo

Quid ita nos stultitia tam pertinaciter tenet etc. 21 . Obduratus in uitiis similis uiti ueteri et exesę, quę non recipit insitionem 55 . PLATO Oratio. Mos loquendi Laconicus instar uehementis iaculatoris uerbum non parui momenti breue contortumque eiaculatur, ut: Cognosce te ipsum. Nihil nimis. Hoc Lacedemonicum breuiloquium et Pitaci proprium 85. Gorgias ad omnia

autem abscondi. Itaque sibi ad dicendum tempore opus esse non admodum breui 44. Tucydides Archidamo rogante, ipse ne an Pericles palestra pręstant: Vbi ego, inquit, illum pugnando deieci, ipse se non cecidisse defendens uincit spectatoribusque persuadet 51. Plato oratoriam uim animis hominum imperare dixit 52. Clamoribus ictas aues concidere 84, 33. Cato maxime a turpi uerbo pręsente puero temperauit 94. Pyrrhus dicere solebat plures a Cynea oratione quam a se armis urbes esse partas 129. Thimeus , cum

gestum in speculo componebat 85. Quanto labore Tullius dicendi artem consecutus 88. Pro Quinto Ligario orante Cicerone Cesar absoluit, quem damnare decreuerat 92. Cicero initio dicendi excandescebat 92. Pronostica eloquentię Platonis 134. Aristotelem quoque eloquentissimum fuisse Cicero testatur 139. Pedes in oratione soluta 139. Ocium. Solonis lex Ariopagitis mandat de inertibus ac desidiosis supplicium sumere 23. Pericles epulari eos et in ocio esse iussit, quibus alba

79. Censoris officium 93. Censurępotestas 105. Duo ędilium ordines 133. Cato sibi honorem deferri ab Antiochenis lasciuientibus ratus, audiuit Demetrio, Pompei seruo, illum parari etc. 65. Quanta patienda rempublicam gerenti 87. Honor Platoni habitus, cum in Siciliam ad Dionysium concessisset 138. Aristoteli in patria Stagira 138. Ornatus. Lycurgi dictum, quod Lacedemones comam nutrientes pulchri uenustiores fierent, deformes ferociores 14. Intonsos capillos nutrire Lycurgus instituit

et incredibili facilitate 21 . Demosthenes, cum p litteram pronunciare uix poset, dicitur iugi exercitatione emendasse 26 . Socrates per somnium uidit olorem, per quem signabatur Platonis eloquentia 30 . Stili ipsius genus inter poema et prosam orationem medium fluere ait Aristoteles 32 . Orationis quinque genera: ciuile, oratorium, priuatum, dialecticum, artificiosum

Honor. Pythacus Mytilenis principatum tenens, postquam per annos X rempublicam optimis institutis composuisset, se ipsum magistratu abdicauit 10 . Statua Platoni posita in Achademia a Mithridate 31 . Laudabat Diogenes qui ad rempublicam accessuri essent et minime accederent 56 . Diogenis sepulturę erexerunt columnam et desuper canem sculpserunt

346 .
Poetę. Luscinia in ore Stesicori cecinit infantis suauitatem poetę futuri pręmonstrans efficaci auspicio 110 . Apes sedere in ore infantis Platonis 119 . Hedera qua poetę coronantur Nysia siue Bacchica 160 . Druidę a robore arbore dicti 164 . Zenonis statuam non uendidit Cato ob id solum, quia philosophi erat

esse controuersiam rerum, sed nominum, contra putat Cicero 46 . Dialecticam et physicam ad uirtutes adiungunt Peripathetici 52 . Philosophia in partes tris diuisa 53 . Platonis auditores. Cleantes et Crisippus rhetoricam scripserunt, quam legat qui cupit obmutescere 54 . Panetius qualis in philosophi a 67 . Qui Academici et qui Peripathetici. Stoici Peripatheticorum sententias

usibus laboratur 69 . Dictator pauper Samnitum aurum contempsit. Cupiditati nihil est satis, naturę etiam satis est paruum. Paupertatem nemo grauem sentit, nisi qui putat 70 . Vnum fuisse Homero seruum, tres Platoni, nullum Zenoni, a quo coepit Stoicorum rigida ac uirilis sapientia, satis constat. Pauper Agrippa, Attilius Regulus, Scipio 10 . Paupertas eo minorum tormentorum, quo minorum damnorum est materia. Diogenes effecit, nequid sibi eripi

est paucis te auditoribus tradere quam errare per multos. XL milia librorum Alexandrię arserunt 73 . Publius tragicis comicisque uehementior ingeniis 74 . Gręcus poeta ait: Aliquando et insanire iucundum est. Plato ait: Frustra poeticas fores compos sui pepulit. Aristoteles: Nullum magnum ingenium sine mixtura dementię fuit. Stoicos cęteris philosophis pręfert 75 . Quęstionum inutilium cura. Quantum boni effecerunt qui

Prodigus. Acilio Butę prętorio post patrimonium ingens consumptum Tyberius paupertatem confitenti; Sero, inquit, experrectus es 61 . PLATO
Pax. Qui cęteris modestia pręstant, uitę tranquillitati student, pacis auidi etc. Huius autem amoris excessus eneruat animos et effeminat.

officium 328 . Recta philosophia tam in republica quam priuata quid iustum sit, quid non, discernit 332 . Firmitatem, fidem, sinceritatem ueram esse philosophiam existimo 337 . Platonici actionem, quę ad terminum quendam per media transit, motum nominant. Si tempore transit, temporalem motum, si momento, motum appellant ęternum 355 . Inter essentiam et esse 357 . Orpheus Musas esse

Patere et abstine 105 .
Paupertas. Fabricius pauper aurum Samnitum contempsit 7 . Pauperrimi Plautus et Neuius 22 . Platonem tenui admodum pecunia familiari fuisse 26 . Classici dicebantur primę tantum classis qui CXXV milibus ęris amplius ue censi erant. Infra classem, secundę classis et cęterarum, qui minore summa ęris quam primi censebantur

dictus 98 . Quot filii Niobę 120 .
Poetę. Neuii, Plauti, Pacuuii epitaphia 10 . Siquid uerbum demas de oratione Platonis mutesue, de elegantia detraxeris, si de Lysię, de sententia 12 . Apud Vergilium uexasse et illaudatus 12 . De Plauti comediis cognoscendis. Plautus in pistrino, Neuius in carcere fabulas

De Plauti comediis cognoscendis. Plautus in pistrino, Neuius in carcere fabulas scriptitarunt 22 . Vtrum Hesiodus Homero antiquior. De patria Homeri 24 . Demosthenes Callistratum orantem cum audisset, Platonem reliquit 25 . Plato tris Philolai Pithagorici libros decem milibus denarium mercatus est. Aristoteles libros pauculos Speusippi philosophi post mortem eius emit talentis Atticis tribus 26 .

Neuius in carcere fabulas scriptitarunt 22 . Vtrum Hesiodus Homero antiquior. De patria Homeri 24 . Demosthenes Callistratum orantem cum audisset, Platonem reliquit 25 . Plato tris Philolai Pithagorici libros decem milibus denarium mercatus est. Aristoteles libros pauculos Speusippi philosophi post mortem eius emit talentis Atticis tribus 26 . Argumentum uitiosum, quod reciprocum est, Gręce dicitur

100 . Quibus temporibus fuerint Solon, Homerus, Hesiodus, Pythagoras, Archilochus, Aeshilus, Fabii, Empedocles, XII tabulę, Sophocles, Euripides, Hippocrates, Democritus, Socrates, a Gallis Roma capta, Eudoxus, Aristoteles, Philippus rex, Plato, Demosthenes, Epicurus, Zeno; item poetę Callimacus, Lucius Liuius, Quintus Ennius, Caius Neuius, Porcius Licinius, Marcus Cato, Plautus, Diogenes, Carneades, Critolaus, Cecilius, Terentius, Pacuuius, Accius, Lucillius 106 .

Peccatum. Puniendis peccatis tres rationes attribuunt 41 . Peccatum punitur primo castigandi atque emendandi gratia, tum ne contemnatur dignitas eius qui lęsus est, tertio propter exemplum, ut cęteri deterreantur. Plato duas tantum rationes assignat, primam scilicet et postremam 42 . Peccatorem non excusari aliorum delicto similiter peccantium 60 . Virum sapientem non peccaturum, etiam si peccasse eum dii atque homines

conuitiatorem tacite tulit, et cum uesperi domum abiret, ille maledicendo sequebatur. Vt uero domum se recępit, seruum iussit hominem cum lumine deducere, quo ipse uellet 51 . Dionysius Sicilia eiectus, cum interrogaretur, quid ex philosophia Platonis cępisset: Fortunę, inquit, mutationem ęquo animo tolerare 98 . Patientia doloris in Mario 133 . In remittenda iniuria facilis Agesilaus 30 . Regium est,

a quibus male audias, eis magis benefacere 46 . Phocion filio mandat, ne illatę sibi ab Atheniensibus iniurię reminiscatur 64 . Artoxerxis patientia in calumniatorem 112 . Platonis responsum, quo confudit calumnię delatorem 136 .
Paupertas. Spartę seruari diuitiarum deum et cęcum et iacentem, ut picturam inanimatam atque immobilem

singulari pręstare dixit quam potestate 41 . Arculam Darii preciosissimam custodię Illiadis Homeri deputauit 44 . Demades prępositus Demostheni in dicendo 85 . Plato poeticę quoque studiosus. Sed ubi Socratem audiuit, philosophiam secutus, carmina quę ędiderat, combussit 135 . Aristoteles octo 135 . Plato Aristoteli pręlatus 137 .

in dicendo 85 . Plato poeticę quoque studiosus. Sed ubi Socratem audiuit, philosophiam secutus, carmina quę ędiderat, combussit 135 . Aristoteles octo 135 . Plato Aristoteli pręlatus 137 . De Theophrasto et Menedemo iudicium Aristotelis 139 .
Pictor. Agatharchi celebritatem in pingendo Zeuzis non probauit, quod se

Agesilaus neque pingi neque fingi uoluit 30 . Picturę Prothogenis pepercit Demetrius, cum Rhodum obsideret 97 . Apelles, Melantus 118 . Plato pinxit 135 .
Perfidia. Antigonus inquit se proditores, dum produnt, amare, ubi prodiderunt, odisse 7 . Faleriorum ludi magister proditionis reus, a pueris

Muribus ad ipsius mensam surrepentibus: Ecce, inquit, et Diogenes parasitos nutrit 57 . Consulentibus, ut fugitiuum requireret seruum: Ridiculum, inquit, est, si Manes absque Diogene uiuat, Diogenes absque Mane non possit. Intuitus illum Plato lauantem olera, accedens silenter illi dixit: Si Dionysio obsecutus esses, olera profecto non lauisses; illumque ad aurem item respondisse: Et tu, si lauares olera, Dionysio non esses obsecutus 58 . Crates: Hęc habeo, inquit,

inferna descendenti 23 . Physicen omittunt, ut quę comprehendi non possit 24 . Menedemus aspernatur dialecticę legem, cum liceat uti certioribus argumentis 28 . Plato exusit poemata, cum audisset Socratem 30 . Idem tres libros Pythagorę sibi emi iussit centum minis 30 . Dialogi a quibus primum scripti 33 . Dogmatista

Argumentum quod dicitur inductio 34 . Eorum quę sunt diuidua et indiuidua. Similia et dissimilia. Item alia per se, alia ad aliquid 38 . Xenocrates hebes et tardus ingenio. De illo et Aristotelle Plato alterum calcaribus, alterum freno egere dixit. Item: Cui equo quem asinum iungo. Xenocrates ad eum qui neque musica neque geometria neque astronomia instructus ludum suum frequentare cupiebat: Perge, inquit; adminiculis enim philosophię cares. Alii sic dixisse ferunt:

accipit, animus autem a disciplinis liberalibus. Studiorum liberalium amaras radices, fructus autem dulces esse asserebat 46 . Ferunt Diogenem ita statuisse, ut Aristotelem appellaret donum formę, Socratem modici temporis tyrannidem, Platonem naturę priuilegium, Theophrastum tacitam deceptionem, Theocritum eburneum detrimentum, Carneadem regnum solitarium. Aristoteles rogatus, quo differrent docti ab indoctis: Quo, inquit, uiuentes a mortuis.

Scientię beatitudinem ex cęlestibus corporibus huc cecidisse 105 . Et iuueni et seni philosophandum 108 .
Pictor. Plato picturę studiosus 30 .
Petitio. Bias nauigabat cum impiis aliquando, et cum orta tempestate nauis quateretur fluctibus illique deos inuocarent: Silete, inquit, ne uos hinc illi

Promissum. Chilo dixit sponsioni non deesse iacturam 10 . Sponsioni adiacet damnum 95 .
Peregrinatio. Quę loca adiuit Plato discendi gratia 30 , 31 . Democritus eadem de causa peregrinatus 92 .
Passio animi. Passiones duas ponunt Cyrenaici, id est

Perseuerantia Diogenis nollentis ab Antisthene recedere, prius cędi et occidi paratus 55 .
Prouidentia. Plato arbitratur deos esse et humana curare 36 . Stoicis placet mundum regi ac disponi secundum mentem ac prouidentiam 75 . Prouidentia Dei 105 .

se omnibus suis expeditionibus habuit 181 . Sophoclem funerari permisit Lysander, cum obsideret [Thebas]11 Athenas 184 .
Philosophi. Plato 192 . Epaminundas et litterarum et rei militaris scientia pręstans. Athenienses a re militari ad poetarum gymnasia studium transtulerunt 196 . Plato ingenti honore a Dionysio

Philosophi. Plato 192 . Epaminundas et litterarum et rei militaris scientia pręstans. Athenienses a re militari ad poetarum gymnasia studium transtulerunt 196 . Plato ingenti honore a Dionysio excipitur 199 . Clarissimi oratores: Demosthenes, Ęschines, Hyperides, Demades 202 . Alexander Homeri Iliadem rei militaris uiaticum uocabat

iam senex et cęcus ius ciuile interpretatus est. Crassus in Asiam consul missus Gręcam linguam didicit. Roscius nunquam in scenam prodiit, nisi ante domi meditatus. Demosthenis industria mira; Pythagorę, Platonis, Democriti et aliorum philosophorum. Liber VIII, caput VII. CICERONIS OPVSCVLA
Pax. Paci semper consulendum 79 . Hosti

Dialetici solent argumentationum retia tendere 250 . Mulier pulchra et fatua 267 . Philosophi non potuerunt comprehendere ueritatem 305, 307 . Platonici. Cinici. Poetę 378 . Compediti corde in sapientia erant philosophi 389 . Philosophi dicunt, quod f'ulgura ex nubium collisione generentur 395 . Et dedit terra

Cadmus primus litteras dedit. Hebreorum littere. Elementorum sensus 64 . Scriptorum inter se pugna 65 . Philosophi 66 . Tripartita philosophię diuisio secundum Platonem 69 . Carmina Dauid 70 . Poetę recte dicere cogendi 82 . De uero philosopho 82, 83 . Poetę eiiciendi

De uero philosopho 82, 83 . Poetę eiiciendi 85 . Philosophi inter se pugnant 91 . Platonici 92 . Dissensio 93 . Quod mathematicę disciplinę nihil conferant ad pietatem 94 . Petitio. Deos cogi precibus 28 . Eaco

25 . Partus. Abrahę et Sarę in senecta filii dati 125 . Poeta. Inutilia esse philosophica inuenta 10 . Plato obscenis poetis locum in ciuitate negauit 12 . Claudianus 39 . Duo philosophorum genera, Italicum et Ionicum. Philosophorum nomina. Socratica disciplina 53 .

Plato obscenis poetis locum in ciuitate negauit 12 . Claudianus 39 . Duo philosophorum genera, Italicum et Ionicum. Philosophorum nomina. Socratica disciplina 53 . Platonis philosophia 54 . Aristoteles Platoni impar 56 . Poetę theologi 141 . De Hebraicis litteris 147 . Scientia. Ęgyptiorum

Claudianus 39 . Duo philosophorum genera, Italicum et Ionicum. Philosophorum nomina. Socratica disciplina 53 . Platonis philosophia 54 . Aristoteles Platoni impar 56 . Poetę theologi 141 . De Hebraicis litteris 147 . Scientia. Ęgyptiorum centum milium annorum. Philosophorum dissensio 147,

ratio 63 .
Resurrectio. Veniet iterum qui nos reponat dies in lucem etc. 13 . PLATO
Religio. Sanctitas ea iustitię pars est, quę suum Deo tribuit. Hanc pietas pręcedit, religio sequitur. Euthyphron de sanctitate 19 . Quid sanctum, quid prophanum? 20,

quę hominibus. Deus quidem hominibus temperatis lex est, intemperatis uero uoluptas 337 . De sacerdotibus 401 . Porphyrius inquit: animus Deuum inquirendo purus efficitur, Deum imitando fit Deus. Plato ait: Nihil habent homines religione diuinius 413 .
Rex. Tyrannis non optanda 16 . Ciuilis de regno 71 . Inter

Miraculum hominis rediuiui apud Plutarcum 403 . Anima, cum discessit a corpore, manet cum affectione iterum in corpus reuertendi 420 . Resurrectionem in fine mundi futuram affirmant Zoroaster, Mercurius, Plato 432 . Rationes resurrectionis. Resurget corpus immortale 440 . DIONYSIVS HALICARNASEVS
Religio.

in alios scęuientes neque latrabant eum neque incurrebant 43 . Hostię bidentes quid sint 95 .
Rex. Sapientes tyranni sunt congressu sapientum. Hunc uersum Plato Euripidi tribuit, Aulus Gelius Sophocli asscribit 78 . Rex Cyrus uanus, sed strenuus 86 .
Risus. Censor intempestiue coram se iocatum in ęrarios

contemptus in philosophis 69 . Quod doctrina cęlestis sapientiam sola largitur, quam philosophia non inuenit, et efficax sit lex Dei et Ecclesię sacramenta 71 . Quare Pythagoras et Plato non accesserunt ad Iudeos 75 . Sapientia et amor spectat ad filios, religio et timor ad seruos 76 . Quod sapientia et religio non separant 76 . De uiis quas docuit

Risus. Deprehensus Myson ridere in solitudine et rogatus, cur nemine pręsente rideret: Ob hoc ipsum rideo, inquit 14 . Plato iuuenis adeo uerecundus, ut nunquam ridere nisi modice deprehensus sit 31 . Nimio risum aiunt Chrysippum expirasse 79 . Pythagpras abstinebat et facetiis et iocis. Risui, inquit, et tristitię non

liber I, caput II.
Rex. Reges Numidarum nulli mortalium osculum ferebant, liber II, caput I. Anus pro Dionysii salute deos precabatur, ob hoc tantum, ne illo sublato deterior succederet, liber VI, caput II. Plato tum demum beatum orbem terrarum futurum prędicauit, cum aut sapientes regere aut reges sapere coepissent, Liber VII, caput II. Rex Darius salutatus hinnitu equi, caput III. Rex qui, cum prius quam capiti imponeret diadena, consyderasset:

Oracula 19, 20 . Deo inherendum 25 . Oracula defecerunt 30, 31 . Esseorum uita 53, 54 . Resurrectio secundum Platonem 78 .
Reus. Anima damnata ad supplicia 79 . AVGVSTINVS DE CIVITATE DEI

De abortiuis 191 . Infantes. Dominus. Confirmatio. Sexus. Vir perfectus. Forma 192 . Integratio. Corpus uiuum spiritale 193 . Contra calumniantes. In Porphyrium. In Platonem. Plato. Labeo. Varro 196 . ORIGENES
Religio. Nuptię sanctorum 18, 19 .

abortiuis 191 . Infantes. Dominus. Confirmatio. Sexus. Vir perfectus. Forma 192 . Integratio. Corpus uiuum spiritale 193 . Contra calumniantes. In Porphyrium. In Platonem. Plato. Labeo. Varro 196 . ORIGENES
Religio. Nuptię sanctorum 18, 19 . Exeundum ex

Sapientia est diuinarum humanarumque rerum scientia 21 . Homo ad agendum et intelligendum natus. Quo a bestiis differant homines 23 . Sapientia si cerni posset etc. Plato 24 . Sapientię nos commendari ab initiis naturę 42 . Sapientia et animi magnitudinem amplectitur et iustitiam. Cognitio rerum omnibus grata 45 . Officium

qui propius sapientię sunt quam qui longe absunt 65 . Prudentia ars uiuendi 69 . Nosce te ipsum--- assignatum Deo 75 . Beatus cui contigerit etiam in senectute ut sapiat, Plato 78 . Sapienti plus adesse quod uelit quam quod nolit 85 . Somnus quare secundum naturam datus creditur 77 . Somnus Endymionis 78 .

magna portio est nihil inique facere 52 .
Salutatio. Reges Parthos non potest quisquam salutare sine munere 7 . PLATO
Sapientia absoluta. Sapientia conditionalis. Theages de sapientia 3 . Si sapientia disci posset, magnam mercedem, qui doceret, reportaret. Nihil in anima diuinius quam circa quod intelligentia

ortu Saturnus et Mercurius possunt quamplurimum 412 . Secretum. Gigis gemma se conuersa inuisibilem, ad alios uisibilem faciebat 195 . Cicero, cum rem obscurissimam significare uellet: Id, inquit, numero Platonis obscurius 225 . Eatenus de diuinis asseuerandum, quatenus diuinis oculis comprobetur 243, 251 . Superiora horum principia Deo nota sunt atque ei qui Dei sit amicus 257 .

Crassum foenum in cornu habere dicebant 79 . Secretum. Deum in cuius tutela urbs est, nec quęrere nec nominare fas est. Valerius Soranus male perisse dicitur nomen huius dei efferre ausus 79 . Senex. Plato: Vbi senes imprudentes sint, adolescentes quoque turpissimos esse necesse est 77 . Suspicio. Circa Capitolium habitare nemini licet 81 . Seruus. Cur Idibus Sextilis diem festum agunt serui omnes ac seruę

Superbus. Superbia Romuli ex rebus prospere gestis 9 . Demetrius neminem pręter se et Antigonum patrem appellabat regem 97 . Aspero natura discipulo Plato dicere solitus est, ut Gratiis sacra ferret 137 . Secretum. Consi ara sub terra latens 7 . In publico conuiuio Spartę ingredientibus natu maximus portas ostendens dicebat: Per hasce uerbum non

Philosophiam prudentia ęstimatione antecellit, ex qua reliquę uirtutes omnes oriuntur 109 .
Superbus. Xenocrati, quia semper seueritatem quandam uultu pręferebat, dicere solebat Plato, ut Gratiis sacra faceret 39 . Bion elationem esse aiebat profectus impedimentum 43 . Demetrius dicebat non esse paruum aut negligendum membrum supercilia; posse enim uitam omnem obscurare.

Demetrius dicebat non esse paruum aut negligendum membrum supercilia; posse enim uitam omnem obscurare. Hominum factu turgidorum circumcidi oportere altitudinem, sensum relinquere 52 . Antisthenis dicta Platonis fastum carpentis 54 . Diogenes calcans aliquando Platonis lectum pręsentibus Dionysii amicis, quos ille inuitarat, dixit: Calco Platonis inane studium. Ad quem Plato: Quanto, inquit, o Diogenes, factu tumes, dum superbiam te

posse enim uitam omnem obscurare. Hominum factu turgidorum circumcidi oportere altitudinem, sensum relinquere 52 . Antisthenis dicta Platonis fastum carpentis 54 . Diogenes calcans aliquando Platonis lectum pręsentibus Dionysii amicis, quos ille inuitarat, dixit: Calco Platonis inane studium. Ad quem Plato: Quanto, inquit, o Diogenes, factu tumes, dum superbiam te calcare putas. Alii dixisee ferunt: Calco Platonis fastum, illumque respondisse: At

altitudinem, sensum relinquere 52 . Antisthenis dicta Platonis fastum carpentis 54 . Diogenes calcans aliquando Platonis lectum pręsentibus Dionysii amicis, quos ille inuitarat, dixit: Calco Platonis inane studium. Ad quem Plato: Quanto, inquit, o Diogenes, factu tumes, dum superbiam te calcare putas. Alii dixisee ferunt: Calco Platonis fastum, illumque respondisse: At fastu alio, Diogenes 56 . Non, si magnus

52 . Antisthenis dicta Platonis fastum carpentis 54 . Diogenes calcans aliquando Platonis lectum pręsentibus Dionysii amicis, quos ille inuitarat, dixit: Calco Platonis inane studium. Ad quem Plato: Quanto, inquit, o Diogenes, factu tumes, dum superbiam te calcare putas. Alii dixisee ferunt: Calco Platonis fastum, illumque respondisse: At fastu alio, Diogenes 56 . Non, si magnus fueris, bonus eris, sed si bonus, magnus

Diogenes calcans aliquando Platonis lectum pręsentibus Dionysii amicis, quos ille inuitarat, dixit: Calco Platonis inane studium. Ad quem Plato: Quanto, inquit, o Diogenes, factu tumes, dum superbiam te calcare putas. Alii dixisee ferunt: Calco Platonis fastum, illumque respondisse: At fastu alio, Diogenes 56 . Non, si magnus fueris, bonus eris, sed si bonus, magnus 65 . Empedocles grauis ac seuerus 86 .

Aristoteles rogatus, quid sit spes: Vigilantia, ait, insomnium 46 . Quod futurum est, neque nostrum est neque non nostrum 109 .
Seruus. Plato uenumdatur 31 . Xenocratem emit Demetrius et liberum fecit; insuper pro illo satisfecit Atheniensibus 39 . Diogenes dicebat Xeniadę, emptori suo, ipsum sibi, quamuis esset seruus, obtemperare

VALERIVS MAXIMVS
Sapiens. Grauiter dicta aut facta, liber VI, caput IIII. Sapienter dicta aut facta, liber VII, caput II. Bias: Ego, inquit, bona mea mecum porto. Plato tum demum beatum orbem terrarum futurum prędicauit, cum aut sapientes regere aut reges sapere coepissent. Eodem. Pythagorę dicta in disputationem adducere nefas existimabatur, liber VIII, caput XVI. Superbia Claudię, dum domum reuertens turba elideretur,

180 . Solitarius Thymon Athenis 23 . Senectus non grauis iis qui omnia bona a se ipsis petunt 29 . Quinti Maximi senis laus 31 . Plato. Socrates. Gorgias. Ennius 32 . Causę, cur senectus misera uideatur 33 . Themistoclis senis memoria. Sophoclis studium 34 . Cyrus. Lucius Metellus. Nestor

sibi quis quam de futuro debet promittere 50 . Fugit irreparabile tempus 53 . Non uacat aliquid ex tempore perdere 59 . PLATO
Temperantia. Nomen temperantię Gręcum sophrosine quasi salutem quandam conseruationemque prudentię 97 . Charmides de temperantia 98 . Temperantię

430 . Tempus una cum cęlo factum 254 . Sęculum aureum sub Saturno 282 . Circuitus uniuersi interuallum annis solaribus sex et triginta milibus expleri uoluere Platonici, quem magnum ac mundanum appellant annum 355 . Motus temporis 393 . Tempus et locus coepit cum mundo 434 . Quibus in cęlo signis primus notatus est dies

Pericula uitę fortunarumque hominum, quę climacteras Chaldei appellant, grauissima fieri septenariis 24 . Duo et uicesimo anno, id est uicesimo secundo 33 . Tempus medium Plato definiuit inter actiones contrarias, ut homo mori dicatur, cum nec iam uiuit nec adhuc est mortuus. Hoc appellat thnexaijihs jusin , id est repentinam naturam 41 . Quo ad uiuet et quo ad morietur, id ipsum tempus

esset timidus: At ideo, inquit, parum pecco 78 . Pyrro in naui reliquis tempestate perterritis ipse impauidus 95 .
Terram esse antiquissimam deorum ait Plato; fuisse autem conditam, ut diei noctisque tempora et uices uariaret. Duo principia: Deus et materia 36 . Parmenides primus terram globosam dixit et rotundam et in medio sitam 90 . Diogenes

tempus. Inuenit enim omnia 6 . Pittacus percunctantibus, quidnam esset gratificum? Tempus, ait 10 . Est illa eius sententiola: Tempus nosce 11 . Plato tempus esse cęli motum et absque mundi natura non constare tempus 35 . Arcesilaus Aridelo inter pocula proponenti quiddam: At hoc ipsum, inquit, imprimis philosophię proprium est cuiusque rei tempus scire

magna solitudo est 281 . Vrbes sine moenibus in pace degunt 297 . Vivendi genera tria post diluuium constituta inter homines, dixit Plato 230 . Qui in comune possident 297 . VALERIVS MAXIMVS
Victoria elatus sapientum consilio noluit acquiescere, et periit

Vigilia. In Acilium Butam, qui uerso naturę ordine noctem peruigilabat et diem totum dormiebat 61 . PLATO
Vaticinium. Cum anima supra mentem in unitatem surgit, futura pręsagit. Demum cum anima unum facta est, unum, inquam, quod in ipsa essentia animę inest, restat ut illico in unum quod est super essentiam conuertatur

Vigilia. Pater familias non totam noctem dormiat: dominus excitetur ante seruos, domina ante ancillas. Somnus enim multus nec corporibus nec animis nec rebus gerendis natura conducit 297 . Olympiadorus Platonicus scribit Aristotelem uidisse hominem qui dormiret nunquam soloque aere radiis solis exposito uiueret 428 . Visus quomodo efficitur. Cuius rei gratia oculi 256 . Vsus. Habitum diuturna consuetudine

Vita pręsens celebritati similis, ad quam alii certaturi, alii negociaturi, alii spectaturi conueniunt; ita in uita diuersa esse hminum studia 81 .
Veritas. Plato aiebat ueritatem auditu suauiorem omibus quę dicerentur 33 . Xenocratis iniurati testimonio stabant Athenienses 39 . Monimus contempta gloria solam ueritatem appetebat 61 .

4.6.53   Haec mihi pensetur merces; tu, Iane, labores
4.6.54  Venari ingenio nomina magna tuo,
4.6.55  Et modo Democritos rigidosque euolue Platonas,
4.6.56  Quodlibet atque uetus discere dogma uelis.
4.6.57  Mi satis iratam uerbis placare puellam,
4.6.58  Mi satis est domina

terrae constituerat. Siquidem, ut sol in radiis suis apparet et rosa in odoribus suis sentitur et ignis in scintillis suis aspicitur, sic in apostolorum virtutibus Christi patentia cognoscebatur. Antiqua enim vanitas miratur Platonis, Aristotelis et Carneadis doctrinam, sed quid excellentius apostolorum doctrina, quae ut sol lucebat et caelum humano generi reserabat? Commendat praeterea Demosthenis et Ciceronis facundiam, sed quid eorum facundia facundius, qui

atque (ut ille ait) si talis est ut nulla hominum caritate teneatur, ualeat; quid enim dicam propicius sit? esse enim propitius potest nemini. Cic. nat. 1, 124. Stultus igitur Socrates, insanus Plato, delirus Aristoteles, Zeno item Stoicus et plerique omnes philosophorum amentes plane et fatui, qui et deum esse et prouidentia cuncta hec consistere partim senserunt, partim etiam in scriptis reliquerunt. Salomon quoque rex, dei testimonio

Diog. Laert. IX, 72. et Anaxagoras circumfusa esse tenebris omnia pronuntiauit, ita sapientie splendor, immo ne scintilla quidem, nusquam apparebat: sed tanto ueteres nostri indagande illius ardore tenebantur ut primum Pithagoras et postea Plato ad Egyptios usque et Persas hac sola de causa penetrauerint: et Lycurgus utroque prior Lydiam, Hiberiam, Indiamque peragrans

id est, Christianos, qui soli Deo credentes neque impossibile factu esse duxerunt, quod ille pręciperet, neque implere dubitarunt. Sequantur igitur, qui uolent, Catones, Scipiones, Fabricios, Camillos, imitentur Socratem, Pythagoram, Platonem reliquosque humanę sapientię professores, nos patriarcharum patrumque et prophetarum, nos Christi et apostolorum, nos utriusque Testamenti sanctorum gesta moresque perpendere et emulari studeamus, ut beatitudinis ęterna

nesciunt secundum quosdam ineptos homines demonum pugnantium contra se portenta confingere, ut apud imperitos et uiles homines miraculum sui faciant et exinde lucra sectentur. Qui ergo talis erit, quam hic Ecclesię nostrę Plato luculenter explicuit, huic solitudo non periculum, sed periculorum effugium erit et puppis diu in alto iactatę portus, et animi soli Deo uacanti quies, et locus myrrha, lacte, casia, omnibus sanctimonię aromatibus

uero maluerunt iugulum prębere ferienti quam cognitę iam et perceptę contradicere ueritati, ea et certissima et saluberrima esse, quę a uirgine didicerant, affirmantes: Vna ergo ancilla Christi disputando uicit, quos tota Platonis Academia uincere non potuisset. Caput XI / DE FIDE CHRISTI CONTRA HERETICOS Deuictis etiam mundanę sapientię professoribus reliquum est, ut cum hereticis

intelligendoque agnoscant. Audient arcana illa uerba, quę non licet homini loqui. Denique, quod oratorum princeps Demosthenes aut par illi in dicendo Tullius nunquam eloqui potuissent, quod gentilis philosophię antistes Plato aut ipso argutior Aristoteles nunquam inuestigare ualuissent, hoc minimus inter cęlestis patrię ciues deprehendet, intelliget, tenebit, possidebit, dicente Domino per prophetam: Dabo tibi thesauros absconditos, et

49.14  Siue patres illud seu posuere dei,
49.15  Stesichori Philomela tuo cantauit in ore
49.16  Et congesserunt mella Platonis apes. 50. de fide Modonei populi erga dominium Venetum
50.1  Non tot in

fortuna uices, quo turbine fertur
51.80  Vita hominum, breuibus nimium conclusa diebus.
51.81  Quis modo diuini memoret reuerenda Platonis
51.82  Dogmata? Num Samii docuerunt talia uatis
51.83  Scripta? Stagireo num sunt haec digna magistro,

ut non minus animus iungi corpori quam corpus animo expetere sit autumandus exactior atque perfectior futurus quum et vitam corporis tribuet et in suo extiterit toto illudque constituerit. Quorsum haec? ut agnoscatis animos nostros non esse his in corporibus veluti nautas in naviculis ut plerique Platonicorum existimavere; nam ipsos esse quodam eudemonas aut Lares vel laruas .n. lemures aut genios; neque esse angelos illos (ut nonnulli finxere) qui in grandi illo Michaelis cum dracone conflictu neutri parti adhaeserint, sed

addita degustabis. Delibabis quoque horum ciuium pręclarissima ingenia atque egregia mentis acumina: mei autem exilis ingenii uires non incipies ex his agnoscere. Cui omnia mea diu iam tanquam amico precipuo patefacta extant. Scio te amare hunc Senatum peritum hosque patritios uiros qui Platonis documento ita R. P. adminstrant ita curis exterioribus uacant ut tamen philosophari nullatenus desinant. Mihi profecto ea ipsa res et gaudium et admirationem pariter ingerit. Adeo ut nunquam me fortunatiorem aut beatiorem autumem quam qum horum grauissimorum senum

uoces. Idem Hier. And. Iacobo Bo. Licet mos traditus est a Platone, et is quidem laudatissimus mi uates florentissime faustissimique ingenii, ne cui liceat, quae composuerit, aut priuatim ostendere, aut in usum publicum aedere, antequam ea constitui, superque iudices uiderint, nec

68  Hunc merito patres divini numinis instar
69  Semper habent. Quid enim gratius esse queat?
70  Quid res ipsa potest sortiri publica maius
71  Quam sibi contingat a sapiente regi?
72  Nam Plato tunc cecinit mundum fore iure beatum
73  Cum sapiens regeret, nec sequeretur opes.
74  Gratia sit, rerum genitor tibi magna bonarum,
75  Sceptra pater patriae dux metuenda tenet.
76  Desinat insipiens

DE SE BENE MERENTI. CVM QVO VIX. ANN. XV. MENS. VI. DVLCITER SINE QVERELA. 101.1. Nondum ergo decennis erat Iulius iste quum duxit uxorem. Sed qui congruum nuptiis tempus nosse cupiunt, audiant Platonem libro quarto De legibus dicentem: (Ętas nubilis) Vxorem quisquis a trigesimo anno usque ad trigesimum quintum ducat. Plat. Leg.

diminutionem constat. Maph. Veg. 'Capitis diminutionis' ( cf. Dig. 4,5,11) Cętera in epitaphio posita patent. 133.2. Nequis autem ulla unquam de causa sibi ipsi manum inferendam putet, Platonis in Phedone sententia est nemini fas esse sibi mortem consciscere. Cf. Macr. Somn. Scip. 1,13,5 ( cf. Plat. Phaed. 61 E) Animam

defunctis, legibus operam dare volui, in quibus habitis publice conclusionibus eisdem finem imposui. Et me divinis mathematicis ex toto dicavi, amore quarum accensus, non solum per totam Italiam, sed ferme per totam Europam peregre profectus sum sub diversis militando ducibus dogmata divi Platonis et Pythagorae secutus . Cum autem me reflecterem supra me cognosceremque, quod scire nostrum sine dialectica est velut in tenebris deambulare, in quibus siquid manu tenemus, quidnam illud sit, ignoramus. Sciebam enim

de quibus in libro De caelo et mundo agitur. Ignorabitur etiam omnis longitudo, latitudo et profunditas, quae sunt dimensiones ipsius corporis. Situs etiam et locus, de quibus in De physico auditu. Ignorata etiam musica ignorabitur animae mundi compositio. Quae secundum divum Platonem est musicali harmonia composita: de qua in libro De anima maxime secundum Themistium, qui hac ratione motus voluit considerationem animae, non naturalis, sed mathematicae considerationis esse. Qua quidem ignorata ignorabitur omnis modus sciendi per abstractionem, qui tantum est

Denique ignorata ipsa effectus omnes in sphaera activorum et passivorum ignoramus: qua etiam cognita (ut causa) effectus omnes facile cognoscimus: de quibus in Metheoris et in De bona fortuna. Unde non sine forti ratione divini Platonici atque Pythagorici totam philosophiam naturalem atque divinam solo numero speculati sunt. Est enim tantae excellentiae et ambitus, quod eminenter transcendit omnem cogitationem nostram, totam potentiam, et lumen intellectus

fertur definiunt. Ubi enim materia speciem suscepit, non ultra inordinate fertur. Ubi enim calidum et siccum suscepit, ignem efficit. Ubi calidum et humidum, aërem. Et sic in aliis speciebus discurrendum est. Sed si quis hunc modum philosophandi divi Platonis et Pythagorae negare vellet, quia sic in cognoscendis rebus non sensibus corporis, sed sola vi animae uti oportet, magis sibi praeponens modum numerus res ipsas definit qui enim decem vel septem dicit, his res quot sunt definit

fertur definiunt. Ubi enim materia speciem suscepit, non ultra inordinate fertur. Ubi enim calidum et siccum suscepit, ignem efficit. Ubi calidum et humidum, aërem. Et sic in aliis speciebus discurrendum est. Sed si quis hunc modum philosophandi divi Platonis et Pythagorae negare vellet, quia sic in cognoscendis rebus non sensibus corporis, sed sola vi animae uti oportet, magis sibi praeponens modum cognoscendi ex sensatis et non ex potentia numeri, quae a materia abstracta est,

scientia. Ideo sermo in principio debet esse longus, in quo principia declarantur et termini, ut habitis his facile habeantur et ea, quae sunt in scientia. Parvus enim error in principio magnus sequetur in fine (ut refert Averroes in commento quarto tertio De anima de mente divi Platonis) et Philosophus in Textu commenti xxxiii primo Caeli. Ignorata enim materia circa quam (in artificialibus) ignoratur et via motus. Ignorato etiam fine et utilitate ignoratur et terminus ad quem et propter quem. Quibus quidem ignoratis tota intentio nostra frustraretur. Exordium itaque

ratio cognoscendi in omni scientia, non solum nostra, verum est etiam ratio cognoscendi ipsius intellectus divini (secundum divum Boethium), quia ea ratione, qua intelligit, eadem etiam et producit xii. Metaphysicae. Sed ratione mathematica intelligit, ergo et producit. Et hoc est quod divus Plato medio mathematico omnia et ipse speculatus est et processit a causis supra effectus, sicut et ipse Deus benedictus. Quod, si haec magis dearticulate vellem explanare, oporteret altius repetere, ubi certe non sensibus corporis, sed sola vi animae opus esset. Divus Plato imitatus et

Et hoc est quod divus Plato medio mathematico omnia et ipse speculatus est et processit a causis supra effectus, sicut et ipse Deus benedictus. Quod, si haec magis dearticulate vellem explanare, oporteret altius repetere, ubi certe non sensibus corporis, sed sola vi animae opus esset. Divus Plato imitatus et Pythagora, omnis veritatis et subtilitatis acutissimi indagatores, docentes nos res ipsas altius speculari, quam philosophi naturales fecere. Qui ex sensatis tantum in cognitionem procedentes, ad nullam tamen cognitionem devenientes, ad quam sensus non se extendit. Quorum

me esse utique non negabo, quia nulli dogmati ingenium meum quandoque summittere volui, sed omnium veritatem amans omnium veritatem secutus sum. Sed ubi altum pelagus divi Platonis natare proposuimus, aliqua dicemus. Qui per idem medium mathematicum cognovit esse unum, quod in mente sua, principium esse dixit. Quod tamen celare voluit, ne tam divina scientia vilesceret, cui etiam sutores per viam incumbere possent, si palam illud fecisset. Sed voluit, ut sola vi

quantitas continua est parens omnium scientiarum, ut probavi. Sed quia contradictio est idem respectu eiusdem et eodem modo sumptum. Sed hic est multa aequivocatio, quia ille numerus, ut est in mente divina exemplar, et ratio vel obiectum sui intellectus, certe sunt substantiae de mente divi Platonis, quia tam secundum philosophos, quam etiam secundum veritatem catholicam non cadit accidens in Deo. Sed iste numerus, de quo quaerimus modo scientiam, est accidens, quia causatus ad divisionem quantitatis continuae. Quare illo modo accipiendo

catholicam), quamvis secundum peripateticos non sit prioritas temporis in substantiis abstractis, quia in aeternis non prius tempore est unum quam alterum, quamvis in illis sit ordo perfectionis. Tamen de tali numero difficilis est scientia. Maxime apud peripateticos, qui negavere Ideas Platonis, ut sunt abstractae a singularibus. Tamen Aristoteles certe non sensum, sed verba Platonis impugnavit. Quia tales ideae apud Platonem sunt ipsi numeri vel rationes in mente divina existentes (ut supra probatum est), quod certe neque Aristoteles ad hunc sensum negare posset. Numeri

abstractis, quia in aeternis non prius tempore est unum quam alterum, quamvis in illis sit ordo perfectionis. Tamen de tali numero difficilis est scientia. Maxime apud peripateticos, qui negavere Ideas Platonis, ut sunt abstractae a singularibus. Tamen Aristoteles certe non sensum, sed verba Platonis impugnavit. Quia tales ideae apud Platonem sunt ipsi numeri vel rationes in mente divina existentes (ut supra probatum est), quod certe neque Aristoteles ad hunc sensum negare posset. Numeri vero ad nostrum usum redacti sunt similitudines illorum in mente divina existentium. Quibus in

est unum quam alterum, quamvis in illis sit ordo perfectionis. Tamen de tali numero difficilis est scientia. Maxime apud peripateticos, qui negavere Ideas Platonis, ut sunt abstractae a singularibus. Tamen Aristoteles certe non sensum, sed verba Platonis impugnavit. Quia tales ideae apud Platonem sunt ipsi numeri vel rationes in mente divina existentes (ut supra probatum est), quod certe neque Aristoteles ad hunc sensum negare posset. Numeri vero ad nostrum usum redacti sunt similitudines illorum in mente divina existentium. Quibus in cognitionem illorum in mente divina

neque Aristoteles ad hunc sensum negare posset. Numeri vero ad nostrum usum redacti sunt similitudines illorum in mente divina existentium. Quibus in cognitionem illorum in mente divina existentium academici devenere. In quo quidem processu clausum est illud principium celatum divi Platonis, quod et ego celare volo tamquam iuratus ab ipso. Sub quo principio (si Deus mihi vitam prolongaverit) multa praeclara scribere potero. Sed qualitercumque sit, non est nobis in hoc vis facienda, nec volo contraire tanto philosopho, sed sit utrique proprius modus procedendi in ipsam

musica non sit aliud, nisi numerus sonorus, et cum omnis numerus contineatur in quaternario, certe tota etiam harmonia continebitur in quaternario. Tunc ultra: tota harmonia continetur in quaternario et universum continetur in harmonia, quia ab eadem est in fieri et conservari (secundum divum Platonem) organice tamen, ergo et universum, quod est totum, in quaternario continebitur. Quod patet in numero nostro, quamvis perfectiori modo, in numero in mente divina existente. Si enim quaternarium in suas partes integrales resolvatur,

concavi neque ad alias partes eiusdem circumferentiae, puta ad horoscopum vel occasum vel ad imum terrae. Quia si vel in comate deficeret, certe iam non servaret iustitiam neque amicam et harmonicam proportionem tam sibi caram. Nec ratio Philosophi contra Platonem militat negantis in caelis esse harmoniam: quae cum sit per sonum et sonus ex percussione aëris, ergo cum in caelis non sit aër neque sonus, ergo neque harmonia. Quidam volentes defendere Platonem, quod in caelis est harmonia, nihil tamen dicunt neque formaliter respondent ad

harmonicam proportionem tam sibi caram. Nec ratio Philosophi contra Platonem militat negantis in caelis esse harmoniam: quae cum sit per sonum et sonus ex percussione aëris, ergo cum in caelis non sit aër neque sonus, ergo neque harmonia. Quidam volentes defendere Platonem, quod in caelis est harmonia, nihil tamen dicunt neque formaliter respondent ad rationem Philosophi. Dicunt enim, quod harmonia caelestis ob sui magnitudinem non auditur, similitudinem sumentes ab incolis apud Catadupam Nili praecipitationem, ubi sonum ob sui magnitudinem non audiunt.

Platonem, quod in caelis est harmonia, nihil tamen dicunt neque formaliter respondent ad rationem Philosophi. Dicunt enim, quod harmonia caelestis ob sui magnitudinem non auditur, similitudinem sumentes ab incolis apud Catadupam Nili praecipitationem, ubi sonum ob sui magnitudinem non audiunt. Plato, inquam, noluit hoc dicere, sed quod illa harmonia caelestis non cadit sub auditum sensus, sed tantum sub auditum rationis. Quae non est ex sono (ut Aristoteles sibi imposuit, magis verba quam sensum Platonis impugnando), sed est ex velocissimo et tardissimo (ut modo dictum est). Talis

apud Catadupam Nili praecipitationem, ubi sonum ob sui magnitudinem non audiunt. Plato, inquam, noluit hoc dicere, sed quod illa harmonia caelestis non cadit sub auditum sensus, sed tantum sub auditum rationis. Quae non est ex sono (ut Aristoteles sibi imposuit, magis verba quam sensum Platonis impugnando), sed est ex velocissimo et tardissimo (ut modo dictum est). Talis enim harmonia perfectissima (ut organum) est proportionata enti perfectissimo. Capitulum primum

carere non potui. Itaque miser ego lecturus Tullium ieiunabam. Post noctium crebras uigilias, post lachrymas, quas mihi pręteritorum recordatio peccatorum ex intimis uisceribus elliciebat, Plato sumebatur in manibus. Siquando in memet reuersus prophetam legere coepissem, sermo horrebat incultus, et quia lumen cęcis oculis non uidebam, non oculorum culpam putabam esse, sed solis. Dum

multorum censura. Praesertim in hoc emplo sacratissimo tot sacerdotum Domicilio peritissimorum, cum mihi non sit agendum inter fratres Arvales aut Salios, aut flamines, Diales, aut reges Aricinos, sed in Schola, et familia tot Theologorum et in coelesti Christianorum meliori quam Platonis aut Xenophonis aut Ciceronis R. p. quominus habuisse videor rationem defunctum ornandi, superstites consolandi, mei nominis servandi; qui repentinam laudationem in obitu tanti viri: neque solum A keziratban: iigyanazon

creantis eluceat, unaque aliorum ueluti simulacra uideantur esse, quod cuncta unum imitentur exemplar praestantque, ut germanam illam lucem, qua in ipsa origine emicuere, simplicius hauriunt. Hinc, Sodorine, ad disserendum de rei publicae statu Plato uiam habuit, dum excutitur apud priscos famosa quaestio: iustum idemne est lege et natura? Cuius in ciuili uita ipsoque in homine ueluti duobus simulacris uim quaesiuit illudque tam praeclarum opus aedidit.

Quorsum haec?

est lege et natura? Cuius in ciuili uita ipsoque in homine ueluti duobus simulacris uim quaesiuit illudque tam praeclarum opus aedidit.

Quorsum haec? Silium Italicum commendare tibi gestio. Sed longa repetitio: uerum, dum Platonis meminisse datur occasio, nulli amphractus displicent. Si quod in hac poetices facultate miraculum est, illud mihi Vergilius plane uidetur esse aliosque poetas censeri ut proxime ad illum accedunt. Hic Platonicae sententiae

repetitio: uerum, dum Platonis meminisse datur occasio, nulli amphractus displicent. Si quod in hac poetices facultate miraculum est, illud mihi Vergilius plane uidetur esse aliosque poetas censeri ut proxime ad illum accedunt. Hic Platonicae sententiae subit recordatio, qui furore diuino poetas rapi censet eisque, ut caeteros rapiant, uim mutuari, exemplo magnetis annulum ferreum trahentis infundentisque caeteris uim eandem trahendi. Non iniuria ergo Silium a Vergilio

et Domino confidenter loquitur dicens: Super omnes docentes me intellexi, quia iustitia tua meditatio mea est. Et: Super senes intellexi, quia mandata tua quęsiui. Abeat igitur cum suis dissertationibus Plato et cum argumentis Aristoteles et cum sophismatum callidis captionibus omnes ueteris Academię philosophi! Vera sapientia est Deum nosse et tam edicta quam interdicta eius tota animi sedulitate obseruare. Cęterum, nequis

Caesar. partes defendebat. Philosophiae uero nihil conuenientius, nihil magis necessarium maiores nostri existimauerunt: in qua re quamquam multorum testimonio possumus uti: tamen abunde satis est duorum eminentissimorum Platonis Plato. et Aristotelis: Aristoteles. quorum alter uires et commoda eloquentiae in duobus dialogis, qui Gorgias

defendebat. Philosophiae uero nihil conuenientius, nihil magis necessarium maiores nostri existimauerunt: in qua re quamquam multorum testimonio possumus uti: tamen abunde satis est duorum eminentissimorum Platonis Plato. et Aristotelis: Aristoteles. quorum alter uires et commoda eloquentiae in duobus dialogis, qui Gorgias Gorgias. et Phaedrus

Oratoris Isocratis. Isocrates Tunc etiam ad obeundas legationes Philosoph, Philosophi oratores. quod imbuerentur Oratoria disciplina, deligebantur. Plato Plato. enimuero cum Gorgia, Gorgias. qui Athenas orator a Siculis aduenerat, per aliquot dies spectante populo disputauit: quos Athenienses quasi festos

Isocrates Tunc etiam ad obeundas legationes Philosoph, Philosophi oratores. quod imbuerentur Oratoria disciplina, deligebantur. Plato Plato. enimuero cum Gorgia, Gorgias. qui Athenas orator a Siculis aduenerat, per aliquot dies spectante populo disputauit: quos Athenienses quasi festos celebrauerunt. Carneades

quid tam acute ab aliis tractatum artibus, in quo non possit Orator suo quodam iure uersari, atque illud maiori copia et ornatu, ueluti quibusdam illecebris delinire? Recte quidem Gorgias Gorgias. apud Platonem Plato. de omnibus Rhetori putauit esse dicendum, ut se, teste Fabio, Fabius. in auditoriis interrogari pateretur, qua quisque de re uellet. Iseum

in quo non possit Orator suo quodam iure uersari, atque illud maiori copia et ornatu, ueluti quibusdam illecebris delinire? Recte quidem Gorgias Gorgias. apud Platonem Plato. de omnibus Rhetori putauit esse dicendum, ut se, teste Fabio, Fabius. in auditoriis interrogari pateretur, qua quisque de re uellet. Iseum Iseus.

interrogari pateretur, qua quisque de re uellet. Iseum Iseus. quoque testatur Plinius Plinius. in omnibus controversiis ex tempore respondisse. Nonne diuinus ille Plato Plato. uarias atque altissimas scientias tum in Timaeo Timeus. et Phaedone, Phaedon. tum in aliis dialogis

Iseus. quoque testatur Plinius Plinius. in omnibus controversiis ex tempore respondisse. Nonne diuinus ille Plato Plato. uarias atque altissimas scientias tum in Timaeo Timeus. et Phaedone, Phaedon. tum in aliis dialogis nitore ac foelicissima quadam ubertate

plena sit eloquentia oportet, soliusque oratoris propria, ut quum scientiae probitas accesserit, tunc ueri oratoris partes impleturam esse Catonis sententia conprobatur. Orator ex sententia Catonis. Nam et Plato Plato. euidentissimis in Phaedro Phaedrus. rationibus ostendit, hanc artem consumari citra iusticiae scientiam

propria, ut quum scientiae probitas accesserit, tunc ueri oratoris partes impleturam esse Catonis sententia conprobatur. Orator ex sententia Catonis. Nam et Plato Plato. euidentissimis in Phaedro Phaedrus. rationibus ostendit, hanc artem consumari citra iusticiae scientiam non posse: ubi Lysiam

Fabius. Crasso, Crassus. Ciceronique, Cicero. quorum auctoritas multum ualet, credatur, quam rationi et ueritati: quae, teste Platone, Plato. dux omnium bonorum esse debet. Quippe praeter ea quae pulcherrima et magnificentissima ab unoquoque iudicantur, ut defendere amicos, regere consiliis senatum et populum, sententiam inter Principes

Crassus. Ciceronique, Cicero. quorum auctoritas multum ualet, credatur, quam rationi et ueritati: quae, teste Platone, Plato. dux omnium bonorum esse debet. Quippe praeter ea quae pulcherrima et magnificentissima ab unoquoque iudicantur, ut defendere amicos, regere consiliis senatum et populum, sententiam inter Principes dicere, bella componere, foedus ferire, amicitias

aut sic immutata sunt, ut ne uestigia quidem prioris faciei appareant: nihil enim est tam solidum tamque forte, quod, quum sit factum manu artifici, non collabatur in cinerem. Quanto satius esset, si eos labores in conquirendis uirtutibus expenderemus: ut Plato Plato. qui nauigauerat in Aegyptum, Pythagoras Pythagoras. etiam ad Persas, et plaerique ad alias nationes, quorum diuturnius est nomen in terris,

prioris faciei appareant: nihil enim est tam solidum tamque forte, quod, quum sit factum manu artifici, non collabatur in cinerem. Quanto satius esset, si eos labores in conquirendis uirtutibus expenderemus: ut Plato Plato. qui nauigauerat in Aegyptum, Pythagoras Pythagoras. etiam ad Persas, et plaerique ad alias nationes, quorum diuturnius est nomen in terris, quam eorum patria fuerit. Et quamuis unaquaeque

exurgerę. Quod si terra quoque suos seruat ardores, quid mirum, si etiam ipsa postremis temporibus huius flammę ui excoquenda sit? Quam pręterea uiolenta ignis natura sit Plato in Timeo declarat dicens: Quęcunque ex minutioribus componuntur, maiora detinent; quę uero ex grandioribus, minutiora cohibere non possunt . Ignis autem prę cęteris generibus minutissimis constat particulis. Ideoque

mors , inquit, quam pertimescimus ac recusamus, intermittit uitam, non eripit; ueniet iterum dies, qui nos reponat in lucem . Hoc idem ante illum sensit Plato, qui in suo de regno libro: Post pręsentem mundi cursum , inquit, hominum animas imperante Deo atque suscitante corpora sua, quę in hoc cursu amiserunt, ideo recepturas, ut quemadmodum sub fato quondam corpora

LXV.) (Heraclytus.) (Seneca.) (Plato.) (XV.) (I.) (Secunda pars.)

(Resurrectio necessaria.) (Seneca.) (Plato.) (Theopompus.) (Aduentus Christi.) (Matth.

se nulla alia causa Gallis hostem fuisse, quam ut rebus Italicis consuleret, quum neminem fugeret Italiam sine rege armis ac magnis opibus instructo nequaquam posse foelicem esse, atque ob id maxime crebro turbari, ac plurimum tyrannide uexari, quia in multos esset principatus diuisa. Vnde recte Plato regem, Homerico more pastorem atque curatorem nominans, totius, si fieri posset, humani generis, quasi unius ouilis, unum esse pastorem debere designat. Nihil enim paci ac priuatae publicaeque utilitati magis aduersatur

de quibus, praecipue de Demetrio Phario, accuratius tractant Polybius Poly. lib. II. et III. (154) et Appianus Alexandrinus, Appia. de bel. Illy. (155) et per Theutinum Platoremque ac Versum et perplures alios Illyrici generis uiros pugnacissimos, priscis celebratos historiis, Dalmatarum in pugnando constantiam: unde eos semper belligeros esse merito asseuerauit. Quid si Claudii ipsiusque fratris Quintilii, Probi quoque ac Dioclitiani eiusque filii Maximiani ac

illorum depressimus ut ab iis, quos olim pessundandos iniuria decreuissent, ipsi uicissim pessundarentur. Quare te, Caesar, huic ascribimus cateruę, ubi Marios et complures alios tuę sortis assessores habiturus es. Et sic statuimus in annum Platonis integrum, atque in commentarios et acta publica referri iubemus. FINIS. M. D. XXVII.

7.2  Exciperet plausu Tullius illa suo.
7.3  Si noscet quanto scruteris acumine uerum,
7.4  Diceret: "hic callet dogmata nostra" Plato.
7.5  Si quoque uidisset qua praestas arte medendi,
7.6  Te sobolem Phoebus crederet esse suam.

semper turpissimum iudicaui. Hic igitur magnanimus Comes quum partim iuridicundo, partim aliis publicis et priuatis amicorum negotiis plurimum occuparetur, atque hic omnia fere symposiis definirentur, nolui bonas horas, quae superabant male collocare. Itaque dederam primos dies continuos lectioni Platonis et Aristotelis, vt aliqua ex parte reuocarem in memoriam studia philosophiae longissimo tempore intermissa. Quo quidem opere districtum vir quidam eximius, et in literis non mediocriter versatus, quum saepe inuisens ex officio reperisset, tandem pro amicicia conatus est ab instituto

varium, mutabile: quo tamen nullus mortalium adhuc potitus fuit: Sed certum, stabile, sempiternum in sola contemplatione atque adeo aspectu diuinae mentis consistens, ex qua ceu perenni fonte voluptates cumulatae omni suauitate fluunt, diisque pariter et hominibus (ut Plato inquit) omnia bona proficiscuntur , quae nullius mortalis aut oratione exprimi, aut cogitatione complecti queant. Nam si magnopere delectamur intuenndo solem illustratorem orbis, reliquasque stellas flagrantes, ac miram vniuersi pulchritudinem, quanta iucunditas futura est,

Hic maris et terrae discrimina maxima sensit,
Ille sed expertus sola pericla maris.
Hunc Mehemetaeus prensans canis ore minaci,
Esse canem uoluit, noluit esse canis.
Illius at socijs in monstra latrantia uersis,
Circaeis philtris forma canina manet.
Vt Plato barbatus lustrarit plurima docto
Hungare lustrasti plura Platone sagax.
Multa sane referunt Egnatius atque Philelphus.
Multaque cum Iouio Cuspiniane refers.
Turcarum at cultum, et mores sic pingis, ut illi
Nil referant scripta ad Bartholomaee tua.

sola pericla maris.
Hunc Mehemetaeus prensans canis ore minaci,
Esse canem uoluit, noluit esse canis.
Illius at socijs in monstra latrantia uersis,
Circaeis philtris forma canina manet.
Vt Plato barbatus lustrarit plurima docto
Hungare lustrasti plura Platone sagax.
Multa sane referunt Egnatius atque Philelphus.
Multaque cum Iouio Cuspiniane refers.
Turcarum at cultum, et mores sic pingis, ut illi
Nil referant scripta ad Bartholomaee tua.
Addis et istorum linguas nec grammata omittis.
Quae doctos fallunt

disciplina in pace et in bello viuant, quaeque item in singulis locis tum Asiae, tum Europae, vel maiestate visenda sunt, vel religione veneranda, vel nouitate admiranda. Omnia enim peragraui, neque id cursim, sed cum longa mora adeo, vt rerum indagationi spacium temporis non defuerit, qua in re Platonem, Pythagoramque sum imitatus, quantum nostrae tenuitati licuit. Superest nunc, vt de prophetia quadam inter Mehemmetanos celebratissima mentionem faciam. Illa enim gens, vt ab initio a Christianis deriuata est, (nihil enim a principio nisi secta quaedam et haeresis fuit) ita multa

scribendi genus aggrediar, sed multi ante me, et nostra et veterum memoria, nulla malevolentia suffusi, sed veritatis studio ducti, in eadem se palaestra exercuerint, possum sexcentis prope testibus comprobare. duobus tamen ero contentus, Aristotele, et Platone. atque Aristoteles quidem non optime omnia a magistro suo Platone tradita existimat: qualia sunt quae Plato de ideis, de ipso bono, de republica disseruit. Plato etiam ipse, Parmenidis, Protagorae, Zenonis, atque aliorum, qui rerum natura

memoria, nulla malevolentia suffusi, sed veritatis studio ducti, in eadem se palaestra exercuerint, possum sexcentis prope testibus comprobare. duobus tamen ero contentus, Aristotele, et Platone. atque Aristoteles quidem non optime omnia a magistro suo Platone tradita existimat: qualia sunt quae Plato de ideis, de ipso bono, de republica disseruit. Plato etiam ipse, Parmenidis, Protagorae, Zenonis, atque aliorum, qui rerum natura constantium philosophiam profiterentur, errores conatur indicatur. neque

studio ducti, in eadem se palaestra exercuerint, possum sexcentis prope testibus comprobare. duobus tamen ero contentus, Aristotele, et Platone. atque Aristoteles quidem non optime omnia a magistro suo Platone tradita existimat: qualia sunt quae Plato de ideis, de ipso bono, de republica disseruit. Plato etiam ipse, Parmenidis, Protagorae, Zenonis, atque aliorum, qui rerum natura constantium philosophiam profiterentur, errores conatur indicatur. neque tamen est quisquam, qui hoc illi vitio

possum sexcentis prope testibus comprobare. duobus tamen ero contentus, Aristotele, et Platone. atque Aristoteles quidem non optime omnia a magistro suo Platone tradita existimat: qualia sunt quae Plato de ideis, de ipso bono, de republica disseruit. Plato etiam ipse, Parmenidis, Protagorae, Zenonis, atque aliorum, qui rerum natura constantium philosophiam profiterentur, errores conatur indicatur. neque tamen est quisquam, qui hoc illi vitio vertat; cum sciat, unam veritatis cognitionem recte

Cum autem Dei bonitas celebratur, tum potissimum ea ipsius virtus praedicatur, qua erga suas creaturas est bonus aut beneficus: tametsi ipse totus, et omnes eius virtutes, ipsissima bonitas sunt. Cum autem Deus sit et perfectissime bonus, et omnis bonitatis in tota rerum natura unicus fons, ut et Plato pronunciat in suis definitionibus: alia autem omnium creaturarum bona non tantum finita et imperfecta, ac aliunde provenientia, sed etiam plurimis malis, praesertim post hominis lapsum contaminata sint, merito a Christo solus Deus bonus esse dicitur Matth. 7 et 19, ac Luc. 18. Tametsi in

ipsos pravos spiritus vel angelos, quos et Satanas et Diabolos vocamus. De hac igitur voce, vel potius re, in vocabulo Diaboli. Nunc pauca adiiciam. Credo gentiles ideo diabolos vocasse Daemonia, a sciendo: quia viderunt saepe illos spiritus futura praescire, ac praenunciare. Quod etiam Plato in Cratylo, et Lactantius lib. 2, testantur. Aliquando tamen Daemones dicti sunt gentilibus, Deorum filii: corpora quidem, sed tamen immortalia habentes, ut ipsi eos esse confinxerunt. Hoc sensu Act. 17 philosophi et alii Athenienses dicunt, Paulum annunciare novos daemonas: id est,

subiicere ac onerare, si comedissent aut bibissent prius, etc. Sic Petrus Matth. 26 seipsum devovit, affirmans sibi nihil esse negocii cum Christo. DEUS, nomen appellativum summae maiestatis est, quae est spiritualis essentia, et causa ac fons omnis boni, ut Plato eum definit, creator et gubernator omnium. Tota definitio ex Christiana doctrina omnibus nota est. De etymologia huius vocis varie divinant scriptores. Hebraeum אל El, videtur a fortitudine aut robore venire. Graecum

ingenti eorum incommodo coniunctum, rarum, inusitatum. Interdum etiam, Non posse aliquem aliquid, significat, non velle, aut molestum illi esse: ut in verbo Possum dicetur. Corinthus in libello de Dialectis dicit Atticum esse, ponere posse pro velle: ostendit etiam contra Velle pro posse, a Platone usurpari. IMPUTARE verbum, et (ut alii vertunt) Reputare, Hebraice חשב, et Graece λογίζεσθαι, proprie cogitare aut ratiocinari, aut cogitando aliquid statuere, ut Psal. 144.

Germanos, iurantes duos digitos sublevant. Hinc fit, ut aliquando Levare, pro iurare ponatur. Isaiae tertio. At ille in ea die levabit, dicens: Nolo esse curator. quod solent vertere, iurabit. IUSTITIA. Agnoscunt omnes sani, iustitiam esse omnium maximum communissimumque bonum, teste Platone Polit. 5. adeoque perfectam virtutem, ut nec hesperus nec lucifer ita fulgeant, admirabilesque sint, ut praeclare vetus proverbium teste Aristotele Ethicor. 5 asserit. Caeterum vox Iustitia varie accipitur. Nam apud Philosophos alias totum chorum virtutum significat, iuxta versum

dicit, Iustitia est omnium virtutum rectus usus, χρῆσις: aut obedientia erga omnes leges, quam Philosophi universalem iustitiam vocant. Alias proprie eam virtutem notat, quae in contractib. et commerciis debitam aequalitatem servat: quam Symonides, teste Platone Polit. 1, definivit esse, τὸ τὰ ὠφειλομένα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι. Ad quae verba etiam Paulus alludere videtur, iuquiens Romanorum decimotertio, ἀπόδοτι οὖν πᾶσι τὰς

definierunt esse constantem et perpetuam voluntatem unicuique suum reddentem. Hanc solent nominare Particularem iustitiam. Vulgo alioqui in omni vitae statu, obedientia inferioris erga sui superioris leges aut praecepta, ei iustitia quaedam est. Unde illud [?: n- ] tus Socratis, Platonis, Xenophontis et Aristotelis, [?: ] καιον τὸ νόμιμον, Iustum esse id quod est legibus praescriptum: cum satius esset id dictum inverti, ac dici, Quod legibus continetur est iustum, aut leges esse iustas, [?: se- ]

existimantur: tametsi quoque tum exempla, tum praeceptiones veterum, tum et ipsa experientia aut usus qua illarum sententiarum utilitas ac necessitas perspecta est, accesserit, et eam doctrinam extruxerit. sicut et Aristoteles dicit, Ethicam doctrinam esse Ex et De communi vita. Constat etiam, Platonem, qui est pater Graecae philosophiae, plurima ab Aegyptiis ac ex Sacrarum literarum dogmatibus accepisse. Augustinus videns sequuturam impiam sententiam, si haec verba simpliciter intelligantur, in libro de Spiritu et litera, cap. 27. aliter conatur praeternavigare hosce

manci ac mutili. Postremo, fuerunt sane quidam et olim et hoc tempore qui intellexerunt haec assertive a Paulo dici: indeque illum deterrimum, et plane Ethnicum errorem extruxerunt, aliquos esse sine Christo servatos, tantum per legem naturae, ut praesertim Aristidem, Socratem, Aristotelem, Platonem, Ciceronem, Scipionem, Senecam, etc. Proinde, ne nos quoque in idem barathrum erroris ruamus, aut aliis tuendi occasionem praebeamus: sciamus et doceamus, haec Paulum non assertive, sed conditionaliter dicere, ut totus textus diligenter examinatus evincit. Quare recte et

] factus est similis. Quare et Lutherus inculcat, [?: ] nem natura non plus de Deo scire quam brutum, [?: ] nulla habet principia de Deo. Proferant ergo testimonia Scripturae, qui tantas res asserere in [?: Theologia ] [?: ] lunt. Decimoquinto: Plato in Phaedone et [?: Menone ] sensit, primas noticias communium doctrinarum [?: ] [?: ] in nobis innatas, licet adeo obscuras aut [?: oblivio- ] pultas, ut discere sit quoddam reminisci. Contra Aristoteles in fine Analyticorum, et libro tertio de

naturale esse. Responsio: Habuerunt illas meliores sententias a primis patrib. per manus traditas. Nec omnino fuit muta doctrina Iudaica, [?:-ut ] gentib penitus ignota: sicut Phocylides, Homerus, Hesiodus et alii quidam pene ad verbum ex Sacris recitant. Manifestum certe est, Platonem multa verae religionis dogmata, sacrarumque literarum sententias ab Aegyptiis percepisse. Is vero est fons Graecae philosophiae: primus in orbe Deos fecit timor,— timentes enim, et tonitrua ac fulmina audientes, mox cogitarunt, esse aliquam potentiam supra se, eamque placare

instrumenta poenarum. PHILAUTIA, vitium etiam apud Ethnicos reprehensum, 2. Timoth. 3 notatur: est, cum quis nimium sibimet placet, tantum quae sua sunt quaerit, alios prae se contemnit, superbus est. Et (ut Isaias eum suo colore depingit) qui sibimet sapiens videtur in oculis suis. Plato ponunciat, esse omnium vitiorum ac malorum fontem. PHILOSOPHIA reprehenditur a Paulo Colos. 2, tanquam quae abducat imperitos ac pusillos Christi a veritate Evangelii: quod sane non proprie ac per se vere Philosophiae vitio fit, sed vel salse vel eorum qui eam intra suas metas

pro πληρουεῖν Xenophon usurparit lib. 6. ἑλληνικῶν: et συμπληροῦν pro συμπληροῦν, Plato in Timaeo. Omnino autem hoc adiddit Apostolus, ut sciamus Christum per se non indigere hoc supplemento, ut qui efficiat omnia in omnibus revera, nedum ut suppleatur a quo quam, nisi quatenus pro immensa sua bonitate Ecclesiam dignatur sibi quasi corporis instar adiungere. Plenitudo Dei,

Cyniphes, culicum genus est, aculeis permolestum. De Bestiis, vel Reptilibus. XII. Rhinoceron, fera terribilis, gemina in naribus gestans cornua. Monoceron, in Psalmo, Unicornis appellatur. Tragelaphus, in Deuteronomii platoceros: id est, cornibus latis. Erinacii, cyrogrilli nuncupantur, prope magnitudine mediocrium cuniculorum, de cavernis petrarum procedentes gregatim: in eremo, quae est contra Mare mortuum, depascuntur. Hericii, qui et Echini dicuntur, ita spinoso defenduntur tegmine, ac nec contingi quidem

cum agnis conferantur 27. 40 pii quare semper videantur impios rudiores et imperitiores 1145. 62 etc. Pilatus manus lavans 526. 19. 10 πίστις vox Graeca quid proprie significet 316 53 Platonis pronunciatum de philautia 893. 31 πλεονεκτεῖν 127. 64 plenitudo triplex 901. 5 plerophoria quid 903. 18 etymologia et primaria huius vocis significatio ibid. 44

vocabulorum significationibus, vere totus ille Dei liber, istorum culpa male sanam formam sermonis habuerit. Est vero istud malum in hoc libro et lingua tanto et proclivius et nocentius quam in aliis, cum ob multas alias causas, tum etiam ob illam eius proprietatem, de qua Iamblichus Platonicus percommode hisce verbis pronunciat: Οὐδὲ γὰρ παντως τὴν αὐτην δια σώζει διάνοιαν μεθερμηνευόμενα τὰ ὀνόματα, ἀλλ ἐστὶ τινὰ καθ ἕκαστον ἔθνος

ἀμετροεπία ἀϕαμαρτοεπία Ad rerum porro ibi dicendarum veram examinationem requiritur, posse industrie periteque ἐφ ἓν καὶ πολλὰ ὁρᾶν. Ad quod non tantum Dialectica scientia, teste Platone requiritur: sed etiam, teste Aristotele, Philosophia, aut etiam εὐϕυία, vel potius εὐτυχία: et ante omnia, divina εὐλογία, et spiritus ipse, in omnem

cernat: sed etiam, quomodo vel unum quid diversas quasdam quasi partes, species, elementa, aut quascunque circumstantias, causas, effectus et accidentia habeat: et vicissim etiam, quomodo plura, eaque diversissima, nonnunquam in quibusdam conveniant, aut unum sint. Hoc enim est illud per utile Platonis documentum, ἐϕ ἓν καὶ πολλὰ ὁρᾷν, unum in multis et multa in uno cernere ac examinare posse. 21 Vult etiam Apostolus Tit. 1, doctorem Sacrarum literarum esse idoneum ad argumentandum, et refutandas Sophismata

afferat: Ephes. quarto ad Colossenses quarto. Simus denique semper parati ad reddendam rationem fidei nostrae: primae Petr. tertio. Hic sane profectus cumprimis ex hoc studio quaerendus, hauriendusque est. 52 Veritas ubique, praesertim autem in Theologia, est fons boni: ut et Plato docet. Contra, error ac mendacium est fons mali. Quare Christus dicitur rex veritatis: et ad hoc venisse, ut veritatem propaget. Contra Satan est pater mendacii. Non sine causa igitur Christus flagitat tam solicite ac severiter ab Apostolis et omnibus piis, ut eius sermonem sedulo servent: et

scientias, certo decentique ordine constare. Cernent et ipsum rerum omnium creatorem Dominum, hic quoque sicut ubique, non confusionis, sed ordinis autorem effectoremque esse, qui omnia in numero, pondere ac mensura fecit, et ἀεὶ γεωμετρεῖ, ut Plato inquit. V. Denique tanto magis fugient sanae mentes fanaticorum dogmatum confusiones, quorum monstro sum corpus sibimet undique contradicens, aut certe non constans, ut illud Horatianum est, ultro autorem suum, illum omnium confusionum patrem satanam confitebitur ac contestabitur.

personis et etiam locis, quae vel aliquem singularem ipsorum casum, aut statum rerum, qui circa eorum nativitatem accidit, vel aliquam eorum proprietatem simul notent: vel salutarem admonitionem vitae agendae contineant: vel denique eventum ipsorum vitae actionumve divinent, quod genus nominum Plato et Aristot. 4. Metaphys. probant. Latini contra nihili nomina, rustica scilicet, ut initio indocti, imposuerunt, sumpta a fabis, cicere, pisis, lente, caesarie, et similibus rebus. Exempla porro eorum quae dixi haec sint: A statu conditioneque rerum praesentium nominantur quidam

conspectu tuo iustus ullus vivens. Sic Isa. 43 dicit Deus: Loquere tu, ut sis iustus: id est, ut agnoscaris iustus, aut habearis pro iusto. Levit. 5, Et nescivit, deliqueritque, portabit iniquitatem suam: id est, si animadverterit se deliquisse. Sic Hos. 6. In hanc sententiam Cratylus apud Platonem disputat, res tales esse, quales hominibus videantur. Et Thomas super Iacobum praeclarissimam Regulam ponit, quod multa nunc fieri dicuntur, cum agnoscuntur: secundum quam ille exponit sententiam Iacobi dicentis, non ex operibus iustificari, id est, iustos agnosci. Sic et Virgilius dicit,

ad similitudinem attemperatur, ut mox hac sequenti Regula exponam. 12 In Parabolis multa dicuntur non ob rei primariae seu illustrandae veritatem, sed ob personarum aut rerum parabolicarum naturam, aut etiam decorum ac verisimile. Id enim ratio styli in omnibus linguis flagitat, sicut Plato dicit in fabulis et figmentis verisimiliter fingendum esse. Quare eorum, quae ita ratione Similis dicuntur, in expositione aut intellectu locorum ratio habenda non est: ut, Patientiam habe in me, reddam tibi omnia. Sic verisimile est homines erga homines loqui, neque enim audent simpliciter

indicant, et auditorem et etiam reum urgent. Aliquid tamen et sua vitatis sua varietate et simul etiam magnitudinis ex illo motu ac impetu assumunt. Verum de hac realibi prolixius dixi. Usitata fuit etiam Iudaeis illa ratio disceptandi per interrogationes et responsiones, quali Platonem uti videmus, de qua Aristoteles Topicorum 8 praecipit. Quare videmus ea multum esse usum Christum, et eius adversarios. Interrogabat autem actor, aut qui ultro prior opponebat. Respondebat vero reus,

priscorum Thalmudistarum. DE TROPIS ET SCHEMATIBUS S. SERMO SECUNDUM SPECIEM AUT HOMINUM OPINIONEM, NON SECUNDUM REI EXISTENTIAM. Testatur Plato in Cratylo, et Aristoteles in Metaphysicis, et Cicero in finibus, fuisse Philosophos, qui dicerent nihil rerum per sese suave natura esse, sed prout homini videantur, tale etiam existere. Hominem enim esse mensuram omnium rerum: inter quos illi potissimum nominant ac redarguunt Protagoram.

contemnendae, ô viri Graeci: quoniam superfluo sermonis apparatu minus utantur: sed nudam pulchritudinem veritatis, et tamen emicantem vobis proponant. pronum siquidem fuit et quam facillimum sapientiae fonti, qui profanis impiisque hominibus eam qua tantopere gloriantur, eloquentiam dedit, vel Platone facundiores, vel acriores Demosthene, vel rotundiores Thucydide vel Aristotele, et Chrysippo cudendis insolubilibus syllogismis a cutiores efficere veritatis praecones. Caeterum locuples illa liberalissimaque divinitas noluit quinque solum, decemve aut quindecim, centumve aut ducentos

loquacitatem, decere aliquem Rhetorculum aut sophistam, aut scholasticum, quam gravem aliquem senatorem, magistratum aut regem. Aristoteles videri posset aliquibus ineptis Mydis et prurientibus auribus (cuiusmodi tunc Graeculorum erant) mutus aut infans, collatus ad Isocratem, aut etiam Platonem. Verisimile quoque est, vel potius verissimum, illam excellentem eloquentiam, quae passim in Epistolis Pauli elucescit, non tam ipsius fuisse quam Spiritus S. per os eius loquentis: sicut Christus pollicetur suis Apostolis et omnibus credentibus, Matth. 10 et Luc. undecimo,

fucis haec agit, et imposturis: hanc in Paulo non reperiemus. Est altera eloquentia, quae multum valet ad dogmata propugnanda, et veritatem constantissime tuendam: et hac praeditus fuit maxime Apostolus. Quamobrem in eo haud quaquam requiremus lepôrem Isocratis, amplam sublimitatem Demosthenis, Platonis eximiam dignitatem, aut reverendam maiestatem Thucydidis: sed nudam simplicemque orationem, quae scientiam habeat summarum rerum, et robustissime confirmet quod probandum suscepit. Qui socordes et ignavi sunt, praetexunt Pauli, ut volunt, imperitiam, ne scilicet ab eis requiratur doctrina:

vero, non se in hoc quoque imperitum esse processus est, sed in horum altero. Denique ut hoc diligenter ostenderet, distinxit, imperitum se esse sermone, sed non scientia. Ego autem, si a sacerdote, aut levitatem Isocraticam, aut Demosthenis tumorem, aut Thucydidis dignitatem, et altitudinem Platonis exigerem, oporteret hanc contra me Apostoli sententiam proferri. Nunc vero illa omnia derelinquens, eloquentiam secularem superfluam iudicans, nec de elocutionibus, nec de urbanitatibus curam mihi esse profiteor: sed me licebit et pauperem esse verbis, et rerum appellationibus simplicibus

illius Rhetorices pigmentis uti noluisse: nempe ut vi spiritus, hominum animos ad Christum raperet, non autem sermonis blanditiis, adulatorum more, alliceret. Sed cum orationis ipsius totam et indolem, χαρακτῆρα propius considero, nullam ego in ipso Platone similem grandiloquentiam, quoties illi libuit Dei mysteria detonare: nullam in Demosthene parem δεινότητα comperisse me fateor, quoties animos vel metu divini iudicii perterrefacere vel commonefacere, vel ad contemplandam Dei bonitatem

excogitata sunt, minus autem necessaria postea. In omnibus enim artibus primum utilitas necessitasque spectari solet, postea de num commoditas. Unde et apud Graecos, et apud Latinos quaedam minus necessariae literae longo tempore postea additae esse commemorantur. Hoc ordine etiam Plato in Philebo literas inventas affirmat, sive ille serio id dicat, ut ab aliis historiam per manus accepit, sive ratione ipsa cogitationeque hunc ordinem maxime naturae convenientem verisimilemque animadvertit. Quem locum et propter autoris nomen, et sententiae elegantiam adscribam:

ἑκάστου, καὶ τὰ ϕωνήεντα τὸ τὰ μέσα, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, ἕως αὐτῶν ἀριθμὸν λαβὼν ἐνί τε ἑκάστῳ καὶ ξύμπασι, στοιχεῖον ἐπωνόμασε. Atque haec quidem Plato, cui tantum Cicero tribuit, ut τὸ φαῦαι αὐτὸν solum sine ullis rationibus sibi satis esse putet. Quod si et statim a principio vocales cum consonantibus inventae non essent: tamen ipse quotidianus usus, parvulorumque instructio

ea non est primaria causa, et fons omnis pravae actionis, cur accusatur, cur damnatur, cur in aeternum punitur? Quare aliquod, idque praecipuum originale peccatum aut iniustitia est ipsamet pessima voluntas, mala mens et malus animus, sic ex utero matris natus, nempe anima rationalis. Platonici finxerunt aliis hominibus initio affundi aurum, aliis argentum, aliis viliores materias, indeque esse eorum diversitatem. Sic etiam Theologi aliqui somniant, Deum in creatione iam condito homini adiecisse quoddam accidens aut munus, quod essetimago ipsius et originalis iustitia, tanquam

actiones efficere: non autem aliquod aliud accidens, praeter hasce substantiales potentias. Hoc igitur velut caput hominis, nempe rationalem animam, Deus ita formavit in creatione, ut esset vera eius imago, utque ei pro eius voto serviret ac obediret, in omni opere bono. Sed redeo ad Platonicam opinionem. Sicut enim sophistici Theologi somniarunt, Deum initio tantum affudisse aut adiecisse imaginem suam homini, veluti accidens aut ornamentum quoddam: sic etiam multo plures nunc opinantur, diabolum in subversione hominis tantum affudisse ei venenum quoddam malitiae, unde omnes

leve nequaquam est, quod cum omnes aliae linguae multa inutilia, multa etiam iniusta ac denique foeda, turpia contineant ac doceant: sola haec tantum veram ac sacrosanctam, Deo placentem, omnibusque hominibus salutarem pietatem proponit. Denique et hoc expendamus, quod cum Pythagoras, Plato et Cicero dicant, eum qui rebus nomina imposuit τὸν ὀνοματουργὸν, longe sapientissimum fuisse: oportet unam quamque linguam eo praestantiorem augustioremque esse, quo a celebriori praestantiorique artifice aut architecto profecta est. At

et reddere voces, quam per intermedium aliquem interpretem. Summa ergo voluptas est, bonae ac recte iudicanti menti, ipsa verba viventis Dei coram audire, contemplari, scrutari, et veluti aurum aut etiam longe preciosissimas gemmas ponderare et expendere. Iactant aliqui Platonis stylum, tantamque esse eius dignitatem, elegantiam, copiam ac splendorem, praedicant, ut si Iupiter humano sermone uti voluisset, non alio (sicut et Varro de Musis Plautino sermone loquentibus scribit) quam illo usurus fuisset. Quanam vero lingua impurissimum Ethnicorum idolum loqui

ab aliis quoquo modo vicinis, aut in aliqua re similibus convenientibusque artibus, scientiis ac rebus ad illustrandam confirmandamve propositam controversiam habent. Quanta felicitate ac luce rerum quae tractantur, videmus saepe Aristotelem, aut Galenum, aliquando etiam Xenophontem et Platonem sola Methodica ac dialectica praecepta in aliis scientiis citare: cuius normas subinde in obscurissimis tractationibus indicantes, veluti porrecto Thesei filo, auditorem ex intricato labyrintho felicissime educunt. Quantum autem, Deus bone, lumen saepe vel unicum Grammaticum

a veteribus tribuitur, ut parum recte in hac parte instrumento linguarum sit usus. Quid ergo inde explicationis solidae sacrarum Literarum peti potest, ubi passim literalis textus tanquam mortua et infrugifera litera proculcatur et contemnitur, et tantum mirabiles quaedam cognitiones aut ideae Platonicae quaeruntur, et nomine spiritualis sensus auditoribus venditantur? 18 Ingentem plane dissonantiam sensuum et interpretationum Scripturae reperias, non tantum in diversis partibus, sed etiam in uno eodemque. Nunc enim hoc, nunc alio modo ac sensu eadem dicta explicant. Et prout

Apostoli in asserenda vera doctrina saepe fecerunt. Ubi etiam iustius est eum in testem invocari, quam ubi de gloria religioneque ipsius agitur? Sic et Prophetae perpetuo eum in testem adhibent, dicentes: Sic dicit Dominus, et os Domini loquutum est. 3 Observetur etiam diligenter illa Platonica regula in Menone: πραότορον καὶ διαλεκτικώτορον ἀποκρίνεσθαι, ut mansuete ac quiete, et simul Dialectice aut certa methodo ac ratione disputetur. Nam et perturbationes affectuum et sententiarum confusiones,

effeminatiores reddis: interim astute moliens, ur eorum stulticia tibi in lucrum cedat? Quod si et his contradicis, et nequaquam tibi utalia sequaris, persuaderi potest, sed linguam tuam regnare modis omnibus oportet: tum potius omissa Theologia poeticas fabulas, Pythagoricos numeros, et Platonicas ideas tractes, in iisque tuam magniloquentiam ostentes et vendites, etc. 36 Etsi autem rectissime Paulus praecipiat, ut haereticos homines post unam et alteram admonitionem devitemus, ad Titum 3. Rom. 16. quia et

et responsiones quae Iudaeis usitata. 213 in Disceptatione quod praeceptum tenendum 161. 162 discipulorum Christi error 233. Christianismi genera 10 dispensationes omnis generis quotidie Romae cudi 438 in Disputando quae Platonis regula observanda 411 disputationis disciplinam in literis Sacris plurimum valere 104. in synodo regulae 411. 412. etc. in Disputationibus plerunque esse insidiosos quosdam laqueos 213. 214 distinctione quodnam sint multa

unde ex patre diabolo esse, Scriptura pronunciet 371 cum Homine quomodo Deus agat 50 homines et diaboli quatenus sint ex Deo 379. quatenus arborum foliis similes 248. quatenus sint ex Deo, et filii diaboli 378. 379 hominum diversitatem unde Platonici finxerint 381. pravitas quomodo depingatur 175 Hosius cardinalis quomodo Sacras literas pedibus proculcet 425. eius liber contra Brentium. ibid. Hosii cardinalis locus. ibid. hospes quomodo tractandus 186

tractatio qualis 31 literis S. contraria si qua in Gentilium libris inveniantur, falsissima 105. non credentes, nullam posse invenire rationem, unde falsas esse convincant 105. potius quam angelis aut mortuis credendum. ibid literas quo ordine Plato inventas esse affirmet 365. sacras cognoscendi regulae 5. 6. 7. in qua veneratione homo pius habere debeat 14. non solum mores, sed et parentes praedicabilium solere laudare 102. quomodo Curtisani Romani tractent 431. sibimet constare 395 in Literis S.

Deo exhibeant 373 piorum coetus unum corpus 179. natura 280. tentatio 220 pios bonis suis operibus vitam aeternam mereri, Papistarum opinio 428. 429. rationem mactare 373 in Piis quomodo omnia in bonum cooperentur 162. 163 Platonis documentum perutile 8. locus 365. regula in disputando quae observanda 411. stylus qualis 390 Plenitudo sermonis cum maxima vehementia coniuncti, qualis in Esaia 280. quomodo accidat. ibid. in Plenitudinem sermonis quae pertineant 279

Relinquantur disputatoribus, libri logici et caeteri metaphysici. Medicis futuris generationis libri, quartus meteorus. Parva quos vocant naturalia, animalium generatio, et partes. Pro illis impiis substinuite, Hermetis libellum de Pietate et philosophia Poimandrum, alio piissimos. Vel Platonis Philebum, Sophisten, Timaeum, Parmenidem, Phaedonem, alios, qui contrarium impiis illis sonant. Plotini libri, uno aut alieno excepto, maxima sunt erga Deum pietate plenissimi. Procli quoque Theologica elementa et Damascii libri de Principiis, eandem continent pietatem. Hi Platonici, quia

piissimos. Vel Platonis Philebum, Sophisten, Timaeum, Parmenidem, Phaedonem, alios, qui contrarium impiis illis sonant. Plotini libri, uno aut alieno excepto, maxima sunt erga Deum pietate plenissimi. Procli quoque Theologica elementa et Damascii libri de Principiis, eandem continent pietatem. Hi Platonici, quia pauculis mutatis christiani possunt fieri, sunt a D. Augustino, nobilissimi philosophorum omnium, sepissime appellati. Hos adamarunt, in multis sunt secuti, Theologi christiani veteres fere omnes, Graeci et Latini. Quos adhortatores, cur respuistis, tu cum collegis,

sint retinendi, armati alii, piis rationibus atque armis, uti custodes illis opponantur quo adolescentes, ex utriusque decertatione, et audiant e discant, quanto pii sint impiis praeferendi. Ut autem, et causam, et occasionem nanciscaris maiorem, mitto ad te Zoroastrem meum, e multis Platonicorum latebris, ut potuimus fragmentatim erutum. Fuit autem is, uti intelliges, Abramo credentium patri, contemporaneus, ac forte conterraneus. Apud quem in pauculis, tam admiranda tam divina, de Trinitate, deque divinis ordinibus et animae excellentia leges, ut obstupescas: et

sunt revera, licet, et tertium addere de quo Clemens Alexandrinus lib. V. Strom. Ita scribit: Erus iste, Zoroaster est, qui de se ipso hoc scripsit. Conscripsi Zoroaster Armenii, genere Pamphylius, qui in bello mortuus, ad inferos descendi, et a Diis haec addidici. Erum Plato lib. X. de Rep. XII. die postquam mortuus fuerat, super pyram positum revixisse affirmat. Sed Plato idem Zoroastrem Oromazi, non Armenii filium in Alcib. I. facit. Aut tres ergo, aut quatuor, et non unus videntur fuisse Zoroastres. Ioannes autem Goropius, in Gallicis, Zoroastrem neminem

iste, Zoroaster est, qui de se ipso hoc scripsit. Conscripsi Zoroaster Armenii, genere Pamphylius, qui in bello mortuus, ad inferos descendi, et a Diis haec addidici. Erum Plato lib. X. de Rep. XII. die postquam mortuus fuerat, super pyram positum revixisse affirmat. Sed Plato idem Zoroastrem Oromazi, non Armenii filium in Alcib. I. facit. Aut tres ergo, aut quatuor, et non unus videntur fuisse Zoroastres. Ioannes autem Goropius, in Gallicis, Zoroastrem neminem unquam fuisse autumat. Sicuti neque Hermetem Trismegistum, neque Orpheum. Nominum horum etymis, nescio a

nemo ignorat Nini fuisse uxorem. Qui Ninam urbem condiderit anno a diluvio CCXCI. et sequenti CCXCII a Iosepho dicitur Abramus natus. Consonant itaque tempora. Ex quibus Eudoxi, et Aristotelis error proditur ingens. Quorum uterque, uti Plinius refert, scripsit, Zoroastren sex millibus annorum Platonis mortem praecessisse. At is obiit Olympiade CVIII. Ad quam, a diluvio anni intersunt MMLVIII. A quibus si demantur CCC. circiter, quibus Ninus Semiramis, Zoroaster, Abramusque vixerunt, relinquentur a Zoroastre ad Platonis obitum anni circiter MDCCLVIII. non autem

refert, scripsit, Zoroastren sex millibus annorum Platonis mortem praecessisse. At is obiit Olympiade CVIII. Ad quam, a diluvio anni intersunt MMLVIII. A quibus si demantur CCC. circiter, quibus Ninus Semiramis, Zoroaster, Abramusque vixerunt, relinquentur a Zoroastre ad Platonis obitum anni circiter MDCCLVIII. non autem sex mille. Par fere error est apud Hermodorum Platonicum, et Plutarchum qui Zoroastren scripserunt, Troianam eversionem anteiisse annis VM. cum Troia eversa sit, anno a diluvio MCXXVI. A quibus si demantur CCC illi quos diximus,

is obiit Olympiade CVIII. Ad quam, a diluvio anni intersunt MMLVIII. A quibus si demantur CCC. circiter, quibus Ninus Semiramis, Zoroaster, Abramusque vixerunt, relinquentur a Zoroastre ad Platonis obitum anni circiter MDCCLVIII. non autem sex mille. Par fere error est apud Hermodorum Platonicum, et Plutarchum qui Zoroastren scripserunt, Troianam eversionem anteiisse annis VM. cum Troia eversa sit, anno a diluvio MCXXVI. A quibus si demantur CCC illi quos diximus, reliqui erunt anni DCCCXXVI. In eundem errorem incidit Pletho Gemistus, Plutarchi secutus authoritatem.

versati sunt. Quandoquidem ipse scripta Chaldaeorum de astronomia et philosophia in Graecos extulit. Itaque Berosus et hoc testimonio, ni fallor fuerit primus. Secundus est Aristoteles qui librum conscripsit, cui Magico fuit inscriptio: Sed Eudoxus, et Hermodorus Platonicus, et Xanthus Lydus videntur Magorum multa prosecuti. Et Hermippus de quo supra. Fuerunt postea duo Chaldaei, Iuliani pater, ac filius. De quibus ita est apud Sudam. Iulianus Chaldaeus philosophus, pater eius Iuliani, qui vocatus est Theurgus, scripsit:

Acylini fuisse sectatores, eosque Alexandri Lybici, Philocomi, Demonstrati Lydi, plurimos libros circuntulisse, et revelationes quasdam Zoroastris, Zostriani, Nicothei, Allogenis, Mesi, aliorumque huiusmodi palam ostendentes, multos decipientes, et ipsi antea decepti. Qui assererent Platonem, intelligibilis essentiae profundum minime penetrasse. Eaque de causa Plotinum, multas in ea argumentationes intulisse, atque contra eos librum scripsisse, qui contra Gnosticos est. Et Amelium eius auditorem libros XL composuisse contra librum Zostriani. Ipsumque Porphyrium multis

novumque esse et ab illis confictum qui struebant haeresin, ut eorum institutiones esse Zoroastris veteris crederentur. Ex quo loco apparet, in tam magna fuisse Zoroastri libros aestimatione, ut considerent multi, vel rationibus, vel authoritate, quae eius esse crederentur Platonis dogmata theologica posse convelli; et novam in theologia Christiana haeresim, vel constituere, vel constitutam confirmare. Sed utinam integra ea oracula haberemus, quae Picus invenerat. Utinam quae Chaldaei, Persaeque in ea commentati fuerant. Utinam libellum cum enarratione, qui

Utinam denique ipsius Pici commentaria in ea ipsa, et oracula, et libros. Quae Ficinus scribit in obitu eius inter scriptorum suorum reliquias, a se reperta esse: sed ita exarata, ut vix ab eo ipso legi possent Pico. Quae malum, pessum ierunt cum concordia, ab eo scripta Aristotelis cum Platone: Equidem maximam fecit haec Chaldaica Theologia, in iactura XL librorum Amelii. In quibus rationi valde consonum est, quo facilius Zostriam librum falsitatis coargueret, eum saepe vera Zoroastri dogmata, et oracula protulisse. Non minor forte iactura alia fuit, quatuor Porphyrii librorum

sub titulo Magika, logia.. Magica oracula eorum, qui a Zoroastre sunt Magorum cum Graecis commentariis, quae reperi postea esse Plethonis Gemisti. Quem quidem pauxillum numerum, auximus nos non poenitenda additione, usque ad CCCXXIIII magno labore a nobis conquisita in Platonicorum philosophorum quae superfuerunt scriptis, Procli, Hermiae, Simplicii Damascii Synesii, Olympiodori, Nicephori Gregorae Synesii commentatoris, et non nihil etiam in Arnobio reperimus. Cum eorum singulorum aliquibus expositionibus, et argumentis Chaldaicae philosophiae. Quae omnia in

inter se esse diversas. Quod cum Plinius forte ignoraret, imperite Magiam derisit universam. Sed nihil est id in eo viro mirandum qui etiam Deum rerum authorem vel ignoravit penitus vel irrisit cognitum. Itaque ad hanc rem dignoscendam, authoribus, Plinio potioribus utamur. Inter quos summus Plato, Magiam Deorum cultum esse affirmat, cum scribit, mageian te didaskei Magiam docet Zoroastri, filii Oromazi. Est autem hoc Deorum cultus. Porphyrius autem in hunc modum: Para gemhen… Apud Persas vero, qui circa

Zoroastri redeuntes, operae fuerit praecium, antequam ea vel proponamus, vel exponamus, quaedam veluti prolegomena eorum praenotare, ut nimirum facilius eorum sensa intelligamus. Sunto autem haec prima, quae scripta sunt a Proclo in prooemio commentariorum suorum in Platonis Parmenidem. He de ton Sacrorum vero nominum, Deorum, secundum eorum mysticam interpretationem, traditorum. Ut ea quae ab Assyriis celebrantur, Zonae, et Azoni et Fontes, et Amilicti, et Synoches. Per quae illi ordines Deorum interpretantur. Similia his Psellus

animae. Anima vero naturae sympathiam dicunt esse superis cum inferioribus et maxime quae sub luna sunt. Restituunt vero in pristinum animas, secundum mensuram propriarum purgationum, in totis mundi regionibus. Quasdam etiam supra mundum reducunt. Horum autem dogmatum plurima et Aristoteles et Plato susceperunt. Plotinus vero et Porphyrius, et Iamblichus, et Proclus, omnia sunt secuti et tamquam divinas voces, ea susceperunt. In alio Exemplari, ita se habet Eiusdem per

super inferis et praesertim sublunaria. Reducunt vero animas post obitum, secundum mensuram propriarum purgationum in cunctis mundi regionibus. Quasdam etiam supra mundum attollunt et media ipsas constituunt, impartibilium et partibilium naturarum. Horum vero dogmatum pleraque et Aristoteles, et Plato susceperunt. Plotinus vero, et Porphyrius, et Iamblichus, et Proclus omnia sunt secuti, ut divina voces ea sunt amplexati. Finis Ideo, et manere semper impigrae vertigini, omnibus per

, a Deo traditam, hanc Theologiam appellet, et entheon. Et primam omnium maxime mysticam esse, est in confesso, Chaldaicam. Revera enim haec, et contradicere videtur maxime omnium nostris conceptibus. Logia haec nos, sparsa huc, illuc, per Platonicorum libros collegimus, ex Procli Theologia, commentariis in Parmenidem, Timaeum, Rem publicam, Cratylum. Ex Hermia in Phaedrum. Ex Olympiodoro in Philebum in Phaedonem, ex Synesio, ex Simplicio in quartum Physic., ex ipso denique Damascio, et

nemo sciat te vixisse prover.
10.48.1  Vixit ita, ut nemo norit vixisse, Philemon.
10.48.2  Tradit ut antiquus scriptor Aristomenes.
10.48.3  Fallit Aristomenes. nam vixit et ille Platoni
10.48.4  Charus, et antiqui Socratis hospes erat. Belli incommoda, et pacis bona.
10.49.1  Te tuba castrorum

et ut plerique existimant, Arabice. Mauris enim ea tempestate maiorem Hispaniae partem occupantibus ea lingua omnium fere Hispanorum communis habebatur: in prioribus tribus de Deo, et animorum immortalitate ita copiose scribit, ut non Christianas modo, verum et Platonicorum omnium bibliothecas excussisse videatur. in reliquis de concordantia Sibyllinorum carminum cum prophetarum oraculis, de coelesti beatitudine, de purgatorii et inferni cruciatibus, incredibili subtilitate, et pari facundia agit, hunc aliquot post

hoc cultis Tullius Officiis,
11.20.7  At bonus iste tamen iuris servator, et aequi
11.20.8  Concidit Antoni victima militibus.
11.20.9  Et quem fatalis scyphus extulit, ille Platonis,
11.20.10  Ecquid enim referam plura? magister erat.
11.20.11  Largior hoc, priscosque tibi concedo Tyrannos,
11.20.12  Sub quibus illa gravis noxa, fuisse

MAURUM MELITENSEM Abbatem.
16.2.1.1  Hos tumulos, atque haec maestis dictata Camoenis,
16.2.1.2  Carmina, Maure, tibi qualiacunque damus.
16.2.1.3  Tu lege, et interea subeat vox illa Platonis.
16.2.1.4  Rectius ut possis vivere, disce mori. Charoli V. Epitaphium

1.5  Admirans dixi perculso corde stupore
1.6  Nascitur hic certe Belorophontis aquis,
1.7  Ipse coturnati calamos tetigisse Maronis
1.8  Apparet, uoces ipse Platonis habet.
1.9  Hunc reor Arpinas, Fabri quoque filius ingens
1.10  Orator Danaum, quin super esse queant
1.11  Nunc precor ut tantum non dedigneris amicum,

2.5  Dum tu me Andino certas aequare Maroni
2.6   Non uideo tibi sim quam bene notus ego.
2.7  Quis Laerciadę, Demostenis, et Ciceronis
2.8   Aut quis diuini verba Platonis habet?
2.9  Tu tamen illa mihi tribuis, censesque canendo
2.10   Iampridem antiquis uatibus esse parem.
2.11  Non ita me miror: nec sum tibi credulus ista;

Iudicis, ut Iudex intranti faveat, sub poena centum aureorum. Petr. Iacobus Aurelianen. in practica libellorum, Rubr. 110. Quantumve fidei tribuendum sit, huiusmodi acceptis rebus, ibidem uberius videre licet. Plato lib. 11. de legibus, capite sanciendum existimavit, si aliquis Iudex, quacunque de causa, pecuniam aut munus acceperit, teste Osorio lib. 7. de Regis Institutione. Et Ioannes

1.14  Felicitantis qui sapientiae
1.15  Jucunda gustavit fluenta
1.16  10 A tenero studiosus aevo,
1.17  Decent honores; nec sine numine
1.18  Plato, disertae gloria Graeciae,
1.19  Praedixit, ante omnes beatam,
1.20  20 Quam sapiens moderatur, urbem.
1.21  Virtutis ergo dum comes aureae

4.332  Vndosum conscendit iter, Patriaeque petenti
4.333  Redditur incolumis, caraque potitur arena
4.334  Omnibus exceptus uotis plausuque suorum.
4.335  335 Ac ueluti Graiae Plato lux inclyta gentis
4.336  Innumeros postquam moresque habitusque locorum
4.337  Vidisset, laetae spolijs uirtutis opimus
4.338  Optatum Patriae tandem se reddidit Vrbi

est, ut Romanis in fastis Viros sua quemque memoria maximos, ac sapientissimos haberemus, qui Summi Pontifices, iidemque summi mortalium, non dignitate magis, ac titulis essent, quam meritis, et virtute. Quod unum ad certam, et absolutam magnorum imperiorum felicitatem satis esse, non est, quod a Platone doceamini, qui tales reliquos cives solere esse ait, quales essent Principes Civitatum; multo namque vetustiorem, locupletioremque hujus veritatis auctorem Spiritum Sanctum habetis, et respondentia divinis ejus oraculis experimenta non dubia, praesertim ex Annalibus Ecclesiae petita: cujus

Albensis Antistitis; quod, etsi non aeque elegans id carmen est, nec tanta poetices arte perfectum, plenius tamen illud, et vberius, et ad excitandas ad Christianam pietatem animos efficacius iudicauit. Hunc igitur sibi sequendum suscepit, quo modo Cicero in quibusdam de philosophia commentariis Platonem, contemptis religiosi interpretis legibus, sectatus est. Nec multum temporis, aut laboris in opere conficiendo consumpsit: cum tamen ad limae officium venturum est, plurimus in ea re, sibique displicens, ac plane morosus fuit; nullum enim finem faciebat recensendi, cum amicis conferendi,

posset TE in eloquentia Romana docilem habuisse Auditorem; Livius, aut primus Romana Crispus in historia, quòd singularum Gentium historias TIBI dictaverint; Vegetius quòd Architectonicae praecepta tradiderint; Plato, aut Aristoteles quòd Scientias Philosophicas explicârint. De aliis Nobilitatem decentibus Artificiis, pyrotechnica, digladiatoria, equestri, similibúsque, in quibus singulis visus es excelluisse, nihil dicimus imperare tamen nobis haud possumus, quin peritiam illam

DEUM Ter Optimum Maximum enixè rogamus, ut TE Inclyto Regno Hungariae, Patriae nostrae, nobis, et bonis omnibus diu servet incolumem, quo Nomen TUUM aeternitati commendare pergas, et post sera saecula felicem illam immortalitatem, ac magnum Platonis annuum adeas. Quod dum vovemus, TIBI cum Poëta accinimus:
- - - - Te cuncta loquatur
(c) (c.) Claud. in Probin. Tellus: te variis scribant in floribus horae, Longáque perpetui ducant in

cum ego persuasissima haberem, cumque in illustrium Poetarum lectitandis carminibus, si quis fortè de moribus locus splendidè, actuosèque tractatus occurreret, non secus a Phalereus ille Apollodorus [1] Plato in Conu. inter Socraticos audiendos sermones, extolli mihi animum, dulcique quodam quasi stupore, et generosâ voluptate compleri experirer; pro certo constitui, non posse me Musis cum ampliori tum earum dignitate, tum Lectorum approbatione operari quàm aliquo

3.28  Fallere desidiae cultu, nugisque canoris
3.29  Vecordes animos stolidi oblectare popelli.
3.30  Per me equidem non haec vobis infamia, Diuae,
3.31  Haeserit, Aonides, neque magno inuenta Platoni
3.32  Abnuerit te, Phoebe, suum Respublica ciuem.
3.33  Ingenij steriles lusus, et ficta laborent,
3.34  Mille per ambages rerum, nexusque decoros,
3.35  Composuisse Alij miracula: plurimus, Euge,

ausi
Arcana, Hebraeis primum signata tabellis,
Postea in externas miserunt dogmata chartas.
Hinc Samio sua ducta seni sapientia; debet
Ingenii summas Phario facundus Anubi
Divitias Plato. Ne culto minus Attica sciret
Terra cane, hausta Pharo fecit doctrina, nec illam
Rectius occulti penetraret ut abdita veri,
Isiacae puduit pecus explorare iuvencae.
Hoc a fonte Deum pariturae gloria

indolem), qui praeter Sibillae folium vix scriptum aliquod laude dignum ducunt. Hi certe praeter Demostenem ac Tullium inter oratores vix alicui locum merito dari paterentur, in poetis praeter Virgilium ac Nasonem vix quemquam numerarent, in philosophorum numero praeter Platonem aut Aristotelem aegre alium quempiam reponerent; Aquinas et Scotus soli forte ipsis iudicibus theologorum nomen merito referunt, et post Sallustium ac Livium non facile aliquem inter historiographos recenserent adeoque vix alicui ex iis, quos in Bibliothecam hanc

velut duo lumina Philosophiae adjunxit. Quarum beneficio et ille auxit eam disciplinam tot praestantissimis repertis, et aliorum deinde opera ac studiis eo crevit eadem atque processit, ut nunc tandem illud merito quis usurpaverit, quod a Platone dici solitum accepimus, se Diis maximas habere gratias, quod eum vivere fecissent, quando Philosophia potissimum vigeret. Etenim brevi tempore fere una haec aetas nostra plura vidit, quam antea multarum aetatum serie cognita fuerint. Quae ego omnia si uni eidemque Cartesio accepta refero,

in praesenti disserere supersedebo, quod me temporis orationisque limites excedere oporteret, si totam eos erudiendi educandique rationem sermone complecti vellem. Quod eo libentius praetermitto quod nihil fere hoc in genere sit quod singulare patriae nostrae dici possit. Platonem itaque Aristotelemque aut iuniores his Plutarchum et Quintilianum, vel e recentioribus Campanellam Maphaeumque Vegium inspicere satis sit ei qui recte prudenterque filios suos velit educare. Iam ad ultimam privatarum cuiusque rerum partem transeamus quam de

legant, eligendi detur optio, cur non eos praecipue quaeramus, quorum judicio, atque auctoritate, quae tradimus litteris, comprobentur? Malo enim praestantiam, quam multitudinem legentium. Bene Euripides, qui in tragoediis recitandis Platonem concioni praetulit; quod multo etiam magis nobis est quaerendum in rebus gravissimis, atque a populi judicio, et consuetudine omnino abhorrentibus; philosophia enim vulgi testimoniis minime ducitur, neque imperitorum conventus, ac

acriter oppugnari me, inquit, et loco pene dejici faterer hac obscuritatis calumnia, atque his Empedoclis, atque Italicorum exemplis, nisi opportune occurreret, quem subsidio advocare, et cujus judicio fabulas tutari facile possim. An Platonis vobis in mentem non venit? Nonne uno illius exemplo omnem hanc Italicorum auctoritatem, et omnes abrogandae fabulae rationes prorsus labefactas videtis? Quis enim unquam non solum philosophorum, sed etiam poetarum est aeque atque

philosophorum, sed etiam poetarum est aeque atque ille istiusmodi fingendis ac fabricandis commentis delectatus? Itaque ob idipsum comminiscendi studium Homerum philosophorum nuncupatum fuisse opinor. Tum A. imo, inquit, Platonem totum a nobis esse judico. Quando enim isthaec fabularum ornamenta, nisi in facilioribus argumentis adhibet? Sed cum ad obscuriores rerum causas explicandas interdum delabitur, quam accurate omnem comminiscendi licentiam removet!

difficilem de corporum elementis quaestionem exponit? Quo planius res expediat, nonne arithmeticae etiam numeris, ac geometriae figuris utitur? nonne iisdem verbis explicat, quibus in iis artibus tradi solent? Cujus igitur rectius, quam Platonis auctoritatem nobis vindicemus, qui cum isto consectandae fabulae studio traheretur, omnem fingendi rationem in obscurioribus rebus explicandis deserit atque abjicit, et reipsa identidem dictum illud comprobat, quod usurpare erat

omnem fingendi rationem in obscurioribus rebus explicandis deserit atque abjicit, et reipsa identidem dictum illud comprobat, quod usurpare erat solitus: veritatem nimirum fabulis omnibus esse suaviorem? Tum B. aegre, inquit, Platonis auctoritatem extorqueri mihi paterer, neque enim, opinor, complura mihi illius exempla deesse possent, si philosophorum testimoniis nobis esset pugnandum. Sed quid attinet in iis immorari, quando poetarum mores exquirimus? Quare

cogitandis ipsi percipiunt impulsus, eosdem in explicandis ad nos transferunt, nobisque impertiunt. Tum B. ab altissimis, inquit, et pulcherrimis initiis poetarum praestantiam repetis, et pene ad similitudinem illius, qui in Platone est, opificis Dei formarum contemplatores et effectores nobis poetas egregie describis. Quidni enim creare quodammodo res ac gignere censeantur, qui nos, in quas velint, cogitationes inducant, in quoscumque motus inflectant,

instruenda acie accuratius dicunt, ab iis fere solis, qui locorum descriptiones rite teneant, et militari scientia instructi sint, intelligi probe possunt, neque tamen praeclare conscriptae historiae laude carent. Nemo Aristotelem, nemo Platonem non inter summos egregie dicendi magistros collocat, tametsi a doctissimis tantummodo legantur. Ipse latinae eloquentiae parens Cicero non minorem opinor propterea sibi laudem comparavit in iis, quae de philosophia eximie

Approbatio censoris Postquam librum, cui titulus: Fundamentum cantus Gregoriani, seu choralis etc. perlegissem, ac cum probatis authoribus contulissem, occurrit quod de Platone olim Poëta dixit, dicam ego de libro hoc: Hic unus instar est omnium. Sive enim cantum choralem omnium ritus Romani ecclesiarum, sive chori nostri cathedralis ecclesiae Zagrabiensis antiquissimam canendi consuetudinem spectes, ita haec attemperata

auctoris viderint. Eiusmodi Zoilos ego quoque, licet minimus, ut evitarem, scripturus, suspensam identidem tenui manum, atque etiam calamum abieci, abiectum tamen, suffragio gratiosi Moecenatis ac patroni mei resumpsi, qui ex Platone monitum me esse volebat: Nos nobis natos non esse; sed ortus nostri partem patria, partem parentes, partem amici, partem denique posteri sibi vendicent. Atque hac ut plurimum ratione motus, ingenuos iuvenes vitae laborumque meorum participes, quasi

imbuendi, ut horum facilitate et recte canere sciatis et quod canetis, a Deo optimo impetretis atque alios etiam ad pares devotionis affectus excitetis. Si enim (quemadmodum Dialogo I. dicturi sumus) reliquis artibus praestantior haec ars, felicem in terris Platonem, ac beatum in coelis fecit Davidem, minime vos inopes relinquet orphanos. Quod si me, qui vos ita alloquor, nosse cupitis, adite eundem divinum Platonem, libro de legibus dicentem: nulla ex re magis hominem, quam ex verbis, quae loquitur, et opere,

Si enim (quemadmodum Dialogo I. dicturi sumus) reliquis artibus praestantior haec ars, felicem in terris Platonem, ac beatum in coelis fecit Davidem, minime vos inopes relinquet orphanos. Quod si me, qui vos ita alloquor, nosse cupitis, adite eundem divinum Platonem, libro de legibus dicentem: nulla ex re magis hominem, quam ex verbis, quae loquitur, et opere, quod facit, cognosci. Cognoscite ergo me ex hoc opere, quod totus vester ita esse voluerim, ut corpore etiam a vermibus absumpto, cor saltem meum, in

esto brevis, facilis et clarus, ut dicta percipiant animi dociles. Discipulus: Praeceptis ergo ac institutis optimi magistri imbuendus, quid musica sit scire cupio. Magister: Recte cupis id, quod a Platone et Aristotele prius traditum praecepit Cicero: omnem institutionem, quae de re quacunque suscipitur, debere a definitione proficisci, ut intelligatur quid sit id de quo disseritur. Est autem musica bene canendi scientia. Bene autem canere (teste Boetio) est singulare donum et gratia

Nam utrumque genus macularum nomine denotatur. Hae maculae aliis nominibus appellatae sunt ab Hevelio, aliis a Riciolio. Sed hujus nomina jam passim ab astronomis adhibentur. Quae fere omnia desumpta sunt ab hominibus, qui doctrinae fama innotuerunt vel apud veteres, ut Plato, Aristoteles, Aristarchus, vel apud recentiores, ut Copernicus, Tycho, Galileus. Ampliores maculas ipse appellavit maria, ut Mare serenitatis, Mare crisium. Et insulas quoque habet ut Insulam sinus medii; ad quae hic nomina alluditur.

ex 89. N. Janković lib. I, motus fortasse accelerarentur. Et fortasse haec distributio massarum, distantiarum, eccentricitatum, quae videtur prorsus arbitraria, erat ad id necessaria. Quidquid sit de ea vel suspicione vel coniectura, periodus ejusmodi deberet esse in immensum longior anno Platonico, cum tam multae nobis jam innotescant inaequalitates, quae nullam prae se ferant proportionem accuratam per numeros exprimibilem. Quae quidem si vere incommensurabiles sunt invicem, nulla unquam periodus accurata haberi potest.

ne dicam de delphine, qui corpus Hesiodi in terram detulit, deque oraculo etc. Quam eamdem ob caussam nec apud Platonem bene audit, quamvis hic philosophorum disertissimus Hesiodi nostri et doctrinam saepe admiretur, et sententias adhibeat. Hinc non moror Cercopem, qui excellentis ac prope divini ingenii virum dicitur fuisse solitus exagitare ubique, atque

MMdccxv anni. Quare non sine ratione et ab Herodoto, uti vidimus, quum dicit Hesiodum et Homerum docuisse Theogonias , prior Hesiodus nominatur; et a Platone in Socratis apologia , ubi poetas antiquissimos memorat, Musaeus primum, tum Orpheus, tertius Hesiodus recensetur, deinde Homerus. Nec aliter et a Plinio factum est, et ab antiquo Pindari Scholiaste, et ab

de mendaciis non omnino veris, secl de poeticis fictionibus, uti sunt apologi, metaphorae, allegoriae et cetera huiusmodi, quae si tollantur, maxima poeseos venustas evanescat necesse est? Vetet haec interdicto in sua Rep. Plato, dummodo maiora ac graviora his non permittat vitia. 32 Me lauri iussere virens etc. Mitto quae vetus Scholiastes parum 'ad rem hoc loco dicit, quaeque itidem multis docet

arae templorum laneis vittis cingebantur; unde illud etiam Propertii: » Costum molle date et blandi mihi thuris honores, » Terque focum circa laneus orbis eat. Quin et Plato Homerum caput unguento delibutum lanaque coronatum e sua Rep. in aliam civitatem dimittendum putat, ut nimirum simul et illi deorum honor adhibeatur, quod Platoni sacer ac divinus^ fuerit

» Terque focum circa laneus orbis eat. Quin et Plato Homerum caput unguento delibutum lanaque coronatum e sua Rep. in aliam civitatem dimittendum putat, ut nimirum simul et illi deorum honor adhibeatur, quod Platoni sacer ac divinus^ fuerit Homerus, et eius reip. cives nullum detrimentum capiant, quod non recte maximi poetae fabularum mysteria intellexerint. Hoc iis dictum sit, qui Platonis auctoritate contra poetas abutuntur.

ut nimirum simul et illi deorum honor adhibeatur, quod Platoni sacer ac divinus^ fuerit Homerus, et eius reip. cives nullum detrimentum capiant, quod non recte maximi poetae fabularum mysteria intellexerint. Hoc iis dictum sit, qui Platonis auctoritate contra poetas abutuntur. 547 Nec mora longa: cito etc. Nescio cur hi novem aut decem versus subdititii Guieto visi sint? Si ob eam fortasse caussam, quod

mutatus fertur, verisimile est fuisse conditorem Atlantiarum gentium, quae ultimam Africam incolebant. De his Herodotus lib. vl inquit: Hisce nomen est Adantibus, qui sine nomine ( scilicet singulorum proprio ) sunt soli hominum. Plato vero in Tim. narrat, auditum a sacerdotibus templi Heliop., exstitisse quondam et insulam maximam Atlantidarum dictam, cuius incolae astronomiae erant peritissimi, lateque ac longe dominabantur. Horum

858  Corripit, et captum vorat horridus ore cruento.
859  Iuxta autem Superis metuenda invisaque magni ac terribile habebatur. Hinc Plato in Cratylo eo prolato: TLo)k.oU inquit, xcci Touto tyofioljVTai ro

Dies (1) , quod ego carmen latinis heic tibi versibus a me expressum iterum exhibeo, humanissime lector, commentati sunt, velim enumerare, dies profecto me deficeret. Nam quum et Aristoteles et Xenophon et Plato, et qui eorum voce loquitur Socrates, omnisque fere antiquitas Hesiodum semper habuerit tamquam optimum moralis philosophiae praeceptorem; mirum sane non est, plurimos deinceps scriptores in eo tempus operamque collocasse, ut poetae tanti

cum iustitia, quae ad vitam requiruntur, sibi comparat. Postquam enim mentis, ut Poeta loquitur, vaferrimae (1) Prometheus, Iovi ignem, hoc est, vitae abundantiam (sicut huc alludens ait alibi divinus Plato) furtim surripuisset, Iupiter hominibus quos industrios vocat ac solertes, (i) Quae heic Heinsius de Promethei, Iovis, ac potissimum Pandorae allegorica interpretatione habet, fusius explicat in Introductione

litigantibus avidius accipiebant. Iustitiae maxime contraria auri sacra fames, a qua longissime tota forensis nauo abesse debet, ne mala fama laboret. 50 quanto magis utile etc. Plato lib. v De Rep. hoc praeceptum avidioribus magistratibus ingessit, ut eos coerceret, et lib. iv De Leg. idem agens de regibus

incipitque a statuenda idonea ad matrimonium aetate, quam annorum triginta in homine requirit, annorum quindecim in muliere. Pollux rero^ illud in textu graeco quatuordecim exponit. Plato vero et Aristoteles constituunt puellae decimum octavum nubendi annum.
862  Moribus

Apollo hac satus etc. Diogenes Laert. in Vita Pla tonis ait: nascitur Plato Thargelionis septimo, quo Delii natum Apollinem dicunt etc. Idcirco omnium mensium septimus dies Apollini sacer. 954. namque aere pendens etc.

313 ... spoliisque relictis etc. Cur igitur supra Pallas dixit, nefas esse Martem spoliare? In Pylo fortasse licuit, hac in pugna non licet. Vide quid Plato dicat in lib. II De Rep. de non recte mentientibus, ubi invehitur in Homerum et Hesiodum.

accommodatius. Mitto reliqua commemorare, in quibus illo estis feliciter usi. Et sane quae res umquam esse potuit tanta, quam hac ingenii celebritate non ille optatum ad exitum perduxisset, qui quum illos veteres philosophos aemulatus Pithagoras, Xenophanes, Platonesque sese ad Europae peragrationem dedisset, orbem prope terrarum fama sui atque admiratione complevit? Sic enim ejus in urbes adventus celebrabatur, ut gloriam ingenii expectatio hominis, expectationem ipsius adventus existimatioque superaret. Qui ad eum omnium

censeo: nomen Getarum proprie ad hos pertinuisse, qui ab Istro inde usque ad Tÿram vel Danastrin habitarunt. Ab his Getis Graecos et litteras, et religionem, et reliqua accepisse omnia, testis est locupletissimus, ut alia omnia taceam, Plato in Cratÿlo. Victorias quas Lucullus ac Pompejus postea, contra Mitridatem reportavere, jusserunt Odino, patriam suam terra, alio calente sole, mutare, hinc septentrionem tendens, Scaviam venit, quae

33. Civitates pessumdari copia, atque egestate.
3.33.1  Copia rerum urbes, urbes male perdit egestas,
3.33.2   Actaea clamat magnus ab urbe Plato.
3.33.3  Vox hac fatidicis non ulla est dedita Delphis
3.33.4  Unquam Phoebaeo verior e tripode,
3.33.5  Quam stulti rident cives, urbique, sibique

bona sit divesque eadem gens, Postume, nisu
3.89.2   Molimur frustra multa supervacuo.
3.89.3  Alterutrum possit, fieri non possit utrumque,
3.89.4   Actaea clamat magnus ab urbe Plato.
3.89.5  Ut bona sit, praestat; pestem virtutis, opimas,
3.89.6  Dii, tutela hominum, perdite divitias. 90. Ad

De Aulo cogitabundo et nihil cogitante.
5.80.1  Quid tacitus volvit secum, quid cogitat Aulus?
5.80.2   Quaeris? Crede mihi, cogitat ille nihil.
5.80.3  Zenonem vultu vincit, magnumque Platona;
5.80.4   Mente animi est bruta non melior pecude. 81. In contemptorem suorum carminum.
5.81.1  Quae facio raptim, spernis

doctis nunc omnibus, omnes
5.173.4   Quotquot sunt, doctos tam tibi posthabeam
5.173.5  Possim et ferre, unus tibi quod, vesane, videris
5.173.6   Alter Aristoteles, alter et esse Plato.
5.173.7  Quas noris, quaero, non quot res noris: inanes
5.173.8   Odi nugacis divitias sophiae. 174. Ad Aulum. De

moneo, jam incendia gliscunt
5.192.8   Saeva magis; de te vix cinis, heu, superest. 193. De Vari amoribus.
5.193.1  Exercet Varus, Plato quos laudabat, amores,
5.193.2   In pulchro pulchrum corpore amans animum.
5.193.3  Credam equidem id fieri, ni foedo in corpore nactus
5.193.4   Quantumvis pulchrum dispuat

5.196.7  Nec dubites (mos iste novus si duxerit illuc)
5.196.8   More novo et Stygias laeta subire domos. 197. Ad Glauciam de amore Platonico.
5.197.1  Quid sit amor, quaeris, Plato quem dilaudat? Amare
5.197.2   Quo tu non potis es, Glaucia, sed sapiens.
5.197.3  Possit amor corpus qui spernere, mente morari

illuc)
5.196.8   More novo et Stygias laeta subire domos. 197. Ad Glauciam de amore Platonico.
5.197.1  Quid sit amor, quaeris, Plato quem dilaudat? Amare
5.197.2   Quo tu non potis es, Glaucia, sed sapiens.
5.197.3  Possit amor corpus qui spernere, mente morari
5.197.4   In sola atque alii, non sibi, velle

5.197.6   Cui bene vult, fiat perpetuo ut melior,
5.197.7  Nil extra ut numerum faciat, virtutis honore
5.197.8   Ut magis atque magis clareat omnigeno.
5.197.9  Hunc Plato nimirum, sed non tibi, laudat amorem:
5.197.10   Non cuivis quidvis, Glaucia, posse datum est. 198. De Lycoride pulchra et injucunda.

220. (post hoc epigr. scribendum illud sub n. 235 hujus lib. nec non sub n.o 236) Krša Ad Cinnam Aristothelis et Platonis contemptorem.
5.220.1  Temnis Aristothelem, divinum, Cinna, Platonem
5.220.2   Temnis et id passim dicere non dubitas?
5.220.3  Nil opus est ultra: satis hoc audire, superque est,

(post hoc epigr. scribendum illud sub n. 235 hujus lib. nec non sub n.o 236) Krša Ad Cinnam Aristothelis et Platonis contemptorem.
5.220.1  Temnis Aristothelem, divinum, Cinna, Platonem
5.220.2   Temnis et id passim dicere non dubitas?
5.220.3  Nil opus est ultra: satis hoc audire, superque est,
5.220.4   Noscare ut, sanae mentis habere nihil.

5.234.7  Ah, mihi ne veniat tantus furor; usque, Camoenae,
5.234.8   Non nova ego vestro munere, at apta canam. 235. In Tuccam Platonis contemptorem.
5.235.1  Tantillus tantum contemnis, Tucca, Platonem?
5.235.2   Legistine unquam scripta diserta viri?
5.235.3  Turpe est, ignotum si spernis; turpius hercle

5.234.8   Non nova ego vestro munere, at apta canam. 235. In Tuccam Platonis contemptorem.
5.235.1  Tantillus tantum contemnis, Tucca, Platonem?
5.235.2   Legistine unquam scripta diserta viri?
5.235.3  Turpe est, ignotum si spernis; turpius hercle
5.235.4   Si notum stulta spernere mente potes.

magnum est,
5.235.6   Crede mihi, utrumvis dixeris opprobrium. 236. In idem argumentum.
5.236.1  Ignoras totum, credo, mi Tucca, Platonem,
5.236.2   Quando illum frugis dicis habere nihil.
5.236.3  Ignoras totum, credo, te, Tucca, Platonem,
5.236.4   Quando judicio pendis inepte tuo.

236. In idem argumentum.
5.236.1  Ignoras totum, credo, mi Tucca, Platonem,
5.236.2   Quando illum frugis dicis habere nihil.
5.236.3  Ignoras totum, credo, te, Tucca, Platonem,
5.236.4   Quando judicio pendis inepte tuo.
5.236.5  Nec sentis tu stratus humi, super alta volantem
5.236.6   Astra illum nequeas prorsus ut adspicere?

Ut credas unum, quod latet innumeros?
5.429.5  Uni se, quaeso, virtus dedit illa tuendam,
5.429.6   Sexcentis quae se millibus occuluit?
5.429.7  Crede, sapis nimium: populum Plato corrigat, haud nos,
5.429.8   Qui sumus, heu, stulti parvula pars populi. 430. De Gellia immodice laudante sodales suos.

5.595.1  Nil dubitas, tibi nil dicis, Corvine, videri,
5.595.2   Decidis certis omnia judiciis:
5.595.3  Quidnam Virgilius, quid vatum culmen Homerus,
5.595.4   Quid Plato, quid magnus peccet Aristhoteles,
5.595.5  Quid scribant dignum tolli, dignumque relinqui
5.595.6   Pandis, ceu sacro Pythia de Tripode?
5.595.7  Quid mirus censor coeptas cum

non vocet auxilio
5.1114.3  Ille aliquem prima de classe. Hoc dicere magnum
5.1114.4   Virgilium, hoc magnum dicere Moeoniden;
5.1114.5  Haec Tulli doceat, divini haec dicta Platonis
5.1114.6   Esse eadem iisdem perlita luminibus.
5.1114.7  Vari ergo in scriptis nil carpam scilicet, unum
5.1114.8   Hoc praeter, quod nil scripserit ille suum.

ut oraclum ceu fundens pectore ab alto,
5.1165.6   "Nulli non", inquit, "foemina grata viro est".
5.1165.7  Obstupui occulti nil non cernentis acumen,
5.1165.8   Cui Plato, cui magnus cedat Aristoteles. 1166. [1160.] In Orphytum, qui nihil veniae cuiquam largit. In Orphytum, nihil veniae cuiquam largientem.

conviviis leges, conviva nec ullus,
7.71.2   Aule, tibi est unquam, nec reor ullus erit.
7.71.3  Sic olim leges non ulla aetate futuris
7.71.4   Divinus scripsit civibus ille Plato. 72. Ad Marcum. De carmine ab eo scripto: In auriculam puellae.
7.72.1  Foedi aliquid monstri, credo, est tua, Marce, puella,

nec enim debes, at moribus, agna
8.263.6   Quod miti es vixa mitior in media,
8.263.7  Exercesque iras adeo sapienter, ut hercle
8.263.8   Irasci melius non queat ipse Plato. 264. In idem argumentum.
8.264.1  Vidi equidem multas miti sermone placere,
8.264.2   Iras dein propter displicuisse

8.270.2   Illi ne similis tu videare, cave. 271. Ad Lydam, de importuno interpellatore.
8.271.1  Insulsus, magni legimus dum scripta Platonis,
8.271.2   Confestim incautis ingruit Orbilius,
8.271.3  Nectaris et fontem praeclusit, Lyda, rigavit
8.271.4   Atqua sua nostrum pectus amaritie.

1.1.160  Vapparum risus, nebulonum opprobria, scurras...
1.1.161  Queis scelus auriculas est incestare Dearum. SATYRA II. PLATO
1.2.1   Si qua iterum, Cynicos inter lux prima, Menippe,
1.2.2  Remigium alarum praepes tibi sumere detur,
1.2.3  Et lunam atque ipsum rapide transcurrere solem,

furialis amor, frigetque libido.
1.2.15  Mortales alios, alios, mea tempora, mores
1.2.16  Narro tibi: mixtos juvenes, mixtasque puellas
1.2.17  Castos exercere, Platonica somnia, amores.
1.2.18  Ferte rosas citius, manibus date lilia nostris,
1.2.19  Purpurei spargam meritos ut floris honores,
1.2.20  Atque his accumulem felicia saecula

Longa queat duxisse pudicae gaudia vitae
1.2.150  Ceu cum fratre soror, cum natis optima mater.
1.2.151  Legibus his belle sexum ingeniosus utrumque
1.2.152  Devinxisse Plato, et cineri nova pabula prisco
1.2.153  Suffecisse, novas meditando et dicitur artes
1.2.154  Invenisse. Platonica sunt servata reperto
1.2.155  Nomina, militiaeque Platonica

his belle sexum ingeniosus utrumque
1.2.152  Devinxisse Plato, et cineri nova pabula prisco
1.2.153  Suffecisse, novas meditando et dicitur artes
1.2.154  Invenisse. Platonica sunt servata reperto
1.2.155  Nomina, militiaeque Platonica castra moventur.
1.2.156  Victa Venus cessit plus aequa parte Platoni,
1.2.157  Et sua dimidio contraxit regna

Plato, et cineri nova pabula prisco
1.2.153  Suffecisse, novas meditando et dicitur artes
1.2.154  Invenisse. Platonica sunt servata reperto
1.2.155  Nomina, militiaeque Platonica castra moventur.
1.2.156  Victa Venus cessit plus aequa parte Platoni,
1.2.157  Et sua dimidio contraxit regna Cupido.
1.2.158   Hac quoque amicitia persaepe puella

meditando et dicitur artes
1.2.154  Invenisse. Platonica sunt servata reperto
1.2.155  Nomina, militiaeque Platonica castra moventur.
1.2.156  Victa Venus cessit plus aequa parte Platoni,
1.2.157  Et sua dimidio contraxit regna Cupido.
1.2.158   Hac quoque amicitia persaepe puella puellam
1.2.159  Dignatur, meliorque pari concordia sexu est.

permutant dona vicissim,
1.2.178  Vitrea amicitiae insignis monumenta ferentes,
1.2.179  Spctantum assensu laetae, tragicoque reperto.
1.2.180   Altera post, desit ne quidquam forte Platoni,
1.2.181  Pars sequitur: docta et morata apteque petita
1.2.182  Ex hortis, Epicure, tuis. Hac laeta voluptas
1.2.183  Non ambage humili, vulgaribus aut tenebrarum

Maecenas? Anne tibi quis
1.5.29  Simius est visus? Doctorum prima virorum
1.5.30  Sunt hi, quos dico. Laudes disce ordine, et artes.
1.5.31  Non ego, Philosophos cum dico, dico Platoni
1.5.32  Quidquam, aut Stoicidum majoribus, atque Lyceo
1.5.33  Consimile: a Cynicis quam longe sordibus absunt,
1.5.34  A conscisso palliolo, pera, atque bacillo,

1.8.197  Vita agitur, salse et possim ridere facete,
1.8.198  Hos intra donec video consistere fines.
1.8.199  Distat enim Veneri Attica disciplina Platonis,
1.8.200  Publicaque est adeo, atque omnino criminis expers,
1.8.201  Officiosa jocos init, et ridetur honeste.
1.8.202  Nil tamen utilius ridebis, tum quia sensim

nudaeque lacertos,
1.10.153  Vesteque sublata gaudent ostendere suram.
1.10.154  Vos quoque, si sapitis, tam magna exempla sequutos
1.10.155  Somnia jam vigilis decet abjecisse Platonis,
1.10.156  Et quam philosopho, potius pallere puella,
1.10.157  Atque hoc, quod superest, quidquid superesse dabunt Dii,
1.10.158  Comissabundos traducere leniter

juvenes primaevo flore fuerunt,
1.15.163  Queis, duce Petrarcha, casto suspiria amore
1.15.164  Mittere deliciae fuerant, vitaeque lepores
1.15.165  Attica signa simul culti movisse Platonis,
1.15.166  Incendique fuit studium, atque incendere forma,
1.15.167  Defluxere illuc omnes. Contagia sexu
1.15.168  Dispare nulla manent: vetat,

sibi haberi velle, scholarum
1.16.31  Possit ut in ludo sibi credi quisque magister.
1.16.32  Credideram primo deceptus; sed meliorem
1.16.33  Restituit nasam Arcesilae, sensusque Platonis,
1.16.34  Et didici tantis demum dubitare magistris
1.16.35  De omnibus, in vita fieri quaecumque viderem.
1.16.36  Non dicas, quorsum haec tendunt? Dicam hercule. Tu,

bonus et fit navita, arator,
1.23.123  Fullo, mercator: sociae qui publica vitae
1.23.124  Commoda fabriles meriti excoluere per artes.
1.23.125  Primi hominum caelo nullum posuere Platonem,
1.23.126  Nulla Maeonidem, sed te, o Vulcane faber, teque,
1.23.127  Alma Ceres potius, lanaeque, oleaeque Minerva
1.23.128  Inventrix, teque auctor vini, et potor

perambulat agros,
1.23.135  Montanasque vetat Nymphas nescire per hortos.
1.23.136  Anne putas homines medio in novitatis amore
1.23.137  Forte Stagiritae, aut praecepta optasse Platonis
1.23.138  Virtutis vere cupidos, puroque bibisse
1.23.139  Fonte voluptatem Graeci de […]mite rivi
1.23.140  Unice Athenarum studiosos? Noni

regnum sophiae, regnoque potiri.
1.24.160  Certus Aristoteles Arabas, sociasque Gothorum
1.24.161  Cogit in arma manus. Inter sylvas Academi
1.24.162  Divinus dubitat Plato, et aurea somnia nectens
1.24.163  Melle soporato delirium amabile ludit
1.24.164  Carminis egregii. Tantum sibi proxima vero
1.24.165  Deligit, et servat, nec veris flectitur

doctrinarum, atque leporum
3.4.228  Dispositos pulcra Faustus delegerat arte
3.4.229  Hesiodum, Archilochum, et cantorem fortis Achilei,
3.4.230  Chrysippum, docto stipatumque platona menandro,
3.4.231  Compluresque alios: quos vidit ubi ordine longo
3.4.232  Burrhus, Aristophanis palmam porrexit utramque
3.4.233  Ad Nubes: sed nullus Aristophanes ibi

Bibliographia locorum inventorum

Pavlović, Pavao (1347-1416) [1371], Memoriale, versio electronica (), Verborum 12550, Ed. Ferdo Šišić [genre: prosa oratio - chronica] [word count] [paulopmemoriale].

Jan Panonije (1434-1472) [1447], Epigrammata et elegiae, versio electronica (, Italia; Hungaria), 5735 versus, verborum 37748, Ed. Sándor Kovács [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia; poesis - carmen] [word count] [ianpanepigreleg].

Nikola Modruški (c. 1427-1480) [1465], De consolatione liber, versio electronica (, Italija), Verborum 79291, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [modrncons].

Marulić, Marko (1450-1524) [1477], Carmina Latina, versio electronica (, Split), 2206 versus, verborum 14802, Ed. Bratislav Lučin ; Darko Novaković [genre: poesis - carmen; poesis - epigramma; poesis - epistula; poesis - hymnus; poesis - elegia] [word count] [marulmarcarmina].

Šižgorić, Juraj; Marulić, Marko; Mihetić, Ambroz; Tideo Acciarini; Andrea Banda di Verona; Hilarion di Vicenza; Raffaele Zovenzoni; Giliberto Grineo (c. 1445-1509?; 1450-1524; c. 1420-post 1487) [1477], Elegiarum et carminum libri tres, versio electronica (), 1585 versus, verborum 10077, Ed. Veljko Gortan [genre: poesis - carmen; poesis - elegia] [word count] [sisgorgeleg].

Marulić, Marko (1450-1524) [1480], Repertorium, versio electronica (), Verborum 315700, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - loci communes] [word count] [marulmarrepert].

Crijević, Ilija (1463-1520) [1484], Carmina e cod. Vat. lat. 1678, versio electronica (, Dubrovnik), 7675 versus, verborum 46525, Ed. Darko Novaković [genre: poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - lyrica; poesis - epica] [word count] [crijevicarm1678].

Šižgorić, Juraj (c. 1445-1509?) [1487], Odae de apostolis, versio electronica (), 526 versus, verborum 2640, Ed. Veljko Gortan [genre: poesis - oda; prosa oratio - epistula] [word count] [sisgorgodae].

Nimira Rabljanin, Martin (floruit 1494) [1494], Sermo de passione Domini, versio electronica (), Verborum 7331, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [nimiramsermo].

Marulić, Marko (1450-1524) [1496], De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica (, Split), Verborum 186963, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarinst].

Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1497], Francisci Natalis Carmina, versio electronica (), 3135 versus, verborum 19055, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [natalisfcarmina].

Dragišić, Juraj; Crijević, Ilija; Karlo Pucić; Frano Galatin (non post 1445-1520; 1463-1520; 1458?-1522; floruit 1499) [1499], Oratio funebris habita pro magnifico et generoso senatore Iunio Georgio patritio Rhagusaeo, versio electronica (), 28 versus, verborum 2459, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula; poesis - epigramma; prosa oratio - oratio] [word count] [dragisicjoratio].

Dragišić, Juraj (ante 1445 – 1520) [1499], De natura angelica, libri principium, versio electronica (), 1777 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - tractatus] [word count] [dragisicjang].

Bunić, Jakov; Caluus, Hieronymus; Gučetić, Ivan; Hieronymus; And.; Severitan, Ivan Polikarp (1469-1534; c. 1526; 1451-1502; c. 1526; 1472 - c. 1526) [1502], Carmina minora ex libro De vita et gestis Christi, versio electronica (), 360 versus, 4279 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - epigramma; poesis - sapphicum; prosa - epistula] [word count] [aavvcarminavgc].

Niger, Toma [1502], Divina electio ac tempestiva creatio serenissimi principis Veneti Leonardi Lauretani cum pronostico sui invictissimi principatus, versio electronica (), 429 versus, verborum 2723, Ed. Giuseppe Praga Neven Jovanović [genre: poesis - elegia; poesis - panegyris; poesis - epigramma] [word count] [nigertdivin].

Marulić, Marko (1450-1524) [1503], In epigrammata priscorum commentarius (), Verborum 25316, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - commentarius] [word count] [marulmarinepigr].

Grisogono, Federik (1472-1538) [1507], Speculum astronomicum, versio electronica (), Versus 100, verborum 18852, Ed. Mihaela Girardi-Karšulin Olga Perić Tomislav Ćepulić [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio; prosa oratio - tractatus; poesis - ode; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [grisogonofspeculum].

Marulić, Marko (1450-1524) [1507], Vita diui Hieronymi, versio electronica (), Verborum 10681, Ed. Darko Novaković [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvita].

Crijević, Ilija (1463-1520) [1509], In Junium Sorgium avunculum suum funebris oratio, versio electronica (), Verborum 4212, versus 35, Ed. István Hegedüs [genre: prosa - oratio; prosa - oratio funebris] [word count] [crijevisorgo1509].

Beneša, Damjan (1476-1539) [1514], Epistolae dedicatoriae ex opere de secundo bello Punico, versio electronica (, Lyon), verborum 1502, Ed. Rezar, Vladimir [genre: prosa - epistula dedicatoria] [word count] [benesadepistolaededic].

Marulić, Marko (1450-1524) [1516], Evangelistarium, versio electronica (), Verborum 155872, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmareuang].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio de laudibus eloquentiae auctore Tranquillo Parthenio Andronico Dalmata in Gymnasio Lipsensi pronuntiata, versio electronica (, Leipzig), Verborum 4822, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfeloq].

Marulić, Marko (1450-1524) [1520], De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica (), Verborum 16879, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [marulmarultiudic].

Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522], Commentarii de temporibus suis, versio electronica (), Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio - historia] [word count] [tuberocomm].

Pribojević, Vinko (mortuus post a. 1532) [1525], Oratio de origine successibusque Slauorum, versio electronica (, Hvar), verborum 14680, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma; poesis - carmen] [word count] [pribojevvor].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1527], Dialogus Sylla, versio electronica. (), Verborum 15372, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfsylla].

Kabalin, Grgur; Tolimerić, Ilija (m. 1537?) [1536], Epigrammata in codice Natalis, versio electronica (), 93 versus, verborum 644, Ed. Miroslav Marcovich [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [aavvepigrnatal].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1544], Dialogus philosophandumne sit, versio electronica. (), Verborum 8149, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfphilos].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], De Afflictione, Tam Captivorum Quam Etiam Sub Turcae tributo viventium Christianorum : cum figuris res clarè exprimentibus ; Similiter de Ritu, deque Caeremoniis domi, militiaeque ab ea gente usurpatis ; Additis nonnullis lectu dignis, linguarum Sclavonicae & Turcicae, cum interpretatione Latina, libellus (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbafflictio].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], Prognoma, sive Praesagium Mehemetanorum : primùm de Christianorum calamitatibus, deinde de suae gentis interitu, ex Persica lingua in Latinum sermonem conversum. (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbprognoma].

Dudić, Andrija; Dionysius Halicarnassensis (1533-1589) [1560], De Thucydidis historia iudicium... A. Duditio interprete (), Verborum 18906, Ed. Petra Šoštarić [genre: prosa - epistula; prosa - versio] [word count] [dudicathucydid].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars prima, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis1].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars secunda, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis2].

Petrić, Frane (1529-1597) [1591], Zoroaster et eius CCCXX oracula Chaldaica Latine reddita, versio electronica (, Ferrara), Verborum 7671, Ed. Erna Banić-Pajnić [genre: prosa oratio - tractatus; prosa oratio - versio] [word count] [petricfzoroaster].

Pir, Didak (1517 – 1599) [1596], Cato minor, sive disticha moralia, versio electronica (), versus 5366, verborum 40443, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - ode] [word count] [didacuspcato].

Kabalin, Grgur [1600], Tres invicem epigrammata, versio electronica (), Verborum 257, versus 40, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epigramma] [word count] [aavvepigrtres].

Kitonić, Ivan (1561-1619) [1619], Directio Methodica processus iudiciarii iuris consuetudinarii Inclyti Regni Hungariae, versio electronica (), 154 versus, verborum 69145; 12 epigrammata, 12 capita, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [kitonidirmeth].

Palmotić, Junije (1607.-1657.) [1645], Carmina Latina, versio electronica (), 6731 verborum, versus 1094, Ed. Milivoj Šrepel [genre: poesis - ode; poesis - carmen; poesis - epicedion] [word count] [palmoticjcarm].

Gradić, Stjepan (1613. — 1683.) [1667], Oratio de eligendo Summo Pontifice, versio electronica (), 2879 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [gradicsoratio].

Gradić, Stjepan (1613. — 1683.) [1670], De vita, ingenio, et studiis Junii Palmottae, versio electronica (), 3196 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - vita] [word count] [gradicspalmottaevita].

Belostenec, Ivan; Glavinić, Sebastijan; Anonymus (1593./1594. - 1675) [1675], Gazophylacii dedicatio et prologus, versio electronica (), 3558 verborum, 12 versus, Ed. Damir Boras [genre: prosa - dedicatio; prosa - epistula; prosa - prologus; prosa - paratextus; poesis - epigramma] [word count] [belostenecigazophylaciumded].

Rogačić, Benedikt (1646–1719) [1690], Euthymia sive De tranquilitate animi. Carmen didascalicum, versio electronica (), 8211 versus, verborum 111.074 [genre: poesis - epica; prosa - praefatio; prosa - summa] [word count] [rogacicbeuthym].

Vičić, Kajetan (?-ante 1700) [1700], Jesseidos libri XII, editio electronica (), 13523 versus, verborum 84448, Ed. Gorana Stepanić [genre: poesis - epica] [word count] [viciccjess].

Crijević, Serafin Marija (1686-1759) [1740], Bibliotheca Ragusina, loci selecti, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 6633, Ed. Stjepan Krasić [genre: prosa oratio - historia litteraria; prosa oratio - lexicon; prosa oratio - prosopographia; prosa oratio - commentarius] [word count] [crijevicsbiblioth].

Stay, Benedikt (1714-1801) [1747], Philosophiae versibus traditae libri sex, versio electronica (), 11229 versus, verborum 82047, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - didactica] [word count] [staybphilos].

Škrlec Lomnički, Nikola (1729-1799) [1749], Operum omnium tomus I, versio electronica (), Verborum 68552, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [skrl1].

Stay, Benedikt (1714-1801) [1755], Philosophiae recentioris versibus traditae, versio electronica (, Rim), 24209 versus (24170 epici), verborum 184044, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; prosa oratio - dialogus] [word count] [staybphilrec].

Šilobod Bolšić, Mihalj (1724 – 1787) [1760], Fundamentum cantus Gregoriani, versio electronica (), 6772, Ed. Jelena Knešaurek Carić [genre: prosa oratio - dialogus scholasticus] [word count] [silobodbolsicmfundamentum].

Bošković, Ruđer (1711-1787) [1761], De solis ac lunae defectibus, versio electronica (), 5828 versus, 91294 verborum, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica; poesis - epistula; paratextus prosaici - commenta] [word count] [boskovicrdsld].

Hesiodus; Zamanja, Bernard (1735-1820) [1785], Hesiodi Ascraei opera, versio electronica (), 2747 versus, verborum 58425 [genre: poesis - versio; poesis - epica; poesis - elegia; poesis - carmen; prosa - epistula; prosa - commentarius] [word count] [zamagnabhesiod].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1787], Oratio in funere Rogerii Josephi Boscovichii, versio electronica (), Verborum 4192, Ed. Irena Bratičević [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [zamagnabboscovichoratio].

Baričević, Adam Alojzije (1756-1806) [1793], Epistulae XVI invicem scriptae, versio electronica (), Verborum 7902, Ed. Luka Vukušić [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [baricevaaepistpenzel].

Kunić, Rajmund (1719-1794) [1794], Epigrammata, versio electronica (), 20870 versus, verborum 170058, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epigramma] [word count] [kunicrepigr].

Rastić, Džono; Appendini, Franjo Marija; Zamanja, Marija; Zamanja, Bernard; Ferić, Đuro; Appendini, Urban (1755-1814; 1768-1837) [1816], Carmina, versio electronica (), Versus 6583, verborum 46647, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - satura; poesis - elegia; poesis - epistula; poesis - carmen] [word count] [rasticdzc].

Retrieve all occurrences

Click here for a KWIC Report