Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: TEmp[aEI].* Your search found 7492 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 301-400:301. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] furit ventis, sive madet pluviis.
302. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section]
303. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] quod diversos perhibent te sumere vultus?
304. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Ergo agimus laeti geminato gaudia festo,
305. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] ferro, hanc rapidis inhiat subvertere flammis,
306. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section]
307. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section]
308. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] e duris corpora nata petris.
32. DE INUNDATIONE
309. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] et frondosos saltus iam mersit Eoae
310. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] vivum, toto restet in orbe, nihil,
311. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] certum quis scire potest, quotus iste senescat
312. Jan Panonije. Epigrammata et elegiae, versio... [Paragraph | SubSect | Section] semel stabili, mundum tu, pace ligasti?
313. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 122 | Paragraph | Section] mores, legesque ac infidae linguae commercium interverterunt. Nihil incolumis inter sacra, profanaque, nihil inquam, cui ferro, terrore, cui flamma et iugo noceri potuit, inviolati relinquendo, ut una quaeque gradu proxima erant, ita ignominiae obiecta. Hinc omnes circum vicinos passim vis, atque tempestas illa adorta est. Novissime ad ipsius ferme Europae umbilicum pervagata, tandem huius regni et patriae nostrae adhaesit lateribus. Miretur pater beatissime, qui novit, quo pacto ad tanta, tamque dura patienda potius, quam propulsanda haec, patria nostra sufficiens
314. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 125 | Paragraph | Section] est belli, quae ad perseverantiam stimulat: toties instultantes hostes, nunquam nisi victi desinent. Nulla cum eis fida conditio esse potest, utile est igitur instare perseveranter, defungique cura. Instabimus autem, si beatitudo vestra perseverantiae nostrae opem tribuet; brevis erit res, si uno tempore ageretur, et si per intermissiones, intervallaque lentiorem spem nostram non fecerimus. Habet iam beatitudo vestra aequalem his stipendiis exercitum, habet milites domesticorum funerum avidissimos vindices, quibus non precaria, sed perpetua arma exstant, adversum illos nostros semper
315. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 125 | Paragraph | Section]
316. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 127 | Paragraph | Section] ignavo quaestu passi sumus, sed in eo negocio, utpote fidei, in quo nec armis, sed nec morti cedere destinatum erat, ubi cum adhuc idem exstet animus, poterit habere et ipsa fortuna regressum. Ex Turcorum deinde manibus erepti, apud Despotum Rasciae ad hos usque dies restitimus, tanto videlicet tempore, ut in vigilia festi nativitatis Domini ad hunc locum in medium Dominorum Praelatorum et Baronum, ac Procerum regni Hungariae in eo ipso loco congregatorum venire potuerimus. Inter quos auctore Domino, quod notissime magnum restaurandae fortunae spem tribuit, rectam concordiam
317. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 128 | Paragraph | Section] si Principum illorum conatus ex hoc adverso principio ad ultionem magis, quam ad defectionem ferri conspexeris. Tu vero, quidquid dicatur, apud alios, ex casu isto in nullo despera, nam ampliorem hostes cruorem pro occupanda quam nos pro recuperanda adhuc Macedonia dedimus. Cura solum, ut bono tempore responsa exigas, de quibus suo ordine, sed et de omni statu tuo nos celeriter avisare non postponas, redditurus nobis largam consolationis vicem, si hoc; quod summe optamus, maturasse videberis. Sanctissimo Domino nostro et Sacro Collegio nos recommissos facias, certificando rem nostram
318. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261 | Paragraph | Section] captus amore suae,
319. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261 | Paragraph | Section] rubet.
320. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261 | Paragraph | Section] subeunt curae, mox langor et illa
321. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261 | Paragraph | Section] aemula labra rosetis
322. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261 | Paragraph | Section]
323. Andreis Trogiranin. Ad puerum forma superbientem... [page 261v | Paragraph | Section]
324. Biličić, Stjepan. Scripta varia, versio electronica [Paragraph | Section]
325. Biličić, Stjepan. Scripta varia, versio electronica [Paragraph | Section] in dicto
326. Rastić, Nikola. Clarissimo Equiti D. Francisco... [page 196 | Paragraph | Section]
Epistola CXXXIII.
327. Rastić, Nikola. Clarissimo Equiti D. Francisco... [page 196 | Paragraph | Section] Si oblivione, vel potius aliqua intermissione tuae maximae in me benevolentiae his superioribus temporibus saepissime ad te meas litteras dare destitissem, merito hominis ingratissimi nomen, quod ab ineunte aetate mea totis viribus evitare conatus sum, profecto incurrerem. Sed quia illa tempora cum in partibus regni Rassiae, tum etiam in Pannonia me pluribus incumbentibus causis detinuerunt, non parum dolui hanc causam me a scribendo tantum retardare potuisse. Quod tametsi intervallum jam satis longum visum est, tamen et recordatione tuarum clarissimarum virtutum, et tui
328. Rastić, Nikola. Clarissimo Equiti D. Francisco... [page 197 | Paragraph | Section] maxime cоmmotus, alienum a professione mea (
329. Rastić, Nikola. Clarissimo Equiti D. Francisco... [page 197 | Paragraph | Section] summum extollere frequenter et sollicite laudando non cessavi. Erant profecto complures illorum procerum, qui cum caesare in Italiam olim descenderant, inter quos non vulgaris ex illa amplissima legatione vestra, sed praeclara tui nominis fama extiterat. Evenit namque mihi ex tempore tam libenter quam etiam necessario in illum sermonem incidere quo illos accuratissime edocerem divinam illam providentiam fortitudinemque tuam, laudatissimam rei militaris scientiam, quas omnes in ipsa Brixiensi expeditione egregie ac splendide demonstrasti. Satis namque, ut opinor, ea mihi
330. Rastić, Nikola. Clarissimo Equiti D. Francisco... [page 197 | Paragraph | Section] fuisse intelligas. Fatebor ingenue de tua gloria graviora testimonia saepissime extitisse, fideliora vero aut tui amantiora numquam. Quae cum ita sint, ego pro tuis in me maximis beneficiis meaque in te plurima observatione magnopere a te amari et aliquando, cum a reipublicae curis laxatus aliquid temporis suppeditare poteris, tuis ornatissimis literis visitari exopto. Quod si pro tua humanitate alterum impetravero, alterum vero jam impetratum conservari intellexero, munus divitiarum multarum pretiosius me adquisivisse fatebor.
331. Sobota, Ivan. Johannes Sobotae Mapheo... [Paragraph | Section] indignitate rei
332. Sobota, Ivan. Johannes Sobotae Mapheo... [Paragraph | Section] sentirent, sine recusatione et sine ulla mora negocium suscipiunt. Et cum
advesperasceret cum circiter
333. Sobota, Ivan. Johannes Sobotae Mapheo... [Paragraph | Section] vivosque in cathalogo sanctorum, si quis non numeret, commoventur ac indignantur. Huiuscemodi hominum genus perversissimum est, qui omnia non ex iure, sed ex sua libidine moderantur. Scio virtute pravam libidinem vinces. Usque ad haec tempora nunquam vidimus patronos, qui suo labore, suaque impensa ecclesias edificavere dedicavereque violato divino et humano iure, maximis contumeliis affectos, proprio et avito iure privari. Lucianum suasi sine aliqua hesitatione, tuae
334. Sobota, Ivan. Joannes Sobote Clarissimo P. M. S.... [Paragraph | Section] proelium inisse dicitur; ut opinor ignaviam quoque necessitas acuit, et saepe desperatio causa salutis. Urbs illa cruciata fatis hostibus virtute militari in libertatem revindicata est, quod mihi numquam persuadere potui. Parvo interjecto tempore legatos regis Bosne, qui apud imperatorem Teucrorum legationis munere functi sunt, venisse nunciatum est. Qui illa tempestate, qua Bizancium expugnatum est, se illi bello interfuisse tradunt, affirmant, urbem illam sine cujusque
335. Sobota, Ivan. Joannes Sobote Clarissimo P. M. S.... [Paragraph | Section] fatis hostibus virtute militari in libertatem revindicata est, quod mihi numquam persuadere potui. Parvo interjecto tempore legatos regis Bosne, qui apud imperatorem Teucrorum legationis munere functi sunt, venisse nunciatum est. Qui illa tempestate, qua Bizancium expugnatum est, se illi bello interfuisse tradunt, affirmant, urbem illam sine cujusque controversia defecisse, 30.000 Grecorum ex Byzancio in Asiam, ut servirent, missa esse, dicunt: urbem suo praesidio munitam,
336. Sobota, Ivan. Joannes Sobote Clarissimo P. M. S.... [Paragraph | Section] praeterea, quod
gravius longe, imperator Teucorum a Georgio despote petit, ut duo oppida sibi
tradat: Golumbac et Smedrovo, oppida munitissima, ex quibus facillimus aditus in
Panoniam est Georgius despotus vehementer trepidat. Hac tempestate dei
omnipotentis virtus invocanda est.
rerum, tum tuae benivolentiae
seu
potius decreverit. Sed haec alias. Vas tamen vitreum zukka vulgariter nuncupatum
adhuc intactum meo adhaerens lateri sat me bono animo esse iubebat nunquam, quousque
gutta vel minima ex eo stillare poterit, me asserens deserturum. Sed leniter guttur
ac interiora liquore, quod contineret, temperans amissas instaurare vires pollicebar,
sed ecce interea et domestici nobis obviavere luceumque iustae quantitatis afferentes
ac elixantes nobis epulandum apposuere, ubi totus noster sermo inter edendum tua de
amplitudine habitus est, te adesse maximis longisque votis exoptantes. Sed
qui est dies
tertius Kalendas Iulias, rediit. Quam laeti eum viderimus, vix verbis explicare
possem, uti eum, quem magnopere exoptaveramus. Illico eum convenientes tuo ei nomine
salutes diximus, quas gratissimas habuit eumque esse ac fore tibi coniunctissimum
certo scias. Postquam commoditas temporum aderit, te visendum istuc accedere
pollicitus est.
Tua me humanitas commendatum habeat, tuam praeterea magnificentiam
oro, dominis Petro et Gregorio dominoque Marcello Romano nomine meo dic
salutem. Marcello pro suis calamis, quibus me donaverat, age singulares gratiarum
Dalmate epistola.
Superioribus diebus literis significavi illa, que rumore quodam ad nos referri
videbantur: secundum Macometum, Teucrorum principem superbissimum, ingenti cum
audacia Serviam invasisse. Parvo deinde interjecto tempore non rumore, sed veris
auctoribus hoc declaratum est; qui rei novitate
et periculi magnitudine exteriti ad nos venere affirmant tantas
commendavit; ipsos rogat, ortatur, ne cui rei parcant; per majestatem
regni ortatur, ne prae ripa Danubii stantes arceant transitum hostis, sed vi
ultro transirent, transferrentque bellum. Magnanimus Macometus copia militum
fretus uno tempore omnia oppida despoti obsidere statuit: Smederevo nobile
oppidum, totius regni arcem, Esibego duci audacissimo et obsidendum et
expugnandum commisit. Ille cum parte copiarum Belgrad, urbem munitissimam,
speculatum proficiscitur.
nomine tuo consummata est! Etenim quom immortalibus eius beneficiis obligati et obnoxii simus, nedum eius memoriam dignis laudibus persequi, verum etiam nomen eius familie ac cognacionis quasi numen quodam observare,
enim potestate domini! Tu vero solus potestate et dignitate praestas. Fruere igitur his et huiusmodi laudum tuarum praeconiis, ad que non solum te provexit tua praestantissima virtus, totius incliti senatus
dominorum numero habeam, ac ne omnino uacuis ad te reuertar manibus, munera tibi ex Italis mercibus quas olim in exiguo ingenioli mei penu recondideram recondideram] corr. lector A1 ex recondiderem paraui, non quidem tam iucunda quam miserrima hac temporum nostrorum condicione congrua. Siquidem in his docetur ratio qua in turbulentissima hac omnium tempestate, quam in Petri nauicula nauigantes iugiter patimur, naufragii discrimina effugere ualeamus. Nec tamen miraberis si minus redimita comptaque erunt; non enim ex quietis ueniunt camerula
olim in exiguo ingenioli mei penu recondideram recondideram] corr. lector A1 ex recondiderem paraui, non quidem tam iucunda quam miserrima hac temporum nostrorum condicione congrua. Siquidem in his docetur ratio qua in turbulentissima hac omnium tempestate, quam in Petri nauicula nauigantes iugiter patimur, naufragii discrimina effugere ualeamus. Nec tamen miraberis si minus redimita comptaque erunt; non enim ex quietis ueniunt camerula aut ex otiosa bibliotheca sed ex festinantis equi dorso, quo me iam multis ut nosti mensibus grauissimae
transigendae, sitis et inedia saepius tolleranda, congrediendum cum hoste, conserendae comminus manus, audendum dextera, praebendum nudo mucroni frequentius latus, feriendus est hostis; ita tandem triumphandum. Π uerba euangelio digna not. lector A2 in marg. Tempestas rectum gubernatorem, stricta acies militem probat. Π tempestas gubernatorem probat not. lector A2 in marg. Aurum igne et uir fortis miseria examinatur, quae tamen uerius tribulatio dicitur; quippe quemadmodum messores
comminus manus, audendum dextera, praebendum nudo mucroni frequentius latus, feriendus est hostis; ita tandem triumphandum. Π uerba euangelio digna not. lector A2 in marg. Tempestas rectum gubernatorem, stricta acies militem probat. Π tempestas gubernatorem probat not. lector A2 in marg. Aurum igne et uir fortis miseria examinatur, quae tamen uerius tribulatio dicitur; quippe quemadmodum messores triticum tribulando granum ex palea excutiunt, Π ut triticum
reparanda Petronellae sanitate intercedenti respondisse fertur: Sic ei expedit; Π Petrus respondisse fertur not. lector A2 in marg. etenim uerebatur scitus medici nostri discipulus, ne prospera corporis ualetudo uanam pulchritudinem ad lasciuiam induceret et pro temporali toro aeterna perderet connubia; solent plerumque rerum successus ad interitum esse et multi tribulationibus ad caelos euecti sunt. Propterea apostolus ait: Cum infirmor fortior sum. Π cum infirmior fortior sum not. lector A2 in
Hinc illa uox caelestis ad superbum regem, seque omnipotenti aequantem, ruit dicens: Tibi dicitur, rex Nabuchodonosor; regnum tuum transiit a te, et ab hominibus eicient te, et cum bestiis atque feris erit habitatio tua. Faenum quasi bos comedes et septem tempora commutabuntur super te, donec scias quod dominetur Excelsus in regno omni et cuicumque uoluerit det illud. Quae singula cum completa essent, quam humilis, quam mansuetus, quam Deo subiectus et in lege ipsius fuerit eruditus audiamus: Ego, inquit, Nabuchodonosor oculos meos ad caelum leuaui
stabit, si tamen ob unam noxam peccatores et praesentibus et futuris affligerentur flagris? Cuius contrarium et Hieronymus sensisse uidetur, qui illam Hieremiae tractans imprecationem ait: Quod genus humanum diluuio, Sodomitas igne, Aegyptios mari, Israelitas in eremo perdidit, scitote igitur ideo temporaliter pro peccatis punisse, ne in aeternum puniret, quia non iudicabit iudicabit] corr. lector A1 ex iudicabat Deus bis in id ipsum. Qui ergo puniti sunt postea non punientur; alioquin mentiretur scriptura, quod dicere nefas est. – Ceterum hoc de illis
ipsum. Qui ergo puniti sunt postea non punientur; alioquin mentiretur scriptura, quod dicere nefas est. – Ceterum hoc de illis dumtaxat intellegere, monet Lombardus, qui inter ipsa flagella paenitentiam egerunt, quam utique Deus uel tenuem aut momentaneam tamen non aspernatur, quod uero hi, qui temporalibus non emendantur uerberibus, aeternis excrucientur tormentis. Idem ipse Hieronymus auctor est. Nam mox fere intulit: Quaeret hic aliquis: Si fidelis deprehensus in adulterio decolletur, quid de eo de eo] corr. lector A1 ex deo postea fiat? Aut enim
in sabbato ligna collegerat, tales postea non puniri, quia culpa leuis praesenti supplicio compensata sit; leuis enim culpa leui supplicio compensatur. Ex quo habes terrenum iudicem in plectendis reis non posse caelestis iudicis praeuenire sententiam, nec sumpto supplicio diuinam aut prohibere aut temperare ultionem, quam tamen ab ipso sonte posse praeueniri ipse indulsit misericors. Nam pollicitus est: In quacumque hora ingemuerit peccator dimittetur ei et peccatorum eius non recordari amplius; quod intellegens psalmista decantabat: Dixi “confitebor aduersum me peccata mea,” et tu
uiam, suscipit, libenter amplectitur, facit omnia quatenus ad priorem reuocet statum. Quodque adhuc est praestantius et eminentius, et si non potuerit quis explere omnem satisfaciendi modum, quantulamcumque tamen et quamlibet quamlibet] correxi ex quodlibet breui tempore gestam non respuit paenitentiam; suscipit etiam ipsam, nec patitur quamuis exiguae conuersionis perdere mercedem.
Attende ergo diligentius, o peccator, et quocumque in statu peccatorum uel grauissimo et in maximis deprehensus sceleribus, non tardes in ipso uel iudicis
exiguae conuersionis perdere mercedem.
Attende ergo diligentius, o peccator, et quocumque in statu peccatorum uel grauissimo et in maximis deprehensus sceleribus, non tardes in ipso uel iudicis uel tyrannorum praesentaneo supplicio ad Dominum tuum corde saltem reuerti et temporanea supplicia animi commitigari contritione. Nempe tibi soli datum est Dei depellere iram, nec iudicis seueritas, nec tyranni immanitas, nec, quod mirabile dictu est, ullo tormentorum genere ipse potest praeuenire Deus. Stabilitum enim et perpetuo sanctitum
genere ipse potest praeuenire Deus. Stabilitum enim et perpetuo sanctitum est consilio non dimitti peccata nisi paenitentibus. Nonne uides ex latronibus paenitentem ex cruce, quam ob scelera patiebatur, ad aeternas mitti delicias, non paenitenti autem ad temporalia sempiterna adiecta esse supplicia? Praedixerat siquidem Dominus etiam ad uesperum in uineam Domini Sabaoth ad opus accedentem felicem illum suscepturum denarium, et non uigilantes uirgines a talamo sponsi exclusas; nec queri poteris te bis punitum. Nam coeptis in hac uita poenis in
maius eliciatur bonum. Callet enim oppido sapientissimus artifex etiam ex spinis rosas colligere. Quantos enim grauia exempla in Anthiochum, Herodem, Neronemque diuinitus edita a crudelitate sanguinis humani prohibuerunt! Quantos plaga Adam, Chore, Dathan, Abiron, Mariae sororis Moysi ab inuidia temperauit! Quantos in regem Naboth Hiezrahelitam, Hiezrahelitam] correxi ex Iezi Simonem, Ananiam et Saffiram uxorem eius animaduersio aliena non modo non rapere, sed sua quoque auidius non retinere edocuit! Quantos castiores Sodomitarum reddidit incendium!
lucida marmore et auro
quam ille uitalis igniculus, qui in
corde tenebatur inclusus, euanescat. Siquidem cum cor nimia laetitia
iusto se amplius expandit, foliolum illud, quod aditu cordis uitalem claudebat
flammam, iusta respirationis uicissitudine temperans resolutas offendens parietes,
quibus inniti consueuerat, patens hostibulum dimittere cogitur; itaque spiritus
ille igneus claustris lassatis erumpit sedesque antiquas relinquit, quocum homo
ipsam pariter animam exhalat.
consideremus.
tantum concutiuntur, sed non consternantur, ut in eadem epistula
testatur Cicero ita dicens: Haec cogitatio, uidelicet
contemnendarum fortunarum, cum mihi omnino non excidisset (etenim penitus
insederat), ui tamen tempestatum erat labefactata atque conuulsa.
Tales igitur homines statim confirmare poterimus si eos, ut ad se ipsos
redeant, admonebimus et sese diligentius colligentes
Vnde uidere licet quo modo insana aut recta illa mortalium existimanda
est beatitudo, quam cum assecuti sunt, minime possunt esse securi, et in qua dum
requiescere sperant, maximis tempestatibus conturbantur.
His igitur atque eiusmodi uel ueris uel uerisimilibus rationibus, de
quibus plenius postea disseremus, amatores nimii praecipue curandi sunt.
iussit et humana qua parte locatus es in re.
Sed de his satis. Ad alios, quos consolari difficile est, reuertamur.
Illis igitur, qui multis tempestatibus frequentius contriti sunt,
enumerare oportunum erit plerosque qui post uarias multiplicesque iacturas et
aerumnas laetos tandem ac iocundos expleuerunt dies multifaria felicitate
exuberantes. Vt P. Rutilium, Lucium Lentulum, Cn.
essent, meritas agere gratias.
Recolant quoque insigne illud ac omni laude dignum Amasis regis
Aegypti factum, cui cum Polycrate tyranno Sami cum hospitium esset, audiretque ei
frequenter uniuersa et bella et alia singula longo tempore ex sententia semper
succedere, scripsit ad ipsum epistulam in haec uerba:
Amasis Polycrati ita inquit: mihi quidem feliciter agi cum uiro amico meo et
hospite
dormitione Lucinii
uix breuem epistulam dictare potui, non quo eius uicem doleam, quem scio ad
meliora transisse dicente Moyse transiens uidebo uisionem hanc magnam. Sed quo
torqueor desiderio non meruisse eius uiri uidere faciem, quem in breui tempore huc
uenturum esse credebam.
Multa et alia apud alios doctos uiros ex hoc genere passim reperies.
Sed de his ista sufficiant.
persuadetur; cum autem
non nouum aut insperatum agnoscitur, comprimitur haud mediocriter; sed diuertitur
cum animum ad aliam curam traducimus aut eum noua uoluptate demulcemus.
facultas, uenienti occurrat morbo:
Sero nam medicina paratur
Cum mala per longas inualuere moras.
Deinde, si antecapere non est concessum, saltem tempestiuam adhibeat
medicinam, ut Prometheum illum Aeschyli monuisse Cicero scribit,
cui cum dictum esset:
"Atqui, Prometheu, te haec tenere existimo
mederi posse ratione iracundiae,"
medicinam, ut Prometheum illum Aeschyli monuisse Cicero scribit,
cui cum dictum esset:
"Atqui, Prometheu, te haec tenere existimo
mederi posse ratione iracundiae,"
respondit:
Siquidem qui tempestiuam medicinam admouens
Non aggrauescens uulnus illidat manus.
– etenim quid aliud faciet sero ueniens medicus et sanitatem desperans quam
plangere aut
modo non periculosa; unde in talibus necesse est tempus maturationis praestolari,
ne crudis ulceribus nondum conuenientia medicamenta frustra apponas.
Quo consilio Cicero in consolando Ligario aptissime est usus:
Etsi tali tuo tempore me aut consolandi aut iuuandi tui causa scribere ad te
aliquid pro amicitia nostra oportebat, tamen adhuc id non feceram, quia neque
lenire uidebar oratione neque leuare posse dolorem tuum. Postea uero quam magnam
spem habere coepi fore
consolandi aut iuuandi tui causa scribere ad te
aliquid pro amicitia nostra oportebat, tamen adhuc id non feceram, quia neque
lenire uidebar oratione neque leuare posse dolorem tuum. Postea uero quam magnam
spem habere coepi fore ut te breui tempore incolumem haberem, facere non potui
quin tibi et uoluntatem declarem meam.
– et ad Sestium P. filium:
Non obliuione amicitiae nostrae neque intermissione consuetudinis meae
superioribus temporibus ad te nullas
coepi fore ut te breui tempore incolumem haberem, facere non potui
quin tibi et uoluntatem declarem meam.
– et ad Sestium P. filium:
Non obliuione amicitiae nostrae neque intermissione consuetudinis meae
superioribus temporibus ad te nullas litteras misi, sed quod priora tempora in
ruinis rei publicae nostrisque iacuerunt, posteriora autem me a scribendo tuis
iniustissimis atque acerbissimis incommodis retardarunt. Cum uero et interuallum
iam satis longum
non potui
quin tibi et uoluntatem declarem meam.
– et ad Sestium P. filium:
Non obliuione amicitiae nostrae neque intermissione consuetudinis meae
superioribus temporibus ad te nullas litteras misi, sed quod priora tempora in
ruinis rei publicae nostrisque iacuerunt, posteriora autem me a scribendo tuis
iniustissimis atque acerbissimis incommodis retardarunt. Cum uero et interuallum
iam satis longum fuisset et tuam uirtutem animique magnitudinem
aptus erit
Quis matrem nisi mentis inops in funere nati
Flere uetet? Non hoc illa monenda loco est;
Cum dederit lacrimas animumque impleuerit aegrum
Ille dolor uerbis emoderandus erit.
Temporibus medicina ualet, data tempore prosunt
Et data non apto tempore uina nocent.
Quin etiam accendis uitia irritasque uetando
Temporibus si non aggrediare suis.
matrem nisi mentis inops in funere nati
Flere uetet? Non hoc illa monenda loco est;
Cum dederit lacrimas animumque impleuerit aegrum
Ille dolor uerbis emoderandus erit.
Temporibus medicina ualet, data tempore prosunt
Et data non apto tempore uina nocent.
Quin etiam accendis uitia irritasque uetando
Temporibus si non aggrediare suis.
Flere uetet? Non hoc illa monenda loco est;
Cum dederit lacrimas animumque impleuerit aegrum
Ille dolor uerbis emoderandus erit.
Temporibus medicina ualet, data tempore prosunt
Et data non apto tempore uina nocent.
Quin etiam accendis uitia irritasque uetando
Temporibus si non aggrediare suis.
Captandum est ergo consolatori idoneum tempus,
impleuerit aegrum
Ille dolor uerbis emoderandus erit.
Temporibus medicina ualet, data tempore prosunt
Et data non apto tempore uina nocent.
Quin etiam accendis uitia irritasque uetando
Temporibus si non aggrediare suis.
Captandum est ergo consolatori idoneum tempus, quod nobis est
necessario prudentiae eius relinquendum.
est ergo consolatori idoneum tempus, quod nobis est
necessario prudentiae eius relinquendum.
fluant: lacrimandum est, non plorandum."
Sed postquam aliis plurimis medicaminibus fomentisque egregiis, quae in
illa epistula adhibuit, uisus est sibi dolorem eius potuisse temperare, quam docte
hanc indulgentiam comprimere et angorem omnem conatus sit auferre, uideamus:
"Cogitemus ergo", inquit, "Lucilii carissime cito nos eo peruenturos quo illum
peruenisse maeremus; et fortasse, si uera sapientum fama est,
leuioribus morbum mitiorem reddere consueuerant. Nam et natura excolit prius
corpora ac praeparat quam ea formam induat uel superuestiat.
Nos tamen postquam, quae de
tempore et modo aggrediendae curationis admonenda erant, praemisimus, iuxta
institutum ordinem a radicali aegritudinis medicina dicere incipiemus.
habeat quam uoluptatis. Nam
si ab ipso exordio uitae incipias (est enim opere pretium per singulas discurrere
aetates), nonne id plenum tristitia, fetore, et pudore est? Quae si diuina
sapientia amore incredibili parentum non temperasset, quis id umquam pati
potuisset? Aut cui non stomachum
fecissent sordes nostrae? Cuius bilem continui uagitus, ploratus, et bestialia
fastidia non commouissent? Aut quem non
decertant, atque ubi unum
nos reliquit, mox aliud saeuius aggreditur, quibus cum uolentes plerumque cedamus,
necesse est uictoris subire legem: cuius in ius cum semel concesseris et sub iugum
eius missus fueris, necesse est id toto uitae tempore feras. Quod si illud aliquando detractare
tentaueris, cogeris inuitus; licet tu sicut canis uinctus catenam assidue rodas,
rumpere quidem anulum unum aut duos forsan poteris, semper tamen supererit
media uero omnis fastidii et calamitatis plena.
Si cetera desint, sed quantam illam uitae miseriam putas quam ex
corporis cura patimur indesinenter, nunc aestus, nunc frigora declinando; modo
fugitando imbres, modo uentos ac tempestates, sedulo autem sanitatem procurando.
Quamobrem aliquando ab his, aliquando ab illis abstinemus alimentis et
tamen gulae instigatione cruciamur; mane grauis somno et hesternis adhuc
indigestis crapulis surgere cunctaris,
uersat, nec una hora patitur eodem habitu
perseuerare. Ad haec circa te uelut lacessentium canum turbam
saeuissimam immittit: hinc famem, inde sitim, illinc algorem, ex alia parte
aestum, deinde metum, imbres, tempestates, muscas, culices, pediculos, pulices,
pruritum, scabiem, impetiginem, et duas infestissimas dolorum et cupiditatum
turmas, quarum nec nomina nec numerum ullus umquam scire potuit.
melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit
disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium:
Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus
acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet,
rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit creditorem, et nihil
aliud decet quam creditori gratias agere mutuantem. Sic Iob legimus quam sequamur
deuotissimam uocem dicentis: "Dominus dedit,
ei somno similis est, qui nonnumquam etiam sine uisis somniorum
placatissimam quietem affert, dii boni, quid lucri est mori, aut qui multi dies
reperiri possunt qui tali nocti anteponantur, cui simul futura est perpetuitas
omnis consequentis temporis, quis me beatior? Sin uera sunt quae dicuntur
migrationem esse mortem in eas oras, quas qui e uita excesserunt incolunt, id
multo iam beatius est te, cum ab his, qui se iudicum numero haberi uolunt,
euaseris, ad eos uenire qui ueri
et amputatio
membrorum et priuatio sensuum et oppressio corporis ad obscenam libidinem
opprimentis explendam et alia multa horrenda saepe contingunt. Quid ab innumeris
casibus, qui forinsecus corpori formidantur aestibus et frigoribus, tempestatibus
et imbribus, coruscatione tonitruum, grandine, fulmine, motibus hiatibusque
terrarum, oppressionibus ruinarum, ab offensionibus et pauore uel etiam malitia
iumentorum tot uenenis fruticum, aquarum, ranarum, bestiarum, ac ferarum,
Cleobolo et Bitone, quorum mater cum sacerdos esset et dies festus
Iunonis apud Argiuos instaret, in quo sacerdoti adesse necessitas summa erat, et
boues ei ex agro praesto ad horam non essent, tum iuuenes temporis interclusi
angustia iugum subeuntes per quinque ac quadraginta stadia matrem uehentes mira
celeritate ad templum toto praestolante populo ac spectante perduxere dicentibus
omnibus et acclamantibus felicem matrem,
praesentia rerum
naturam quam errorem nostrum damnare maluimus.
Sed et huius culpae et ceterorum uitiorum peccatorumque nostrorum omnis a
philosophia correptio petenda est. Cuius in sinum cum a primis aetatis nostrae
temporibus uoluntas studiumque impulisset nos, his grauissimis casibus in eundem
portum, ex quo eramus egressi, magna iactati tempestate confugimus. O uitae
philosophia dux, o uirtutum indagatrix expultrixque uitiorum! Quid non modo nos,
sed
peccatorumque nostrorum omnis a
philosophia correptio petenda est. Cuius in sinum cum a primis aetatis nostrae
temporibus uoluntas studiumque impulisset nos, his grauissimis casibus in eundem
portum, ex quo eramus egressi, magna iactati tempestate confugimus. O uitae
philosophia dux, o uirtutum indagatrix expultrixque uitiorum! Quid non modo nos,
sed etiam omnis uita hominum sine te esse potuisset? Tu urbes peperisti, tu
dissipatos homines in societatem uitae conuocasti, tu eos
habeat quam uoluptatis. Nam
si ab ipso exordio uitae incipias (est enim opere pretium per singulas discurrere
aetates), nonne id plenum tristitia, fetore, et pudore est? Quae si diuina
sapientia amore incredibili parentum non temperasset, quis id umquam pati
potuisset? Aut cui non stomachum
fecissent sordes nostrae? Cuius bilem continui uagitus, ploratus, et bestialia
fastidia non commouissent? Aut quem non
decertant, atque ubi unum
nos reliquit, mox aliud saeuius aggreditur, quibus cum uolentes plerumque cedamus,
necesse est uictoris subire legem: cuius in ius cum semel concesseris et sub iugum
eius missus fueris, necesse est id toto uitae tempore feras. Quod si illud aliquando detractare
tentaueris, cogeris inuitus; licet tu sicut canis uinctus catenam assidue rodas,
rumpere quidem anulum unum aut duos forsan poteris, semper tamen supererit
media uero omnis fastidii et calamitatis plena.
Si cetera desint, sed quantam illam uitae miseriam putas quam ex
corporis cura patimur indesinenter, nunc aestus, nunc frigora declinando; modo
fugitando imbres, modo uentos ac tempestates, sedulo autem sanitatem procurando.
Quamobrem aliquando ab his, aliquando ab illis abstinemus alimentis et
tamen gulae instigatione cruciamur; mane grauis somno et hesternis adhuc
indigestis crapulis surgere cunctaris,
uersat, nec una hora patitur eodem habitu
perseuerare. Ad haec circa te uelut lacessentium canum turbam
saeuissimam immittit: hinc famem, inde sitim, illinc algorem, ex alia parte
aestum, deinde metum, imbres, tempestates, muscas, culices, pediculos, pulices,
pruritum, scabiem, impetiginem, et duas infestissimas dolorum et cupiditatum
turmas, quarum nec nomina nec numerum ullus umquam scire potuit.
melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit
disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium:
Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus
acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet,
rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit creditorem, et nihil
aliud decet quam creditori gratias agere mutuantem. Sic Iob legimus quam sequamur
deuotissimam uocem dicentis: "Dominus dedit,
habeat quam uoluptatis. Nam
si ab ipso exordio uitae incipias (est enim opere pretium per singulas discurrere
aetates), nonne id plenum tristitia, fetore, et pudore est? Quae si diuina
sapientia amore incredibili parentum non temperasset, quis id umquam pati
potuisset? Aut cui non stomachum
fecissent sordes nostrae? Cuius bilem continui uagitus, ploratus, et bestialia
fastidia non commouissent? Aut quem non
decertant, atque ubi unum
nos reliquit, mox aliud saeuius aggreditur, quibus cum uolentes plerumque cedamus,
necesse est uictoris subire legem: cuius in ius cum semel concesseris et sub iugum
eius missus fueris, necesse est id toto uitae tempore feras. Quod si illud aliquando detractare
tentaueris, cogeris inuitus; licet tu sicut canis uinctus catenam assidue rodas,
rumpere quidem anulum unum aut duos forsan poteris, semper tamen supererit
media uero omnis fastidii et calamitatis plena.
Si cetera desint, sed quantam illam uitae miseriam putas quam ex
corporis cura patimur indesinenter, nunc aestus, nunc frigora declinando; modo
fugitando imbres, modo uentos ac tempestates, sedulo autem sanitatem procurando.
Quamobrem aliquando ab his, aliquando ab illis abstinemus alimentis et
tamen gulae instigatione cruciamur; mane grauis somno et hesternis adhuc
indigestis crapulis surgere cunctaris,
uersat, nec una hora patitur eodem habitu
perseuerare. Ad haec circa te uelut lacessentium canum turbam
saeuissimam immittit: hinc famem, inde sitim, illinc algorem, ex alia parte
aestum, deinde metum, imbres, tempestates, muscas, culices, pediculos, pulices,
pruritum, scabiem, impetiginem, et duas infestissimas dolorum et cupiditatum
turmas, quarum nec nomina nec numerum ullus umquam scire potuit.
melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit
disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium:
Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus
acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet,
rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit creditorem, et nihil
aliud decet quam creditori gratias agere mutuantem. Sic Iob legimus quam sequamur
deuotissimam uocem dicentis: "Dominus dedit,
Vitez od Sredne, Ivan (c. 1405-1472) [1448], Epistolae duo a. 1448, versio electronica (, Servia; Segedinum), Verborum 1682, Ed. György Fejér [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [viteziepist1448].
Andreis Trogiranin (c. 1500?) [1450], Ad puerum forma superbientem elegia, versio electronica (), 48 versus, verborum 298, Ed. Bratislav Lučin; Neven Jovanović [genre: poesis - elegia] [word count] [andronictragelegia].
Biličić, Stjepan (floruit 1450) [1450], Scripta varia, versio electronica (, Šibenik), Verborum 887, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - fabula; prosa oratio - chronica] [word count] [bilicicscronica].
Rastić, Nikola (c. 1418.–1454.) [1451], Clarissimo Equiti D. Francisco Barbaro S., versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 532, Ed. Angelo Maria Quirini [genre: prosa oratio - epistola] [word count] [rasticnepist].
Sobota, Ivan (mortuus 1467) [1451], Johannes Sobotae Mapheo archiepiscopo Hyadrensi (Venetiis, 1451-06-28), versio electronica (, Venecija), Verborum 616, Ed. Luka Jelić Franjo Rački [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [sobotaiepist14510628].
Sobota, Ivan (mortuus 1467) [1452], Johannes Sobotae Mapheo archiepiscopo Hyadrensi, versio electronica (, Trogir), Verborum 251, Ed. Luka Jelić Franjo Rački [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [sobotaiepist14520802].
Sobota, Ivan (mortuus 1467) [1453], Joannes Sobote Clarissimo P. M. S. P. D., versio electronica (, Trogir), Verborum 224, Ed. Luka Jelić Franjo Rački [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [sobotaiepist14530724].
Augustin Zagrepčanin, Juraj (fl. 1454) [1454], Epistola ad Nicolaum Ostphi, versio electronica (), Verborum 1885, Ed. Ladislaus Juhász [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [augustgepist].
Sobota, Ivan (mortuus 1467) [1454], Joannis Sobote Dalmate epistola, versio electronica (, Trogir), Verborum 545, Ed. Luka Jelić Franjo Rački [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [sobotaiepist14540727].
Mihetić, Ambroz (c. 1420-post 1487) [1458], Ad Pasqualem Maripetrum illustrissimum Venetum ducem oratio congratulatoria, versio electronica (), Verborum 2289, Ed. Antonija Vlahov [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [michetaoratio].
Nikola Modruški (c. 1427-1480) [1463], Nauicula Petri, versio electronica (), Verborum 6607, Ed. Luka Špoljarić [genre: prosa - tractatus; prosa - epistula] [word count] [modrnnavic].
Lipavić, Ivan (floruit 1465) [1465], Joannes Lipauich post pestem Tragurium rediens composuit, versio electronica (), 70 versus, verborum 465, Ed. Šime Jurić [genre: poesis - elegia] [word count] [lipaviceleg].
Nikola Modruški (c. 1427-1480) [1465], De consolatione liber, versio electronica (, Italija), Verborum 79291, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [modrncons].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.